number of positive lymph nodes diss

number of positive lymph nodes dissected in a cohort of 183
patients treated with breast-conserving surgery and breast radiation
therapy. Yeoh et al. (52), in a study of 187 patients after
surgery and radiation therapy, found that the degree of arm
dysfunction (arm edema and limitation of shoulder mobility)
was predicted by the extent of axillary surgery. The 30-month
actuarial rate of arm edema ranged from 25% for patients without
axillary surgery, to 50% for patients with axillary sampling,
to 84% for patients with axillary dissection. In a cohort of 223
patients after surgery for nonrecurrent breast cancer, Maunsell et
al. (5) found that, regardless of the type of mastectomy, women
who had undergone axillary dissection had significantly more
self-reported arm problems (24%–64%) than women who had
not undergone axillary dissection (0%–33%). In a recent prospective
study comparing morbidity following sentinel node biopsy
versus that following axillary node dissection in 70 patients,
Schrenk et al. (31) reported no significant difference in
arm circumference in the sentinel node biopsy group but a significant
(P
.0001) increase in arm dimension in the axillary
dissection group.
The combination of axillary radiation therapy and axillary
surgery substantially increases the risk of arm edema. In a randomized
controlled trial of 100 patients treated either with axillary
dissection or with axillary sampling with or without radiation
therapy, Borup Christensen and Lundgren (46) found
that the incidence of arm edema was significantly higher in the
group with axillary dissection and axillary radiation therapy
(44%) than in the group with axillary dissection alone (10%) or

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

บวกน้ำเหลืองโหน dissected ใน cohort ของ 183ผู้ป่วยที่รักษา ด้วยอนุรักษ์เต้านมเต้านมและผ่าตัดการฉายรังสีบำบัด Yeoh et al. (52), ในการศึกษาผู้ป่วย 187 หลังผ่าตัดและรังสีรักษา พบว่าระดับของแขนชวน (ได้แก่แขนและข้อจำกัดของการเคลื่อนไหวไหล่)ถูกทำนาย โดยขอบเขตของการผ่าตัดที่รักแร้ 30 เดือนวิชาอัตราอยู่ในช่วงจาก 25% ผู้ป่วยไม่มีอาการบวมน้ำของแขนการผ่าตัดรักแร้ 50% สำหรับผู้ป่วยที่มีการสุ่มตัวอย่างรักแร้84% ในผู้ป่วยที่มีการชำแหละรักแร้ ใน cohort 223ผู้ป่วยหลังผ่าตัดมะเร็งเต้านม nonrecurrent, Maunsell ร้อยเอ็ดal. (5) พบว่า ไม่ว่าสูญเสียเต้านม ผู้หญิงใครเคยเปลี่ยนชำแหละรักแร้มีมากเพิ่มเติมแขนตนเองรายงานปัญหา (24%-64%) มากกว่าผู้หญิงที่มีไม่เปลี่ยนชำแหละรักแร้ (0%-33%) ในการล่าอนาคตศึกษาเปรียบเทียบ morbidity ต่อยามโหนตรวจชิ้นเนื้อเมื่อเทียบกับที่ชำแหละรักแร้โหนต่อไปนี้ในผู้ป่วย 70ไม่แตกต่างอย่างมีนัยสำคัญในรายงานของ Schrenk et al. (31)เส้นรอบวงแขนในกลุ่มยามโหนตรวจชิ้นเนื้อแต่สำคัญ(P .0001) เพิ่มขนาดแขนในรักแร้ชำแหละกลุ่มการรักษาด้วยรังสีรักแร้และรักแร้ผ่าตัดเพิ่มความเสี่ยงของอาการบวมน้ำแขนมาก ในแบบ randomizedทดลองควบคุมผู้ป่วย 100 ถือว่าอย่างใดอย่างหนึ่งกับรักแร้ชำแหละ หรือสุ่มตัวอย่างรักแร้มี หรือไม่ มีรังสีบำบัด คริสเต Borup และ Lundgren (46) พบที่เกิดอาการบวมน้ำแขนได้สูงขึ้นอย่างมีนัยสำคัญในการกลุ่มกับชำแหละรักแร้รักแร้รังสีบำบัด(44%) มากกว่าในกลุ่มที่ มีรักแร้ชำแหละคนเดียว (10%) หรือ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

จำนวนต่อมน้ำเหลืองบวกชำแหละในหมู่คนจาก 183
ผู้ป่วยได้รับการรักษาด้วยการผ่าตัดแบบสงวนเต้านมและการฉายรังสีเต้านม
รักษาด้วย โหย่ว, et al (52) ในการศึกษา 187 ผู้ป่วยหลังจาก
การผ่าตัดและการรักษาด้วยการฉายรังสีพบว่าระดับของแขน
ความผิดปกติ (บวมแขนและข้อ จำกัด ของการเคลื่อนไหวไหล่)
ได้รับการคาดการณ์โดยขอบเขตของการผ่าตัดออกที่ซอกใบ 30 เดือน
อัตราคณิตศาสตร์ประกันภัยอาการบวมน้ำแขนตั้งแต่ 25% สำหรับผู้ป่วยโดยไม่ต้อง
ผ่าตัดออกที่ซอกใบ, 50% สำหรับผู้ป่วยที่มีการสุ่มตัวอย่างรักแร้
ถึง 84% สำหรับผู้ป่วยที่มีการผ่าออกที่ซอกใบ ในการศึกษา 223
ผู้ป่วยหลังการผ่าตัดมะเร็งเต้านม nonrecurrent, Maunsell et
al, (5) พบว่าโดยไม่คำนึงถึงประเภทของการป่วยมะเร็งเต้านมผู้หญิง
ที่ได้รับการผ่าออกที่ซอกใบมีนัยสำคัญมากขึ้น
รายงานตนเองปัญหาแขน (24% -64%) มากกว่าผู้หญิงที่
ไม่ได้ผ่านการผ่าออกที่ซอกใบ (0% -33%) ในในอนาคตที่ผ่านมา
การศึกษาเปรียบเทียบการเจ็บป่วยดังต่อไปนี้การตรวจชิ้นเนื้อโหนดแมวมอง
เมื่อเทียบกับที่ต่อไปผ่าออกที่ซอกใบโหนดใน 70 ผู้ป่วย
Schrenk et al, (31) รายงานไม่มีความแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญใน
วงแขนในกลุ่มการตรวจชิ้นเนื้อโหนดแมวมอง แต่อย่างมีนัยสำคัญ
(P? 0.0001) เพิ่มขึ้นในมิติแขนรักแร้
กลุ่มผ่า.
การรวมกันของการรักษาด้วยรังสีออกที่ซอกใบและรักแร้
ผ่าตัดอย่างมีนัยสำคัญเพิ่มความเสี่ยงของแขน มาน ในการสุ่ม
ทดลองควบคุม 100 ผู้ป่วยที่รักษาทั้งที่มีรักแร้
ผ่าหรือการสุ่มตัวอย่างออกที่ซอกใบมีหรือไม่มีรังสี
บำบัด Borup คริสและ Lundgren (46) พบ
ว่าอุบัติการณ์ของอาการบวมที่แขนอย่างมีนัยสำคัญที่สูงขึ้นใน
กลุ่มที่มีการผ่าออกที่ซอกใบและการรักษาด้วยการฉายรังสีออกที่ซอกใบ
(44%) มากกว่าในกลุ่มที่มีการผ่าออกที่ซอกใบเพียงอย่างเดียว (10%) หรือ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

จํานวนบวกต่อมน้ำเหลืองผ่าในเพื่อนร่วมงานของ 183
ผู้ป่วยที่รักษาด้วยการผ่าตัด และการรักษาด้วยรังสี
สงวนเต้านมเต้านม โหย่ว et al . ( 52 ) ในการศึกษาเรื่องผู้ป่วยหลัง
การผ่าตัดและรังสีบำบัด พบว่าระดับของแขน
ความผิดปกติ ( มานแขนและไหล่ ( จำกัด )
ถูกทำนายโดยขอบเขตของการผ่าตัดรักแร้ . 30 เดือน
จํานวนบวกต่อมน้ำเหลืองผ่าในเพื่อนร่วมงานของ 183
ผู้ป่วยที่รักษาด้วยการผ่าตัด และการรักษาด้วยรังสี
สงวนเต้านมเต้านม โหย่ว et al . ( 52 ) ในการศึกษาเรื่องผู้ป่วยหลัง
การผ่าตัดและรังสีบำบัด พบว่าระดับของแขน
ความผิดปกติ ( มานแขนและไหล่ ( จำกัด )
ถูกทำนายโดยขอบเขตของการผ่าตัดรักแร้ . 30 เดือน
จํานวนบวกต่อมน้ำเหลืองผ่าในเพื่อนร่วมงานของ 183
ผู้ป่วยที่รักษาด้วยการผ่าตัด และการรักษาด้วยรังสี
สงวนเต้านมเต้านม โหย่ว et al . ( 52 ) ในการศึกษาเรื่องผู้ป่วยหลัง
การผ่าตัดและรังสีบำบัด พบว่าระดับของแขน
ความผิดปกติ ( มานแขนและไหล่ ( จำกัด )
ถูกทำนายโดยขอบเขตของการผ่าตัดรักแร้ . 30 เดือน
จํานวนบวกต่อมน้ำเหลืองผ่าในเพื่อนร่วมงานของ 183
ผู้ป่วยที่รักษาด้วยการผ่าตัด และการรักษาด้วยรังสี
สงวนเต้านมเต้านม โหย่ว et al . ( 52 ) ในการศึกษาเรื่องผู้ป่วยหลัง
การผ่าตัดและรังสีบำบัด พบว่าระดับของแขน
ความผิดปกติ ( มานแขนและไหล่ ( จำกัด )
ถูกทำนายโดยขอบเขตของการผ่าตัดรักแร้ . 30 เดือน
จํานวนบวกต่อมน้ำเหลืองผ่าในเพื่อนร่วมงานของ 183
ผู้ป่วยที่รักษาด้วยการผ่าตัด และการรักษาด้วยรังสี
สงวนเต้านมเต้านม โหย่ว et al . ( 52 ) ในการศึกษาเรื่องผู้ป่วยหลัง
การผ่าตัดและรังสีบำบัด พบว่าระดับของแขน
ความผิดปกติ ( มานแขนและไหล่ ( จำกัด )
ถูกทำนายโดยขอบเขตของการผ่าตัดรักแร้ . 30 เดือน