belief and an explanation of human

belief and an explanation of human existence unique to Buddhism. This understanding
encourages us to look at life objectively and to refrain from viewing it in terms of selfcenteredness.
By negating the self in life Buddhism tries to eliminate the vanity caused by selfabsorption.

Suffering
The painful aspect of life
We may then conclude that in the Buddhist perspective life is characterized by three important
traits : conditionality (cause and effect), impermanence, and insubstantiality. There is also one
additional trait which must be mentioned. This is suffering (dukkha).8 Suffering is used in
Buddhism as a broader concept to include pain, grief, misery or unsatisfactoriness, which would
normally be seen by most people as suffering, as opposed to happiness; it refers also to a unique
phenomenon of the universe. In general there is impermanence and imperfection of life, which
both cause suffering. Some elements of suffering, such as grief, pain, misery, are inherent in the
experience of living and cannot be avoided. Should a person be fortunate enough to avoid most
forms of suffering, there is no question that death as the final form of suffering is inevitable. And
one's own death or the death of one who is deeply loved causes suffering. Owing to this reality of
death, Buddhism concludes that human existence is insecure, fragile and filled with suffering.
The very transitory nature of life is a cause of suffering, for even happiness is seen to be
temporary. While experiencing happiness, which by definition is the absence of pain, one has
expectations of the continuation of the state of joy. But these expectations can never be met.
Certainly, this is no rosy-spectacled view of life. Yet Buddhism does not absurdly deny the
presence of happiness (sukkha) in human existence. Buddhist texts list various kinds of
pleasures, including sensual pleasure and the joy of family life, that one can enjoy, comparable to
the list of the common experiences of suffering.9 However, Buddhism does not want us to accept
happiness uncritically. Subject to the law of mutation, our feelings and attitudes are liable to
change. Similarly, these objects of pleasures (such as a new motor-car, a glass of beer, a girl
friend) cannot last long for they contain within themselves the potential for change and decay.
Having undergone change and decay, they cease to give us happiness in their new forms. One
should always remember that life contains a number of undeniably unpleasant experiences,
which nobody could ever pretend are enjoyable, such as old age, disease, death, being separated
from what we like, and being associated with what we dislike. All these make up the painful side
of existence which humanity tends to ignore.
The reality of suffering
Buddhism accepts the fact that, like happiness, suffering is subject to change. But at the same
time Buddhism points out that there is no balance of happiness and suffering. The painful side of
experience usually outweighs happiness. However pessimistic it may seem, Buddhism tries to
address the reality of suffering, without any pretence or deception, so as to focus on this painful
side of life. At the same time it tries to probe beneath the fact of suffering in search of its causes
and a way to end. The Buddha's insight, in its concentrated form, is found in the Four Noble
Truths (ariyasacca). They are the truth of suffering (dukkha), the causes of suffering
(samudhaya) the method to end suffering (nirodh), and the Noble Eightfold Path that leads to the
cessation of suffering (magga).
In order to cease from suffering one should not project suffering on to others. Nor should one
become a masochist or a martyr and enjoy suffering. Nor should one find attachment to a

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

belief and an explanation of human existence unique to Buddhism. This understandingencourages us to look at life objectively and to refrain from viewing it in terms of selfcenteredness.By negating the self in life Buddhism tries to eliminate the vanity caused by selfabsorption.SufferingThe painful aspect of lifeWe may then conclude that in the Buddhist perspective life is characterized by three importanttraits : conditionality (cause and effect), impermanence, and insubstantiality. There is also oneadditional trait which must be mentioned. This is suffering (dukkha).8 Suffering is used inBuddhism as a broader concept to include pain, grief, misery or unsatisfactoriness, which wouldnormally be seen by most people as suffering, as opposed to happiness; it refers also to a uniquephenomenon of the universe. In general there is impermanence and imperfection of life, whichboth cause suffering. Some elements of suffering, such as grief, pain, misery, are inherent in theexperience of living and cannot be avoided. Should a person be fortunate enough to avoid mostforms of suffering, there is no question that death as the final form of suffering is inevitable. Andone's own death or the death of one who is deeply loved causes suffering. Owing to this reality ofdeath, Buddhism concludes that human existence is insecure, fragile and filled with suffering.The very transitory nature of life is a cause of suffering, for even happiness is seen to beชั่วคราว ในขณะที่ประสบความสุข ซึ่งตามคำจำกัดความของความเจ็บปวด มีความคาดหวังต่อสถานะของจอย แต่ไม่เป็นไปตามความคาดหวังเหล่านี้ได้แน่นอน นี่คือไม่มองชีวิตโรซี่ spectacled แต่ศาสนาพุทธไม่ absurdly ปฏิเสธการสถานะของความสุข (sukkha) ในการดำรงอยู่ของมนุษย์ ข้อความพุทธรายการชนิดต่าง ๆ ของความสุข ความสุขกระตุ้นความรู้สึกและความสุขของชีวิตครอบครัว พัก เทียบเท่ากับรายการทั่วไปประสบการณ์ของ suffering.9 อย่างไรก็ตาม พระพุทธศาสนาไม่ต้องการให้เรายอมรับความสุขแต่โดยดี ภายใต้กฎหมายของการกลายพันธุ์ ความรู้สึกและทัศนคติของเราชอบเปลี่ยนแปลง ในทำนองเดียวกัน วัตถุเหล่านี้ของความสุข (เช่น รถมอเตอร์ใหม่ แก้วเบียร์ สาวเพื่อน) ไม่สามารถล่าสุดยาวสำหรับที่ประกอบด้วยภายในตัวเองโอกาสที่เปลี่ยนแปลงและผุมีเปลี่ยนเปลี่ยนแปลงและผุ พวกเขาหยุดการให้ความสุขในรูปแบบใหม่ของพวกเขา หนึ่งควรเสมอจำไว้ว่า ชีวิตประกอบด้วยประสบการณ์ดี ๆ ธรรมดา ๆซึ่งไม่มีใครไม่เคยทำเป็นสนุกสนาน วัย โรค ความ ตาย ถูกแยกออกจากสิ่งที่เราชอบ และการเชื่อมโยงกับสิ่งที่เราไม่ชอบ ทั้งหมดนี้ทำให้ค่าด้านความเจ็บปวดของการดำรงอยู่มนุษย์ซึ่งมีแนวโน้มที่จะ ละเว้นความเป็นจริงของทุกข์พระพุทธศาสนายอมรับความจริงว่า ความสุข ทุกข์มีการเปลี่ยนแปลง แต่ ที่เหมือนกันเวลาที่พระพุทธศาสนาชี้ให้เห็นว่า มีความไม่สมดุลของความสุขและทุกข์ ด้านความเจ็บปวดของexperience usually outweighs happiness. However pessimistic it may seem, Buddhism tries toaddress the reality of suffering, without any pretence or deception, so as to focus on this painfulside of life. At the same time it tries to probe beneath the fact of suffering in search of its causesand a way to end. The Buddha's insight, in its concentrated form, is found in the Four NobleTruths (ariyasacca). They are the truth of suffering (dukkha), the causes of suffering(samudhaya) the method to end suffering (nirodh), and the Noble Eightfold Path that leads to thecessation of suffering (magga).In order to cease from suffering one should not project suffering on to others. Nor should onebecome a masochist or a martyr and enjoy suffering. Nor should one find attachment to a

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ความเชื่อและคำอธิบายของที่ไม่ซ้ำกันดำรงอยู่ของมนุษย์กับพระพุทธศาสนา ความเข้าใจนี้กระตุ้นให้เรามองชีวิตอย่างเป็นกลางและให้ละเว้นจากการดูมันในแง่ของ selfcenteredness. โดยกวนพุทธศาสนาตัวเองในชีวิตพยายามที่จะกำจัดโต๊ะเครื่องแป้งที่เกิดจากการ selfabsorption. ทุกข์ด้านเจ็บปวดของชีวิตนั้นเราอาจสรุปได้ว่าในพุทธศาสนามุมมองของชีวิตที่เป็นลักษณะสำคัญสามลักษณะ: conditionality (สาเหตุและผลกระทบ) ไม่เที่ยงและ insubstantiality นอกจากนี้ยังเป็นหนึ่งในลักษณะที่เพิ่มขึ้นซึ่งจะต้องมีการกล่าวถึง นี้เป็นทุกข์ (ทุกข์) 0.8 ความทุกข์ที่ใช้ในพระพุทธศาสนาเป็นแนวคิดที่กว้างขึ้นรวมถึงความเจ็บปวดความเศร้าโศกความทุกข์ยากหรือunsatisfactoriness ซึ่งจะได้ตามปกติจะเห็นได้จากคนส่วนใหญ่เป็นความทุกข์ทรมานเมื่อเทียบกับความสุข; มันหมายยังไม่ซ้ำกันปรากฏการณ์ของจักรวาล โดยทั่วไปมีความไม่แน่นอนและความไม่สมบูรณ์ของชีวิตซึ่งทั้งก่อให้เกิดความทุกข์ทรมาน องค์ประกอบบางอย่างของความทุกข์ทรมานเช่นความเศร้าโศกความเจ็บปวดความทุกข์ยากมีอยู่ในประสบการณ์ของที่อยู่อาศัยและไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้ ควรจะเป็นคนที่โชคดีพอที่จะหลีกเลี่ยงมากที่สุดรูปแบบของความทุกข์มีคำถามว่าการตายเป็นรูปแบบสุดท้ายของความทุกข์ทรมานเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ และการตายของตัวเองหรือการเสียชีวิตของคนที่เป็นที่รักอย่างสุดซึ้งสาเหตุที่ทุกข์ทรมาน เนื่องจากความเป็นจริงของนี้การตายของพุทธศาสนาสรุปว่าดำรงอยู่ของมนุษย์เป็นที่ไม่ปลอดภัยที่เปราะบางและเต็มไปด้วยความทุกข์ทรมาน. ลักษณะชั่วคราวของชีวิตเป็นสาเหตุของความทุกข์ทรมานสำหรับความสุขแม้จะถูกมองว่าจะเป็นชั่วคราว ในขณะที่ประสบความสุขซึ่งโดยความหมายคือการขาดของความเจ็บปวดหนึ่งที่มีความคาดหวังของความต่อเนื่องของรัฐของความสุขที่ แต่คาดหวังเหล่านี้ไม่สามารถที่จะได้พบกับ. แน่นอนนี้ไม่มีมุมมองที่เป็นสีดอกกุหลาบ-แว่นของชีวิต แต่พุทธศาสนาไม่ได้ไร้เหตุผลปฏิเสธการปรากฏตัวของความสุข (sukkha) ในการดำรงอยู่ของมนุษย์ วัจนะรายการชนิดของความสุขรวมทั้งความสุขตระการตาและความสุขของชีวิตครอบครัวที่หนึ่งสามารถเพลิดเพลินกับเปรียบได้กับรายการประสบการณ์ร่วมกันของsuffering.9 แต่พุทธศาสนาไม่ต้องการให้เราที่จะยอมรับความสุขuncritically ภายใต้กฎหมายของการกลายพันธุ์ของความรู้สึกและทัศนคติของเรามีแนวโน้มที่จะเปลี่ยน ในทำนองเดียวกันวัตถุเหล่านี้ของความสุข (เช่นมอเตอร์รถใหม่, แก้วเบียร์, สาวเพื่อน) ไม่สามารถมีอายุการใช้งานนานสำหรับพวกเขามีภายในตัวเองที่มีศักยภาพสำหรับการเปลี่ยนแปลงและการสลายตัว. มีการเปลี่ยนแปลงระดับการและการเสื่อมสลายพวกเขาหยุดที่จะให้เรา ความสุขในรูปแบบใหม่ของพวกเขา หนึ่งควรจำไว้ว่าชีวิตมีจำนวนของประสบการณ์ที่ไม่พึงประสงค์อย่างปฏิเสธไม่ได้ที่ไม่มีใครเคยได้หลอกว่าเป็นที่สนุกสนานเช่นอายุโรคตายถูกแยกออกจากสิ่งที่เราชอบและการเชื่อมโยงกับสิ่งที่เราไม่ชอบ ทั้งหมดเหล่านี้ทำขึ้นในด้านความเจ็บปวดของการดำรงอยู่ที่มนุษย์มีแนวโน้มที่จะไม่สนใจ. ความเป็นจริงของความทุกข์ทรมานยอมรับพุทธศาสนาความจริงที่ว่าเช่นความสุขความทุกข์อาจมีการเปลี่ยนแปลง แต่ในเวลาเดียวกันเวลาที่ชี้ให้เห็นว่าพระพุทธศาสนามีความสมดุลของความสุขและความทุกข์ทรมานไม่มี ด้านเจ็บปวดของประสบการณ์มักจะเทียบกับความสุข แต่ในแง่ร้ายมันอาจจะดูเหมือนพุทธศาสนาพยายามที่จะอยู่กับความเป็นจริงของความทุกข์ทรมานโดยไม่มีข้ออ้างใด ๆ หรือการหลอกลวงเพื่อที่จะมุ่งเน้นไปที่ความเจ็บปวดนี้ด้านของชีวิต ในขณะเดียวกันก็พยายามที่จะแสดงความคิดเห็นภายใต้ความเป็นจริงของความทุกข์ทรมานในการค้นหาสาเหตุของมันและวิธีการที่จะจบ ข้อมูลเชิงลึกของพระพุทธเจ้าในรูปแบบที่มีความเข้มข้นของมันคือการพบในสี่ชั้นสูงความจริง (อริยสัจ) พวกเขาเป็นความจริงของความทุกข์ (ทุกข์) สาเหตุของความทุกข์(samudhaya) วิธีการที่จะยุติความทุกข์ (nirodh) และเส้นทางราชินี Eightfold ที่นำไปสู่การหยุดชะงักของความทุกข์(มรรค). เพื่อที่จะหยุดจากความทุกข์อย่างใดอย่างหนึ่งที่ควร ไม่ได้ฉายในความทุกข์ทรมานให้กับผู้อื่น หรือใครควรเป็นทำโทษหรือเรียกร้องความสนใจและสนุกกับความทุกข์ทรมาน หนึ่งไม่ควรจะหาสิ่งที่แนบไป