Helen Sandberg stood by the control

Helen Sandberg stood by the control room window, staring at the plane. ‘Come on,’
she said. ‘Why is that door shut? Where are the passengers?’
‘The hijackers won’t set them free,’ said Inspector Holm. ‘I told you, Prime Minister,
this is serious mistake.’
‘Be quiet, man,’ said Colonel Carter. ‘I think we’ve got something on the radio.’
Beside him, a soldier was turning the controls of a small army radio. Suddenly, the
voice of one of the hijackers and the prisoner came into the room.
‘So how many soldiers are there in the airport building, my brother?’
‘I didn’t see any soldiers, only police.’
‘That’s strange! No soldiers at all?’
‘I did not see any, brother.’
‘Very strange. But these are not military people. They do not have many soldiers.
Perhaps the woman do what she says, then.’
‘What happening, Colonel?’ Helen asked. ‘Those are the hijackers voices. How can
we hear them?’
The Colonel laughed. ‘Well, madam, you can see it’s raining, can’t you? We didn’t
want our poor prisoner to get wet, so we gave him a nice yellow raincoat, you see. But it
was an expensive raincoat, because one of its buttons is a small transmitter. So now we
can hear everything they say and we know where are on the plane!’
Helen smiled. ‘Good idea, Colonel. I hope it helps.’
‘Prime Minister,’ Michael interrupted. ‘They’re coming!’
Helen looked through the window. The door of the plane was open and people were
coming down the steps one after another. Some of them started to run towards the airport
building, and few knelt down on the wet tarmac.
‘What are they doing?’ Helen asked.
‘Praying, perhaps?’ said Michael. ‘To thank God that they’re alive?’
Police and doctors came out of the building to help the passengers. Helen stood and
watched through binoculars. She did not see Carl.
‘Ninety-nine, a hundred. That’s it, then,’ said Colonel Carter. The plane door closed.
‘Now we move on to the next step of our plan. Goodbye, Prime Minister.’
Helen turned and saw that the Colonel was putting on white clothes on top of his army
uniform. He put several grenades in the coat pocket, and a machine gun into a long pocket
inside the coat. He smiled at her. ‘I must help my men refuel the plane.’
‘May God go with you, Colonel,’ she said.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เฮเลนแซนด์เบิร์กยืนอยู่หน้าต่างห้องควบคุม จ้องมองที่เครื่องบิน 'โธ่เธอบอกว่า ' ทำไมเป็นที่ปิดประตู ที่มีผู้โดยสาร?''การจี้จะไม่ตั้งพวกเขาฟรี กล่าวว่า สารวัตร Holm ' ฉันบอกคุณ นายกรัฐมนตรีนี่คือผิด ''จะเงียบ คน พันคาร์เตอร์กล่าว 'ผมคิดว่า เรามีบางสิ่งบางอย่างในรายการวิทยุ'ข้าง ๆ เขา ทหารถูกเปลี่ยนการควบคุมของวิทยุกองทัพขนาดเล็ก ทันใดนั้น การเสียงของหนึ่ง hijackers และนักโทษเข้ามาในห้อง'ทหารหลายวิธีจึงมีในสนามบินอาคาร พี่''ฉันไม่เห็นมีทหาร ตำรวจเท่านั้น'' นั่นคือแปลก ไม่มีทหารเลย?''ฉันไม่เห็นใด ๆ พี่ชาย'' แปลกมาก แต่เหล่านี้ไม่ใช่ทหาร ไม่มีทหารจำนวนมากบางทีผู้หญิงทำเธอพูดอะไร แล้ว.''อะไรเกิดขึ้น พันเอก' เฮเลนถาม ' ผู้มีเสียงจี้ วิธีการที่สามารถเราได้ยินพวกเขา?'อัพเดต:พัน ' ดี แหม่ม คุณสามารถเห็นฝนตก ไม่คุณ เราไม่ได้ต้องโทษเราจนเปียก เพื่อเราเขามีกระสีเหลืองดี คุณเห็น แต่มันเป็นเสื้อกันฝนราคาแพง เพราะปุ่มกดอย่างใดอย่างหนึ่งคือเครื่องส่งสัญญาณขนาดเล็ก ตอนนี้เราสามารถได้ยินทุกอย่างที่พูดและเราทราบว่าอยู่บนเครื่องบิน!'เฮเลนยิ้ม ' ความคิดดี พันเอก ฉันหวังว่า มันช่วย ''นายกรัฐมนตรี การขัดจังหวะของไมเคิล 'พวกเขากำลังมา'เฮเลนมองผ่านหน้าต่าง ประตูของเครื่องบินถูกเปิด และคนมาลงขั้นตอนหนึ่ง บางคนเริ่มที่จะเรียกใช้สู่สนามบินอาคาร และไม่กี่ทำลงเปียกสายการบิน'ทำอะไร' เฮเลนถาม'สวดมนต์ บางที ' กล่าวว่า ไมเคิล การขอบคุณพระเจ้าที่พวกเขากำลังมีชีวิตอยู่หรือไม่'ตำรวจและแพทย์มาจากอาคารจะช่วยให้ผู้โดยสาร เฮเลนยืน และดูผ่านทางกล้องส่องทางไกล เธอไม่ได้เห็นคาร์ล' เก้าเก้า ร้อย ที่อยู่ แล้ว กล่าวว่า พันคาร์เตอร์ ปิดประตูเครื่องบิน' ตอนนี้เราย้ายไปยังขั้นตอนถัดไปของเรา ลาก่อน นายกรัฐมนตรี.'เฮเลนเปิด และเห็นว่า พันถูกวางลงบนผ้าสีขาวด้านบนของกองทัพของเขาเหมือนกัน เขาวางระเบิดหลายในกระเป๋าเสื้อ และปืนกระเป๋ายาวภายในเสื้อ ยิ้มที่เธอ 'ฉันต้องช่วยผู้ชายของฉันเครื่องบินเติมเชื้อเพลิง'เธอกล่าวว่า 'พระเจ้าไปอาจกับคุณ พันเอก

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เฮเลน Sandberg ยืนอยู่ที่หน้าต่างห้องควบคุมจ้องมองที่เครื่องบิน 'Come on,'
เธอกล่าวว่า 'ทำไมประตูที่ปิด? ในกรณีที่ผู้โดยสาร? '
' จี้จะไม่ได้ตั้งให้ฟรี 'สารวัตรโฮล์มกล่าวว่า 'ผมบอกคุณนายกรัฐมนตรี
นี้เป็นความผิดพลาดร้ายแรง.'
'เงียบ, ชาย,' พันเอกคาร์เตอร์กล่าวว่า "ผมคิดว่าเรามีบางสิ่งบางอย่างในวิทยุ.
ข้างเขาทหารกำลังหันควบคุมวิทยุกองทัพขนาดเล็ก ทันใดนั้น
เสียงของหนึ่งจี้และนักโทษเข้ามาในห้อง.
'ดังนั้นวิธีที่หลาย ๆ ทหารจะมีในอาคารสนามบินพี่ชายของฉัน?'
'ผมไม่ได้เห็นทหารใด ๆ ตำรวจเท่านั้น.'
'ที่แปลก! ไม่มีทหารที่ทั้งหมดหรือไม่ '
' ฉันไม่เห็นใด ๆ พี่ชาย. '
' ที่แปลกมาก แต่เหล่านี้จะไม่ได้คนทหาร พวกเขาไม่ได้มีทหารหลายคน.
บางทีผู้หญิงคนนั้นทำในสิ่งที่เธอพูดแล้ว. '
' สิ่งที่เกิดขึ้นพันเอก? เฮเลนถาม 'เหล่านี้คือเสียงจี้ วิธีสามารถ
เราได้ยินพวกเขา? '
ผู้พันหัวเราะ 'ดี, แหม่ม, คุณสามารถเห็นมันมีฝนตกไม่สามารถคุณ? เราไม่ได้
ต้องการให้นักโทษที่ไม่ดีของเราที่จะได้รับเปียกดังนั้นเราจึงทำให้เขามีเสื้อกันฝนสีเหลืองดีที่คุณเห็น แต่มัน
เป็นเสื้อกันฝนที่มีราคาแพงเพราะปุ่มใดปุ่มหนึ่งที่เป็นเครื่องส่งสัญญาณขนาดเล็ก ดังนั้นตอนนี้เรา
สามารถได้ยินทุกอย่างที่พวกเขาพูดและเรารู้ว่าอยู่ที่ไหนบนเครื่องบิน! '
เฮเลนยิ้ม 'ความคิดที่ดีพันเอก ผมหวังว่ามันจะช่วยให้. '
' นายกรัฐมนตรี 'ไมเคิลขัดจังหวะ 'พวกเขากำลังมา!'
เฮเลนมองผ่านหน้าต่าง ประตูเครื่องบินเปิดและคนถูก
ลงมาหนึ่งขั้นตอนหลังจากที่อื่น บางส่วนของพวกเขาเริ่มวิ่งไปทางสนามบิน
อาคารและไม่กี่คุกเข่าลงบนพื้นเปียก.
'พวกเขากำลังทำอะไร?' เฮเลนถาม.
'สวดมนต์อาจ?' ไมเคิลกล่าวว่า 'เพื่อขอบคุณพระเจ้าที่พวกเขากำลังมีชีวิตอยู่?'
ตำรวจและแพทย์ออกจากอาคารมาช่วยผู้โดยสาร เฮเลนยืน
เฝ้ามองผ่านกล้องส่องทางไกล เธอไม่ได้เห็นคาร์ล.
'เก้าสิบเก้าร้อย นั่นคือมันแล้ว 'พันเอกคาร์เตอร์กล่าวว่า ประตูเครื่องบินปิด.
'ตอนนี้เราย้ายไปยังขั้นตอนต่อไปของแผนของเรา Goodbye, นายกรัฐมนตรี. '
เฮเลนหันและเห็นว่าพันเอกถูกวางบนเสื้อผ้าสีขาวด้านบนของกองทัพของเขา
เครื่องแบบ เขาวางระเบิดหลายแห่งในกระเป๋าเสื้อและปืนกลในกระเป๋ายาว
ภายในเสื้อ เขายิ้มให้เธอ 'ฉันจะต้องช่วยคนของข้าเติมน้ำมันเครื่องบิน.'
'พระเจ้าอาจจะไปกับคุณพันเอก' เธอกล่าวว่า