People often don’t realize what the

People often don’t realize what they have until they lose it. I am no different. I had lived with my grandmother throughout my childhood, but I didn’t realize how much she had done for me and how much I love her. Now that she is living the last few years of her life, I finally notice what I will be missing when she is gone.

When I was young, I was raised by my grandmother because my mum and dad were working all the time. Because of this, my grandmother was the one who greeted me when I got back from school, and cooked my meals. She took care of me and influenced me in many ways. She made me into a Christian with a strong faith. She always emphasized on becoming a benevolent person and to sacrifice my needs for those of others. I did not know back then, but she really loved me, and always wanted to provide me with the best of everything.

Then, I left Korea for Holland when I was nine. A few months after arriving in Holland, I heard the news that my grandmother was seriously ill. She had fainted and had to be transferred to the hospital and had my aunt was a bit late, she could have died. I was shocked by this news, but I did not know how serious it actually was. As a result, I went on with my life and paid little attention to how my grandmother was doing.

When I returned to Korea after spending five years abroad, I was a completely different person. I spoke very little Korean, my mindset was westernized, and I had become a rebellious teenager. Thus, when I started living with my grandmother again, things felt very different from how they had been five years ago. My grandmother was still the same person who cared for me, but because she was ill, she was often like a baby who I had to babysit. Her kindness started to feel irritating and her presence burdensome. I started to wear a frown on my face whenever I spoke to her, and even though I knew that I was hurting her feelings, I kept treating her in a rude manner. Little did I know at the time that this would be the last few months that I would be living with her.

After a few months of living with my family, my grandmother went back to hospital and was diagnosed with lung cancer. The doctor told us that she would not live more than six months. At that moment, I realized that I had made the biggest mistake of my life. I felt guilty for treating her so badly during her short stay with us. I realized how stupid and immature I had been for treating her the way I did, and I felt I deserved the worst punishment I could get. From that day on, I prayed every day, begging God to help my grandmother recover and to put some of her burden on me.

My grandmother is still in a hospital fighting a losing battle against a cancer that has now spread all over her body. She was there for me when I needed someone, but I’m not there for her right now when she spends every day in agonizing pain. I greatly regret my immaturity for taking her for granted. I’m angry at myself because I’m powerless to do anything to help her but to pray. Mistakes are made to make one into a better person and hopefully this experience has made me into one.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

คนมักจะไม่ตระหนักถึงสิ่งที่พวกเขาได้จนกว่าพวกเขาสูญเสีย ผมไม่แตกต่าง ฉันได้อาศัยอยู่กับยายของฉันตลอดวัยเด็กของฉัน แต่ฉันไม่รู้ว่าเธอทำให้ฉันและว่าฉันรักเธอ ที่เธออาศัยอยู่ไม่กี่ปีที่ผ่านมาของชีวิตของเธอ ฉันก็สังเกตเห็นอะไรฉันจะหายไปเมื่อเธอหายเมื่อหนุ่ม ฉันถูกยก โดยยายของฉัน เพราะมัมและพ่อของฉันทำงานอยู่ตลอดเวลา ด้วยเหตุนี้ ยายของฉันผู้รับการต้อนรับฉันเมื่อฉันได้รับกลับจากโรงเรียน และรับประทานอาหารของฉัน เธอเอาดูแลฉัน และมีอิทธิพลต่อผมมากมาย เธอทำให้ฉันเป็นคริสเตียนมีความเชื่อเข้มแข็ง เธอมักจะเน้นเป็น ผู้เปี่ยมด้วยเมตตา และเสียสละของฉันความต้องการของผู้อื่น ผมไม่รู้กลับมาแล้ว แต่เธอรักฉันจริง ๆ และอยากจะให้ฉันดีทุกอย่าง แล้ว ผมไปเกาหลีสำหรับฮอลแลนด์เมื่อเก้า ไม่กี่เดือนหลังจากมาถึงในฮอลแลนด์ ผมได้ยินข่าวว่า ยายของฉันป่วยอย่างจริงจัง เธอมีดิฉัน และได้โอนย้ายไปโรงพยาบาล และมีป้าสายบิต เธออาจตาย ผมไม่ตกใจกลัวความผิดข่าวนี้ แต่ผมไม่รู้ว่าร้ายแรงจริงก็ ดังนั้น ฉันไปกับชีวิต และให้ความสำคัญน้อยว่ายายของฉันทำ เมื่อผมกลับไปเกาหลีหลังจากการใช้จ่ายต่างประเทศ 5 ปี ฉันถูกผู้อื่นอย่างสมบูรณ์ ฉันพูดภาษาเกาหลีน้อยมาก ถูก westernized mindset ของฉัน และฉันได้กลายเป็นวัยรุ่น rebellious ดังนั้น เมื่อฉันเริ่มต้นชีวิตกับยายของฉันอีก สิ่งรู้สึกมากแตกต่างจากวิธีที่ได้รับห้าปีที่ผ่านมา ยายของฉันยังเป็นคนเดียวที่ดูแลฉัน แต่เนื่องจากเธอป่วย เธอมักจะเหมือนทารกที่ผมจะ babysit เมตตาของเธอเริ่มที่จะรู้สึกระคายเคืองและสถานะของเธอที่เป็นภาระ ผมเริ่มใส่หน้านิ่วหน้าผมเมื่อใดก็ ตามที่ฉันพูดกับเธอ และแม้ว่าฉันรู้ว่า ฉันถูกทำร้ายความรู้สึกของเธอ ฉันเก็บรักษาเธออย่างหยาบ น้อยผมทราบในเวลานี้จะเป็นไม่กี่เดือนที่ฉันจะอยู่กับเธอ หลังกี่เดือนของการอาศัยอยู่กับครอบครัวของฉัน ยายของฉันก็กลับไปโรงพยาบาล และได้รับการวินิจฉัยโรคมะเร็งปอด แพทย์บอกว่า เธอจะไม่อยู่มากกว่าหกเดือน ในช่วงเวลานั้น ฉันรู้ว่า ฉันได้ทำความผิดใหญ่ที่สุดของชีวิต ผมรู้สึกผิดสำหรับการพานั้นในระหว่างที่เธอเดินกับเรา ฉันรู้ว่าโง่ และ immature ผมเคยสำหรับการพาแบบค่ะ และฉันรู้สึกว่า ฉันสมควรได้รับโทษเลวอาจได้รับการ จากวันที่บน ฉันอธิษฐานทุกวัน ขอทานเจ้าช่วยยายของฉันกู้คืน และใส่ของภาระของเธอกับฉันยายของฉันจะยังคงอยู่ในโรงพยาบาลต่อสู้แพ้กับโรคมะเร็งที่มีแพร่กระจายทั่วร่างกายของเธอ เธอมีฉันเมื่อจำเป็นคน แต่ฉันไม่มีเธอเมื่อเธอใช้ทุกวันในอาการเจ็บปวดขณะนี้ อย่างเราเสียใจของฉันร้านสำหรับทำเธอได้รับ ฉันโกรธที่ตัวเอง เพราะฉันทำอะไรเธอ แต่อธิษฐานใช้ ข้อผิดพลาดจะทำให้หนึ่งเป็นบุคคลดี และหวังว่าประสบการณ์นี้ได้ทำให้ฉันเป็น

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

คนมักจะไม่ได้ตระหนักถึงสิ่งที่พวกเขาจนกว่าพวกเขาจะสูญเสียมันไป ผมไม่แตกต่างกัน ฉันได้อาศัยอยู่กับยายของฉันตลอดวัยเด็กของฉัน แต่ฉันไม่ได้ตระหนักถึงวิธีการมากที่เธอได้ทำสำหรับฉันและว่าฉันรักเธอ ตอนนี้เธออาศัยอยู่ในไม่กี่ปีที่ผ่านมาในชีวิตของเธอในที่สุดผมก็สังเกตเห็นสิ่งที่ผมจะหายไปเมื่อเธอหายไป. เมื่อผมเป็นเด็กผมถูกเลี้ยงดูมาโดยคุณยายของฉันเพราะแม่และพ่อของฉันกำลังทำงานอยู่ตลอดเวลา ด้วยเหตุนี้คุณยายของฉันเป็นคนหนึ่งที่ได้รับการต้อนรับฉันเมื่อฉันกลับมาจากโรงเรียนและปรุงอาหารของฉัน เธอเอาดูแลของฉันและฉันได้รับอิทธิพลในหลาย ๆ เธอทำให้ฉันเป็นคริสเตียนที่มีความเชื่อมั่นที่แข็งแกร่ง เธอมักจะเน้นในการเป็นคนใจดีและที่จะเสียสละความต้องการของฉันสำหรับคนอื่น ๆ ผมไม่ทราบว่ากลับมาแล้ว แต่จริง ๆ แล้วเธอรักฉันและอยากจะให้ฉันกับที่ดีที่สุดของทุกอย่าง. จากนั้นผมออกจากเกาหลีฮอลแลนด์เมื่อฉันอายุเก้าขวบ ไม่กี่เดือนหลังจากที่เดินทางมาถึงในฮอลแลนด์ผมได้ยินข่าวว่าคุณยายของฉันกำลังป่วยหนัก เธอเป็นลมและมีการถ่ายโอนไปยังโรงพยาบาลและมีป้าของฉันได้รับการบิตปลายที่เธอจะเสียชีวิต ผมตกใจกับข่าวนี้ แต่ผมไม่ทราบวิธีการที่รุนแรงเป็นจริง เป็นผลให้ผมไปอยู่กับชีวิตของฉันและใส่ใจกับวิธีการที่คุณยายของฉันกำลังทำอะไรอยู่. เมื่อฉันกลับมาที่เกาหลีหลังจากใช้เวลาห้าปีในต่างประเทศผมก็เป็นคนที่แตกต่างอย่างสิ้นเชิง ผมพูดน้อยมากเกาหลี, ความคิดของฉันคือ westernized และผมได้กลายเป็นวัยรุ่นกบฏ ดังนั้นเมื่อผมเริ่มที่อาศัยอยู่กับยายของฉันอีกครั้งรู้สึกว่าสิ่งที่แตกต่างจากวิธีการที่พวกเขาได้รับห้าปีที่ผ่านมา ยายของฉันยังคงเป็นคนคนเดียวกันที่ได้รับการดูแลผม แต่เพราะเธอป่วยเธอก็มักจะชอบเด็กที่ผมต้องช่วยดูแล ความมีน้ำใจของเธอเริ่มรู้สึกระคายเคืองและการปรากฏตัวของเธอเป็นภาระ ผมเริ่มที่จะสวมใส่ขมวดคิ้วบนใบหน้าของฉันเมื่อใดก็ตามที่ผมได้พูดคุยกับเธอและแม้ว่าฉันรู้ว่าฉันถูกทำร้ายความรู้สึกของเธอฉันเก็บรักษาของเธอในลักษณะที่หยาบคาย ไม่น้อยฉันรู้ว่าในเวลาที่ว่านี้จะเป็นเพียงไม่กี่เดือนที่ผ่านมาว่าฉันจะมีชีวิตอยู่กับเธอ. หลังจากไม่กี่เดือนของการใช้ชีวิตกับครอบครัวของฉันคุณยายของฉันก็กลับไปที่โรงพยาบาลและได้รับการวินิจฉัยว่าเป็นมะเร็งปอด แพทย์บอกกับเราว่าเธอจะได้มีชีวิตอยู่นานกว่าหกเดือน ในขณะที่ฉันรู้ว่าฉันได้ทำผิดพลาดที่สุดในชีวิตของฉัน ผมก็รู้สึกว่ามีความผิดในการรักษาของเธอจึงไม่ดีในระหว่างการเข้าพักระยะสั้นของเธอกับเรา ฉันรู้ว่าโง่และอ่อนฉันได้สำหรับการรักษาของเธอทางผมและผมรู้สึกว่าผมสมควรได้รับการลงโทษที่เลวร้ายที่สุดที่ฉันจะได้รับ จากวันนั้นที่ผมภาวนาทุกวันขอพระเจ้าที่จะช่วยให้คุณยายของฉันกู้คืนและจะนำบางส่วนของภาระของเธอกับฉัน. ยายของฉันยังคงอยู่ในโรงพยาบาลต่อสู้กับการสูญเสียกับโรคมะเร็งที่มีในขณะนี้กระจายไปทั่วร่างกายของเธอ เธอเป็นคนที่มีสำหรับฉันเมื่อฉันต้องการใครสักคน แต่ฉันไม่ได้มีสำหรับเธอตอนนี้เมื่อเธอใช้เวลาทั้งวันทุกคนในความเจ็บปวดทนทุกข์ทรมาน ฉันเสียใจมากยังไม่บรรลุนิติภาวะของฉันจะพาเธอได้รับ ฉันโกรธตัวเองเพราะผมไม่มีอำนาจที่จะทำอะไรที่จะช่วยให้เธอ แต่จะอธิษฐาน ข้อผิดพลาดที่ทำจะทำให้หนึ่งเป็นคนที่ดีขึ้นและหวังว่าประสบการณ์นี้ทำให้ฉันเป็นหนึ่ง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

คนส่วนใหญ่มักจะไม่ตระหนักถึงสิ่งที่พวกเขาได้จนกว่าพวกเขาจะสูญเสียมัน ฉันก็เหมือนกัน ผมได้อาศัยอยู่กับยายตลอดวัยเด็กของฉัน แต่ฉันไม่ทราบวิธีการมากเธอทำสำหรับฉันและฉันรักเขามาก ตอนนี้เธออาศัยอยู่ไม่กี่ปีสุดท้ายของชีวิตของเธอ ฉันก็สังเกตเห็นว่าผมจะหายไปเมื่อเธอจะหายไป

เมื่อฉันยังเด็กผมโตมากับคุณยาย เพราะพ่อและแม่ทำงานตลอดเวลา เพราะอย่างนี้ ยายของฉันเป็นคนทักผมเมื่อผมกลับมาจากโรงเรียน และปรุงอาหารของฉัน เธอดูแลฉันและมีอิทธิพลต่อฉันในหลายวิธี เธอทำให้ผมเป็นคริสเตียนด้วยศรัทธาอย่างแรงกล้า เธอมักจะเน้นการเป็นคนที่ใจดีและเสียสละความต้องการของฉันสำหรับคนอื่นไม่รู้ว่ากลับไปแล้ว แต่เธอชอบฉันและอยากให้ฉันกับที่ดีที่สุดของทุกสิ่ง

งั้นผมจากเกาหลีสำหรับฮอลแลนด์ตอนฉันอายุเก้าขวบ ไม่กี่เดือนหลังจากมาถึงในฮอลแลนด์ ผมได้ยินข่าวว่า ยายของฉันป่วยหนัก เธอหมดสติ และต้องถูกส่งตัวไปโรงพยาบาล และมีป้าช้าไปหน่อย เธออาจจะตายได้ ฉันตกใจกับข่าวนี้แต่พี่ไม่รู้ว่าเอาจริงแน่ ผลคือ ผม ไป ด้วยชีวิตและความสนใจเล็ก ๆน้อย ๆที่คุณยายทำ

เมื่อฉันกลับมาที่เกาหลีหลังจากใช้เวลาห้าปีในต่างประเทศ ก็เป็นคนละคน ฉันพูดน้อยมาก เกาหลี , ความคิดของฉันคือชาวตะวันตก และฉันได้กลายเป็นวัยรุ่นหัวรั้น ดังนั้น เมื่อฉันมาอยู่กับยายอีกมันรู้สึกแตกต่างกันมากจากวิธีการที่พวกเขาได้รับเมื่อห้าปีก่อน ยายของฉันก็ยังเป็นคนเดิม คนที่คอยดูแลผม แต่เนื่องจากเธอป่วย เธอมักจะชอบเด็กที่เคยเป็นพี่เลี้ยง ความใจดีของเธอ จนเธอเริ่มรู้สึกมีภาระ ผมก็เริ่มใส่ขมวดบนใบหน้าของฉันเมื่อใดก็ตามที่ฉันได้พูดกับเธอ และถึงแม้ผมจะรู้ว่าผมทำร้ายความรู้สึกของเธอฉันปฏิบัติกับเธอในลักษณะที่หยาบ ฉันไม่น้อยรู้ว่า ณเวลานี้คงว่าไม่กี่เดือนที่ผมจะใช้ชีวิตกับเธอ

หลังจากไม่กี่เดือนของการใช้ชีวิตกับครอบครัว คุณยายไปโรงพยาบาล และพบว่าเป็นมะเร็งปอด หมอบอกว่าเธอจะอยู่ไม่ถึง 6 เดือน ในตอนนั้นฉันตระหนักว่าฉันได้ทำผิดพลาดครั้งใหญ่ในชีวิต ฉันรู้สึกผิดที่ทำกับเธอไม่ดีในช่วงพักสั้นๆของเธอกับเรา ฉันตระหนักว่าโง่และไร้เดียงสาฉันได้ทำกับเธอเหมือนฉัน และฉันรู้สึกว่าฉันสมควรได้รับการลงโทษที่เลวร้ายที่สุดที่ฉันได้มา หลังจากวันนั้น ฉันก็ภาวนาทุกวัน ขอให้พระเจ้าช่วยยายของฉันกู้คืนและเอาภาระของเธอนะ

ยายของฉันอยู่ในโรงพยาบาลที่สู้แพ้การต่อสู้กับโรคมะเร็งที่มีตอนนี้แพร่กระจายไปทั่วร่างกายของเธอ เธออยู่ตรงนั้นสำหรับฉันเมื่อฉันต้องการใครสักคน แต่ผมไม่มีเธออยู่ตอนนี้เมื่อเธอใช้เวลาทุกวันในความเจ็บปวดที่เจ็บปวด ผมจะเสียใจมากกับความเป็นเด็กของฉัน ที่ทำให้เธอเสียใจ ผมโกรธตัวเอง เพราะผมไม่สามารถช่วยอะไรเธอได้แต่ภาวนาความผิดพลาดที่ทำให้คนเป็นคนดี และหวังว่าประสบการณ์นี้ทำให้ผมเข้า