HistoricalLuminescent paintRadium w

Historical
Luminescent paint
Radium was formerly used in self-luminous paints for watches, nuclear panels, aircraft switches, clocks, and instrument dials. A typical self-luminous watch that uses radium paint contains around 1 microgram of radium. In the mid-1920s, a lawsuit was filed against the United States Radium Corporation by five dying "Radium Girl" dial painters who had painted radium-based luminous paint on the dials of watches and clocks. The dial painters routinely licked their brushes to give them a fine point, thereby ingesting radium. Their exposure to radium caused serious health effects which included sores, anemia, and bone cancer. This is because radium is treated as calcium by the body, and deposited in the bones, where radioactivity degrades marrow and can mutate bone cells.

During the litigation, it was determined that the company's scientists and management had taken considerable precautions to protect themselves from the effects of radiation, yet had not seen fit to protect their employees. Additionally, for several years the companies had attempted to cover up the effects and avoid liability by insisting that the Radium Girls were instead suffering from syphilis. This complete disregard for employee welfare had a significant impact on the formulation of occupational disease labor law.

As a result of the lawsuit, the adverse effects of radioactivity became widely known, and radium-dial painters were instructed in proper safety precautions and provided with protective gear. In particular, dial painters no longer licked paint brushes to shape them (which caused some ingestion of radium salts). Radium was still used in dials as late as the 1960s, but there were no further injuries to dial painters. This highlighted that the harm to the Radium Girls could easily have been avoided.

From the 1960s the use of radium paint was discontinued. In many cases luminous dials were implemented with non-radioactive fluorescent materials excited by light; such devices glow in the dark after exposure to light, but the glow fades.Where long-lasting self-luminosity in darkness was required, safer radioactive promethium-147 (half-life 2.6 years) or tritium (half-life 12 years) paint was used; both continue to be used today. These had the added advantage of not degrading the phosphor over time, unlike radium.Tritium emits very low-energy beta radiation (even lower-energy than the beta radiation emitted by promethium)[8] which cannot penetrate the skin,rather than the penetrating gamma radiation of radium and is regarded as safer.

Clocks, watches, and instruments dating from the first half of the 20th century, often in military applications, may have been painted with radioactive luminous paint. They are usually no longer luminous; however, this is not due to radioactive decay of the radium (which has a half-life of 1600 years) but to the fluorescence of the zinc sulfide fluorescent medium being worn out by the radiation from the radium.The appearance of an often thick layer of green or yellowish brown paint in devices from this period suggests a radioactive hazard. The radiation dose from an intact device is relatively low and usually not an acute risk; but the paint is dangerous if released and inhaled or ingested.
Commercial use
Radium was once an additive in products such as toothpaste, hair creams, and even food items due to its supposed curative powers.Such products soon fell out of vogue and were prohibited by authorities in many countries after it was discovered they could have serious adverse health effects. (See, for instance, Radithor or Revigator types of "Radium water" or "Standard Radium Solution for Drinking".)Spas featuring radium-rich water are still occasionally touted as beneficial, such as those in Misasa, Tottori, Japan. In the U.S., nasal radium irradiation was also administered to children to prevent middle-ear problems or enlarged tonsils from the late 1940s through the early 1970s.

Medical use
Radium (usually in the form of radium chloride or radium bromide) was used in medicine to produce radon gas which in turn was used as a cancer treatment; for example, several of these radon sources were used in Canada in the 1920s and 1930s. However, many treatments that were used in the early 1900s are not used anymore because of the harmful effects radium bromide exposure caused. Some examples are anaemia, cancer, and genetic mutations.

Howard Atwood Kelly, one of the founding physicians of Johns Hopkins Hospital, was a major pioneer in the medical use of radium to treat cancer. His first patient was his own aunt in 1904, who died shortly after surgery.Kelly was known to use excessive amounts of radium to treat various cancers and tumors. As a result, some of his patients died from high amounts of radium exposure. His method of radium application was inserting a radium capsule near the affected area then sewing the radium "points" directly to the tumor.This was the same method used to treat Henrietta Lacks, the host of the original HeLa cells, for cervical cancer. Currently, safer and more available radioisotopes are usually used instead.

Current
The isotope 223Ra (under the trade name Xofigo) was approved by the United States Food and Drug Administration in 2013 for use in medicine as a cancer treatment of bone metastasis.The main indication of treatment with Xofigo is the therapy of bony metastases from castration-resistant prostate cancer due to the favourable characteristics of this alpha-emitter radiopharmaceutical.

Radium is still used today as a radiation source in some industrial radiography devices to check for flawed metallic parts, similarly to X-ray imaging. When mixed with beryllium, radium acts as a neutron source. Radium-beryllium neutron sources are still sometimes used even today, but other materials such as polonium are now more common: about 1500 polonium-beryllium neutron sources, with an individual activity of 1,850 Ci (68 TBq), have been used annually in the Soviet Union.

Precautions
Radium is highly radioactive and its immediate daughter, radon gas, is also radioactive. When ingested, 80% of the ingested radium leaves the body through the feces, while the other 20% goes into the bloodstream, mostly accumulating in the bones. Exposure to radium, internal or external, can cause cancer and other disorders, because radium and radon emit alpha and gamma rays upon their decay, which kill and mutate cells. At the time of the Manhattan Project in 1944, the "tolerance dose" for workers was set at 0.1 microgram of ingested radium.

Some of the biological effects of radium were apparent from the start. The first case of so-called "radium-dermatitis" was reported in 1900, only 2 years after the element's discovery. The French physicist Antoine Becquerel carried a small ampoule of radium in his waistcoat pocket for 6 hours and reported that his skin became ulcerated. Pierre and Marie Curie were so intrigued by radiation that they sacrificed their own health to learn more about it. Pierre Curie attached a tube filled with radium to his arm for ten hours. Oddly enough, he was delighted to see that a skin lesion had appeared. This was a major breakthrough for science. It posed a question: if radium was capable of destroying healthy tissue, could it also attack cancerous tissue?Handling of radium has been blamed for Marie Curie's death due to aplastic anemia. However, most of radium's danger comes from its daughter radon: being a gas, it can enter the body far more readily than can its parent radium.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ทางประวัติศาสตร์สี luminescentเดิมถูกใช้ในตัวลูมินัสสีเรเดียมนาฬิกา ติดตั้งนิวเคลียร์ สวิตช์เครื่องบิน นาฬิกา และเครื่องมือโทร นาฬิกาลูมินัสเองทั่วไปที่ใช้สีเรเดียมประกอบด้วย microgram 1 รอบของเรเดียม ในกลาง 1920 คดีที่ยื่นกับ บริษัทสหรัฐอเมริกาเรเดียม โดยห้าตาย ชื่อจิตรกรเรียก "เรเดียมสาว" ที่มีสีใช้เรเดียมสีลูมินัสบนเรียกนาฬิกาและนาฬิกา ชื่อจิตรกรโทรศัพท์เป็นประจำได้เลียแปรงของพวกเขาเพื่อให้พวกเขามีจุดดี ingesting เรเดียมจึง สัมผัสของเรเดียมทำให้เกิดผลกระทบสุขภาพร้ายแรงซึ่งรวมออกฝี โรคโลหิตจาง และมะเร็งกระดูก ทั้งนี้เนื่องจากเรเดียมเป็นแคลเซียมจากร่างกาย และฝากในกระดูก ที่ radioactivity เสื่อมไข และผ่าเหล่าเซลล์กระดูกในระหว่างการดำเนินคดี มันถูกกำหนดว่า นักวิทยาศาสตร์และการจัดการของบริษัทได้ดำเนินการระวังป้องกันตนเองจากผลกระทบของรังสีมาก แต่มาเห็นพอดีเพื่อป้องกันพนักงานของพวกเขา นอกจากนี้ หลายปี บริษัทได้พยายามที่จะครอบคลุมถึงผลกระทบ และหลีกเลี่ยงความรับผิดชอบ โดย insisting ที่หญิงเรเดียมทุกข์ทรมานจากซิฟิลิสในแทน ไม่สนใจนี้สมบูรณ์สำหรับสวัสดิการพนักงานมีผลกระทบสำคัญในกำหนดของกฎหมายแรงงานโรคเหตุอาชีพจากคดี กระทบของ radioactivity กลายเป็นที่รู้จักกันอย่างแพร่หลาย และเรเดียมเรียกชื่อจิตรกรคำแนะนำในข้อควรระวังความปลอดภัยที่เหมาะสม และมีอุปกรณ์ป้องกัน โดยเฉพาะ เรียกชื่อจิตรกรไม่ได้เลียสีแปรงเพื่อรูปร่างเหล่านั้น (ซึ่งเกิดจากเรเดียมกินบางเกลือ) เรเดียมยังใช้ในการเรียกสายที่ 1960 แต่มีการบาดเจ็บต่อไปไม่ต้องเรียกชื่อจิตรกร นี้เน้นว่าอันตรายกับหญิงเรเดียมสามารถเดินได้แล้วหลีกเลี่ยงการใช้สีเรเดียมถูกยกเลิกจากปี 1960 ในหลายกรณี เรียกลูมินัสถูกนำมาใช้กับวัสดุเรืองแสงกัมมันตรังสีไม่ตื่นเต้น โดยแสง เช่นอุปกรณ์เรืองแสงในมืดหลังจากสัมผัสแสง แต่เรืองแสงค่อย ๆ ปรากฏ ยาวนานด้วยตนเองความสว่างในความมืดที่ถูกต้อง ปลอดภัยกัมมันตรังสีโพรมีเทียม-147 (half-life 2.6 ปี) หรือทริเทียม (half-life 12 ปี) สีใช้ ทั้งยังสามารถใช้วันนี้ เหล่านี้มีประโยชน์เพิ่มเติมของไม่ลด phosphor ที่เวลา ต่างจากเรเดียม ทริเทียม emits รังสีบีตาพลังงานต่ำมาก (แม้จะต่ำกว่าพลังงานมากกว่ารังสีบีตาออกมาจากโพรมีเทียม) [8] ซึ่งไม่สามารถเจาะผิว มากกว่ารังสีแกมมาที่ผิวหนังของเรเดียม และถือเป็นที่ปลอดภัยนาฬิกา นาฬิกา และเครื่องมือหาคู่จากครึ่งแรกของศตวรรษที่ 20 บ่อยครั้งในการใช้งานทางทหาร อาจมีการวาด ด้วยสีลูมินัสกัมมันตรังสี มักจะไม่มีลูมินัส อย่างไรก็ตาม นี้ไม่ผุตัวของสารกัมมันตรังสีของเรเดียม (ซึ่งมี half-life 1600 ปี) แต่ fluorescence สังกะสีซัลไฟด์เรืองแสงกลางกำลังทรุดโทรม โดยรังสีจากเรเดียม ลักษณะของชั้นหนามักจะมีสีน้ำตาลสีเขียว หรือสีเหลืองในอุปกรณ์จากรอบระยะเวลานี้แนะนำอันตรายกัมมันตรังสี ปริมาณรังสีจากอุปกรณ์เหมือนเดิมไม่ค่อนข้างต่ำ และมักจะเสี่ยงเป็นเฉียบพลัน แต่สีเป็นอันตรายออก และช่วยใน หรือกินใช้ในเชิงพาณิชย์เรเดียมเป็นครั้งเดียวเติมในผลิตภัณฑ์เช่นยาสีฟัน ครีมผม และแม้แต่รายการอาหารเนื่องจากอำนาจ curative ควร ผลิตภัณฑ์ดังกล่าวลดลงจากสมัยทันที และถูกห้าม โดยหน่วยงานในหลายประเทศหลังจากที่มันถูกค้นพบอาจมีผลกระทบสุขภาพร้ายแรงร้าย (ดู เช่น Radithor หรือ Revigator ประเภท "เรเดียมน้ำ" หรือ "มาตรฐานเรเดียมโซลูชันสำหรับดื่ม") สปาแห่งน้ำเรเดียมริชบางจะ touted ประโยชน์เป็น เช่นใน Misasa ทตโตริ ญี่ปุ่น ในสหรัฐอเมริกา วิธีการฉายรังสีเรเดียมโพรงจมูกยังเป็นผู้ดูแลเด็กเพื่อป้องกันปัญหากลางหู หรือขยายทอนซิลจาก 2483 ถึงปี 1970 ช่วงใช้ทางการแพทย์เรเดียม (มักจะอยู่ในรูปของเรเดียมคลอไรด์หรือโบรไมด์เรเดียม) ใช้ในการแพทย์ผลิตก๊าซเรดอนซึ่งจะใช้เป็นการรักษาโรคมะเร็ง ตัวอย่าง หลายแหล่งเรดอนเหล่านี้ถูกใช้ในแคนาดาในปี 1920 และ 1930s อย่างไรก็ตาม รักษาหลายที่ใช้ในช่วงภาพกลายเป็นใช้อีกอันตรายเรเดียมโบรไมด์เปิดรับแสงทำให้เกิดการ ตัวอย่างโรคโลหิตจาง มะเร็ง และกลายพันธุ์ทางพันธุกรรมHoward Atwood Kelly แพทย์ก่อตั้งของโรงพยาบาลจอห์นฮ็อปกินส์ หนึ่งผู้บุกเบิกสำคัญในทางการแพทย์ใช้เรเดียมในการรักษาโรคมะเร็งได้ ผู้ป่วยครั้งแรกของเขาเป็นป้าของเขาเองในปี 2447 ที่เสียชีวิตหลังจากผ่าตัด เคลลี่ที่รู้จักใช้เงินมากเกินไปของเรเดียมในการรักษาโรคมะเร็งและเนื้องอกต่าง ๆ ดัง บางส่วนของผู้ป่วยของเขาเสียชีวิตจากจำนวนเงินที่สูงของการสัมผัสเรเดียม วิธีการของแอพลิเคชันของเรเดียมพระองค์ได้ใส่แคปซูลเรเดียมใกล้พื้นที่ได้รับผลกระทบแล้วเย็บเรเดียม "จุด" โดยตรงไปเนื้องอก นี้เป็นวิธีเดียวที่ใช้ในการรักษาเฮนเรียตตาแล็กส์ โฮสต์ของ HeLa เซลล์ สำหรับมะเร็งปากมดลูก ปัจจุบัน radioisotopes ปลอดภัย และอื่น ๆ อีกมากมายมักจะใช้แทนปัจจุบัน223Ra ไอโซโทป (ภายใต้ชื่อการค้า Xofigo) ที่อนุมัติ โดยสหรัฐอเมริกาอาหารและยาในปี 2013 สำหรับใช้ในการแพทย์ให้การรักษาโรคมะเร็งของกระดูก metastasis บ่งชี้หลักของการรักษาด้วย Xofigo เป็นการรักษาของ bony แพร่กระจายจากมะเร็งต่อมลูกหมาก castration ทนเนื่องจากลักษณะของตัวอักษรส่ง radiopharmaceutical นี้ดีเรเดียมใช้วันนี้เป็นแหล่งรังสีในบางอุปกรณ์อุตสาหกรรม radiography flawed โลหะชิ้นส่วน คล้ายกับภาพเอกซเรย์ตรวจสอบ เมื่อผสมกับเบริลเลียม เรเดียมทำหน้าที่เป็นต้นกำเนิดนิวตรอน เรเดียมเบริลเลียมนิวตรอนแหล่งบางครั้งยังคงใช้ทุกวันนี้ แต่ก็ทั่วไปวัสดุอื่น ๆ เช่นพอโลเนียม: ประมาณ 1500 พอโลเนียมเบริลเลียมนิวตรอนแหล่ง กับแต่ละกิจกรรมของ 1850 Ci (68 TBq), มีการใช้เป็นประจำทุกปีในสหภาพโซเวียตข้อควรระวังเรเดียมเป็นกัมมันตรังสีสูง และยังเป็นลูกสาวของมันทันที ก๊าซเรดอน กัมมันตรังสี เมื่อกิน 80% ของเรเดียมติดเครื่องแล้วออกจากร่างกายทางอุจจาระ ในขณะที่ 20% ไปในกระแสเลือด ส่วนใหญ่สะสมอยู่ในกระดูก สัมผัสกับเรเดียม ภายใน หรือภาย นอก อาจทำให้เกิดโรคมะเร็งและโรคอื่น ๆ เนื่องจากเรเดียมและเรดอนคายแอลฟาและรังสีแกมมาเมื่อการผุ ฆ่า และเซลล์ผ่าเหล่า ในขณะโครงการแมนแฮตตันในปี 1944 "ยาเผื่อ" สำหรับผู้ปฏิบัติงานถูกกำหนดที่ 0.1 microgram ของเรเดียมติดเครื่องแล้วSome of the biological effects of radium were apparent from the start. The first case of so-called "radium-dermatitis" was reported in 1900, only 2 years after the element's discovery. The French physicist Antoine Becquerel carried a small ampoule of radium in his waistcoat pocket for 6 hours and reported that his skin became ulcerated. Pierre and Marie Curie were so intrigued by radiation that they sacrificed their own health to learn more about it. Pierre Curie attached a tube filled with radium to his arm for ten hours. Oddly enough, he was delighted to see that a skin lesion had appeared. This was a major breakthrough for science. It posed a question: if radium was capable of destroying healthy tissue, could it also attack cancerous tissue?Handling of radium has been blamed for Marie Curie's death due to aplastic anemia. However, most of radium's danger comes from its daughter radon: being a gas, it can enter the body far more readily than can its parent radium.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ประวัติศาสตร์สีเรืองแสงเรเดียมถูกนำมาใช้ก่อนในสีเรืองแสงในตัวเองสำหรับนาฬิกา, แผงนิวเคลียร์เครื่องบินสวิทช์, นาฬิกาและหน้าปัดเครื่องดนตรี นาฬิกาเรืองแสงด้วยตนเองโดยทั่วไปที่ใช้สีเรเดียมมีประมาณ 1 ไมโครกรัมเรเดียม ในช่วงกลางทศวรรษ 1920 ที่คดีถูกฟ้องสหรัฐอเมริกาเรเดียมคอร์ปอเรชั่นโดยห้าตาย "เรเดียมสาว" dial จิตรกรที่วาดสีเรืองแสงเรเดียมขึ้นอยู่กับหน้าปัดของนาฬิกาและนาฬิกา จิตรกรสายโทรศัพท์ประจำเลียแปรงของพวกเขาเพื่อให้พวกเขาเป็นจุดที่ดีดังนั้นการบริโภคเรเดียม การเปิดรับพวกเขาที่จะก่อให้เกิดผลกระทบเรเดียมสุขภาพที่รุนแรงซึ่งรวมถึงแผล, โรคโลหิตจางและโรคมะเร็งกระดูก เพราะนี่คือเรเดียมจะถือว่าเป็นแคลเซียมจากร่างกายและสะสมอยู่ในกระดูกที่กัมมันตภาพรังสีลดไขกระดูกและสามารถกลายพันธุ์เซลล์กระดูก. ในระหว่างการดำเนินคดีมันก็ตั้งใจว่านักวิทยาศาสตร์ของ บริษัท และผู้บริหารได้รับข้อควรระวังมากในการป้องกันตัวเองจาก ผลกระทบของรังสียังไม่เคยเห็นสมควรที่จะปกป้องพนักงานของพวกเขา นอกจากนี้หลายปี บริษัท มีความพยายามที่จะครอบคลุมถึงผลกระทบและหลีกเลี่ยงความรับผิดชอบโดยยืนยันว่าเรเดียมสาวแทนที่จะทุกข์ทรมานจากโรคซิฟิลิส นี้ไม่นำพาที่สมบูรณ์แบบสำหรับการจัดสวัสดิการพนักงานมีผลกระทบอย่างมีนัยสำคัญในการกำหนดของการเกิดโรคจากการประกอบอาชีพกฎหมายแรงงาน. ในฐานะที่เป็นผลมาจากคดีที่ผลกระทบของกัมมันตภาพรังสีกลายเป็นที่รู้จักอย่างกว้างขวางและเรเดียมสายตรงจิตรกรได้รับคำสั่งในการระมัดระวังความปลอดภัยที่เหมาะสมและให้มีการป้องกัน เกียร์. โดยเฉพาะอย่างยิ่งกดจิตรกรเลียไม่แปรงทาสีเพื่อรูปร่างพวกเขา (ซึ่งก่อให้เกิดการบริโภคเกลือเรเดียมบางส่วน) เรเดียมยังคงใช้ในหน้าปัดเป็นปลายปี 1960 แต่ไม่มีการบาดเจ็บในการโทรจิตรกร นี้เน้นที่อันตรายกับเรเดียมสาวได้อย่างง่ายดายสามารถหลีกเลี่ยงได้. จากปี 1960 การใช้สีเรเดียมถูกยกเลิก ในหลายกรณีหน้าปัดเรืองแสงถูกนำมาใช้กับวัสดุเรืองแสงไม่มีกัมมันตภาพรังสีตื่นเต้นโดยแสง อุปกรณ์ดังกล่าวเรืองแสงในที่มืดหลังจากที่สัมผัสกับแสงที่เรืองแสง แต่ fades.Where ยาวนานยาวส่องสว่างในตัวเองอยู่ในความมืดที่ถูกต้องปลอดภัยของสารกัมมันตรังสีโพรมีเทียม-147 (ครึ่งชีวิต 2.6 ปี) หรือไอโซโทป (ครึ่งชีวิต 12 ปี) สี ถูกนำมาใช้; ทั้งสองยังคงถูกนำมาใช้ในวันนี้ เหล่านี้มีประโยชน์เพิ่มของการย่อยสลายสารเรืองแสงได้ในช่วงเวลาที่แตกต่างจาก radium.Tritium การแผ่รังสีเบต้ามากพลังงานต่ำ (ต่ำกว่าพลังงานรังสีเบต้าปล่อยออกมาจากโพรมีเทียม) [8] ซึ่งไม่สามารถผ่านเข้าไปในผิวหนังมากกว่าเจาะ รังสีแกมมาของเรเดียมและถือได้ว่าเป็นที่ปลอดภัย. นาฬิกา, นาฬิกา, และเครื่องมือสืบมาจากช่วงครึ่งแรกของศตวรรษที่ 20 มักจะอยู่ในการใช้งานทางทหารอาจจะถูกวาดด้วยสีเรืองแสงของสารกัมมันตรังสี พวกเขามักจะไม่มีการส่องสว่างอีกต่อไป; แต่นี้ไม่ได้เกิดจากการสลายตัวของสารกัมมันตรังสีเรเดียม (ซึ่งมีครึ่งชีวิต 1,600 ปี) แต่การเรืองแสงของกลางเรืองแสงสังกะสีซัลไฟด์ถูกสวมใส่โดยการฉายรังสีจากลักษณะ radium.The ของชั้นหนามักจะเป็น สีน้ำตาลสีเขียวหรือสีเหลืองในอุปกรณ์จากช่วงเวลานี้แสดงให้เห็นอันตรายของสารกัมมันตรังสี ปริมาณรังสีที่ได้จากอุปกรณ์เหมือนเดิมค่อนข้างต่ำและมักจะไม่ได้เป็นความเสี่ยงเฉียบพลัน; แต่สีที่เป็นอันตรายถ้าปล่อยและการสูดดมหรือกิน. ใช้ในเชิงพาณิชย์เรเดียมครั้งหนึ่งเคยเป็นสารเติมแต่งในผลิตภัณฑ์ต่างๆเช่นยาสีฟันครีมผม, และแม้กระทั่งรายการอาหารเนื่องจากสินค้า powers.Such แก้ควรในเร็ว ๆ นี้หลุดออกมาจากความนิยมและได้รับการต้องห้ามตาม หน่วยงานในหลายประเทศหลังจากที่มันถูกค้นพบที่พวกเขาอาจจะมีผลกระทบต่อสุขภาพที่ไม่พึงประสงค์ที่ร้ายแรง (ดูตัวอย่างเช่น Radithor หรือ Revigator ประเภท "น้ำเรเดียม" หรือ "มาตรฐานเรเดียมโซลูชั่นสำหรับการดื่ม".) สปาที่มีน้ำเรเดียมที่อุดมไปด้วยยังคงมีการขนานนามว่าเป็นครั้งคราวเป็นประโยชน์เช่นผู้ที่อยู่ใน Misasa, ทตโตะริญี่ปุ่น ในสหรัฐอเมริกา, การฉายรังสีเรเดียมจมูกยังเป็นยาให้กับเด็กเพื่อป้องกันปัญหากลางหูหรือต่อมทอนซิลโตจากปลายปี 1940 ถึงต้นปี 1970. การใช้การแพทย์เรเดียม (มักจะอยู่ในรูปแบบของคลอไรด์เรเดียมหรือโบรไมด์เรเดียม) ถูกนำมาใช้ในการแพทย์เพื่อ ผลิตก๊าซเรดอนซึ่งจะถูกนำมาใช้ในการรักษาโรคมะเร็ง; ตัวอย่างเช่นหลายแหล่งที่มาของก๊าซเรดอนเหล่านี้ถูกนำมาใช้ในประเทศแคนาดาในปี ค.ศ. 1920 และ 1930 อย่างไรก็ตามการรักษาจำนวนมากที่ถูกนำมาใช้ในช่วงต้นทศวรรษ 1900 ไม่ได้ใช้อีกต่อไปเพราะผลกระทบที่เป็นอันตรายต่อการสัมผัสโบรไมด์เรเดียมที่เกิด ตัวอย่างบางส่วนเป็นโรคโลหิตจางโรคมะเร็งและกลายพันธุ์ทางพันธุกรรม. โฮเวิร์ดแอดเคลลี่ซึ่งเป็นหนึ่งในผู้ก่อตั้งของแพทย์โรงพยาบาลจอห์นส์ฮอปกินส์เป็นผู้บุกเบิกที่สำคัญในการใช้งานทางการแพทย์ของเรเดียมในการรักษามะเร็ง ผู้ป่วยรายแรกของเขาเป็นป้าของตัวเองในปี 1904 ที่เสียชีวิตไม่นานหลังจากที่ surgery.Kelly เป็นที่รู้จักที่จะใช้ปริมาณที่มากเกินไปของเรเดียมในการรักษาโรคมะเร็งและเนื้องอกต่างๆ เป็นผลให้บางส่วนของผู้ป่วยของเขาเสียชีวิตจากจำนวนเงินที่สูงของการเปิดรับเรเดียม วิธีการของเขาของการประยุกต์ใช้เรเดียมถูกใส่แคปซูลเรเดียมที่อยู่ใกล้พื้นที่ได้รับผลกระทบแล้วเย็บเรเดียม "จุด" โดยตรงกับ tumor.This เป็นวิธีการเดียวกับที่ใช้ในการรักษาโรขาดโฮสต์ของเซลล์ HeLa เดิมสำหรับมะเร็งปากมดลูก ขณะนี้มีความปลอดภัยและไอโซโทปรังสีที่มีมากขึ้นมักจะนำมาใช้แทน. ปัจจุบันไอโซโทป 223Ra (ภายใต้ชื่อการค้า Xofigo) ได้รับการอนุมัติโดยสหรัฐอเมริกาอาหารและยาในปี 2013 เพื่อใช้ในการเป็นยารักษาโรคมะเร็งกระดูก metastasis.The บ่งชี้หลัก ของการรักษาด้วย Xofigo คือการรักษาด้วยการแพร่กระจายกระดูกจากมะเร็งต่อมลูกหมากตอนที่ทนเนื่องจากลักษณะที่ดีของเภสัชรังสีอัลฟาอีซีแอลนี้. the เรเดียมจะใช้ในวันนี้ยังคงเป็นแหล่งรังสีในอุปกรณ์การถ่ายภาพรังสีอุตสาหกรรมบางอย่างเพื่อตรวจสอบชิ้นส่วนโลหะข้อบกพร่องในทำนองเดียวกัน ในการถ่ายภาพเอ็กซ์เรย์ เมื่อผสมกับเบริลเลียมเรเดียมทำหน้าที่เป็นแหล่งนิวตรอน เรเดียมเบริลเลียมแหล่งนิวตรอนยังคงใช้บางครั้งแม้ในวันนี้ แต่วัสดุอื่น ๆ เช่นพอโลเนียมอยู่ในขณะนี้กันมากขึ้น: ประมาณ 1,500 พอโลเนียมเบริลเลียมแหล่งนิวตรอนกับกิจกรรมของแต่ละ 1,850 Ci (68 TBQ) ได้ถูกนำมาใช้เป็นประจำทุกปีในสหภาพโซเวียต ยูเนี่ยน. ข้อควรระวังเรเดียมเป็นกัมมันตภาพรังสีสูงและลูกสาวของมันทันทีก๊าซเรดอนยังเป็นสารกัมมันตรังสี เมื่อกิน 80% ของเรเดียมติดเครื่องออกจากร่างกายผ่านทางอุจจาระในขณะที่อีก 20% จะเข้าสู่กระแสเลือดส่วนใหญ่สะสมในกระดูก การสัมผัสกับเรเดียมภายในหรือภายนอกสามารถทำให้เกิดมะเร็งและความผิดปกติอื่น ๆ เพราะเรเดียมเรดอนและปล่อยอัลฟาและรังสีแกมมาเมื่อสลายตัวของพวกเขาซึ่งฆ่ากลายพันธุ์และเซลล์ ในขณะที่โครงการแมนฮัตตันในปี 1944 ที่ "ปริมาณความอดทน" สำหรับคนงานตั้งอยู่ที่ 0.1 ไมโครกรัมเรเดียมติดเครื่อง. บางส่วนของผลกระทบทางชีวภาพของเรเดียมเห็นได้ชัดตั้งแต่เริ่มต้น กรณีแรกของสิ่งที่เรียกว่า "เรเดียมโรคผิวหนัง" มีรายงานในปี 1900 เพียง 2 ปีหลังจากการค้นพบองค์ประกอบของ นักฟิสิกส์ชาวฝรั่งเศสอองตวน Becquerel ดำเนินหลอดเล็ก ๆ ของเรเดียมในกระเป๋าเสื้อกั๊กของเขาเป็นเวลา 6 ชั่วโมงและรายงานว่าผิวของเขากลายเป็นแผล ปิแอร์และมารีกูรีถูก intrigued โดยการฉายรังสีเพื่อที่พวกเขาเสียสละสุขภาพของตัวเองที่จะเรียนรู้เพิ่มเติมเกี่ยวกับมัน Pierre Curie แนบหลอดที่เต็มไปด้วยเรเดียมที่แขนของเขาสิบชั่วโมง ผิดปกติพอเขาก็ยินดีที่จะเห็นว่ารอยโรคที่ผิวหนังได้ปรากฏ นี่เป็นความก้าวหน้าที่สำคัญสำหรับวิทยาศาสตร์ มันถูกวางคำถาม: ถ้าเรเดียมมีความสามารถในการทำลายเนื้อเยื่อที่มีสุขภาพสามารถก็ยังโจมตีเนื้อเยื่อมะเร็งจัดการของเรเดียมได้รับการตำหนิสำหรับการตายของมารีกูรีเนื่องจาก aplastic จาง? แต่ส่วนใหญ่ของอันตรายเรเดียมมาจากลูกสาวของเรดอน: เป็นก๊าซก็สามารถเข้าสู่ร่างกายได้มากขึ้นอย่างรวดเร็วกว่าสามารถเรเดียมแม่

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ประวัติศาสตร์

เรเดียมเรืองแสงสีเดิมที่ใช้ในตนเองเรืองแสงสีสำหรับนาฬิกา , นิวเคลียร์ แผงสวิตช์และอากาศยาน นาฬิกา หน้าปัดเครื่อง ปกติแพรวดูตนเองที่ใช้เรเดียมสีที่มีรอบ 1 ไมโครกรัมสมมูลของเรเดียม ใน mid-1920s ,คดียื่นต่อสหรัฐอเมริกาเรเดียมคอร์ปอเรชั่นโดยห้าตาย " เรเดียมสาว " โทรจิตรกรที่วาดเรเดียมใช้สีเรืองแสงบนหน้าปัดของนาฬิกาและนาฬิกา หน้าปัดเป็นจิตรกรประจำเลียนมของพวกเขาเพื่อให้พวกเขาจุดได้ จึงได้รับเรเดียม การเปิดรับเรเดียมทำให้ร้ายแรงผลกระทบต่อสุขภาพซึ่งรวมถึงแผล , โรคโลหิตจางและโรคมะเร็งกระดูกนี้เป็นเพราะเรเดียม ถือว่าเป็น แคลเซียม ตามร่างกาย และฝากในกระดูก ซึ่งรังสีนี้สามารถกลายพันธุ์ไขกระดูกและเซลล์กระดูก

ระหว่างคดี พบว่า นักวิทยาศาสตร์ และการจัดการของ บริษัท มีมาก ป้องกัน เพื่อปกป้องตัวเองจากผลกระทบของรังสี ยังไม่เคยเห็นพอดีเพื่อปกป้อง พนักงานของพวกเขา นอกจากนี้หลายปี บริษัท ได้พยายามที่จะครอบคลุมถึงผลกระทบ และหลีกเลี่ยงความรับผิดชอบ โดยยืนยันว่าเรเดียมหญิงแทนทุกข์จากโรคซิฟิลิส นี้เหยียบย่ำสวัสดิการที่มีผลกระทบต่อการกำหนดของเฟท เทสทารอสซ่ากฎหมายแรงงาน .

ผลของคดี ซึ่งได้รับผลกระทบจากกัมมันตภาพรังสี กลายเป็นที่รู้จักในวงกว้างหน้าปัดเรเดียมและจิตรกรเรียนในมาตรการป้องกันความปลอดภัยที่เหมาะสมและให้กับเกียร์ป้องกัน โดยเฉพาะสายจิตรกรไม่เลียแปรงทาสีรูปร่างเหล่านั้น ( ซึ่งก่อให้เกิดการรับประทานเกลือเรเดียม ) เรเดียมยังใช้ในหน้าปัดเป็นปลายทศวรรษ 1960 แต่ไม่มีการบาดเจ็บเพิ่มเติมโทรจิตรกรนี้เน้นที่อันตรายของผู้หญิงได้อย่างง่ายดายสามารถหลีกเลี่ยงได้

จากทศวรรษที่ 1960 ใช้เรเดียมสีถูกยกเลิกไป ในหลายกรณี หน้าปัดเรืองแสงถูกนำมาใช้กับวัสดุกัมมันตรังสีเรืองแสงไม่ตื่นเต้นด้วยแสง อุปกรณ์ เช่น เรืองแสงในที่มืด หลังจากรับแสงแต่แสงจางหายไป ที่เรืองแสงในความมืดได้ยาวนานด้วยตนเองเป็นปลอดภัย ( ครึ่งชีวิตกัมมันตรังสี promethium-147 2.6 ปี ) หรือทริเทียม ( ครึ่งชีวิต - 12 ปี ) สีก็ใช้ ทั้งสองยังคงถูกใช้ในวันนี้ เหล่านี้ได้รับประโยชน์เพิ่มของไม่ทำให้สารเรืองแสงตลอดเวลา ซึ่งแตกต่างจากเรเดียม ไอโซโทปกัมมันตรังสีปล่อยเบต้ารังสีพลังงานต่ำมาก ( ต่ำกว่าพลังงานแม้เบต้ารังสีที่ปล่อยออกมาโดยโพรมีเทียม ) [ 8 ] ซึ่งไม่สามารถทะลุผ่านผิวหนังมากกว่าการเจาะรังสีของเรเดียม และถือว่าปลอดภัย

นาฬิกา , นาฬิกา , และเครื่องมือเดทจากช่วงครึ่งแรกของศตวรรษที่ 20 บ่อยในการใช้งานทางทหารอาจถูกทาสีด้วยสารกัมมันตรังสีเรืองแสงสี พวกเขามักจะไม่ส่องสว่าง ; อย่างไรก็ตามนี้ไม่ได้เกิดจากการสลายตัวของเรเดียม ( ซึ่งมีครึ่งชีวิต 1600 ปี ) แต่การเรืองแสงของซิงค์ซัลไฟด์เรืองแสงขนาดกลางถูกสวมใส่โดยรังสีจากเรเดียม ลักษณะของบ่อยๆ ชั้นหนาของสีเขียวหรือเหลือง น้ำตาล สีในอุปกรณ์จากช่วงเวลานี้ชี้ให้เห็นอันตรายจากกัมมันตรังสีรังสีปริมาณรังสีจากอุปกรณ์ครบถ้วนค่อนข้างน้อยและมักจะไม่ได้มีความเสี่ยงที่รุนแรง แต่สีจะเป็นอันตรายหากปล่อยตัวและสูดดมหรือกลืนกิน ใช้

พาณิชย์เรเดียม เคยเป็น สารเติมแต่งในผลิตภัณฑ์ เช่น ยาสีฟัน , ครีมผม , และแม้กระทั่งสินค้าอาหาร เนื่องจากความต้องการพลังผลิตภัณฑ์ดังกล่าวในเร็วๆ นี้ ตกสมัย และถูกห้ามโดยรัฐบาลในหลายประเทศ หลังจากที่ได้ค้นพบพวกเขาอาจจะมีผลกระทบต่อสุขภาพที่ไม่พึงประสงค์ร้ายแรง ( ดู ตัวอย่าง radithor หรือชนิด revigator " เรเดียมน้ำ " หรือ " มาตรฐานเรเดียมโซลูชั่นสำหรับการดื่ม " ) สปาที่มีเรเดียมน้ำรวยยังเป็นครั้งคราว touted เป็นประโยชน์ เช่น ใน misasa , Tottori , ญี่ปุ่นในสหรัฐอเมริกา , ช่องจมูกเรเดียมรังสีเป็นผู้ยังให้เด็กเพื่อป้องกันปัญหาหูชั้นกลางหรือขยายต่อมทอนซิลจากปลายทศวรรษที่ 1940 ผ่านปี 1970

ใช้ทางการแพทย์
เรเดียม ( โดยปกติในรูปแบบของเรเดียม คลอไรด์ หรือ เรเดียมโบรไมด์ ) ที่ใช้ในการแพทย์เพื่อผลิตก๊าซเรดอนซึ่งจะถูกใช้เป็น รักษามะเร็ง ; ตัวอย่างเช่นหลายของแหล่งก๊าซเรดอนเหล่านี้ถูกใช้ในแคนาดา ในปี ค.ศ. 1920 และ 1930 . อย่างไรก็ตาม มากการรักษาที่ใช้ในต้นตอไม่ใช้อีกต่อไปเพราะของผลกระทบที่เป็นอันตรายของโบรไมด์แสงที่เกิดจาก ตัวอย่างบางส่วนเป็นโลหิตจาง มะเร็งและการกลายพันธุ์ทางพันธุกรรม .

โฮเวิร์ด แอด เคลลี่ หนึ่งในผู้ก่อตั้ง แพทย์ของโรงพยาบาลจอห์นฮอปกินส์เป็นผู้บุกเบิกที่สำคัญในการใช้งานทางการแพทย์ของเรเดียมรักษามะเร็ง ผู้ป่วยแรกของเขาคือ ป้าของเขาเองใน 1904 , ที่เสียชีวิตหลังจากการผ่าตัด เคลลี่เป็นที่รู้จักที่จะใช้ปริมาณที่มากเกินไปของเรเดียมรักษามะเร็งต่างๆ และเนื้องอก เป็นผลให้บางส่วนของผู้ป่วยของเขาตายจากยอดสูงของแสงเรเดียมวิธีการของเขาของเรเดียมที่ใช้คือการใส่เรเดียมแคปซูลใกล้พื้นที่ได้รับผลกระทบแล้วเย็บเรเดียม " จุด " โดยตรงไปยังเนื้องอก ซึ่งเป็นวิธีเดียวกันกับที่ใช้ในการรักษา เวนเจินส์ , โฮสต์ของเดิมล่าเซลล์ มะเร็งปากมดลูก ปัจจุบันปลอดภัยและใช้ได้มากขึ้นรังสีนิวเคลียร์มักจะใช้


ปัจจุบันแทนไอโซโทป 223ra ( ภายใต้ชื่อทางการค้า xofigo ) ได้รับอนุมัติโดยสหรัฐอเมริกาอาหารและยาในปี 2556 เพื่อใช้ในยาเป็นการรักษามะเร็งกระดูกลาม หลักการข้อบ่งชี้ของการรักษาด้วย xofigo เป็นยาป้องกันมะเร็งต่อมลูกหมากแพร่กระจายไปยังกระดูกจากการทำหมัน เนื่องจากลักษณะที่ดีของอัลฟาอีซี radiopharmaceutical .

เรเดียมยังคงใช้วันนี้เป็นแหล่งรังสีในบางอุปกรณ์การถ่ายภาพรังสีอุตสาหกรรมเพื่อตรวจสอบชิ้นส่วนโลหะที่สมบูรณ์คล้ายกับการถ่ายภาพเอ็กซ์เรย์ เมื่อผสมกับเบริลเลียม เรเดียม ทําหน้าที่เป็นนิวตรอน แหล่งที่มา เรเดียมแหล่งนิวตรอนเบริลเลียมยังใช้บางครั้ง แม้วันนี้ แต่วัสดุอื่น ๆเช่นพอโลเนียมตอนนี้ทั่วไปอีกประมาณ 1500 พอโลเนียมนิวตรอนเบริลเลียมแหล่งกับกิจกรรมของแต่ละ 1850 CI ( 68 tbq ) , มีการใช้เป็นประจำทุกปีในสหภาพโซเวียต


เรเดียมเป็นมาตรการป้องกันกัมมันตภาพรังสีสูงของมันทันทีและลูกสาว ก๊าซเรดอน มีกัมมันตภาพรังสี เมื่อกินเข้าไป ร้อยละ 80 จากเรเดียมออกจากร่างกายทางอุจจาระ ส่วนอีก 20% จะเข้าสู่กระแสเลือด ส่วนใหญ่ที่สะสมในกระดูก การสัมผัสกับเรเดียม ภายในหรือภายนอกสามารถก่อให้เกิดโรคมะเร็งและโรคอื่น ๆเนื่องจากเรดอนและเรเดียมปล่อยอัลฟาแกมมาบนผุ ซึ่งฆ่าและกลายพันธุ์เซลล์ ในเวลาของโครงการ แมนฮัตตัน ในปี 1944 " ความอดทนขนาด " แรงงานเท่ากับ 0.1 ไมโครกรัมของกินเรเดียม

บางผลทางชีวภาพของเรเดียมได้ชัดเจนตั้งแต่เริ่มต้น