As she stood in front of her 5th gr

As she stood in front of her 5th grade class on the very first day of school, she told the children an untruth. Like most teachers, she looked at her students and said that she loved them all the same. However, that was impossible, because there in the front row, slumped in his seat, was a little boy named Teddy Stoddard.
Mrs. Thompson had watched Teddy the year before and noticed that he did not play well with the other children, that his clothes were messy and that he constantly needed a bath. In addition, Teddy could be unpleasant.
It got to the point where Mrs. Thompson would actually take delight in marking his papers with a broad red pen, making bold X's and then putting a big "F" at the top of his papers.
At the school where Mrs. Thompson taught, she was required to review each child's past records and she put Teddy's off until last. However, when she reviewed his file, she was in for a surprise.
Teddy's first grade teacher wrote, "Teddy is a bright child with a ready laugh. He does his work neatly and has good manners... he is a joy to be around.."
His second grade teacher wrote, "Teddy is an excellent student, well liked by his classmates, but he is troubled because his mother has a terminal illness and life at home must be a struggle."
His third grade teacher wrote, "His mother's death has been hard on him. He tries to do his best, but his father doesn't show much interest and his home life will soon affect him if some steps aren't taken."
Teddy's fourth grade teacher wrote, "Teddy is withdrawn and doesn't show much interest in school. He doesn't have many friends and he sometimes sleeps in class."
By now, Mrs. Thompson realized the problem and she was ashamed of herself. She felt even worse when her students brought her Christmas presents, wrapped in beautiful ribbons and bright paper, except for Teddy's. His present was clumsily wrapped in the heavy, brown paper That he got from a grocery bag Mrs. Thompson took pains to open it in the middle of the other presents. Some of the children started to laugh when she found a rhinestone bracelet with some of the stones missing, and a bottle that was one-quarter full of perfume.. But she stifled the children's laughter when she exclaimed how pretty the bracelet was, putting it on, and dabbing some of the perfume on her wrist. Teddy Stoddard stayed after school that day just long enough to say, "Mrs. Thompson, today you smelled just like my Mom used to." After the children left, she cried for at least an hour.
On that very day, she quit teaching reading, writing and arithmetic. Instead, she began to teach children. Mrs. Thompson paid particular attention to Teddy. As she worked with him, his mind seemed to come alive. The more she encouraged him, the faster he responded. By the end of the year, Teddy had become one of the smartest children in the class and, despite her lie that she would love all the children the same, Teddy became one of her "teacher's pets.."
A year later, she found a note under her door, from Teddy, telling* her that she was still the best teacher he ever had in his whole life.
Six years went by before she got another note from Teddy. He then wrote that he had finished high school, third in his class, and she was still the best teacher he ever had in life.
Four years after that, she got another letter, saying that while things had been tough at times, he'd stayed in school, had stuck with it, and would soon graduate from college with the highest of honors. He assured Mrs. Thompson that she was still the best and favorite teacher he had ever had in his whole life.
Then four more years passed and yet another letter came. This time he explained that after he got his bachelor's degree, he decided to go a little further. The letter explained that she was still the best and favorite teacher he ever had. But now his name was a little longer.... The letter was signed, Theodore F. Stoddard, MD.
The story does not end there. You see, there was yet another letter that spring. Teddy said he had met this girl and was going to be married. He explained that his father had died a couple of years ago and he was wondering if Mrs. Thompson might agree to sit at the wedding in the place that was usually reserved for the mother of the groom.
Of course, Mrs. Thompson did. And guess what? She wore that bracelet, the one with several rhinestones missing. Moreover, she made sure she was wearing the perfume that Teddy remembered his mother wearing on their last Christmas together.
They hugged each other, and Dr. Stoddard whispered in Mrs. Thompson's ear, "Thank you Mrs. Thompson for* believing in me. Thank you so much for making me feel important and showing me that I could make a difference."
Mrs. Thompson, with tears in her eyes, whispered back. She said, "Teddy, you have it all wrong. You were the one who taught me that I could make a difference. I didn't know how to teach until I met you."
(For you that don't know, Teddy Stoddard is the Dr. at Iowa Methodist Hospital in Des Moines that has the Stoddard Cancer Wing.)
Warm someone's heart today. . . pass this along. I love this story so very much, I cry every time I read it. Just try to make a difference in someone's life today? tomorrow? Just "do it".
Random acts of kindness, I think they call it?
"Believe in Angels, then return the favor.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ขณะที่เธอยืนอยู่หน้าชั้นเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 5 ของเธอในวันแรกของโรงเรียน เธอบอกเด็ก ๆ ไม่จริง เช่นครูใหญ่ เธอมองนักเรียนของเธอ และกล่าวว่า เธอรักพวกเขาเหมือน อย่างไรก็ตาม ที่เป็นไปไม่ได้ เนื่องจากมีในแถวหน้า slumped ในที่นั่งของเขา เป็นชายชื่อตุ๊กตา Stoddardนางทอมป์สันได้ดูตุ๊กตาปีก่อน และพบว่า เขาไม่เล่นกับเด็กอื่น ๆ ที่เสื้อผ้าของเขาก็ยุ่ง และที่เขาตลอดเวลาต้องอาบน้ำ นอกจากนี้ ตุ๊กตาอาจจะไม่พอมันมีจุดที่นางทอมป์สันจะจริงจังในเอกสารของเขาการทำเครื่องหมายด้วยปากกาสีแดงกว้าง ทำตัวหนาราย และจากนั้น วางตัวใหญ่ "F" ที่ด้านบนของเอกสารของเขาโรงเรียนที่สอนนางทอมป์สัน เธอต้องการตรวจสอบระเบียนของเด็กแต่ละคนผ่านมา และเธอเก็บตุ๊กตาปิดจนสุดท้าย อย่างไรก็ตาม เมื่อเธอตรวจทานแฟ้มของเขา เธออยู่ในในความประหลาดใจตุ๊กตาของครูชั้นประถมศึกษาปีแรกเขียน "เท็ดดี้เป็นเด็กกับหัวเราะพร้อมกัน เขาไม่ทำงานของเขาอย่าง และมีมารยาทที่ดี...เขาเป็นสุขให้สถาน... "ครูชั้นประถมศึกษาปีที่สองเขียน "เท็ดดี้เป็นนักเรียนดีเยี่ยม ดีชอบเพื่อนร่วมชั้นของเขา แต่เขามีปัญหาเนื่องจากแม่ของเขามีการเจ็บป่วยที่เทอร์มินัล และชีวิตที่ต้องต่อสู้กับ"ครูชั้นประถมศึกษาปีที่สามเขียน "แม่ของเขาตายไปแล้วหนักบนเขา เขาพยายามทำดีที่สุด แต่บิดาไม่แสดงสนใจมาก และชีวิตที่บ้านจะเร็ว ๆ นี้มีผลต่อเขาถ้าขั้นตอนบางอย่างไม่ได้ถ่าย"ตุ๊กตาของครูชั้นประถมศึกษาปีที่สี่เขียน "เท็ดดี้ถอน และไม่แสดงมากสนใจในโรงเรียน เขาไม่มีเพื่อน และบางครั้งนอนในชั้นเรียน"ตอน ทอมป์สันนางรับรู้ปัญหา และเธอละอายใจตัวเอง เธอรู้สึกแย่ลงแม้เมื่อครูนำคริสมาสต์ของเธอแสดง ตัดในทุกรุ่นสวยงามและสดใสกระดาษ ยกเว้นตุ๊กตาของ ปัจจุบันเขาถูกห่อซุ่มซ่ามในหนัก กระดาษสีน้ำตาลที่เขาได้จากร้านขายของชำถุงนางทอมป์สันได้ปวดเปิดกลางของขวัญอื่น ๆ เด็กบางคนเริ่มหัวเราะเมื่อเธอพบกำไล rhinestone กับหินที่หายไป และขวดที่ 1 ไตรมาสเต็มไปด้วยน้ำหอม... แต่เธอ stifled เด็กหัวเราะเมื่อเธอทางหลุดรอดเป็นสร้อยข้อมือแบบสวย วางบน และ dabbing ของน้ำหอมที่บนข้อมือของเธอ ตุ๊กตา Stoddard อยู่หลังโรงเรียนวันนั้นเพียงนานพอจะพูด "นางทอมป์สัน วันนี้คุณกลิ่นเหมือนแม่ของฉันใช้" หลังจากเด็กซ้าย เธอร้องเรียกสำหรับน้อยหนึ่งชั่วโมงวันดี เธอเลิกสอนอ่าน เขียนและเลขคณิต แทน เธอเริ่มสอนเด็ก นางทอมป์สันจ่ายให้ความสนใจเฉพาะกับตุ๊กตา เธอทำกับเขา จิตใจของเขาดูเหมือนจะ มามีชีวิตอยู่ ยิ่งเธอสนับสนุนให้เขา เขาตอบได้เร็วขึ้น โดยสิ้นปี เท็ดดี้ได้กลายเป็นเด็กฉลาดในระดับหนึ่ง และ แม้จะโกหกเธอว่า เธอจะรักเด็กทุกคนเหมือนกัน ตุ๊กตากลายเป็นหนึ่งของ "ครูของสัตว์เลี้ยง..."ปีต่อมา เธอพบหมายเหตุใต้ประตูของเธอ ตุ๊กตา บอก * เธอที่เธอยังคงเป็นครูที่เขาเคยมีในชีวิตของเขาทั้งหมดหกปีไปโดยก่อนที่เธอมีเหตุอื่นจากตุ๊กตา แล้วเขาเขียนว่า เขาได้จบมัธยม สามในชั้นเรียนของเขา และเธอยังเป็นครูที่เขาเคยมีในชีวิตสี่ปีหลังจากนั้น เธอมีจดหมายอื่น พูดว่า สิ่งที่ได้ยากครั้ง เขาสะสมในโรงเรียน มีติดอยู่กับ และเร็ว ๆ นี้จะสำเร็จการศึกษาจากวิทยาลัยกับสูงสุดของเกียรตินิยม เขามั่นใจนางทอมป์สันว่า เธอยังคงครูสุด และโปรดที่เขาได้เคยมีในชีวิตของเขาทั้งหมดแล้ว ผ่านไปสี่ปีขึ้นไป และยัง ตัวอักษรอื่นมา เวลานี้เขาอธิบายว่า หลังจากที่เขาได้รับปริญญาตรี เขาตัดสินใจไปเล็กน้อยเพิ่มเติม จดหมายอธิบายว่า เธอยังคงครูชื่นชอบ และดีที่สุดที่เคยมี แต่ตอนนี้ ชื่อของเขาถูกอีกเล็กน้อย... จดหมายลงทะเบียน ธีโอดอร์ F. Stoddard, MD.เรื่องราวสิ้นสุดไม่มี คุณดู มียังตัวอักษรอื่นที่สปริง ตุ๊กตากล่าวว่า เขาได้พบผู้หญิงคนนี้ และเป็นไปได้แต่งงาน เขาอธิบายว่า พ่อของเขาเสียชีวิต ไม่กี่ปีที่ผ่านมา และเขาสงสัยว่า ถ้า นางทอมป์สันอาจยอมรับนั่งที่งานแต่งงานในสถานที่ที่มักจะถูกจองสำหรับแม่ของเจ้าบ่าวแน่นอน นางทอมไม่ได้ และเดาอะไร เธอสวมกำไลนั้น หนึ่งกับ rhinestones หลายที่หายไป นอกจากนี้ เธอทำเธอกำลังสวมใส่น้ำหอมที่เท็ดดี้จำแม่ของเขาสวมใส่ในวันคริสต์มาสของพวกเขาล่าสุดกัน แน่พวกเขา hugged กัน และดร. Stoddard กระซิบในหูนางทอมป์สัน, "ทอมนางขอบคุณสำหรับ * เชื่อในฉัน ขอบคุณมากที่ทำให้ผมรู้สึกสำคัญ และแสดงให้ฉันว่า ฉันสามารถสร้างความแตกต่าง"นางทอมป์สัน ด้วยน้ำตาในดวงตาของเธอ เกมส์กลับมา เธอกล่าวว่า "ตุ๊กตา คุณจะไม่ถูกต้องทั้งหมด คุณเป็นผู้หนึ่งที่สอนฉันว่า ฉันสามารถสร้างความแตกต่างได้ ฉันไม่ทราบวิธีสอนจนผมได้พบคุณ"(สำหรับคุณที่ไม่ทราบ ตุ๊กตา Stoddard เป็นดร.โรงพยาบาลรัฐไอโอวาสโต้ในเดสโมนส์ที่มีปีกมะเร็ง Stoddard)อบอุ่นของหัวใจวันนี้... ผ่านนี้ไป ชอบเรื่องนี้มากมาก ฉันร้องไห้ทุกครั้งที่ฉันอ่านมัน เพียงแค่พยายามที่จะสร้างความแตกต่างในชีวิตของคนวันนี้ วันพรุ่งนี้ เพียงแค่ "ทำได้"กระทำแบบสุ่มของ คิดว่า พวกเขาเรียกว่า"เชื่อในเทวดา นั้นกลับโปรดปรานการ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ขณะที่เธอยืนอยู่ต่อหน้าเธอ ป. 5 เรียนวันแรกของโรงเรียน เธอเคยบอกกับเด็กเป็นคำโกหก . ชอบครูมากที่สุด เธอมองมาที่นักเรียนของเธอและบอกว่าเธอชอบมันเหมือนกันหมด อย่างไรก็ตาม เป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ เพราะอยู่ในแถวหน้า รวมทั้งในที่นั่งของเขา เด็กชายตัวน้อยที่ชื่อ เท็ดดี้ดาร์ด .
คุณนายทอมป์สันได้ดูตุ๊กตาก่อนปีและสังเกตเห็นว่าเขาไม่ได้เล่นกับเด็กอื่น ๆที่เสื้อผ้าหลุดลุ่ย และที่เขามักจะต้องการอาบน้ำ นอกจากนี้ เท็ดดี้อาจจะไม่เป็นที่พอใจ .
มันก็มีจุดที่คุณ Thompson จะใช้เวลาความสุขในการเอกสารกับปากกากว้างสีแดง ทำให้หนา X แล้ว ใส่ใหญ่ " F " ที่ด้านบนของเอกสารของเขา .
ที่โรงเรียนที่คุณทอมป์สันสอน เธอต้องทบทวนประวัติของเด็กแต่ละคน และก็ใส่เท็ดดี้จนสุดท้าย แต่เมื่อเธอดูแฟ้มของเขา เธอแปลกใจในการ
เท็ดดี้ ป. 1 ครูเขียนว่า " เท็ดดี้เป็นเด็กที่สดใสกับหัวเราะพร้อม ทำงานเรียบร้อยและมีมารยาทที่ดี . . . . . . . เขาคือความสุขที่จะเป็นรอบ . . . . . . . "
สองเกรดครูเขียน" เท็ดดี้ เป็นนักเรียนที่ยอดเยี่ยม , ดีชอบโดยเพื่อนร่วมชั้นของเขา แต่เขามีปัญหาเพราะแม่ของเขาได้ป่วยเป็นโรคร้าย และชีวิตที่ต้องต่อสู้ "
3 ของเขาเกรดครูเขียนว่า " แม่ของเขาตายทำให้เขาลำบาก เขาพยายามที่จะทำของเขาที่ดีที่สุด แต่พ่อของเขาไม่ได้แสดงความสนใจมากและชีวิตของเขาเร็ว ๆนี้จะส่งผลกระทบต่อเขา ถ้าบางขั้นตอนไม่ได้ถ่าย "
.เท็ดดี้ ชั้นประถมศึกษาปีที่ 4 ที่อาจารย์เขียนว่า " เท็ดดี้เป็นถอนและไม่ได้แสดงความสนใจมากในโรงเรียน เขาไม่ได้มีเพื่อนมากมายและบางครั้งเขาก็นอนในชั้นเรียน "
โดยตอนนี้คุณ Thompson ได้ตระหนักถึงปัญหา และก็ละอายตัวเอง เธอรู้สึกยิ่งแย่ลง เมื่อนักเรียนนำคริสต์มาสของขวัญห่อกระดาษริบบิ้นที่สวยงามและสดใส ยกเว้น เท็ดดี้ปัจจุบันเขาเป็นแบบนี้ห่อหนาสีน้ำตาล กระดาษที่เขาได้รับจากร้านขายของชำกระเป๋าคุณนาย ทอมป์สัน อุตส่าห์เปิดมันในกลางของของขวัญอื่น ๆ นักเรียนบางคนเริ่มหัวเราะเมื่อเธอพบสร้อยข้อมือเพชรด้วยบางส่วนของหินที่หายไป และขวดที่เป็นหนึ่งในสี่เต็ม . . . . . . . น้ำหอมแต่เธออดกลั้นเสียงหัวเราะของเด็กๆ เมื่อเธอร้องว่าสวยสร้อยข้อมือ , ใส่ , และ dabbing บางส่วนของน้ำหอมบนข้อมือเธอ เท็ดดี้ดาร์ดอยู่หลังโรงเรียนเพียงยาวพอที่จะพูดในวันนั้น " คุณ Thompson , วันนี้คุณกลิ่นเหมือนแม่ฉัน หลังจากเด็กจากไป เธอร้อง อย่างน้อยหนึ่งชั่วโมง .
วันนั้นเธอเลิกสอนการอ่านการเขียน และคณิตศาสตร์ แทน เธอเริ่มสอนเด็ก คุณ Thompson ให้ความสนใจต่อเท็ดดี้ เธอทำงานกับเขา จิตของเขาเหมือนมีชีวิต ยิ่งเธอสนับสนุนเขา ยิ่งเขาตอบ โดยสิ้นปี , เท็ดดี้ได้กลายเป็นหนึ่งของเด็กที่ฉลาดที่สุดในชั้นเรียน และแม้เธอโกหกว่าเธอจะชอบเด็กเหมือนกันเท็ดดี้เป็นหนึ่งของเธอ " ครูเป็นสัตว์เลี้ยง . . . . . . . "
1 ปีต่อมา เธอพบจดหมายใต้ประตู เธอจากเท็ดดี้ บอกเธอว่า เธอยังคงเป็นครูที่ดีที่สุดที่เขาเคยมีในชีวิตทั้งหมดของเขา .
6 ปีผ่านไป ก่อนที่เธอจะถูกบันทึกอื่นจากเท็ดดี้ แล้วเขาเขียนว่าเขาจบมัธยมสาม ในชั้นเรียนของเขา และเธอยังเป็นครูที่ดีที่สุดที่เขาเคยมีในชีวิต .
4 ปีหลังจากนั้นเธอได้รับจดหมายอีกฉบับหนึ่งบอกว่า ในขณะที่สิ่งที่ได้รับยากบางครั้ง เขาอยู่ที่โรงเรียน ได้ติดอยู่กับมัน และอีกไม่นานจะจบการศึกษาจากวิทยาลัยที่มีระดับสูงสุดของเกียรติยศ เขามั่นใจคุณ Thompson ที่เธอยังที่ดีที่สุดและชื่นชอบอาจารย์เขาเคยมีในชีวิตทั้งหมดของเขา .
แล้วอีก 4 ปี ผ่านไป แต่จดหมายอีกฉบับมาครั้งนี้เขาอธิบายว่าหลังจากที่เขาได้รับปริญญาตรีแล้ว เขาตัดสินใจที่จะไปเพียงเล็กน้อยต่อไป จดหมายอธิบายว่า เธอยังชอบครูที่ดีที่สุดที่เขาเคยทำมา แต่ตอนนี้ชื่อของเขาคือ อีกหน่อย . . . . . . . จดหมายถูกเซ็น ทีโอดอร์ เอฟ. ดาร์ด .
เรื่องราวไม่ได้จบที่นั่น เห็นมั้ย ยังมีจดหมายอีกฉบับหนึ่งที่ฤดูใบไม้ผลิเท็ดดี้บอกว่า เขาได้เจอผู้หญิงที่กำลังจะแต่งงาน เขาอธิบายว่าพ่อของเขาเสียชีวิตเมื่อหลายปีก่อน และเขาสงสัยว่าถ้าคุณ Thompson อาจตกลงที่จะนั่งในงานแต่งงานในสถานที่ที่มักจะสงวนไว้สำหรับคุณแม่ของเจ้าบ่าว
แน่นอน คุณนาย ธอมป์สันทำ และเดาอะไร เธอสวมสร้อยข้อมือ , หนึ่งที่มีหลาย rhinestones หายไป นอกจากนี้เธอแน่ใจว่าเธอใส่น้ำหอมที่เท็ดดี้จำได้ว่าแม่เขาใส่ในวันคริสต์มาสของพวกเขากัน .
พวกเขากอดกันและ ดร. ดาร์ดกระซิบที่ข้างหูของนาง ธอมป์สัน " ขอบคุณคุณ Thompson * เชื่อในตัวฉัน ขอบคุณมากที่ทำให้ผมรู้สึกสำคัญและแสดงให้ผมเห็นว่าผมสามารถสร้างความแตกต่าง . "
คุณ Thompson ด้วยน้ำตาในดวงตา เธอกระซิบกลับ เธอกล่าวว่า" เท็ดดี้ แกเข้าใจผิดแล้ว คุณเป็นคนที่สอนฉันว่าฉันสามารถสร้างความแตกต่าง ฉันไม่ทราบวิธีการสอนจนกว่าฉันจะได้พบกับคุณ "
( สำหรับท่านที่ไม่รู้จัก , เท็ดดี้ดาร์ด เป็น ดร. ที่ไอโอว่า โรงพยาบาลในเดสโมนส์ที่มีดาร์ดมะเร็งที่ปีก )
อบอุ่นหัวใจใครวันนี้ . . . . . . . ส่งต่อด้วย ผมชอบเรื่องนี้มาก ฉันร้องไห้ทุกครั้งที่ฉันอ่านมันเพียงแค่พยายามที่จะสร้างความแตกต่างในชีวิตของคนวันนี้ พรุ่งนี้ แค่ " ทำ " .
สุ่มของความเมตตา ฉันคิดว่า พวกเขาเรียกมันว่าอะไร
" เชื่อในเทวดา แล้วตอบแทน