- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
As English has steadily grown into
As English has steadily grown into a lingua mundi,
many teachers of English around the globe have
assumed that we are teaching the same language,
and that the preferred teaching methodology for
this language should naturally emanate from those
countries where English is spoken as a ‘native’
language. As we increasingly export English
language teaching (ELT), by providing professional
resources based on a communicative approach to
language teaching (CLT) to countries where
requirements for English may not be geared to oral
communication, and to cultures pedagogically
socialized to a teacher-centred approach, we >nd
that these assumptions are now being questioned.
Issues emerging from the expanding reach of
English as an international language (EIL), include
questions as to the cultural ownership of
international English; the establishment of
standards of speech, writing, and language
pro>ciency, in intercultural contexts; and the
development of socioculturally appropriate
teaching methodology. These issues, and others
related to them, are examined in Sandra Lee
McKay’s book: Teaching English as an International
Language.
There is no doubt but that the status of English and
consequently of ELT, has changed radically over the
past half century, to arrive in the 21st century as a
language dominating global economic,
information, and popular media spheres. McKay
begins her book with a description of the extent of
the use of English around the world, and a brief
historico-political explanation of the ascent of
English to global status. In this >rst chapter, she
introduces a key model that underpins her analysis
of the use and teaching of EILthroughout the book,
as adapted from Kachru’s categorization of nations
using English: concentric rings identifying the inner, outer,and expandingcircles of English. Inner
circlecountries, such as the United Kingdom, the
United States, Australia, Canada, New Zealand,
and the Republic of South Africa, provide an
estimated 320–80 million speakers of English.
These Englishes are distinguished as native
speaker varieties. Outer circlecountries, such as
India, the Philippines, Nigeria, Jamaica, and
Singapore are essentially countries where English is
a non-settler post-colonial heritage; at a
conservative estimate they provide a further
150–300 million speakers. The expanding circle
comprises countries such as Japan, China, and
Germany, where English is not an institutionalized
language, and is commonly taught as a ‘foreign’
language. The number of English language
speakers in the expanding circle is estimated at
anywhere between 100 and 1,000 million—
potentially the largest group, but not, of course, of
any single identi>able standard. However, in many
expanding circle countries—the Netherlands and
Costa Rica being good examples—English is
increasingly >nding a larger role within the country.
This makes the expanding circle countries a nursery
for extending English language usage. This
potential for language growth in non-native
contexts underscores Graddol’s prediction (1999)
that as English comes to be increasingly used as an
adjunct language in multilingual contexts, the
authoritative centrality of the native speaker of
English will be challenged.
McKay tackles the thorny issue of the ‘native’
speaker in Chapter 2, raising awareness of the
hegemony of native speaker norms in ELT, and the
fallacy of teaching nationalized norms, given the
deterritorialized nature of international English.
She engages the essential notion of the bilingual
speaker, introducing the concept of clines of
bilingualism, as well as the need for considering
bilingual norms based on relative needs in teaching
ELT. Her discussion reinforces the argument posed
by Grosjean (1992) that bilingualism must be
understood holistically; it cannot be justly treated
as ‘double monolingualism’.Teachers of all languages are concerned with
establishing acceptable norms, and imposing the
‘standard language’ in the classroom, di;cult
though it may be to de>ne a standard. McKay
tackles the question of standards for EILin Chapter
3, beginning with a description of politicized
standards, such as those mandated for French by
the Académie Française, and moving into a
description of sociolinguistic variation. Singapore
is used to exemplify the basilect, mesolect, and
acrolect language varieties typical of outer circle
countries, evident in this case in the Singlish to
standard English dialect range. Cross-cultural
pragmatics and rhetorical conventions are also
discussed, and the debatable relevance of native
speaker norms in international contexts is
highlighted.
In my view, however, McKay is conservative in her
discussion of language variation, focusing as she
does primarily on sociolinguistic variability in real
time contexts. As an applied linguist, I would see
‘standardization’, especially in teaching contexts,
as a far more extensive problem, given the massive
and immediate e=ects of digitalization on use and
usage conventions in all languages used in virtual
space, notably English, which is in highest global
use as a virtual medium (Lotherington and Xu
2003). Insu;cient attention is paid to the language
change e=ected by children socialized into the
digital era, whose chat shorthand is invading not
only classrooms but also living-rooms across the
globe at a dizzying pace. Digital conversations are
increasingly an avenue for non-threatening
conversational practice for English language
learners, but they also provide potentially
confounding standards for learners of ELTwho are
struggling to make sense of any English.
The question of ‘whose English?’ is central to
discussion of the place of culture in teaching an
international language. In Chapter 4, McKay reexamines the teaching of culture in EILcontexts,
raising questions as to whose culture should be
primary in language teaching, especially where the
teacher is a non-native speaker, and how these
cultural interpretations can be made and taught. I
found this discussion to be very practical, given the
eroding validity of claiming nationally-de>ned
cultural standards in the teaching of an
international language. The chapter usefully
demonstrates how non-native teachers of English
in expanding circle countries must struggle to
centre their and their students’ cultural
understanding of a language that will be used in
socioculturally tailored circumstances.McKay examines teaching methodology, tackling
the assumed superiority of CLT. As she points out,
CLT, which is grounded in the learning cultures of
inner circle countries, has been a concomitant of
the spread of global English. Basic to CLTare
cultural assumptions that may not >t well in
classrooms in outer circle and expanding circle
countries. For example, CLTtypically curtails
mother tongue use in the ELTclassroom, which is a
practice inconsistent with the holistic view of
bilingualism needed in contexts where English will
be an adjunct language. Furthermore, as McKay
points out, CLTis typically exported to outer and
expanding circle contexts in material and human
resources that, according to Halliday’s theory, lean
towards an oral-oriented, problem-solving ‘weak’
orientation to CLT, as opposed to a more
discourse-oriented ‘strong’ version. Yet a strong
approach to CLTmay be better suited to countries
in which socio-historic traditions of pedagogical
authority do not easily accommodate learnercentredness.
McKay concludes the volume with a chapter on
rethinking goals and approaches in EIL, in which
she appeals for cultural sensitivity in the teaching
of English as an international language. She
recommends that teachers of EIL think globally and
act locally, stressing that pedagogical
particularization is needed to e=ect culturally
re?ective teaching and learning.
Teaching English as an International Languageis a
very accessible book, appropriate for professionals
in the broad >eld in ELT, particularly those involved
in the education of adults, and ideal for courses in
ESL/EFL/EILtheory, practice, and pedagogy at
undergraduate as well as graduate levels. Each
chapter o=ers suggested further readings, and the
volume includes a helpful glossary.
In this slim volume, McKay systematically probes
assumptions that native speakers of English know
best. As she outlines, English is a language that
increasingly belongs to people around the globe as
an intercultural and interlingual interface.
Pedagogy must adapt accordingly.
many teachers of English around the globe have
assumed that we are teaching the same language,
and that the preferred teaching methodology for
this language should naturally emanate from those
countries where English is spoken as a ‘native’
language. As we increasingly export English
language teaching (ELT), by providing professional
resources based on a communicative approach to
language teaching (CLT) to countries where
requirements for English may not be geared to oral
communication, and to cultures pedagogically
socialized to a teacher-centred approach, we >nd
that these assumptions are now being questioned.
Issues emerging from the expanding reach of
English as an international language (EIL), include
questions as to the cultural ownership of
international English; the establishment of
standards of speech, writing, and language
pro>ciency, in intercultural contexts; and the
development of socioculturally appropriate
teaching methodology. These issues, and others
related to them, are examined in Sandra Lee
McKay’s book: Teaching English as an International
Language.
There is no doubt but that the status of English and
consequently of ELT, has changed radically over the
past half century, to arrive in the 21st century as a
language dominating global economic,
information, and popular media spheres. McKay
begins her book with a description of the extent of
the use of English around the world, and a brief
historico-political explanation of the ascent of
English to global status. In this >rst chapter, she
introduces a key model that underpins her analysis
of the use and teaching of EILthroughout the book,
as adapted from Kachru’s categorization of nations
using English: concentric rings identifying the inner, outer,and expandingcircles of English. Inner
circlecountries, such as the United Kingdom, the
United States, Australia, Canada, New Zealand,
and the Republic of South Africa, provide an
estimated 320–80 million speakers of English.
These Englishes are distinguished as native
speaker varieties. Outer circlecountries, such as
India, the Philippines, Nigeria, Jamaica, and
Singapore are essentially countries where English is
a non-settler post-colonial heritage; at a
conservative estimate they provide a further
150–300 million speakers. The expanding circle
comprises countries such as Japan, China, and
Germany, where English is not an institutionalized
language, and is commonly taught as a ‘foreign’
language. The number of English language
speakers in the expanding circle is estimated at
anywhere between 100 and 1,000 million—
potentially the largest group, but not, of course, of
any single identi>able standard. However, in many
expanding circle countries—the Netherlands and
Costa Rica being good examples—English is
increasingly >nding a larger role within the country.
This makes the expanding circle countries a nursery
for extending English language usage. This
potential for language growth in non-native
contexts underscores Graddol’s prediction (1999)
that as English comes to be increasingly used as an
adjunct language in multilingual contexts, the
authoritative centrality of the native speaker of
English will be challenged.
McKay tackles the thorny issue of the ‘native’
speaker in Chapter 2, raising awareness of the
hegemony of native speaker norms in ELT, and the
fallacy of teaching nationalized norms, given the
deterritorialized nature of international English.
She engages the essential notion of the bilingual
speaker, introducing the concept of clines of
bilingualism, as well as the need for considering
bilingual norms based on relative needs in teaching
ELT. Her discussion reinforces the argument posed
by Grosjean (1992) that bilingualism must be
understood holistically; it cannot be justly treated
as ‘double monolingualism’.Teachers of all languages are concerned with
establishing acceptable norms, and imposing the
‘standard language’ in the classroom, di;cult
though it may be to de>ne a standard. McKay
tackles the question of standards for EILin Chapter
3, beginning with a description of politicized
standards, such as those mandated for French by
the Académie Française, and moving into a
description of sociolinguistic variation. Singapore
is used to exemplify the basilect, mesolect, and
acrolect language varieties typical of outer circle
countries, evident in this case in the Singlish to
standard English dialect range. Cross-cultural
pragmatics and rhetorical conventions are also
discussed, and the debatable relevance of native
speaker norms in international contexts is
highlighted.
In my view, however, McKay is conservative in her
discussion of language variation, focusing as she
does primarily on sociolinguistic variability in real
time contexts. As an applied linguist, I would see
‘standardization’, especially in teaching contexts,
as a far more extensive problem, given the massive
and immediate e=ects of digitalization on use and
usage conventions in all languages used in virtual
space, notably English, which is in highest global
use as a virtual medium (Lotherington and Xu
2003). Insu;cient attention is paid to the language
change e=ected by children socialized into the
digital era, whose chat shorthand is invading not
only classrooms but also living-rooms across the
globe at a dizzying pace. Digital conversations are
increasingly an avenue for non-threatening
conversational practice for English language
learners, but they also provide potentially
confounding standards for learners of ELTwho are
struggling to make sense of any English.
The question of ‘whose English?’ is central to
discussion of the place of culture in teaching an
international language. In Chapter 4, McKay reexamines the teaching of culture in EILcontexts,
raising questions as to whose culture should be
primary in language teaching, especially where the
teacher is a non-native speaker, and how these
cultural interpretations can be made and taught. I
found this discussion to be very practical, given the
eroding validity of claiming nationally-de>ned
cultural standards in the teaching of an
international language. The chapter usefully
demonstrates how non-native teachers of English
in expanding circle countries must struggle to
centre their and their students’ cultural
understanding of a language that will be used in
socioculturally tailored circumstances.McKay examines teaching methodology, tackling
the assumed superiority of CLT. As she points out,
CLT, which is grounded in the learning cultures of
inner circle countries, has been a concomitant of
the spread of global English. Basic to CLTare
cultural assumptions that may not >t well in
classrooms in outer circle and expanding circle
countries. For example, CLTtypically curtails
mother tongue use in the ELTclassroom, which is a
practice inconsistent with the holistic view of
bilingualism needed in contexts where English will
be an adjunct language. Furthermore, as McKay
points out, CLTis typically exported to outer and
expanding circle contexts in material and human
resources that, according to Halliday’s theory, lean
towards an oral-oriented, problem-solving ‘weak’
orientation to CLT, as opposed to a more
discourse-oriented ‘strong’ version. Yet a strong
approach to CLTmay be better suited to countries
in which socio-historic traditions of pedagogical
authority do not easily accommodate learnercentredness.
McKay concludes the volume with a chapter on
rethinking goals and approaches in EIL, in which
she appeals for cultural sensitivity in the teaching
of English as an international language. She
recommends that teachers of EIL think globally and
act locally, stressing that pedagogical
particularization is needed to e=ect culturally
re?ective teaching and learning.
Teaching English as an International Languageis a
very accessible book, appropriate for professionals
in the broad >eld in ELT, particularly those involved
in the education of adults, and ideal for courses in
ESL/EFL/EILtheory, practice, and pedagogy at
undergraduate as well as graduate levels. Each
chapter o=ers suggested further readings, and the
volume includes a helpful glossary.
In this slim volume, McKay systematically probes
assumptions that native speakers of English know
best. As she outlines, English is a language that
increasingly belongs to people around the globe as
an intercultural and interlingual interface.
Pedagogy must adapt accordingly.
0/5000
เป็นภาษาอังกฤษได้เติบโตขึ้นอย่างต่อเนื่องเป็นเป็น lingua mundi,
มีหลายครูภาษาอังกฤษทั่วโลก
สันนิษฐานว่า เราจะสอนเป็นภาษาเดียวกัน,
และวิธีการสอนที่ต้องการสำหรับ
ภาษานี้ควร emanate จากธรรมชาติ
ประเทศที่พูดภาษาอังกฤษเป็น 'เจ้า'
ภาษา ขณะที่เราส่งออกมากขึ้นภาษาอังกฤษ
(ELT), การสอน โดยให้ผู้เชี่ยวชาญภาษา
ทรัพยากรตามวิธีการสื่อสารการ
ภาษาสอน (CLT) ไปยังประเทศที่
ความต้องการสำหรับภาษาอังกฤษอาจไม่ต้องมุ่งไปที่ปาก
สื่อสาร และวัฒนธรรม pedagogically
socialized เพื่อเป็นศูนย์กลางครูแนวทาง เรา > nd
ที่ตอนนี้ถูกสอบสวนสมมติฐานเหล่านี้ได้
ถึงปัญหาที่เกิดขึ้นจากการขยายของ
รวมภาษาอังกฤษเป็นภาษาต่างประเทศ (EIL),
คำถามกับเจ้าของวัฒนธรรม
ภาษาอังกฤษ การจัดตั้ง
พูด เขียน และภาษา
โป > ciency ในบริบทสมาคม และ
พัฒนาที่เหมาะสม socioculturally
สอนวิธีการ ปัญหาเหล่านี้ และคนอื่น ๆ
ที่เกี่ยวข้องกับพวกเขา ใน Sandra Lee
สมุดของ McKay: สอนภาษาอังกฤษเป็นนานาชาติ
ภาษา
มีข้อสงสัยแต่สถานะของอังกฤษ และ
ดัง ของ ELT มีการเปลี่ยนแปลงก็กว่า
ผ่านมาครึ่งศตวรรษ จะมาถึงในศตวรรษที่ 21 เป็นการ
ภาษามีอำนาจเหนือโลกเศรษฐกิจ,
ข้อมูล และสื่อนิยมทรงกลม McKay
เริ่มต้นหนังสือของเธอ ด้วยคำอธิบายขอบเขตของ
การใช้ภาษาอังกฤษทั่วโลก และย่อ
historico เมืองอธิบายขึ้น
ภาษาอังกฤษทั่วโลกสถานะ ในนี้ > rst บท เธอ
แนะนำรูปแบบหลักที่ underpins เธอวิเคราะห์
การใช้และการสอนของ EILthroughout หนังสือ,
ดัดแปลงจากประเภทของ Kachru ประเทศ
ใช้ภาษาอังกฤษ: แหวน concentric ที่ระบุภายใน ภายนอก และ expandingcircles ของอังกฤษ ภายใน
circlecountries เช่นสหราชอาณาจักร การ
สหรัฐอเมริกา ออสเตรเลีย แคนาดา นิวซีแลนด์,
และสาธารณรัฐ แอฟริกาใต้ ให้การ
ประมาณ 320-80 ล้านลำโพงของอังกฤษ
Englishes ขั้นโดดเด่นเป็นเจ้า
ลำโพงพันธุ์ Circlecountries ภายนอก เช่น
อินเดีย ฟิลิปปินส์ ไนจีเรีย จาเมกา และ
สิงคโปร์จะเป็นประเทศที่เป็นภาษาอังกฤษ
มรดกแบบโคโลเนียลหลังไม่ settler ที่เป็น
ประเมินหัวเก่าที่พวกเขาให้เป็น
บรรยาย 150 – 300 ล้านบาท วงกลมขยาย
ประกอบด้วยประเทศเช่นญี่ปุ่น จีน และ
เยอรมนี ภาษาอังกฤษไม่เป็น institutionalized
ภาษา และโดยทั่วไปสอนเป็นการ 'ต่างประเทศ'
ภาษา จำนวนภาษาอังกฤษ
พูดในวงขยายมีประมาณที่
ที่ใดก็ได้ระหว่าง 100 และ 1000 ล้าน —
อาจใหญ่กลุ่ม แต่ไม่ หลักสูตร ของ
ใด ๆ เดียว identi > ได้มาตรฐาน อย่างไรก็ตาม ใน
ขยายวงประเทศ — เนเธอร์แลนด์ และ
คอสตาริกาเป็นอย่างดี — ภาษาอังกฤษเป็น
ขึ้น > nding บทบาทใหญ่ภายในประเทศ
ทำประเทศวงขยายเด็ก ๆ
สำหรับการขยายการใช้ภาษาอังกฤษ นี้
อาจเติบโตภาษาถิ่น
นำบริบทของ Graddol ทำนาย (1999)
ที่เป็นภาษาอังกฤษมาใช้มากขึ้นเป็นการ
เกียรติคุณภาษาในบริบทภาษา
เอกภาพไทม์ของเจ้าของ
จะท้าทายอังกฤษ
McKay แก้ปัญหา thorny ของ 'เจ้า'
ลำโพงในบทที่ 2 ตระหนัก
เจ้าของเจ้าของภาษาบรรทัดฐานใน ELT และ
เข้าใจผิดสอน nationalized บรรทัดฐาน ให้การ
deterritorialized ของประเทศอังกฤษ
เธอประกอบความสำคัญของการสอง
ลำโพง การแนะนำแนวคิดของ clines ของ
สองภาษา ตลอดจนต้องพิจารณา
บรรทัดฐานสองภาษาตามความต้องการสัมพันธ์ใน
ELT เธอสนทนา reinforces อาร์กิวเมนต์อึ้ง
โดย Grosjean (1992) ที่ต้องเป็นสองภาษา
เข้าใจในแบบองค์รวม มันไม่ได้ศรีวิชัยรับ
เป็น 'คู่ monolingualism'ครูผู้สอนภาษาทั้งหมดเกี่ยวข้องกับ
สร้างบรรทัดฐานที่ยอมรับได้ และสง่างาม
'ภาษามาตรฐาน' ในห้องเรียน di ลัทธิ
แม้ว่ามันอาจจะไปเด > มุมาตรฐาน McKay
แก้คำถามมาตรฐานสำหรับบท EILin
3 เริ่มต้น ด้วยคำอธิบายของ politicized
มาตรฐาน เช่นบังคับสำหรับฝรั่งเศสโดย
สมาคม Académie และย้ายไป
อธิบาย sociolinguistic ผันแปร สิงคโปร์
ใช้ basilect, mesolect, exemplify และ
acrolect ภาษาหลากหลายของวงนอก
ประเทศ ในกรณีนี้ในภาษาอังกฤษแบบสิงคโปร์กับ
ช่วงภาษาภาษาอังกฤษ ข้ามวัฒนธรรม
วจนปฏิบัติศาสตร์และแบบแผน rhetorical
กล่าว และความเกี่ยวข้องเป็นที่ถกเถียงของพื้น
ลำโพงบรรทัดฐานในบริบทระหว่างประเทศเป็น
เน้น.
ดี อย่างไร McKay เป็นหัวเก่าเธอ
สนทนาของการเปลี่ยนแปลงภาษา เน้นเป็นเธอ
ไม่หลักบนสำหรับความผันผวน sociolinguistic จริง
เวลาบริบท เป็นนักภาษาศาสตร์ที่ใช้ จะเห็น
'มาตรฐาน' โดยเฉพาะอย่างยิ่งในบริบท การสอน
เป็นปัญหาอย่างละเอียดมากขึ้น ให้การใหญ่
และอีทันที = ects ดิจิทัลในการใช้ และ
ประชุมการใช้ภาษาทั้งหมดที่ใช้ในการเสมือน
พื้นที่ ยวดอังกฤษ ที่อยู่สูงที่สุดจากทั่วโลก
ใช้เป็นเสมือนสื่อ (Lotherington และสี
2003) Insu; cient ทุ่มเทกับภาษา
เปลี่ยน e = ected โดย socialized เป็นเด็ก
ยุคดิจิตอล การย่อสนทนาบุกรุกไม่
เฉพาะห้องเรียน แต่ห้องนั่งเล่นใน
โลกที่ก้าวระหว่าง สนทนาดิจิทัลมี
ขึ้นเป็นถนนในไม่
ฝึกสนทนาภาษาอังกฤษ
เรียน แต่พวกเขายังมีอาจ
confounding สำหรับผู้เรียน ELTwho เป็น
ดิ้นรนต้องการความรู้สึกของภาษาอังกฤษใด ๆ
คำถาม 'ซึ่งภาษาอังกฤษ ' เป็น
สนทนาของสถานที่วัฒนธรรมในการ
ภาษาต่างประเทศ ในบทที่ 4, McKay reexamines สอนวัฒนธรรมใน EILcontexts,
เพิ่มถามเป็นวัฒนธรรมควร
หลักในการสอนภาษา โดยเฉพาะอย่างยิ่งการ
ครูเป็นลำโพงที่ไม่ใช่พื้นเมือง และวิธีเหล่านี้
ตีความทางวัฒนธรรมสามารถทำ และสอนได้ ฉัน
พบการสนทนานี้เป็นจริงมาก ให้การ
กัดเซาะมีผลบังคับใช้ว่า เดอผลงาน > เรา
มาตรฐานการสอนวัฒนธรรมการ
ภาษาต่างประเทศ บท usefully
แสดงให้เห็นว่าไม่ใช่เจ้าครูภาษาอังกฤษ
ในขยายวง ประเทศต้องต่อสู้กับ
ศูนย์ของพวกเขา และพวกเขานักวัฒนธรรม
เข้าใจภาษาที่จะใช้ใน
socioculturally เสสถานการณ์McKay ตรวจสอบ วิธีการสอนแก้ปัญหา
ปมปลอมของ CLT เป็นเธอชี้
CLT ซึ่งสูตรในการเรียนรู้วัฒนธรรมของ
วงในประเทศ มีความมั่นใจของ
แพร่กระจายทั่วโลกใช้ภาษาอังกฤษ เกี่ยวกับ CLTare
สมมติฐานวัฒนธรรมที่อาจไม่ > ทีดีใน
ห้องเรียนวงนอกและวงกลมขยาย
ประเทศ ตัวอย่าง CLTtypically curtails
นมใช้ใน ELTclassroom ซึ่งเป็นการ
ปฏิบัติสอดคล้องกับมุมมองแบบองค์รวมของ
สองภาษาที่จำเป็นในบริบทที่อังกฤษจะ
เป็นภาษามีเกียรติคุณ นอกจากนี้ เป็น McKay
ชี้ให้เห็น CLTis ส่งออกไปภายนอกโดยทั่วไป และ
ขยายบริบทกลมวัสดุและบุคคล
ทรัพยากรที่ ตามทฤษฎีของ Halliday เอน
ต่อการมุ่ง เน้นช่องปาก การ แก้ปัญหา 'อ่อนแอ'
แนวกับ CLT จำกัดมากขึ้น
เน้นวาทกรรม 'แรง' รุ่น ยังแรง
วิธี CLTmay จะเหมาะกับประเทศ
ในประเพณีที่สังคมประวัติศาสตร์ของการสอน
อำนาจไม่รอง learnercentredness.
McKay สรุปเสียงกับบทบน
คิดเป้าหมายและแนวทางใน EIL ที่
เธอดึงดูดสำหรับความอ่อนไหวทางวัฒนธรรมในการสอน
ภาษาอังกฤษเป็นภาษาต่างประเทศ เธอ
แนะนำว่า ครูของ EIL คิดว่า ทั่วโลก และ
ดำเนินการภายใน การสอนที่เน้นหนัก
particularization ต้องอี = ect วัฒนธรรม
อีกครั้ง? ective สอนและเรียนรู้
สอนภาษาอังกฤษเป็นการ Languageis นานาชาติเป็น
เข้าสมุด เหมาะสำหรับอาชีพ
ในกว้าง > eld ใน ELT โดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้ที่เกี่ยวข้อง
ในการศึกษาผู้ใหญ่ และเหมาะสำหรับหลักสูตรใน
ESL/EFL/EILtheory และการฝึกอบรมครูผู้สอนที่
ระดับปริญญาตรีและระดับบัณฑิตศึกษา แต่ละ
o บท =สกู๊ปแนะนำเพิ่มเติมอ่าน และ
ปริมาตรรวมเป็นคำศัพท์.
ในไดรฟ์ข้อมูลนี้บาง McKay ระบบ probes
สมมติฐานที่รู้ภาษาอังกฤษ
สุด เธอแสดง ภาษาอังกฤษเป็นภาษาที่
ขึ้นอยู่กับคนทั่วโลกเป็น
การสมาคม และ interlingual อินเทอร์เฟซการ
สอนต้องปรับเปลี่ยนตาม
มีหลายครูภาษาอังกฤษทั่วโลก
สันนิษฐานว่า เราจะสอนเป็นภาษาเดียวกัน,
และวิธีการสอนที่ต้องการสำหรับ
ภาษานี้ควร emanate จากธรรมชาติ
ประเทศที่พูดภาษาอังกฤษเป็น 'เจ้า'
ภาษา ขณะที่เราส่งออกมากขึ้นภาษาอังกฤษ
(ELT), การสอน โดยให้ผู้เชี่ยวชาญภาษา
ทรัพยากรตามวิธีการสื่อสารการ
ภาษาสอน (CLT) ไปยังประเทศที่
ความต้องการสำหรับภาษาอังกฤษอาจไม่ต้องมุ่งไปที่ปาก
สื่อสาร และวัฒนธรรม pedagogically
socialized เพื่อเป็นศูนย์กลางครูแนวทาง เรา > nd
ที่ตอนนี้ถูกสอบสวนสมมติฐานเหล่านี้ได้
ถึงปัญหาที่เกิดขึ้นจากการขยายของ
รวมภาษาอังกฤษเป็นภาษาต่างประเทศ (EIL),
คำถามกับเจ้าของวัฒนธรรม
ภาษาอังกฤษ การจัดตั้ง
พูด เขียน และภาษา
โป > ciency ในบริบทสมาคม และ
พัฒนาที่เหมาะสม socioculturally
สอนวิธีการ ปัญหาเหล่านี้ และคนอื่น ๆ
ที่เกี่ยวข้องกับพวกเขา ใน Sandra Lee
สมุดของ McKay: สอนภาษาอังกฤษเป็นนานาชาติ
ภาษา
มีข้อสงสัยแต่สถานะของอังกฤษ และ
ดัง ของ ELT มีการเปลี่ยนแปลงก็กว่า
ผ่านมาครึ่งศตวรรษ จะมาถึงในศตวรรษที่ 21 เป็นการ
ภาษามีอำนาจเหนือโลกเศรษฐกิจ,
ข้อมูล และสื่อนิยมทรงกลม McKay
เริ่มต้นหนังสือของเธอ ด้วยคำอธิบายขอบเขตของ
การใช้ภาษาอังกฤษทั่วโลก และย่อ
historico เมืองอธิบายขึ้น
ภาษาอังกฤษทั่วโลกสถานะ ในนี้ > rst บท เธอ
แนะนำรูปแบบหลักที่ underpins เธอวิเคราะห์
การใช้และการสอนของ EILthroughout หนังสือ,
ดัดแปลงจากประเภทของ Kachru ประเทศ
ใช้ภาษาอังกฤษ: แหวน concentric ที่ระบุภายใน ภายนอก และ expandingcircles ของอังกฤษ ภายใน
circlecountries เช่นสหราชอาณาจักร การ
สหรัฐอเมริกา ออสเตรเลีย แคนาดา นิวซีแลนด์,
และสาธารณรัฐ แอฟริกาใต้ ให้การ
ประมาณ 320-80 ล้านลำโพงของอังกฤษ
Englishes ขั้นโดดเด่นเป็นเจ้า
ลำโพงพันธุ์ Circlecountries ภายนอก เช่น
อินเดีย ฟิลิปปินส์ ไนจีเรีย จาเมกา และ
สิงคโปร์จะเป็นประเทศที่เป็นภาษาอังกฤษ
มรดกแบบโคโลเนียลหลังไม่ settler ที่เป็น
ประเมินหัวเก่าที่พวกเขาให้เป็น
บรรยาย 150 – 300 ล้านบาท วงกลมขยาย
ประกอบด้วยประเทศเช่นญี่ปุ่น จีน และ
เยอรมนี ภาษาอังกฤษไม่เป็น institutionalized
ภาษา และโดยทั่วไปสอนเป็นการ 'ต่างประเทศ'
ภาษา จำนวนภาษาอังกฤษ
พูดในวงขยายมีประมาณที่
ที่ใดก็ได้ระหว่าง 100 และ 1000 ล้าน —
อาจใหญ่กลุ่ม แต่ไม่ หลักสูตร ของ
ใด ๆ เดียว identi > ได้มาตรฐาน อย่างไรก็ตาม ใน
ขยายวงประเทศ — เนเธอร์แลนด์ และ
คอสตาริกาเป็นอย่างดี — ภาษาอังกฤษเป็น
ขึ้น > nding บทบาทใหญ่ภายในประเทศ
ทำประเทศวงขยายเด็ก ๆ
สำหรับการขยายการใช้ภาษาอังกฤษ นี้
อาจเติบโตภาษาถิ่น
นำบริบทของ Graddol ทำนาย (1999)
ที่เป็นภาษาอังกฤษมาใช้มากขึ้นเป็นการ
เกียรติคุณภาษาในบริบทภาษา
เอกภาพไทม์ของเจ้าของ
จะท้าทายอังกฤษ
McKay แก้ปัญหา thorny ของ 'เจ้า'
ลำโพงในบทที่ 2 ตระหนัก
เจ้าของเจ้าของภาษาบรรทัดฐานใน ELT และ
เข้าใจผิดสอน nationalized บรรทัดฐาน ให้การ
deterritorialized ของประเทศอังกฤษ
เธอประกอบความสำคัญของการสอง
ลำโพง การแนะนำแนวคิดของ clines ของ
สองภาษา ตลอดจนต้องพิจารณา
บรรทัดฐานสองภาษาตามความต้องการสัมพันธ์ใน
ELT เธอสนทนา reinforces อาร์กิวเมนต์อึ้ง
โดย Grosjean (1992) ที่ต้องเป็นสองภาษา
เข้าใจในแบบองค์รวม มันไม่ได้ศรีวิชัยรับ
เป็น 'คู่ monolingualism'ครูผู้สอนภาษาทั้งหมดเกี่ยวข้องกับ
สร้างบรรทัดฐานที่ยอมรับได้ และสง่างาม
'ภาษามาตรฐาน' ในห้องเรียน di ลัทธิ
แม้ว่ามันอาจจะไปเด > มุมาตรฐาน McKay
แก้คำถามมาตรฐานสำหรับบท EILin
3 เริ่มต้น ด้วยคำอธิบายของ politicized
มาตรฐาน เช่นบังคับสำหรับฝรั่งเศสโดย
สมาคม Académie และย้ายไป
อธิบาย sociolinguistic ผันแปร สิงคโปร์
ใช้ basilect, mesolect, exemplify และ
acrolect ภาษาหลากหลายของวงนอก
ประเทศ ในกรณีนี้ในภาษาอังกฤษแบบสิงคโปร์กับ
ช่วงภาษาภาษาอังกฤษ ข้ามวัฒนธรรม
วจนปฏิบัติศาสตร์และแบบแผน rhetorical
กล่าว และความเกี่ยวข้องเป็นที่ถกเถียงของพื้น
ลำโพงบรรทัดฐานในบริบทระหว่างประเทศเป็น
เน้น.
ดี อย่างไร McKay เป็นหัวเก่าเธอ
สนทนาของการเปลี่ยนแปลงภาษา เน้นเป็นเธอ
ไม่หลักบนสำหรับความผันผวน sociolinguistic จริง
เวลาบริบท เป็นนักภาษาศาสตร์ที่ใช้ จะเห็น
'มาตรฐาน' โดยเฉพาะอย่างยิ่งในบริบท การสอน
เป็นปัญหาอย่างละเอียดมากขึ้น ให้การใหญ่
และอีทันที = ects ดิจิทัลในการใช้ และ
ประชุมการใช้ภาษาทั้งหมดที่ใช้ในการเสมือน
พื้นที่ ยวดอังกฤษ ที่อยู่สูงที่สุดจากทั่วโลก
ใช้เป็นเสมือนสื่อ (Lotherington และสี
2003) Insu; cient ทุ่มเทกับภาษา
เปลี่ยน e = ected โดย socialized เป็นเด็ก
ยุคดิจิตอล การย่อสนทนาบุกรุกไม่
เฉพาะห้องเรียน แต่ห้องนั่งเล่นใน
โลกที่ก้าวระหว่าง สนทนาดิจิทัลมี
ขึ้นเป็นถนนในไม่
ฝึกสนทนาภาษาอังกฤษ
เรียน แต่พวกเขายังมีอาจ
confounding สำหรับผู้เรียน ELTwho เป็น
ดิ้นรนต้องการความรู้สึกของภาษาอังกฤษใด ๆ
คำถาม 'ซึ่งภาษาอังกฤษ ' เป็น
สนทนาของสถานที่วัฒนธรรมในการ
ภาษาต่างประเทศ ในบทที่ 4, McKay reexamines สอนวัฒนธรรมใน EILcontexts,
เพิ่มถามเป็นวัฒนธรรมควร
หลักในการสอนภาษา โดยเฉพาะอย่างยิ่งการ
ครูเป็นลำโพงที่ไม่ใช่พื้นเมือง และวิธีเหล่านี้
ตีความทางวัฒนธรรมสามารถทำ และสอนได้ ฉัน
พบการสนทนานี้เป็นจริงมาก ให้การ
กัดเซาะมีผลบังคับใช้ว่า เดอผลงาน > เรา
มาตรฐานการสอนวัฒนธรรมการ
ภาษาต่างประเทศ บท usefully
แสดงให้เห็นว่าไม่ใช่เจ้าครูภาษาอังกฤษ
ในขยายวง ประเทศต้องต่อสู้กับ
ศูนย์ของพวกเขา และพวกเขานักวัฒนธรรม
เข้าใจภาษาที่จะใช้ใน
socioculturally เสสถานการณ์McKay ตรวจสอบ วิธีการสอนแก้ปัญหา
ปมปลอมของ CLT เป็นเธอชี้
CLT ซึ่งสูตรในการเรียนรู้วัฒนธรรมของ
วงในประเทศ มีความมั่นใจของ
แพร่กระจายทั่วโลกใช้ภาษาอังกฤษ เกี่ยวกับ CLTare
สมมติฐานวัฒนธรรมที่อาจไม่ > ทีดีใน
ห้องเรียนวงนอกและวงกลมขยาย
ประเทศ ตัวอย่าง CLTtypically curtails
นมใช้ใน ELTclassroom ซึ่งเป็นการ
ปฏิบัติสอดคล้องกับมุมมองแบบองค์รวมของ
สองภาษาที่จำเป็นในบริบทที่อังกฤษจะ
เป็นภาษามีเกียรติคุณ นอกจากนี้ เป็น McKay
ชี้ให้เห็น CLTis ส่งออกไปภายนอกโดยทั่วไป และ
ขยายบริบทกลมวัสดุและบุคคล
ทรัพยากรที่ ตามทฤษฎีของ Halliday เอน
ต่อการมุ่ง เน้นช่องปาก การ แก้ปัญหา 'อ่อนแอ'
แนวกับ CLT จำกัดมากขึ้น
เน้นวาทกรรม 'แรง' รุ่น ยังแรง
วิธี CLTmay จะเหมาะกับประเทศ
ในประเพณีที่สังคมประวัติศาสตร์ของการสอน
อำนาจไม่รอง learnercentredness.
McKay สรุปเสียงกับบทบน
คิดเป้าหมายและแนวทางใน EIL ที่
เธอดึงดูดสำหรับความอ่อนไหวทางวัฒนธรรมในการสอน
ภาษาอังกฤษเป็นภาษาต่างประเทศ เธอ
แนะนำว่า ครูของ EIL คิดว่า ทั่วโลก และ
ดำเนินการภายใน การสอนที่เน้นหนัก
particularization ต้องอี = ect วัฒนธรรม
อีกครั้ง? ective สอนและเรียนรู้
สอนภาษาอังกฤษเป็นการ Languageis นานาชาติเป็น
เข้าสมุด เหมาะสำหรับอาชีพ
ในกว้าง > eld ใน ELT โดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้ที่เกี่ยวข้อง
ในการศึกษาผู้ใหญ่ และเหมาะสำหรับหลักสูตรใน
ESL/EFL/EILtheory และการฝึกอบรมครูผู้สอนที่
ระดับปริญญาตรีและระดับบัณฑิตศึกษา แต่ละ
o บท =สกู๊ปแนะนำเพิ่มเติมอ่าน และ
ปริมาตรรวมเป็นคำศัพท์.
ในไดรฟ์ข้อมูลนี้บาง McKay ระบบ probes
สมมติฐานที่รู้ภาษาอังกฤษ
สุด เธอแสดง ภาษาอังกฤษเป็นภาษาที่
ขึ้นอยู่กับคนทั่วโลกเป็น
การสมาคม และ interlingual อินเทอร์เฟซการ
สอนต้องปรับเปลี่ยนตาม
การแปล กรุณารอสักครู่..
As English has steadily grown into a lingua mundi,
many teachers of English around the globe have
assumed that we are teaching the same language,
and that the preferred teaching methodology for
this language should naturally emanate from those
countries where English is spoken as a ‘native’
language. As we increasingly export English
language teaching (ELT), by providing professional
resources based on a communicative approach to
language teaching (CLT) to countries where
requirements for English may not be geared to oral
communication, and to cultures pedagogically
socialized to a teacher-centred approach, we >nd
that these assumptions are now being questioned.
Issues emerging from the expanding reach of
English as an international language (EIL), include
questions as to the cultural ownership of
international English; the establishment of
standards of speech, writing, and language
pro>ciency, in intercultural contexts; and the
development of socioculturally appropriate
teaching methodology. These issues, and others
related to them, are examined in Sandra Lee
McKay’s book: Teaching English as an International
Language.
There is no doubt but that the status of English and
consequently of ELT, has changed radically over the
past half century, to arrive in the 21st century as a
language dominating global economic,
information, and popular media spheres. McKay
begins her book with a description of the extent of
the use of English around the world, and a brief
historico-political explanation of the ascent of
English to global status. In this >rst chapter, she
introduces a key model that underpins her analysis
of the use and teaching of EILthroughout the book,
as adapted from Kachru’s categorization of nations
using English: concentric rings identifying the inner, outer,and expandingcircles of English. Inner
circlecountries, such as the United Kingdom, the
United States, Australia, Canada, New Zealand,
and the Republic of South Africa, provide an
estimated 320–80 million speakers of English.
These Englishes are distinguished as native
speaker varieties. Outer circlecountries, such as
India, the Philippines, Nigeria, Jamaica, and
Singapore are essentially countries where English is
a non-settler post-colonial heritage; at a
conservative estimate they provide a further
150–300 million speakers. The expanding circle
comprises countries such as Japan, China, and
Germany, where English is not an institutionalized
language, and is commonly taught as a ‘foreign’
language. The number of English language
speakers in the expanding circle is estimated at
anywhere between 100 and 1,000 million—
potentially the largest group, but not, of course, of
any single identi>able standard. However, in many
expanding circle countries—the Netherlands and
Costa Rica being good examples—English is
increasingly >nding a larger role within the country.
This makes the expanding circle countries a nursery
for extending English language usage. This
potential for language growth in non-native
contexts underscores Graddol’s prediction (1999)
that as English comes to be increasingly used as an
adjunct language in multilingual contexts, the
authoritative centrality of the native speaker of
English will be challenged.
McKay tackles the thorny issue of the ‘native’
speaker in Chapter 2, raising awareness of the
hegemony of native speaker norms in ELT, and the
fallacy of teaching nationalized norms, given the
deterritorialized nature of international English.
She engages the essential notion of the bilingual
speaker, introducing the concept of clines of
bilingualism, as well as the need for considering
bilingual norms based on relative needs in teaching
ELT. Her discussion reinforces the argument posed
by Grosjean (1992) that bilingualism must be
understood holistically; it cannot be justly treated
as ‘double monolingualism’.Teachers of all languages are concerned with
establishing acceptable norms, and imposing the
‘standard language’ in the classroom, di;cult
though it may be to de>ne a standard. McKay
tackles the question of standards for EILin Chapter
3, beginning with a description of politicized
standards, such as those mandated for French by
the Académie Française, and moving into a
description of sociolinguistic variation. Singapore
is used to exemplify the basilect, mesolect, and
acrolect language varieties typical of outer circle
countries, evident in this case in the Singlish to
standard English dialect range. Cross-cultural
pragmatics and rhetorical conventions are also
discussed, and the debatable relevance of native
speaker norms in international contexts is
highlighted.
In my view, however, McKay is conservative in her
discussion of language variation, focusing as she
does primarily on sociolinguistic variability in real
time contexts. As an applied linguist, I would see
‘standardization’, especially in teaching contexts,
as a far more extensive problem, given the massive
and immediate e=ects of digitalization on use and
usage conventions in all languages used in virtual
space, notably English, which is in highest global
use as a virtual medium (Lotherington and Xu
2003). Insu;cient attention is paid to the language
change e=ected by children socialized into the
digital era, whose chat shorthand is invading not
only classrooms but also living-rooms across the
globe at a dizzying pace. Digital conversations are
increasingly an avenue for non-threatening
conversational practice for English language
learners, but they also provide potentially
confounding standards for learners of ELTwho are
struggling to make sense of any English.
The question of ‘whose English?’ is central to
discussion of the place of culture in teaching an
international language. In Chapter 4, McKay reexamines the teaching of culture in EILcontexts,
raising questions as to whose culture should be
primary in language teaching, especially where the
teacher is a non-native speaker, and how these
cultural interpretations can be made and taught. I
found this discussion to be very practical, given the
eroding validity of claiming nationally-de>ned
cultural standards in the teaching of an
international language. The chapter usefully
demonstrates how non-native teachers of English
in expanding circle countries must struggle to
centre their and their students’ cultural
understanding of a language that will be used in
socioculturally tailored circumstances.McKay examines teaching methodology, tackling
the assumed superiority of CLT. As she points out,
CLT, which is grounded in the learning cultures of
inner circle countries, has been a concomitant of
the spread of global English. Basic to CLTare
cultural assumptions that may not >t well in
classrooms in outer circle and expanding circle
countries. For example, CLTtypically curtails
mother tongue use in the ELTclassroom, which is a
practice inconsistent with the holistic view of
bilingualism needed in contexts where English will
be an adjunct language. Furthermore, as McKay
points out, CLTis typically exported to outer and
expanding circle contexts in material and human
resources that, according to Halliday’s theory, lean
towards an oral-oriented, problem-solving ‘weak’
orientation to CLT, as opposed to a more
discourse-oriented ‘strong’ version. Yet a strong
approach to CLTmay be better suited to countries
in which socio-historic traditions of pedagogical
authority do not easily accommodate learnercentredness.
McKay concludes the volume with a chapter on
rethinking goals and approaches in EIL, in which
she appeals for cultural sensitivity in the teaching
of English as an international language. She
recommends that teachers of EIL think globally and
act locally, stressing that pedagogical
particularization is needed to e=ect culturally
re?ective teaching and learning.
Teaching English as an International Languageis a
very accessible book, appropriate for professionals
in the broad >eld in ELT, particularly those involved
in the education of adults, and ideal for courses in
ESL/EFL/EILtheory, practice, and pedagogy at
undergraduate as well as graduate levels. Each
chapter o=ers suggested further readings, and the
volume includes a helpful glossary.
In this slim volume, McKay systematically probes
assumptions that native speakers of English know
best. As she outlines, English is a language that
increasingly belongs to people around the globe as
an intercultural and interlingual interface.
Pedagogy must adapt accordingly.
many teachers of English around the globe have
assumed that we are teaching the same language,
and that the preferred teaching methodology for
this language should naturally emanate from those
countries where English is spoken as a ‘native’
language. As we increasingly export English
language teaching (ELT), by providing professional
resources based on a communicative approach to
language teaching (CLT) to countries where
requirements for English may not be geared to oral
communication, and to cultures pedagogically
socialized to a teacher-centred approach, we >nd
that these assumptions are now being questioned.
Issues emerging from the expanding reach of
English as an international language (EIL), include
questions as to the cultural ownership of
international English; the establishment of
standards of speech, writing, and language
pro>ciency, in intercultural contexts; and the
development of socioculturally appropriate
teaching methodology. These issues, and others
related to them, are examined in Sandra Lee
McKay’s book: Teaching English as an International
Language.
There is no doubt but that the status of English and
consequently of ELT, has changed radically over the
past half century, to arrive in the 21st century as a
language dominating global economic,
information, and popular media spheres. McKay
begins her book with a description of the extent of
the use of English around the world, and a brief
historico-political explanation of the ascent of
English to global status. In this >rst chapter, she
introduces a key model that underpins her analysis
of the use and teaching of EILthroughout the book,
as adapted from Kachru’s categorization of nations
using English: concentric rings identifying the inner, outer,and expandingcircles of English. Inner
circlecountries, such as the United Kingdom, the
United States, Australia, Canada, New Zealand,
and the Republic of South Africa, provide an
estimated 320–80 million speakers of English.
These Englishes are distinguished as native
speaker varieties. Outer circlecountries, such as
India, the Philippines, Nigeria, Jamaica, and
Singapore are essentially countries where English is
a non-settler post-colonial heritage; at a
conservative estimate they provide a further
150–300 million speakers. The expanding circle
comprises countries such as Japan, China, and
Germany, where English is not an institutionalized
language, and is commonly taught as a ‘foreign’
language. The number of English language
speakers in the expanding circle is estimated at
anywhere between 100 and 1,000 million—
potentially the largest group, but not, of course, of
any single identi>able standard. However, in many
expanding circle countries—the Netherlands and
Costa Rica being good examples—English is
increasingly >nding a larger role within the country.
This makes the expanding circle countries a nursery
for extending English language usage. This
potential for language growth in non-native
contexts underscores Graddol’s prediction (1999)
that as English comes to be increasingly used as an
adjunct language in multilingual contexts, the
authoritative centrality of the native speaker of
English will be challenged.
McKay tackles the thorny issue of the ‘native’
speaker in Chapter 2, raising awareness of the
hegemony of native speaker norms in ELT, and the
fallacy of teaching nationalized norms, given the
deterritorialized nature of international English.
She engages the essential notion of the bilingual
speaker, introducing the concept of clines of
bilingualism, as well as the need for considering
bilingual norms based on relative needs in teaching
ELT. Her discussion reinforces the argument posed
by Grosjean (1992) that bilingualism must be
understood holistically; it cannot be justly treated
as ‘double monolingualism’.Teachers of all languages are concerned with
establishing acceptable norms, and imposing the
‘standard language’ in the classroom, di;cult
though it may be to de>ne a standard. McKay
tackles the question of standards for EILin Chapter
3, beginning with a description of politicized
standards, such as those mandated for French by
the Académie Française, and moving into a
description of sociolinguistic variation. Singapore
is used to exemplify the basilect, mesolect, and
acrolect language varieties typical of outer circle
countries, evident in this case in the Singlish to
standard English dialect range. Cross-cultural
pragmatics and rhetorical conventions are also
discussed, and the debatable relevance of native
speaker norms in international contexts is
highlighted.
In my view, however, McKay is conservative in her
discussion of language variation, focusing as she
does primarily on sociolinguistic variability in real
time contexts. As an applied linguist, I would see
‘standardization’, especially in teaching contexts,
as a far more extensive problem, given the massive
and immediate e=ects of digitalization on use and
usage conventions in all languages used in virtual
space, notably English, which is in highest global
use as a virtual medium (Lotherington and Xu
2003). Insu;cient attention is paid to the language
change e=ected by children socialized into the
digital era, whose chat shorthand is invading not
only classrooms but also living-rooms across the
globe at a dizzying pace. Digital conversations are
increasingly an avenue for non-threatening
conversational practice for English language
learners, but they also provide potentially
confounding standards for learners of ELTwho are
struggling to make sense of any English.
The question of ‘whose English?’ is central to
discussion of the place of culture in teaching an
international language. In Chapter 4, McKay reexamines the teaching of culture in EILcontexts,
raising questions as to whose culture should be
primary in language teaching, especially where the
teacher is a non-native speaker, and how these
cultural interpretations can be made and taught. I
found this discussion to be very practical, given the
eroding validity of claiming nationally-de>ned
cultural standards in the teaching of an
international language. The chapter usefully
demonstrates how non-native teachers of English
in expanding circle countries must struggle to
centre their and their students’ cultural
understanding of a language that will be used in
socioculturally tailored circumstances.McKay examines teaching methodology, tackling
the assumed superiority of CLT. As she points out,
CLT, which is grounded in the learning cultures of
inner circle countries, has been a concomitant of
the spread of global English. Basic to CLTare
cultural assumptions that may not >t well in
classrooms in outer circle and expanding circle
countries. For example, CLTtypically curtails
mother tongue use in the ELTclassroom, which is a
practice inconsistent with the holistic view of
bilingualism needed in contexts where English will
be an adjunct language. Furthermore, as McKay
points out, CLTis typically exported to outer and
expanding circle contexts in material and human
resources that, according to Halliday’s theory, lean
towards an oral-oriented, problem-solving ‘weak’
orientation to CLT, as opposed to a more
discourse-oriented ‘strong’ version. Yet a strong
approach to CLTmay be better suited to countries
in which socio-historic traditions of pedagogical
authority do not easily accommodate learnercentredness.
McKay concludes the volume with a chapter on
rethinking goals and approaches in EIL, in which
she appeals for cultural sensitivity in the teaching
of English as an international language. She
recommends that teachers of EIL think globally and
act locally, stressing that pedagogical
particularization is needed to e=ect culturally
re?ective teaching and learning.
Teaching English as an International Languageis a
very accessible book, appropriate for professionals
in the broad >eld in ELT, particularly those involved
in the education of adults, and ideal for courses in
ESL/EFL/EILtheory, practice, and pedagogy at
undergraduate as well as graduate levels. Each
chapter o=ers suggested further readings, and the
volume includes a helpful glossary.
In this slim volume, McKay systematically probes
assumptions that native speakers of English know
best. As she outlines, English is a language that
increasingly belongs to people around the globe as
an intercultural and interlingual interface.
Pedagogy must adapt accordingly.
การแปล กรุณารอสักครู่..
เป็นภาษาอังกฤษได้เติบโตอย่างมั่นคงเป็นภาษามันดิ
หลาย , ครูภาษาอังกฤษทั่วโลกมี
สันนิษฐานว่าเราจะสอนภาษาเดียวกัน
และที่ที่ต้องการวิธีการสอนสำหรับ
ภาษานี้ควรเป็นธรรมชาติ ไหลจากประเทศที่พูดภาษาอังกฤษเป็น
' ดั้งเดิม ' ภาษา ขณะที่เราส่งออกมากขึ้นสอนภาษาอังกฤษ
( การสอนภาษาอังกฤษ ) โดยการให้มืออาชีพ
ทรัพยากรตามแนวทางการสอนภาษาเพื่อการสื่อสารเพื่อ
( CLT ) ไปยังประเทศที่มีความต้องการในภาษาอังกฤษอาจจะไม่เหมาะกับการสื่อสารทางวาจาและ pedagogically
วัฒนธรรมสังคมเป็นแบบครูเป็นศูนย์กลาง เรา > ND
ว่าสมมติฐานเหล่านี้กำลังถูกตั้งคำถาม ปัญหาที่เกิดขึ้นจากการขยายไปถึง
ภาษาอังกฤษของ ภาษานานาชาติ ( สหสาขาวิชา ) รวมถึง
คำถามที่เป็นกรรมสิทธิ์ของวัฒนธรรม
นานาชาติภาษาอังกฤษ ก่อตั้ง
มาตรฐานในการพูด การเขียน และประสิทธิภาพ Pro > ภาษา
, ในบริบทวัฒนธรรม และการพัฒนาที่เหมาะสม
socioculturally วิธีการสอน . ปัญหาเหล่านี้ และผู้อื่น
เกี่ยวข้องกับพวกเขา มีการตรวจสอบในหนังสือ Sandra ลี
แม็คเคย์ : การสอนภาษาอังกฤษเป็นภาษานานาชาติ )
มีข้อสงสัย แต่สถานะของภาษาอังกฤษและการสอนภาษาอังกฤษ
ดังนั้นของมีการเปลี่ยนแปลงอย่างรุนแรงกว่า
ครึ่งศตวรรษที่ผ่านมาจะมาถึงในศตวรรษที่ 21 เป็นภาษาควบคุมเศรษฐกิจทั่วโลก
, ข้อมูลและทรงกลมสื่อที่นิยม แม็คเคย์
เริ่มต้น หนังสือที่มีรายละเอียดของขอบเขตของ
ใช้ภาษาอังกฤษทั่วโลก และสั้น ๆ
historico การเมืองคำอธิบายของทางขึ้น
ภาษาอังกฤษระดับสากล ในบทแรกนี้ > เธอ
แนะนำคีย์รุ่นที่สนับสนุนเธอวิเคราะห์
การใช้และการสอนของ eilthroughout หนังสือ
ที่ดัดแปลงมาจาก kachru ของวิภัตติของประเทศ
ใช้ภาษาอังกฤษเป็นแหวนระบุภายใน , ภายนอก , และ expandingcircles ภาษาอังกฤษ circlecountries ด้านใน
เช่นสหราชอาณาจักร
สหรัฐอเมริกา ออสเตรเลีย แคนาดานิวซีแลนด์
และสาธารณรัฐแอฟริกาใต้ให้
ประมาณ 320 – 80 ล้านลำโพงภาษาอังกฤษ อังกฤษ
เหล่านี้มีความโดดเด่นเป็นพันธุ์เจ้าของภาษา
circlecountries ภายนอก เช่น
อินเดีย , ฟิลิปปินส์ , ไนจีเรีย , จาเมกา , สิงคโปร์และประเทศที่พูดภาษาอังกฤษเป็นหลัก
ไม่ใช่เป็นไม้ตายหลังอาณานิคมมรดก ; ที่
ประมาณการอนุรักษ์พวกเขาให้เพิ่มเติม150 – 300 ล้านลำโพง การขยายแวดวง
ประกอบด้วยประเทศเช่นญี่ปุ่น , จีน , และ
เยอรมนี ที่ภาษาอังกฤษไม่ใช่ institutionalized
ภาษา และมักสอนเป็น ' ต่างชาติ '
- ภาษา จำนวนผู้พูดภาษา
ภาษาอังกฤษขยายวงกลมประมาณ
ที่ใดก็ได้ระหว่าง 100 และ 1000 ล้าน -
อาจใหญ่ที่สุดในกลุ่ม แต่ ไม่ แน่นอน ของ
เดี่ยว identi > มาตรฐานสามารถ อย่างไรก็ตาม ในหลาย ประเทศ เนเธอร์แลนด์ และขยายวง
คอสตาริกา เป็นตัวอย่างที่ดีภาษาอังกฤษ
มากขึ้น > หาบทบาทขนาดใหญ่ในประเทศ
ทำให้ขยายวงกลมประเทศสถานเลี้ยงเด็ก
เพื่อขยายการใช้ภาษาอังกฤษ ศักยภาพในการเติบโตนี้
ถึงไม่ใช่ภาษาในบริบทของ graddol พยากรณ์ ( 1999 )
ที่เป็นภาษาอังกฤษมาใช้มากขึ้น เป็นการใช้ภาษาในบริบททางภาษา
,
ศูนย์กลางเผด็จการของเจ้าของภาษาของภาษาอังกฤษจะถูกท้าทาย
.
แม็คเคย์โหม่งปัญหาปัญหาของ ' ดั้งเดิม '
ลำโพงในบทที่ 2 , เพิ่มความตระหนักของ
เจ้าโลกเจ้าของภาษาบรรทัดฐานในการสอนภาษาอังกฤษของ , และ
เข้าใจผิดสอนให้
ของกลางบรรทัดฐานdeterritorialized ธรรมชาติของภาษาอังกฤษนานาชาติ .
เธอประกอบความคิดสำคัญของผู้พูดภาษา
แนะนำแนวคิดของ clines ของ bilingualism รวมทั้งต้องพิจารณา
2 บรรทัดฐานตามญาติ ความต้องการในการสอน
การสอนภาษาอังกฤษ . การสนทนาของเธอผ่านอาร์กิวเมนต์ posed
โดย Grosjean ( 1992 ) ที่ bilingualism ต้อง
เข้าใจองค์รวม มันไม่สามารถเป็นธรรมปฏิบัติ
เป็น ' คู่ monolingualism ' ครูของภาษาทั้งหมดจะเกี่ยวข้องกับการสร้างบรรทัดฐานที่ยอมรับได้
และการ 'standard ภาษา ' ในชั้นเรียน ตี้ ; ลัทธิ
ถึงแม้ว่ามันอาจจะเด > ไม่มาตรฐาน แม็คเคย์
โหม่งคำถามมาตรฐาน eilin บทที่
3 , เริ่มต้นด้วยรายละเอียดของการอภิปรายเรื่องการเมือง
มาตรฐาน เช่น ผู้บังคับสำหรับภาษาฝรั่งเศสโดย
มายด์ , ฟร็องซัว aise ) ,และย้ายลงในรายละเอียดของการเปลี่ยนแปลงภาษา
. สิงคโปร์ใช้เป็นตัว basilect
,
mesolect และทุนมนุษย์พันธุ์ทั่วไปของภาษาประเทศวงกลม
ภายนอก เห็นได้ชัดในกรณีนี้ในช่วงนี้
สำเนียงภาษาอังกฤษมาตรฐาน ข้ามภาษาวัฒนธรรมและการประชุมยัง
การกล่าวถึงและถกเถียงกันความเกี่ยวข้องของพื้นเมือง
ลำโพงบรรทัดฐานในบริบทระหว่างประเทศ
เน้น ในมุมมองของผม อย่างไรก็ตาม แม็คเคย์เป็นอนุรักษ์นิยมในการสนทนาของเธอ
ของการแปรของภาษา โดยเธอมีหลักเปรียบเทียบความแปรปรวน
เวลาในบริบทจริง เป็นการประยุกต์นักภาษาศาสตร์ ฉันจะดู
'standardization ' , โดยเฉพาะอย่างยิ่งในบริบทของการสอน
เป็นปัญหาไกลกว้างขวางมากขึ้น , ได้รับใหญ่
และทันที E = ผลของระบบดิจิตอลที่ใช้และการใช้ภาษาที่ใช้ในการประชุมทั้งหมด
พื้นที่เสมือนในภาษาอังกฤษโดยเฉพาะ ซึ่งในที่สุดทั่วโลก
ใช้เป็นสื่อเสมือนจริง ( lotherington กับซู
2003 ) มีฉนวน ; cient ความสนใจจ่ายเพื่อเปลี่ยนภาษา
E = ประมวลโดยเด็กสังคมเข้าสู่ยุคดิจิตอล
ที่มีชวเลขถูกบุกรุกไม่
ห้องเรียนเท่านั้น แต่ยังข้าม
ห้องนั่งเล่นโลกที่ก้าว dizzying บทสนทนาดิจิตอล
มากขึ้นอเวนิว ไม่คุกคามการปฏิบัติสําหรับผู้เรียนภาษา
สนทนาภาษาอังกฤษ แต่พวกเขายังให้อาจ
confounding มาตรฐาน สำหรับผู้เรียน eltwho จะดิ้นรนเพื่อให้ความรู้สึกใด ๆ
' คำถามของภาษาอังกฤษ ซึ่งภาษาอังกฤษ ' เป็นศูนย์กลางการสนทนาของสถานที่
วัฒนธรรมในการสอนเป็นภาษานานาชาติในบทที่ 4 , แม็คเคย์ reexamines สอนวัฒนธรรมใน eilcontexts
เพิ่มคำถามที่ , ซึ่งมีวัฒนธรรมควร
หลักในการสอนภาษา โดยเฉพาะอย่างยิ่งที่
ครูเป็นลำโพงที่ไม่ใช่เจ้าของภาษาและวิธีการเหล่านี้
วัฒนธรรมตีความสามารถทำและสอน การสนทนานี้จะพบฉัน
เป็นประโยชน์มากให้กัดเซาะความถูกต้องของโอเปอเรเตอร์เดอ > เน็ด
อ้างว่ามาตรฐานในการสอนวัฒนธรรมของ
ภาษานานาชาติ บทที่เป็นประโยชน์
ไม่ใช่แสดงให้เห็นว่าครูภาษาอังกฤษ ในการขยายประเทศวงกลมต้องดิ้นรน
ศูนย์บริการของตนเอง และของนักเรียนวัฒนธรรม
ความเข้าใจของภาษาที่จะใช้ใน
socioculturally นอ circumstances.mckay ตรวจสอบวิธีการสอน tackling
ถือว่าเหนือกว่าของ CLT .ขณะที่เธอชี้
CLT ซึ่งถูกกักบริเวณในการเรียนรู้วัฒนธรรมของประเทศ
วงในได้เกิดการแพร่กระจายของ
ภาษาอังกฤษทั่วโลก พื้นฐาน cltare
สมมติฐานทางวัฒนธรรมที่อาจไม่ได้ > t ดี
ห้องเรียนนอกวงกลมและขยายประเทศวง
ตัวอย่างเช่น clttypically curtails
แม่ใช้ลิ้นใน eltclassroom ซึ่งเป็น
การปฏิบัติงานที่ไม่สอดคล้องกับทัศนะแบบองค์รวมในบริบทที่จำเป็นใน bilingualism
เป็นภาษาอังกฤษจะเสริมภาษา นอกจากนี้ ตามที่แม็คเคย์
จุดออก cltis มักจะส่งออกไปภายนอก และบริบทในวัสดุ และขยายวง
ทรัพยากรมนุษย์นั้น ตามทฤษฎีของฮอลลิเดย์ ปอด
ต่อช่องปากที่มุ่งเน้นการแก้ปัญหา ' อ่อนแอ '
ปฐมนิเทศ CLT เป็นนอกคอกมากกว่า
วาทกรรมเชิง ' แข็งแรง ' รุ่น ยังแข็งแรง
วิธีการ cltmay น่าจะเหมาะกับประเทศซึ่งในประวัติศาสตร์ประเพณีของสังคม
จสอนไม่รองรับ learnercentredness .
แม็คเคย์สรุปปริมาณกับบทที่
ทบทวนเป้าหมายและแนวทางในสหสาขาวิชา ซึ่ง
เธอดึงดูดใจสำหรับความไวทางวัฒนธรรมในการสอน
ภาษาอังกฤษเป็นภาษานานาชาติ เธอ
แนะนำว่า ครูคิดระดับโลกทำภายในจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย คณะและ
particularization คือการเน้นว่าต้อง E = ect วัฒนธรรม
อีก ? การสอนและการเรียนรู้ ective .
การสอนภาษาอังกฤษเป็น languageis นานาชาติ
มากเข้าถึงหนังสือที่เหมาะสมสำหรับมืออาชีพ
ในละมั่ง กว้างในการสอนภาษาอังกฤษ โดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้ที่เกี่ยวข้อง
ในการศึกษาของผู้ใหญ่ และเหมาะอย่างยิ่งสำหรับหลักสูตร ESL / EFL / eiltheory
,การปฏิบัติและการสอนในระดับปริญญาตรี
เช่นเดียวกับระดับบัณฑิต แต่ละบท
O = ERS แนะนำอ่านเพิ่มเติม และปริมาณ รวมถึงคำศัพท์ที่เป็นประโยชน์
.
ในเล่มบางนี้ แมคเคย์ มีระบบฟิวส์
สมมติฐานที่เจ้าของภาษารู้
ที่ดีที่สุด เธอสรุป , ภาษาอังกฤษเป็นภาษา
มากขึ้นเป็นของประชาชนทั่วโลก
และมีวัฒนธรรม interlingual อินเตอร์เฟซ .
ครูต้องปรับตัวตาม
หลาย , ครูภาษาอังกฤษทั่วโลกมี
สันนิษฐานว่าเราจะสอนภาษาเดียวกัน
และที่ที่ต้องการวิธีการสอนสำหรับ
ภาษานี้ควรเป็นธรรมชาติ ไหลจากประเทศที่พูดภาษาอังกฤษเป็น
' ดั้งเดิม ' ภาษา ขณะที่เราส่งออกมากขึ้นสอนภาษาอังกฤษ
( การสอนภาษาอังกฤษ ) โดยการให้มืออาชีพ
ทรัพยากรตามแนวทางการสอนภาษาเพื่อการสื่อสารเพื่อ
( CLT ) ไปยังประเทศที่มีความต้องการในภาษาอังกฤษอาจจะไม่เหมาะกับการสื่อสารทางวาจาและ pedagogically
วัฒนธรรมสังคมเป็นแบบครูเป็นศูนย์กลาง เรา > ND
ว่าสมมติฐานเหล่านี้กำลังถูกตั้งคำถาม ปัญหาที่เกิดขึ้นจากการขยายไปถึง
ภาษาอังกฤษของ ภาษานานาชาติ ( สหสาขาวิชา ) รวมถึง
คำถามที่เป็นกรรมสิทธิ์ของวัฒนธรรม
นานาชาติภาษาอังกฤษ ก่อตั้ง
มาตรฐานในการพูด การเขียน และประสิทธิภาพ Pro > ภาษา
, ในบริบทวัฒนธรรม และการพัฒนาที่เหมาะสม
socioculturally วิธีการสอน . ปัญหาเหล่านี้ และผู้อื่น
เกี่ยวข้องกับพวกเขา มีการตรวจสอบในหนังสือ Sandra ลี
แม็คเคย์ : การสอนภาษาอังกฤษเป็นภาษานานาชาติ )
มีข้อสงสัย แต่สถานะของภาษาอังกฤษและการสอนภาษาอังกฤษ
ดังนั้นของมีการเปลี่ยนแปลงอย่างรุนแรงกว่า
ครึ่งศตวรรษที่ผ่านมาจะมาถึงในศตวรรษที่ 21 เป็นภาษาควบคุมเศรษฐกิจทั่วโลก
, ข้อมูลและทรงกลมสื่อที่นิยม แม็คเคย์
เริ่มต้น หนังสือที่มีรายละเอียดของขอบเขตของ
ใช้ภาษาอังกฤษทั่วโลก และสั้น ๆ
historico การเมืองคำอธิบายของทางขึ้น
ภาษาอังกฤษระดับสากล ในบทแรกนี้ > เธอ
แนะนำคีย์รุ่นที่สนับสนุนเธอวิเคราะห์
การใช้และการสอนของ eilthroughout หนังสือ
ที่ดัดแปลงมาจาก kachru ของวิภัตติของประเทศ
ใช้ภาษาอังกฤษเป็นแหวนระบุภายใน , ภายนอก , และ expandingcircles ภาษาอังกฤษ circlecountries ด้านใน
เช่นสหราชอาณาจักร
สหรัฐอเมริกา ออสเตรเลีย แคนาดานิวซีแลนด์
และสาธารณรัฐแอฟริกาใต้ให้
ประมาณ 320 – 80 ล้านลำโพงภาษาอังกฤษ อังกฤษ
เหล่านี้มีความโดดเด่นเป็นพันธุ์เจ้าของภาษา
circlecountries ภายนอก เช่น
อินเดีย , ฟิลิปปินส์ , ไนจีเรีย , จาเมกา , สิงคโปร์และประเทศที่พูดภาษาอังกฤษเป็นหลัก
ไม่ใช่เป็นไม้ตายหลังอาณานิคมมรดก ; ที่
ประมาณการอนุรักษ์พวกเขาให้เพิ่มเติม150 – 300 ล้านลำโพง การขยายแวดวง
ประกอบด้วยประเทศเช่นญี่ปุ่น , จีน , และ
เยอรมนี ที่ภาษาอังกฤษไม่ใช่ institutionalized
ภาษา และมักสอนเป็น ' ต่างชาติ '
- ภาษา จำนวนผู้พูดภาษา
ภาษาอังกฤษขยายวงกลมประมาณ
ที่ใดก็ได้ระหว่าง 100 และ 1000 ล้าน -
อาจใหญ่ที่สุดในกลุ่ม แต่ ไม่ แน่นอน ของ
เดี่ยว identi > มาตรฐานสามารถ อย่างไรก็ตาม ในหลาย ประเทศ เนเธอร์แลนด์ และขยายวง
คอสตาริกา เป็นตัวอย่างที่ดีภาษาอังกฤษ
มากขึ้น > หาบทบาทขนาดใหญ่ในประเทศ
ทำให้ขยายวงกลมประเทศสถานเลี้ยงเด็ก
เพื่อขยายการใช้ภาษาอังกฤษ ศักยภาพในการเติบโตนี้
ถึงไม่ใช่ภาษาในบริบทของ graddol พยากรณ์ ( 1999 )
ที่เป็นภาษาอังกฤษมาใช้มากขึ้น เป็นการใช้ภาษาในบริบททางภาษา
,
ศูนย์กลางเผด็จการของเจ้าของภาษาของภาษาอังกฤษจะถูกท้าทาย
.
แม็คเคย์โหม่งปัญหาปัญหาของ ' ดั้งเดิม '
ลำโพงในบทที่ 2 , เพิ่มความตระหนักของ
เจ้าโลกเจ้าของภาษาบรรทัดฐานในการสอนภาษาอังกฤษของ , และ
เข้าใจผิดสอนให้
ของกลางบรรทัดฐานdeterritorialized ธรรมชาติของภาษาอังกฤษนานาชาติ .
เธอประกอบความคิดสำคัญของผู้พูดภาษา
แนะนำแนวคิดของ clines ของ bilingualism รวมทั้งต้องพิจารณา
2 บรรทัดฐานตามญาติ ความต้องการในการสอน
การสอนภาษาอังกฤษ . การสนทนาของเธอผ่านอาร์กิวเมนต์ posed
โดย Grosjean ( 1992 ) ที่ bilingualism ต้อง
เข้าใจองค์รวม มันไม่สามารถเป็นธรรมปฏิบัติ
เป็น ' คู่ monolingualism ' ครูของภาษาทั้งหมดจะเกี่ยวข้องกับการสร้างบรรทัดฐานที่ยอมรับได้
และการ 'standard ภาษา ' ในชั้นเรียน ตี้ ; ลัทธิ
ถึงแม้ว่ามันอาจจะเด > ไม่มาตรฐาน แม็คเคย์
โหม่งคำถามมาตรฐาน eilin บทที่
3 , เริ่มต้นด้วยรายละเอียดของการอภิปรายเรื่องการเมือง
มาตรฐาน เช่น ผู้บังคับสำหรับภาษาฝรั่งเศสโดย
มายด์ , ฟร็องซัว aise ) ,และย้ายลงในรายละเอียดของการเปลี่ยนแปลงภาษา
. สิงคโปร์ใช้เป็นตัว basilect
,
mesolect และทุนมนุษย์พันธุ์ทั่วไปของภาษาประเทศวงกลม
ภายนอก เห็นได้ชัดในกรณีนี้ในช่วงนี้
สำเนียงภาษาอังกฤษมาตรฐาน ข้ามภาษาวัฒนธรรมและการประชุมยัง
การกล่าวถึงและถกเถียงกันความเกี่ยวข้องของพื้นเมือง
ลำโพงบรรทัดฐานในบริบทระหว่างประเทศ
เน้น ในมุมมองของผม อย่างไรก็ตาม แม็คเคย์เป็นอนุรักษ์นิยมในการสนทนาของเธอ
ของการแปรของภาษา โดยเธอมีหลักเปรียบเทียบความแปรปรวน
เวลาในบริบทจริง เป็นการประยุกต์นักภาษาศาสตร์ ฉันจะดู
'standardization ' , โดยเฉพาะอย่างยิ่งในบริบทของการสอน
เป็นปัญหาไกลกว้างขวางมากขึ้น , ได้รับใหญ่
และทันที E = ผลของระบบดิจิตอลที่ใช้และการใช้ภาษาที่ใช้ในการประชุมทั้งหมด
พื้นที่เสมือนในภาษาอังกฤษโดยเฉพาะ ซึ่งในที่สุดทั่วโลก
ใช้เป็นสื่อเสมือนจริง ( lotherington กับซู
2003 ) มีฉนวน ; cient ความสนใจจ่ายเพื่อเปลี่ยนภาษา
E = ประมวลโดยเด็กสังคมเข้าสู่ยุคดิจิตอล
ที่มีชวเลขถูกบุกรุกไม่
ห้องเรียนเท่านั้น แต่ยังข้าม
ห้องนั่งเล่นโลกที่ก้าว dizzying บทสนทนาดิจิตอล
มากขึ้นอเวนิว ไม่คุกคามการปฏิบัติสําหรับผู้เรียนภาษา
สนทนาภาษาอังกฤษ แต่พวกเขายังให้อาจ
confounding มาตรฐาน สำหรับผู้เรียน eltwho จะดิ้นรนเพื่อให้ความรู้สึกใด ๆ
' คำถามของภาษาอังกฤษ ซึ่งภาษาอังกฤษ ' เป็นศูนย์กลางการสนทนาของสถานที่
วัฒนธรรมในการสอนเป็นภาษานานาชาติในบทที่ 4 , แม็คเคย์ reexamines สอนวัฒนธรรมใน eilcontexts
เพิ่มคำถามที่ , ซึ่งมีวัฒนธรรมควร
หลักในการสอนภาษา โดยเฉพาะอย่างยิ่งที่
ครูเป็นลำโพงที่ไม่ใช่เจ้าของภาษาและวิธีการเหล่านี้
วัฒนธรรมตีความสามารถทำและสอน การสนทนานี้จะพบฉัน
เป็นประโยชน์มากให้กัดเซาะความถูกต้องของโอเปอเรเตอร์เดอ > เน็ด
อ้างว่ามาตรฐานในการสอนวัฒนธรรมของ
ภาษานานาชาติ บทที่เป็นประโยชน์
ไม่ใช่แสดงให้เห็นว่าครูภาษาอังกฤษ ในการขยายประเทศวงกลมต้องดิ้นรน
ศูนย์บริการของตนเอง และของนักเรียนวัฒนธรรม
ความเข้าใจของภาษาที่จะใช้ใน
socioculturally นอ circumstances.mckay ตรวจสอบวิธีการสอน tackling
ถือว่าเหนือกว่าของ CLT .ขณะที่เธอชี้
CLT ซึ่งถูกกักบริเวณในการเรียนรู้วัฒนธรรมของประเทศ
วงในได้เกิดการแพร่กระจายของ
ภาษาอังกฤษทั่วโลก พื้นฐาน cltare
สมมติฐานทางวัฒนธรรมที่อาจไม่ได้ > t ดี
ห้องเรียนนอกวงกลมและขยายประเทศวง
ตัวอย่างเช่น clttypically curtails
แม่ใช้ลิ้นใน eltclassroom ซึ่งเป็น
การปฏิบัติงานที่ไม่สอดคล้องกับทัศนะแบบองค์รวมในบริบทที่จำเป็นใน bilingualism
เป็นภาษาอังกฤษจะเสริมภาษา นอกจากนี้ ตามที่แม็คเคย์
จุดออก cltis มักจะส่งออกไปภายนอก และบริบทในวัสดุ และขยายวง
ทรัพยากรมนุษย์นั้น ตามทฤษฎีของฮอลลิเดย์ ปอด
ต่อช่องปากที่มุ่งเน้นการแก้ปัญหา ' อ่อนแอ '
ปฐมนิเทศ CLT เป็นนอกคอกมากกว่า
วาทกรรมเชิง ' แข็งแรง ' รุ่น ยังแข็งแรง
วิธีการ cltmay น่าจะเหมาะกับประเทศซึ่งในประวัติศาสตร์ประเพณีของสังคม
จสอนไม่รองรับ learnercentredness .
แม็คเคย์สรุปปริมาณกับบทที่
ทบทวนเป้าหมายและแนวทางในสหสาขาวิชา ซึ่ง
เธอดึงดูดใจสำหรับความไวทางวัฒนธรรมในการสอน
ภาษาอังกฤษเป็นภาษานานาชาติ เธอ
แนะนำว่า ครูคิดระดับโลกทำภายในจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย คณะและ
particularization คือการเน้นว่าต้อง E = ect วัฒนธรรม
อีก ? การสอนและการเรียนรู้ ective .
การสอนภาษาอังกฤษเป็น languageis นานาชาติ
มากเข้าถึงหนังสือที่เหมาะสมสำหรับมืออาชีพ
ในละมั่ง กว้างในการสอนภาษาอังกฤษ โดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้ที่เกี่ยวข้อง
ในการศึกษาของผู้ใหญ่ และเหมาะอย่างยิ่งสำหรับหลักสูตร ESL / EFL / eiltheory
,การปฏิบัติและการสอนในระดับปริญญาตรี
เช่นเดียวกับระดับบัณฑิต แต่ละบท
O = ERS แนะนำอ่านเพิ่มเติม และปริมาณ รวมถึงคำศัพท์ที่เป็นประโยชน์
.
ในเล่มบางนี้ แมคเคย์ มีระบบฟิวส์
สมมติฐานที่เจ้าของภาษารู้
ที่ดีที่สุด เธอสรุป , ภาษาอังกฤษเป็นภาษา
มากขึ้นเป็นของประชาชนทั่วโลก
และมีวัฒนธรรม interlingual อินเตอร์เฟซ .
ครูต้องปรับตัวตาม
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- Yes I know that my hair color is fading
- Order
- You have PIC pleas
- ฉันไปถึงตึกชิน2ประมาณ4ทุ่ม
- เสื้อกันฝน
- ที่ได้คุยกันทางโทรศัพท์
- Management science
- The impact of the health endpoints alone
- The effect of gas on mixing time is expr
- สุขภาพไม่ดี
- ฉันโอนเงินเข้าบัญชีของเธอซ้ำในเดือนที่แล
- ฉันอยากขอบคุณ และอวยพรให้ทุกคนเที่ยวกรุง
- มีคนเวียดนามหลายคน
- ทำให้ตกราง
- Just follow friend
- ประวัติของ หมาก - ปริญ สุภารัตน์ชื่อ - น
- I do not work at all
- เขามีลูกสาวที่เมืองไทย. แต่ขาดการติดต่อ
- years ended December
- อุปกรณ์ประกอบ
- และจะพยายามทำให้ดีกว่าเดิม เพื่อความสำเร
- ฉันกลัวว่าฉันจะคุยกับคุณไม่รูเรื่อง
- download
- The strong anti-ulcerogenic activity of
