Wargrave.—Waxworks.—Sonning.—Our st

Wargrave.—Waxworks.—Sonning.—Our stew.—Montmorency is sarcastic.—Fight between Montmorency and the tea-kettle.—George’s banjo studies.—Meet with discouragement.—Difficulties in the way of the musical amateur.—Learning to play the bagpipes.—Harris feels sad after supper.—George and I go for a walk.—Return hungry and wet.—There is a strangeness about Harris.—Harris and the swans, a remarkable story.—Harris has a troubled night.

We caught a breeze, after lunch, which took us gently up past Wargrave and Shiplake. Mellowed in the drowsy sunlight of a summer’s afternoon, Wargrave, nestling where the river bends, makes a sweet old picture as you pass it, and one that lingers long upon the retina of memory.

The “George and Dragon” at Wargrave boasts a sign, painted on the one side by Leslie, R.A., and on the other by Hodgson of that ilk. Leslie has depicted the fight; Hodgson has imagined the scene, “After the Fight”—George, the work done, enjoying his pint of beer.

Day, the author of Sandford and Merton, lived and—more credit to the place still—was killed at Wargrave. In the church is a memorial to Mrs. Sarah Hill, who bequeathed 1 pound annually, to be divided at Easter, between two boys and two girls who “have never been undutiful to their parents; who have never been known to swear or to tell untruths, to steal, or to break windows.” Fancy giving up all that for five shillings a year! It is not worth it.

It is rumoured in the town that once, many years ago, a boy appeared who really never had done these things—or at all events, which was all that was required or could be expected, had never been known to do them—and thus won the crown of glory. He was exhibited for three weeks afterwards in the Town Hall, under a glass case.

What has become of the money since no one knows. They say it is always handed over to the nearest wax-works show.

Shiplake is a pretty village, but it cannot be seen from the river, being upon the hill. Tennyson was married in Shiplake Church.

The river up to Sonning winds in and out through many islands, and is very placid, hushed, and lonely. Few folk, except at twilight, a pair or two of rustic lovers, walk along its banks. ’Arry and Lord Fitznoodle have been left behind at Henley, and dismal, dirty Reading is not yet reached. It is a part of the river in which to dream of bygone days, and vanished forms and faces, and things that might have been, but are not, confound them.

We got out at Sonning, and went for a walk round the village. It is the most fairy-like little nook on the whole river. It is more like a stage village than one built of bricks and mortar. Every house is smothered in roses, and now, in early June, they were bursting forth in clouds of dainty splendour. If you stop at Sonning, put up at the “Bull,” behind the church. It is a veritable picture of an old country inn, with green, square courtyard in front, where, on seats beneath the trees, the old men group of an evening to drink their ale and gossip over village politics; with low, quaint rooms and latticed windows, and awkward stairs and winding passages.

We roamed about sweet Sonning for an hour or so, and then, it being too late to push on past Reading, we decided to go back to one of the Shiplake islands, and put up there for the night. It was still early when we got settled, and George said that, as we had plenty of time, it would be a splendid opportunity to try a good, slap-up supper. He said he would show us what could be done up the river in the way of cooking, and suggested that, with the vegetables and the remains of the cold beef and general odds and ends, we should make an Irish stew.

It seemed a fascinating idea. George gathered wood and made a fire, and Harris and I started to peel the potatoes. I should never have thought that peeling potatoes was such an undertaking. The job turned out to be the biggest thing of its kind that I had ever been in. We began cheerfully, one might almost say skittishly, but our light-heartedness was gone by the time the first potato was finished. The more we peeled, the more peel there seemed to be left on; by the time we had got all the peel off and all the eyes out, there was no potato left—at least none worth speaking of. George came and had a look at it—it was about the size of a pea-nut. He said:

“Oh, that won’t do! You’re wasting them. You must scrape them.”

So we scraped them, and that was harder work than peeling. They are such an extraordinary shape, potatoes—all bumps and warts and hollows. We worked steadily for five-and-twenty minutes, and did four potatoes. Then we struck. We said we should require the rest of the evening for scraping ourselves.

I never saw such a thing as potato-scraping for making a fellow in a mess. It seemed difficult to believe that the potato-scrapings in which Harris and I stood, half smothered, could have come off four potatoes. It shows you what can be done with economy and care.

George said it was absurd to have only four potatoes in an Irish stew, so we washed half-a-dozen or so more, and put them in without peeling. We also put in a cabbage and about half a peck of peas. George stirred it all up, and then he said that there seemed to be a lot of room to spare, so we overhauled both the hampers, and picked out all the odds and ends and the remnants, and added them to the stew. There were half a pork pie and a bit of cold boiled bacon left, and we put them in. Then George found half a tin of potted salmon, and he emptied that into the pot.

He said that was the advantage of Irish stew: you got rid of such a lot of things. I fished out a couple of eggs that had got cracked, and put those in. George said they would thicken the gravy.

I forget the other ingredients, but I know nothing was wasted; and I remember that, towards the end, Montmorency, who had evinced great interest in the proceedings throughout, strolled away with an earnest and thoughtful air, reappearing, a few minutes afterwards, with a dead water-rat in his mouth, which he evidently wished to present as his contribution to the dinner; whether in a sarcastic spirit, or with a genuine desire to assist, I cannot say.

We had a discussion as to whether the rat should go in or not. Harris said that he thought it would be all right, mixed up with the other things, and that every little helped; but George stood up for precedent. He said he had never heard of water-rats in Irish stew, and he would rather be on the safe side, and not try experiments.

Harris said:

“If you never try a new thing, how can you tell what it’s like? It’s men such as you that hamper the world’s progress. Think of the man who first tried German sausage!”

It was a great success, that Irish stew. I don’t think I ever enjoyed a meal more. There was something so fresh and piquant about it. One’s palate gets so tired of the old hackneyed things: here was a dish with a new flavour, with a taste like nothing else on earth.

And it was nourishing, too. As George said, there was good stuff in it. The peas and potatoes might have been a bit softer, but we all had good teeth, so that did not matter much: and as for the gravy, it was a poem—a little too rich, perhaps, for a weak stomach, but nutritious.

We finished up with tea and cherry tart. Montmorency had a fight with the kettle during tea-time, and came off a poor second.

Throughout the trip, he had manifested great curiosity concerning the kettle. He would sit and watch it, as it boiled, with a puzzled expression, and would try and rouse it every now and then by growling at it. When it began to splutter and steam, he regarded it as a challenge, and would want to fight it, only, at that precise moment, some one would always dash up and bear off his prey before he could get at it.

To-day he determined he would be beforehand. At the first sound the kettle made, he rose, growling, and advanced towards it in a threatening attitude. It was only a little kettle, but it was full of pluck, and it up and spit at him.

Montmorency and the kettle“Ah! would ye!” growled Montmorency, showing his teeth; “I’ll teach ye to cheek a hard-working, respectable dog; ye miserable, long-nosed, dirty-looking scoundrel, ye. Come on!”

And he rushed at that poor little kettle, and seized it by the spout.

Then, across the evening stillness, broke a blood-curdling yelp, and Montmorency left the boat, and did a constitutional three times round the island at the rate of thirty-five miles an hour, stopping every now and then to bury his nose in a bit of cool mud.

From that day Montmorency regarded the kettle with a mixture of awe, suspicion, and hate. Whenever he saw it he would growl and back at a rapid rate, with his tail shut down, and the moment it was put upon the stove he would promptly climb out of the boat, and sit on the bank, till the whole tea business was over.

George got out his banjo after supper, and wanted to play it, but Harris objected: he said he had got a headache, and did not feel strong enough to stand it. George thought the music might do him good—said music often soothed the nerves and took away a headache; and he twanged two or three notes, just to show Harris what it was like.

Harris said he would rather have the headache.

George has never learned to play the banjo to this day. He has had too much all-round discouragement to meet. He tried on two or three evenings, while we were up the river, to get a little practice, but it was never a success. Harris’s language used to be enough to unnerve any man; added to which, Montmorency would sit and howl steadily, right through the performance. It was not giving the man a fair chance.

“What’s he want to howl like that for when I’m playing?” George would exclaim indignantly, while taking aim at him with a boot.

“What do you want to play like that for when he is howling?” Harris woul

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Wargrave. — Waxworks — ทซันนิ่ง — แกงของเรา — Montmorency อยู่เรื่อย — ต่อสู้ระหว่าง Montmorency และน้ำชา-กาต้มน้ำ — ศึกษาไวโอลินของจอร์จ — กับความ — ความยากลำบากทางการดนตรีสมัครเล่น — เรียนรู้การเล่น bagpipes — แฮรู้สึกเศร้าหลังซุปเปอร์ — จอร์จและไปเดินแบบ — กลับหิวและเปียก — มี strangeness เกี่ยวกับห้อง — แฮร์ริสและหมู่ โดดเด่นเรื่องการ — ห้องมีปัญหาคืนเราจับสะดวก หลังอาหารกลางวัน ที่เอาเราเบา ๆ ขึ้นเลย Wargrave และ Shiplake หมักในแสงแดดเคลิ้ม ๆ ของตอนบ่ายของฤดูร้อน Wargrave หลังที่แม่น้ำฟัน ทำให้ภาพเก่าหวานผ่าน และที่ lingers เมื่อเรตินาของหน่วยความจำระยะยาว"จอร์จและมังกร" ที่ Wargrave มีเครื่องหมาย ทาสีด้านหนึ่ง ด้วยเล สลี่ R.A. และอื่น ๆ โดย Hodgson ของบริการนั้น เลสลี่ได้แสดงการต่อสู้ Hodgson ได้จินตนาการฉาก "หลังจากต่อสู้" — จอร์จ งานทำ เพลิดเพลินกับ pint เบียร์ของเขาวัน ผู้เขียนของแซนด์ฟอร์ดและเมอร์ อาศัย และ — เพิ่มเติมเครดิตที่ยังคง — ถูกฆ่าที่ Wargrave ในคริสตจักรเป็นอนุสรณ์นางซาราห์ฮิลล์ ที่ bequeathed ปอนด์ 1 ปี มีการแบ่งที่อีสเตอร์ ระหว่างชายสองคนและหญิงสองคนที่ "ไม่เคยได้ undutiful พ่อ ที่ไม่เคยทราบว่ามีปฏิญาณ หรือบอกข้อความ untruths ขโมย หรือทำลาย windows " นึกคิดท้อถอยที่สำหรับ shillings 5 ปี มันก็ไม่คุ้มจะฉาวไปได้ในเมืองที่เมื่อ หลายปีที่ผ่านมา เด็กผู้ชายปรากฏที่จริง ๆ ไม่เคยทำสิ่งเหล่านี้ – หรือที่ events ทั้งหมด ซึ่งเป็นที่ที่ถูกต้อง หรือไม่คาด หวัง มีไม่ทราบว่าพวกเขา — และจึง ได้รับรางวัลมงกุฎเกียรติ เขาถูกจัดแสดงใน 3 สัปดาห์หลังจากนั้นในห้อง ภายใต้กรณีแก้วสิ่งได้กลายเป็นจ่ายเงินเนื่องจากไม่มีใครรู้ พวกเขากล่าวว่า มันเป็นเสมอมอบให้ดูงานหุ่นขี้ผึ้งที่ใกล้ที่สุดShiplake หมู่บ้านสวย แต่ไม่สามารถเห็นได้จากแม่น้ำ ถูกตามเขา ประชุมมีการแต่งงานในโบสถ์ Shiplakeแม่น้ำถึงทซันนิ่งพิจารณาและออกผ่านเกาะมากมาย และพลาซิด hushed และโดดเดี่ยว ไม่กี่พื้นบ้าน ยกเว้นที่ twilight คู่หรือสองของคนรักชนบท เดินไปตามธนาคาร ' Arry และพระเจ้า Fitznoodle แล้วหลังที่เฮนเลย์ และอ่านแค่ สกปรกจะยังไม่ถึง เป็นส่วนหนึ่งของแม่น้ำในฝันของอดีต และศาสดาแบบฟอร์ม และใบหน้า และสิ่งที่อาจได้รับ แต่ไม่ confound พวกเขาเราได้ออกแอทซันนิ่ง แล้วไปเดินเล่นรอบหมู่บ้าน นู๊คน้อยเหมือนนางฟ้ามากที่สุดน้ำทั้งหมดได้ มากกว่าเช่นหมู่บ้านระยะหนึ่งสร้างอิฐและปูนได้ บ้านทุกหลังจะ smothered ในกุหลาบ และตอนนี้ ในต้นมิถุนายน พวกเขามีชีวิตชีวาไปในเมฆภาสอร่อย ถ้าคุณหยุดแอทซันนิ่ง วางที่ "วัว หลังคริสตจักร จึงเห็นภาพของตัวเก่าคันทรีอินน์ มีสีเขียว พื้นที่ลานด้านหน้า ที่นั่งใต้ต้นไม้ กลุ่มคนเก่ายามเย็นเพื่อดื่มเบียร์และซุบซิบของพวกเขาผ่านหมู่บ้านเมือง ต่ำ บริการห้อง latticed windows และตกใจบันได และทางเดินที่คดเคี้ยวเรา roamed เกี่ยวกับทซันนิ่งหวานสำหรับชั่วโมงหรือมากกว่านั้น แล้ว มันสายเกินไปไป ผลักดันอ่านมา เราตัดสินใจกลับไปยังหนึ่งในเกาะ Shiplake และทนมีการคืน ก็ยังคงเริ่มต้นเมื่อเราได้ชำระ และจอร์จกล่าวว่า เรา มีเวลามากมาย ได้โอกาสสวยงามลองซุปเปอร์ที่ดี slap-up เขากล่าวว่า เขาจะแสดงให้เราเห็นสิ่งที่อาจจะขึ้นแม่น้ำทางอาหาร และ กับผักเหลือของเนื้อเย็นทั่วไปปลีก ควรทำสตูว์ไอริชแนะนำเหมือนความคิดที่น่าสนใจ จอร์ไม้ที่รวบรวม และทำไฟ และแฮริสและเริ่มปอกมันฝรั่งเละ ควรไม่มีคิดว่า ปอกเปลือกมันฝรั่งกิจการมีการ งานกลายเป็นสิ่งใหญ่ที่สุดของชนิดของที่ฉันเคยเคย เราเริ่ม cheerfully หนึ่งอาจเกือบพูด skittishly แต่ light-heartedness ของเราเป็นไปตามเวลาที่มันฝรั่งแรกเสร็จ ยิ่งเราปอกเปลือก เปลือกมากที่มีประจักษ์ทิ้ง โดยเวลาเรามีได้ทั้งหมดเปลือกออกและตาทั้งหมดออก มีมันฝรั่งไม่เหลือตัวน้อยไม่น่าพูด จอร์จมา และก็ดูที่มัน — ก็เกี่ยวกับขนาดของดอกอัญชัญอ่อนนุช เขากล่าวว่า:"โอ้ ที่จะไม่ทำ คุณกำลังสูญเสียพวกเขา คุณต้องเกาให้"เพื่อที่เราขูดไว้ และที่ทำงานหนักกว่าปอกนั้น จะกล่าวเป็นพิเศษรูปร่าง มันฝรั่งกันกระแทกทั้งหมด และขจัดกระไฝหูด และ hollows เราทำงานอย่างต่อเนื่อง 5 และยี่สิบนาที และไม่มัน 4 แล้ว เราหลง เราว่า เราควรต้องพักผ่อนตอนเย็น scraping ตนเองผมไม่เคยเห็นสิ่งที่เป็นมันฝรั่ง scraping สำหรับเพื่อนในระเบียบ มันดูเหมือนยากที่จะเชื่อว่า มันฝรั่ง-scrapings ที่ห้องและยืน ครึ่ง smothered มาปิดมันฝรั่ง 4 จะแสดงคุณทำอย่างไรกับเศรษฐกิจและการดูแลจอร์จกล่าวว่า ไร้สาระมีเพียงสี่มันเป็นสตูว์ไอริช เราล้างครึ่งเป็นโหล หรือเพื่อเพิ่มเติม และวางพวกเขาในไม่ปอก นอกจากนี้เรายังใส่ในกะหล่ำปลีเป็นและประมาณครึ่งเป็กของถั่ว จอร์จกวนมันทั้งหมดขึ้น และจากนั้น เขากล่าวว่า ดูเหมือนจะ มีหลายห้องอะไหล่ เพื่อเรา overhauled ทั้งยัง hampers เบิกสินค้าทั้งหมดปลีกย่อยและเศษ และเพิ่มไว้ในแกงมี มีวงกลมหมูครึ่งตัวและบิตของเบคอนการต้มเย็นซ้าย และเราใส่ใน แล้ว จอร์จพบฮาล์ฟ tin ของปลาแซลมอนในกระถาง และเขาว่างเปล่าที่เป็นหม้อเขากล่าวว่า การที่มีประโยชน์ของสตูว์ไอริช: คุณข้อครหามากมายเช่นสิ่งที่ ผมล้วงออกจากคู่ของไข่ที่ได้มีแตก และผู้นำในการ จอร์จกล่าวว่า พวกเขาจะ thicken น้ำซอสราดหน้าฉันลืมส่วนผสมอื่น ๆ แต่ฉันรู้ว่า ไม่มีอะไรได้เสีย และผมจำได้ว่า ที่ สิ้น Montmorency ที่มี evinced ในกระบวนการพิจารณาตลอด strolled ไปกับอากาศคนได้ความ และเด่น reappearing ภายหลัง ไม่กี่นาทีกับน้ำหนูตายในปาก ซึ่งเขาอย่างเห็นได้ชัดปรารถนานำเสนอเป็นส่วนของเขาทำให้เย็น ว่าวิญญาณแดกดัน หรือ มีความปรารถนาที่แท้จริงให้ความช่วยเหลือ ฉันไม่สามารถพูดเราได้สนทนากับว่าหนูควรไป หรือไม่ แฮริสกล่าวว่า เขาคิดว่า มันจะมีทั้งหมดขวา อลวนกับสิ่งอื่น ๆ และทุกน้อย ช่วย แต่จอร์จยืนสำหรับเหตุ เขากล่าวว่า เขาไม่เคยได้ยินของหนูน้ำในสตูว์ไอริช และเขาจะค่อนข้าง อยู่ในด้านความปลอดภัย และลองทดลองแฮริสกล่าวว่า:"ถ้าคุณไม่เคยลองสิ่งใหม่ คุณทราบว่า คืออะไรเช่นได้อย่าง เรื่องของผู้ชายเช่นคุณที่ขัดขวางความก้าวหน้าของโลก คิดว่า คนที่ลองไส้กรอกเยอรมัน"ก็ประสบความสำเร็จ สตูว์ไอริชที่ ผมไม่คิดว่า เคยชอบอาหารมากขึ้น มีบางสิ่งบางอย่างดังนั้นสด และ piquant เกี่ยวกับมัน โหว่ของจะเหนื่อยดังนั้นสิ่งที่ hackneyed เก่า: ที่นี่มีจาน มีรสใหม่ รสชาติเหมือนอะไรในโลกและก็มี บำรุง เกินไป เป็นจอร์จกล่าวว่า มีสิ่งที่ดีในการ ถั่วและมันฝรั่งจะมีบิตนุ่ม แต่เรามีฟันดี ดังนั้นที่ได้ไม่เรื่องมาก: และสำหรับน้ำซอสราดหน้า มันเป็นบทกวี — น้อย รวยเกินไป บางที ในกระเพาะอาหารอ่อนแอ แต่มีคุณค่าทางโภชนาการเราเสร็จขึ้นกับทาร์ทชาและเชอร์รี่ Montmorency มีการต่อสู้กับกาต้มน้ำชาระหว่าง และมาปิดต่ำเป็นที่สองตลอดการเดินทาง เขาได้ประจักษ์เห็นดีที่เกี่ยวข้องกับกาต้มน้ำ เขาจะนั่ง และดูมัน มันต้ม กับนิพจน์พิศวง จะลอง และปลุกมันทุกขณะนี้แล้ว โดย growling ได้ด้วย เมื่อมันเริ่มที่จะ splutter และอบไอน้ำ เขาถือเป็นความท้าทาย และอยากสู้กับมัน เท่านั้น เดี๋ยวนั้น คนจะเสมอแดชสนามค่า และหมีออกจากเหยื่อของเขาก่อนที่เขาได้รับได้วันนี้เขากำหนดเขาจะมาก่อน ที่แรกเสียงทำกาต้มน้ำ เขาโร growling และขั้นสูงถอยในท่าทีคุกคาม ก็กาต้มเพียงเล็กน้อยเท่านั้น แต่ก็เด็ด และขึ้น และมองว่า Montmorency และกาต้มน้ำ "Ah จะเย " growled Montmorency การแสดงของเขาฟัน "ฉันจะสอนเย cheek สุนัขทำ งานหนัก เกียรติ เย scoundrel อนาถ เหลือง ปากยาว สกปรกดู เย โธ่"และเขาวิ่งที่กาต้มน้ำเล็ก ๆ ที่ยากจน และยึด ด้วยการพวยแล้ว ข้ามความนิ่งเย็น ยากจนแต่ละภาษาเลือดฮัลโล และ Montmorency ซ้ายเรือ และไม่มีรัฐธรรมนูญสามครั้งรอบเกาะในอัตราสามสิบห้าไมล์อันชั่วโมง หยุดทุกขณะนี้แล้วฝังจมูกของเขาในบิตของโคลนเย็นจากวันนั้น Montmorency ถือกาต้มน้ำ ด้วยความกลัว ความสงสัย และเกลียด เมื่อเขาเห็นเขาจะ growl ที่อัตราเร็ว กับหางของเขาปิดลง ในขณะที่จะย้ายตามเตา เขาจะทันทีปีนออกจากเรือ และนั่งจนได้ทั้งธุรกิจธนาคารจอร์จได้ออกไวโอลินของเขาหลังจากซุปเปอร์ และอยากเล่น แต่แฮ objected: เขากล่าวว่า เขาก็มีอาการปวดหัว และยังไม่รู้สึกแข็งแรงพอที่จะยืนก็ จอร์จคิดเพลงอาจทำให้เขาดีกันว่า เพลงเหมาะเส้นประสาท และมักจะเอาปวด และเขา twanged สอง หรือสามหมายเหตุ เพียงแสดงห้องอะไรที่มันเป็นเช่นนั้นแฮริสกล่าวว่า เขาค่อนข้างจะมีการปวดศีรษะจอร์จไม่ได้ได้เรียนรู้การเล่นไวโอลินแบบนี้ เขามีมากเกินไปความ all-round เพื่อตอบสนอง เขาพยายามในยามที่สอง หรือที่สาม ในขณะที่เราได้เที่ยว ได้ฝึกน้อย แต่ก็ไม่ประสบความสำเร็จ ภาษาของห้องใช้ได้มีชัยคน เพิ่มที่ Montmorency จะนั่ง แล้ว howl ตลอดจนถึงประสิทธิภาพการทำงานอย่างต่อเนื่อง มันถูกไม่ให้คนมีโอกาสที่ดี"อะไรคือเขาต้องหอนเช่นนั้นสำหรับเมื่อฉันเล่นหรือไม่" จอร์จจะร้อง indignantly ขณะที่จุดมุ่งหมายที่เขามีการเริ่มระบบ"ที่คุณต้องการเล่นเช่นนั้นเมื่อเขาจะเห่าหอนหรือไม่" แฮ woul

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

Wargrave. -Waxworks. -Sonning. ของเรา stew. -Montmorency เป็น sarcastic. -ต่อสู้ระหว่าง Montmorency และชา kettle. จอร์จของแบนโจ studies. -พบกับ discouragement. -ความยากลำบากในทางดนตรี amateur. -Learning เพื่อ เล่น bagpipes. แฮร์ริสรู้สึกเศร้าหลังจาก supper. จอร์จและฉันไปสำหรับ walk. -กลับหิวและ wet. -มีความไม่ชอบมาพากลเกี่ยวกับ Harris. แฮร์ริสและหงส์ที่น่าทึ่ง story. แฮร์ริสได้คืนความสุข . เราจับลมหลังอาหารกลางวันที่พาเราขึ้นเบา ๆ ที่ผ่านมาและ Wargrave Shiplake มึนในแสงแดดง่วงนอนตอนบ่ายของฤดูร้อนที่ Wargrave กระแซะที่โค้งแม่น้ำทำให้หวานภาพเก่าที่คุณผ่านมันและหนึ่งที่สะท้อนยาวเมื่อเรตินาของหน่วยความจำ. ว่า "จอร์จและมังกร" ที่ Wargrave ภูมิใจนำเสนอเข้าสู่ระบบ ภาพวาดบนด้านหนึ่งโดยเลสลี่, RA, และที่อื่น ๆ โดยฮอดจ์สันของตระกูลที่ เลสลี่ได้ภาพการต่อสู้; ฮอดจ์สันได้จินตนาการฉาก "หลังจากการต่อสู้" จอร์จ, งานที่ทำมีความสุขกับเขาไพน์ของเบียร์. วันผู้เขียน Sandford และเมอร์ตันและอาศัยอยู่มากขึ้นเครดิตให้กับสถานที่ที่ยังคงถูกฆ่าตายใน Wargrave ในคริสตจักรเป็นที่ระลึกถึงนางซาร่าห์ฮิลล์ที่พินัยกรรม£ 1 ปีจะถูกแบ่งออกในวันอีสเตอร์ระหว่างสองเด็กชายและเด็กหญิงสองคนที่ "ไม่เคยได้รับ undutiful กับพ่อแม่ของพวกเขา ผู้ที่ไม่เคยรับทราบเพื่อสาบานที่จะบอกหรือโกหกเพื่อขโมยหรือจะทำลายหน้าต่าง. "แฟนซีให้ขึ้นทุกอย่างที่ห้าเพนนีปี! มันจะไม่คุ้มค่า. มันเป็นข่าวลือในเมืองว่าเมื่อหลายปีที่ผ่านมาเป็นเด็กปรากฏที่จริงๆไม่ได้ทำสิ่งหรือเหล่านี้ในเหตุการณ์ทั้งหมดซึ่งเป็นสิ่งที่ถูกต้องหรือคาดว่าอาจจะไม่เคยรับทราบ จะทำพวกเขาและทำให้ได้รับรางวัลมงกุฎแห่งความรุ่งโรจน์ เขาได้รับการจัดแสดงเป็นเวลาสามสัปดาห์หลังจากนั้นในศาลากลางจังหวัดภายใต้ตู้กระจก. สิ่งที่ได้กลายเป็นเงินตั้งแต่ไม่มีใครรู้ว่า พวกเขาบอกว่ามันมักจะถูกส่งไปยังที่ใกล้ที่สุดขี้ผึ้งงานแสดง. Shiplake เป็นหมู่บ้านสวย แต่ก็ไม่สามารถมองเห็นได้จากแม่น้ำที่เป็นอยู่กับเนินเขา เทนนีสันได้แต่งงานในโบสถ์ Shiplake. แม่น้ำถึงลม Sonning ในและนอกผ่านหมู่เกาะจำนวนมากและเป็นที่เงียบสงบมากเงียบและเหงา ชาวบ้านไม่กี่ยกเว้นพลบค่ำคู่หรือสองของคนรักที่เรียบง่ายเดินริมตลิ่ง 'Arry และพระเจ้า Fitznoodle ได้รับการทิ้งไว้ข้างหลังที่เฮนเล่ย์และหดหู่อ่านสกปรกไม่ถึงเลย มันเป็นส่วนหนึ่งของแม่น้ำในการที่จะฝันของอดีตวันและหายไปในรูปแบบและใบหน้าและสิ่งที่อาจจะได้รับ แต่ไม่ได้ทำลายพวกเขา. เราได้ออกจากที่ Sonning และไปเดินเล่นรอบหมู่บ้าน มันเป็นนางฟ้าชอบมากที่สุดซอกเล็ก ๆ น้อย ๆ ในแม่น้ำทั้ง มันเป็นเหมือนเวทีหมู่บ้านมากกว่าหนึ่งสร้างขึ้นจากอิฐและปูน บ้านทุกหลังตั้ง smothered ในดอกกุหลาบและตอนนี้ในช่วงต้นเดือนมิถุนายนที่พวกเขาระเบิดไว้ในเมฆของความงดงามโอชะ ถ้าคุณหยุดที่ Sonning วางที่ "กระทิง" หลังคริสตจักร มันเป็นรูปจริงของอินน์เมืองเก่าที่มีสีเขียวตารางลานด้านหน้าที่อยู่บนที่นั่งอยู่ใต้ต้นไม้กลุ่มคนเก่าตอนเย็นจะดื่มเบียร์และการนินทาของพวกเขามากกว่าการเมืองหมู่บ้าน; ที่มีระดับต่ำ, ห้องพักที่สวยงามแปลกตาและหน้าต่างไม้ระแนงและบันไดที่น่าอึดอัดใจและคดเคี้ยวทางเดิน. เราท่องหวาน Sonning สำหรับชั่วโมงหรือมากกว่านั้นและจากนั้นก็เป็นสายเกินไปที่จะผลักดันในการอ่านที่ผ่านมาเราตัดสินใจที่จะกลับไปหนึ่ง Shiplake เกาะและทำให้มีขึ้นในคืนนี้ มันก็ยังเร็วเมื่อเราได้รับการตัดสินและจอร์จกล่าวว่าในขณะที่เรามีความอุดมสมบูรณ์ของเวลาก็จะเป็นโอกาสที่ยอดเยี่ยมที่จะลองดีอาหารมื้อเย็นตบขึ้น เขาบอกว่าเขาจะแสดงให้เราเห็นสิ่งที่สามารถทำได้ขึ้นไปตามแม่น้ำในลักษณะของการปรุงอาหารและชี้ให้เห็นว่ามีผักและซากของเนื้อเย็นและราคาทั่วไปและสิ้นสุดที่เราควรจะทำให้สตูว์ไอริช. มันลำบากที่น่าสนใจ ความคิด จอร์จที่รวบรวมไม้และทำให้ไฟและแฮร์ริสและผมเริ่มที่จะปอกเปลือกมันฝรั่ง ผมไม่ควรที่จะมีความคิดว่ามันฝรั่งปอกเปลือกเป็นเช่นกิจการ งานเปิดออกมาเป็นสิ่งที่ใหญ่ที่สุดของชนิดที่ผมเคยอยู่ใน. เราเริ่มมีความสุขหนึ่งเกือบอาจจะบอกว่าอย่างพยศ แต่แสงจิตของเราก็หายไปตามเวลาที่มันฝรั่งเป็นครั้งแรกที่เสร็จสมบูรณ์แล้ว ยิ่งเราปอกเปลือกเปลือกมากขึ้นดูเหมือนจะถูกทิ้งไว้บน; ตามเวลาที่เราได้มีทั้งหมดเปลือกออกและตาทั้งหมดออกมีมันฝรั่งไม่เหลืออย่างน้อยไม่มีมูลค่าการพูดของ จอร์จมาและมีลักษณะที่มันมันเป็นเรื่องเกี่ยวกับขนาดของถั่วถั่ว เขากล่าวว่า"โอ้ที่จะไม่ทำ! คุณกำลังสูญเสียพวกเขา คุณต้องขูดพวกเขา. "ดังนั้นเราจึงคัดลอกมาพวกเขาและที่เป็นงานหนักกว่าที่ปอกเปลือก พวกเขาเป็นเช่นรูปร่างพิเศษกระแทกมันฝรั่งและหูดและโพรง เราทำงานอย่างต่อเนื่องเป็นเวลาห้าและยี่สิบนาทีและทำสี่มันฝรั่ง จากนั้นเราก็หลง เราบอกว่าเราควรจะต้องมีส่วนที่เหลือของตอนเย็นสำหรับขูดตัวเอง. ฉันไม่เคยเห็นสิ่งนั้นเป็นมันฝรั่งขูดสำหรับการทำเพื่อนในระเบียบได้ มันดูเหมือนยากที่จะเชื่อว่ามันฝรั่ง scrapings ที่แฮร์ริสและฉันยืนหายใจครึ่งจะได้หลุดออกมาสี่มันฝรั่ง มันจะแสดงสิ่งที่สามารถทำได้กับเศรษฐกิจและการดูแล. จอร์จบอกว่ามันเป็นเรื่องไร้สาระที่จะมีเพียงสี่มันฝรั่งในสตูว์ไอริชดังนั้นเราจึงล้างครึ่งโหลหรือดังนั้นมากขึ้นและใส่ไว้ในโดยไม่ต้องปอกเปลือก นอกจากนี้เรายังใส่ในกะหล่ำปลีและประมาณครึ่งถากถางของถั่ว จอร์จกวนมันทั้งหมดขึ้นและจากนั้นเขากล่าวว่าดูเหมือนจะมีจำนวนมากของห้องที่ว่างเพื่อให้เราซ่อมแซมอุปสรรคทั้งในและหยิบออกอัตราต่อรองและปลายและเศษและเพิ่มพวกเขาไปเคี่ยว มีครึ่งหมูพายและบิตของความหนาวเย็นต้มเบคอนซ้ายและเราใส่พวกเขา in. แล้วจอร์จพบครึ่งกระป๋องกระถางปลาแซลมอนและเขาเทลงในหม้อ. เขาบอกว่าเป็นประโยชน์จากไอริชสตูคุณ ได้กำจัดเช่นสิ่งต่างๆมากมาย . ฉันตกปลาออกคู่ของไข่ที่ได้มีการแตกและทำให้ผู้ที่อยู่ในจอร์จกล่าวว่าพวกเขาจะข้นน้ำเกรวี่. ลืมส่วนผสมอื่น ๆ แต่ฉันรู้ว่าไม่มีอะไรที่สูญเสียไป; และผมจำได้ว่าในช่วงปลาย, Montmorency ที่ได้แจ้งความสนใจอย่างมากในการดำเนินการตลอดเดินไปกับอากาศอย่างจริงจังและคิดโผล่มาเพียงไม่กี่นาทีหลังจากนั้นมีคนตายน้ำหนูในปากของเขาซึ่งเขาอย่างเห็นได้ชัด อยากที่จะนำเสนอเป็นผลงานของเขาไปทานอาหารเย็นนั้น ไม่ว่าจะในจิตวิญญาณเหน็บแนมหรือด้วยความปรารถนาของแท้ที่จะช่วยให้ผมไม่สามารถพูดได้. เรามีการอภิปรายเป็นไปได้ว่าหนูควรจะไปหรือไม่ แฮร์ริสบอกว่าเขาคิดว่ามันจะเป็นสิ่งที่ถูกต้องผสมกับสิ่งอื่น ๆ และที่ทุกคนช่วยเล็ก ๆ น้อย ๆ ; แต่จอร์จลุกขึ้นยืนเพื่อเป็นแบบอย่าง เขาบอกว่าเขาไม่เคยได้ยินน้ำหนูในสตูว์ไอริชและเขาค่อนข้างจะเป็นในด้านความปลอดภัยและไม่พยายามทดลอง. แฮร์ริสกล่าวว่า"ถ้าคุณไม่เคยลองสิ่งใหม่วิธีการที่คุณสามารถบอกสิ่งที่มันต้องการ? มันเป็นผู้ชายเช่นคุณว่าขัดขวางความคืบหน้าของโลก คิดว่าชายคนแรกที่พยายามไส้กรอกเยอรมัน "มันเป็นความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่ที่สตูว์ไอริช ฉันไม่คิดว่าฉันเคยมีความสุขกับการรับประทานอาหารมากขึ้น มีบางสิ่งบางอย่างที่สดใหม่และคมคายเกี่ยวกับเรื่องนี้ก็คือ เพดานปากของคนที่ได้รับเหนื่อยของสิ่งที่เสมอเก่า: ที่นี่เป็นอาหารที่มีรสชาติใหม่ที่มีรสชาติเหมือนไม่มีอะไรบนโลก. และมันก็บำรุงมากเกินไป ขณะที่จอร์จกล่าวว่าเป็นสิ่งที่ดีอยู่ในนั้น ถั่วและมันฝรั่งอาจได้รับนุ่มนิด แต่เราทุกคนมีฟันที่ดีเพื่อให้ไม่เรื่องมากและสำหรับน้ำเกรวี่มันเป็นบทกวี-เล็ก ๆ น้อย ๆ ที่อุดมไปด้วยเกินไปบางทีสำหรับกระเพาะอาหารอ่อนแอ แต่มีคุณค่าทางโภชนาการ . เราเสร็จทันกับชาและเชอร์รี่ทาร์ต Montmorency มีการต่อสู้กับกาต้มน้ำชาในช่วงเวลาและออกมาเป็นครั้งที่สองที่ไม่ดี. ตลอดการเดินทางเขาได้ประจักษ์ความอยากรู้มากเกี่ยวกับกาต้มน้ำ เขาจะนั่งและดูมันขณะที่มันต้มด้วยสีหน้างงและจะพยายามปลุกมันทุกขณะนี้แล้วโดยที่มันคำราม เมื่อมันเริ่มที่จะพูดอย่างรวดเร็วและไอน้ำที่เขาได้รับการยกย่องว่ามันเป็นสิ่งที่ท้าทายและต้องการที่จะต่อสู้กับมันเท่านั้นในขณะนั้นได้อย่างแม่นยำบางคนมักจะรีบขึ้นและแบกออกล่าเหยื่อของเขาก่อนที่เขาจะได้รับมัน. ต่อวัน เขามุ่งมั่นที่เขาจะเป็นก่อน ที่เสียงแรกกาต้มน้ำทำให้เขาลุกขึ้นคำรามและก้าวไปสู่ในทัศนคติที่เป็นอันตราย มันเป็นเพียงกาต้มน้ำเล็ก ๆ น้อย ๆ แต่มันก็เต็มไปด้วยความกล้าหาญและมันขึ้นและคายเขา. Montmorency และกาต้มน้ำ "อา! ! พวกเจ้าจะ "Montmorency แสดงให้เห็นฟันของเขาคำราม; "ฉันจะสอนจงแก้มทำงานหนักสุนัขเกียรติ; เจ้าอนาถยาวจมูกตัวโกงสกปรกที่มองเจ้า Come on! "และเขาก็รีบวิ่งไปที่ที่กาต้มน้ำเล็กๆ น้อย ๆ ไม่ดีและคว้ามันไว้โดยพวยกา. จากนั้นข้ามนิ่งเย็นยากจนร้องเอ๋งเลือดทำให้ตกใจและ Montmorency ซ้ายเรือและทำตามรัฐธรรมนูญครั้งที่สามรอบเกาะที่ อัตราสามสิบห้าไมล์ต่อชั่วโมงหยุดทุกขณะนี้แล้วที่จะฝังศพจมูกของเขาในบิตของโคลนเย็น. จากวันที่ได้รับการยกย่อง Montmorency กาต้มน้ำที่มีส่วนผสมของความกลัวที่สงสัยและความเกลียดชัง เมื่อใดก็ตามที่เขาเห็นมันเขาจะคำรามและกลับมาในอัตราที่รวดเร็วกับหางของเขาปิดตัวลงและในขณะที่มันถูกวางอยู่บนเตาที่เขาทันทีจะปีนออกจากเรือและนั่งอยู่บนธนาคารจนถึงธุรกิจชาทั้งหมดเป็น . มากกว่าจอร์จได้ออกแบนโจของเขาหลังจากอาหารมื้อเย็นและอยากจะเล่นแต่แฮร์ริสค้านเขาบอกว่าเขามีอาการปวดหัวและไม่ได้รู้สึกแข็งแรงพอที่จะยืนได้ จอร์จคิดว่าเพลงอาจจะทำดีเขากล่าวว่าเพลงที่มักจะผ่อนคลายเส้นประสาทและเอาไปปวดหัว; และเขา twanged สองหรือสามบันทึกเพียงเพื่อแสดงแฮร์ริสว่ามันเป็นเหมือน. แฮร์ริสกล่าวว่าเขาค่อนข้างจะมีอาการปวดหัว. จอร์จไม่เคยเรียนรู้ที่จะเล่นแบนโจไปในวันนี้ เขามีมากเกินไปกำลังใจทุกรอบเพื่อตอบสนองความ เขาพยายามที่สองหรือสามตอนเย็นขณะที่เราขึ้นไปตามแม่น้ำที่จะได้รับการปฏิบัติน้อย แต่มันก็ไม่เคยประสบความสำเร็จ ภาษาแฮร์ริสที่ใช้ในการจะเพียงพอที่จะทำให้ตกใจคนหนึ่งคนใด; เพิ่มไปยังที่ Montmorency จะนั่งและเห่าหอนอย่างต่อเนื่องผ่านการปฏิบัติงาน มันก็ไม่ได้ให้คนโอกาสที่ยุติธรรม. "สิ่งที่เขาต้องการที่จะเห่าหอนเช่นนั้นเมื่อฉันเล่น?" จอร์จจะอุทานออกมาอย่างไม่พอใจในขณะที่การมีจุดมุ่งหมายที่เขาด้วยบูต. "สิ่งที่คุณต้องการที่จะเล่นเหมือนว่า เมื่อเขายิ่งใหญ่? "แฮร์ริส woul

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

Wargrave - หุ่นขี้ผึ้ง - Sonning - สตูของเรา montmorency คือประชด สู้ระหว่าง montmorency และกาน้ำชา - จอร์จแบนโจศึกษา พบกับมิทธะ - ความยากในทางของนักกีฬาสมัครเล่นดนตรี - เรียนเล่นปี่ - แฮร์ริสรู้สึกเศร้าหลังจากอาหารค่ำ จอร์จ และ ฉันเดินไป - กลับหิวและเปียก - มีเงื่อนไขเกี่ยวกับแฮร์ริส - แฮร์ริสและหงส์เรื่องราวที่น่าทึ่ง - แฮร์ริสได้คืนลำบาก

เราจับสายลม หลังมื้อเที่ยง ซึ่งพาเราค่อยๆขึ้นและอดีต Wargrave shiplake . mellowed ในแสงแดดง่วงนอนของบ่ายของฤดูร้อน Wargrave , ตั้งอยู่ที่แม่น้ำโค้ง , ทำให้เป็นรูปเก่าหวานตามที่คุณผ่านมันและหนึ่งที่สะท้อนอยู่ยาวบนเรตินาของความทรงจำ

" จอร์จและมังกร " ใน Wargrave มีป้ายวาดบนด้านใดด้านหนึ่งโดยเลสลี่ r.a. และอื่น ๆ โดย ฮอดจ์สัน ที่แรก . เลสลี่ มีภาพการต่อสู้ ; ฮอดจ์สันมีจินตนาการฉาก " ต่อสู้ " - จอร์จ งานที่ทำ มีความสุขกับไพน์ของเบียร์

วัน ผู้เขียนและฟอร์ดเมอร์ตัน , อาศัยและสินเชื่อเพิ่มเติมเพื่อที่ยังคงถูกฆ่าตายใน Wargrave . ในโบสถ์เป็นระลึกถึงนางซาร่าห์ ฮิลผู้ยกมรดกให้ 1 ปอนด์ต่อปีจะแบ่งอีสเตอร์ ระหว่างสองหนุ่มกับสองสาวที่ " ไม่เคย undutiful กับพ่อแม่ของเขา ที่เคยรู้จักกันสาบาน หรือบอก untruths เพื่อขโมยหรือทำลาย Windows . " แฟนซีให้ทั้งหมดห้า shillings ปี ! มันไม่คุ้ม

มันเป็นข่าวลือในเมืองเมื่อหลายปีก่อนเด็กชาย ปรากฏ ที่ไม่เคยทำสิ่งเหล่านี้หรือที่เหตุการณ์ทั้งหมด ซึ่งทั้งหมดที่ถูกต้องหรืออาจจะคาด เคยรู้จักบ้างจึงจะมงกุฎแห่งสง่าราศี เขามี สามสัปดาห์หลังจากนั้นในศาลากลาง ภายใต้กรอบแก้ว

เกิดอะไรขึ้นกับเงินเพราะไม่มีใครรู้ พวกเขาบอกว่ามันเป็นเสมอส่งมอบให้ใกล้ที่สุด

งานขี้ผึ้งแสดงshiplake เป็นหมู่บ้านที่สวยงามมาก แต่ก็ไม่สามารถเห็นได้จากแม่น้ำ อยู่บนเนินเขา ธาตุได้แต่งงานในโบสถ์ shiplake

แม่น้ำถึง Sonning ลมเข้าและออกผ่านเกาะมากมายและมีมากที่สงบเงียบ เงียบและเหงา ไม่กี่พื้นบ้าน ยกเว้นที่สนธยาคู่หรือสองของคนรักเชย เดินตามธนาคารของ และพระเจ้า fitznoodle ' ที่ถูกทิ้งไว้ที่เฮนลีย์และหดหู่ ,