Origins in ExperienceThe Hindu trad

Origins in Experience
The Hindu tradition was not founded by a single person or based on a single historic event. Hinduism emerged from the profound experiences of a number of great seers and saints. It has gone through several transformations and has produced an extraordinary wealth of art and literature. The most bewildering thing about the tradition is its enormous variety; but what is particularly fascinating is the way in which it has dealt with this incredible variety. Hinduism has never prescribed a uniform belief or rite or ceremony. It refuses to reduce life to a formula, and looks upon all human-made institutions as restrictive. It has inspired many to develop new spiritual pathways. Hinduism actually encourages its followers to celebrate each other’s way of realizing God or Supreme Truth.

Diversity, however, is not the final note of Hinduism. The saints and sages belonging to different Hindu sects and schools teach an approach of harmony (samanvaya) and reconciliation The Nature of Hinduism (samadhana). They hold that if a person becomes too much attached to particular dogmas and creeds, he can not make further spiritual progress. The attachment becomes a hindrance on the path towards Truth and spiritual freedom. Religious rivalry overpowers the concern for Truth, and finds satisfaction in fighting to establish dogmas. The Hindu tradition encourages the development of sects in abundance as spiritually beneficial, but it regards sectarianism as spiritually harmful. Although it is natural to love and admire one’s own tradition, the sages teach that it should not result in defensive distortions, one-sidedness, and hatred of others. An attitude of intolerance and hatred cannot bring peace and happiness to the individual or to the society at large.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ต้นกำเนิดในประสบการณ์ประเพณีฮินดูไม่ถูกก่อตั้งขึ้น โดยบุคคลเดียว หรือตามเหตุการณ์ประวัติศาสตร์เดียว ศาสนาฮินดูเกิดขึ้นจากประสบการณ์ลึกซึ้งของ seers ดีและนักบุญ มันได้หายไปผ่านหลายแปลง และมีผลิตมีให้เลือกมากมายพิเศษศิลปะและวรรณคดี สิ่งชาวสุดเกี่ยวกับประเพณีมีความหลากหลายอย่างมาก แต่น่าสนใจอย่างยิ่งคือ วิธีการที่จะดำเนินการนี้มีความหลากหลายมาก ศาสนาฮินดูได้เคยกำหนดเป็นรูปแบบความเชื่อ หรือพิธีกรรม หรือพิธี มันจะลดอายุการสูตร และมีลักษณะตามสถาบันทั้งหมดที่มนุษย์ทำเป็นเข้มงวด มันเป็นแรงบันดาลใจหลากหลายที่พัฒนาจิตวิญญาณมนต์ใหม่ ศาสนาฮินดูให้เป็นลูกศิษย์เพื่อเฉลิมฉลองของผู้อื่นวิธีการตระหนักถึงความจริงสูงสุดหรือพระเจ้าจริง ความหลากหลาย แต่ ไม่ได้หมายเหตุสุดท้ายของศาสนาฮินดู นักบุญและลอินเตอร์ของฮินดู sects แตกต่างกันและโรงเรียนสอนวิธีการกระทบยอดที่ธรรมชาติของศาสนาฮินดู (samadhana) และความกลมกลืน (samanvaya) พวกเขาถือว่า ถ้าคนมากเกินไปจะแนบกับ dogmas เฉพาะและ creeds เขาสามารถไม่ทำให้ความคืบหน้าของจิตวิญญาณเพิ่มเติม สิ่งที่แนบมากลายเป็น กำแพงบนเส้นทางสู่ความจริงและเสรีภาพทางจิตวิญญาณ แข่งขันทางศาสนา overpowers ความกังวลความจริง และค้นหาความพึงพอใจในการต่อสู้เพื่อสร้าง dogmas ประเพณีฮินดูกระตุ้นการพัฒนาของ sects ในความอุดมสมบูรณ์เป็นประโยชน์กับ แต่จะพิจารณา sectarianism เป็นอันตรายพบ แม้ว่าธรรมชาติจะรัก และชื่นชมหนึ่งของประเพณี ลอินเตอร์สอนว่า จะไม่ส่งผลบิดเบือนการป้องกัน one-sidedness และความเกลียดชังของผู้อื่น ทัศนคติ intolerance และความเกลียดชังไม่นำสันติภาพและความสุขบุคคล หรือสังคมมีขนาดใหญ่

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ต้นกำเนิดในประสบการณ์ประเพณีฮินดูไม่ได้ถูกก่อตั้งขึ้นโดยคนเพียงคนเดียวหรืออยู่บนพื้นฐานของเหตุการณ์ประวัติศาสตร์เดียว ศาสนาฮินดูโผล่ออกมาจากประสบการณ์ที่ลึกซึ้งของจำนวนของผู้พยากรณ์ที่ดีและนักบุญ มันได้ผ่านการเปลี่ยนแปลงหลายแห่งและมีการผลิตความมั่งคั่งที่ไม่ธรรมดาของศิลปะและวรรณกรรม สิ่งที่ทำให้สับสนมากที่สุดเกี่ยวกับประเพณีที่มีความหลากหลายอย่างมหาศาลของตน แต่สิ่งที่เป็นที่น่าสนใจโดยเฉพาะอย่างยิ่งเป็นวิธีการในการที่จะมีการจัดการกับความหลากหลายที่น่าทึ่งนี้ ศาสนาฮินดูที่ไม่เคยกำหนดความเชื่อเหมือนกันหรือพระราชพิธีหรือพิธี มันปฏิเสธที่จะลดอายุการใช้สูตรและดูให้ทุกสถาบันมนุษย์สร้างขึ้นเป็นข้อ จำกัด มันได้รับแรงบันดาลใจในการพัฒนาหลายวิถีทางจิตวิญญาณใหม่ ศาสนาฮินดูจริงกระตุ้นให้สาวกเพื่อเฉลิมฉลองในแต่ละวิธีการอื่น ๆ ของการตระหนักถึงพระเจ้าหรือศาลฎีกาความจริง. ความหลากหลาย แต่ไม่ได้เป็นบันทึกสุดท้ายของศาสนาฮินดู เซนต์สและปราชญ์เป็นของนิกายในศาสนาฮินดูที่แตกต่างกันและโรงเรียนสอนวิธีการของความสามัคคี (samanvaya) และความสมานฉันท์ธรรมชาติของศาสนาฮินดู (samadhana) พวกเขาบอกว่าถ้าเป็นคนที่จะกลายเป็นที่แนบมามากเกินไปที่จะประพฤติโดยเฉพาะและลัทธิเขาไม่สามารถทำให้ความก้าวหน้าทางจิตต่อไป สิ่งที่แนบมาจะกลายเป็นอุปสรรคบนเส้นทางไปสู่ความจริงและเสรีภาพทางจิตวิญญาณ การแข่งขันทางศาสนา overpowers กังวลสำหรับความจริงและพบว่ามีความพึงพอใจในการต่อสู้เพื่อสร้างความประพฤติ ประเพณีฮินดูกระตุ้นให้เกิดการพัฒนาของนิกายในความอุดมสมบูรณ์เป็นประโยชน์จิตวิญญาณ แต่ก็นับถือนิกายเป็นจิตวิญญาณที่เป็นอันตราย แม้ว่ามันจะเป็นธรรมชาติที่จะรักและชื่นชมประเพณีของตัวเองหนึ่งปราชญ์สอนว่าไม่ควรส่งผลให้เกิดการบิดเบือนการป้องกันหนึ่ง sidedness และความเกลียดชังของคนอื่น ๆ ทัศนคติของการแพ้และความเกลียดชังไม่สามารถนำความสงบและความสุขให้กับบุคคลหรือกับสังคมที่มีขนาดใหญ่

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

กำเนิดในประสบการณ์
ประเพณีฮินดูได้ก่อตั้งขึ้นโดยคนๆเดียวหรือตามเดียวประวัติศาสตร์เหตุการณ์ ศาสนาฮินดูที่โผล่ออกมาจากประสบการณ์ที่ลึกซึ้งของผู้ทำนายที่ดีและนักบุญ มันได้ผ่านการเปลี่ยนแปลงหลายอย่าง และได้ผลิตเป็นสมบัติพิเศษของศิลปะและวรรณคดี สุดเด็ดที่เกี่ยวกับประเพณีของมหาศาลพันธุ์ ;แต่สิ่งที่น่าสนใจโดยเฉพาะอย่างยิ่งเป็นวิธีที่จะจัดการกับความหลากหลายที่น่าทึ่งนี้ ศาสนาฮินดูไม่เคยกำหนดความเชื่อหรือพิธีกรรม หรือเครื่องแบบพิธีการ มันไม่ยอมลดชีวิตสูตร และมองมนุษย์ทำให้สถาบันอย่างเข้มงวด . มีแรงบันดาลใจมากมายที่จะพัฒนาเส้นทางจิตวิญญาณใหม่ศาสนาฮินดูจริงกระตุ้นผู้ติดตามของฉลองกันแบบไม่รู้ตัว พระเจ้า หรือความจริงสูงสุด

ความหลากหลาย อย่างไรก็ตาม ไม่ใช่บันทึกสุดท้ายของศาสนาฮินดู นักบุญและปราชญ์ฮินดูของนิกายที่แตกต่างกัน และโรงเรียนสอนแนวทางของความสามัคคีและความสมานฉันท์ samanvaya ) ธรรมชาติของศาสนาฮินดู ( samadhana )พวกเขาถือว่าถ้าคนกลายเป็นมากเกินไปแนบ dogmas โดยเฉพาะ และศาสนา เขาจะไม่ทำอีกฝ่ายก้าวหน้า สิ่งที่แนบมากลายเป็นอุปสรรคบนเส้นทางสู่ความจริงและเสรีภาพมโนมัย การแข่งขันทางศาสนาคับสนใจจริง และมีความพอใจในการต่อสู้เพื่อสร้าง dogmas .ประเพณีฮินดูกระตุ้นการพัฒนาของนิกายในความอุดมสมบูรณ์เป็นประโยชน์ฝ่ายวิญญาณ แต่มันเกี่ยวกับสมาชิกของนิกายเป็นจิตวิญญาณที่เป็นอันตราย แม้ว่ามันเป็นธรรมชาติที่จะรักและชื่นชมตัวเอง ประเพณี ปราชญ์สอนว่ามันจะไม่ส่งผลในการบิดเบือน , รับหนึ่ง sidedness และความเกลียดชังของผู้อื่นทัศนคติของความโกรธและความเกลียดชังไม่สามารถนำความสงบ และความสุขให้กับบุคคลหรือสังคม