Facing this critical question, Kout

Facing this critical question, Koutarou chose not to answer, instead squinting and pointing behind her. Answering with a solemn expression and tone, he'd already recovered from his initial shock.

"Huh...? Huhhhh?"

Unlike Koutarou, who had recovered his calm, Kiriha's feelings were as chaotic as ever. Desiring an answer from Koutarou, his response had come out of left field for her.

"Like this?"

Her confusion notwithstanding, she retreated a few steps as directed. The location indicated by Koutarou was a signboard for the roller coaster, to which she made her way.

"Yeah, that's fine."

Waiting until she'd finished moving, Koutarou followed.

"Ah..."

As Koutarou slowly neared, Kiriha grew ever more anxious, clutching the necklace and card in her hands ever more tightly. Such a reaction was only to be expected, though. Even if she had several pieces of what seemed like decisive evidence, it still wasn't a 100% probability. All she could do was await Koutarou's further actions with apprehension.

"Mm."

Overlooking Kiriha's anxiety, Koutarou smiled and nodded. His gaze lay not on her person, but rather on the signboard behind her. Turning to look behind her, she caught a glimpse of what he'd been looking at.

『Children under 140cm tall may not ride this attraction.』

Written on the signboard were a few points of notice, as well as this warning notice and an illustration depicting the height in question.

Those words filling him with bliss, Koutarou lay his hand atop her head.

"...You've really grown, Kii-chan."

Meeting her eyes, Koutarou's hand ever-so-gently patted the top of her head.

"Ah..."

With this, Kiriha realized that she had indeed been correct. A wave of emotion surged through her, leaving her speechless. Wordlessly, her mouth gaped open and shut, not a word forthcoming.

"This time it should be just fine, right?"

The line depicting a height of 140 cm reached only to Kiriha's shoulders.

——At the very least, they wouldn't see a repeat of last time, when a worker had prevented them from riding.

As he thought back on that awkward moment, an unwitting smile touched Koutarou's lips.

"Seriously, you've grown so much. I almost can't even recognize you."

"O-Onii-chan? You're really Onii-chan?"

Kiriha was once more moved beyond words. Her feelings of elation left her trembling with joy, feverish with excitement.

"Yeah, I am."

Koutarou nodded. Although the impossibility of what had just happened filled Koutarou with surprise, as far as he was concerned, this was but half a month removed. There was simply no way his feelings of shock could match Kiriha's, for whom it had been ten years. Moreover, the sight of Kii, no - Kiriha - sobbing, reminded him of that lovable young girl who had cried for his sake. Koutarou told himself he had to be strong, that he would keep his calm especially as she cried. For this reason, Koutarou was able to watch Kiriha with a gentle gaze.

"Ah..."

Suddenly Kiriha's knees gave way, and she lost her balance. Her raging feelings had left her powerless, and she looked ready to collapse in a heap.

"Careful."

Koutarou immediately reached out and caught her in his arms.

——Though she's grown so much, she's just as delicate as before.

Able to support the one who had supported him before, a feeling of immense gratitude ran through Koutarou. Kiriha wrapped her arms around Koutarou in turn, clutching him like a drowning person might a life preserver.

"...Onii-chan, it's really Onii-chan..."

Kiriha nestled herself within Koutarou's embrace, like a daughter might with her father. Koutarou righted himself, supporting her body with all his strength.

"...You were such a lively young girl back then. You certainly didn't act as spoiled as you are now, anyway."

With Kiriha wrapped in his embrace, Koutarou couldn't help but smile. The Kiriha before him was indeed far more childish.

——I still can't believe she's really Kii-chan...

The Kii hidden deep within Kiriha's heart had finally fully emerged. There had been times in the past when Kiriha had shown aspects of Kii's personality, but since Koutarou knew Kii as well, he'd never once felt it out of place. Although it was still as hard to believe as ever, it felt right. Within Koutarou's heart, the figures of Kiriha and Kii began to merge.

"Idiot. Although it's only been half a month for Onii-chan, it's been ten long years for me! What's wrong with spoiling me a little, geez..."

Kiriha's arms, draped around his body, gripped him tightly, as if to make up for ten years of feelings. Within her heart, she renewed her pledge.

She'd make sure Koutarou never felt lonely again. She'd warm his heart.

Koutarou had previously supported both Kii and Kiriha; this time, it was her turn to support him. Her feelings of friendship for her intimate friend Koutarou and her feelings of first love for her Onii-chan joined together. The desires of her two halves merged and sublimated, manifesting in a staunch oath.

"My bad, my bad. Alright then, whatever you ask for today, I'll humor you. Will that do?"

"Whatever I ask?"

Kiriha looked up with a mischievous smile.

"Sure."

"You're not worried I'll ask for something crazy?"

"Nope. You're not that kind of person."

"Hehe~"

Kiriha laughed happily. Once more she snuggled within Koutarou's embraced, and quietly whispered in his ear.

"Onii-chan, you still haven't answered my question. Answer me first and then we'll talk."

What she wanted to know was: was he happy?

Truthfully, she already knew. Ten years ago, as Koutarou had begun his preparations to return home, he'd already given his answer. Having somewhere to return to, and people to whom to return, was a happy thing.

Nevertheless, Kiriha wanted to hear it from him. During these ten months, had she, Kiriha, protected him? Ever since those that two week period, had Kii been a warm memory for him? Had Kiriha and Kii given him anything, or had they been the sole benefactors of their meeting? She wanted to hear it clearly straight from the horse's mouth.

"That, huh."

With a wry smile, Koutarou gazed up at the sky as he gathered his thoughts. The ten months since he'd met Kiriha, as well as every day since his return - just what did they mean to him? As far as the current Koutarou was concerned, that was an easy question to answer.

"...The owner of that necklace isn't the sharpest tool in the shed. I mean, he wasn't even capable of recognizing who it was that was standing before him, not to mention he's always getting into fights with the friends around him."

Koutarou smiled at Kiriha. Whether his smile or his tone, both had changed, almost as if he was speaking to a young child now.

"But the second they were split up, he couldn't help but sorely miss his past life, and so he fought with all he had to return. So if I had to say... that guy's definitely a happy one, or at the very least, there's no way he's lonely."

Koutarou had intentionally opted to use the third person; for him to directly bare his feelings in the open was a little embarrassing, after all. Particularly since the person standing before him was one of the primary factors in his desire to return, it made it all the more embarrassing still.

"...I'm glad... I'm so glad..."

Kiriha didn't mind in the least. The second he'd uttered the word "happy," her heart had been flooded by a wave of bliss, and tears poured from her eyes unrestrained as she held him closely in a tight embrace.

It was now abundantly clear to Kiriha.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

หันหน้าไปทางนี้คำถามที่สำคัญ Koutarou เลือกที่จะไม่ตอบแทน squinting และชี้ไปด้านหลังของเธอ ตอบด้วยสีหน้าเคร่งขรึมและเสียงเขาต้องการกู้คืนแล้วจากช็อตแรกของเขา. "อืมมม ... ? Huhhhh?" ซึ่งแตกต่างจาก Koutarou ที่ได้กู้คืนความสงบของเขาความรู้สึกของคน Kiriha วุ่นวายเช่นเคย ความปรารถนาที่คำตอบจาก Koutarou การตอบสนองของเขาได้ออกมาจากปีกซ้ายของเธอ. "เช่นนี้?" ความสับสนของเธออย่างไรก็ตามเธอถอยไม่กี่ขั้นตอนเป็นผู้กำกับ สถานที่ที่ระบุไว้โดย Koutarou เป็นป้ายสำหรับรถไฟเหาะซึ่งเธอทำทางของเธอ. "ใช่ที่ดี." รอจนเธอต้องการเสร็จสิ้นการย้าย Koutarou ตาม. "อา ... " ในฐานะที่เป็น Koutarou ช้าใกล้, Kiriha ขยายตัวที่เคยกังวลมากขึ้นกำสร้อยคอและการ์ดในมือของเธอมากกว่าที่เคยแน่น ปฏิกิริยาดังกล่าวเป็นเพียงการคาดหวังว่า แม้ว่าเธอมีหลายชิ้นของสิ่งที่ดูเหมือนหลักฐานแตกหักก็ยังไม่ได้เป็นความน่าจะเป็น 100% ทั้งหมดที่เธอจะทำคือรอดำเนินการต่อไปของ Koutarou มีความเข้าใจ. "ม." ที่สามารถมองเห็นความวิตกกังวล Kiriha ของ Koutarou ยิ้มและพยักหน้า สายตาของเขาอยู่ไม่ได้อยู่ในคนของเธอ แต่ในป้ายที่อยู่เบื้องหลังของเธอ หันไปมองด้านหลังของเธอเธอจับเหลือบของสิ่งที่เขาต้องการได้รับการมองหาที่. 「เด็กอายุต่ำกว่า 140 ซมสูงอาจจะไม่นั่งสถานที่นี้. 'เขียนบนป้ายมีไม่กี่จุดของการแจ้งให้ทราบล่วงหน้ารวมทั้งแจ้งให้ทราบล่วงหน้าคำเตือนนี้และภาพวาดภาพประกอบสูงในคำถาม. คำเหล่านั้นเขาด้วยการเติมความสุข Koutarou เขาเอามือวางบนหัวของเธอ. "... คุณได้เติบโตขึ้นจริงๆ Kii จัง." ประชุมดวงตาของเธอมือของ Koutarou ตลอดจึงตบเบา ๆ ด้านบนของหัวของเธอ. "อา ... " ด้วยวิธีนี้ Kiriha ตระหนักว่าเธอได้รับจริงที่ถูกต้อง คลื่นลูกที่เพิ่มขึ้นของอารมณ์ความรู้สึกของเธอผ่านออกพูดของเธอ คอแข็งปากเธออ้าปากค้างเปิดและปิดไม่ได้เป็นคำที่กำลังจะมา. "เวลาที่มันควรจะเป็นได้ดีใช่มั้ย? นี้" เส้นภาพวาดที่มีความสูง 140 เซนติเมตรเท่านั้นที่จะมาถึงไหล่ของ Kiriha. --At อย่างน้อยที่สุดพวกเขา wouldn ' t เห็นซ้ำครั้งสุดท้ายเมื่อคนงานได้ป้องกันพวกเขาจากการขี่. ในขณะที่เขาคิดย้อนกลับไปในช่วงเวลาที่น่าอึดอัดใจที่รอยยิ้มไม่รู้สัมผัสริมฝีปากของ Koutarou. "อย่างจริงจังคุณได้เติบโตมาก. ฉันเกือบจะไม่สามารถได้รับรู้ คุณ. "" O-Onii จังคุณจริงๆ Onii จัง? "Kiriha เคยย้ายมากขึ้นเกินกว่าคำ ความรู้สึกอิ่มเอมใจของเธอทิ้งเธอตัวสั่นด้วยความสุขไข้ด้วยความตื่นเต้น. "ใช่ฉัน." Koutarou พยักหน้า แม้ว่าจะเป็นไปไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นเพียง Koutarou ที่เต็มไปด้วยความประหลาดใจเท่าในขณะที่เขาเป็นกังวลนี้เป็น แต่ครึ่งเดือนลบออก มีเพียงวิธีความรู้สึกของเขาช็อตอาจไม่ตรงกับ Kiriha ไม่มีสำหรับผู้ที่จะได้รับสิบปี นอกจากนี้สายตาของ Kii ไม่มี - Kiriha - ร้องไห้เตือนเขาว่าเด็กสาวน่ารักที่ร้องเพื่อประโยชน์ของเขา Koutarou บอกตัวเองว่าเขาจะต้องมีความแข็งแรงว่าเขาจะรักษาความสงบของเขาโดยเฉพาะอย่างยิ่งในขณะที่เธอร้องไห้ ด้วยเหตุนี้ Koutarou ก็สามารถที่จะดู Kiriha ด้วยสายตาอ่อนโยน. "อา ... " ทันใดนั้นเข่าของ Kiriha ให้วิธีและเธอสูญเสียความสมดุลของเธอ ความรู้สึกโกรธของเธอได้ออกจากอำนาจของเธอและเธอมองพร้อมที่จะยุบในกอง. "ระวัง." Koutarou ถึงทันทีที่ออกและจับเธอในอ้อมแขนของเขา. --Though เธอเติบโตขึ้นอย่างมากเธอเช่นเดียวกับที่ละเอียดอ่อนเช่นเดียวกับก่อน. สามารถที่จะ สนับสนุนคนที่ได้รับการสนับสนุนเขาก่อนที่ความรู้สึกของความกตัญญูอันยิ่งใหญ่วิ่งผ่าน Koutarou Kiriha ห่อแขนของเธอรอบ Koutarou ในการเปิดกำเขาเหมือนคนจมน้ำอาจดำรงชีวิต. "... Onii จังก็จริงๆ Onii จัง ... " Kiriha ตัวเองตั้งอยู่ภายในอ้อมกอดของ Koutarou เหมือนลูกสาวคนหนึ่งอาจจะอยู่กับเธอ พ่อ Koutarou ทรงตัวตัวเองสนับสนุนร่างกายของเธอมีความแข็งแรงของเขาทั้งหมด. "... คุณเป็นเช่นเด็กสาวที่มีชีวิตชีวากลับมาแล้ว. แน่นอนคุณไม่ได้ทำหน้าที่เป็นนิสัยเสียในขณะที่คุณอยู่ในขณะนี้ต่อไป." ด้วย Kiriha ห่อในอ้อมกอดของเขา Koutarou ไม่สามารถช่วย แต่รอยยิ้ม Kiriha ก่อนที่เขาจะเป็นจริงไกลหน่อมแน้มมากขึ้น. --I ยังไม่สามารถเชื่อว่าเธอจริงๆ Kii จัง ... Kii ที่ซ่อนอยู่ลึกภายในหัวใจ Kiriha ในที่สุดก็โผล่ออกมาอย่างเต็มที่ ได้มีการครั้งในอดีตที่ผ่านมาเมื่อ Kiriha ได้แสดงให้เห็นแง่มุมของบุคลิกภาพ Kii แต่ตั้งแต่ Koutarou Kii รู้เป็นอย่างดีว่าเขาจะไม่เคยรู้สึกว่ามันออกจากสถานที่ แม้ว่ามันจะเป็นยังคงยากที่จะเชื่อเช่นเคยมันให้ความรู้สึกที่ถูกต้อง ในหัวใจของ Koutarou ที่ร่างของ Kiriha และ Kii เริ่มที่จะผสาน. "คนโง่. แม้ว่าจะได้รับเพียงครึ่งเดือนสำหรับ Onii จังจะได้รับสิบปีนานสำหรับฉัน! อะไรผิดปกติกับการเสียข้าพเจ้าสักหน่อย geez ... " แขน Kiriha ของพาดไปทั่วร่างกายของเขาจับเขาไว้แน่นราวกับจะทำขึ้นสำหรับสิบปีของความรู้สึก ในหัวใจของเธอเธอต่ออายุจำนำของเธอ. เธอต้องการให้แน่ใจว่า Koutarou ไม่เคยรู้สึกเหงาอีกครั้ง เธอจะอบอุ่นหัวใจของเขา. Koutarou เคยสนับสนุนทั้ง Kii และ Kiriha; เวลานี้มันก็เธอหันไปสนับสนุนเขา ความรู้สึกของเธอของมิตรภาพเพื่อนที่ใกล้ชิดของเธอ Koutarou และความรู้สึกของความรักของเธอเป็นครั้งแรกสำหรับ Onii จังเธอร่วมกัน ความปรารถนาของทั้งสองส่วนของเธอรวมและระเหย, การเผยแสดงในคำสาบานอย่างแข็งขัน. "ฉันไม่ดีไม่ดีของฉัน. เอาล่ะแล้วสิ่งที่คุณขอในวันนี้ฉันจะอารมณ์ขันคุณ. ที่จะทำอะไร?" "สิ่งที่ผมถาม?" Kiriha เงยหน้าขึ้นมองด้วยรอยยิ้มซุกซน. "แน่นอน." "คุณไม่ได้กังวลฉันจะขอสิ่งที่บ้า?" "Nope. คุณไม่ได้ชนิดของคนที่." "อิอิ ~" Kiriha หัวเราะอย่างมีความสุข . อีกครั้งที่เธอซุกภายใน Koutarou ของกอดและเงียบ ๆ กระซิบในหูของเขา"Onii จังคุณยังไม่ได้ตอบคำถามของฉันตอบฉันเป็นครั้งแรกและจากนั้นเราจะพูดคุย.." เธออยากจะรู้ก็คือเขาเป็นความสุข ? ความจริงเธอก็รู้อยู่แล้ว สิบปีที่ผ่านมาเป็น Koutarou ได้เริ่มเตรียมการของเขาที่จะกลับบ้านเขาจะได้รับอยู่แล้วคำตอบของเขา มีที่ไหนสักแห่งที่จะกลับไปและคนที่จะผู้ที่จะกลับมาเป็นสิ่งที่มีความสุข. อย่างไรก็ตาม Kiriha ต้องการที่จะได้ยินจากเขา ในช่วงสิบเดือนได้เธอ Kiriha ป้องกันเขา? นับตั้งแต่ที่ทั้งสองระยะเวลาสัปดาห์ที่ได้รับ Kii หน่วยความจำที่อบอุ่นสำหรับเขา? ได้ Kiriha และ Kii อะไรให้เขาหรือไม่ก็พวกเขาเป็นผู้มีพระคุณ แต่เพียงผู้เดียวของการประชุมของพวกเขา เธอต้องการที่จะได้ยินมันอย่างชัดเจนตรงจากปากม้า. "นั่นเหรอ." ด้วยรอยยิ้มเบี้ยว Koutarou จ้องมองขึ้นไปบนท้องฟ้าในขณะที่เขารวบรวมความคิดของเขา สิบเดือนนับตั้งแต่ที่เขาได้พบกับ Kiriha เช่นเดียวกับทุกวันตั้งแต่เขากลับมา - เพียงแค่สิ่งที่พวกเขาหมายถึงเขา? เท่าที่ปัจจุบัน Koutarou เป็นห่วงว่าเป็นคำถามที่ง่ายที่จะตอบ. "... เจ้าของสร้อยคอที่ไม่ได้เป็นเครื่องมือที่คมชัดในเพิง. ผมหมายถึงเขาก็ไม่ได้มีความสามารถในการรับรู้ที่มันเป็น ที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาไม่พูดถึงเขามักจะได้รับในการต่อสู้กับเพื่อน ๆ ที่อยู่รอบตัวเขา. "Koutarou ยิ้ม Kiriha ไม่ว่าจะเป็นรอยยิ้มหรือเสียงของเขาทั้งสองมีการเปลี่ยนแปลงเกือบราวกับว่าเขากำลังพูดอยู่กับเด็กหนุ่มในขณะนี้. "แต่ครั้งที่สองที่พวกเขาได้แยกขึ้นเขาไม่สามารถช่วย แต่พลาดอย่างมากชีวิตที่ผ่านมาของเขาและเพื่อให้เขาต่อสู้กับทุกคน เขาจะต้องกลับมาดังนั้นถ้าผมจะบอกว่า ... ผู้ชายที่แน่นอนมีความสุขอย่างใดอย่างหนึ่งหรืออย่างน้อยที่สุดมีวิธีที่เขาเหงาไม่ ".. Koutarou ได้จงใจเลือกที่จะใช้บุคคลที่สาม; สำหรับเขาที่จะโดยตรงเปลือยความรู้สึกของเขาในการเปิดเป็นเพียงเล็กน้อยที่น่าอายหลังจากทั้งหมด โดยเฉพาะอย่างยิ่งนับตั้งแต่คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาเป็นหนึ่งในปัจจัยหลักในความปรารถนาของเขาที่จะกลับมามันทำให้มันทั้งหมดยังคงน่าอายมากขึ้น. "... ฉันดีใจ ... ฉันดีใจ ... " Kiriha didn t 'คิดในอย่างน้อย ประการที่สองเขาจะพูดคำว่า "ความสุข" หัวใจของเธอได้รับน้ำท่วมโดยคลื่นของความสุขและน้ำตารินจากดวงตาของเธอขณะที่เธอพรั่งพรูกอดเขาอย่างใกล้ชิดในอ้อมกอดแน่น. ตอนนี้มันเป็นที่ชัดเจนอย่างล้นเหลือที่จะ Kiriha

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เจอคำถามแบบนี้ โคทาโร่จึงเลือกที่จะไม่ตอบ แทน squinting และชี้ไปข้างหลังเธอ ตอบ ด้วยสีหน้าที่เคร่งขรึม และเสียง แล้วเขาก็หายจากอาการช็อคของเขา . . . . . .

" หือ . . . ? huhhhh ? "

ไม่เหมือน โคทาโร่ ที่ได้คืนสงบของเขา ความรู้สึก kiriha ก็วุ่นวายเหมือนเดิม ขอตอบจาก โคทาโร่ การตอบสนองของเขาออกมาจากสนามด้านซ้ายของเธอ .

" แบบนี้ ? "

ความสับสนของเธอ แต่เธอถอยหนีไม่กี่ก้าว เป็นผู้กำกับ สถานที่แสดงโดยโคทาโร่เป็นป้ายสำหรับรถไฟเหาะ ซึ่งเธอทำทางของเธอ

" ใช่ค่ะ "

รอจนกว่าเธอจะเสร็จย้าย โคทาโร่ก็ตาม

" เอ่อ . . . . . . . "

อย่างช้าๆ kiriha neared โคทาโร่ , เติบโตเคยกังวลมากขึ้นกำสร้อยคอ และบัตรในมือของเธอเคยให้แน่นหนามากขึ้น เช่นปฏิกิริยาเกิดขึ้นได้ แม้ว่า ถ้าเธอมีสิ่งที่ดูเหมือนหลักฐานสำคัญหลายชิ้น มันก็ไม่ 100 % ความน่าจะเป็น ทั้งหมดที่เธอทำได้คือ รอคอยการกระทำเพิ่มเติม โคทาโร่ก็ด้วยกลัว

" อืม . . . . . . "

เห็น kiriha ของความวิตกกังวล โคทาโร่ยิ้มและพยักหน้า สายตาของเขาวางไม่คนของเธอแต่ค่อนข้างบนป้ายโฆษณาข้างหลังเธอ หันไปดูข้างหลังเธอ เธอจับเหลือบของสิ่งที่เขาดู

『เด็กใต้ 140cm สูงอาจจะไม่ได้ไปเที่ยว 』

เขียนบนป้ายมีไม่กี่จุดที่สังเกตได้ เช่นเดียวกับ นี้แจ้งเตือนและภาพประกอบ depicting สูง

คำพูดคำถาม เติมเขาด้วยความสุข โคทาโร่เอามือวางบนหัวเธอ

" . . . . . . . โตแล้ว คี ชาน "

เจอตาของเธอ มือของโคทาโร่เลยค่อย ๆลูบหัวด้านบนของหัวของเธอ

" เอ่อ . . . . . . . "

เรื่องนี้ kiriha ตระหนักว่าเธอเป็นจริงได้ถูกต้อง คลื่นของอารมณ์ที่เพิ่มขึ้นผ่านทางเธอ ทิ้งเธอพูดไม่ออก แต่ปากของเธอ gaped เปิดและปิด ไม่ใช่คำหน้า

" เวลานี้มันควรจะได้ใช่มั้ย ? "