SHE was sitting on the veranda -wai

SHE was sitting on the veranda -waiting for her husband to come in for luncheon. The Malay boy had drawn the blinds when the morning lost its freshness, but she had partly raised one of them so that she could look at the river. Under the breathless sun of midday it had the -white pallor of death. A native was paddling along in a dug--out so small that it hardly showed above the surface of the water. The colours of the day -were ashy and wan. They -were but the various tones of the heat. (It was like an Eastern melody, in the minor key. which exacerbates the nerves by its -ambiguous monotony; and the ear awaits impatiently a resolution, but waits in vain.) The cicadas sang their grating song -with a frenzied energy; it was as continual and monotonous as the rustling of a brook over the stones; but on a sudden it was drowned by the loud singing of a bird, mellifluous and rich; and for an instant, -with a catch at her heart, she thought of the English blackbird.


Then she heard her husband’s step on the gravel path behind the bungalow, the path that led to the court-house in which he had been working, and she rose from her chair to greet him. He ran up the short flight of steps, for the bungalow was built on piles, and at the door the boy was waiting to take his topee. He came into the room-which served them as a dining-room and parlour, and his eyes lit up with pleasure as he saw her.


’Hulloa, Doris. Hungry?’ Ravenous.’


’It’ll only take me a minute to have a bath and then I’m ready.’


’Be quick,’ she smiled.


He disappeared into his dressing-room and she heard him -whistling cheerily -while, with the carelessness with -which she was always remonstrating, he. tore off his clothes and flung them on the floor. He ’was twenty-nine, but he -was still a school-boy; he would never grow up. That -was -why she had fallen in love with him, perhaps, for no amount of affection could persuade her that he -was good-looking. He was a little round man, with a red face like the fall moon, and blue eyes. He was rather pimply. She had examined him carefully and had been forced to confess to him that he had not a single feature which she could praise. She had told him often that he wasn’t her type at all.

’I never said I -was a beauty,’ he laughed. ’I can’t think -what it is I see in you.’


But of course she knew perfectly well. He -was a gay,jolly little man, -who took nothing very solemnly, and he -was constantly laughing. He made her laugh too. He found life an amusing rather than a serious business, and he had a charming smile. When she -was -with him she felt happy and good tempered. And the deep affection -which she saw in those merry blue eyes of his touched her. It -was very satisfactory to be loved like that. Once, sitting on his knees, during their honeymoon she had taken his face in her hands and said to him:


’You’re an ugly, little fat man, Guy, but you’ve got charm. I can’t help loving you.’


A wave of emotion swept over her and her eyes filled with tears. She saw his face contorted for a moment -with the extremity of his feeling and his voice -was a little shaky when he answered.


’It’s a terrible thing for me to have married a woman -who’s mentally deficient,’ he said.


She chuckled. It -was the characteristic answer -which she would have liked him to make.


It was hard to realize that nine months ago she had never even heard of him. She had met him at a small place by the seaside -where she -was spending a month’s holiday with her mother. Doris was a secretary to a member of parliament, Guy was home on leave. ’They -were staying at the same hotel and he quickly told her all about himself. He -was born in Sembulu, -where his father had served for thirty years under the second Sultan, and on leaving school he had entered the same service. He -was devoted to the country.


’After all England’s a foreign land to me,’ he told her. ’My home’s Sembulu.’


And now it was her home too. He asked her to marry him at the end of the month’s holiday. She had known he was going to, and had decided to refuse him. She was her widowed mother’s only child and she could not go so far away from her, but when the moment came she did not quite know what happened to her, she was carried off her feet by an unexpected emotion, and she accepted him- They had been settled now for four months in the little outstation of which he was in charge. She was very happy-


She told him once that she had quite made up her mind to refuse him.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

SHE was sitting on the veranda -waiting for her husband to come in for luncheon. The Malay boy had drawn the blinds when the morning lost its freshness, but she had partly raised one of them so that she could look at the river. Under the breathless sun of midday it had the -white pallor of death. A native was paddling along in a dug--out so small that it hardly showed above the surface of the water. The colours of the day -were ashy and wan. They -were but the various tones of the heat. (It was like an Eastern melody, in the minor key. which exacerbates the nerves by its -ambiguous monotony; and the ear awaits impatiently a resolution, but waits in vain.) The cicadas sang their grating song -with a frenzied energy; it was as continual and monotonous as the rustling of a brook over the stones; but on a sudden it was drowned by the loud singing of a bird, mellifluous and rich; and for an instant, -with a catch at her heart, she thought of the English blackbird.Then she heard her husband’s step on the gravel path behind the bungalow, the path that led to the court-house in which he had been working, and she rose from her chair to greet him. He ran up the short flight of steps, for the bungalow was built on piles, and at the door the boy was waiting to take his topee. He came into the room-which served them as a dining-room and parlour, and his eyes lit up with pleasure as he saw her.’Hulloa, Doris. Hungry?’ Ravenous.’’It’ll only take me a minute to have a bath and then I’m ready.’’Be quick,’ she smiled.He disappeared into his dressing-room and she heard him -whistling cheerily -while, with the carelessness with -which she was always remonstrating, he. tore off his clothes and flung them on the floor. He ’was twenty-nine, but he -was still a school-boy; he would never grow up. That -was -why she had fallen in love with him, perhaps, for no amount of affection could persuade her that he -was good-looking. He was a little round man, with a red face like the fall moon, and blue eyes. He was rather pimply. She had examined him carefully and had been forced to confess to him that he had not a single feature which she could praise. She had told him often that he wasn’t her type at all.’I never said I -was a beauty,’ he laughed. ’I can’t think -what it is I see in you.’But of course she knew perfectly well. He -was a gay,jolly little man, -who took nothing very solemnly, and he -was constantly laughing. He made her laugh too. He found life an amusing rather than a serious business, and he had a charming smile. When she -was -with him she felt happy and good tempered. And the deep affection -which she saw in those merry blue eyes of his touched her. It -was very satisfactory to be loved like that. Once, sitting on his knees, during their honeymoon she had taken his face in her hands and said to him:’You’re an ugly, little fat man, Guy, but you’ve got charm. I can’t help loving you.’A wave of emotion swept over her and her eyes filled with tears. She saw his face contorted for a moment -with the extremity of his feeling and his voice -was a little shaky when he answered.’It’s a terrible thing for me to have married a woman -who’s mentally deficient,’ he said.She chuckled. It -was the characteristic answer -which she would have liked him to make.It was hard to realize that nine months ago she had never even heard of him. She had met him at a small place by the seaside -where she -was spending a month’s holiday with her mother. Doris was a secretary to a member of parliament, Guy was home on leave. ’They -were staying at the same hotel and he quickly told her all about himself. He -was born in Sembulu, -where his father had served for thirty years under the second Sultan, and on leaving school he had entered the same service. He -was devoted to the country.’After all England’s a foreign land to me,’ he told her. ’My home’s Sembulu.’และตอน นี้ก็เป็นบ้านของเธอเกินไป เขาถามเธอจะแต่งงานกับเขาในตอนท้ายของวันหยุดของเดือน เธอได้รู้จักเขาไป และการปฏิเสธเขา เธอเป็นลูกคนเดียวของแม่คู่สมรสเสียชีวิต และเธอไม่สามารถไปไกลห่าง จากเธอ แต่ เมื่อขณะมาเธอไม่ค่อนข้างรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ เธอได้ดำเนินการปิดเท้าของเธอ โดยไม่คาดคิดอารมณ์ และเธอยอมรับเขา - พวกเขาถือได้ว่าถูกตอนนี้สี่เดือนใน outstation น้อยที่ซึ่งเขาก็ชอบ เธอก็มากมีความสุข-เธอบอกเขาว่า กันว่า ค่อนข้างได้ขึ้นใจของเธอจะปฏิเสธเขา

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ที่เธอกำลังนั่งอยู่บนระเบียง -waiting สำหรับสามีของเธอที่จะมาในงานเลี้ยงอาหารกลางวัน เด็กมาเลย์ดึงผ้าม่านเมื่อตอนเช้าหายไปความสด แต่เธอได้ยกบางส่วนหนึ่งของพวกเขาเพื่อที่เธอจะมองไปที่แม่น้ำ ภายใต้ดวงอาทิตย์เที่ยงหายใจของมันมีสีขาวซีดของการเสียชีวิต เป็นชนพื้นเมืองได้รับการพายเรือเล่นพร้อมในการขุด - ออกขนาดเล็กเพื่อที่จะแสดงให้เห็นแทบจะเหนือพื้นผิวของน้ำ สีของวัน -were ตุ่นและ wan พวกเขา -were แต่โทนสีที่แตกต่างกันของความร้อน (มันเป็นเหมือนทำนองตะวันออกในคีย์เล็ก ๆ น้อย ๆ ซึ่ง exacerbates เส้นประสาทจากความน่าเบื่อ -ambiguous ตน. และหูที่กำลังรอคอยอดทนความละเอียด แต่รอเก้อ.) The จักจั่นร้องเพลงตะแกรงของพวกเขาเมื่อใช้พลังงานคลั่ง; มันก็เป็นอย่างต่อเนื่องและจำเจเป็นพึมพำจากลำธารมากกว่าหินนั้น แต่ในทันทีที่มันจมน้ำตายโดยการร้องเพลงดังของนกไพเราะและอุดมไปด้วย; และทันทีเมื่อใช้การจับที่หัวใจของเธอที่เธอคิดว่าของ Blackbird ภาษาอังกฤษ.


จากนั้นเธอก็ได้ยินขั้นตอนที่สามีของเธอบนเส้นทางลูกรังที่อยู่เบื้องหลังบังกะโลเส้นทางที่นำไปสู่ศาลบ้านที่เขาได้รับการทำงาน และเธอก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้ของเธอที่จะทักทายเขา เขาวิ่งไปขึ้นเที่ยวบินระยะสั้นของขั้นตอนสำหรับบังกะโลถูกสร้างขึ้นบนกองและที่ประตูเด็กกำลังรอที่จะใช้กะโล่ของเขา เขาเข้ามาในห้องพักซึ่งทำหน้าที่พวกเขาเป็นห้องรับประทานอาหารและห้องนั่งเล่นและดวงตาของเขาสว่างขึ้นมีความสุขในขณะที่เขาเห็นเธอ.


'Hulloa ดอริส หิว?' หิว. '


' มันจะพาฉันนาทีจะมีห้องอาบน้ำและจากนั้นฉันพร้อม. '


' รวดเร็ว 'เธอยิ้ม.


เขาหายเข้าไปในห้องแต่งตัวของเขาและเธอได้ยินเขา -whistling สนุกสนานร่าเริง -while ด้วย ประมาทกับ -which เธอก็มักจะ remonstrating เขา ฉีกเสื้อผ้าของเขาและโยนพวกเขาลงบนพื้น เขาเป็นยี่สิบเก้า แต่เขายังคงเป็น -was โรงเรียนเด็ก; เขาจะไม่เติบโตขึ้น -was ว่าทำไมเธอได้ตกหลุมรักกับเขาบางทีสำหรับจำนวนเงินของความรักไม่มีใครสามารถเกลี้ยกล่อมให้เธอว่าเขา -was ดูดี เขาเป็นคนเล็ก ๆ น้อย ๆ รอบด้วยใบหน้าแดงเหมือนดวงจันทร์ฤดูใบไม้ร่วงและตาสีฟ้า เขาเป็นคนที่ค่อนข้างมีสิว เธอได้รับการตรวจสอบอย่างรอบคอบและเขาถูกบังคับให้สารภาพกับเขาว่าเขาไม่ได้เป็นคุณลักษณะเดียวที่เธอจะได้รับการยกย่อง เธอได้บอกเขามักจะว่าเขาไม่ได้ชนิดของเธอที่ทุกคน.

'ฉันไม่เคยบอกว่าผม -was ความงาม' เขาหัวเราะ 'ฉันไม่สามารถคิดอะไรมันเป็นเรื่องที่ผมเห็นในตัวคุณ.


แต่แน่นอนเธอรู้ว่าสมบูรณ์ดี เขา -was เกย์, Jolly คนส่วนน้อย -who เอาอะไรมากเคร่งขรึมและเขา -was หัวเราะอย่างต่อเนื่อง เขาทำให้เธอหัวเราะมากเกินไป เขาพบว่าชีวิตสนุกมากกว่าธุรกิจอย่างจริงจังและเขาก็มีรอยยิ้มที่มีเสน่ห์ เมื่อเธอ -was เมื่อใช้เขาว่าเธอรู้สึกมีความสุขและอารมณ์ดี และความรักลึก -which เธอเห็นในดวงตาสีฟ้าผู้ร่าเริงของเขาสัมผัสเธอ มัน -was ที่น่าพอใจมากที่จะได้รับความรักเช่นนั้น เมื่อนั่งอยู่บนหัวเข่าของเขาในช่วงฮันนีมูนของพวกเขาที่เธอได้รับใบหน้าของเขาอยู่ในมือของเธอและพูดกับเขาว่า


'คุณน่าเกลียดคนอ้วนน้อยผู้ชาย แต่คุณได้มีเสน่ห์ ฉันไม่สามารถช่วยคุณรัก. '


คลื่นของอารมณ์กวาดกว่าเธอและดวงตาของเธอเต็มไปด้วยน้ำตา เธอเห็นใบหน้าของเขาบิดเบี้ยวสักครู่เมื่อใช้ปลายสุดของความรู้สึกของเขาและเสียงของเขาสั่นคลอน -was เล็ก ๆ น้อย ๆ เมื่อเขาตอบ.


'มันเป็นสิ่งที่น่ากลัวสำหรับผมที่จะได้แต่งงานกับผู้หญิงคน -who เป็นความบกพร่องทางจิตใจ "เขากล่าว.


เธอหัวเราะ . มัน -was คำตอบลักษณะ -which เธอจะชอบเขาที่จะทำให้.


มันเป็นเรื่องยากที่จะรู้ว่าเก้าเดือนที่ผ่านมาเธอไม่เคยได้ยินแม้แต่ของเขา เธอได้พบกับเขาในสถานที่เล็ก ๆ ริมทะเล -where เธอ -was ใช้วันหยุดของเดือนกับแม่ของเธอ ดอริสเป็นเลขานุการสมาชิกของรัฐสภาผู้ชายเป็นบ้านลา 'พวกเขา -were เข้าพักที่โรงแรมเดียวกันและเขาได้อย่างรวดเร็วบอกเธอทุกอย่างเกี่ยวกับตัวเอง เขาเกิดใน -was Sembulu, -where พ่อของเขาได้ทำหน้าที่มานานกว่าสามสิบปีภายใต้สองสุลต่านและเมื่อออกจากโรงเรียนเขาได้เข้ามาให้บริการเดียวกัน เขา -was อุทิศให้กับประเทศ.


'หลังจากที่ทั้งหมดของอังกฤษต่างแดนกับผมว่าเขาบอกเธอ บ้านของฉัน Sembulu.


และตอนนี้ก็เป็นบ้านของเธอมากเกินไป เขาขอให้เธอแต่งงานกับเขาในตอนท้ายของวันหยุดเดือนที่ เธอเคยรู้จักเขากำลังจะไปและได้ตัดสินใจที่จะปฏิเสธเขา เธอเป็นคนที่เธอเป็นม่ายลูกคนเดียวของแม่และเธอไม่สามารถไปเพื่อให้ห่างไกลจากเธอ แต่เมื่อสักครู่มาเธอไม่ได้ค่อนข้างรู้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นกับเธอเธอได้รับการดำเนินการออกจากเท้าของเธอด้วยอารมณ์ที่ไม่คาดคิดและเธอได้รับการยอมรับตัวเขาพวกเขา ได้รับการตัดสินในขณะนี้เป็นเวลาสี่เดือนใน outstation เล็ก ๆ น้อย ๆ ที่เขาอยู่ในความดูแล เธอเป็น happy- มาก


เธอบอกเขาอีกครั้งว่าเธอได้ทำค่อนข้างขึ้นใจของเธอที่จะปฏิเสธเขา