SummaryCoriolanus tells a group of

Summary

Coriolanus tells a group of Roman nobles that he has no intention of changing his character to suit the desires of the mob. Volumnia comes in and berates him for his intransigence, and then Menenius arrives with the Senators and advises him to go the marketplace and make peace with the people: he must recant what he has said about the plebeians and their tribunes, and then perhaps they will allow him to be consul. Coriolanus refuses, preferring to keep his honor, but his mother advises him to act humbly, even if his humility is dishonest, and ask for pardon, even if he does not mean this. He remains obdurate for a long while but eventually relents and agrees to make peace with the plebeians.



In the marketplace, Brutus and Sicinius prepare for Coriolanus's arrival, planning to bait him into losing his temper. The war hero enters, accompanied by Menenius and Cominius, and declares that he will submit to the will of the people. However, when Sicinius accuses him of planning to tyrannize the Roman state, he immediately becomes furious and again launches into a tirade against the tribunes and plebeians. As his friends watch helplessly, Sicinius and Brutus, supported by the entire populace, and over the protests of Cominius, declare that he must be banished from Rome forever. Coriolanus replies that he will go gladly, and he prepares to leave the city, pausing only to bid farewell to his wife, Virgilia, and to his mother and friends. Volumnia weeps and curses the city for casting him out, while Cominius offers to accompany him for a time, but Coriolanus refuses these offers and departs.

Brutus and Sicinius dismiss the people, and then try to avoid encountering Volumnia, Virgilia, and Menenius, who are returning from bidding farewell to Coriolanus. Volumnia spots the two tribunes, however, and denounces them, saying that they have exiled the best man in Rome. Brutus and Sicinius accuse her of having lost her wits, and they depart, leaving the friends of Coriolanus to their grief.

Meanwhile, a Roman in the pay of the Volscians meets up with another Volscian spy and reports that Coriolanus has been banished. The two men agree that this will give Tullus Aufidius an excellent chance to gain some revenge against Rome for the defeats he has suffered. At the same time, Coriolanus himself comes to the city of Antium, where Aufidius is staying. He informs the audience that he plans to ally himself with Aufidius against his native city and become Rome's greatest enemy.

Commentary

Coriolanus once obeyed his mother by pandering to the masses, but now he questions her: "Why did you wish me milder?" he asks her: "Would you have me false to my nature (III.ii.14-15)?" This is the critical question for him: He is not a reflective hero, and Shakespeare does not give him the space for soliloquy that other heroes enjoy, but Coriolanus knows that he has betrayed some essential part of himself by trying to gain the people's favor, and he wonders why he should bother to make the same betrayal again by making peace with the plebeians. The obvious answer is offered by a Senator, who tells him that "by not so doing, our good city / Cleave in the midst, and perish (III.ii.27-28)." But the stronger reason, and the reason that ultimately persuades him to make one final attempt at compromise, is that voiced by Volumnia. She says, "I prithee now, sweet son, as thou hast said / My praises first made thee a soldier, so, / To have my praise for this, perform a part / Thou hast not done before (III.ii.107-110)." That is, she tells him to do it because she wants him to; just as she raised him to be a soldier, now she hopes to turn him into a politician. And Coriolanus, who cannot refuse her, once again submits, in the language of an obedient child: "Mother, I am going to the marketplace. / Chide me no more (III.ii.131-32)."

But, despite all her ambition and will, Volumnia cannot make him a politician; as a public figure, her son is a disaster waiting to happen, and the clever tribunes stand ready to exploit his first slip. Indeed, their skill is hardly tested: It only takes one accusation ("traitor") from Sicinius' lips to make him explode with a curse: "The fires i' th' lowest hell fold in the people! (III.iii.68)." Now the crowd speaks up, demanding Coriolanus's death, and the tribunes, victorious, can effect his exile while appearing magnanimous; with the mob calling for his execution, the punishment seems generous. Relishing his role, Brutus offers a patronizing explanation for the lighter sentence: "He hath / Served well for Rome (III.iii.82-83)." At this point, even Menenius stands helpless; Coriolanus has brought the whirlwind upon himself.


Somewhere in these scenes, Coriolanus has inwardly made the decision to betray his city. For by the time he is on the road, he is already firmly resolved to seek out Aufidius. In a different tragedy, this treacherous decision would be a critical moment in the play, in which we would have access to the hero's inner turmoil. But Coriolanus has no inner turmoil; unlike Hamlet or Othello or any of the great tragic heroes, he has no inwardness at all. A man of quick decisions and quicker actions, he has no room in his consciousness for agonizing over whether or not to betray his city; he makes his decision, and that decision is final. We find no trace of conflicted feelings or remorse--but then, such sentiments would be alien to his very nature.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

สรุปCoriolanus บอกว่า เขามีความตั้งใจไม่เปลี่ยนเขาให้เหมาะสมกับความต้องการของม็อบขุนนางกลุ่มของโรมัน Volumnia มา และเขา berates สำหรับกูเกิลของเขา แล้ว Menenius มากับ Senators เขาไปตลาด และทำกับคนให้คำแนะนำ: เขาต้องคืนคำเขาได้กล่าวเกี่ยวกับการ plebeians tribunes ของพวกเขา และบางทีพวกเขาจะช่วยให้เขาเป็น กงสุล Coriolanus ลดละ ร่วมให้เกียรติของเขา แต่แม่ของเขาให้คำแนะนำเขาทำหน้าที่น้อม แม้ว่าบทของเขาจะไม่ซื่อสัตย์ และขอโทษ แม้ว่าเขาไม่ได้หมายความว่า นี้ เขายังคง obdurate ระยะยาว แต่ในที่สุด relents และตกลงที่จะไกล่เกลี่ยกับ plebeians ที่ In the marketplace, Brutus and Sicinius prepare for Coriolanus's arrival, planning to bait him into losing his temper. The war hero enters, accompanied by Menenius and Cominius, and declares that he will submit to the will of the people. However, when Sicinius accuses him of planning to tyrannize the Roman state, he immediately becomes furious and again launches into a tirade against the tribunes and plebeians. As his friends watch helplessly, Sicinius and Brutus, supported by the entire populace, and over the protests of Cominius, declare that he must be banished from Rome forever. Coriolanus replies that he will go gladly, and he prepares to leave the city, pausing only to bid farewell to his wife, Virgilia, and to his mother and friends. Volumnia weeps and curses the city for casting him out, while Cominius offers to accompany him for a time, but Coriolanus refuses these offers and departs.Brutus and Sicinius dismiss the people, and then try to avoid encountering Volumnia, Virgilia, and Menenius, who are returning from bidding farewell to Coriolanus. Volumnia spots the two tribunes, however, and denounces them, saying that they have exiled the best man in Rome. Brutus and Sicinius accuse her of having lost her wits, and they depart, leaving the friends of Coriolanus to their grief.Meanwhile, a Roman in the pay of the Volscians meets up with another Volscian spy and reports that Coriolanus has been banished. The two men agree that this will give Tullus Aufidius an excellent chance to gain some revenge against Rome for the defeats he has suffered. At the same time, Coriolanus himself comes to the city of Antium, where Aufidius is staying. He informs the audience that he plans to ally himself with Aufidius against his native city and become Rome's greatest enemy.
Commentary

Coriolanus once obeyed his mother by pandering to the masses, but now he questions her: "Why did you wish me milder?" he asks her: "Would you have me false to my nature (III.ii.14-15)?" This is the critical question for him: He is not a reflective hero, and Shakespeare does not give him the space for soliloquy that other heroes enjoy, but Coriolanus knows that he has betrayed some essential part of himself by trying to gain the people's favor, and he wonders why he should bother to make the same betrayal again by making peace with the plebeians. The obvious answer is offered by a Senator, who tells him that "by not so doing, our good city / Cleave in the midst, and perish (III.ii.27-28)." But the stronger reason, and the reason that ultimately persuades him to make one final attempt at compromise, is that voiced by Volumnia. She says, "I prithee now, sweet son, as thou hast said / My praises first made thee a soldier, so, / To have my praise for this, perform a part / Thou hast not done before (III.ii.107-110)." That is, she tells him to do it because she wants him to; just as she raised him to be a soldier, now she hopes to turn him into a politician. And Coriolanus, who cannot refuse her, once again submits, in the language of an obedient child: "Mother, I am going to the marketplace. / Chide me no more (III.ii.131-32)."

But, despite all her ambition and will, Volumnia cannot make him a politician; as a public figure, her son is a disaster waiting to happen, and the clever tribunes stand ready to exploit his first slip. Indeed, their skill is hardly tested: It only takes one accusation ("traitor") from Sicinius' lips to make him explode with a curse: "The fires i' th' lowest hell fold in the people! (III.iii.68)." Now the crowd speaks up, demanding Coriolanus's death, and the tribunes, victorious, can effect his exile while appearing magnanimous; with the mob calling for his execution, the punishment seems generous. Relishing his role, Brutus offers a patronizing explanation for the lighter sentence: "He hath / Served well for Rome (III.iii.82-83)." At this point, even Menenius stands helpless; Coriolanus has brought the whirlwind upon himself.


Somewhere in these scenes, Coriolanus has inwardly made the decision to betray his city. For by the time he is on the road, he is already firmly resolved to seek out Aufidius. In a different tragedy, this treacherous decision would be a critical moment in the play, in which we would have access to the hero's inner turmoil. But Coriolanus has no inner turmoil; unlike Hamlet or Othello or any of the great tragic heroes, he has no inwardness at all. A man of quick decisions and quicker actions, he has no room in his consciousness for agonizing over whether or not to betray his city; he makes his decision, and that decision is final. We find no trace of conflicted feelings or remorse--but then, such sentiments would be alien to his very nature.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ข้อมูลอย่างย่อCoriolanus บอกกลุ่มของขุนนางโรมันว่าเขามีความตั้งใจที่จะเปลี่ยนแปลงตัวละครของเขาเพื่อให้เหมาะกับความต้องการของกลุ่มคนที่ไม่มี Volumnia มาในและ berates เขาสำหรับการดื้อแพ่งของเขาแล้ว Menenius ถึงกับวุฒิสมาชิกและแนะนำให้เขาไปตลาดและทำให้ความสงบสุขกับคนที่เขาต้องถอนคำพูดในสิ่งที่เขาได้กล่าวเกี่ยวกับเบียนและทรีบูนของพวกเขาแล้วบางทีพวกเขาจะ ให้เขาเป็นกงสุล Coriolanus ไม่ยอมเลือกที่จะให้เกียรติแก่เขา แต่แม่ของเขาแนะนำให้เขาทำหน้าที่อย่างนอบน้อมแม้ว่าความอ่อนน้อมถ่อมตนของเขาคือการที่ไม่สุจริตและขอให้อภัยแม้ว่าเขาไม่ได้หมายความว่านี้ เขายังคงดื้อรั้นในขณะที่ระยะยาว แต่ในที่สุดก็ใจอ่อนและตกลงที่จะสร้างสันติภาพกับเบียน. ในตลาดบรูตัสและ Sicinius เตรียมความพร้อมสำหรับการมาถึงของ Coriolanus วางแผนที่จะเหยื่อเขาไปสู่การสูญเสียอารมณ์ของเขา วีรบุรุษสงครามเข้ามาพร้อมกับ Menenius และ Cominius และบอกว่าเขาจะส่งไปยังความต้องการของประชาชน แต่เมื่อ Sicinius กล่าวหาว่าเขาวางแผนที่จะปกครองแบบเผด็จการรัฐโรมันเขาทันทีกลายเป็นโกรธและอีกครั้งเปิดตัวในด่ากับทรีบูนและเบียน ในฐานะที่เป็นเพื่อนของเขาดูอย่างช่วยไม่ได้, Sicinius และบรูตัสรับการสนับสนุนจากประชาชนทั้งหมดและในช่วงการประท้วงของ Cominius ประกาศว่าเขาจะต้องถูกเนรเทศออกจากกรุงโรมไปตลอดกาล Coriolanus ตอบว่าเขายินดีที่จะไปและเขาเตรียมที่จะออกจากเมืองหยุดเท่านั้นที่จะกล่าวคำอำลากับภรรยาของเขา Virgilia และเพื่อแม่และเพื่อน ๆ ของเขา Volumnia ร้องไห้และคำสาปเมืองหล่อเขาออกไปในขณะที่ Cominius เสนอให้กับเขาสำหรับเวลา แต่ Coriolanus ปฏิเสธข้อเสนอเหล่านี้และออก. บรูตัสและ Sicinius ยกเลิกคนและจากนั้นพยายามที่จะหลีกเลี่ยงการเผชิญหน้ากับ Volumnia, Virgilia และ Menenius ที่ จะกลับมาจากการเสนอราคาอำลา Coriolanus Volumnia จุดสองทรีบูนอย่างไรและประณามพวกเขาบอกว่าพวกเขาได้ถูกเนรเทศคนที่ดีที่สุดในกรุงโรม บรูตัสและ Sicinius กล่าวหาของเธอสูญเสียปัญญาของเธอและพวกเขาออกเดินทางออกจากเพื่อนของ Coriolanus เพื่อความเศร้าโศกของพวกเขา. ในขณะที่โรมันในการจ่ายเงินของ Volscians พบกับสายลับอีก Volscian และรายงานที่ Coriolanus ได้รับการเนรเทศ ชายสองคนยอมรับว่านี้จะให้ Tullus Aufidius โอกาสที่ดีที่จะได้รับการแก้แค้นบางอย่างกับกรุงโรมเพื่อเอาชนะเขาได้รับความเดือดร้อน ในเวลาเดียวกัน, Coriolanus ตัวเองมาถึงเมือง Antium ที่จะอยู่ Aufidius เขาบอกผู้ชมว่าเขาวางแผนที่จะเป็นพันธมิตรกับตัวเอง Aufidius กับเมืองบ้านเกิดของเขาและกลายเป็นศัตรูที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของกรุงโรม. ความเห็นครั้งเดียวเชื่อฟัง Coriolanus แม่ของเขาด้วยการแกว่งเท้าหาเสี้ยนฝูง แต่ตอนนี้เขาถามเธอว่า "ทำไมคุณต้องการฉันจ้า?" เขาถามเธอว่า "คุณจะมีฉันเท็จกับธรรมชาติของฉัน (III.ii.14-15)?" นี่คือคำถามที่สำคัญสำหรับเขาเขาไม่ได้เป็นพระเอกสะท้อนแสงและเช็คสเปียร์ไม่ได้ให้เขามีพื้นที่สำหรับการพูดกับตัวเองว่าวีรบุรุษอื่น ๆ สนุก แต่ Coriolanus รู้ว่าเขาได้ทรยศบางส่วนที่สำคัญของตัวเองด้วยการพยายามที่จะได้รับความโปรดปรานของผู้คน, และเขาสงสัยว่าทำไมเขาควรจะรำคาญที่จะทำให้การทรยศเดียวกันอีกครั้งโดยการทำสันติภาพกับเบียน คำตอบที่ชัดเจนถูกนำเสนอโดยวุฒิสมาชิกที่เขาบอกว่า "โดยไม่ได้ทำเพื่อเมืองของเราดี / เชื่อมั่นในท่ามกลางและพินาศ (III.ii.27-28)." แต่เหตุผลที่มากขึ้นและเหตุผลที่ว่าในท้ายที่สุดสเนลล์เขาที่จะทำให้หนึ่งในความพยายามครั้งสุดท้ายที่การประนีประนอมเป็นที่เปล่งออกมาโดย Volumnia เธอกล่าวว่า "ฉัน prithee ตอนนี้ลูกชายหวานตามที่เจ้ากล่าวว่า / สรรเสริญของฉันครั้งแรกที่ทำเจ้าทหารดังนั้น / การได้รับการสรรเสริญของฉันนี้ดำเนินการเป็นส่วนหนึ่ง / เจ้าไม่ได้ทำมาก่อน (III.ii.107- 110). " นั่นคือเธอบอกเขาว่าจะทำมันเพราะเธออยากให้เขา; เช่นเดียวกับที่เธอยกให้เขาเป็นทหารตอนนี้เธอหวังที่จะเปลี่ยนเขาให้เป็นนักการเมือง และ Coriolanus ที่ไม่สามารถปฏิเสธของเธออีกครั้งหนึ่งส่งในภาษาของเด็กที่อ่อนน้อม: "แม่ฉันจะออกสู่ตลาด / ตะเพิดเราอีกเลย (III.ii.131-32).." แต่แม้จะมีทั้งหมด ความใฝ่ฝันของเธอและจะ Volumnia ไม่สามารถทำให้เขานักการเมือง; เป็นตัวเลขที่สาธารณะลูกชายของเธอเป็นภัยที่รอการเกิดขึ้นและทรีบูนฉลาดพร้อมที่จะใช้ประโยชน์จากใบแรกของเขา อันที่จริงทักษะของพวกเขาคือแทบจะไม่ผ่านการทดสอบ: มันใช้เวลาเพียงหนึ่งข้อกล่าวหา ("คนทรยศ") จาก Sicinius 'ริมฝีปากที่จะทำให้เขาระเบิดด้วยคำสาปแช่ง "ไฟ i'! th 'นรกเท่าต่ำสุดในคน (III.iii.68 ). " ตอนนี้ฝูงชนพูดขึ้นมาเรียกร้องการตายของ Coriolanus และทรีบูน, ชัยชนะสามารถมีผลที่เขาถูกเนรเทศขณะที่ปรากฏใจกว้าง; กับฝูงชนเรียกร้องให้มีการดำเนินการของเขาลงโทษดูเหมือนใจกว้าง เพลิดเพลินกับบทบาทของเขาบรูตัสมีคำอธิบายอุปถัมภ์สำหรับประโยคที่เบา "พระองค์ทรง / เสิร์ฟดีสำหรับโรม (III.iii.82-83)." ณ จุดนี้แม้ Menenius ยืนทำอะไรไม่ถูก; Coriolanus ได้นำลมกรดตัวเอง. ที่ไหนสักแห่งในฉากเหล่านี้ Coriolanus ได้ใจได้ตัดสินใจที่จะทรยศเมืองของเขา โดยเวลาที่เขาอยู่บนถนนที่เขามีอยู่แล้วมีมติมั่นที่จะหา Aufidius ในโศกนาฏกรรมที่แตกต่างกันนี้การตัดสินใจทรยศจะเป็นช่วงเวลาที่สำคัญในการเล่นในการที่เราจะมีการเข้าถึงความวุ่นวายภายในของพระเอก แต่ Coriolanus ไม่มีความวุ่นวายภายใน; ซึ่งแตกต่างจากหมู่บ้านหรือ Othello หรือใด ๆ ของวีรบุรุษที่น่าเศร้าที่ดีเขามีความหมายที่ลึกซึ้งที่ไม่ทั้งหมด คนในการตัดสินใจอย่างรวดเร็วและการกระทำที่รวดเร็วเขามีห้องพักในจิตสำนึกของเขาสำหรับที่ทนทุกข์ทรมานมากกว่าหรือไม่ที่จะทรยศเมืองของเขาไม่มี เขาจะทำให้การตัดสินใจของเขาและการตัดสินใจที่เป็นที่สิ้นสุด เราพบร่องรอยของความรู้สึกที่ขัดแย้งหรือไม่มีความสำนึกผิด - แต่แล้วความรู้สึกดังกล่าวจะเป็นคนต่างด้าวกับธรรมชาติของเขามาก

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

สรุป

คอริโอลานุสบอกกลุ่มของโรมันขุนนางว่า เขาไม่คิดจะเปลี่ยนแปลงตัวของเขาเพื่อให้เหมาะกับความต้องการของผู้คน volumnia มาในและ berates เขา intransigence ของเขาแล้ว menenius มาถึงกับวุฒิสมาชิกและแนะเขาไป ตลาด และสร้างความสงบสุขกับประชาชน เขาต้องถอนสิ่งที่เขาได้กล่าวเกี่ยวกับ plebeians ตรีบูน และของพวกเขาและบางทีพวกเขาจะอนุญาตให้เขาเป็นกงสุล คอริโอลานุสปฏิเสธ , พอใจที่จะให้เกียรติเขา แต่แม่เขาให้เขาทำตัวถ่อมตน แม้ว่าความอ่อนน้อมถ่อมตนของเขา คือ ทุจริต และ ขอ อภัย แม้ว่าเขาไม่ได้หมายความอย่างนั้น เขายังคงใจแข็งมานาน แต่ในที่สุด relents และตกลงที่จะสร้างสันติภาพกับ plebeians .



ในตลาดบรูตัส และ sicinius เตรียมความพร้อมสำหรับการมาถึงของคอริโอลานุสได้วางแผนที่จะล่อเขาสูญเสียอารมณ์ของเขา วีรบุรุษสงครามเข้ามาพร้อมด้วย menenius และ น คอมมิเนียส และประกาศว่าเขาจะยอมรับความปรารถนาของประชาชน อย่างไรก็ตาม เมื่อ sicinius กล่าวหาว่า เขาวางแผนที่จะปกครองแบบกดขี่ โรมัน รัฐ เขาก็กลายเป็นโกรธ และอีกตัวเป็นคนพูดมากกับตรีบูน และ plebeians .ในฐานะเพื่อนเขาดูไร้ประโยชน์ sicinius บรูตัส , และการสนับสนุนจากประชาชนทั้งหมด และการประท้วงของ น คอมมิเนียส ประกาศว่า เขาจะต้องถูกเนรเทศออกจากโรมตลอดไป คอริโอลานุสตอบว่าเขาจะยินดี และเขาเตรียมออกจากเมืองชั่วคราวเท่านั้นเพื่ออำลาภรรยาของเขา virgilia และแม่ของเขาและเพื่อนๆ volumnia ร้องไห้และคำสาปแช่งเมืองที่หล่อออกมาขณะที่ น คอมมิเนียสเสนอไปกับเขา เวลา แต่ คอริโอลานุสปฏิเสธข้อเสนอเหล่านี้และออกเดินทาง

และ บรูตัส sicinius ไล่คน , และพยายามที่จะหลีกเลี่ยงการพบกับ volumnia virgilia , และ menenius ที่กลับมาจากการเสนอราคาอำลาเพื่อคอริโอลานุส . volumnia จุดสองตรีบูน แต่และประณามพวกเขาพูดว่า พวกเขาได้เนรเทศ ผู้ชายที่ดีที่สุดในโรมบรูตัส และ sicinius กล่าวหาว่าเธอต้องสูญเสียปัญญาของเธอและพวกเขาก็ออกเดินทางออกจากเพื่อนของคอริโอลานุสกับความเศร้าโศกของพวกเขา .

โดยชาวโรมันในการจ่ายเงินของ volscians พบกับอีกภาษาโวลเซียนสายลับ และรายงานว่า คอริโอลานุสถูกเนรเทศ ชายทั้งสองยอมรับว่า นี้จะให้ tullus aufidius มีโอกาสที่ยอดเยี่ยมที่จะได้รับแก้แค้นโรมสำหรับความพ่ายแพ้ เขาได้รับในเวลาเดียวกัน คอริโอลานุสเองมาถึงเมือง antium ที่ aufidius อยู่นะคะ เค้าบอกผู้ชมว่าเขาวางแผนที่จะพันธมิตรกับตัวเองด้วย aufidius กับเมืองบ้านเกิดของเขา และกลายเป็นศัตรูตัวฉกาจของกรุงโรม .

ความเห็น

คอริโอลานุสเมื่อเชื่อฟังแม่ของเขา โดยอ่อยเพื่อฝูง แต่ตอนนี้ เขาถามเธอว่า " ทำไมคุณถึงต้องการฉันไม่ ? เขาถามเธอ" จะให้ข้าผิดธรรมชาติของฉัน ( iii.ii . 14-15 ) ? " นี้เป็นคำถามที่สำคัญสำหรับเขา เขาไม่ได้เป็นฮีโร่ดัง และเช็คสเปียร์ไม่ได้ให้พื้นที่สำหรับการพูดกับตัวเองว่า วีรบุรุษอื่น ๆเพลิดเพลิน แต่คอริโอลานุสรู้ว่าเขาทรยศบางส่วนสําคัญของตัวเอง โดยพยายามที่จะได้รับความโปรดปรานของผู้คนและเขาสงสัยว่า ทำไมเขาจะต้องทำให้การทรยศกันอีกครั้งโดยการสร้างสันติภาพกับ plebeians . คำตอบที่ชัดเจนคือ เสนอโดย ส.ว. ที่บอกเขาว่า " ไม่ทำ เมืองที่ดีของเราติดในท่ามกลาง และพินาศ ( iii.ii . 27-28 ) . " แต่แข็งแกร่ง เหตุผล และเหตุผลที่สุด ชวนเขาให้หนึ่งสุดท้ายที่พยายามประนีประนอม คือ เสียง โดย volumnia . เธอกล่าวว่า" ฉันน่าพอใจ ตอนนี้หวานลูก ดังที่ท่านกล่าว / สรรเสริญแรกของฉันให้เจ้าเป็นทหาร แล้ว / มีสรรเสริญของฉันนี้ ทําเป็นส่วนหนึ่ง / เจ้าไม่เสร็จก่อน ( iii.ii . 107-110 ) " นั่นคือ เธอบอกให้เขาทำเพราะ เธออยากให้เขา เพียงเป็น เธอยกเขาเป็นทหาร ตอนนี้เธอหวังที่จะให้เขาเป็นนักการเมือง และ คอริโอลานุสที่ไม่สามารถปฏิเสธเธออีกครั้งส่ง , ,ในภาษาของเด็กที่เชื่อฟัง : " แม่ฉันกำลังจะไปตลาด / ดุด่าฉันอีกแล้ว ( iii.ii . 131-32 ) "

แต่ยังไง เธอใฝ่ฝันจะ volumnia ไม่สามารถทำให้เขาเป็นนักการเมือง เป็นบุคคลสาธารณะ ลูกชายของเธอเป็นหายนะรอที่จะเกิดขึ้น และพร้อมที่จะใช้ประโยชน์จากตรีบูนฉลาดการจัดส่งครั้งแรกของเขา แน่นอน ทักษะของพวกเขาแทบจะไม่ทดสอบ :มันใช้เวลาเพียงหนึ่งกล่าวหา ( " คนทรยศ " ) จาก sicinius ' ริมฝีปากทำให้เขาระเบิดกับคำสาป " ไฟฉัน ' th ' โลกันตร์พับในตัวคน ( iii.iii.68 ) " ตอนนี้ฝูงชนพูดออกมาเรียกร้องคอริโอลานุส ตาย และ ตรีบูนมีชัยชนะ ได้ผลการเนรเทศของเขาในขณะที่ปรากฏเป็นคนใจกว้าง กับม็อบเรียกร้องให้ลงโทษประหารของเขา ดูเหมือนใจดี ชอบบทบาทของเขาบรูตัส มีคำอธิบายอุปถัมภ์สำหรับเบาประโยค : " เขาได้ / บริการที่ดีสำหรับโรม ( iii.iii.82-83 ) " ณ จุดนี้ แม้แต่ menenius ยืนหมดหนทาง ; คอริโอลานุสได้นำพายุหมุนขึ้นเอง


อยู่ในฉาก คอริโอลานุสได้เข้ามาตัดสินใจทรยศเมืองของเขา โดยเวลาที่เขาอยู่บนถนน เขาก็ให้แก้ไข หา aufidius .ในโศกนาฏกรรมที่แตกต่างกัน การตัดสินใจทรยศนี้จะเป็นช่วงเวลาที่สำคัญในการเล่น ซึ่งเราก็มีการเข้าถึงเป็นฮีโร่ของความวุ่นวายภายใน แต่ คอริโอลานุสไม่มีความวุ่นวายภายใน ; แตกต่างจากหมู่บ้านหรือโอเทลโล่หรือใด ๆของมหาวิปโยควีรบุรุษ เขาไม่มีในใจเลย ผู้ชายของการตัดสินใจที่รวดเร็วและการกระทำได้เร็วขึ้นเขาไม่มีสติของเขาทนทุกข์ทรมานมากกว่าหรือไม่ทรยศเมืองของเขา เขาทำให้การตัดสินใจของเขา และการตัดสินใจขั้นสุดท้าย เราไม่พบร่องรอยของการต่อสู้หรือสำนึกผิด . . . แต่แล้วความรู้สึก เช่น ความรู้สึกจะเป็นมนุษย์ต่างดาว ธรรมชาติของเขามาก