Louisa May Alcott Goes to WarEager

Louisa May Alcott Goes to War

Eager to support the North, the budding author volunteered for a fledgling corps of female nurses

Lousia May Alcott, 1888. Library of Congress.
Lousia May Alcott, 1888. Library of Congress.For generations of Americans, Louisa May Alcott has been revered as the author of Little Women (1868), the semi-autobiographical novel about four sisters living in Concord, Massachusetts, while their father served in the Civil War. In Little Women and its equally popular sequels, Alcott was clearly the model for her heroine, Jo March, the rebellious tomboy who grows up to be a writer. It’s no surprise, therefore, that she is chiefly remembered today as the author of children’s books. The real Louisa May Alcott was a much more complex and interesting figure. To earn a living she penned—under a pseudonym—lurid and even racy stories with titles like “Pauline’s Peril and Punishment” for popular magazines. In addition, she wrote serious novels for adults. But she was also a lifelong advocate for social reform, championing abolitionism as well as women’s rights. Perhaps the least well-known aspect of her surprising career is that she volunteered to serve as a nurse in the Civil War. She nearly died from a disease she contracted during that period, and she later wrote one of the first memoirs to draw the public’s attention to conditions in the military hospitals and chronicle the suffering endured by wounded soldiers.
When the war broke out, the Alcotts, like many other New England families, regarded the sectional conflict as a glorious crusade to end slavery. Unlike the fictional Mr. March of Little Women, Louisa’s father Bronson Alcott, a philosopher, educational reformer and Trans­cendentalist who had long battled financial woes, was over 60 and too old to serve. But his second daughter—who was by then approaching 30 and already accustomed to thinking of herself as a spinster, destined to become the breadwinner of their family—burned with desire to help the Union cause. Given what we know about Louisa’s tomboy leanings, it seems only natural that she refused to be satisfied with knitting socks and sewing bandages, choosing instead to volunteer for the Union’s fledgling corps of female nurses.

At the war’s outbreak there were no female nurses, and the medical departments of both the Union and Confederate armies were woefully unprepared for the torrent of casualties from wounds and disease that soon overwhelmed them. The only nursing care was provided by convalescent soldiers. Women began traveling to the battlefields and hospitals to try to aid their loved ones. Many of the conflict’s most famous nurses began this way, including “Mother” Mary Ann Bicker­­dyke, who was so revered by Union troops that she was invited by William T. Sherman to ride in the Grand Review in Washington at the war’s end. Inspired by the example of England’s Florence Nightingale during the Crimean War, women also pressed to serve formally. Despite resistance from the military medical establishment, by August 1861 women could be officially mustered as nurses, “to receive forty cents a day and one ration.”

Still, it was not until the summer of 1862 that women began to serve in numbers, and Surgeon General William Hammond issued Circular No. 7, setting forth the conditions under which women would be accepted. That order became the template for Dorothea Dix, the first super­visor of Nurses. Only “matronly” women between 35 (quickly lowered to 30) and 50 who could furnish character references would be accepted, and they must agree to dress plainly in “brown, gray, or black…without ornaments of any sort.” No formal training was required since none was available, only “a capacity to care for the sick.”

Dix had once worked as an assistant in Bronson Al­cott’s Temple School in Boston, so it was not difficult for Louisa to secure an appointment. In early December 1862, just after the disastrous defeat of Union forces at Fredericksburg, she reported for duty at the ramshackle Union Hotel in Washington, which had been hastily converted into a hospital. Her plunge into the reality of war was swift, since casualties from the battle—which she referred to as “the Burnside blunder”—were streaming in. As she relates in her memoir, Hospi­tal Sketches:

There they were! “our brave boys,” as the papers justly call them, for cowards could hardly have been so riddled with shot and shell, so torn and shattered, nor have borne suffering for which we have no name, with an uncomplaining fortitude….In they came, some on stretchers, some in men’s arms, some feebly staggering along propped on rude crutches, and one lay stark and still with covered face, as a comrade gave his name to be recorded before they carried him away to the dead house.

One can only imagine how shocking this introduction to the brutal aftermath of combat was for Alcott. But she quickly settled into hospital routines—washing and feeding the wounded, and following the surgeons on their rounds to change dressings and administer what few medicines were available. Much of the nurses’ time, of course, was devoted to providing whatever comfort they could to the soldiers, reading to them, writing letters, talking and listening to them, and holding their hands while the doctors probed their wounds—without benefit of anesthetics.

In hospitals as well as in the field, the greatest danger to soldiers and caregivers alike was disease. Less than one month after she took up her duties in Washington, in early January 1863 Alcott came down with typhoid pneumonia. At first she stubbornly tried to keep up with her duties, despite a high fever and racking cough, but she soon was confined to bed. Even then she continued to write letters and sew for the soldiers until she became dangerously ill. Her supervisor, Hannah Ropes (whose own Civil War letters and diary were finally published in 1980), wrote asking her family to come and take her home. Ropes herself subsequently fell ill and died on January 20. The next day Louisa agreed to let her father take her home.

Often delusional (and perhaps poisoned by the mercury-laced calomel she’d been dosed with), Alcott was not well enough to leave the house until spring. But as soon as she could work, at the urging of friends and family she set about revising for publication the letters she had sent and the journal she had kept. Hospital Sketches first appeared in the Boston Commonwealth, a weekly newspaper, in four installments in May and June 1863.

To Alcott’s surprise, the sketches proved to be extraordinarily popular, and were quickly reprinted in newspapers across the North. Two publishers vied to produce an expanded version in book form, which appeared in hardcover that August. It too turned out to be a success with a public hungry for news about its “boys.” The volume was reprinted again in 1869 with additional material, as Hospital Sketches and Camp and Fireside Stories, and again did well, selling another 3,000 copies.

In retrospect, Alcott’s illness could be viewed as a fortunate outcome of her brief service, for it meant she was invalided out of nursing relatively early in the conflict (Sketches was in print before the Battle of Gettysburg) and enabled her to be first in the field with a firsthand account of how wounded troops were treated. Many nurses served longer and under more trying conditions than Alcott, and after the war some of them produced more substantial memoirs. But the war’s scale and the extent of its casualties were still sinking in with the public when Alcott’s Hospital Sketches first appeared.

Then too, Alcott was a skilled writer who knew how to make her sketches vivid and entertaining as well as realistic. She cast herself as a kind of Dickensian character—Nurse Tribulation Periwinkle—and alternated grim ac­counts of suffering soldiers with descriptions of her own travels, sketches of wartime Washington and self-deprecating accounts of her encounters with staff and patients.

Still, one suspects that it was Alcott’s empathy for the wounded that made Hospital Sketches so popular. The centerpiece of her memoir is a passage describing the sufferings of John Suhre, a Virginia blacksmith with an iron constitution and a bullet wound through his lungs. After examining him, the surgeon left it to Alcott to tell him that his wounds were fatal. Though Suhre’s sufferings were protracted, he bore them in silence and good spirits. When the end finally came days later, Alcott relates, “he held my hand close, so close that when he was asleep at last, I could not draw it away….but though my hand was strangely cold and stiff, and four white marks remained across its back…. I could not but be glad that, through its touch the presence of human sympathy, perhaps, had lightened that hard hour.”

Her Hospital Sketches gave a human face to the staggering casualty statistics that were beginning to appear, and it remains a pioneering account of military nursing in its infancy. Tellingly, one of the surgeons with whom Alcott had worked at the Union Hotel wrote to thank her for revealing to him the nobility of the soldiers’ character. “It is humiliating to me,” he wrote, “to think that I have been so long among them with such mental or moral obtuseness that I never discovered it for myself.”

Robert Sattelmeyer is Regents’ Professor Emeritus at Georgia State University and the editor of American History Through Literature. Article originally appeared in April 2012 Civil War Times.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Louisa อาจ Alcott ไปสงครามอยากสนับสนุนเหนือ ผู้เขียนโต volunteered สำหรับหน่วยนกของพยาบาลหญิงLousia อาจ Alcott, 1888 ห้องสมุดรัฐสภาLousia อาจ Alcott, 1888 ไลบรารีของ Congress.For รุ่นของอเมริกัน Louisa Alcott อาจได้รับยกย่องเป็นผู้หญิงน้อย (1868) นวนิยายกึ่งอัตชีวประวัติเกี่ยวกับสี่น้องสาวที่อาศัยอยู่ในคอนคอร์ด รัฐแมสซาชูเซตส์ ขณะที่พ่อทำหน้าที่ในสงครามกลางเมือง ในผู้หญิงน้อยและ sequels ของเท่า ๆ กันนิยม Alcott ได้ชัดเจนแบบสำหรับเธอนางเอก มีนาคมโจ tomboy rebellious ที่เติบโตขึ้นเป็น นักเขียน จึงไม่แปลกใจ ดังนั้น ว่า เธอเป็นส่วนใหญ่จดจำวันนี้เป็นเด็กผู้เขียนของหนังสือ Louisa จริงอาจ Alcott รูปที่ซับซ้อน และน่าสนใจมากขึ้น กินเธอเขียน — ภายใต้นามแฝงเป็นตัว lurid และโชว์แม้เรื่องกับชื่อเรื่องเช่น "ของสาวมังกรและลงโทษ" นิตยสารยอดนิยม นอกจากนี้ เธอเขียนนวนิยายอย่างจริงจังสำหรับผู้ใหญ่ แต่เธอเป็นทนายรองสำหรับปฏิรูปสังคม championing การเลิกทาสตลอดจนสิทธิสตรี บางทีด้านรู้จักน้อยที่สุดของอาชีพเธอน่าแปลกใจอยู่ว่า เธอ volunteered เป็นพยาบาลในสงครามกลางเมือง เธอเกือบเสียชีวิตจากโรคที่เธอสัญญาช่วง และเธอภายหลังเขียนจดหมายเหตุแรกเพื่อดึงความสนใจของประชาชนเพื่อเงื่อนไขในโรงพยาบาลทหาร และ chronicle ทุกข์ทน โดยทหารได้รับบาดเจ็บอย่างใดอย่างหนึ่งเมื่อสงครามเกิดขึ้น Alcotts เช่นหลายอื่น ๆ นิวอิงแลนด์ครอบครัว ถือว่าตัดความขัดแย้งเป็นสงครามครูเสดรุ่งโรจน์จบทาส ซึ่งแตกต่างจากการสมมตินายมีนาคมน้อยสตรี ของ Louisa Alcott บรอนสัน นักปราชญ์ นักปฏิรูปการศึกษา และ Transcendentalist ที่มียาวนานกับปัญหาธนบัตรความทุกข์โศกการเงิน พ่อ 60 กว่า และเก่าเกินไปที่จะให้บริการ แต่ลูกสาวของเขาสอง — ใครถูกแล้วใกล้ 30 และคุ้นเคยอยู่แล้วกับความคิดของตัวเองเป็นแบบ spinster กำหนดเป็น ผู้นัก — เขียน ด้วยความปรารถนาที่จะช่วยสาเหตุร่วมกัน กำหนดสิ่งที่เรารู้เกี่ยวกับ leanings ของ Louisa tomboy เหมือนเฉพาะธรรมชาติที่เธอปฏิเสธจะพอใจกับการถักถุงเท้าและใช้ผ้าพันแผลเย็บ เลือกแทนวันหน่วยนกของสหภาพของพยาบาลสตรีที่ระบาดของสงคราม มีไม่พยาบาลหญิง และหน่วยงานทางการแพทย์ของกองทัพสหภาพและ Confederate มี woefully เกิดใน torrent ของผู้บาดเจ็บจากบาดแผลและโรคที่เร็ว จมพวกเขา การพยาบาลดูแลเฉพาะ ได้รับการพักฟื้น ผู้หญิงเริ่มเดินทางเพื่อการต่อสู้และพยายามช่วยคนที่โรงพยาบาล พยาบาลที่มีชื่อเสียงที่สุดของความขัดแย้งมากมายเริ่มด้วยวิธีนี้ รวมทั้ง "แม่" แมรีแอนน์ Bickerdyke ที่ถูกเพื่อสักการะ โดยกองทัพสหภาพที่เธอได้รับเชิญ โดย William ต.เชอร์แมนขี่ในแกรนด์ในวอชิงตันที่สิ้นสุดของสงคราม แรงบันดาลใจอย่างของอังกฤษของฟลอเรนซ์ไนติงเกลระหว่างรเมีย ผู้หญิงยังกดให้บริการอย่างเป็นทางการ แม้ มีความต้านทานจากการจัดตั้งทางการแพทย์ทหาร โดย 1861 สิงหาคม ผู้หญิงอาจจะเป็นทาง mustered เป็นพยาบาล, "ไปได้สี่สิบเซนต์ต่อวันและอัตราส่วนหนึ่ง"ยังคง จะได้ไม่จนกว่าฤดูร้อน 1862 ที่ผู้หญิงเริ่มให้บริการในหมายเลข และศัลยแพทย์ทั่วไปแฮมมอนด์ William ออกกลม No. 7 ทับที่ผู้หญิงจะยอมรับเงื่อนไข สั่งที่กลายเป็น แม่แบบสำหรับโดโรเธียแห่ง Dix ผู้ควบคุมงานแรกของพยาบาล จะเป็นที่ยอมรับเท่านั้น "matronly" ผู้หญิงระหว่าง 50 และ 35 (อย่างรวดเร็วลดลงถึง 30) ได้กล่าวอ้างอิงอักขระ และต้องแต่งตัวเถิด ใน"สีน้ำตาล สีเทา สีดำ...ไม่ มีเครื่องประดับของการเรียงลำดับใด ๆ" การฝึกอบรมอย่างเป็นทางการไม่ถูกต้องเนื่องจากไม่มี เฉพาะ "กำลังการผลิตที่ดูแลผู้ป่วยด้วย"Dix ได้ครั้งเดียวทำงานเป็นผู้ช่วยในโรงเรียนวัด Alcott บรอนสันในบอสตัน จึงไม่ยากสำหรับ Louisa การนัดหมาย ในช่วง 1862 ธันวาคม หลังจากชัยชนะเหนือสหภาพร้ายบังคับที่เฟรเดอริคเบิร์ก เธอรายงานสำหรับภาษียูเนี่ยนโฮเต็ล ramshackle ในวอชิงตัน ซึ่งได้รีบแปลงเป็นโรงพยาบาล น้ำของเธอเป็นความจริงของสงครามมี swift เนื่องจากผู้บาดเจ็บจากการต่อสู้ — ซึ่งเธอเรียกว่า "พลาด Burnside" — มีกระแสในการ ขณะที่เธอเกี่ยวข้องใน memoir ของเธอ โรงพยาบาลร่าง:มีพวกเขา "เรากล้าชาย เป็นเอกสารศรีวิชัยเรียก สำหรับ cowards อาจไม่มี riddled อย่างเพื่อยิงและเปลือก ขาด และแตกเป็น เสี่ยง ๆ ดังนั้นแล้วและ ไม่ได้แบกรับทุกข์ที่เรามีไม่มีชื่อ กับการ uncomplaining ฟอติตูด...ใน พวกเขา มา บางใน stretchers บางในอ้อมแขนของผู้ชาย บาง feebly ส่ายตามร่วมบนควรหยาบ และหนึ่งวางสิ้นเชิง และยัง มีหน้าครอบคลุม เป็น comrade ให้ชื่อของเขาถูกบันทึกก่อนที่จะนำเขาไปบ้านตายหนึ่งเฉพาะสามารถจินตนาการตะลึงวิธีนี้แนะนำโหดร้ายผลพวงของการต่อสู้มี Alcott แต่เธอตัดสินอย่างรวดเร็วเป็นงานประจำโรงพยาบาล – ซักผ้า และอาหารที่ได้รับบาดเจ็บ และต่อ surgeons ที่ในรอบของการเปลี่ยนแปลงแผล และยาอะไรไม่มีจัดการ ของเวลาของพยาบาล หลักสูตร ได้ทุ่มเทเพื่อให้สบายสิ่งพวกเขาอาจให้ทหาร อ่านไป เขียนจดหมาย การพูด และฟังพวกเขา และจับมือของพวกเขาในขณะที่บุคลากรทางการแพทย์พิสูจน์บาดแผลของพวกเขา — โดยไม่มีประโยชน์ของ anestheticsในโรงพยาบาลเช่นในฟิลด์ อันตรายมากที่สุดเพื่อทหารและเรื้อรังเหมือนถูกโรค น้อยกว่าหนึ่งเดือนหลังจากที่เธอเอาขึ้นหน้าที่ของเธอในวอชิงตัน ในวันที่เดือนมกราคมช่วง 1863 Alcott ก็ลงมา ด้วยโรครากสาด ในตอนแรก เธอดันทุรังพยายามทันหน้าที่ของเธอ แม้มีไข้สูงและไอเรียง แต่เธอเร็ว ๆ นี้ถูกจำกัดไปเตียง แม้แล้ว เธอยังคงเขียนจดหมาย และเย็บสำหรับทหารจนเธอกลายเป็นป่วยเลิฟ หัวหน้าของเธอ เชือกฮันนาห์ (อักษรสงครามกลางเมืองและไดอารี่ที่มีเองก็เผยแพร่ในพ.ศ. 2523), เขียนขอให้ครอบครัวของเธอ มาใช้ในบ้าน เชือกตัวร้ายที่น่ากลัวในเวลาต่อมา และเสียชีวิตในวันที่ 20 มกราคมนี้ ในวันถัดไป Louisa ตกลงให้พ่อของเธอนำบ้านของเธอมักไร้ (และอาจเป็นยาพิษ โดย calomel laced พุธที่เธอมี dosed ด้วย), Alcott ได้ไม่ดีพอที่จะออกจากบ้านจนถึงฤดูใบไม้ผลิ แต่ทันทีที่เธอสามารถทำงาน กลุ่มเพื่อนและครอบครัวเธอตั้งค่าเกี่ยวกับการแก้ไขสำหรับพิมพ์ตัวอักษรเธอได้ส่ง และสมุดรายวันที่เธอได้เก็บไว้ โรงพยาบาลร่างปรากฏตัวครั้งแรกในเครือจักรภพบอสตัน หนังสือพิมพ์รายสัปดาห์ ผ่อนชำระ 4 พฤษภาคมและวันที่เดือน 1863 มิถุนายนจะแปลกใจของ Alcott ร่างการพิสูจน์เป็นรอง กถูก reprinted อย่างรวดเร็วในหนังสือพิมพ์ทั่วภาคเหนือ ผู้เผยแพร่ที่สอง vied ผลิตรุ่นขยายในแบบฟอร์มสมุด ซึ่งปรากฏในปกแข็งที่สิงหาคม มันเกินไปกลายเป็นความสำเร็จ ด้วยหิวสาธารณะข่าวเกี่ยวกับของ "ชาย" ไดรฟ์ข้อมูลถูก reprinted อีกในงแมงด้วยวัสดุเพิ่มเติม เป็นโรงพยาบาลร่าง และค่าย และเรื่อง ราวของไฟร์ และอีก ไม่ ดี ขายสำเนาอีก 3000ใน retrospect การเจ็บป่วยของ Alcott อาจดูเป็นผลโชคดีของเธอบริการย่อ สำหรับหมายความว่า เธอ invalided จากพยาบาลค่อนข้างต้นความขัดแย้ง (ร่างถูกพิมพ์ก่อนรบเกตตีสเบิร์ก) และหล่อนเป็นครั้งแรกในฟิลด์ด้วยเรื่องราว ของทหารได้รับบาดเจ็บอย่างไรได้รับการรักษาได้ บริการพยาบาลจำนวนมากอีกต่อไป และภาย ใต้เงื่อนไขเพิ่มเติมพยายามกว่า Alcott และหลังจากสงคราม ของพวกเขาผลิตขึ้นพบจดหมายเหตุ แต่สเกลของสงครามและขอบเขตของคนได้ยังคงจมกับประชาชนเมื่อร่างของ Alcott โรงพยาบาลปรากฏตัวครั้งแรกแล้ว มากเกินไป Alcott ได้นักเขียนฝีมือใครรู้วิธีการทำให้ร่างของเธอสดใส และสนุกสนาน เป็นจริง เธอโยนตัวเองเป็นแบบ Dickensian อักขระ — Periwinkle พยาบาลทุกข์ — และสลับบัญชีทหารพร้อม ด้วยคำอธิบายของตนเองเดินทาง ร่างของความโหดร้ายวอชิงตัน และบัญชีตนเอง deprecating ของเธอพบกับเจ้าหน้าที่และผู้ป่วยที่ทุกข์ทรมานน่ากลัวยังคง หนึ่งผู้ต้องสงสัยว่า มันเป็นการเอาใจใส่ของ Alcott สำหรับการได้รับบาดเจ็บที่โรงพยาบาลร่างเป็นที่นิยม หัวใจสำคัญของ memoir ของเธอเป็นข้อพระคัมภีร์อธิบายทุกข์ของจอห์น Suhre เวอร์จิเนียลานประลอง มีรัฐธรรมนูญเป็นเหล็กและกระสุนแผลผ่านปอดของเขา หลังจากตรวจสอบเขา แพทย์ปล่อยไป Alcott บอกว่า บาดแผลของเขาได้เสียชีวิต แต่ทุกข์ของ Suhre ถูกยืดเยื้อ พระองค์แบกพวกเขาเงียบและยิ้มแย้มแจ่มใส เมื่อสิ้นสุดวันต่อมา Alcott เกี่ยวข้องกับ "เขาจัดมือปิด ปิดเพื่อว่า เมื่อเขาหลับในที่สุด ฉันอาจไม่วาดมันไป... แต่ว่า มือของฉันถูกแพงกว่าแข็ง และเย็น และเครื่อง 4 สีขาวยังคงข้ามหลังของมัน... ฉันไม่ ได้มีความยินดีที่ ผ่านการสัมผัสของมนุษย์เห็นใจ อาจจะ มี lightened ชั่วโมงที่ยาก"โรงพยาบาลร่างเธอให้หน้ามนุษย์สถิติกลับส่ายที่ได้เริ่มปรากฏ และยังคงบัญชีบุกเบิกของพยาบาลทหารในของตราสินค้า Tellingly หนึ่ง surgeons ที่ Alcott ได้ทำงานที่โรงแรมยูเนียนเขียนขอบคุณเธอสำหรับเปิดเผยพระองค์ขุนนางของอักขระของทหาร "ก็ฉัน humiliating เขาเขียน, "คิดว่า ฉันได้นาน ในหมู่พวกเขา ด้วย obtuseness เช่นคุณธรรม หรือจิตที่ว่า ไม่เคยพบว่าตัวเอง"โรเบิร์ต Sattelmeyer เป็นของรีเจนท์ศาสตราจารย์กิตติคุณที่มหาวิทยาลัยจอร์เจียและแก้ไขประวัติศาสตร์อเมริกันผ่านวรรณกรรม บทความปรากฏครั้งแรกในเดือน 2012 เมษายนเวลาสงครามกลางเมือง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ลูอิซ่าอาจบาทวิถีไปสงครามกระตือรือร้นที่จะสนับสนุนภาคเหนือผู้เขียนรุ่นอาสาคณะประสบการณ์ของพยาบาลหญิงLousia พฤษภาคมบาทวิถี 1888 ห้องสมุดสภาคองเกรส. Lousia พฤษภาคมบาทวิถี 1888 ห้องสมุดของคนรุ่น Congress.For ของชาวอเมริกัน Louisa พฤษภาคม บาทวิถีได้รับการเคารพนับถือในฐานะผู้เขียนลิตเติ้ล (1868) นวนิยายกึ่งอัตชีวประวัติเกี่ยวกับน้องสาวทั้งสี่ที่อาศัยอยู่ในคองคอร์ด, แมสซาชูเซตขณะที่พ่อของพวกเขาทำหน้าที่ในสงครามกลางเมือง ในลิตเติ้ลและต่อมาได้รับความนิยมอย่างเท่าเทียมกันของบาทวิถีได้อย่างชัดเจนรูปแบบสำหรับนางเอกของเธอโจมีนาคมทอมบอยกบฏที่เติบโตขึ้นมาเป็นนักเขียน ก็ไม่แปลกใจจึงว่าเธอจำได้ว่าส่วนใหญ่ในวันนี้เป็นผู้เขียนหนังสือของเด็ก ๆ จริงลูอิซ่าอาจบาทวิถีเป็นคนที่มีความซับซ้อนมากขึ้นและน่าสนใจ จะได้รับชีวิตที่เธอเขียนภายใต้นามแฝง-น่ากลัวและเรื่องราวที่มีชีวิตชีวาแม้จะมีชื่อเช่น "พอลลีนอันตรายและการลงโทษ" นิตยสารที่เป็นที่นิยม นอกจากนี้เธอเขียนนวนิยายที่ร้ายแรงสำหรับผู้ใหญ่ แต่เธอยังเป็นผู้สนับสนุนตลอดชีวิตเพื่อการปฏิรูปสังคมสนับสนุนการเลิกทาสเช่นเดียวกับสิทธิสตรี บางทีอาจจะเป็นอย่างน้อยด้านที่รู้จักกันดีในอาชีพของเธอที่น่าแปลกใจก็คือเธออาสาที่จะทำหน้าที่เป็นพยาบาลในสงครามกลางเมือง เธอเกือบเสียชีวิตจากโรคที่เธอทำสัญญาในช่วงเวลานั้นและหลังจากนั้นเธอก็เขียนเป็นหนึ่งในความทรงจำครั้งแรกที่จะดึงดูดความสนใจของประชาชนเงื่อนไขในโรงพยาบาลทหารและประวัติศาสตร์ความทุกข์ทนโดยทหารที่ได้รับบาดเจ็บ. เมื่อสงครามโพล่งออกมา Alcotts ที่ เช่นเดียวกับคนอื่น ๆ ในครอบครัวนิวอิงแลนด์ได้รับการยกย่องความขัดแย้งขวางเป็นสงครามครูเสดรุ่งโรจน์ที่จะยุติการเป็นทาส ซึ่งแตกต่างจากตัวละครนายเดือนมีนาคมของลิตเติ้ลพ่อของลูอิซ่า Bronson บาทวิถีปรัชญาการปฏิรูปการศึกษาและ Transcendentalist ที่ได้ต่อสู้นาน woes การเงินเป็นกว่า 60 และเก่าเกินไปที่จะให้บริการ แต่สองลูกสาวของเขาที่ตอนนั้นใกล้เข้ามาแล้ว 30 และคุ้นเคยกับความคิดของตัวเองเป็นสามีลิขิตที่จะกลายเป็นคนหาเลี้ยงครอบครัวของครอบครัวที่เผาด้วยความปรารถนาที่จะช่วยให้สาเหตุที่ยูเนี่ยน ให้สิ่งที่เรารู้เกี่ยวกับลูอิซ่าของ leanings ทอมบอยดูเหมือนว่าเพียงธรรมชาติที่เธอปฏิเสธที่จะมีความพึงพอใจกับถุงเท้าถักและผ้าพันแผลเย็บผ้าแทนที่จะเลือกที่จะเป็นอาสาสมัครสำหรับคณะนกของสหภาพของพยาบาลหญิง. ที่ระบาดในสงครามไม่มีพยาบาลหญิงและ หน่วยงานทางการแพทย์ของทั้งสองกองทัพสหภาพและพันธมิตรก็ไม่ได้เตรียมตัวไว้สำหรับละห้อยฝนตกหนักบาดเจ็บจากบาดแผลและโรคที่จมในไม่ช้าพวกเขา การดูแลพยาบาลเพียงถูกจัดให้โดยทหารพักฟื้น ผู้หญิงเริ่มเดินทางไปยังสนามรบและโรงพยาบาลจะพยายามที่จะช่วยคนที่รักของพวกเขา หลายคนของพยาบาลที่มีชื่อเสียงที่สุดของความขัดแย้งที่จะเริ่มต้นด้วยวิธีนี้รวมทั้ง "แม่" แมรี่แอน Bickerdyke ที่เป็นที่เคารพได้โดยกองทัพพันธมิตรที่เธอได้รับเชิญโดยวิลเลียมตันเชอร์แมนที่จะนั่งในรีวิวแกรนด์ในกรุงวอชิงตันในตอนท้ายของสงคราม แรงบันดาลใจจากตัวอย่างของอังกฤษฟลอเรนซ์ไนติงเกในช่วงสงครามไครเมียที่ผู้หญิงยังกดอย่างเป็นทางการที่จะให้บริการ แม้จะมีการต่อต้านจากสถานพยาบาลทหารโดยสิงหาคม 1861 ผู้หญิงที่อาจจะมีการรวบรวมอย่างเป็นทางการพยาบาล "ที่จะได้รับสี่สิบเซ็นต์วันและเป็นหนึ่งในอาหาร." แต่ถึงกระนั้นก็ไม่ได้จนกว่าฤดูร้อนของปี 1862 ที่ผู้หญิงเริ่มให้บริการในตัวเลขและ ศัลยแพทย์ทั่วไปวิลเลียมแฮมมอนด์ออกหนังสือเวียนฉบับที่ 7, การตั้งค่าออกมาภายใต้เงื่อนไขที่ผู้หญิงจะได้รับการยอมรับ เพื่อให้กลายเป็นแม่แบบสำหรับโดโรเธียดิกซ์ผู้บังคับบัญชาแรกของพยาบาล เท่านั้น "วัยกลางคน" ผู้หญิงระหว่าง 35 (ลดลงอย่างรวดเร็วถึง 30) และ 50 ที่จะจัดให้มีการอ้างอิงตัวละครที่จะได้รับการยอมรับและพวกเขาก็ต้องยอมรับที่จะแต่งตัวชัดถ้อยชัดคำใน "น้ำตาล, สีเทาหรือสีดำ ... โดยไม่ต้องเครื่องประดับของการจัดเรียงใด ๆ ." ไม่มีการฝึกอบรมอย่างเป็นทางการ ที่ถูกต้องเนื่องจากไม่มีที่มีอยู่เท่านั้น "ความสามารถในการดูแลผู้ป่วย." ดิกซ์เคยทำงานเป็นผู้ช่วยใน Bronson บาทวิถีของโรงเรียนวัดในบอสตันดังนั้นมันก็ไม่ได้เป็นเรื่องยากสำหรับ Louisa เพื่อรักษาความปลอดภัยได้รับการแต่งตั้ง ในช่วงต้นเดือนธันวาคม 1862 หลังพ่ายแพ้ย่อยยับของกองกำลังพันธมิตรที่เฟรเดอริเธอรายงานภาษีที่โรงแรมหลุดลุ่ยยูเนี่ยนในกรุงวอชิงตันซึ่งได้รับการดัดแปลงให้รีบเข้าไปในโรงพยาบาล เธอกระโดดลงไปในความเป็นจริงของสงครามได้อย่างรวดเร็วเนื่องจากการบาดเจ็บล้มตายจากการต่อสู้ที่เธอเรียกว่า "ความผิดพลาด Burnside" -were สตรีมมิ่งในขณะที่เธอเกี่ยวข้องในชีวิตประจำวันของเธอภาพวาดโรงพยาบาล. มีพวกเขา! "ชายผู้กล้าหาญของเรา" เป็นเอกสารที่เป็นธรรมเรียกพวกเขาสำหรับขี้ขลาดแทบจะไม่สามารถได้รับเพื่อพรุนด้วยการยิงและเปลือกเพื่อฉีกขาดและแตกไม่ได้ทนทุกข์ทรมานที่เราไม่มีชื่อมีความอดทนไม่ร้องทุกข์ ... พวกเขาได้ในหัวเรื่อง มาบางอย่างเกี่ยวกับแฮโรลบางในอ้อมแขนของผู้ชายบางอย่างอ่อนแรงส่าย propped พร้อมในไม้ค้ำหยาบคายและหนึ่งวางสิ้นเชิงและยังคงมีใบหน้าที่ครอบคลุมเป็นเพื่อนสนิททำให้ชื่อของเขาจะได้รับการบันทึกไว้ก่อนที่จะพาเขาไปยังบ้านที่ตายแล้ว. หนึ่ง เพียง แต่สามารถคิดวิธีการที่น่าตกใจที่จะแนะนำนี้ผลพวงของการต่อสู้ที่โหดร้ายเป็นบาทวิถี แต่เธอตัดสินได้อย่างรวดเร็วเข้าไปในโรงพยาบาลการปฏิบัติซักผ้าและการให้อาหารได้รับบาดเจ็บและต่อไปนี้ศัลยแพทย์ในรอบของพวกเขาที่จะเปลี่ยนน้ำและการบริหารจัดการสิ่งที่ไม่กี่ยาที่มีอยู่ มากเวลาพยาบาลของหลักสูตรที่ได้รับการทุ่มเทเพื่อให้ความสะดวกสบายในสิ่งที่พวกเขาสามารถทำได้เพื่อทหาร, การอ่านให้พวกเขาเขียนจดหมาย, การพูดคุยและฟังพวกเขาและการถือครองมือของพวกเขาในขณะที่แพทย์ตรวจสอบของพวกเขาบาดแผลโดยไม่ได้รับประโยชน์จากยาชา . ในโรงพยาบาลเช่นเดียวกับในสาขาที่อันตรายมากที่สุดให้กับทหารและผู้ดูแลผู้ป่วยเป็นโรคเหมือนกัน น้อยกว่าหนึ่งเดือนหลังจากที่เธอเอาขึ้นหน้าที่ของเธอในกรุงวอชิงตันในช่วงต้นเดือนมกราคม 1863 บาทวิถีลงมาด้วยโรคปอดบวมไทฟอยด์ ในตอนแรกเธอหัวชนฝาพยายามที่จะให้ทันกับหน้าที่ของเธอแม้จะมีไข้สูงและไอดึง แต่ไม่ช้าเธอก็ถูกกักตัวไว้ที่เตียง ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังคงที่จะเขียนจดหมายและเย็บทหารจนเธอกลายเป็นไม่ดีอันตราย ผู้บังคับบัญชาของเธอฮันนาห์เชือก (ที่มีตัวอักษรของตัวเองสงครามกลางเมืองและไดอารี่ถูกตีพิมพ์ในที่สุดในปี 1980) เขียนขอให้ครอบครัวของเธอที่จะมาและพาเธอกลับบ้าน เชือกตัวเองต่อมาล้มป่วยและเสียชีวิตในวันที่ 20 มกราคมในวันถัดไป Louisa ตกลงที่จะให้พ่อของเธอพาเธอกลับบ้าน. มักจะหลง (และอาจจะวางยาพิษโดยไขว้เขวปรอทเจือเธอต้องการได้รับยาที่มี) บาทวิถีก็ไม่ดีพอที่จะ ออกจากบ้านจนถึงฤดูใบไม้ผลิ แต่ทันทีที่เธอจะได้ทำงานที่แนะนำให้เพื่อน ๆ และครอบครัวที่เธอกำหนดเกี่ยวกับการแก้ไขสำหรับการตีพิมพ์จดหมายที่เธอได้ส่งและวารสารที่เธอได้เก็บไว้ ภาพวาดที่โรงพยาบาลปรากฏตัวครั้งแรกในบอสตันเครือจักรภพหนังสือพิมพ์รายสัปดาห์ในสี่งวดในเดือนพฤษภาคมและมิถุนายน 1863 ที่แปลกใจของบาทวิถีของสเก็ตช์ได้รับการพิสูจน์ให้เป็นที่นิยมเป็นพิเศษและได้รับการพิมพ์ได้อย่างรวดเร็วในหนังสือพิมพ์ทั่วภาคเหนือ สองสำนักพิมพ์ประชันในการผลิตรุ่นที่ขยายตัวในรูปแบบหนังสือที่ปรากฏในหนังสือปกแข็งที่สิงหาคม มันก็จะกลายเป็นความสำเร็จที่มีความหิวของประชาชนสำหรับข่าวเกี่ยวกับมัน "ชาย." ปริมาณการพิมพ์อีกครั้งใน 1869 เพิ่มเติมเนื้อหาเช่นภาพวาดและโรงพยาบาลค่ายและเรื่อง Fireside และอีกครั้งได้เป็นอย่างดีในการขายอีก 3,000 เล่มในการหวนกลับเจ็บป่วยบาทวิถีอาจจะมองว่าเป็นผลที่โชคดีในการให้บริการช่วงสั้น ๆ ของเธอเพราะมันหมายความว่าเธอถูกกันออกจากพยาบาลในช่วงต้นของความขัดแย้ง (ภาพวาดเป็นในการพิมพ์ก่อนที่จะรบเกตตี้) และช่วยให้เธอเป็นครั้งแรกใน สาขาที่มีบัญชีโดยตรงของวิธีการที่ได้รับบาดเจ็บได้รับการรักษาทหาร พยาบาลจำนวนมากอีกต่อไปและทำหน้าที่ภายใต้เงื่อนไขที่พยายามกว่าบาทวิถีและหลังสงครามบางคนผลิตที่ฮือฮามากขึ้น แต่ขนาดของสงครามและขอบเขตของการบาดเจ็บล้มตายของมันยังคงจมอยู่กับประชาชนเมื่อภาพวาดบาทวิถีของโรงพยาบาลปรากฏตัวครั้งแรก. จากนั้นเกินไปบาทวิถีเป็นนักเขียนที่มีทักษะที่รู้วิธีที่จะทำให้เธอภาพวาดสดใสและสนุกสนานเช่นเดียวกับที่เป็นจริง เธอโยนตัวเองเป็นชนิดของดิกเคนส์ตัวอักษรพยาบาลกลียุคหอยขมและสลับบัญชีที่น่ากลัวของความทุกข์ทรมานทหารมีรายละเอียดของการเดินทางของเธอเองสเก็ตช์ของสงครามวอชิงตันและบัญชีลดตัวลงของการเผชิญหน้าของเธอกับพนักงานและผู้ป่วย. ยังคงเป็นหนึ่งในผู้ต้องสงสัยว่า มันเป็นความเห็นอกเห็นใจบาทวิถีสำหรับที่ได้รับบาดเจ็บที่ทำให้ภาพวาดโรงพยาบาลจึงเป็นที่นิยม หัวใจของชีวิตประจำวันของเธอทางอธิบายทุกข์ของจอห์น Suhre เป็นช่างตีเหล็กเวอร์จิเนียที่มีรัฐธรรมนูญเหล็กและกระสุนแผลผ่านปอดของเขา หลังจากตรวจสอบเขาศัลยแพทย์ทิ้งมันไปบาทวิถีที่จะบอกให้เขารู้ว่าบาดแผลของเขาเป็นอันตรายถึงชีวิต แม้ว่าความทุกข์ Suhre ถูกยืดเยื้อเขาเบื่อพวกเขาอยู่ในความเงียบและจิตวิญญาณที่ดี เมื่อปลายในที่สุดก็มาวันต่อมาที่บาทวิถีที่เกี่ยวข้อง "เขาจัดขึ้นใกล้มือของฉันเพื่อให้ใกล้เคียงว่าตอนที่เขากำลังนอนหลับที่สุดท้ายที่ฉันไม่สามารถวาดมันออกไป ... .but แม้ว่ามือของฉันก็แปลกเย็นและแข็งและสี่เครื่องหมายสีขาว ยังคงอยู่ทั่วหลังของมัน ... ฉันไม่สามารถ แต่ต้องดีใจที่ผ่านการสัมผัสการปรากฏตัวของความเห็นอกเห็นใจของมนุษย์อาจจะได้ลดหย่อนยากชั่วโมง. "ภาพวาดโรงพยาบาลของเธอให้ใบหน้าของมนุษย์สถิติอุบัติเหตุส่ายที่เป็นจุดเริ่มต้นที่จะปรากฏและมันก็ยังคงเป็นบัญชีผู้บุกเบิกพยาบาลทหารในวัยเด็ก พระนามหนึ่งของศัลยแพทย์กับผู้ที่บาทวิถีได้ทำงานที่โรงแรมยูเนี่ยนได้เขียนจดหมายไปขอบคุณเธอสำหรับการเปิดเผยให้เขาไฮโซของตัวละครทหารฯ "มันเป็นความอัปยศอดสูกับผมว่า" เขาพูด "ที่จะคิดว่าฉันได้รับมาอย่างยาวนานในหมู่พวกเขาด้วยความโง่เช่นทางจิตหรือทางศีลธรรมที่ฉันไม่เคยพบมันสำหรับตัวเอง." โรเบิร์ต Sattelmeyer เป็นผู้สำเร็จราชการศาสตราจารย์ที่มหาวิทยาลัยรัฐจอร์เจียและ บรรณาธิการของประวัติศาสตร์อเมริกันผ่านวรรณกรรม บทความเดิมปรากฏในเดือนเมษายน 2012 สงครามกลางเมืองไทม์

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

Louisa พฤษภาคม อัลคอตต์ไปสงคราม

อยากสนับสนุนเหนือ รุ่นผู้เขียนอาสาฝึกหัดคณะพยาบาลหญิง

lousia อาจกับ 1888 . ห้องสมุดรัฐสภา .
lousia อาจกับ 1888 . ห้องสมุดของรัฐสภา สำหรับรุ่นของชาวอเมริกัน , Louisa พฤษภาคมกับได้รับการยอมรับในฐานะที่เป็นผู้เขียนของผู้หญิงเล็ก ๆน้อย ๆ ( 1868 ) , กึ่งอัตชีวประวัตินวนิยายเรื่องสี่พี่น้องที่อาศัยอยู่ในความสามัคคีแมสซาชูเซต ขณะที่พ่อของพวกเขาเสิร์ฟในสงครามกลางเมือง ผู้หญิงเล็ก ๆน้อย ๆและต่อมาได้รับความนิยมพอๆ กับของ ชัดเจนแบบนางเอกของเธอ โจ มีนาคม , กบฏทอมบอยที่โตขึ้นเป็นนักเขียน มันไม่น่าแปลกใจ ดังนั้น เธอจะจดจำวันนี้ส่วนใหญ่เป็นผู้เขียนของหนังสือเด็ก จริงกับมีที่สุดจะซับซ้อนมาก และตัวเลขที่น่าสนใจเพื่อหาเงิน เธอเขียนภายใต้นามปากกาน่าตกใจและแม้แต่เผ็ดร้อนเรื่องราวที่มีชื่อเช่น " พอลลีนเป็นเรื่องอันตรายและการลงโทษ " นิตยสารที่เป็นที่นิยม นอกจากนี้ เธอเขียนนวนิยายที่ร้ายแรงสำหรับผู้ใหญ่ แต่เธอยังเป็นผู้สนับสนุนตลอดชีวิตเพื่อปฏิรูปสังคม สนับสนุนการนำการเลิกทาส ตลอดจนสิทธิของผู้หญิงบางทีอย่างน้อยที่รู้จักกันดีด้านอาชีพที่ทำให้เธอประหลาดใจก็คือ เธออาสาที่จะเป็นพยาบาลในสงครามกลางเมือง เธอเกือบจะตายจากโรคที่เธอติดเชื้อในช่วงนั้น และหลังจากนั้นเธอก็เขียนจากบันทึกความทรงจำแรกเพื่อดึงดูดความสนใจของประชาชน เงื่อนไขในโรงพยาบาลทหารและอดีต ความทุกข์ทน โดยทหารบาดเจ็บ
เมื่อสงครามการ alcotts เหมือนหลายครอบครัวอังกฤษ อื่น ๆ , ถือความขัดแย้งตัดเป็นสงครามครูเสดรุ่งโรจน์จบความเป็นทาส ซึ่งแตกต่างจากตัวละครคุณมีนาคมของผู้หญิงน้อย ที่สุดของพ่อ บรอนสัน อัลคอตต์ , นักปรัชญา , นักปฏิรูปและข้ามอง cendentalist ที่ยาวได้ต่อสู้กับ Woes การเงินการศึกษา กว่า 60 และแก่เกินไปที่จะให้บริการแต่สองสาว ที่ตอนนั้นใกล้ 30 และชินแล้วคิดว่าตัวเองเป็นสาวทึนทึก , destined ที่จะเป็นคนหาเลี้ยงครอบครัวนั้นมีความปรารถนาที่จะช่วยให้สหภาพ สาเหตุ ให้สิ่งที่เรารู้เกี่ยวกับ Louisa เป็นทอมบอย leanings ดูเหมือนเป็นเรื่องธรรมดาที่เธอปฏิเสธที่จะพอใจกับถุงเท้าถักและเย็บ ใช้ผ้าพันแผลการเลือกแทนการอาสาของสหภาพเพิ่งคณะพยาบาลหญิง

ที่ระบาดของสงคราม ไม่มีพยาบาลหญิง และแผนกการแพทย์ของทั้งสหภาพ และกองทัพพันธมิตรกำลังเสียใจที่ไม่ได้เตรียมตัวอะไรเลยสำหรับฝนตกหนักได้รับบาดเจ็บจากแผลและโรคในไม่ช้าอย่างแน่นอน พวกเขา การพยาบาลเฉพาะโดยทหารพักฟื้น