The supercontinent cycle describes

The supercontinent cycle describes the quasi-periodic aggregation and dispersal of Earth's continental crust. There are varying opinions as to whether the amount of continental crust is increasing, decreasing, or staying about the same, but it is agreed that the Earth's crust is constantly being reconfigured. One complete supercontinent cycle is said to take 300 to 500 million years. Continental collision makes fewer and larger continents while rifting makes more and smaller continents.

It is agreed that the most recent supercontinent, Pangaea, formed about 300 million years ago. But there are two different views on the history of earlier supercontinents. The first proposes a series of supercontinents: Vaalbara (~3.6 to ~2.8 billion years ago); Ur (~3 billion years ago); Kenorland (~2.7 to ~2.1 billion years ago); Columbia (~1.8 to ~1.5 billion years ago); Rodinia (~1.25 billion to ~750 million years ago); and Pannotia (~600 million years ago), whose dispersal produced the fragments that ultimately collided to form Pangaea.[1][2]

The second view (Protopangea-Paleopangea), based on both palaeomagnetic and geological evidence, is that supercontinent cycles did not occur before about 0.6 Ga (during the Ediacaran Period). Instead, the continental crust comprised a single supercontinent from about 2.7 Ga until it broke up for the first time, somewhere around 0.6 Ga. This reconstruction[3] is based on the observation that if only small peripheral modifications are made to the primary reconstruction, the data show that the palaeomagnetic poles converged to quasi-static positions for long intervals between about 2.7-2.2, 1.5-1.25 and 0.75-0.6 Ga, .[4] During the intervening periods, the poles appear to have conformed to a unified apparent polar wander path. Thus the paleomagnetic data are adequately explained by the existence of a single Protopangea-Paleopangea supercontinent with prolonged quasi-integrity. The prolonged duration of this supercontinent could be explained by the operation of lid tectonics (comparable to the tectonics operating on Mars and Venus) during Precambrian times, as opposed to the plate tectonics seen on the contemporary Earth.[3]

The kinds of minerals found inside ancient diamonds suggest that the cycle of supercontinental formation and breakup began roughly 3.0 billion years ago. Before 3.2 billion years ago only diamonds with peridotitic compositions (commonly found in the Earth's mantle) formed, whereas after 3.0 billion years ago eclogitic diamonds (rocks from the Earth's surface crust) became prevalent. This change is thought to have come about because the process of subduction and continental collision introduced eclogite into subcontinental diamond-forming fluids.[5]

The hypothesized supercontinent cycle is complemented by the Wilson cycle named after plate tectonics pioneer J. Tuzo Wilson, which describes the periodic opening and closing of ocean basins. Because the oldest seafloor material found today dates to only 170 million years old, whereas the oldest continental crust material found today dates to at least 4 billion years old, it makes sense to emphasize the much longer record of the planetary pulse that is recorded in the continents.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

รอบมหาทวีปอธิบายรวมกึ่งประจำงวดและ dispersal ของเปลือกโลกยุโรป มีความเห็นแตกต่างกันต่อว่ายอดของเปลือกโลกยุโรปเพิ่มขึ้น ลดลง หรือพักกัน แต่ยอมรับว่า ที่เปลือกโลกอยู่ตลอดเวลาการเรียบร้อยแล้ว มหาทวีปที่สมบูรณ์หนึ่งรอบว่า จะ 300 ถึง 500 ล้านปี ชนยุโรปทำให้ทวีปน้อย และใหญ่ในขณะที่ rifting ทำให้มากขึ้น และมีขนาดเล็กกว่าทวีป

มันเห็นว่า มหาทวีปล่าสุด มหาทวีปแพนเจีย ก่อตั้งขึ้นประมาณ 300 ล้านปีที่ผ่านมา แต่มีสองมุมมองที่แตกต่างกันในประวัติศาสตร์ของ supercontinents ก่อนหน้านี้ ครั้งแรกเสนอชุด supercontinents: Vaalbara (~3.6 กับ ~2.8 พันล้านปี); ของคุณ (~ 3 พันล้านปี); Kenorland (~2.7 กับ ~2.1 พันล้านปี); โคลัมเบีย (~1.8 กับ ~1.5 พันล้านปี); Rodinia (~1.25 พันล้านไป ~ 750 ล้านปี); และ Pannotia (~ 600 ล้านปี), dispersal ที่ผลิตชิ้นส่วนที่สุดฮาล์ฟอร์มมหาทวีปแพนเจีย[1][2]

สองมุมมอง (Protopangea-Paleopangea), palaeomagnetic และหลักฐานธรณีวิทยา คือ ว่า วงจรมหาทวีปได้เกิดก่อนเกี่ยวกับ 0.6 Ga (ช่วง Ediacaran) แทน เปลือกยุโรปประกอบด้วยมหาทวีปเดียวจากประมาณ 2.7 Ga จนมันเทอมครั้งแรก บางสถาน 0.6 Ga. ฟื้นฟูนี้ [3] ขึ้นอยู่กับการสังเกตที่ถ้าเพียงแต่ปรับเปลี่ยนอุปกรณ์ต่อพ่วงขนาดเล็กจะทำการฟื้นฟูหลัก ข้อมูลแสดงว่า เสา palaeomagnetic converged กับตำแหน่งกึ่งถาวรสำหรับช่วงยาวระหว่างประมาณ 2.7-2.2, 1.5-1.25 0.75-0.6 Ga,[4] ในระหว่างรอบระยะเวลาอยู่ระหว่างกลาง เสาจะ มีตามเส้นทางรวมเห็นขั้วเร่ ดังนั้น ข้อมูล paleomagnetic ได้อย่างเพียงพออธิบายไว้ โดยการดำรงอยู่ของมหาทวีป Protopangea Paleopangea แบบเดียวกับความสมบูรณ์ของ quasi-นาน สามารถอธิบายระยะเวลานานของมหาทวีปนี้ โดยการทำงานของฝาเปลือกโลก (เทียบได้กับเปลือกโลกที่ทำงานบนดาวอังคารและดาวศุกร์) ระหว่างเวลาพรีแคมเบรียน ตรงข้ามกับแผ่นเปลือกโลกที่เห็นในโลกร่วมสมัย[3]

ชนิดแร่ที่พบในเพชรโบราณแนะนำที่วงจรของ supercontinental ก่อตัว และแบ่งเริ่มประมาณ 3.0 พันล้านปี ก่อนที่ 3.2 พันล้านปีที่ผ่านมาเพชรกับองค์ peridotitic (มักพบในดินหิ้ง) เกิดขึ้น ในขณะที่หลัง 30 ล้านปี eclogitic เพชร (หินจากผิวเปลือกโลก) เริ่มแพร่หลาย การเปลี่ยนแปลงนี้เป็นความคิดมา เพราะกระบวนการ subduction และชนยุโรปนำ eclogite เข้าสู่ของเหลวขึ้นรูปไดมอนด์ subcontinental[5]

รอบค่ามหาทวีปที่ครบครัน โดย Wilson รอบชื่อหลังจากที่แผ่นเปลือกโลกบุกเบิก Wilson J. Tuzo ซึ่งอธิบายถึงคราวเปิดและปิดของโอเชี่ยนอ่างล่างหน้า เนื่องจากวัสดุ seafloor เก่าพบวันวันนี้เพียง 170 ล้านปี ในขณะที่วัสดุเปลือกยุโรปเก่าแก่ที่สุดพบวันนี้วันที่ 4 พันล้านปี มันทำให้รู้สึกเน้นมากยาวบันทึกของชีพจรดาวเคราะห์ที่บันทึกในประเทศ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

วงจรมหาทวีปอธิบายกึ่งๆรวมและกระจายของเปลือกโลกทวีป มีความคิดเห็นแตกต่างเป็นว่า ปริมาณของเปลือกทวีปเพิ่มขึ้น ลดลง หรือ อยู่เหมือนกัน แต่ก็เห็นด้วยว่าเปลือกโลกอยู่ตลอดเวลาถูก reconfigured . ครบหนึ่งรอบเป็นมหาทวีปบอกว่าให้ใช้ 300 ถึง 500 ล้านปีการชนแบบให้น้อยลง และทำให้มากขึ้น ในขณะที่ rifting ขนาดใหญ่ทวีปและทวีปเล็ก

จะเห็นว่าล่าสุดมหาทวีปแพนเจีย , ขึ้นประมาณ 300 ล้านปีมาแล้ว แต่มีสองมุมมองที่แตกต่างกันในประวัติศาสตร์ก่อนหน้ามหาทวีป . แรกที่นำเสนอชุดของมหาทวีป : vaalbara ( ~ 6 ~ 2.8 พันล้านปีก่อน ) ; ur ( ~ 3 พันล้านปีมาแล้ว )kenorland ( ~ 2 ~ 2.1 พันล้านปีก่อน ) ; โคลัมเบีย ( ~ 1 ~ 1.5 ล้านปีก่อน ) ; โรดิเนีย ( ~ 1.25 พันล้าน ~ 750 ล้านปีมาแล้ว ) และแพนโนเทีย ( ~ 600 ล้านปีก่อน ) ซึ่งผลิตชิ้นส่วนกระจายสุด ชนกันแบบแพนเจีย [ 1 ] [ 2 ]

มุมมองที่สอง ( protopangea paleopangea ) จากทั้ง palaeomagnetic และธรณีวิทยา หลักฐานคือว่ารอบมหาทวีปไม่ได้เกิดขึ้นมาก่อนประมาณ 0.6 GA ( ช่วงไดอะคาแรน ) แทน เปลือกโลกภาคพื้นทวีปประกอบด้วยมหาทวีปหนึ่งเดียวจากประมาณ 2.7 กายจนเลิกกันครั้งแรก ประมาณ 0.6 3.4 นี้การฟื้นฟู [ 3 ] จะขึ้นอยู่กับการสังเกตว่าถ้าเล็กเท่านั้น การปรับเปลี่ยนอุปกรณ์ต่อพ่วงให้ บูรณะหลักข้อมูลแสดงให้เห็นว่าเสา palaeomagnetic แปรสภาพเพื่อตำแหน่ง quasi-static นานช่วงระหว่างเรื่อง 2.7-2.2 1.5-1.25 0.75-0.6 , และ GA , [ 4 ] ในช่วงที่เกิดขึ้นช่วงเสาปรากฏมีเอกภาพชัดเจนสอดคล้องกับขั้วโลกหลงเส้นทางดังนั้นข้อมูล paleomagnetic อธิบายอย่างเพียงพอ โดยมีอยู่แห่งเดียว protopangea paleopangea ปลาหิมะกับนานกึ่งสมบูรณ์ ระยะเวลานานของมหาทวีปนี้สามารถอธิบายได้โดยการเคลื่อนตัวของฝา ( เทียบเท่ากับการเคลื่อนตัวปฏิบัติการบนดาวอังคารและดาวศุกร์ ) ช่วงพรีแคมเบรียนครั้งตรงข้ามกับแผ่นเปลือกโลกที่เห็นบนโลกร่วมสมัย [ 3 ]

ชนิดของแร่ธาตุที่พบในเพชรโบราณ แนะนำว่า วัฏจักรของการพัฒนาและการจัดสรร supercontinental เริ่มประมาณ 3.0 พันล้านปีก่อน ก่อนที่ 3.2 พันล้านปีที่ผ่านมาเท่านั้น เพชรกับองค์ประกอบ peridotitic ( มักพบในชั้นแมนเทิลของโลก ) ที่เกิดขึ้น ในขณะที่หลัง 30 พันล้านปีที่ผ่านมา eclogitic เพชร ( หินจากเปลือกผิวโลก ) กลายเป็นที่แพร่หลาย การเปลี่ยนแปลงนี้น่าจะมาเกี่ยวกับเนื่องจากกระบวนการของการมุดตัวของเปลือกโลกและชนแบบในรูปของเหลวโดยนำเอโคลไจต์เพชร . [ 5 ]

สมมุติฐานมหาทวีปวงจรเป็น complemented โดยวิลสันรอบชื่อหลังจากเง็กเซียนฮ่องเต้ผู้บุกเบิกเจทูโซ วิลสัน ,ซึ่งอธิบายถึงการเปิดและปิดของแอ่งมหาสมุทรเป็นระยะ . เพราะวัสดุ พื้นที่เก่าแก่ที่สุดที่พบในวันนี้วันที่เพียง 170 ล้านปี ส่วนวัสดุเปลือกทวีปที่เก่าแก่ที่สุดพบวันที่วันนี้อย่างน้อย 4 พันล้านปี มันทำให้ความรู้สึกที่จะเน้นนานกว่าบันทึกชีพจรของดาวเคราะห์ที่ถูกบันทึกไว้ในทวีป