- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
I started for school very late that
I started for school very late that morning and was in great dread of a scolding, especially because M. Hamel had said that he would question us on participles, and I did not know the first word about them. For a moment I thought of running away and spending the day out of doors. It was so warm, so bright! The birds were chirping at the edge of the woods; and in the open field back of the sawmill the Prussian soldiers were drilling. It was all much more tempting than the rule for participles, but I had the strength to resist, and hurried off to school.
When I passed the town hall there was a crowd in front of the bulletin-board. For the last two years all our bad news had come from there—the lost battles, the draft, the orders of the commanding officer—and I thought to myself, without stopping:
“What can be the matter now?”
Then, as I hurried by as fast as I could go, the blacksmith, Wachter, who was there, with his apprentice, reading the bulletin, called after me:
“Don’t go so fast, bub; you’ll get to your school in plenty of time!”
I thought he was making fun of me, and reached M. Hamel’s little garden all out of breath.
Usually, when school began, there was a great bustle, which could be heard out in the street, the opening and closing of desks, lessons repeated in unison, very loud, with our hands over our ears to understand better, and the teacher’s great ruler rapping on the table. But now it was all so still! I had counted on the commotion to get to my desk without being seen; but, of course, that day everything had to be as quiet as Sunday morning. Through the window I saw my classmates, already in their places, and M. Hamel walking up and down with his terrible iron ruler under his arm. I had to open the door and go in before everybody. You can imagine how I blushed and how frightened I was.
But nothing happened. M. Hamel saw me and said very kindly:
“Go to your place quickly, little Franz. We were beginning without you.”
I jumped over the bench and sat down at my desk. Not till then, when I had got a little over my fright, did I see that our teacher had on his beautiful green coat, his frilled shirt, and the little black silk cap, all embroidered, that he never wore except on inspection and prize days. Besides, the whole school seemed so strange and solemn. But the thing that surprised me most was to see, on the back benches that were always empty, the village people sitting quietly like ourselves; old Hauser, with his three-cornered hat, the former mayor, the former postmaster, and several others besides. Everybody looked sad; and Hauser had brought an old primer, thumbed at the edges, and he held it open on his knees with his great spectacles lying across the pages.
While I was wondering about it all, M. Hamel mounted his chair, and, in the same grave and gentle tone which he had used to me, said:
“My children, this is the last lesson I shall give you. The order has come from Berlin to teach only German in the schools of Alsace and Lorraine. The new master comes to-morrow. This is your last French lesson. I want you to be very attentive.”
What a thunderclap these words were to me!
Oh, the wretches; that was what they had put up at the town-hall!
My last French lesson! Why, I hardly knew how to write! I should never learn any more! I must stop there, then! Oh, how sorry I was for not learning my lessons, for seeking birds’ eggs, or going sliding on the Saar! My books, that had seemed such a nuisance a while ago, so heavy to carry, my grammar, and my history of the saints, were old friends now that I couldn’t give up. And M. Hamel, too; the idea that he was going away, that I should never see him again, made me forget all about his ruler and how cranky he was.
Poor man! It was in honor of this last lesson that he had put on his fine Sunday clothes, and now I understood why the old men of the village were sitting there in the back of the room. It was because they were sorry, too, that they had not gone to school more. It was their way of thanking our master for his forty years of faithful service and of showing their respect for the country that was theirs no more.
While I was thinking of all this, I heard my name called. It was my turn to recite. What would I not have given to be able to say that dreadful rule for the participle all through, very loud and clear, and without one mistake? But I got mixed up on the first words and stood there, holding on to my desk, my heart beating, and not daring to look up. I heard M. Hamel say to me:
“I won’t scold you, little Franz; you must feel bad enough. See how it is! Every day we have said to ourselves: ‘Bah! I’ve plenty of time. I’ll learn it to-morrow.’ And now you see where we’ve come out. Ah, that’s the great trouble with Alsace; she puts off learning till to-morrow. Now those fellows out there will have the right to say to you: ‘How is it; you pretend to be Frenchmen, and yet you can neither speak nor write your own language?’ But you are not the worst, poor little Franz. We’ve all a great deal to reproach ourselves with.
“Your parents were not anxious enough to have you learn. They preferred to put you to work on a farm or at the mills, so as to have a little more money. And I? I’ve been to blame also. Have I not often sent you to water my flowers instead of learning your lessons? And when I wanted to go fishing, did I not just give you a holiday?”
Then, from one thing to another, M. Hamel went on to talk of the French language, saying that it was the most beautiful language in the world—the clearest, the most logical; that we must guard it among us and never forget it, because when a people are enslaved, as long as they hold fast to their language it is as if they had the key to their prison. Then he opened a grammar and read us our lesson. I was amazed to see how well I understood it. All he said seemed so easy, so easy! I think, too, that I had never listened so carefully, and that he had never explained everything with so much patience. It seemed almost as if the poor man wanted to give us all he knew before going away, and to put it all into our heads at one stroke.
After the grammar, we had a lesson in writing. That day M. Hamel had new copies for us, written in a beautiful round hand: France, Alsace, France, Alsace. They looked like little flags floating everywhere in the school-room, hung from the rod at the top of our desks. You ought to have seen how every one set to work, and how quiet it was! The only sound was the scratching of the pens over the paper. Once some beetles flew in; but nobody paid any attention to them, not even the littlest ones, who worked right on tracing their fish-hooks, as if that was French, too. On the roof the pigeons cooed very low, and I thought to myself:
“Will they make them sing in German, even the pigeons?”
Whenever I looked up from my writing I saw M. Hamel sitting motionless in his chair and gazing first at one thing, then at another, as if he wanted to fix in his mind just how everything looked in that little school-room. Fancy! For forty years he had been there in the same place, with his garden outside the window and his class in front of him, just like that. Only the desks and benches had been worn smooth; the walnut-trees in the garden were taller, and the hopvine that he had planted himself twined about the windows to the roof. How it must have broken his heart to leave it all, poor man; to hear his sister moving about in the room above, packing their trunks! For they must leave the country next day.
But he had the courage to hear every lesson to the very last. After the writing, we had a lesson in history, and then the babies chanted their ba, be bi, bo, bu. Down there at the back of the room old Hauser had put on his spectacles and, holding his primer in both hands, spelled the letters with them. You could see that he, too, was crying; his voice trembled with emotion, and it was so funny to hear him that we all wanted to laugh and cry. Ah, how well I remember it, that last lesson!
All at once the church-clock struck twelve. Then the Angelus. At the same moment the trumpets of the Prussians, returning from drill, sounded under our windows. M. Hamel stood up, very pale, in his chair. I never saw him look so tall.
“My friends,” said he, “I—I—” But something choked him. He could not go on.
Then he turned to the blackboard, took a piece of chalk, and, bearing on with all his might, he wrote as large as he could:
“Vive La France!”
Then he stopped and leaned his head against the wall, and, without a word, he made a gesture to us with his hand:
“School is dismissed—you may go.”
When I passed the town hall there was a crowd in front of the bulletin-board. For the last two years all our bad news had come from there—the lost battles, the draft, the orders of the commanding officer—and I thought to myself, without stopping:
“What can be the matter now?”
Then, as I hurried by as fast as I could go, the blacksmith, Wachter, who was there, with his apprentice, reading the bulletin, called after me:
“Don’t go so fast, bub; you’ll get to your school in plenty of time!”
I thought he was making fun of me, and reached M. Hamel’s little garden all out of breath.
Usually, when school began, there was a great bustle, which could be heard out in the street, the opening and closing of desks, lessons repeated in unison, very loud, with our hands over our ears to understand better, and the teacher’s great ruler rapping on the table. But now it was all so still! I had counted on the commotion to get to my desk without being seen; but, of course, that day everything had to be as quiet as Sunday morning. Through the window I saw my classmates, already in their places, and M. Hamel walking up and down with his terrible iron ruler under his arm. I had to open the door and go in before everybody. You can imagine how I blushed and how frightened I was.
But nothing happened. M. Hamel saw me and said very kindly:
“Go to your place quickly, little Franz. We were beginning without you.”
I jumped over the bench and sat down at my desk. Not till then, when I had got a little over my fright, did I see that our teacher had on his beautiful green coat, his frilled shirt, and the little black silk cap, all embroidered, that he never wore except on inspection and prize days. Besides, the whole school seemed so strange and solemn. But the thing that surprised me most was to see, on the back benches that were always empty, the village people sitting quietly like ourselves; old Hauser, with his three-cornered hat, the former mayor, the former postmaster, and several others besides. Everybody looked sad; and Hauser had brought an old primer, thumbed at the edges, and he held it open on his knees with his great spectacles lying across the pages.
While I was wondering about it all, M. Hamel mounted his chair, and, in the same grave and gentle tone which he had used to me, said:
“My children, this is the last lesson I shall give you. The order has come from Berlin to teach only German in the schools of Alsace and Lorraine. The new master comes to-morrow. This is your last French lesson. I want you to be very attentive.”
What a thunderclap these words were to me!
Oh, the wretches; that was what they had put up at the town-hall!
My last French lesson! Why, I hardly knew how to write! I should never learn any more! I must stop there, then! Oh, how sorry I was for not learning my lessons, for seeking birds’ eggs, or going sliding on the Saar! My books, that had seemed such a nuisance a while ago, so heavy to carry, my grammar, and my history of the saints, were old friends now that I couldn’t give up. And M. Hamel, too; the idea that he was going away, that I should never see him again, made me forget all about his ruler and how cranky he was.
Poor man! It was in honor of this last lesson that he had put on his fine Sunday clothes, and now I understood why the old men of the village were sitting there in the back of the room. It was because they were sorry, too, that they had not gone to school more. It was their way of thanking our master for his forty years of faithful service and of showing their respect for the country that was theirs no more.
While I was thinking of all this, I heard my name called. It was my turn to recite. What would I not have given to be able to say that dreadful rule for the participle all through, very loud and clear, and without one mistake? But I got mixed up on the first words and stood there, holding on to my desk, my heart beating, and not daring to look up. I heard M. Hamel say to me:
“I won’t scold you, little Franz; you must feel bad enough. See how it is! Every day we have said to ourselves: ‘Bah! I’ve plenty of time. I’ll learn it to-morrow.’ And now you see where we’ve come out. Ah, that’s the great trouble with Alsace; she puts off learning till to-morrow. Now those fellows out there will have the right to say to you: ‘How is it; you pretend to be Frenchmen, and yet you can neither speak nor write your own language?’ But you are not the worst, poor little Franz. We’ve all a great deal to reproach ourselves with.
“Your parents were not anxious enough to have you learn. They preferred to put you to work on a farm or at the mills, so as to have a little more money. And I? I’ve been to blame also. Have I not often sent you to water my flowers instead of learning your lessons? And when I wanted to go fishing, did I not just give you a holiday?”
Then, from one thing to another, M. Hamel went on to talk of the French language, saying that it was the most beautiful language in the world—the clearest, the most logical; that we must guard it among us and never forget it, because when a people are enslaved, as long as they hold fast to their language it is as if they had the key to their prison. Then he opened a grammar and read us our lesson. I was amazed to see how well I understood it. All he said seemed so easy, so easy! I think, too, that I had never listened so carefully, and that he had never explained everything with so much patience. It seemed almost as if the poor man wanted to give us all he knew before going away, and to put it all into our heads at one stroke.
After the grammar, we had a lesson in writing. That day M. Hamel had new copies for us, written in a beautiful round hand: France, Alsace, France, Alsace. They looked like little flags floating everywhere in the school-room, hung from the rod at the top of our desks. You ought to have seen how every one set to work, and how quiet it was! The only sound was the scratching of the pens over the paper. Once some beetles flew in; but nobody paid any attention to them, not even the littlest ones, who worked right on tracing their fish-hooks, as if that was French, too. On the roof the pigeons cooed very low, and I thought to myself:
“Will they make them sing in German, even the pigeons?”
Whenever I looked up from my writing I saw M. Hamel sitting motionless in his chair and gazing first at one thing, then at another, as if he wanted to fix in his mind just how everything looked in that little school-room. Fancy! For forty years he had been there in the same place, with his garden outside the window and his class in front of him, just like that. Only the desks and benches had been worn smooth; the walnut-trees in the garden were taller, and the hopvine that he had planted himself twined about the windows to the roof. How it must have broken his heart to leave it all, poor man; to hear his sister moving about in the room above, packing their trunks! For they must leave the country next day.
But he had the courage to hear every lesson to the very last. After the writing, we had a lesson in history, and then the babies chanted their ba, be bi, bo, bu. Down there at the back of the room old Hauser had put on his spectacles and, holding his primer in both hands, spelled the letters with them. You could see that he, too, was crying; his voice trembled with emotion, and it was so funny to hear him that we all wanted to laugh and cry. Ah, how well I remember it, that last lesson!
All at once the church-clock struck twelve. Then the Angelus. At the same moment the trumpets of the Prussians, returning from drill, sounded under our windows. M. Hamel stood up, very pale, in his chair. I never saw him look so tall.
“My friends,” said he, “I—I—” But something choked him. He could not go on.
Then he turned to the blackboard, took a piece of chalk, and, bearing on with all his might, he wrote as large as he could:
“Vive La France!”
Then he stopped and leaned his head against the wall, and, without a word, he made a gesture to us with his hand:
“School is dismissed—you may go.”
0/5000
เริ่มในโรงเรียนมากดึกเช้าวัน และถูกมากกลัวของดุ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เพราะม. Hamel ได้กล่าวว่า เขาจะถามเราใน participles และฉันไม่รู้คำแรกเกี่ยวกับพวกเขา ช่วง ที่ผมคิดว่า วิ่งออกไป และใช้จ่ายวันออกมาจากประตู มันอบอุ่นดังนั้น ดังนั้นสดใส นกมีบริการริมป่า และได้เจาะทหาร Prussian ในฟิลด์เปิดหลังโรงเลื่อย มันดึงดูดมากทั้งหมดกว่ากฎสำหรับ participles แต่ฉันมีกำลังต้านทาน และรีบออกจากโรงเรียนเมื่อผมผ่านศาลามีฝูงชนด้านหน้าของกระดานข่าว ปีสอง ข่าวร้ายของเราทั้งหมดได้มาจากตัวต่อสู้หาย ร่าง ใบสั่งของเจ้าหน้าที่ระดับ — และคิดกับตัวเอง โดยไม่หยุด:"สิ่งที่สามารถจะเรื่องนี้หรือไม่"แล้ว เป็นฉันรีบโดยเร็วที่สุดเท่าที่ฉันจะไป โกดังสินค้า Wachter ที่ถูก กับเด็กฝึกงานของเขา อ่านข่าว เรียกหลังจากฉัน:"ไม่ไปอย่างรวดเร็ว พัทยา คุณจะได้รับมากเวลาคุณเรียน"ฉันคิดว่า เขาถูกทำของฉัน และถึงม. Hamel สวนน้อยของลมหายใจออกทั้งหมดโดยปกติ เมื่อโรงเรียนเริ่ม มีคึกคักดี ซึ่งสามารถได้ยินออกในถนน การเปิด และปิดของโต๊ะทำงาน เรียนซ้ำหัวใจ หน่อย ด้วยมือของเราผ่านหูของเราเข้าใจดี และของครูไม้ดีแร็ปบนตาราง แต่ตอนนี้ ก็ยังคงดังนั้นทั้งหมด ฉันได้ตรวจนับในการหลีกหนีความวุ่นวายเข้าไปที่โต๊ะของฉันไม่ถูกเห็น แต่ แน่นอน วันนั้นทุกอย่างจะเงียบสงบที่เช้าวันอาทิตย์ ผ่านหน้าต่าง ผมเห็นเพื่อนร่วมชั้นของฉัน ในสถาน และ Hamel เมตรเดินขึ้นและลงกับไม้บรรทัดเหล็กน่ากลัวของเขาภายใต้แขนของเขาแล้ว ผมจะเปิดประตู และเข้าไปก่อนทุกคน คุณสามารถจินตนาการว่าฉันขวยเขินและกลัวว่าผมแต่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ม. Hamel เห็นฉัน และกล่าวว่า กรุณามาก:"ไปพักอย่างรวดเร็ว ฟรานซ์น้อย เราได้เริ่มต้นคุณ"ฝอม้านั่ง และนั่งลงที่โต๊ะของฉัน ไม่จนถึง แล้ว เมื่อฉันได้น้อยกว่าของฉันตกใจ ได้เห็นว่า ครูของเรามีเสื้อสีเขียวของเขาสวยงาม เสื้อครุยของเขา และเล็กสีดำผ้าไหม หมวก ปักทั้งหมด ที่เขาไม่เคยสวมยกเว้นในวันที่ตรวจสอบและรางวัล นอกจาก โรงเรียนทั้งหมดประจักษ์จึงแปลก และปฏิญาณตน แต่สิ่งที่ประหลาดใจฉันมากที่สุดคือการ เห็น บนม้านั่งด้านหลังที่ว่างเปล่า คนหมู่บ้านที่นั่งเงียบ ๆ เช่นตนเอง เก่าซังท์ หมวกพระ อดีตนายกเทศมนตรี โพสมาสเตอร์เดิม และหลายอื่น ๆ นอกเหนือจากการ ทุกคนดูเศร้า ซังท์ได้นำรองพื้นเก่า thumbed ที่ขอบ และเขาก็เปิดค้างบนหัวเข่าของเขากับแว่นตาของเขาดีอยู่ทั่วหน้ากันในขณะที่ฉันสงสัย เกี่ยวกับมันทั้งหมด Hamel เมตรติดเก้าอี้ของเขา และ ในโทนเดียวกันภัย และอ่อนโยนซึ่งเขาได้ใช้ให้ฉัน กล่าวว่า:"ลูก ๆ นี้เป็นบทสุดท้ายที่จะให้คุณ ใบสั่งมาจากเบอร์ลินสอนเยอรมันในโรงเรียน Alsace และลอร์แรนน์ แบบใหม่มาให้เหล่า นี่คือบทเรียนของฝรั่งเศส ฉันอยากให้คุณมามาก"สิ่งฟ้าผ่าดังเปรี้ยงคำเหล่านี้ถูกให้ฉันโอ้ wretches คำว่าพวกเขามีวางที่ศาลาเรียนภาษาฝรั่งเศสของฉันสุดท้าย ทำไม ผมไม่รู้วิธีการเขียน ฉันไม่เคยจะเรียนรู้ต่อไป ฉันต้องหยุดมี แล้ว โอ้ ขอวิธีผมไม่เรียนรู้บทเรียนของฉัน หานกไข่ หรือจะเลื่อนในซาร์ หนังสือของฉัน ที่ได้ประจักษ์เช่นการรบกวนขณะที่ผ่านมา สืบ ไวยากรณ์ของฉัน และฉันประวัติของนักบุญ หนัก ถูกเพื่อนเก่าที่ฉันไม่ยอมแพ้ และ Hamel เมตร เกินไป คิดว่า เขากำลัง ว่า ฉันจะไม่เคยเห็นเขาอีก ทำให้ฉันลืมเกี่ยวกับไม้บรรทัดของเขาทั้งหมดและวิธี cranky เป็นคนดี มันเป็นในเกียรตินี้บทเรียนสุดท้ายที่เขาได้ใส่เสื้อผ้าวันอาทิตย์ดี และตอนนี้ ฉันเข้าใจทำไมคนเก่าของหมู่บ้านนั่งมีด้านหลังของห้อง เป็น เพราะพวกเขามี เกินไป ว่า พวกเขาก็ไม่ไปโรงเรียนมากขึ้น ทั้งยังหลักของเราของเขาสี่สิบปี ของการบริการซื่อสัตย์ และ การแสดงความเคารพสำหรับประเทศที่ตนไม่ได้ในขณะที่ผมคิดทั้งหมดนี้ ผมได้ยินชื่อของฉัน ฉันกลับไปได้ อะไรจะฉันไม่ได้กำหนดให้ได้ว่า กฎที่ dreadful สำหรับพัก หัวใจ เสียงดัง และชัดเจน และไม่ มีความผิดพลาดหนึ่งหรือไม่ แต่ผมได้ผสมขึ้นคำแรก และยืน กดไปยังโต๊ะของฉัน ของฉันเต้นหัวใจ และไม่อันหา ผมได้ยิน Hamel เมตรพูดกับฉัน:"ฉันจะประชุมเพลิงคุณ ฟรานซ์น้อย คุณต้องรู้สึกไม่ดีพอ ดูว่ามันถูก ทุกวันที่เราได้กล่าวกับตัวเอง: ' บาท ผมถึงเวลามากมาย ฉันจะเรียนรู้มันไปเหล่านั้น ' และตอนนี้ คุณเห็นที่เราได้ออกมา อา ที่เป็นปัญหามากกับ Alsace หล่อนวางปิดเรียนจนถึงการเหล่า ตอนนี้เฟลโล่ส์เหล่านั้นค่ะจะมีสิทธิที่จะพูดกับคุณ: ' คือ คุณทำเป็นจะ Frenchmen และยัง คุณไม่สามารถพูด หรือเขียนภาษาของคุณเอง? " แต่คุณไม่ได้ฟรานซ์น้อยเลว ไม่ดี เราได้ทั้งหมดมากก่นด้วยตนเอง"พ่อแม่ไม่ได้กังวลมากให้คุณเรียนรู้ พวกเขาต้องการให้คุณทำงาน ในฟาร์ม หรือโรง งาน เพื่อให้ได้เงินน้อย และฉันได้อย่างไร ผมเคยตำหนิยัง ฉันมักจะไม่ส่งถึงคุณน้ำดอกไม้ของฉันแทนที่จะเรียนรู้บทเรียนของคุณหรือไม่ และเมื่ออยากจะไปตกปลา ได้ฉันไม่ให้คุณวันหยุดหรือไม่"แล้ว จากสิ่งหนึ่งไปยังอีก M. Hamel ได้พูดภาษาฝรั่งเศส บอกว่า เป็นภาษาที่สวยที่สุดในโลก — ชัดเจน สุดทางตรรกะ ว่า เราต้องปกป้องในหมู่พวกเรา และไม่เคยลืมมัน เมื่อคนที่ enslaved ตราบเท่า พวกเขาถืออย่างรวดเร็วกับภาษาของพวกเขาก็ว่า พวกเขามีคีย์การเข้าคุกของพวกเขา แล้วเขาเปิดเป็นไวยากรณ์ และอ่านบทเรียนของเรา ผมตั้งใจดูวิธีที่ดีที่ฉันเข้าใจ ทั้งหมดเขากล่าวว่า ดูเหมือนง่าย ง่าย ผมคิดว่า เกินไป ฉันก็ไม่เคยฟังให้รอบคอบ และเขาก็ไม่อธิบายทุกอย่าง ด้วยความอดทนมาก มันดูเหมือนเกือบจะเป็นคนยากจนอยากให้เขารู้ก่อนออกไปทั้งหมด การใส่ทั้งหมดลงไปในหัวของเราที่จังหวะหนึ่งหลังจากไวยากรณ์ เรามีบทเรียนในการเขียน วันที่ M. Hamel มีสำเนาใหม่เรา เขียนในมือกลมสวยงาม: ฝรั่งเศส Alsace ฝรั่งเศส Alsace พวกเขาดูเหมือนลอยทุกธงน้อยในโรงเรียนห้องพัก แขวนจากท่อนไม้ด้านบนของโต๊ะทำงานของเรา คุณควรจะได้เห็นวิธีตั้งทุกคนทำงาน และวิธีเงียบมันเป็น เสียงเท่านั้นเกาของปากกาที่มากกว่ากระดาษ เมื่อด้วงบางบินใน แต่ไม่มีใครจ่ายความสนใจใด ๆ พวกเขา แม้ไม่ littlest คน ที่ทำงานบนติดตามของปลาตะขอ ว่าที่ถูกฝรั่งเศส เกินไป บนดาดฟ้า cooed นกต่ำมาก และคิดไปเอง:"พวกเขาให้ร้องเพลงในเยอรมัน แม้แต่นก"เมื่อใดก็ ตามที่ผมหาจากเขียนฉันเห็น Hamel เมตรที่นั่งแบบเก้าอี้ของเขาและพร้อมก่อนที่สิ่งหนึ่ง แล้วที่อื่น ว่าจะต้องแก้ไขในจิตใจของเขา เพียงวิธีทุกอย่างดูที่โรงเรียนห้องพักน้อย แฟนซี สี่สิบปี เคยมีในสถานที่เดียวกัน มีสวนอยู่นอกหน้าต่างและชั้นของเขาหน้าเขา ของเขาเพียงเช่นนั้น โต๊ะและม้านั่งได้ถูกสวมใส่ราบรื่น วอลนัทต้นไม้ในสวนได้สูง และ twined hopvine ที่เขาก็ปลูกเองเกี่ยวกับ windows ไปยังดาดฟ้า ว่ามันต้องมีเสียหัวใจไปให้คนยากจนทั้งหมด ได้ยินน้องย้ายเกี่ยวกับในห้องข้าง ส่งกางเกงของพวกเขา สำหรับพวกเขาต้องออกจากประเทศวันถัดไปแต่เขากล้าฟังเรียนล่ามาก หลังจากเขียน เรามีบทเรียนในประวัติศาสตร์ แล้ว ทารกร้องบาของพวกเขา เป็น bi บ่อ bu. ลงมีทางห้องซังท์เก่าใส่แว่นตาของเขา และ ถือรองพื้นของเขาในมือทั้งสองข้าง สะกดตัวอักษรด้วย คุณสามารถดูว่า เขา เกินไป ไม่ร้องไห้ เสียงของเขา trembled ด้วย และก็ตลกให้ฟังเขาที่เราทุกคนต้องหัวเราะ และร้องไห้ อา วิธีที่ดีผมจำ บทเรียนสุดท้ายที่ทุกครั้งที่นาฬิกาโบสถ์หลง twelve แล้ว Angelus ในขณะเดียวกัน trumpets ของชนปรัสเซีย กลับจากสว่าน แต่เพียงแห่งภายใต้ windows ของเราด้วย ม. Hamel ยืน ซีดมาก ในเก้าอี้ของเขา ผมไม่เคยเห็นเขาดูสูงดังนั้น"เพื่อนของฉัน กล่าวว่า เขา, " ฉันคือฉัน — " แต่สิ่งที่ทำให้เขา คงไม่สามารถไปในแล้วเขาก็หันไปกระดานดำ เอาชิ้นส่วนของชอล์ก และ ลูกปืนบน ด้วยอาจของเขา เขาเขียนเป็นขนาดใหญ่ที่เขาสามารถ:"เวลาฝรั่งเศส"เขาหยุด แล้วก็เอนศีรษะกับผนัง และ โดยคำ เขาทำรูปแบบลายเส้นเรา ด้วยมือของเขา:"โรงเรียนจะปิดตัวคุณไปได้"
การแปล กรุณารอสักครู่..
ฉันเริ่มต้นสำหรับโรงเรียนดึกมากในเช้าวันนั้นและอยู่ในความกลัวที่ยิ่งใหญ่ของดุโดยเฉพาะอย่างยิ่งเพราะเอ็ม Hamel ได้บอกว่าเขาจะถามเราได้ที่ participles และผมไม่ทราบว่าคำแรกเกี่ยวกับพวกเขา สำหรับช่วงเวลาที่ฉันคิดว่าการวิ่งหนีและการใช้จ่ายวันออกมาจากประตู มันเป็นที่อบอุ่นเพื่อให้สดใสมาก! นกถูกร้องเจี๊ยก ๆ ที่ขอบของป่า; และในด้านหลังเปิดสนามของโรงเลื่อยทหารปรัสเซียถูกเจาะ มันเป็นที่ดึงดูดมากขึ้นกว่ากฎ participles แต่ฉันมีความแข็งแรงที่จะต่อต้านและรีบไปโรงเรียน.
เมื่อฉันผ่านศาลากลางจังหวัดมีฝูงชนในด้านหน้าของกระดาน สำหรับที่ผ่านมาสองปีที่ผ่านเรื่องเลวร้ายของเราได้มาจากที่นั่น-สงครามที่หายไปร่างคำสั่งของเจ้าหน้าที่และผู้บังคับบัญชาผมคิดกับตัวเองโดยไม่ต้องหยุด:
"สิ่งที่อาจจะเป็นเรื่องที่ตอนนี้"
จากนั้นเป็นฉัน รีบโดยเร็วที่สุดเท่าที่ฉันจะไปเหล็ก, Wachter ที่อยู่ที่นั่นกับเด็กฝึกงานของเขาอ่านข่าวเรียกว่าหลังจากที่ฉัน:
"อย่าไปอย่างรวดเร็ว Bub; คุณจะได้รับไปยังโรงเรียนของคุณในเวลามากมาย! "
ผมคิดว่าเขาได้ทำให้ความสนุกของฉันและไปถึงสวนเล็ก ๆ เอ็ม Hamel ทั้งหมดออกจากลมหายใจ.
โดยปกติเมื่อโรงเรียนเริ่มมีความคึกคักที่ดีซึ่งอาจจะได้ยิน ออกมาในถนนที่เปิดและปิดของโต๊ะทำงานบทเรียนซ้ำพร้อมเพรียงดังมากด้วยมือของเรามากกว่าหูของเราที่จะเข้าใจได้ดีขึ้นและผู้ปกครองที่ดีของครูเคาะบนโต๊ะ แต่ตอนนี้มันเป็นทั้งหมดเพื่อให้ยังคง! ฉันได้นับความวุ่นวายที่จะได้รับไปที่โต๊ะทำงานของฉันโดยไม่ต้องเห็น; แต่แน่นอนทุกอย่างในวันนั้นจะต้องเป็นที่เงียบสงบเป็นเช้าวันอาทิตย์ ผ่านหน้าต่างที่ผมเห็นเพื่อนร่วมชั้นของฉันอยู่แล้วในสถานที่ของพวกเขาและเอ็ม Hamel เดินขึ้นและลงด้วยไม้บรรทัดเหล็กที่น่ากลัวของเขาภายใต้แขนของเขา ฉันได้ไปเปิดประตูและไปก่อนทุกคน คุณสามารถจินตนาการว่าฉันเขินและวิธีการที่กลัวฉันเป็น.
แต่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น เอ็ม Hamel เห็นผมและพูดว่ามากกรุณา:
"ไปที่สถานที่ของคุณได้อย่างรวดเร็ว, ฟรานซ์เล็ก ๆ น้อย ๆ เราได้เริ่มต้นโดยคุณ. "
ฉันกระโดดข้ามม้านั่งและนั่งลงที่โต๊ะทำงานของฉัน ไม่จนแล้วเมื่อฉันได้มีน้อยกว่าความน่ากลัวของฉันฉันไม่เห็นว่าครูของเรามีเสื้อสีเขียวที่สวยงามเสื้อลูกไม้ของเขาและหมวกผ้าไหมสีดำเล็ก ๆ น้อย ๆ ทุกปักว่าเขาไม่เคยสวมยกเว้นในการตรวจสอบและได้รับรางวัล วัน นอกจากนี้ทั้งโรงเรียนดูเหมือนจะแปลกและเคร่งขรึม แต่สิ่งที่ทำให้ผมประหลาดใจมากที่สุดคือการเห็นบนม้านั่งด้านหลังที่ว่างเปล่าเสมอหมู่บ้านคนนั่งเงียบเช่นเดียวกับเรา; Hauser เก่ากับหมวกสามมุมของเขาอดีตนายกเทศมนตรีอดีตนายไปรษณีย์และอื่น ๆ อีกหลายที่นอกเหนือจาก ทุกคนมองที่น่าเศร้า; และได้นำ Hauser ไพรเมอร์เก่าเปรอะเปื้อนที่ขอบและเขาถือมันเปิดบนหัวเข่าของเขากับแว่นตาที่ดีของเขานอนอยู่ทั่วหน้า.
ในขณะที่ฉันถูกสงสัยเกี่ยวกับมันทั้งหมด Hamel เมตรติดตั้งเก้าอี้ของเขาและในเดียวกัน เสียงหลุมฝังศพและอ่อนโยนซึ่งเขาเคยใช้กับผมกล่าวว่า
"ลูก ๆ ของเรานี้เป็นบทเรียนสุดท้ายที่ฉันจะให้คุณ เพื่อได้มาจากเบอร์ลินที่จะสอนเพียงเยอรมันในโรงเรียนของอาลซัสและลอเรน ต้นแบบใหม่มาถึงพรุ่งนี้ นี่คือบทเรียนที่ฝรั่งเศสครั้งล่าสุดของคุณ ฉันต้องการให้คุณได้รับการเอาใจใส่มาก ".
อะไรฟ้าผ่าคำเหล่านี้อยู่กับฉัน!
โอ้ wretches; นั่นคือสิ่งที่พวกเขาได้วางขึ้นที่เมืองฮอลล์!
บทเรียนฝรั่งเศสของฉันที่ผ่านมา! ทำไมฉันแทบจะรู้วิธีการเขียน! ฉันไม่เคยใด ๆ ควรจะเรียนรู้มากขึ้น! ผมต้องหยุดเพียงแค่นั้นแล้ว! โอ้วิธีขอโทษฉันก็ไม่ได้เรียนรู้บทเรียนของฉันที่กำลังมองหาไข่นกหรือจะเลื่อนบนซาร์! หนังสือของฉันที่ดูเหมือนเช่นรำคาญในขณะที่ที่ผ่านมาหนักเพื่อที่จะดำเนินการไวยากรณ์ของฉันและฉันประวัติศาสตร์ของเซนต์สเป็นเพื่อนเก่าตอนนี้ที่ผมไม่สามารถให้ขึ้น และเอ็ม Hamel เกินไป ความคิดที่ว่าเขากำลังจะไปที่ฉันไม่เคยจะเห็นเขาอีกครั้งทำให้ฉันลืมทุกอย่างเกี่ยวกับการปกครองของเขาและวิธีการที่เขาเป็นคนบ้าๆบอ ๆ .
คนแย่! มันเป็นเกียรติของบทเรียนที่ผ่านมาว่าเขาได้ใส่เสื้อผ้าอาทิตย์ของเขาดีและตอนนี้ฉันเข้าใจว่าทำไมคนแก่ของหมู่บ้านกำลังนั่งอยู่ที่นั่นในด้านหลังของห้อง มันเป็นเพราะพวกเขาเสียใจเช่นกันว่าพวกเขาไม่ได้ไปโรงเรียนมากขึ้น มันเป็นวิธีการของการขอบคุณนายของเราสี่สิบปีของการบริการที่ซื่อสัตย์และแสดงความเคารพของพวกเขาสำหรับประเทศที่เป็นพวกเขาไม่มาก.
ขณะที่ผมคิดว่าทั้งหมดนี้ผมได้ยินชื่อของฉันเรียกว่า ได้มีการเปิดของฉันที่จะอ่าน สิ่งที่จะฉันไม่ได้ให้เพื่อให้สามารถที่จะบอกว่ากฎที่น่ากลัวสำหรับกริยาทั้งหมดผ่านดังมากและชัดเจนและไม่ผิดพลาด? แต่เมื่อผมได้ผสมขึ้นคำแรกและยืนอยู่ที่นั่นถือครองเพื่อโต๊ะของฉันหัวใจของฉันเต้นและไม่กล้าที่จะเงยหน้าขึ้นมอง ฉันได้ยินเมตร Hamel พูดกับผม:
"ผมจะไม่ด่าว่าคุณเล็ก ๆ น้อย ๆ ฟรานซ์; คุณต้องรู้สึกไม่ดีพอ มาดูกันว่ามันเป็น! ทุกวันเราได้พูดกับตัวเอง: 'Bah! ฉันได้มีเวลาเหลือเฟือที่ ฉันจะเรียนรู้มันพรุ่งนี้. และตอนนี้คุณดูว่าเราได้ออกมา อาว่าเป็นปัญหาที่ดีกับฝรั่งเศส; เธอทำให้ปิดการเรียนรู้จนถึงวันพรุ่งนี้ ตอนนี้พวกเหล่านั้นออกมีจะมีสิทธิที่จะพูดกับคุณ: 'มันเป็นวิธีการ; คุณหลอกว่าเป็นฝรั่งเศสและยังคุณไม่สามารถพูดหรือเขียนภาษาของคุณเอง? แต่คุณไม่ได้เลวร้ายเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่น่าสงสารฟรานซ์ เราได้ทั้งหมดการจัดการที่ดีที่จะตำหนิตัวเองด้วย.
"พ่อแม่ของคุณไม่ได้กังวลพอที่จะมีให้คุณเรียนรู้ พวกเขาต้องการที่จะนำคุณไปทำงานในฟาร์มหรือโรงงานเพื่อที่จะมีรายได้เล็ก ๆ น้อย ๆ และฉัน? ฉันได้รับการตำหนิยัง เราได้ส่งคุณมักจะไปในน้ำดอกไม้ของฉันแทนของการเรียนรู้บทเรียนของคุณ? และเมื่อฉันอยากจะไปตกปลาไม่ฉันไม่เพียงให้คุณในวันหยุดหรือไม่ "
จากนั้นจากสิ่งหนึ่งไปยังอีกเอ็ม Hamel ไปในการพูดคุยของภาษาฝรั่งเศสบอกว่ามันเป็นภาษาที่สวยที่สุดในโลก ชัดเจนตรรกะมากที่สุด; ที่เราจะต้องรักษามันในหมู่พวกเราและไม่เคยลืมมันเพราะเมื่อคนที่ถูกกดขี่ตราบเท่าที่พวกเขายึดมั่นในภาษาของพวกเขาจะเป็นถ้าพวกเขามีความสำคัญในการติดคุกของพวกเขา จากนั้นเขาก็เปิดไวยากรณ์และการอ่านเราบทเรียนของเรา ฉันประหลาดใจที่จะเห็นวิธีที่ดีที่ผมเข้าใจมัน ทั้งหมดที่เขากล่าวว่าดูเหมือนง่ายดังนั้นเพื่อให้ง่าย! ผมคิดว่าเกินไปที่ฉันไม่เคยได้ฟังอย่างระมัดระวังและว่าเขาไม่เคยอธิบายทุกอย่างด้วยความอดทนมาก มันดูเหมือนเกือบจะเป็นถ้าคนยากจนอยากจะให้พวกเราทุกคนเขารู้ว่าก่อนที่จะออกไปและจะนำมันทั้งหมดลงในหัวของเราที่หนึ่งจังหวะ.
หลังจากไวยากรณ์เรามีบทเรียนในการเขียน วัน Hamel เมตรที่มีสำเนาใหม่สำหรับเราเขียนในมือที่สวยงามรอบ: ฝรั่งเศส, ฝรั่งเศส, ฝรั่งเศส, ฝรั่งเศส พวกเขาดูเหมือนธงเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ลอยอยู่ทุกที่ในโรงเรียนห้องพักห้อยลงมาจากคันที่ด้านบนของโต๊ะทำงานของเรา คุณควรจะได้เห็นว่าทุกคนพร้อมที่จะทำงานและวิธีการที่เงียบสงบมันเป็น! เสียงเพียง แต่เป็นรอยขีดข่วนของปากกามากกว่ากระดาษ เมื่อแมลงบินในบาง; แต่ไม่มีใครให้ความสนใจกับพวกเขาใด ๆ ที่ไม่แม้แต่คนเล็กที่ทำงานที่เหมาะสมในการติดตามปลาตะขอของพวกเขาเช่นหากที่ฝรั่งเศสอีกด้วย บนหลังคานกพิราบ cooed ที่ต่ำมากและฉันคิดกับตัวเอง:
"พวกเขาจะทำให้พวกเขาร้องเพลงในภาษาเยอรมันแม้นกพิราบได้หรือไม่"
เมื่อใดก็ตามที่ผมมองขึ้นจากการเขียนของฉันฉันเห็นเมตร Hamel นั่งนิ่งอยู่บนเก้าอี้ของเขาและจ้องเป็นครั้งแรกที่ สิ่งหนึ่งแล้วอย่างอื่นเช่นถ้าเขาต้องการที่จะแก้ไขปัญหาในใจของเขาเพียงแค่มองว่าทุกอย่างในการที่โรงเรียนห้องเล็ก ๆ แฟนซี! สี่สิบปีที่เขาเคยมีในสถานที่เดียวกันกับสวนของเขานอกหน้าต่างและชั้นเรียนของเขาในด้านหน้าของเขาเช่นเดียวกับที่ เพียงม้านั่งโต๊ะทำงานและได้รับการสวมใส่เรียบ วอลนัทต้นไม้ในสวนได้สูงและ hopvine ว่าเขาได้ปลูก twined ตัวเองเกี่ยวกับหน้าต่างขึ้นไปบนหลังคา วิธีการที่จะต้องมีการเสียหัวใจของเขาจะปล่อยให้มันทุกคนยากจน; จะได้ยินน้องสาวของเขาเกี่ยวกับการเคลื่อนย้ายในห้องพักข้างต้นบรรจุลำต้นของพวกเขา! สำหรับพวกเขาจะต้องออกจากประเทศในวันถัดไป.
แต่เขามีความกล้าหาญที่จะได้ยินบทเรียนสุดท้ายทุก หลังจากที่เขียนเรามีบทเรียนในประวัติศาสตร์แล้วทารกปลุกเสกบริติชแอร์เวย์ของพวกเขาเป็นสอง, บ่อ, bu ลงไปที่นั่นที่ด้านหลังของห้อง Hauser เก่าได้วางอยู่บนแว่นตาของเขาและถือไพรเมอร์ของเขาในมือทั้งสองสะกดตัวอักษรกับพวกเขา คุณจะได้เห็นว่าเขาก็ร้องไห้; เสียงของเขาสั่นด้วยอารมณ์และมันก็ตลกมากที่จะได้ยินเขาว่าเราทุกคนต้องการที่จะหัวเราะและร้องไห้ อาวิธีที่ดีที่ผมจำได้ว่ามันว่าบทเรียนที่ผ่านมา!
ทั้งหมดในครั้งเดียวนาฬิกาหลงสิบสองคริสตจักร แล้วน่าเสียดาย ในขณะเดียวกันเสียงแตรของปรัสเซียกลับมาจากการเจาะฟังภายใต้หน้าต่างของเรา เอ็ม Hamel ยืนขึ้นซีดมากในเก้าอี้ของเขา ฉันไม่เคยเห็นเขาดูสูงดังนั้น.
"เพื่อนของฉัน" เขากล่าวว่า "ผม-I-" แต่สิ่งที่เขาสำลัก . เขาไม่สามารถไปในที่
นั้นเขาก็หันไปกระดานดำเอาชิ้นส่วนของชอล์กและแบริ่งด้วยอานุภาพทั้งสิ้นเขาเขียนที่มีขนาดใหญ่เท่าที่จะทำได้:
"Vive La France!"
จากนั้นเขาก็หยุดและโน้มศีรษะของเขากับ ผนังและโดยไม่คำที่เขาทำท่าทางให้เราด้วยมือของเขา:
"โรงเรียนมีไล่คุณอาจไป."
เมื่อฉันผ่านศาลากลางจังหวัดมีฝูงชนในด้านหน้าของกระดาน สำหรับที่ผ่านมาสองปีที่ผ่านเรื่องเลวร้ายของเราได้มาจากที่นั่น-สงครามที่หายไปร่างคำสั่งของเจ้าหน้าที่และผู้บังคับบัญชาผมคิดกับตัวเองโดยไม่ต้องหยุด:
"สิ่งที่อาจจะเป็นเรื่องที่ตอนนี้"
จากนั้นเป็นฉัน รีบโดยเร็วที่สุดเท่าที่ฉันจะไปเหล็ก, Wachter ที่อยู่ที่นั่นกับเด็กฝึกงานของเขาอ่านข่าวเรียกว่าหลังจากที่ฉัน:
"อย่าไปอย่างรวดเร็ว Bub; คุณจะได้รับไปยังโรงเรียนของคุณในเวลามากมาย! "
ผมคิดว่าเขาได้ทำให้ความสนุกของฉันและไปถึงสวนเล็ก ๆ เอ็ม Hamel ทั้งหมดออกจากลมหายใจ.
โดยปกติเมื่อโรงเรียนเริ่มมีความคึกคักที่ดีซึ่งอาจจะได้ยิน ออกมาในถนนที่เปิดและปิดของโต๊ะทำงานบทเรียนซ้ำพร้อมเพรียงดังมากด้วยมือของเรามากกว่าหูของเราที่จะเข้าใจได้ดีขึ้นและผู้ปกครองที่ดีของครูเคาะบนโต๊ะ แต่ตอนนี้มันเป็นทั้งหมดเพื่อให้ยังคง! ฉันได้นับความวุ่นวายที่จะได้รับไปที่โต๊ะทำงานของฉันโดยไม่ต้องเห็น; แต่แน่นอนทุกอย่างในวันนั้นจะต้องเป็นที่เงียบสงบเป็นเช้าวันอาทิตย์ ผ่านหน้าต่างที่ผมเห็นเพื่อนร่วมชั้นของฉันอยู่แล้วในสถานที่ของพวกเขาและเอ็ม Hamel เดินขึ้นและลงด้วยไม้บรรทัดเหล็กที่น่ากลัวของเขาภายใต้แขนของเขา ฉันได้ไปเปิดประตูและไปก่อนทุกคน คุณสามารถจินตนาการว่าฉันเขินและวิธีการที่กลัวฉันเป็น.
แต่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น เอ็ม Hamel เห็นผมและพูดว่ามากกรุณา:
"ไปที่สถานที่ของคุณได้อย่างรวดเร็ว, ฟรานซ์เล็ก ๆ น้อย ๆ เราได้เริ่มต้นโดยคุณ. "
ฉันกระโดดข้ามม้านั่งและนั่งลงที่โต๊ะทำงานของฉัน ไม่จนแล้วเมื่อฉันได้มีน้อยกว่าความน่ากลัวของฉันฉันไม่เห็นว่าครูของเรามีเสื้อสีเขียวที่สวยงามเสื้อลูกไม้ของเขาและหมวกผ้าไหมสีดำเล็ก ๆ น้อย ๆ ทุกปักว่าเขาไม่เคยสวมยกเว้นในการตรวจสอบและได้รับรางวัล วัน นอกจากนี้ทั้งโรงเรียนดูเหมือนจะแปลกและเคร่งขรึม แต่สิ่งที่ทำให้ผมประหลาดใจมากที่สุดคือการเห็นบนม้านั่งด้านหลังที่ว่างเปล่าเสมอหมู่บ้านคนนั่งเงียบเช่นเดียวกับเรา; Hauser เก่ากับหมวกสามมุมของเขาอดีตนายกเทศมนตรีอดีตนายไปรษณีย์และอื่น ๆ อีกหลายที่นอกเหนือจาก ทุกคนมองที่น่าเศร้า; และได้นำ Hauser ไพรเมอร์เก่าเปรอะเปื้อนที่ขอบและเขาถือมันเปิดบนหัวเข่าของเขากับแว่นตาที่ดีของเขานอนอยู่ทั่วหน้า.
ในขณะที่ฉันถูกสงสัยเกี่ยวกับมันทั้งหมด Hamel เมตรติดตั้งเก้าอี้ของเขาและในเดียวกัน เสียงหลุมฝังศพและอ่อนโยนซึ่งเขาเคยใช้กับผมกล่าวว่า
"ลูก ๆ ของเรานี้เป็นบทเรียนสุดท้ายที่ฉันจะให้คุณ เพื่อได้มาจากเบอร์ลินที่จะสอนเพียงเยอรมันในโรงเรียนของอาลซัสและลอเรน ต้นแบบใหม่มาถึงพรุ่งนี้ นี่คือบทเรียนที่ฝรั่งเศสครั้งล่าสุดของคุณ ฉันต้องการให้คุณได้รับการเอาใจใส่มาก ".
อะไรฟ้าผ่าคำเหล่านี้อยู่กับฉัน!
โอ้ wretches; นั่นคือสิ่งที่พวกเขาได้วางขึ้นที่เมืองฮอลล์!
บทเรียนฝรั่งเศสของฉันที่ผ่านมา! ทำไมฉันแทบจะรู้วิธีการเขียน! ฉันไม่เคยใด ๆ ควรจะเรียนรู้มากขึ้น! ผมต้องหยุดเพียงแค่นั้นแล้ว! โอ้วิธีขอโทษฉันก็ไม่ได้เรียนรู้บทเรียนของฉันที่กำลังมองหาไข่นกหรือจะเลื่อนบนซาร์! หนังสือของฉันที่ดูเหมือนเช่นรำคาญในขณะที่ที่ผ่านมาหนักเพื่อที่จะดำเนินการไวยากรณ์ของฉันและฉันประวัติศาสตร์ของเซนต์สเป็นเพื่อนเก่าตอนนี้ที่ผมไม่สามารถให้ขึ้น และเอ็ม Hamel เกินไป ความคิดที่ว่าเขากำลังจะไปที่ฉันไม่เคยจะเห็นเขาอีกครั้งทำให้ฉันลืมทุกอย่างเกี่ยวกับการปกครองของเขาและวิธีการที่เขาเป็นคนบ้าๆบอ ๆ .
คนแย่! มันเป็นเกียรติของบทเรียนที่ผ่านมาว่าเขาได้ใส่เสื้อผ้าอาทิตย์ของเขาดีและตอนนี้ฉันเข้าใจว่าทำไมคนแก่ของหมู่บ้านกำลังนั่งอยู่ที่นั่นในด้านหลังของห้อง มันเป็นเพราะพวกเขาเสียใจเช่นกันว่าพวกเขาไม่ได้ไปโรงเรียนมากขึ้น มันเป็นวิธีการของการขอบคุณนายของเราสี่สิบปีของการบริการที่ซื่อสัตย์และแสดงความเคารพของพวกเขาสำหรับประเทศที่เป็นพวกเขาไม่มาก.
ขณะที่ผมคิดว่าทั้งหมดนี้ผมได้ยินชื่อของฉันเรียกว่า ได้มีการเปิดของฉันที่จะอ่าน สิ่งที่จะฉันไม่ได้ให้เพื่อให้สามารถที่จะบอกว่ากฎที่น่ากลัวสำหรับกริยาทั้งหมดผ่านดังมากและชัดเจนและไม่ผิดพลาด? แต่เมื่อผมได้ผสมขึ้นคำแรกและยืนอยู่ที่นั่นถือครองเพื่อโต๊ะของฉันหัวใจของฉันเต้นและไม่กล้าที่จะเงยหน้าขึ้นมอง ฉันได้ยินเมตร Hamel พูดกับผม:
"ผมจะไม่ด่าว่าคุณเล็ก ๆ น้อย ๆ ฟรานซ์; คุณต้องรู้สึกไม่ดีพอ มาดูกันว่ามันเป็น! ทุกวันเราได้พูดกับตัวเอง: 'Bah! ฉันได้มีเวลาเหลือเฟือที่ ฉันจะเรียนรู้มันพรุ่งนี้. และตอนนี้คุณดูว่าเราได้ออกมา อาว่าเป็นปัญหาที่ดีกับฝรั่งเศส; เธอทำให้ปิดการเรียนรู้จนถึงวันพรุ่งนี้ ตอนนี้พวกเหล่านั้นออกมีจะมีสิทธิที่จะพูดกับคุณ: 'มันเป็นวิธีการ; คุณหลอกว่าเป็นฝรั่งเศสและยังคุณไม่สามารถพูดหรือเขียนภาษาของคุณเอง? แต่คุณไม่ได้เลวร้ายเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่น่าสงสารฟรานซ์ เราได้ทั้งหมดการจัดการที่ดีที่จะตำหนิตัวเองด้วย.
"พ่อแม่ของคุณไม่ได้กังวลพอที่จะมีให้คุณเรียนรู้ พวกเขาต้องการที่จะนำคุณไปทำงานในฟาร์มหรือโรงงานเพื่อที่จะมีรายได้เล็ก ๆ น้อย ๆ และฉัน? ฉันได้รับการตำหนิยัง เราได้ส่งคุณมักจะไปในน้ำดอกไม้ของฉันแทนของการเรียนรู้บทเรียนของคุณ? และเมื่อฉันอยากจะไปตกปลาไม่ฉันไม่เพียงให้คุณในวันหยุดหรือไม่ "
จากนั้นจากสิ่งหนึ่งไปยังอีกเอ็ม Hamel ไปในการพูดคุยของภาษาฝรั่งเศสบอกว่ามันเป็นภาษาที่สวยที่สุดในโลก ชัดเจนตรรกะมากที่สุด; ที่เราจะต้องรักษามันในหมู่พวกเราและไม่เคยลืมมันเพราะเมื่อคนที่ถูกกดขี่ตราบเท่าที่พวกเขายึดมั่นในภาษาของพวกเขาจะเป็นถ้าพวกเขามีความสำคัญในการติดคุกของพวกเขา จากนั้นเขาก็เปิดไวยากรณ์และการอ่านเราบทเรียนของเรา ฉันประหลาดใจที่จะเห็นวิธีที่ดีที่ผมเข้าใจมัน ทั้งหมดที่เขากล่าวว่าดูเหมือนง่ายดังนั้นเพื่อให้ง่าย! ผมคิดว่าเกินไปที่ฉันไม่เคยได้ฟังอย่างระมัดระวังและว่าเขาไม่เคยอธิบายทุกอย่างด้วยความอดทนมาก มันดูเหมือนเกือบจะเป็นถ้าคนยากจนอยากจะให้พวกเราทุกคนเขารู้ว่าก่อนที่จะออกไปและจะนำมันทั้งหมดลงในหัวของเราที่หนึ่งจังหวะ.
หลังจากไวยากรณ์เรามีบทเรียนในการเขียน วัน Hamel เมตรที่มีสำเนาใหม่สำหรับเราเขียนในมือที่สวยงามรอบ: ฝรั่งเศส, ฝรั่งเศส, ฝรั่งเศส, ฝรั่งเศส พวกเขาดูเหมือนธงเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ลอยอยู่ทุกที่ในโรงเรียนห้องพักห้อยลงมาจากคันที่ด้านบนของโต๊ะทำงานของเรา คุณควรจะได้เห็นว่าทุกคนพร้อมที่จะทำงานและวิธีการที่เงียบสงบมันเป็น! เสียงเพียง แต่เป็นรอยขีดข่วนของปากกามากกว่ากระดาษ เมื่อแมลงบินในบาง; แต่ไม่มีใครให้ความสนใจกับพวกเขาใด ๆ ที่ไม่แม้แต่คนเล็กที่ทำงานที่เหมาะสมในการติดตามปลาตะขอของพวกเขาเช่นหากที่ฝรั่งเศสอีกด้วย บนหลังคานกพิราบ cooed ที่ต่ำมากและฉันคิดกับตัวเอง:
"พวกเขาจะทำให้พวกเขาร้องเพลงในภาษาเยอรมันแม้นกพิราบได้หรือไม่"
เมื่อใดก็ตามที่ผมมองขึ้นจากการเขียนของฉันฉันเห็นเมตร Hamel นั่งนิ่งอยู่บนเก้าอี้ของเขาและจ้องเป็นครั้งแรกที่ สิ่งหนึ่งแล้วอย่างอื่นเช่นถ้าเขาต้องการที่จะแก้ไขปัญหาในใจของเขาเพียงแค่มองว่าทุกอย่างในการที่โรงเรียนห้องเล็ก ๆ แฟนซี! สี่สิบปีที่เขาเคยมีในสถานที่เดียวกันกับสวนของเขานอกหน้าต่างและชั้นเรียนของเขาในด้านหน้าของเขาเช่นเดียวกับที่ เพียงม้านั่งโต๊ะทำงานและได้รับการสวมใส่เรียบ วอลนัทต้นไม้ในสวนได้สูงและ hopvine ว่าเขาได้ปลูก twined ตัวเองเกี่ยวกับหน้าต่างขึ้นไปบนหลังคา วิธีการที่จะต้องมีการเสียหัวใจของเขาจะปล่อยให้มันทุกคนยากจน; จะได้ยินน้องสาวของเขาเกี่ยวกับการเคลื่อนย้ายในห้องพักข้างต้นบรรจุลำต้นของพวกเขา! สำหรับพวกเขาจะต้องออกจากประเทศในวันถัดไป.
แต่เขามีความกล้าหาญที่จะได้ยินบทเรียนสุดท้ายทุก หลังจากที่เขียนเรามีบทเรียนในประวัติศาสตร์แล้วทารกปลุกเสกบริติชแอร์เวย์ของพวกเขาเป็นสอง, บ่อ, bu ลงไปที่นั่นที่ด้านหลังของห้อง Hauser เก่าได้วางอยู่บนแว่นตาของเขาและถือไพรเมอร์ของเขาในมือทั้งสองสะกดตัวอักษรกับพวกเขา คุณจะได้เห็นว่าเขาก็ร้องไห้; เสียงของเขาสั่นด้วยอารมณ์และมันก็ตลกมากที่จะได้ยินเขาว่าเราทุกคนต้องการที่จะหัวเราะและร้องไห้ อาวิธีที่ดีที่ผมจำได้ว่ามันว่าบทเรียนที่ผ่านมา!
ทั้งหมดในครั้งเดียวนาฬิกาหลงสิบสองคริสตจักร แล้วน่าเสียดาย ในขณะเดียวกันเสียงแตรของปรัสเซียกลับมาจากการเจาะฟังภายใต้หน้าต่างของเรา เอ็ม Hamel ยืนขึ้นซีดมากในเก้าอี้ของเขา ฉันไม่เคยเห็นเขาดูสูงดังนั้น.
"เพื่อนของฉัน" เขากล่าวว่า "ผม-I-" แต่สิ่งที่เขาสำลัก . เขาไม่สามารถไปในที่
นั้นเขาก็หันไปกระดานดำเอาชิ้นส่วนของชอล์กและแบริ่งด้วยอานุภาพทั้งสิ้นเขาเขียนที่มีขนาดใหญ่เท่าที่จะทำได้:
"Vive La France!"
จากนั้นเขาก็หยุดและโน้มศีรษะของเขากับ ผนังและโดยไม่คำที่เขาทำท่าทางให้เราด้วยมือของเขา:
"โรงเรียนมีไล่คุณอาจไป."
การแปล กรุณารอสักครู่..
ผมเริ่มไปโรงเรียนสายมากในเช้าวันนั้น และก็กลัวมาก ตำหนิ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเพราะม. แฮเมิลได้กล่าวว่าเขาจะถามเรา participles และฉันไม่ทราบว่า คำแรกที่เกี่ยวกับพวกเขา ตอนนี้ผมคิดที่จะหนีและการใช้จ่ายวันออกจากประตู มันอบอุ่น สดใสมาก ! นกกำลังร้องอยู่ที่ขอบของป่าและสนามเปิดหลังของโรงเลื่อยที่ปรัสเซียทหารถูกเจาะ มันคือทั้งหมดที่มากขึ้นดึงดูดมากกว่ากฎสำหรับ participles , แต่ฉันมีความแข็งแรงที่จะขัดขืน และรีบเดินออกจากโรงเรียน .
เมื่อฉันผ่านศาลากลาง มีฝูงชนในหน้าบอร์ดประกาศ สำหรับสองปีสุดท้ายของเราทั้งหมดข่าวร้ายได้มาจากมีสูญเสียการต่อสู้ , ร่าง ,คำสั่งของผู้บังคับบัญชาและฉันคิดกับตัวเอง โดยไม่หยุด :
" คืออะไรขึ้น ? "
จากนั้นฉันรีบมาโดยเร็วที่สุดเท่าที่ฉันสามารถไป , ช่างตีเหล็ก , wachter ใครอยู่ตรงนั้น กับลูกศิษย์ อ่านแถลงการณ์ เรียกว่าหลังจากฉัน :
" อย่าเร็ว เพื่อน คุณจะได้เรียนในเวลามากมาย ! "
ฉันคิดว่าเขาพูดเล่น และถึงม.
เมื่อฉันผ่านศาลากลาง มีฝูงชนในหน้าบอร์ดประกาศ สำหรับสองปีสุดท้ายของเราทั้งหมดข่าวร้ายได้มาจากมีสูญเสียการต่อสู้ , ร่าง ,คำสั่งของผู้บังคับบัญชาและฉันคิดกับตัวเอง โดยไม่หยุด :
" คืออะไรขึ้น ? "
จากนั้นฉันรีบมาโดยเร็วที่สุดเท่าที่ฉันสามารถไป , ช่างตีเหล็ก , wachter ใครอยู่ตรงนั้น กับลูกศิษย์ อ่านแถลงการณ์ เรียกว่าหลังจากฉัน :
" อย่าเร็ว เพื่อน คุณจะได้เรียนในเวลามากมาย ! "
ฉันคิดว่าเขาพูดเล่น และถึงม.
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- น่าตาน่ากินมาก
- Faculty of Arts Sciences Bring the stude
- The global economy continues to be volat
- รู้สึกตื่นเต้นไปกับตัวละคร
- รักษาโรคกระดูก
- You can wort on Wednesday. I walk to Pat
- no, a little
- ฮเยริน
- can’t do the thing that you aim
- You can wort on Wednesday. I walk to Pat
- 团购
- Representative
- 318 / 10 -22 ซอยสุขุมวิท 22
- พี่คะ หนูชอบประโยคนี้มากเลย ขอซื้อต่อนะจ
- Patient
- ฉันต้องการคุยกับคุณ. แต่เมื่อวานฉันเครีย
- the party may sue the offender separatel
- หมดทั้งใจฉันให้เธอ
- I liked you since the first time.You ski
- หมดทั้งใจฉันให้เธอ
- Want my cock inside u hun
- As of 2012, FedEx has experimented with
- พวกเราไปเล่นกันไหม
- บริการอาหารที่ปลอดสารพิษเพื่อสุขภาพ
