To describe Thai Classical Dance, i

To describe Thai Classical Dance, in words, can never do justice to the art-form. To view a performance, especially if many dancers are involved, reminds me of a field of sunflowers, or wheat, swaying in unison at the whim of an evening breeze. Or perhaps the soaring of seabirds as they ride the thermals - at one with the wind. Thai Dancing is a pageant of poetry in motion.

Stemming from the Royal Courts of Old Siam (not necessarily within the geographic boundaries of present-day Thailand) the influence of which extended as far East as the Khmer capital of Angkor, Classical Dancers entertained and soothed their local royalty as well performing before visiting royals and nobility.

Dance troupes and schools were part of every Royal Court and as a Royal Court moved in progress, so did the dance performers - assimilating new movements, choreography and costume styles. The essential essence of these traditional dance interpretations and movements have remained strong and are taught in every Thai Classical Dance School today.

Local students of dance may be taught at Chiangmai's Academy of Dramatic Arts (within the National Theatre Complex) near Suriwong Road. At the entrance to the Academy is a large representation of Lord Ganesh, the Elephant God, who is patron of all artistic endeavour. The statue of Lord Ganesh is invariably heavily garlanded by student devotees as they strive for artistic betterment.

Thai dance, correctly known as "Fawn Thai" has many variations, drawn from its cultural past, but is usually presented by four to six pairs of dancers. For Grand or State occasions, there may be hundreds of dancers involved. Costumes are richly spectacular in splendor and style with regional differences which, again, echo the sources from past Royal Courts.

"Fawn Thai", as you may see performed at a khantoke dinner, or perhaps at a special civic ceremony, will usually fall within the following five classic styles: Fawn Leb (the Fingernails Dance), Fawn Marn Gumm Ber (the Butterfly Dance), Fawn Marn Mong Kol (the Happy Dance), Fawn Tian (the Candle Dance) or Fawn Ngiew (the Scarf Dance).

Fawn Leb - Fingernail Dance - is usually presented by five pairs of female dancers. Each dancer will be wearing finger stalls of beaten and polished brass; these "fingernails" are about 15 cms (6 ins) long and give a wonderfully graceful extension to already supple fingers. They are also designed to accentuate the fluid hand movements of Classical Dance.

Another wonderful dance to see is the Fawn Tian - the Candle Dance. Always performed at nighttime to lend emphasis to the flickering candles, the performers consist of four pairs who present 4 by 4 in an inverted "V" formation. Each female dancer will hold a lighted candle, between forefinger and thumb, and move in swaying formation to the musical accompaniment. Like wisping smoke, the movements are gentle and slow with a progression of short steps and stately swaying of the shoulders and upper body.

One of the classic roles for male dancers is that of the admirable and mischievous Hanuman. Hanuman is the Monkey General who comes to the aid of Phra Ram (hero of the epic, Thai tale "Ramakein"). The male dancer, portraying Hanuman, will be heavily and ornately masked and garbed in an exquisitely brocaded costume. He will glitter and sparkle as he goes through his movements leaps and sommersaults which are traditionally more vigorous, staccato and energetic than his female counterpart. It is a display of total grace sustained by self-discipline and controlled energy.

Accompanying each Thai Classical Dance is a traditional orchestra ranging from five to seven instrumentalists. In order not to detract from the shimmering costumes of the dancers, the musicians are simply clad in "country style" of the province and always sit, either to the rear or side of the dancers, in the lotus position. The lead instrument is the "Ranad" (a wide, low, xylophone-like instrument) and this player will take central position with other musicians gathered around.

If you haven't yet seen a Thai Classical Dance performance, it is well worth the effort of doing so. It's a beautifully relaxing, almost hypnotic, way to enjoy an evening and it is highly recommended.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เพื่ออธิบายการรำไทย คำพูด ไม่เคยทำยุติธรรมให้แบบศิลปะ เมื่อต้องการดูประสิทธิภาพ โดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้าเต้นมากมายเกี่ยวข้อง นึกของเขตของทานตะวัน ข้าวสาลี ต้นพร้อมกันที่ราชประสงค์ของลมเย็น หรือบางทีที่ยืนของ seabirds เป็นพวกขี่ thermals - หนึ่งกับลม รำไทยเป็นการประกวดบทกวีในการเคลื่อนไหวอันเนื่องมาจากการรอยัลศาลเก่าสยาม (ไม่จำเป็นต้องอยู่ในขอบเขตทางภูมิศาสตร์ของไทยเหตุการณ์) อิทธิพลที่ขยายเป็นตะวันออกไกลเป็นเมืองหลวงของเขมรของอังกอร์ นักเต้นคลาสสิกเพลิดเพลิน และเหมาะได้ของท้องถิ่นทำด้วยก่อนจะไปเยือนพระราชวงศ์และขุนนางเต้น troupes และโรงเรียนมีส่วนทุกศาลรอยัล และเป็น Royal Court ย้ายยู่ ก็คือเต้น - assimilating เคลื่อนไหวใหม่ ออกแบบท่าเต้นและเครื่องแต่งกาย หัวใจสำคัญของการตีความการรำและการเคลื่อนไหวเหล่านี้ยังคงมีแรง และสอนในโรงเรียนสอนเต้นเพียงไทยทุกวันนี้นักศึกษาเต้นรำท้องถิ่นอาจจะสอนที่เชียงใหม่เป็นสถาบันละครศิลปะ (ในแห่งชาติโรงละครซับซ้อน) ใกล้ถนนสุริวงศ์ จากสถาบันที่เป็นตัวแทนใหญ่ของพระพระพิฆเนศ ช้างพระเจ้า ผู้เป็นสมาชิกของทุก endeavour ศิลปะ รูปปั้นของพระพิฆเนศพระคงเส้นคงวามากเป็น garlanded โดยนักเรียนเลือกสรรค์จะมุ่งมั่นในศิลปะกันถ้วนหน้ารำไทย ถูกเรียกว่า "เลียแข้งเลียขาไทย" มีหลายรูปแบบ วาดจากอดีตของวัฒนธรรม แต่มักจะนำเสนอ โดยคู่สี่ถึงหกของนักเต้น ในโอกาสแกรนด์หรือรัฐ อาจมีหลายร้อยเต้นเกี่ยวข้อง เครื่องแต่งกายงดงามมั่งคั่งในงดงามและ มีความแตกต่างภูมิภาคซึ่ง อีก ดังสนั่นแหล่งมาจากสนามหลวงมา"ไทยเลียแข้งเลียขา" เป็นคุณอาจเห็นอาหารขันโตก หรือบางทีในพิธีพลเมืองพิเศษ จะมักจะอยู่ในรูปแบบคลาสสิกของห้าต่อไปนี้: สอพลอ Leb (เต้นเล็บ), สอพลอ Marn Gumm Ber (เต้นผีเสื้อ), สอพลอ Marn มงคล (เต้นสุข), เทียนสอพลอ (รำเทียน) หรือเลียแข้งเลียขา Ngiew (เต้นผ้า)Leb fawn -เล็บมือนางรำ - มักจะมีการนำเสนอ โดยนักเต้นหญิงคู่ห้า แต่ละนักเต้นจะสวมนิ้วร้านของทองเหลืองเก่า และสวยงาม "เล็บ" เหล่านี้มีประมาณ 15 ซ.ม. (6 อิน) ยาว และให้นามสกุลเป็นเยี่ยมยอดสง่าแล้วมือนุ่มขึ้น พวกเขายังออกแบบมาเพื่อเน้นเสียงเคลื่อนไหวมือของเหลวของรำแดนซ์ยอดเยี่ยมอีกเมื่อต้องการดูเป็นการเลียแข้งเลียขาเทียน - รำเทียน ใบในยามค่ำคืนจะยืมเน้นเทียนกะพริบ คือประกอบด้วยคู่สี่ที่นำเสนอโดย 4 4 ในการก่อตัว "V" กลับ นักเต้นแต่ละนางจะถือเทียนแสงไฟ ระหว่างนิ้วชี้และนิ้วหัวแม่มือ และย้ายต้นกำเนิดดนตรีไพเราะ เช่น wisping ควัน เคลื่อนไหวได้ช้ากับความก้าวหน้าของขั้นตอนที่สั้นและต้นสูง ๆ ของไหล่และร่างกายส่วนบน และอ่อนโยนบทบาทคลาสสิกสำหรับนักเต้นชายหนึ่งเป็นของหนุมานชื่นชม และซน หนุมานเป็นลิงทั่วไปที่มาให้ความช่วยเหลือของพระราม (ฮีโร่ของไทย มหากาพย์เรื่อง "Ramakein") นักเต้นชาย หนุมาน ขัดจะมีมาก และไว้หลอกลวง และ garbed ในเครื่องแต่งกายประณีต brocaded เขาจะกลิทเทอร์ และแวววาวเป็นเขาไปของเขาเคลื่อนไหว leaps และ sommersaults ซึ่งเป็นประเพณียิ่งคึกคัก staccato และมีพลังกว่ากันของหญิง การแสดงของเกรซรวมด้วยพลังงานควบคุมและบังคับตนเองได้รำไทยแต่ละที่มาพร้อมกับมีวงออเคสตร้าดั้งเดิมตั้งแต่ห้าถึงเจ็ด instrumentalists เพื่อไม่ให้เสียจากพรายแต่งกายของนักเต้น นักดนตรีที่จะห่มเพียงแบบ"ประเทศ" ของจังหวัด และเสมอ นั่ง ด้านหลังหรือด้านของนักเต้นรำ ในตำแหน่งงานโลตัส เครื่องเป้าหมายอยู่ "Ranad" (ความกว้าง ต่ำสุด ชอบประดิษฐ์เครื่องมือ) และเครื่องเล่นนี้จะใช้ตำแหน่งกลาง มีสถานที่รวบรวมนักดนตรีถ้าคุณยังไม่เห็นประสิทธิภาพการทำงานของการรำไทย มันจะคุ้มค่าความพยายามทำให้ดี มันเป็นวิธีสวยงามผ่อนคลาย เกือบ สะกด เพลิดเพลินยามค่ำคืน และแนะนำ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

อธิบายนาฏศิลป์ ในคำพูด ไม่สามารถทำเพื่อความยุติธรรม รูปแบบศิลปะ เพื่อดูการแสดง โดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้านักเต้นมากมายที่เกี่ยวข้อง ทำให้ผมนึกถึง ทุ่งดอกทานตะวัน หรือข้าวสาลี โอนเอนพร้อมเพรียงที่ราชประสงค์ของยามเย็น สายลม หรือบางทีบินของนกทะเลที่พวกเขานั่งอุ่น - ที่เป็นหนึ่งเดียวกับสายลม รําไทยคือการประกวดบทกวีในการเคลื่อนไหว .

ที่เกิดจากศาลฯ สยามเก่า ( ไม่จําเป็นต้องภายในขอบเขตทางภูมิศาสตร์ของวัน - ปัจจุบันประเทศไทย ) อิทธิพลที่ขยายไกลตะวันออกเป็นเมืองหลวงของเขมรอังกอร์ นักเต้นคลาสสิกความบันเทิงและปลอบเจ้านายในท้องถิ่นของตนเป็นอย่างดีก่อนเข้าชมการแสดงและพระราชวงศ์ขุนนาง .

คณะนาฏศิลป์ และโรงเรียนเป็นส่วนหนึ่งของทุกราชสำนักและเป็นราชสำนักย้ายในความคืบหน้า จึงไม่ได้แสดงการฟ้อนรำ - ซึมซับความเคลื่อนไหวใหม่ ท่าเต้น และลักษณะเครื่องแต่งกาย สาระสําคัญของการเต้นและการเคลื่อนไหวเหล่านี้แบบดั้งเดิมยังคงแข็งแกร่งและมีการสอนในทุกนาฏศิลป์โรงเรียน

วันนี้ .นักเรียนท้องถิ่นเต้นอาจจะสอนในโรงเรียนนาฏศิลปเชียงใหม่ ( ภายในโรงละครแห่งชาติ คอมเพล็กซ์ ) ใกล้สุริวงศ์ ถนน ทางเข้าโรงเรียนเป็นตัวแทนใหญ่ขององค์พระพิฆเนศ ช้างพระเจ้าซึ่งเป็นผู้อุปถัมภ์ศิลปะทั้งหมดความพยายาม รูปปั้นขององค์ พระพิฆเนศ เป็นทุก garlanded อย่างหนักโดย devotees นักเรียนตามที่พวกเขามุ่งมั่นสร้างสรรค์ศิลปะ

รำไทยถูกเรียกว่า " กวาง " มีหลายรูปแบบ ได้มาจากวัฒนธรรมในอดีตของตน แต่มักจะถูกนำเสนอโดยสี่ถึงหกคู่ของนักเต้น สำหรับโอกาสที่ยิ่งใหญ่ หรือ รัฐ อาจจะมีหลายคณะที่เกี่ยวข้อง เครื่องแต่งกายจะมั่งคั่งที่งดงามในความงดงามและสไตล์ที่มีความแตกต่างในระดับภูมิภาคซึ่ง , อีกครั้ง , เสียงสะท้อนที่มาจากอดีต สนามหลวง

" กวางไทย "ในขณะที่คุณอาจจะเห็นการรับประทานอาหารขันโตก หรือบางที ที่ พิเศษ พิธี และมักจะอยู่ในห้าคลาสสิกลักษณะต่อไปนี้ : กวางเล็บ ( เล็บเต้นรำ ) , กวางม่านกัมม์เบอร์ ( Butterfly Dance ) , กวางม่านมองโคล ( แฮปปี้ ) , กวาง เทียน ( เทียนเต้น ) หรือ กวางงิ้ว ( ผ้าพันคอ

เต้น )กวางเล็บ - เล็บ เต้น - มักจะถูกนำเสนอโดยห้าคู่นักเต้นหญิง แต่ละแดนจะใส่นิ้วร้านของตีและทองเหลืองขัดเงา เหล่านี้ " เล็บ " เป็นประมาณ 15 เซนติเมตร ( 6 ประเทศ ) และให้ขยายอย่างสง่างามแล้วนุ่มมือ พวกเขาจะออกแบบมาเพื่อเน้นของเหลวการเคลื่อนไหวมือของคลาสสิกเต้น

อื่นเต้นที่ยอดเยี่ยมที่จะเห็นเป็นกวาง เทียน - เทียนเต้น มักจะทำในเวลากลางคืนเพื่อให้เน้นถึงไฟจะดับเทียน การแสดงประกอบด้วยสี่คู่ที่ปัจจุบัน 4 โดย 4 ในตัว " V " ก่อตัว แต่ละนักเต้นหญิงจะถือเทียนระหว่างนิ้วชี้และนิ้วหัวแม่มือ และย้ายในการโยกเพื่อเสริมดนตรี ชอบ wisping ควันการเคลื่อนไหวที่นุ่มนวล และ ช้า กับความก้าวหน้าของขั้นตอนสั้นและเอนภูมิฐานของไหล่และร่างกายส่วนบน .

หนึ่งในบทบาทคลาสสิกสำหรับนักเต้นชายเป็นที่น่าชื่นชม และซุกซน หนุมาน หนุมานเป็นลิงทั่วไป ใครมาช่วยพระราม ( วีรบุรุษในมหากาพย์ ไทยเรื่อง " ramakein " ) ผู้ชายเต้น จิตรหนุมานจะหนักและหรูหราหน้ากากใส่เครื่องแต่งกายทหารยิ่งยวด brocaded เครื่องแต่งกาย เขาจะฉายแววและประกายไฟในขณะที่เขาไปผ่านการเคลื่อนไหวของเขา leaps และ sommersaults ซึ่งเป็นประเพณีที่แข็งแรงมากขึ้น ซึ่งขาดตอนและมีพลังกว่า คู่หญิง มันคือการแสดงของเกรซทั้งหมดได้รับการสนับสนุนโดยการมีวินัยในตนเอง และควบคุมพลังงาน

ประกอบแต่ละนาฏศิลป์เป็นวงดนตรีแบบดั้งเดิมตั้งแต่ห้าถึงเจ็ด instrumentalists . เพื่อที่จะไม่ detract จากเครื่องแต่งกายที่ส่องแสงของนักเต้น , นักดนตรีเป็นเพียงเกราะใน " รูปแบบ " ของจังหวัด และมักจะนั่งทั้งไปด้านหลังหรือด้านข้างของนักเต้นในท่าดอกบัว . นำเครื่องมือที่เป็น " ระนาด " ( กว้าง , ต่ำระนาดเช่นตราสาร ) และผู้เล่นจะใช้ตำแหน่งกลางกับนักดนตรีอื่น ๆรวมตัวกันรอบ ๆ

ถ้าคุณยังไม่เคยเห็น รำไทย การแสดง มันเป็นอย่างดีคุ้มค่าความพยายามของการทำเช่นนั้น มันเป็นสวยงามผ่อนคลาย เกือบถูกสะกดจิต , วิธีที่จะเพลิดเพลินกับยามเย็นและมันก็เป็นอย่างสูงที่แนะนำ