Fishing and other forms of resource

Fishing and other forms of resource extraction provide
substantial economic benefits to local communities
(McManus 1997). Therefore, management of marine
resources is necessary to ensure the sustainability of such
activities for the well-being of coastal communities and
for maintaining the ecological integrity and biological
diversity of marine ecosystems. Marine protected areas
(MPAs) have become one of the most accepted and
successful marine resource management initiatives (Bohnsack
1993; Roberts & Polunin 1993), and their benefits
in protecting habitats and increasing fish stocks have been
well documented (Gell & Roberts 2003). MPAs vary from
large fishery reserves and multiple-use parks to small,
strict conservation zones and sanctuaries depending on
habitat, resources available for management, and conservation
objectives. The definition of an MPA is broad and
includes many coastal ecosystems, such as estuaries, lagoons,
salt marshes, mangroves, and beaches as well as
true marine ecosystems and oceanic waters. According to
the World Conservation Union (IUCN), an MPA is defined
as being ‘‘any area of inter-tidal or subtidal terrain,
together with its overlying water and associated flora,
fauna, historical and cultural features, which has been
reserved by law or other effective means to protect part or
all of the enclosed environment’’ (Kelleher & Kenchington
1992). As such, in addition to protecting biological
resources, MPAs may also include cultural and archeological
sites, such as historic coastal buildings and shipwrecks
(Zann 1996).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

รูปแบบสกัดทรัพยากรปลา และอื่น ๆ ให้ประโยชน์ทางเศรษฐกิจให้ชุมชนท้องถิ่น(McManus 1997) ดังนั้น การจัดการทางทะเลทรัพยากรเป็นจำเป็นเพื่อความยั่งยืนของดังกล่าวกิจกรรมดีของชุมชนชายฝั่งทะเล และสำหรับการรักษาความสมบูรณ์ของระบบนิเวศและทางชีวภาพความหลากหลายของระบบนิเวศทางทะเล พื้นที่ทางทะเลได้รับการป้องกัน(รับมือ) ได้กลายเป็นหนึ่งในการยอมรับมากที่สุด และแผนงานจัดการทรัพยากรทางทะเลประสบความสำเร็จ (Bohnsack1993 โรเบิตส์และ Polunin 1993), และประโยชน์ในการปกป้องอยู่อาศัย และเพิ่มปลา ได้รับหุ้นจัดดี (Gell และโรเบิตส์ 2003) รับมือที่แตกต่างไปจากทุนสำรองการประมงขนาดใหญ่และสวนสาธารณะหลายใช้จะเล็กเขตพื้นที่อนุรักษ์อย่างเข้มงวดและซีกขึ้นอยู่กับอยู่อาศัย หา การอนุรักษ์และจัดการทรัพยากรวัตถุประสงค์ คำจำกัดความของความแรงเป็นวงกว้าง และมีจำนวนมากเผชิญ เช่นปากแม่น้ำ ทะเลสาบเกลือ marshes ป่าชายเลน และชายหาดเป็นระบบนิเวศทางทะเลจริงและน้ำทะเลมหาสมุทร ตามที่โลกอนุรักษ์ร่วม (เพื่อการอนุรักษ์ธรรมชาติ) แรงกำหนดไว้เป็น "พื้นที่ของสภาพภูมิประเทศระหว่างบ่า หรือ subtidalพร้อมกับน้ำที่อยู่เหนือกว่าและพืชที่เกี่ยวข้องสัตว์ ลักษณะทางประวัติศาสตร์ และวัฒนธรรม ซึ่งได้รับสำรองตามกฎหมายหรืออื่น ๆ วิธีที่มีประสิทธิภาพในการป้องกันส่วน หรือทั้งหมดสภาพแวดล้อมล้อม '' (Kelleher และ Kenchington1992) . เช่น นอกจากป้องกันทางชีวภาพทรัพยากร รับมืออาจรวมถึงวัฒนธรรม และโบราณคดีเว็บไซต์ เช่นชายฝั่งอาคารประวัติศาสตร์และซากเรืออับปาง(Zann 1996)

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ตกปลาและรูปแบบอื่น ๆ ของการสกัดทรัพยากรให้
เกิดประโยชน์ทางเศรษฐกิจที่สำคัญให้กับชุมชนท้องถิ่น
(McManus 1997) ดังนั้นการจัดการทางทะเล
ทรัพยากรเป็นสิ่งที่จำเป็นเพื่อให้แน่ใจว่าการพัฒนาอย่างยั่งยืนเช่น
กิจกรรมเพื่อความเป็นอยู่ของชุมชนชายฝั่งและ
การรักษาความสมบูรณ์ของระบบนิเวศและชีวภาพ
ความหลากหลายของระบบนิเวศทางทะเล พื้นที่คุ้มครองทางทะเล
(MPAs) ได้กลายเป็นหนึ่งในผู้ได้รับการยอมรับมากที่สุดและ
ประสบความสำเร็จในการริเริ่มการจัดการทรัพยากรทางทะเล (Bohnsack
1993; Roberts & Polunin 1993) และผลประโยชน์ของพวกเขา
ในการปกป้องแหล่งที่อยู่อาศัยและการเพิ่มปลาได้รับการ
บันทึกไว้ (ไหมและโรเบิร์ต 2003) พื้นที่คุ้มครองทางทะเลแตกต่างจาก
เงินสำรองประมงขนาดใหญ่และสวนสาธารณะหลายการใช้งานที่มีขนาดเล็ก,
โซนอนุรักษ์ที่เข้มงวดและเขตรักษาพันธุ์ขึ้นอยู่กับ
ที่อยู่อาศัยทรัพยากรที่มีอยู่สำหรับการจัดการและการอนุรักษ์
วัตถุประสงค์ ความหมายของ MPA เป็นวงกว้างและ
รวมถึงระบบนิเวศชายฝั่งเป็นจำนวนมากเช่นบริเวณปากแม่น้ำทะเลสาบ
เกลือบึงป่าชายเลนและชายหาดเช่นเดียวกับ
ระบบนิเวศทางทะเลที่แท้จริงและน้ำในมหาสมุทร ตามที่
สหภาพอนุรักษ์โลก (IUCN) MPA ถูกกำหนดให้
เป็น '' พื้นที่ระหว่างน้ำขึ้นน้ำลงหรือน้ำลงต่ำสุดภูมิประเทศใด ๆ
ร่วมกับน้ำวางของและพืชที่เกี่ยวข้อง
สัตว์คุณสมบัติทางประวัติศาสตร์และวัฒนธรรมซึ่งได้รับ
ลิขสิทธิ์ตามกฎหมาย หรือวิธีการที่มีประสิทธิภาพอื่น ๆ เพื่อป้องกันบางส่วนหรือ
ทั้งหมดของสภาพแวดล้อมที่ล้อมรอบ '' (เคลเลเฮอ & Kenchington
1992) เป็นเช่นนี้นอกจากจะปกป้องชีวภาพ
ทรัพยากรพื้นที่คุ้มครองทางทะเลนอกจากนี้ยังอาจรวมถึงวัฒนธรรมและโบราณคดี
เว็บไซต์เช่นอาคารชายฝั่งทางประวัติศาสตร์และซากเรือ
(Zann 1996)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ตกปลาและรูปแบบอื่น ๆของการสกัดทรัพยากรให้ประโยชน์ทางเศรษฐกิจอย่างมาก


ชุมชนท้องถิ่น ( McManus 1997 ) ดังนั้น การจัดการทรัพยากรทางทะเล
จำเป็นให้มีความยั่งยืนของกิจกรรม เช่น เพื่อความกินดีอยู่ดีของชุมชนชายฝั่ง

สำหรับการรักษาความสมบูรณ์และนิเวศวิทยาและความหลากหลายทางชีวภาพ
ของระบบนิเวศทางทะเล ทางทะเลพื้นที่คุ้มครอง
( Mpas ) ได้กลายเป็นหนึ่งในการยอมรับมากที่สุดและ
ริเริ่มการจัดการทรัพยากรทางทะเลที่ประสบความสำเร็จ ( bohnsack
1993 ; โรเบิร์ต& polunin 1993 ) , และผลประโยชน์ของพวกเขาในการปกป้องถิ่นที่อยู่อาศัยและการเพิ่มหุ้น

ปลาได้รับเอกสารดี ( เจล&โรเบิร์ต 2003 ) Mpas แตกต่างจาก
สำรองประมงขนาดใหญ่และสวนสาธารณะใช้หลายขนาดเล็ก
เข้มงวดอนุรักษ์โซนและเสฉวนขึ้นอยู่กับ
สิ่งแวดล้อมทรัพยากรที่พร้อมใช้งานสำหรับการจัดการและวัตถุประสงค์การอนุรักษ์

นิยามของ MPA ที่กว้างและ
รวมถึงระบบนิเวศชายฝั่งทะเล มากมาย เช่น บริเวณบึง ,
, บึงเกลือ , ป่าชายเลนและชายหาดรวมทั้ง
ระบบนิเวศทางทะเลจริงและมหาสมุทรน้ำ ตาม
สหภาพการอนุรักษ์โลก ( IUCN ) , MPA กำหนด
เป็น ' 'any พื้นที่ระหว่างน้ำขึ้นน้ำลงหรือ subtidal ภูมิประเทศ
พร้อมกับน้ำที่พืช
พืช มีประวัติศาสตร์และวัฒนธรรมที่ได้รับรองโดยกฎหมายหรือ
วิธีที่มีประสิทธิภาพอื่น ๆเพื่อป้องกันส่วนหนึ่งหรือทั้งหมดของ
แนบสิ่งแวดล้อม ' ' ( 1.5 & kenchington
1992 ) เช่น นอกจากนี้ในการปกป้องทรัพยากรชีวภาพ
, Mpas ยังอาจรวมถึงวัฒนธรรมและโบราณคดี
เว็บไซต์เช่นอาคารประวัติศาสตร์และชายฝั่งลำ
( zann 1996 )