She knew what bothered her at the s

She knew what bothered her at the store. It was the sort of thing she wouldn’t try to tell Richard. It was that the store intensified things that had always bothered her, as long as she could remember. It was the wasted actions, the meaningless chores that seemed to keep her from doing what she wanted to do, might have done--and here it was the complicated procedures with the money bags, coat checkings, the time clocks that kept people even from serving the store as efficiently as they might--the sense that everyone was incommunicado with everyone else and living on an entirely wrong plane, so that the meaning, the message, the love, or whatever it was that each life contained, never could find its expression. It reminded her of conversations at tables, on sofas, with people whose words seemed to hover over dead, unstirrable things, who never touched a string that played. And when one tried to touch a live string, looked at one with faces as masked as ever, making a remark so perfect in its banality that one could not even believe it might be subterfuge. And the loneliness, augmented by the fact one saw within the store the same faces day after day, the few faces one might have spoken to and never did, or never could. Not like the face on the passing bus that seems to speak, that is seen once and at least is gone forever.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เธอรู้อะไร bothered เธอที่ร้าน มันเป็นการเรียงลำดับของสิ่งที่เธอจะไม่พยายามบอกริชาร์ด ที่ร้าน intensified สิ่งที่มีเสมอ bothered เธอ ตราบเท่าที่เธอสามารถจำได้ ก็อาจได้ ทำการดำเนินการสิ้นเปลือง งานต่าง ๆ ที่ดูเหมือนจะให้เธอทำสิ่งที่เธออยากทำ - และนี่เป็นขั้นตอนที่ซับซ้อนกับถุงเงิน เสื้อ checkings เวลาตอกบัตรเข้าที่เก็บคนได้จากการให้บริการร้านค้ามีประสิทธิภาพ ตามที่พวกเขาอาจ - ความรู้สึกที่คน incommunicado กับคนอื่น และชีวิตบนเครื่องบินไม่ถูกต้องทั้งหมด เพื่อให้ความหมาย ข้อความ ความรัก หรืออะไรก็ที่แต่ละชีวิตที่อยู่ ไม่สามารถค้นหานิพจน์ของการ มันนึกถึงเธอสนทนาที่ตาราง บนโซฟา มีคนคำดูเหมือนจะ เลื่อนตาย unstirrable สิ่ง ที่ไม่เคยสัมผัสสายที่เล่น และเมื่อหนึ่งพยายามสัมผัสสายถ่ายทอดสด ดูที่มีใบหน้าเป็นการหลอกลวงเช่นเคย ทำหมายเหตุสมบูรณ์แบบใน banality ของที่หนึ่งอาจไม่ได้เชื่ออาจอำพราง และความเหงา ขยาย โดยข้อเท็จจริงหนึ่งเห็นภายในร้านค้าหน้าเดียวตลอดวัน ใบหน้าสองสามหนึ่งอาจมีพูดถึง และไม่ได้ หรือไม่เคย ไม่เหมือนหน้าบนบัสผ่านที่ดูเหมือนพูด ที่เห็นครั้งเดียว และน้อยได้หายไปตลอดกาล

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เธอรู้ว่าสิ่งที่เธอใส่ใจที่ร้าน มันเป็นสิ่งที่จัดเรียงของเธอจะไม่พยายามที่จะบอกริชาร์ด มันคือการที่ร้านทวีความรุนแรงมากสิ่งที่ได้ใส่ใจเสมอเธอตราบเท่าที่เธอสามารถจำ มันได้รับการดำเนินการสูญเสียที่เหลือเกินความหมายที่ดูเหมือนจะให้เธอจากการทำสิ่งที่เธออยากจะทำอาจจะทำ - และนี่ก็เป็นขั้นตอนที่ซับซ้อนกับถุงเงิน checkings เสื้อ, นาฬิกาเวลาที่ทำให้คนแม้จะมาจาก การให้บริการการจัดเก็บอย่างมีประสิทธิภาพเป็นพวกเขาอาจจะ - ความรู้สึกที่ทุกคนได้รับการเดี่ยวกับคนอื่นและที่อาศัยอยู่บนเครื่องบินที่ไม่ถูกต้องทั้งหมดเพื่อให้ความหมายข้อความรักหรือสิ่งที่มันเป็นว่าชีวิตของแต่ละคนที่มีอยู่ไม่สามารถหา การแสดงออกของ มันทำให้เธอนึกถึงการสนทนาที่โต๊ะบนโซฟากับคนที่มีคำพูดที่ดูเหมือนจะเลื่อนไปตาย unstirrable สิ่งที่ไม่เคยสัมผัสสตริงที่เล่น และเมื่อพยายามที่จะสัมผัสสตริงสดมองที่หนึ่งที่มีใบหน้าเป็นหน้ากากเช่นเคยทำให้คำพูดเพื่อให้สมบูรณ์แบบในการดาษดื่นที่หนึ่งไม่สามารถที่จะเชื่อว่ามันอาจจะเป็นอุบาย และความเหงาที่เติมโดยความเป็นจริงคนที่เห็นภายในร้านใบหน้าเดียวกันวันหลังจากวันใบหน้าไม่กี่หนึ่งอาจจะได้พูดไปและไม่เคยทำหรือไม่เคยทำได้ ไม่ชอบใบหน้าบนรถบัสผ่านที่ดูเหมือนว่าจะพูดที่เห็นได้ทันทีและอย่างน้อยเป็นไปอย่างถาวร

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เธอรู้อะไรรบกวนเธอที่ร้าน มันเป็นแบบนั้น เธอจะไม่พยายามบอกกับริชาร์ด มันเป็นร้านที่รุนแรงที่มักจะรบกวนเธอ ตราบใดที่เธอสามารถจำได้ มันคือการกระทำที่ไร้ค่าสูญเปล่า , ภารกิจที่ดูเหมือนจะทำให้เธอทำในสิ่งที่เธอต้องการจะทำ อาจจะทำ . . . และนี่เป็นขั้นตอนที่ซับซ้อน พร้อมกับเงินถุงเสื้อ checkings , นาฬิกาเวลาที่ทำให้คนได้จากการให้บริการของร้านได้อย่างมีประสิทธิภาพเท่าที่พวกเขาอาจจะรู้สึกว่า ทุกคนอยู่ในบ้านพักกับคนอื่นและใช้ชีวิตบนเครื่องบินผิดทั้งหมด ดังนั้น ความหมาย ข้อความ รัก หรือ อะไรก็ตามที่แต่ละชีวิตที่มีอยู่ ไม่อาจหาของการแสดงออก มันทำให้เธอนึกถึงการสนทนาที่โต๊ะ บนโซฟากับคนที่พูดดูเหมือนจะเลื่อนไปตาย unstirrable สิ่ง ที่ไม่เคยสัมผัส สาย ที่ เล่น เมื่อหนึ่งพยายามที่จะสัมผัสอยู่ด้าย มองด้วยใบหน้าที่สวมหน้ากากเป็นเคยให้ความเห็นเพื่อให้สมบูรณ์แบบในความน่าเบื่อนั้นไม่สามารถแม้แต่จะเชื่ออาจเป็นข้ออ้าง . และความเหงา เติมโดยความเป็นจริงหนึ่งเห็นภายในร้านเดียวกันใบหน้าวันแล้ววันเล่าไม่กี่ใบหน้าหนึ่งอาจพูดและไม่ทำ หรือทำไม่ได้ ไม่เหมือนหน้าในผ่านรถบัสที่ดูเหมือนว่าจะพูด คือว่าเห็นครั้งเดียวและอย่างน้อยจะหายไปตลอดกาล