In the last chapter, I said I would

In the last chapter, I said I would discuss what I called the regulation
problem, that is, how a teacher could facilitate a philosophical discussion
among children that was likely to produce a good outcome. This
problem is especially acute since most teachers are not experts in philosophy.
We have already seen that it is possible for a teacher to lead
such a discussion because he is not expected to transmit his specialized
knowledge of significant philosophical ideas or theories, a task that he
is probably not prepared to undertake. Instead, his role is to facilitate a
philosophical discussion among his students in which the students work
out among themselves their own answer(s) to philosophical questions
stemming from a story that has just been read to them. But how, exactly,
is a teacher supposed to oversee such a discussion?

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ในบทสุดท้าย ฉันกล่าวว่า ฉันจะหารือเกี่ยวกับสิ่งที่ผมเรียกว่าข้อบังคับปัญหา นั่นคือ วิธีครูอาจทำให้การสนทนาทางปรัชญาในหมู่เด็กที่จะผลิตผลดี นี้ปัญหาเป็นเฉียบพลันโดยเฉพาะอย่างยิ่งเนื่องจากครูส่วนใหญ่ไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญในปรัชญาเราได้เห็นแล้วว่า มันเป็นไปได้สำหรับครูที่จะนำไปสู่สนทนาดังกล่าวเนื่องจากเขาไม่คาดว่าจะส่งเฉพาะของเขาความรู้สำคัญปรัชญาแนวคิด หรือทฤษฎี งานที่เขาคงไม่ได้เตรียมที่จะดำเนินการ แทน บทบาทของเขาคือการปรัชญาสนทนาในหมู่นักศึกษาที่นักเรียนทำงานออก answer(s) ตนเองปรัชญาถามกันเองเกิดจากเรื่องราวที่เพิ่งได้อ่านไป แต่อย่างไร ว่าครูควรดูแลการอภิปราย

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในบทที่ผ่านมาผมบอกว่าผมจะหารือเกี่ยวกับสิ่งที่ผมเรียกว่าการควบคุม
ปัญหาที่เป็นวิธีการที่ครูสามารถอำนวยความสะดวกในการสนทนาปรัชญา
ในหมู่เด็กที่มีแนวโน้มที่จะก่อให้เกิดผลดี นี้
ปัญหาจะรุนแรงโดยเฉพาะอย่างยิ่งนับตั้งแต่ครูผู้สอนส่วนใหญ่จะไม่ผู้เชี่ยวชาญในปรัชญา.
เราได้เห็นแล้วว่ามันเป็นไปได้สำหรับครูที่จะนำไปสู่
การอภิปรายดังกล่าวเพราะเขาไม่คาดว่าจะส่งเฉพาะของเขา
ความรู้เกี่ยวกับปรัชญาความคิดอย่างมีนัยสำคัญหรือทฤษฎีงานที่ เขา
อาจจะไม่ได้เตรียมที่จะดำเนินการ แต่บทบาทของเขาคือการอำนวยความสะดวกใน
การสนทนาปรัชญาในหมู่นักเรียนของเขาในการที่นักเรียนทำงาน
ออกมาในตัวเองคำตอบของตัวเอง (s) เพื่อคำถามปรัชญา
อันเนื่องมาจากเรื่องที่ได้รับเพียงแค่อ่านให้พวกเขา แต่วิธีการที่ตรง
เป็นครูที่ควรจะดูแลการอภิปรายดังกล่าวหรือไม่

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ในบทสุดท้าย ผมบอกว่าผมจะหารือเกี่ยวกับสิ่งที่ผมเรียกว่า กฎ ระเบียบ ข้อบังคับปัญหาที่เป็นวิธีการที่ครูสามารถอำนวยความสะดวกในการสนทนาปรัชญาในเด็กที่เป็นแนวโน้มที่จะผลิตเป็นผลดี นี้ปัญหา คือ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เฉียบพลัน เนื่องจากครูส่วนใหญ่ไม่ได้เป็นผู้เชี่ยวชาญในปรัชญาเราได้เห็นแล้วว่ามันเป็นไปได้สำหรับครูที่จะนำเช่นการอภิปรายเพราะเขาไม่คาดว่าจะส่งพิเศษความรู้เกี่ยวกับทฤษฎีทางปรัชญา แนวคิด หรือ งานที่เขาอาจจะยังไม่พร้อมที่จะรับ . แทน , บทบาทของเขาคือความสะดวกปรัชญาการอภิปรายในหมู่นักเรียนของเขาที่นักเรียนทำงานออกกันเองตอบของตัวเอง ( s ) คำถามเชิงปรัชญาที่เกิดจากเรื่องราวที่เพิ่งได้อ่านไป แต่ยังไง กันแน่เป็นครูที่ต้องดูแลเช่นการอภิปราย ?