Qing Shui was walking away alone fr

Qing Shui was walking away alone from the Qing Family. Besides going to the hillside he doesn’t have another place to go. He doesn’t know how many times he has come here. Looking at the high and steep cliff of the mountains he even wished to die, but he already knows that he can’t. Every day looking at the earnest hope of his mother, he tells himself that he must keep living strongly, not for anyone else, only for the hope is her eyes!

Qing Shui is not resigned to be a waste. The more he thinks about it, the sadder he becomes. He cannot help but feeling crazy and cursing to the sky: “Evil heavens, I’m not will admit defeat. If you want to repress me, then I shall repress you!” His soft and immature voice unwilling to resign was transmitted very far away!

After finish shouting crazily, he ran towards the mountain. His disaffection and anger came out completely! Otherwise, he felt that he would blow up!

But his body didn’t allow him to do so! After a number of breaths he felt stuffy but like he was unaware of it, he continued dashing towards the mountain while clenching his teeth!

The sweat continued falling down like it was a stream. Like they were a thorn is his eyes, they incited his nerves and willpower! And of course, the stifling was caused by the pain of his organs!

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ชิงชุ่ยได้เดินไปคนเดียวจากครอบครัวชิง นอกจากไปที่เนิน เขาไม่มีสถานที่อื่นไป เขาไม่รู้กี่ครั้งได้มาที่นี่ กำลังดูหน้าผาสูง และสูงชันของเทือกเขาแม้อยากตาย แต่เขารู้อยู่แล้วว่า เขาไม่สามารถ ทุกวันหวังอย่างจริงจังของแม่ของเขา เขาบอกตัวเองว่า เขาต้องเก็บชีวิตอย่างยิ่ง สำหรับใคร ไม่เฉพาะสำหรับหวังเป็นดวงตาของเธอไม่มีการลาออกชิงชุ่ยจะ เสีย ยิ่งเขาคิดเกี่ยวกับมัน แม่ของยุนแจที่เขากลายเป็น เขาไม่สามารถช่วยแต่รู้สึกบ้าและสาปแช่งไปยังท้องฟ้า: "ชั่วสวรรค์ ผมไม่ได้จะยอมรับความพ่ายแพ้ได้ ถ้าคุณต้องการรำงับฉัน แล้วฉันจะรำงับคุณ" เสียงของเขานุ่มนวล และอ่อนไม่ยอมลาออกถูกส่งไกลมากหลังจากเสร็จสิ้นตะโกนบอ เขาวิ่งไปทางภูเขา Disaffection ของเขาและความโกรธออกมาอย่างสมบูรณ์ มิฉะนั้น เขารู้สึกว่า เขาจะระเบิดแต่ร่างกายของเขาไม่อนุญาตให้เขาทำเช่นนั้น หลังจากจำนวนของลมหายใจ เขารู้สึกอุดอู้ แต่เหมือนอย่างที่เขาตระหนักถึงมัน เขายังคงมีชีวิตชีวาต่อภูเขาขณะนอนกัดฟันของเขาเหงื่อล้มลงเหมือนมันเป็นกระแสอย่างต่อเนื่อง เหมือนว่าพวกเขามีหนามเป็นดวงตาของเขา พวกเขา incited ประสาทและจิตตานุภาพของเขา และแน่นอน ยับยั้งการเกิดจากความเจ็บปวดของอวัยวะของเขา

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ชิงวงจุ้ยได้เดินออกไปคนเดียวจากครอบครัวชิง นอกจากจะไปเนินเขาเขาไม่ได้มีสถานที่ที่จะไปอีก เขาไม่ทราบว่าหลายครั้งที่เขาได้มาที่นี่ มองไปที่หน้าผาสูงชันของภูเขาเขาก็อยากจะตาย แต่เขารู้อยู่แล้วว่าเขาไม่สามารถ ทุกวันมองไปที่ความหวังอย่างจริงจังของแม่ของเขาเขาบอกตัวเองว่าเขาจะต้องให้ที่อยู่อาศัยอย่างยิ่งไม่ได้สำหรับคนอื่นเพียงเพื่อหวังเป็นตาของเธอ!

ชิงวงจุ้ยไม่ได้ลาออกไปจะเสีย มากกว่าที่เขาคิดเกี่ยวกับมันเศร้าที่เขาจะกลายเป็น เขาไม่สามารถช่วย แต่รู้สึกบ้าและสาปแช่งไปบนฟ้า: "สวรรค์ชั่วร้ายฉันไม่ได้จะยอมรับความพ่ายแพ้ หากคุณต้องการที่จะระงับฉันแล้วฉันจะระงับคุณ! "เสียงนุ่มและอ่อนของเขาไม่เต็มใจที่จะลาออกจากตำแหน่งถูกส่งออกไปไกลมาก!

หลังจากที่เสร็จสิ้นตะโกนอย่างบ้าคลั่งเขาวิ่งไปบนภูเขา ความบาดหมางและความโกรธของเขาออกมาอย่างสมบูรณ์! มิฉะนั้นเขารู้สึกว่าเขาจะระเบิดขึ้น!

แต่ร่างกายของเขาไม่ยอมให้เขาทำเช่นนั้น! หลังจากที่จำนวนของลมหายใจเขารู้สึกอุดอู้ แต่เหมือนเขาไม่รู้ว่าเขายังคงมั่นใจในตัวเองไปสู่ภูเขาในขณะที่กำฟันของเขา!

เหงื่อยังคงล้มลงเหมือนมันเป็นกระแส เหมือนพวกเขาหนามเป็นตาของเขาพวกเขาเข้าฝันเส้นประสาทและจิตตานุภาพของเขา! และแน่นอนยับยั้งที่เกิดจากความเจ็บปวดของอวัยวะของเขา!