Chucking the sweater out into the r

Chucking the sweater out into the room, he turns the shower on and turns the heat up, hoping to soothe away the dull throbbing up his spine. It’s too much of a reminder of what happened and he doesn’t know how he’s going to do. He doesn’t know if he can face Anne-Marie any time soon, not even on the phone, not whilst the memories are so fresh in his mind.

James makes a very safe decision he’s sure he won’t regret. He’ll never breathe a word of this, and it’s never going to happen again.

Less than twenty-four hours pass before he’s driven himself crazy. James is sat in the hotel lounge, cap pulled over his messy hair, sunglasses on and a strong coffee from the Starbucks down the road in one hand. Behind his glasses, his eyes are trained on Michael, who’s sat at the hotel bar with Kevin, laughing into his Tom Collins. Kevin’s drinking whiskey and, James imagines, telling Michael that cocktails are for women, as he has done many times before.

He hasn’t seen James, who wasn’t supposed to be back from filming for an hour, until a storm rained them out. James can’t take his eyes off of him.

Everyone’s noticed, although not everyone’s said anything. James is walking with a limp today; he’s got bruises in suspicious places, and he and Michael aren’t talking. Jennifer’s already asked him, sheepishly, if they’ve fallen out. All James can do is reassure her everything is fine.

Kevin downs his drink and gets up, patting Michael on the shoulder and going to leave. He’s accosted by a couple of fans before he reaches the door, a couple of women who look old enough to have seen his debut in 1978 when it first arrived in theatres. James watches for just a moment before his focus returns to Michael; another difficult conversation is coming up, he just knows it. He couldn’t bring himself to phone his wife the night before, and he knows it’s a sign that this won’t go away. The déjà vu to the situation after the phone call is less than amusing.

Getting up from his seat in the lobby as soon as Kevin is gone, he walks slowly over towards the bar, careful not to look like he’s still aching. It’s not as bad as it was, but James doesn’t like making the headlines in trash magazines. He hates paparazzi.

His plan this time is to talk somewhere public. James knows it’s not ideal, but at least Michael can’t pull any tricks and he can’t let himself do anything stupid. Determined look on his face, he puts a hand on Michael’s shoulder and gives him an anxious half-smile in an attempt to be civil.

“Hey,” is all James can muster. As Michael’s eyes meet his, his chest shudders slightly, heart skipping a beat. He doesn’t want to think about what it means.

“I thought you were ignoring me,” Michael states, sipping at his cocktail. James hand falls to his side awkwardly. He sits down in the seat Kevin was just sat in, dropping his eyes to the countertop.

James is silent for a moment, shrugging his shoulders childishly. He hates confrontation and he hates serious conversation.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เขาผู้ที่เสื้อออกในห้อง เปิดห้อง และเปลี่ยนความร้อน หวังที่จะบรรเทาไปกระเพื่อมน่าเบื่อขึ้นกระดูกสันหลังของเขา มันจะมากเกินไปของจดหมายที่เกิด และไม่รู้ว่าเขากำลังจะทำ เขาไม่รู้ว่าถ้าเขาสามารถเผชิญกับแอนน์มารีตลอดเวลาเร็ว ๆ นี้ ไม่ได้ทางโทรศัพท์ ในขณะที่ความทรงจำมีความสดใหม่ดังนั้นในจิตใจของเขาไม่

James ทำให้การตัดสินใจครับที่เขาจะแน่ใจว่า เขาจะไม่เสียใจ เขาจะไม่เคยหายใจคำนี้ และมันไม่เคยจะเกิดขึ้นอีก

ผ่านน้อยกว่ายี่สิบสี่ชั่วโมงก่อนเขาได้ขับตัวเองบ้า James จะนั่งในเลาจน์โรงแรม ดึงผ่านผมยุ่งของเขา แว่นตากันแดดกับหมวก และกาแฟจากร้านสตาร์บัคถนนมือหนึ่ง เบื้องหลังแว่นตาของเขา ตาของเขามีการฝึกอบรมใน Michael ที่นั่งที่บาร์กับ Kevin หัวเราะในคอลลินส์ต้มของเขา Kevin ของดื่มวิสกี้ และ จินตนาการ-James บอก Michael ที่ค็อกเทลสำหรับผู้หญิง เป็นเขาทำหลายครั้งก่อน

เขาไม่เห็น James ที่ไม่ควรจะกลับมาจากถ่ายทำชั่วโมง จนกว่าพายุฝนตกลดพวกเขาออก James ไม่ใช้ตาของเขาออกจากเขาได้

ทุกคนจะสังเกตเห็น แม้ว่าทุกคนไม่ได้ว่า อะไร James เดินกับทรเหลวันนี้ เขามีบุในสถานที่น่าสงสัย และ Michael และเขาไม่ได้พูด เจนนิเฟอร์ของแล้วขอให้เขา เจื่อน ถ้าพวกเขาได้ลดลงออก ทั้งหมดที่ James ทำเป็นเวบเธอจึงได้ปรับ

Kevin downs เครื่องดื่มของเขา และได้รับค่า patting Michael บนไหล่ และจะปล่อย เขาเป็น accosted โดยคู่ของแฟนก่อนเขาถึงประตู คู่ของผู้หญิงที่ดูเก่าพอได้เห็นเขาเปิดตัวครั้งแรกในปี 1978 เมื่อจะต้องมาถึงในละคร James นาฬิกาเพียงครู่ก่อนกลับเพ่งไป Michael สนทนาอื่นยากจะตามมา เขารู้เพียงว่า เขาไม่สามารถนำตนเองโทรศัพท์ภรรยาคืน และเขารู้ว่า มันเป็นเครื่องที่นี้จะไม่ไป วู déjà สถานการณ์หลังจากโทรออกจะสนุกน้อยกว่ากัน

เริ่มจากพระที่นั่งในล็อบบี้เป็น Kevin หาย เดินช้ากว่าต่อบาร์ ระวังไม่ให้ดูเหมือนยังคงเป็น aching ไม่ได้เลวร้ายกับมัน แต่ James ไม่ชอบทำพาดหัวข่าวในนิตยสารขยะ เขาเกลียดปาปารัสซี่

แผนของเขาครั้งนี้คือการ พูดคุยสาธารณะแห่งหนึ่ง James รู้ไม่เหมาะ แต่น้อย Michael ไม่ดึงเทคนิคใด ๆ และเขาไม่ให้ตัวเองทำอะไรโง่ กำหนดลักษณะบนใบหน้าของเขา เขาทำให้มือกับ Michael ของไหล่ และให้เขาครึ่งสไมล์เป็นกังวลในความพยายามที่จะเป็นพลเมือง

"Hey เป็น James สามารถชุมนุม เป็นตาของ Michael ตรงกับของเขา เขาหน้าอก shudders เล็กน้อย ข้ามการเต้นหัวใจ ไม่อยากคิดถึงความหมาย

"ฉันคิดว่า คุณถูกละเว้นฉัน Michael อเมริกา จิบที่ค็อกเทลของเขา James มือตกอยู่ข้างเขาเก้ ๆ เขาอยู่ลงในนั่ง Kevin ถูกเพียงเสาร์ วางตาตาล

James เป็นเงียบครู่ shrugging ไหล่เขา childishly เขาเกลียดการเผชิญหน้า และเขาเกลียดการสนทนาอย่างจริงจัง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

โยนเสื้อออกเข้ามาในห้องเขาหันห้องอาบน้ำและเปลี่ยนความร้อนขึ้นหวังว่าจะช่วยบรรเทาความน่าเบื่อสั่นขึ้นกระดูกสันหลังของเขา มันมากเกินไปของตัวเตือนของสิ่งที่เกิดขึ้นและเขาก็ไม่ทราบว่าเขาจะทำ เขาไม่ทราบว่าเขาจะต้องเผชิญกับแอนน์มารีเวลาเร็ว ๆ นี้ความทรงจำที่ไม่ได้บนโทรศัพท์มือถือที่ไม่ได้ในขณะที่มีความสดใหม่ในใจของเขาเจมส์ทำให้การตัดสินใจที่ปลอดภัยมากเขาแน่ใจว่าเขาจะไม่เสียใจ เขาจะไม่เคยหายใจคำนี้และก็ไม่เคยที่จะเกิดขึ้นอีกครั้งน้อยกว่ายี่สิบสี่ชั่วโมงผ่านไปก่อนที่เขาจะขับเคลื่อนตัวเองบ้า เจมส์นั่งอยู่ในเลานจ์โรงแรมฝาดึงไปยุ่งของเขาผม, แว่นตากันแดดและกาแฟที่แข็งแกร่งจากสตาร์บัลงที่ถนนในมือข้างหนึ่ง ที่อยู่เบื้องหลังแว่นตาของเขาดวงตาของเขาได้รับการอบรมเกี่ยวกับไมเคิล, ผู้ที่นั่งอยู่ที่บาร์ของโรงแรมกับเควินหัวเราะเป็นทอมคอลลินของเขา วิสกี้ดื่มและเควินเจมส์นึกบอกว่าไมเคิลเป็นเครื่องดื่มค็อกเทลสำหรับผู้หญิงในขณะที่เขาได้ทำหลาย ๆ ครั้งก่อนที่เขาไม่ได้เห็นเจมส์ที่ไม่ควรจะได้กลับมาจากการถ่ายทำภาพยนตร์เป็นเวลาหนึ่งชั่วโมงจนพายุฝนตกพวกเขา ออก เจมส์ไม่สามารถใช้ดวงตาของเขาออกจากเขาทุกคนสังเกตเห็นถึงแม้ว่าทุกคนไม่ได้พูดอะไร เจมส์เดินกะเผลกวันนี้ เขามีรอยฟกช้ำอยู่ในสถานที่ที่น่าสงสัยและเขาและไมเคิลไม่ได้พูดคุย เจนนิเฟอร์ถามแล้วเขาเจื่อนถ้าพวกเขาได้หลุดออกไป ทั้งหมดเจมส์จะทำคือการสร้างความมั่นใจให้เธอทุกอย่างดีดาวน์เควินเครื่องดื่มของเขาและได้รับการขึ้นตบไมเคิลอยู่บนไหล่และจะออกจาก เขาทักทายโดยคู่ของแฟน ๆ ก่อนที่เขาจะมาถึงประตูที่สองของผู้หญิงที่ดูเก่าพอที่จะได้เห็นการเปิดตัวครั้งแรกของเขาในปี 1978 เมื่อมันมาถึงครั้งแรกในโรงภาพยนตร์ นาฬิกาเจมส์รอสักครู่ก่อนที่จะมุ่งเน้นการของเขากลับไปที่ไมเคิล; การสนทนาที่ยากลำบากอื่นขึ้นมาเขาก็รู้ว่ามัน เขาไม่สามารถพาตัวเองไปโทรศัพท์ภรรยาของเขาเมื่อคืนก่อนและเขาก็รู้ว่ามันเป็นสัญญาณว่านี้จะไม่หายไป วูเดจากับสถานการณ์หลังจากการโทรน้อยกว่าสนุกได้รับเพิ่มขึ้นจากที่นั่งของเขาในล็อบบี้ทันทีที่เควินหายไปเขาเดินช้ากว่าที่มีต่อบาร์, ระวังไม่ให้มีลักษณะเหมือนเขายังคงน่าปวดหัว มันไม่ได้เลวร้ายอย่างที่มันเป็น แต่เจมส์ไม่ชอบการพาดหัวในนิตยสารถังขยะ เขาเกลียด Paparazzi แผนการของเขาในเวลานี้คือการพูดคุยของประชาชนอยู่ที่ไหนสักแห่ง เจมส์รู้ว่ามันไม่เหมาะ แต่อย่างน้อยไมเคิลไม่สามารถดึงเทคนิคใด ๆ และเขาไม่สามารถปล่อยให้ตัวเองทำอะไรโง่ ดูมุ่งมั่นบนใบหน้าของเขาเขาทำให้มือบนไหล่ของไมเคิลและทำให้เขามีความสุขครึ่งรอยยิ้มในความพยายามที่จะเป็นพลเรือน"เฮ้" เป็นเจมส์ทุกคนสามารถรวบรวม เป็นตาของไมเคิลตอบสนองของเขาหน้าอกของเขาสั่นเล็กน้อยหัวใจกระโดดตี เขาไม่ต้องการที่จะคิดเกี่ยวกับสิ่งที่มันหมายความว่า"ผมคิดว่าคุณไม่สนใจผมว่า" ไมเคิลกล่าวจิบค๊อกเทลที่เขา มือเจมส์ตกลงไปที่ด้านข้างของเขาอย่างเชื่องช้า เขานั่งลงในที่นั่งของเควินได้รับการนั่งอยู่เพียงในลดลงสายตาของเขาไปที่เคาน์เตอร์เจมส์จะเงียบสักครู่ยักไหล่ของเขา childishly เขาเกลียดการเผชิญหน้าและเขาเกลียดสนทนาอย่างจริงจัง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

โยนเสื้อกันหนาวเข้าไปในห้อง เขาเปิดฝักบัวและเปลี่ยนความร้อนขึ้น หวังบรรเทาปวดหมองไปถึงสันหลัง มันมากเกินไป เป็นเครื่องเตือนใจ เกิดอะไรขึ้น เขาไม่รู้ว่าเขาจะทำอะไร เขาไม่รับรู้ว่าถ้าเขาสามารถเผชิญกับแอนมารีตลอดเวลาเร็ว ๆ นี้ แม้แต่ทางโทรศัพท์ ไม่ใช่ในขณะที่ความทรงจำที่สดใส . . .

เจมส์ตัดสินใจปลอดภัยมาก เขาแน่ใจว่า เขาจะไม่เสียใจ เขาจะไม่แพร่งพรายเรื่องนี้ และมันไม่เคยเกิดขึ้นอีกครั้ง

น้อยกว่ายี่สิบสี่ชั่วโมงผ่าน ก่อนที่เขาจะขับรถตัวเองบ้า เจมส์นั่งในเลาจ์ของโรงแรม หมวกดึงผมที่ยุ่งเหยิงของเขา แว่นกันแดด และกาแฟจาก Starbucks ลงถนนในมือเดียว เบื้องหลังแว่นตาของเขาตาของเขาได้รับการอบรมเรื่องไมเคิล คนที่นั่งอยู่ที่บาร์ของโรงแรมเควินหัวเราะในของเขา ทอม คอลลินส์ เควินดื่มวิสกี้ และ เจมส์ จินตนาการ บอกไมเคิลว่า ค็อกเทล สําหรับผู้หญิง เหมือนที่เขาทำหลายครั้งก่อน

ไม่เคยเห็นเจมส์ ที่ไม่ควรจะกลับมาจากถ่ายเป็นชั่วโมง จนพายุฝนออก เจมส์ไม่สามารถละสายตาจากเขา .

ทุกคนสังเกตเห็น แม้ว่าจะไม่ได้ทุกคนพูดว่าอะไร เจมส์เดินกับวันนี้แล้ว เขาก็มีรอยช้ำในสถานที่ที่น่าสงสัย และ เขา และ ไมเคิล ไม่ได้พูด เจนนิเฟอร์ ก็ถามเขาว่าแหย ถ้าพวกเขากำลังออก เจมส์ ทำให้ทุกอย่างทั้งหมดของเธอก็ได้

เควินดาวน์ของเขาดื่มและลุกขึ้น ตบ ไมเคิลบนไหล่และจะไปเขา accosted โดยคู่ของแฟน ๆก่อนที่เขาจะถึงประตู คู่ของผู้หญิงที่ดูมีอายุพอที่จะได้เห็นครั้งแรกของเขาในปี 1978 เมื่อมันมาถึงเป็นครั้งแรกในโรงละคร เจมส์มองเพียงครู่ก่อนโฟกัสของเขากลับไมเคิล อื่นยากสนทนาขึ้นมา เขารู้แค่ว่า . เขาไม่สามารถทำให้ตัวเองโทรศัพท์ภรรยาของเขาคืนมาก่อนและเขารู้ว่ามันเป็นสัญญาณว่า จะไม่ไป ที่เดจาวูกับสถานการณ์หลังจากโทรศัพท์น้อยกว่าสนุก

ลุกจากที่นั่งของเขาในล็อบบี้ ทันทีที่เควินจากไปแล้ว เขาเดินช้าๆไปยังบาร์ , ระวังอย่าให้เหมือนเขาก็ยังปวดอยู่ มันไม่ได้แย่อย่างที่เป็น แต่เจมส์ไม่เหมือนกับการพาดหัวในนิตยสารขยะ

เค้าเกลียดปาปารัสซี่แผนของเขาในครั้งนี้คือที่คุยกันในที่สาธารณะ เจมส์รู้ว่ามันไม่เหมาะ แต่อย่างน้อย ไมเคิลไม่สามารถดึงเทคนิคใด ๆ และเขาจะไม่ปล่อยให้ตัวเองทำอะไรโง่ๆ พิจารณาใบหน้าของเขา , เขาวางมือบนบ่าของไมเคิล ทำให้เขายิ้มครึ่งกังวลในความพยายามที่จะเป็นพลเรือน

" เฮ้ " คือ เจมส์ สามารถรวบรวม เป็นดวงตาของไมเคิลตอบสนองของเขาหน้าอก shudders เล็กน้อยหัวใจไม่เต้น เขาไม่ได้ต้องการที่จะคิดเกี่ยวกับสิ่งที่มันหมายถึง . . . . . .

" ฉันคิดว่านายไม่สนใจฉัน " ไมเคิลที่อเมริกา จิบค็อกเทลของเขา เจมส์มือตกอยู่ข้างๆ งุ่มง่าม เขานั่งลงในที่นั่ง เควิน เป็นเพียงแค่นั่งอยู่ใน ปล่อยสายตาของเขาไปที่เคาน์เตอร์

เจมส์เงียบไปชั่วขณะ ๆไหล่ของเขาเป็นเด็กๆนะ เขาเกลียดการเผชิญหน้าและเขาเกลียดการสนทนาอย่างจริงจัง