The earliest known historical perio

The earliest known historical period is the Dvaravati. This was an Indian-based culture, which defused through the northeast region of what is now Thailand. Evidence of this culture is found in Surin region dating to between the 7th–11th centuries CE. It was in this period that Buddhism became the dominant religion of the region.

Following the Dvaravati period, the powerful Khmer Empire expanded its influence throughout what is now the southern Isan region of Thailand. This period covers the 7th–13th centuries CE. Surin was an important part of the ancient Khmer empire. Temple ruins and a substantial ethnic Khmer minority remain part of Surin. Khmer stone inscriptions date from c. 600 CE. Over the next several centuries a growing number of Khmer sites were constructed in the province, most notably Prasat Sikhoraphum. These sites would have formed part of the network of Khmer infrastructure centred on Prasat Phanom Rung.

With the collapse of the Khmer empire in the 13th century, Surin faded from history, not to re-emerge until the 18th century. According to legend, a local Kuay leader named Chiangpum presented a rare white elephant to Chao Phaya Chakri, the future King Rama I. In gratitude, he awarded Chiangpum the royal title Luang Surin Phakdi and appointed him village headman. When he became monarch, Rama I named Luang Surin Phakdi as the provincial governor. In 1763 Chiangpum's village moved 15 kilometers to its present location and was upgraded to a city named Muang Prathai Saman. According to tradition, the move was due to better water at the new site. In 1786 the name was changed to Surin in honor of its royal governor.

The province slowly grew as people returned to the area. Although there was a continual influx of people from the surrounding areas, Surin was largely self-sufficient and remained somewhat isolated until the arrival of the railroad in 1922. Chinese and Indian merchants settled in the city, manufacturing increased, and Surin gradually became a modern metropolis.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เร็วที่สุดรู้จักประวัติศาสตร์ทวารวดีได้ นี่คืออินเดียใช้วัฒนธรรม ที่ defused ทางภาคตะวันออกเฉียงเหนือของประเทศไทย หลักฐานของวัฒนธรรมนี้พบในภูมิภาคสุรินทร์อายุระหว่างศตวรรษ 7 – 11 CE ก็ในช่วงนี้ศาสนาพุทธเป็น ศาสนาหลักของภูมิภาคต่อระยะทวารวดี อาณาจักรเขมรมีประสิทธิภาพขยายอิทธิพลทั่วเป็นภาคอีสานของไทย ระยะนี้ครอบคลุมถึงศตวรรษ 7 – 13 CE สุรินทร์เป็นส่วนสำคัญของอาณาจักรเขมรโบราณ วัดซากปรักหักพัง และพบกลุ่มชาติพันธุ์เขมรชนกลุ่มน้อยยังคง เป็นส่วนหนึ่งของสุรินทร์ เขมรหินจารึกวันจาก CE c. 600 กว่าหลายศตวรรษถัดไป เพิ่มจำนวนเว็บไซต์เขมรถูกสร้างในจังหวัด ส่วนใหญ่ปราสาทศีขรภูมิ เว็บไซต์เหล่านี้จะเกิดขึ้นเป็นส่วนหนึ่งของเครือข่ายโครงสร้างพื้นฐานของเขมรที่ศูนย์กลางบนปราสาทพนมรุ้งด้วยการล่มสลายของอาณาจักรเขมรในศตวรรษ 13 สุรินทร์จางหายไปจากประวัติศาสตร์ ไม่โผล่อีกครั้งจนศตวรรษ 18 ตามตำนาน เฉพาะผู้นำหมูไก่เนื้อที่มีชื่อว่า Chiangpum นำเสนอช้างเผือกหายากกับเจ้าพญาจักรี พระรามในอนาคตฉัน ในความกตัญญู เขารับรางวัล Chiangpum ราชหลวงสุรินทร์ภักดี และแต่งตั้งเขาผู้ใหญ่หมู่บ้าน กลายเป็นพระมหากษัตริย์ พระฉันชื่อหลวงสุรินทร์ภักดีเป็นผู้ว่าราชการจังหวัด ใน 1763 หมู่บ้านของ Chiangpum ย้าย 15 กิโลเมตรไปยังตำแหน่งปัจจุบัน และถูกอัพเกรดเป็นเมืองชื่อเมือง Prathai โรงแรมซาแมน ตามประเพณี ย้ายได้เนื่องจากน้ำดีไซต์ใหม่ ใน 1786 ชื่อถูกเปลี่ยนแปลงในจังหวัดสุรินทร์ในเกียรติของผู้ว่าราชการของพระราชจังหวัดเติบโตช้าเป็นคนส่งคืนไปยังพื้นที่ แต่มีอีกอย่างต่อเนื่องของผู้คนจากพื้นที่โดยรอบ สุรินทร์เป็นส่วนใหญ่บาง และยังคงค่อนข้างโดดเดี่ยวจนกระทั่งการมาถึงของทางรถไฟในค.ศ. 1922 พ่อค้าจีน และอินเดียแล้วในเมือง เพิ่มผลิต และสุรินทร์ค่อย ๆ กลายเป็น เมืองทันสมัย

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ระยะเวลาประวัติศาสตร์ที่เก่าแก่ที่สุดที่รู้จักกันเป็นสมัยทวารวดี นี่คือวัฒนธรรมอินเดียตามที่คลี่คลายผ่านภาคตะวันออกเฉียงเหนือของตอนนี้คืออะไรประเทศไทย หลักฐานของวัฒนธรรมนี้จะพบในภูมิภาคสุรินทร์เดทระหว่างศตวรรษที่ 7 CE-11 มันอยู่ในช่วงนี้เองที่กลายเป็นศาสนาพุทธศาสนาที่โดดเด่นของภูมิภาค. หลังจากที่สมัยทวาราวดีที่อาณาจักรเขมรที่มีประสิทธิภาพขยายอิทธิพลไปทั่วตอนนี้ก็คือภาคอีสานภาคใต้ของประเทศไทย ช่วงเวลานี้ครอบคลุมถึงศตวรรษที่ 7 CE-13 สุรินทร์เป็นส่วนสำคัญของอาณาจักรเขมรโบราณ ซากปรักหักพังของวัดและเป็นชนกลุ่มน้อยชาติพันธุ์เขมรที่สำคัญยังคงเป็นส่วนหนึ่งของจังหวัดสุรินทร์ ศิลาจารึกเขมรจากวันที่ค 600 CE ในช่วงหลายศตวรรษตัวเลขการเติบโตของเว็บไซต์เขมรถูกสร้างขึ้นในจังหวัดที่สะดุดตาที่สุดปราสาทศีขรภูมิ เว็บไซต์เหล่านี้จะได้กลายเป็นส่วนหนึ่งของเครือข่ายโครงสร้างพื้นฐานของเขมรมีศูนย์กลางอยู่ที่ปราสาทพนมรุ้ง. กับการล่มสลายของอาณาจักรเขมรในศตวรรษที่ 13 ที่จังหวัดสุรินทร์จางหายไปจากประวัติศาสตร์ไม่ได้ที่จะโผล่ออกมาอีกครั้งจนกระทั่งศตวรรษที่ 18 ตามตำนานผู้นำท้องถิ่นก๊วยชื่อ Chiangpum นำเสนอช้างเผือกหายากที่จะเจ้าพระยาจักรีในอนาคตรัชกาลที่ I. ในความกตัญญูของเขาได้รับรางวัล Chiangpum พระชื่อหลวงสุรินทร์ภักดีและได้รับการแต่งตั้งผู้ใหญ่บ้าน เมื่อเขากลายเป็นพระมหากษัตริย์รัชกาลที่ผมตั้งชื่อหลวงสุรินทร์ภักดีในฐานะผู้ว่าราชการจังหวัด ใน 1,763 หมู่บ้าน Chiangpum ย้าย 15 กิโลเมตรปัจจุบันตั้งอยู่และได้รับการอัพเกรดไปยังเมืองชื่อเมืองประทายสมาน ตามประเพณีการย้ายเป็นเพราะน้ำดีกว่าที่เว็บไซต์ใหม่ ใน 1786 เปลี่ยนชื่อเป็นสุรินทร์เพื่อเป็นเกียรติแก่ผู้ว่าราชการจังหวัดพระราช. จังหวัดช้าเติบโตเป็นคนที่กลับไปยังพื้นที่ แม้จะมีการไหลบ่าเข้ามาอย่างต่อเนื่องของผู้คนจากพื้นที่โดยรอบสุรินทร์ส่วนใหญ่เป็นแบบพอเพียงและยังคงค่อนข้างโดดเดี่ยวจนกระทั่งการมาถึงของรถไฟในปี 1922 พ่อค้าชาวจีนและอินเดียที่ตั้งรกรากอยู่ในเมือง, การผลิตที่เพิ่มขึ้นและสุรินทร์ค่อย ๆ กลายเป็นที่ทันสมัย มหานคร

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ที่รู้จักกันเร็วช่วงเวลาทางประวัติศาสตร์ คือ ทวารวดี นี้เป็นตามที่อินเดียวัฒนธรรม ที่กู้ผ่านภาคตะวันออกเฉียงเหนือของอะไรตอนนี้ ประเทศไทย หลักฐานของวัฒนธรรมนี้จะพบในเขตจังหวัดสุรินทร์กับระหว่าง 7 – 11 ศตวรรษ CE มันเป็นในช่วงเวลานี้ว่า พระพุทธศาสนาเป็นศาสนาที่เด่นของภูมิภาค .

ต่อไปนี้สมัยทวารวดีระยะเวลาอำนาจอาณาจักรเขมรขยายอิทธิพลไปทั่วแล้วตอนนี้ภาคใต้ภาคอีสานของประเทศไทย ช่วงเวลานี้ครอบคลุม 7 – 13 ศตวรรษ CE สุรินทร์ เป็นส่วนสําคัญของอาณาจักรขอมโบราณ . ซากปรักหักพังของวัดและรูปธรรมชาติเขมรชนกลุ่มน้อยยังคงเป็นส่วนหนึ่งของจังหวัดสุรินทร์ หินจารึกเขมรวันที่จาก C . 600 CEในอีกหลายศตวรรษ ตัวเลขการเติบโตของเขมรเว็บไซต์ถูกสร้างขึ้นในจังหวัด ส่วนใหญ่ยวดปราสาทศีขรภูมิ . เว็บไซต์เหล่านี้จะเกิดขึ้นเป็นส่วนหนึ่งของเครือข่ายโครงสร้างพื้นฐานของเขมรที่มีปราสาทเขาพนมรุ้ง .

กับการล่มสลายของอาณาจักรขอมในศตวรรษที่ 13 , สุรินทร์ เลือนหายไปจากประวัติศาสตร์ ไม่ต้อง Re ออกมาจนกระทั่งศตวรรษที่ 18 ตามตำนานท้องถิ่นควยหัวหน้าชื่อ chiangpum มอบช้างหายากสีขาว เจ้าพระยาจักรี อนาคตรัชกาลที่ฉันรู้สึกขอบคุณ เขาได้รับรางวัล chiangpum ราชชื่อหลวงสุรินทร์ภักดีและการแต่งตั้งเขา ผู้ใหญ่บ้าน เมื่อเขาได้ขึ้นเป็นพระมหากษัตริย์ รัชกาลที่ ชื่อ หลวงสุรินทร์ภักดี เป็นผู้ว่าราชการจังหวัดใน 1763 chiangpum หมู่บ้านย้าย 15 กิโลเมตรของพื้นที่ปัจจุบัน และปรับขึ้นเป็นเมืองชื่อเมืองประทายสมาน . ตามประเพณี การย้ายเนื่องจากดีกว่าน้ำที่เว็บไซต์ใหม่ ใน 1786 เปลี่ยนชื่อเป็น สุรินทร์ เกียรติของพระราชการ

จังหวัดค่อยๆเติบโตเป็นคนกลับไปยังพื้นที่ถึงแม้ว่ามีอย่างต่อเนื่องการไหลเข้าของคน จากพื้นที่โดยรอบ สุรินทร์เป็นส่วนใหญ่พอเพียงและยังคงค่อนข้างโดดเดี่ยว จนกระทั่งมาถึงทางรถไฟในปี 1922 . จีนและอินเดีย พ่อค้า อาศัยอยู่ในเมือง การผลิตเพิ่มขึ้น และสุรินทร์ ค่อยๆ กลายเป็นมหานครที่ทันสมัย