SynopsisPerformance is a genre in w

Synopsis

Performance is a genre in which art is presented "live," usually by the artist but sometimes with collaborators or performers. It has had a role in avant-garde art throughout the 20th century, playing an important part in anarchic movements such as Futurism and Dada. Indeed, whenever artists have become discontented with conventional forms of art, such as painting and traditional modes of sculpture, they have often turned to performance as a means to rejuvenate their work. The most significant flourishing of performance art took place following the decline of modernism and Abstract Expressionism in the 1960s, and it found exponents across the world. Performance art of this period was particularly focused on the body, and is often referred to as Body art. This reflects the period's so-called "dematerialization of the art object," and the flight from traditional media. It also reflects the political ferment of the time: the rise of feminism, which encouraged thought about the division between the personal and political and anti-war activism, which supplied models for politicized art "actions." Although the concerns of performance artists have changed since the 1960s, the genre has remained a constant presence, and has largely been welcomed into the conventional museums and galleries from which it was once excluded.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ข้อสรุปประสิทธิภาพเป็นประเภทซึ่งศิลปะแสดง "live มักจะ โดยศิลปิน แต่บางครั้งผู้ร่วมงานหรือนักแสดง มันได้มีบทบาทในห้องตลอดศตวรรษที่ผ่านมา การเล่นเป็นส่วนสำคัญในความเคลื่อนไหวเกี่ยวกับอนาธิปไตย Futurism และ Dada แน่นอน เมื่อใดก็ ตามที่ศิลปินได้กลายเป็นไม่พอใจกับรูปแบบทั่วไปของศิลปะ เช่นวิธีแกะสลัก ภาพวาด และโบราณจะได้มักจะเปิดเพื่อประสิทธิภาพเพื่อฟื้นฟูการทำงาน ไหนสำคัญที่สุดของศิลปะการแสดงเอาสถานที่ดังต่อไปนี้ปฏิเสธนี่และนามธรรม Expressionism ในปี 1960 และก็พบเลขชี้กำลังทั่วโลก ศิลปะการแสดงรอบระยะเวลานี้ถูกเน้นโดยเฉพาะอย่างยิ่งในร่างกาย และมักจะเรียกว่าศิลปะร่างกาย นี้สะท้อนให้เห็นถึงระยะเวลาของเรียกว่า "dematerialization ของวัตถุศิลปะ และบินจากสื่อแบบดั้งเดิม มันยังสะท้อนให้เห็นถึงความสับสนอลหม่านต่อทางการเมืองเวลา: เพิ่มขึ้นของการเคลื่อนไหว ซึ่งสนับสนุนให้คิดเกี่ยวกับการแบ่งระหว่างส่วนบุคคล และทางการเมือง และสงครามต่อต้านการเคลื่อนไหว การจัดรูปแบบศิลปะ politicized "การกระทำ" แม้ว่าความกังวลของศิลปินมีการเปลี่ยนแปลงตั้งแต่ปี 1960 ประเภทมียังคง สถานะคงที่ และส่วนใหญ่แล้วยินดีทั่วไปพิพิธภัณฑ์และหอศิลป์ที่มันถูกครั้งเดียวคัดออก

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เรื่องย่อ

) คือประเภทที่ศิลปะจะเสนอ " สด " มักจะโดยศิลปินแต่บางครั้งกับผู้ร่วมงาน หรือนักแสดง มันมีบทบาทในเปรี้ยวจี๊ดศิลปะตลอดศตวรรษที่ 20 , การเล่นเป็นส่วนสำคัญในขบวนการอนาธิปไตยเช่นดา และ ดาด้า แน่นอนเมื่อใดก็ตามที่ศิลปินได้กลายเป็นที่ไม่พอใจกับรูปแบบปกติของศิลปะเช่นจิตรกรรมประติมากรรมและโหมดแบบดั้งเดิมของพวกเขามักจะกลายเป็นการปฏิบัติเป็นวิธีการฟื้นฟูการทำงานของพวกเขา ที่สำคัญที่สุดเฟื่องฟูของศิลปะการแสดงเกิดขึ้นตามการลดลงของสมัยใหม่ และลัทธิการแสดงออกทางนามธรรมใน 1960 และพบผู้สนับสนุนทั่วโลก ผลงานศิลปะของช่วงเวลานี้คือโดยเฉพาะอย่างยิ่งมุ่งเน้นไปที่ร่างกายและมักถูกเรียกว่าศิลปะร่างกาย นี้สะท้อนให้เห็นถึงช่วงเวลาดังกล่าวเรียกว่า " ทั้งศิลปะวัตถุ และเที่ยวบินจากสื่อแบบดั้งเดิม มันยังสะท้อนให้เห็นถึงความปั่นป่วนทางการเมืองของเวลาที่เพิ่มขึ้นของสตรีนิยม ซึ่งสนับสนุนให้คิดแบ่งระหว่างส่วนตัวและการเมือง activism และต่อต้านสงคราม ซึ่งจัดรูปแบบการอภิปรายเรื่องการเมืองการกระทำศิลปะ "" แม้ว่าความกังวลของศิลปินมีการเปลี่ยนแปลงตั้งแต่ 1960 แนวเพลงยังคงมีสถานะที่คงที่ และส่วนใหญ่ได้รับการต้อนรับในพิพิธภัณฑ์และหอศิลป์จากปกติ ซึ่งครั้งหนึ่งมันเคยได้รับการยกเว้น