กลางดึกคืนหนึ่ง เวนดี้และน้อง ๆ ต้อ

กลางดึกคืนหนึ่ง เวนดี้และน้อง ๆ ต้องตกใจตื่น เพราะเสียงทะเลาะ กันระหว่างเด็กหนุ่มแปลกหน้ากับสุนัขของเธอ “เกิดอะไรขึ้น ทำไมท่านเข้ามาในห้องของฉัน” เวนดี้ถามเด็กหนุ่มผู้นั้น “ผมชื่อปีเตอร์แพน และนี่คือ นางฟ้าทินเกอร์ เพื่อนของผม” ปีเตอร์แพน แนะนำตนเอง “ผมต้องขอโทษที่ส่งเสียงรบกวน แต่สุนัขของคุณกัดเงาของผมขาด ผมไม่ทราบ จะทำอย่างไรดี” ปีเตอร์แพนบอกถึงสาเหตุที่ทะเลาะกับสุนัข “ไม่เป็นไรหรอก ฉันชื่อเวนดี้ ฉันจะช่วยซ่อมเงาให้คุณเอง" เวนดี้พูดพลางหาด้ายและเข็มมาเย็บซ่อมเงาของปีเตอร์แพนจนเสร็จเรียบร้อยดี “ขอบคุณมาก คุณเวนดี้ ผมขอมอบลูกโอ๊กนี้ให้คุณ” ปีเตอร์แพนมอบลูกโอ๊กให้แก่เวนดี้ เวนดี้เห็นว่าสวยดีจึงร้อยเชือกคล้องคอไว้ ปีเตอร์แพนบอกจุดประสงค์ในการมาครั้งนี้ให้เวนดี้รู้ว่า “ที่เกาะแห่งความฝันกลางทะเลแดนไกล มีเด็กกำพร้าที่น่าสงสารมากอยู่เจ็ดคน ผมเห็นพวกเขาเหงาและอยากได้เพื่อนคอยดูแล จึงได้มาหาคุณ อยากให้คุณไปดูแลเด็ก ๆ ทั้งเจ็ดคนนั้น” เวนดี้ดีใจมาก เธอรักและสงสารเด็กทั้งเจ็ดคนจึงตอบตกลงทันที และเธอพาน้อง ๆ ของเธอคือ จอห์นและมิเชลไปด้วย ปีเตอร์แพนไม่ขัดข้องจึงพาทั้งสามคนเหาะขึ้นไปในท้องฟ้า ไม่นานนัก พวกเขาก็เห็นเกาะเล็ก ๆ เกาะหนึ่งกลางมหาสมุทร ปีเตอร์แพนชี้ให้เวนดี้ดู “นั่นคือเกาะแห่งความฝัน จุดหมายของเรา” “โอ…มันสวยงามมาก” เวนดี้อุทาน ในขณะที่ทั้งหมดจะเหาะลงสู่พื้นดิน “บูม” เสียงระเบิดดังขึ้นจากเรือของโจรสลัด ถูกกลุ่มของปีเตอร์แพนพอดี ทุกคนจึงร่วงลงสู่พื้นดิน ปีเตอร์แพนมองหาเวนดี้ เขาเหลือบ ไปเห็นนางฟ้าทินเกอร์ จึงคิดว่าทินเกอร์เป็นเหตุและกล่าวตำหนิทินเกอร์ว่า “พวกโจรสลัดของกัปตันฮุคเห็นเรา เป็นเพราะแสงระยิบระยับของเธอนั่นเอง” ทินเกอร์น้อยใจมาก เธอร้องไห้และเหาะล่วงหน้าไปหาบรรดาเด็กกำพร้าทันที “พวกเธอจงระวังให้ดี เวนดี้ มนุษย์กินคนกำลังจะมาอยู่กับพวกเธอแล้ว” ทินเกอร์โกหกเด็ก ๆ ด้วยความโกรธที่ถูกปีเตอร์แพนตำหนิ พวกเด็ก ๆ จึงพร้อม ที่จะรับมือกับเวนดี้มนุษย์กินคน เด็กกำพร้าคนหนึ่งในกลุ่มชื่อ ทูเทิล เขายิงธนูแม่นมาก เมื่อเขาเห็นเวนดี้เดินมาถึง เขาจึงยิงธนูออกไปทันที “โอ๊ย ปีเตอร์แพน ช่วยด้วย” เวนดี้ร้องเรียกปีเตอร์แพน ก่อนล้มลงนอนแน่นิ่งไป “เอ๊ะ อะไรนี่ ฉันยิงคนที่ปีเตอร์แพนส่งมาให้เป็นแม่เรา หรือนี่ โฮ…โฮ..” ทูเทิลร้องไห้ ขณะเดียวกันปีเตอร์แพนวิ่งมาพบ เหตุการณ์พอดี เขาร้องไห้พลางดึงลูกธนูออกจากทรวงอกของเวนดี้ ทันใดนั้น เวนดี้ค่อย ๆ ลืมตาขึ้น “ไชโย เธอยังไม่ตาย” ปีเตอร์แพน ร้องอย่างดีใจ ลูกธนูปักลงไปในลูกโอ๊ก ที่ปีเตอร์แพนให้เธอไว้ เธอจึงไม่เป็นอันตราย นางฟ้าทินเกอร์ จึงถูกขับไล่ไป เด็ก ๆ นั่งล้อมรอบเวนดี้ แม่ที่น่ารัก ทุกคนมี ความสุขมาก เมื่อได้ฟังเวนดี้เล่าเรื่องของเธอให้พวกเด็ก ๆ ฟัง แต่…ที่ประตูหน้าบานนั่นเอง กัปตันฮุคและพวกโจรสลัดกำลังรอโอกาสจะจับเวนดี้ และเด็กทั้งเจ็ดคนอยู่ ขณะเดียวกัน เจ้าจระเข้ใหญ่ก็กำลังตามหลังกัปตันฮุคมาตลอดเวลา มันเคยกิน แขนซ้ายของเขามาแล้วและมันก็ยิงติดใจเนื้อของกัปตันฮุคมาก จึงได้เฝ้าไล่ตามกัปตันฮุค ไปทุก ๆ แห่ง วันหนึ่ง ปีเตอร์แพน พาเวนดี้ไปนั่งเล่นที่เกาะนางเงือก ทันใดนั้นเขาก็ได้ยินเสียงร้อง ขอความช่วยเหลือ ปีเตอร์แพน จึงรีบเหาะไปดู เขาเห็นลิลลี่ลูกสาวหันหน้าเผ่าอินเดียแดง ถูกโจรสลัดจับมัดกลางทะเล และเธอกำลังจะถูกเจ้าฉลามร้ายคาบไป ปีเตอร์แพนจึงเหาะ ลงไปช่วยลิลลี่จากฉลาม แล้วพาไปส่งที่หมู่บ้าน เขาอยู่ร่วมงานฉลองและเต้นรำกับลิลลี่อย่าง สนุกสนาน เวนดี้จึงเดินกลับบ้านคนเดียวเพราะเป็นห่วงเด็ก ๆ ที่รออยู่ เวนดี้กลับมาจึงถูกกัปตันฮุคซึ่งดักรออยู่ จับเธอมัดรวมกับพวกเด็ก ๆ และพาไป ลงเรือ ก่อนไปกัปตันฮุคได้ใส่ยาพิษลงไปในขนมเค้กที่เตรียมไว้ให้ปีเตอร์แพน นางฟ้าทินเกอร์ แอบดูเหตุการณ์อยู่ตลอดเวลา เมื่อปีเตอร์แพนกลับมาเขาหยิบขนมเค้กขึ้นมาจะกินด้วยความหิว นางฟ้าทินเกอร์ ตรงเข้ามาแย่งขนมแล้วพูดว่า “กัปตันฮุคใส่ยาพิษลงในขนมเค้ก อย่ากินเลย” ทินเกอร์กลัวว่าปีเตอร์แพนจะไม่เชื่อ เธอจึงกินขนมเค้กนั้นเองและล้มลงขาดใจตาย “โธ่…นางฟ้าทินเกอร์ ฉันเสียใจที่เข้าใจเธอผิด ปีเตอร์แพนร้องไห้ น้ำตาของเขาหยดลงบนร่างของทินเกอร์ เธอฟื้นขึ้นมา ปีเตอร์แพนดีใจมาก ขณะเดียวกัน พวกโจรสลัดพาเชลยทั้งหมดไปที่เรือและเวนดี้จะเป็นคนแรกที่จะถูก โยนลงไปให้เป็นอาหารของจระเข้ เด็ก ๆ ต่างร้องไห้เพราะความกลัว กัปตันฮุคตะโกนบอก กับจระเข้ว่า “ข้าจะส่งอาหารอย่างดีให้แก่เจ้า แล้วเจ้าอย่าติดตามข้าไปอีกนะ ทันใดนั้น ปีเตอร์แพนและนางฟ้าทินเกอร์มาทันเวลาพอดี เขาเหาะไปอุ้มเวนดี้ขึ้นมาบนเรือ ก่อนที่ร่างของเธอจะถึงปากจระเข้ใหญ ่ ทินเกอร์ช่วยปล่อยเด็ก ๆ ให้เป็นอิสระ ทุกคน ช่วยกันจับพวกโจรสลัดโยนลงในน้ำ ดังนั้น กัปตันฮุคและพวกโจรสลัดจึงตกเป็นอาหารอันโอชะของจระเข้เสียเอง ปีเตอร์แพน จึงพาเวนดี้และน้องของเธอขึ้นเรือโจรสลัด และส่งเรือ ให้เหาะพาเธอกลับไปส่งที่บ้านในลอนดอน “ลาก่อนปีเตอร์แพน” “ลาก่อนนางฟ้าทินเกอร์” “ลาก่อนเวนดี้” ปีเตอร์แพนจากไปแล้ว เหลือเพียงในความคิดคำนึงของเวนดี้ตลอดไป

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

กลางดึกคืนหนึ่งเวนดี้และน้องๆ ต้องตกใจตื่นเพราะเสียงทะเลาะกันระหว่างเด็กหนุ่มแปลกหน้ากับสุนัขของเธอ "เกิดอะไรขึ้นทำไมท่านเข้ามาในห้องของฉัน" เวนดี้ถามเด็กหนุ่มผู้นั้น "ผมชื่อปีเตอร์แพนและนี่คือ เพื่อนของผม"ปีเตอร์แพนแนะนำตนเอง"ผมต้องขอโทษที่ส่งเสียงรบกวนแต่สุนัขของคุณกัดเงาของผมขาดผมไม่ทราบจะทำอย่างไรดี"ปีเตอร์แพนบอกถึงสาเหตุที่ทะเลาะกับสุนัข"ไม่เป็นไรหรอกฉันชื่อเวนดี้ เวนดี้พูดพลางหาด้ายและเข็มมาเย็บซ่อมเงาของปีเตอร์แพนจนเสร็จเรียบร้อยดี "ขอบคุณมากคุณเวนดี้ผมขอมอบลูกโอ๊กนี้ให้คุณ" ปีเตอร์แพนมอบลูกโอ๊กให้แก่เวนดี้เวนดี้เห็นว่าสวยดีจึงร้อยเชือกคล้องคอไว้ เวนดี้ดีใจมาก "ที่เกาะแห่งความฝันกลางทะเลแดนไกลมีเด็กกำพร้าที่น่าสงสารมากอยู่เจ็ดคนผมเห็นพวกเขาเหงาและอยากได้เพื่อนคอยดูแลจึงได้มาหาคุณอยากให้คุณไปดูแลเด็กๆ ทั้งเจ็ดคนนั้น" และเธอพาน้องๆ ของเธอคือจอห์นและมิเชลไปด้วยปีเตอร์แพนไม่ขัดข้องจึงพาทั้งสามคนเหาะขึ้นไปในท้องฟ้าไม่นานนักพวกเขาก็เห็นเกาะเล็กๆ เกาะหนึ่งกลางมหาสมุทรปีเตอร์แพนชี้ให้เวนดี้ดู "นั่นคือเกาะแห่งความฝัน "โอ...มันสวยงามมาก"เวนดี้อุทานในขณะที่ทั้งหมดจะเหาะลงสู่พื้นดิน"บูม"เสียงระเบิดดังขึ้นจากเรือของโจรสลัดถูกกลุ่มของปีเตอร์แพนพอดีทุกคนจึงร่วงลงสู่พื้นดินปีเตอร์แพนมองหาเวนดี้เขาเหลือบ จึงคิดว่าทินเกอร์เป็นเหตุและกล่าวตำหนิทินเกอร์ว่า "พวกโจรสลัดของกัปตันฮุคเห็นเราเป็นเพราะแสงระยิบระยับของเธอนั่นเอง" ทินเกอร์น้อยใจมากเธอร้องไห้และเหาะล่วงหน้าไปหาบรรดาเด็กกำพร้าทันที เวนดี้มนุษย์กินคนกำลังจะมาอยู่กับพวกเธอแล้ว"ทินเกอร์โกหกเด็กๆ ด้วยความโกรธที่ถูกปีเตอร์แพนตำหนิพวกเด็กๆ จึงพร้อมที่จะรับมือกับเวนดี้มนุษย์กินคนเด็กกำพร้าคนหนึ่งในกลุ่มชื่อทูเทิลเขายิงธนูแม่นมาก เขาจึงยิงธนูออกไปทันที "โอ๊ยปีเตอร์แพนช่วยด้วย" เวนดี้ร้องเรียกปีเตอร์แพนก่อนล้มลงนอนแน่นิ่งไป "เอ๊ะอะไรนี่ฉันยิงคนที่ปีเตอร์แพนส่งมาให้เป็นแม่เราหรือนี่โฮ...โฮ."ทูเทิลร้องไห้ขณะเดียวกันปีเตอร์แพนวิ่งมาพบเหตุการณ์พอดีเขาร้องไห้พลางดึงลูกธนูออกจากทรวงอกของเวนดี้ทันใดนั้นเวนดี้ค่อยๆ ลืมตาขึ้น"ไชโยเธอยังไม่ตาย"ปีเตอร์แพนร้องอย่างดีใจลูกธนูปักลงไปในลูกโอ๊ก เธอจึงไม่เป็นอันตรายนางฟ้าทินเกอร์จึงถูกขับไล่ไปเด็กๆ นั่งล้อมรอบเวนดี้แม่ที่น่ารักทุกคนมีความสุขมากเมื่อได้ฟังเวนดี้เล่าเรื่องของเธอให้พวกเด็กๆ ฟังแต่...ที่ประตูหน้าบานนั่นเอง และเด็กทั้งเจ็ดคนอยู่ขณะเดียวกันเจ้าจระเข้ใหญ่ก็กำลังตามหลังกัปตันฮุคมาตลอดเวลามันเคยกินแขนซ้ายของเขามาแล้วและมันก็ยิงติดใจเนื้อของกัปตันฮุคมากจึงได้เฝ้าไล่ตามกัปตันฮุคไปทุกๆ แห่งวันหนึ่ง พาเวนดี้ไปนั่งเล่นที่เกาะนางเงือกทันใดนั้นเขาก็ได้ยินเสียงร้องขอความช่วยเหลือปีเตอร์แพนจึงรีบเหาะไปดูเขาเห็นลิลลี่ลูกสาวหันหน้าเผ่าอินเดียแดงถูกโจรสลัดจับมัดกลางทะเล ปีเตอร์แพนจึงเหาะลงไปช่วยลิลลี่จากฉลามแล้วพาไปส่งที่หมู่บ้านเขาอยู่ร่วมงานฉลองและเต้นรำกับลิลลี่อย่างสนุกสนานเวนดี้จึงเดินกลับบ้านคนเดียวเพราะเป็นห่วงเด็กๆ ที่รออยู่ จับเธอมัดรวมกับพวกเด็กๆ และพาไปลงเรือก่อนไปกัปตันฮุคได้ใส่ยาพิษลงไปในขนมเค้กที่เตรียมไว้ให้ปีเตอร์แพนนางฟ้าทินเกอร์แอบดูเหตุการณ์อยู่ตลอดเวลา นางฟ้าทินเกอร์ตรงเข้ามาแย่งขนมแล้วพูดว่า "กัปตันฮุคใส่ยาพิษลงในขนมเค้กอย่ากินเลย" ทินเกอร์กลัวว่าปีเตอร์แพนจะไม่เชื่อเธอจึงกินขนมเค้กนั้นเองและล้มลงขาดใจตาย "โธ่...นางฟ้าทินเกอร์ ปีเตอร์แพนร้องไห้น้ำตาของเขาหยดลงบนร่างของทินเกอร์เธอฟื้นขึ้นมาปีเตอร์แพนดีใจมากขณะเดียวกันพวกโจรสลัดพาเชลยทั้งหมดไปที่เรือและเวนดี้จะเป็นคนแรกที่จะถูกโยนลงไปให้เป็นอาหารของจระเข้เด็กๆ กัปตันฮุคตะโกนบอกกับจระเข้ว่า "ข้าจะส่งอาหารอย่างดีให้แก่เจ้าแล้วเจ้าอย่าติดตามข้าไปอีกนะทันใดนั้นปีเตอร์แพนและนางฟ้าทินเกอร์มาทันเวลาพอดีเขาเหาะไปอุ้มเวนดี้ขึ้นมาบนเรือ เอกทินเกอร์ช่วยปล่อยเด็กๆ ให้เป็นอิสระทุกคนช่วยกันจับพวกโจรสลัดโยนลงในน้ำดังนั้นกัปตันฮุคและพวกโจรสลัดจึงตกเป็นอาหารอันโอชะของจระเข้เสียเองปีเตอร์แพนจึงพาเวนดี้และน้องของเธอขึ้นเรือโจรสลัด ให้เหาะพาเธอกลับไปส่งที่บ้านในลอนดอน "ลาก่อนปีเตอร์แพน" "ลาก่อนนางฟ้าทินเกอร์" "ลาก่อนเวนดี้" ปีเตอร์แพนจากไปแล้วเหลือเพียงในความคิดคำนึงของเวนดี้ตลอดไป

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

กลางดึกคืนหนึ่งเวนดี้และน้องจะต้องตกใจตื่นเพราะเสียงทะเลาะกันระหว่างเด็กหนุ่มแปลกหน้ากับสุนัขของเธอ " เกิดอะไรขึ้นทำไมท่านเข้ามาในห้องของฉัน " เวนดี้ถามเด็กหนุ่มผู้นั้น " ผมชื่อปีเตอร์แพนและนี่คือเพื่อนของผม " ปีเตอร์แพนแนะนำตนเอง " ผมต้องขอโทษที่ส่งเสียงรบกวนแต่สุนัขของคุณกัดเงาของผมขาดผมไม่ทราบจะทำอย่างไรดี " ปีเตอร์แพนบอกถึงสาเหตุที่ทะเลาะกับสุนัข " ไม่เป็นไรหรอกฉันชื่อเวนดี้เวนดี้พูดพลางหาด้ายและเข็มมาเย็บซ่อมเงาของปีเตอร์แพนจนเสร็จเรียบร้อยดี " ขอบคุณมากคุณเวนดี้ผมขอมอบลูกโอ๊กนี้ให้คุณ " ปีเตอร์แพนมอบลูกโอ๊กให้แก่เวนดี้เวนดี้เห็นว่าสวยดีจึงร้อยเชือกคล้องคอไว้" ที่เกาะแห่งความฝันกลางทะเลแดนไกลมีเด็กกำพร้าที่น่าสงสารมากอยู่เจ็ดคนผมเห็นพวกเขาเหงาและอยากได้เพื่อนคอยดูแลจึงได้มาหาคุณอยากให้คุณไปดูแลเด็กจะทั้งเจ็ดคนนั้น " เวนดี้ดีใจมากและเธอพาน้องจะของเธอคือจอห์นและมิเชลไปด้วยปีเตอร์แพนไม่ขัดข้องจึงพาทั้งสามคนเหาะขึ้นไปในท้องฟ้าไม่นานนักพวกเขาก็เห็นเกาะเล็กจะเกาะหนึ่งกลางมหาสมุทรปีเตอร์แพนชี้ให้เวนดี้ดู " นั่นคือเกาะแห่งความฝัน" โอ . . . . . . . มันสวยงามมาก " เวนดี้อุทานในขณะที่ทั้งหมดจะเหาะลงสู่พื้นดิน " บูม " เสียงระเบิดดังขึ้นจากเรือของโจรสลัดถูกกลุ่มของปีเตอร์แพนพอดีทุกคนจึงร่วงลงสู่พื้นดินปีเตอร์แพนมองหาเวนดี้เขาเหลือบจึงคิดว่าทินเกอร์เป็นเหตุและกล่าวตำหนิทินเกอร์ว่า " พวกโจรสลัดของกัปตันฮุคเห็นเราเป็นเพราะแสงระยิบระยับของเธอนั่นเอง " ทินเกอร์น้อยใจมากเธอร้องไห้และเหาะล่วงหน้าไปหาบรรดาเด็กกำพร้าทันทีเวนดี้มนุษย์กินคนกำลังจะมาอยู่กับพวกเธอแล้ว " ทินเกอร์โกหกเด็กจะด้วยความโกรธที่ถูกปีเตอร์แพนตำหนิพวกเด็กจะจึงพร้อมที่จะรับมือกับเวนดี้มนุษย์กินคนเด็กกำพร้าคนหนึ่งในกลุ่มชื่อทูเทิลเขายิงธนูแม่นมากเขาจึงยิงธนูออกไปทันที " โอ๊ยปีเตอร์แพนช่วยด้วย " เวนดี้ร้องเรียกปีเตอร์แพนก่อนล้มลงนอนแน่นิ่งไป " เอ๊ะอะไรนี่ฉันยิงคนที่ปีเตอร์แพนส่งมาให้เป็นแม่เราหรือนี่โฮ . . . . . . . โฮ .." ทูเทิลร้องไห้ขณะเดียวกันปีเตอร์แพนวิ่งมาพบเหตุการณ์พอดีเขาร้องไห้พลางดึงลูกธนูออกจากทรวงอกของเวนดี้ทันใดนั้นเวนดี้ค่อยจะลืมตาขึ้น " ไชโยเธอยังไม่ตาย " ปีเตอร์แพนร้องอย่างดีใจลูกธนูปักลงไปในลูกโอ๊กเธอจึงไม่เป็นอันตรายนางฟ้าทินเกอร์จึงถูกขับไล่ไปเด็กจะนั่งล้อมรอบเวนดี้แม่ที่น่ารักทุกคนมีความสุขมากเมื่อได้ฟังเวนดี้เล่าเรื่องของเธอให้พวกเด็กจะที่ประตูหน้าบานนั่นเองฟัง A . . . . . . .และเด็กทั้งเจ็ดคนอยู่ขณะเดียวกันเจ้าจระเข้ใหญ่ก็กำลังตามหลังกัปตันฮุคมาตลอดเวลามันเคยกินแขนซ้ายของเขามาแล้วและมันก็ยิงติดใจเนื้อของกัปตันฮุคมากจึงได้เฝ้าไล่ตามกัปตันฮุคไปทุกจะแห่งวันหนึ่งพาเวนดี้ไปนั่งเล่นที่เกาะนางเงือกทันใดนั้นเขาก็ได้ยินเสียงร้องขอความช่วยเหลือปีเตอร์แพนจึงรีบเหาะไปดูเขาเห็นลิลลี่ลูกสาวหันหน้าเผ่าอินเดียแดงถูกโจรสลัดจับมัดกลางทะเลปีเตอร์แพนจึงเหาะลงไปช่วยลิลลี่จากฉลามแล้วพาไปส่งที่หมู่บ้านเขาอยู่ร่วมงานฉลองและเต้นรำกับลิลลี่อย่างสนุกสนานเวนดี้จึงเดินกลับบ้านคนเดียวเพราะเป็นห่วงเด็กจะที่รออยู่จับเธอมัดรวมกับพวกเด็กจะและพาไปลงเรือก่อนไปกัปตันฮุคได้ใส่ยาพิษลงไปในขนมเค้กที่เตรียมไว้ให้ปีเตอร์แพนนางฟ้าทินเกอร์แอบดูเหตุการณ์อยู่ตลอดเวลานางฟ้าทินเกอร์ตรงเข้ามาแย่งขนมแล้วพูดว่า " กัปตันฮุคใส่ยาพิษลงในขนมเค้กอย่ากินเลย " ทินเกอร์กลัวว่าปีเตอร์แพนจะไม่เชื่อเธอจึงกินขนมเค้กนั้นเองและล้มลงขาดใจตายโธ่นางฟ้าทินเกอร์ " . . . . . . .ปีเตอร์แพนร้องไห้น้ำตาของเขาหยดลงบนร่างของทินเกอร์เธอฟื้นขึ้นมาปีเตอร์แพนดีใจมากขณะเดียวกันพวกโจรสลัดพาเชลยทั้งหมดไปที่เรือและเวนดี้จะเป็นคนแรกที่จะถูกโยนลงไปให้เป็นอาหารของจระเข้เด็กไม่มีกัปตันฮุคตะโกนบอกกับจระเข้ว่า " ข้าจะส่งอาหารอย่างดีให้แก่เจ้าแล้วเจ้าอย่าติดตามข้าไปอีกนะทันใดนั้นปีเตอร์แพนและนางฟ้าทินเกอร์มาทันเวลาพอดีเขาเหาะไปอุ้มเวนดี้ขึ้นมาบนเรือกำลังจะทินเกอร์ช่วยปล่อยเด็กให้เป็นอิสระทุกคนช่วยกันจับพวกโจรสลัดโยนลงในน้ำดังนั้นกัปตันฮุคและพวกโจรสลัดจึงตกเป็นอาหารอันโอชะของจระเข้เสียเองปีเตอร์แพนจึงพาเวนดี้และน้องของเธอขึ้นเรือโจรสลัดให้เหาะพาเธอกลับไปส่งที่บ้านในลอนดอน " ลาก่อนปีเตอร์แพน " ลาก่อนนางฟ้าทินเกอร์ " ลาก่อนเวนดี้ " ปีเตอร์แพนจากไปแล้วเหลือเพียงในความคิดคำนึงของเวนดี้ตลอดไป