Recognising the fact, but so what?

Recognising the fact, but so what? How bitter can tears be. 承认又如何，泪有多苦涩。

I do not blame you anymore, for the thing that you have stolen my happiness. 我不怪你了，偷走我的快乐。

You embraced me, and I remember that yet. 你的拥抱，我还记得。

There has been so much sweet memory, but why we have lost them all. 太多美好，怎么丢了。

Is that only if we choose to farewell, can make the tale more tortuous? 难道选择放手，才让故事更曲折。

I am just like a bystander, looking at the self-directed character and laugh. 像一个，旁观者，笑看自导自演的角色。

Making the memories fall asleep, but my heart still treks. 把回忆，哄睡了，心还在跋涉。

Rehearsing again and again, fell deeply in the plot, could not control my tears. 反复的，排练着，深陷剧情止不住泪流。

If not putting emotion into the performance, why did I feel so painful. 若表演不动声色，怎么会痛。 









The scenes have been shifted, and we cannot go back. 场景切换了，再回不去了。

We held each other’s hands, got separated in the crowd. 我们牵着手，人海中走散了。

Your view of back, becoming farther and farther away slowly. 你的背影，慢慢远了。

My eyes was filled with tears gradually. 我的眼眶，变得温热。

In the end, I began to recollect our past, even that was just a quarrel. 最后竟连争吵，我都开始怀念着。

I am just like a bystander, looking at the self-directed character and laugh. 像一个，旁观者，笑看自导自演的角色。

Making the memories fall asleep, but my heart still treks. 把回忆，哄睡了，心还在跋涉。

Rehearsing again and again, fell deeply in the plot, could not control my tears. 反复的，排练着，深陷剧情止不住泪流。

If not putting emotion into the performance, why did I feel so painful. 若表演不动声色，怎么会痛。 











Like an eyewitness, stands the quiet torment. 像一个，目击者，忍受默不作声的折磨。

And getting used to that day-by-day, finally becomes conditioned reflex. 慢慢的，习惯了，成条件反射。

I keep trying and trying, almost making myself incorrigible. 不断的，尝试着，耗到自己快无药可救。

In front of the camera, who cares about, what I feel. 镜头前，有谁在乎，我的感受。

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ตระหนักถึงความจริง แต่เพื่ออะไร วิธีขมน้ำตาได้ 承认又如何 泪有多苦涩。ผมไม่โทษคุณอีกต่อไป สำหรับสิ่งที่คุณได้ขโมยความสุขของฉัน 我不怪你了 偷走我的快乐。กอดฉัน และฉันจำที่ยัง 你的拥抱 我还记得。มีการมากหน่วยความจำที่หวาน แต่ทำไมเราได้สูญเสียทั้งหมด 太多美好 怎么丢了。คือ ที่เท่านั้นถ้าเราเลือกที่จะอำลา สามารถสร้างเรื่องราวความคดเคี้ยวมากขึ้น 难道选择放手 才让故事更曲折。เหมือนช่วย อักขระกำกับตนเองและหัวเราะค่ะ 像一个 旁观者 笑看自导自演的角色。ทำให้ความทรงจำที่หลับ แต่หัวใจของฉันยังคงเส้นทางสำรวจ 把回忆 哄睡了 心还在跋涉。ทำการทดสอบครั้งแล้วครั้งเล่า ตกหลุมลึกพล็อต ไม่สามารถควบคุมน้ำตาของฉัน 反复的 排练着 深陷剧情止不住泪流。ถ้าไม่ใส่อารมณ์ลงในประสิทธิภาพการทำงาน ทำไมไม่ฉันรู้สึกเจ็บปวดดังนั้น 若表演不动声色 怎么会痛。 ฉากได้รับการเลื่อนขึ้น และเราไม่สามารถย้อนกลับไป 场景切换了 再回不去了。เราจัดของกันมือ ได้แยกจากกันในฝูงชน 我们牵着手 人海中走散了。การดูด้านหลัง กลายเป็นไกลขึ้น เรื่อย ๆ ไปอย่างช้า ๆ 你的背影 慢慢远了。ตาของฉันเต็มไป ด้วยน้ำตาค่อย ๆ 我的眼眶 变得温热。ในสุด เริ่มระลึกอดีตของเรา แม้ที่เป็นเพียงการทะเลาะกัน 最后竟连争吵 我都开始怀念着。เหมือนช่วย อักขระกำกับตนเองและหัวเราะค่ะ 像一个 旁观者 笑看自导自演的角色。ทำให้ความทรงจำที่หลับ แต่หัวใจของฉันยังคงเส้นทางสำรวจ 把回忆 哄睡了 心还在跋涉。ทำการทดสอบครั้งแล้วครั้งเล่า ตกหลุมลึกพล็อต ไม่สามารถควบคุมน้ำตาของฉัน 反复的 排练着 深陷剧情止不住泪流。ถ้าไม่ใส่อารมณ์ลงในประสิทธิภาพการทำงาน ทำไมไม่ฉันรู้สึกเจ็บปวดดังนั้น 若表演不动声色 怎么会痛。 เช่นมีสักขีพยาน ยืนการทรมานที่เงียบสงบ 像一个 目击者 忍受默不作声的折磨。และคุ้นเคยกับว่าแต่ละวัน ในที่สุดก็ กลายเป็นสะท้อนปรับ 慢慢的 习惯了 成条件反射。ฉันให้พยายาม และพยายาม เกือบทำเอง incorrigible 不断的 尝试着 耗到自己快无药可救。หน้ากล้อง ที่อาสา สิ่งที่ฉันรู้สึก 镜头前 有谁在乎 我的感受。

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ตระหนักถึงความเป็นจริง แต่เพื่ออะไร วิธีขมน้ำตาสามารถ 承认又如何,泪有多苦涩.

ผมไม่โทษคุณอีกต่อไปสำหรับสิ่งที่คุณได้ถูกขโมยความสุขของฉัน 我不怪你了,偷走我的快乐.

คุณกอดฉันและฉันยังจำได้ว่า 你的拥抱,我还记得.

มีหน่วยความจำที่หวานมาก แต่ทำไมเราได้สูญเสียพวกเขาทั้งหมด 太多美好,怎么丢了.

เป็นที่เฉพาะถ้าเราเลือกที่จะอำลาสามารถทำให้เรื่องคดเคี้ยวมากขึ้น? 难道选择放手,才让故事更曲折.

ผมเช่นเดียวกับบ้านใกล้เรือนเคียงกำลังมองหาที่ตัวละครที่กำกับตนเองและหัวเราะ 像一个,旁观者,笑看自导自演的角色.

ทำให้ความทรงจำหลับไป แต่หัวใจของฉันยังคงสำรวจป่า 把回忆,哄睡了,心还在跋涉.

ซ้อมอีกครั้งและอีกครั้งลดลงลึกในพล็อตไม่สามารถควบคุมน้ำตา 反复的,排练着,深陷剧情止不住泪流.

ถ้าไม่ได้ใส่อารมณ์ในการทำงานที่ว่าทำไมผมไม่รู้สึกเจ็บปวด 若表演不动声色,怎么会痛. 









ฉากที่ได้รับการเลื่อนและเราไม่สามารถกลับไป 场景切换了,再回不去了.

เราจับมือของกันและกันได้แยกในฝูงชน 我们牵着手,人海中走散了.

มุมมองของคุณกลับมากลายเป็นและห่างไกลอย่างช้าๆ 你的背影,慢慢远了.

ตาของฉันก็เต็มไปด้วยน้ำตาค่อยๆ 我的眼眶,变得温热.

ในท้ายที่สุดผมเริ่มที่จะจำอดีตที่ผ่านมาของเราแม้ที่เป็นเพียงการทะเลาะกัน 最后竟连争吵,我都开始怀念着.

ผมเช่นเดียวกับบ้านใกล้เรือนเคียงกำลังมองหาที่ตัวละครที่กำกับตนเองและหัวเราะ 像一个,旁观者,笑看自导自演的角色.

ทำให้ความทรงจำหลับไป แต่หัวใจของฉันยังคงสำรวจป่า 把回忆,哄睡了,心还在跋涉.

ซ้อมอีกครั้งและอีกครั้งลดลงลึกในพล็อตไม่สามารถควบคุมน้ำตา 反复的,排练着,深陷剧情止不住泪流.

ถ้าไม่ได้ใส่อารมณ์ในการทำงานที่ว่าทำไมผมไม่รู้สึกเจ็บปวด 若表演不动声色,怎么会痛. 











เช่นเดียวกับพยานยืนลงโทษที่เงียบสงบ 像一个,目击者,忍受默不作声的折磨.

และได้รับใช้ในวันวันโดยที่ในที่สุดก็จะกลายเป็นสะท้อนปรับอากาศ 慢慢的,习惯了,成条件反射.

ฉันให้พยายามและพยายามที่เกือบจะทำให้ตัวเองไม่สามารถแก้ไขได้ 不断的,尝试着,耗到自己快无药可救.

ในด้านหน้าของกล้องที่ให้ความสำคัญกับสิ่งที่ฉันรู้สึก 镜头前,有谁在乎,我的感受

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ตระหนักถึงความเป็นจริง แต่แล้วไง ? ว่าขมสามารถร้องไห้ได้ 承认又如何泪有多苦涩 < br > , .ผมไม่โทษคุณ อีกต่อไป สำหรับ สิ่ง ที่ คุณได้ขโมยความสุขของฉัน 我不怪你了偷走我的快乐 < br > , .คุณโอบกอดผม ผมยังจำได้เลย 你的拥抱我还记得 < br > , .มีดังนั้นความทรงจำหวานมาก แต่ทำไมเราได้หายไปทั้งหมด 太多美好怎么丢了 < br > , .คือว่า ถ้าเราเลือกที่จะอำลา สามารถทำให้เรื่องราวซับซ้อนมากขึ้น ? 难道选择放手才让故事更曲折 < br > , .ผมก็ชอบยืนดูเฉยๆ มองตนเอง ตัวละคร และหัวเราะ 像一个旁观者 , 笑看自导自演的角色 < br > , .ทำให้ความทรงจำที่หลับไป แต่ใจยังเดินป่า . 把回忆哄睡了 , 心还在跋涉 < br > , .ซ้อมอีกครั้งและอีกครั้งลดลงลึกในพล็อต ไม่สามารถควบคุมน้ำตาของฉัน 反复的排练着 , 深陷剧情止不住泪流 < br > , .ถ้าไม่ใส่อารมณ์ในการแสดง ทำไมฉันถึงรู้สึกเจ็บปวด 若表演不动声色怎么会痛 , & nbsp ; < br >< br >< br >< br >< br >ฉากถูกเปลี่ยน และเราก็ไม่สามารถกลับไปได้ 场景切换了再回不去了 < br > , .เราจับมือกันไว้ ได้แยกจากกันในฝูงชน 我们牵着手人海中走散了 < br > , .มุมมองของกลับ กลายเป็นไกลและไกลออกไปอย่างช้าๆ 你的背影慢慢远了 < br > , .ดวงตาของฉันเต็มไปด้วยน้ำตาที่ค่อย ๆ 我的眼眶变得温热 < br > , .ในที่สุด ผมก็เริ่มจำอดีตของเรา นั่นก็แค่ทะเลาะกัน 最后竟连争吵我都开始怀念着 < br > , .ผมก็ชอบยืนดูเฉยๆ มองตนเอง ตัวละคร และหัวเราะ 像一个旁观者 , 笑看自导自演的角色 < br > , .ทำให้ความทรงจำที่หลับไป แต่ใจยังเดินป่า . 把回忆哄睡了 , 心还在跋涉 < br > , .ซ้อมอีกครั้งและอีกครั้งลดลงลึกในพล็อต ไม่สามารถควบคุมน้ำตาของฉัน 反复的排练着 , 深陷剧情止不住泪流 < br > , .ถ้าไม่ใส่อารมณ์ในการแสดง ทำไมฉันถึงรู้สึกเจ็บปวด 若表演不动声色怎么会痛 , & nbsp ; < br >< br >< br >< br >< br >< br >เป็นพยาน , ยืนทรมานเงียบ 像一个目击者 , 忍受默不作声的折磨 < br > , .และการใช้มันทุกวัน จนกลายเป็นรีเฟล็กซ์เรียน . 慢慢的习惯了 , 成条件反射 < br > , .ฉันพยายามจะทำให้ตัวเองเปลี่ยนอะไรมันไม่ได้ 不断的尝试着 , 耗到自己快无药可救 < br > , .ในด้านหน้าของกล้อง ใครสนใจ สิ่งที่ผมรู้สึก 镜头前有谁在乎我的感受 , , .