Waiting is painful. Forgetting is p

Waiting is painful. Forgetting is painful. But now knowing which to do is the worst kind of suffering.

-- Paulo Coelho




















“Ow!”




















A boy tripped over his own foot while running.


Junmyeon glanced over his shoulder. He was about to go back into the building, but the boy’s whimper made him pause. In a normal situation, one would burst into tears over a simple wound. Junmyeon waited for a shrill voice, half expecting for the boy to sob, but nothing came. Instead, the boy gritted his teeth hard and clenched his fists so tightly on his lap so that he wouldn’t cry.


A fighter.


Junmyeon broke into a small smile as he approached the boy. He took a good look at the boy’s condition. His knee was grazed and it was slightly bleeding, but other than that, nothing serious. Junmyeon knelt as he patted the boy’s head and the latter looked up at him.


“What’s your name...?”


“S—Sehun.”


“Sehun,” Junmyeon repeated softly. “Your wound’s not that deep. How about we go there for a moment to clean you up?”


Sehun’s line of sight followed to where Junmyeon was pointing before shifting it back to the older male. Junmyeon was pointing at a hospital that looked like it was about to collapse any minute. Sehun gulped.


“Are you a doctor?”


Junmyeon nodded.


“Will it hurt?”


Junmyeon looked amused. “Are you afraid? You’re a big boy, aren’t you? You didn’t even cry when you tripped. Come on.” He stood up, motioning the hospital with the jerk of his head. Junmyeon extended his hand to Sehun, who seemed really hesitant at first. But then Sehun willingly accepted his hand and they were walking together side by side. “Are you alone, Sehun?”


“Yes.”


Junmyeon glanced down, carefully avoiding a big stone as he stepped forward. “Your parents...?” He asked, although he had a feeling he knew what the answer was going to be.


Sehun’s tone cracked slightly. “They died in war.”


Junmyeon pursed his lips. “Mine, too.”


Sehun turned his head to stare at Junmyeon. “Did you cry?”


The boy earned a soft chuckle in response. “For days.”


“But no matter how hard you cry, they won’t come back, right?”


Junmyeon stared blankly at the boy. How old was he? Six, seven...approximately eight years old? He couldn’t estimate Sehun’s age. Junmyeon took a long time to ponder, wondering if he should lie and tell sweet nothing to the boy. He finally looked away, his grip tightened around Sehun’s wrist. Junmyeon decided to just be honest.


“Yeah.”


Sehun said nothing more.


“Yeah, they won’t...”










***










Several years had passed since Korean Independence Day.


The word ‘independence’ was supposed to bring peace to everyone. Sure, they were freed from the Japanese colonies, but soon after, they were engaged in another war with North Korean. Countries from all over the world were giving South Korean their military support, which was why foreigners could be seen within a radius everywhere in the city.


It felt like a back stab when the war with North Korean started.


Junmyeon honestly didn’t understand, because he felt that they were practically siblings. They had the same ancestors, they were born in the same country, but what happened...? What made them fight each other? Junmyeon thought he was going to be able to breathe in relief when their independence was declared, but he was wrong.


It was like reliving the nightmare once again.


Kids were slaughtered mercilessly. Important people were killed in their sleeps. Sometimes, there would be sudden bombings and attacks in the city and innocent people became victims.


Everyone was terrified.


Junmyeon, too.


“Doctor?”


Junmyeon jerked out of his reveries and concentrated at the boy before him.


Sehun hissed painfully when Junmyeon dabbed a cotton of alcohol rub on his knee, and the boy sniffed when Junmyeon carefully put on a band-aid. No matter how hard he tried to be strong, he was still a boy, Junmyeon mused.


“There. It doesn’t hurt much, right?”


“Thank you,” Sehun politely said with visible tears on his eyes. “Y-yes, it doesn’t...hurt much.”


“You’re welcome,” Junmyeon couldn’t help but chuckle and caressed the boy’s hair. “Don’t worry, it will heal in a few days. Sehun, do you have someone to live with...?”


“Yeah, I live with Soojung,” Sehun wiped his eyes with the back of his dirty hand. “We’re the same. I mean, she lost her family too. But at least she still has her sister.” The blond-haired boy looked at Junmyeon solemnly. “I want to be a doctor like you once I grow up.”


Junmyeon could only smile. “Really? That is nice.”


“Because you’re the one who treat all of the wounded men, right?”


“Doctors and nurses. Right.”


"You're a hero, Doctor."


Junmyeon was a bit speechless when Sehun leaned forward to hug him tightly. He didn’t expect the boy to do that to him—really, all he did was just to put on a band-aid... Junmyeon was lost of what to do. They stayed like that for a while, until it was Sehun who pulled away first with a grin.


“Take care of yourself, Sehun...”


Sehun nodded vigorously as he patted his own chest. “I’ll be alright!” With that, the boy happily ran outside like his knee wasn’t wounded at all.


Junmyeon didn’t bother to follow Sehun out. A second later, someone peeked his head into the room with a bright, teasing expression. Junmyeon pretended to be annoyed. “Kyungsoo.”


“Another fanboy?” Kyungsoo offered him an impish smile.


Junmyeon rolled his eyes as he stood up. “You always say that. I just happened to stumble upon them outside.”


Kyungsoo chuckled as he leaned by the doorway. “Who was this one earlier? I could tell that he adores you.”


“His name is Sehun. His parents died in the war.” Junmyeon paused while gathering his things, thinking that this kind of news was nothing new for him and Kyungsoo. “He seemed cheerful enough. Said he wanted to be a doctor like me.”


“That’s good,” Kyungsoo nodded. “Boys like Sehun, they need motivation to live...”


Junmyeon sighed as he took his bag and turned around to face his friend. “You’re right. You’re right...”


The corner of Kyungsoo’s eyes were crinkling when he grinned. “Come on, Junmyeon, let’s go home.”










***










For the last few years, ‘home’ was where he lived with Kyungsoo.


Junmyeon had asked Kyungsoo to live with him after the world war, just because he hated being alone. Kyungsoo had been his friend ever since they took medical studies together and he was always there for Junmyeon. Kyungsoo was also there for him when his parents had been killed. They had been through a lot together, and Junmyeon was grateful for both Kyungsoo’s presence and their friendship.


Kyungsoo was taking a shower when Junmyeon turned on the radio.


The male listened intently to the news. He planned to take notes of the updates about the military, but he soon fell asleep when the people on the radio were talking about the night curfew.










***










The sky was cloudy that day.


Junmyeon wasn’t even given the chance to breathe when someone abruptly pulled him into a hug.


He was about to protest, but the next thing he knew, a pair of warm lips—familiar warm lips, to be exact—were being pressed against his and his protest vanished instantly to heaven-knew-where. Junmyeon slowly fluttered his eyes close, recognizing the taste of his attacker’s lips. He opened his mouth slightly when the other person nudge his lips with his tongue, asking for permission, and Junmyeon easily surrendered himself.


"Hello, pretty one."


Junmyeon wanted to roll his eyes at the lame remark but did nothing, because he was actually happy with it.


“Hm,” the male hummed against his lips, their lips were both wet from the kisses. “I love you.”


Junmyeon smiled as he opened his eyes and stole another kiss. “I love you too, Yifan...” He was about to say something else, but his words were stuck in his throat upon seeing Yifan. Something looked different—oh. His boyfriend looked stunning like usual, but it was his uniform that caught Junmyeon speechless. “Yifan, you’re...”


Yifan hummed again and hid his face in the crook of Junmyeon’s neck. “Yeah.”


“Your uniform,” Junmyeon whispered. “You—you got accepted...?”


“Yeah.”


Junmyeon’s lips trembled and he didn’t think he would be able to continue his words. But then he gathered his strength and lifted up a hand to touch the taller male’s cheek. Junmyeon knew Yifan would be able to see right through him, but he faked it anyway.


“Congratulations,” Junmyeon did his best to smile earnestly. “I’m proud of you.”


Yifan said nothing but to rest one of his hands on Junmyeon’s silky hair. Junmyeon leaned to hug Yifan tightly, not wanting the latter male to look at his forced smile.


“I’m really, really proud of you...”

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

รอคอยคือความเจ็บปวด ลืมเป็นความเจ็บปวด แต่ตอนนี้ รู้ว่าจะทำเป็นชนิดเลวร้ายที่สุดของทุกข์

-เปากระต่ายตุ๊กตาเกาหลี


"Ow "


เด็กผู้ชาย tripped เหนือเท้าของเขาเองในขณะทำงาน


Junmyeon glanced บ่าของเขา กำลังจะกลับไปอาคาร แต่ whimper ของเด็กทำให้เขาหยุด ในสถานการณ์ปกติ หนึ่งจะระเบิดไหลผ่านแผลที่เรียบง่าย Junmyeon รอเสียงใด ๆ ครึ่งคาดหวังสำหรับเด็ก sob แต่ไม่มีอะไรมา แทน เด็ก gritted ฟันของเขาหนัก และกัดหมัดของเขาให้แน่นบนตักของเขาเพื่อที่เขาจะไม่ร้อง


รบแบบนั้น


Junmyeon ยากจนเป็นรอยยิ้มเล็ก ๆ เขาทาบทามเด็ก เขาเอาตาของเด็กสภาพดี ถูก grazed เข่าของเขา และก็มีเลือดออกเล็กน้อย แต่ใช่ว่า มีอะไรที่ร้ายแรง Junmyeon knelt เขา patted หัวของเด็กชาย และหลังหาที่เขา


คืออะไรชื่อ... "


" S — Sehun. "


"Sehun," Junmyeon ซ้ำเบา ๆ "แผลของคุณของไม่ที่ลึก ประมาณว่าเราไปมีช่วงการล้างข้อมูลคุณ"


Sehun ของบรรทัดของสายตาตามไปที่ Junmyeon ถูกชี้ก่อนขยับไปชายเก่า Junmyeon ถูกชี้ไปที่โรงพยาบาลที่ดูเหมือนว่ามันจะยุบนาทีใด ๆ Sehun gulped.


"เป็นคุณหมอ"


Junmyeon พยักหน้า


"จะเจ็บตรงไหน"


Junmyeon มองเรา "คุณใจกลัวหรือไม่ คุณชายใหญ่ ไม่คุณ นอกจากนี้คุณยังไม่ร้องไห้เมื่อคุณ tripped ไม่เอาน่า"เขาลุกขึ้นยืน motioning โรงพยาบาล jerk ของศีรษะ Junmyeon ขยายมือ Sehun ที่บว่าจริง ๆ ครั้งแรก แต่แล้ว Sehun ด้วยความเต็มใจยอมรับมือของเขา และพวกเขาเดินกันเคียงข้าง "คุณใจเดียว Sehun"


"ใช่"


Junmyeon glanced ลง อย่างหลีกเลี่ยงหินใหญ่เขาก้าวไปข้างหน้า "พ่อแม่..." เขาถาม ถึงแม้ว่าเขามีความรู้สึกที่ เขารู้ว่าคำตอบเป็นไปได้


Sehun ของเสียงแตกเล็กน้อย "พวกเขาตายในสงคราม"


Junmyeon pursed ริมฝีปากของเขา "เหมืองแร่ เกินไป"


Sehun เปิดหัวของเขามอง Junmyeon "ก็คุณร้องไห้"


เด็ก chuckle นุ่มในการตอบสนองที่ได้รับการ "วันนั้น"


"แต่ไม่ว่าคุณ ร้อง พวกเขาจะไม่มากลับ ขวา"


Junmyeon blankly จ้องไปที่เด็ก อายุเป็นเขา 6, 7...ประมาณแปดปี เขาไม่สามารถประเมินอายุของ Sehun Junmyeon ใช้เวลานานรำพึง สงสัยว่า ถ้า เขาจะโกหก และบอกหวานอะไรเด็ก เขาก็มอง จับของเขาทำให้รัดกุมรอบข้อมือของ Sehun Junmyeon ตัดสินใจเพียงจะซื่อสัตย์


"ใช่"


Sehun กล่าวว่า ไม่มีอะไรเพิ่มเติม


"ใช่ พวกเขาจะ..."


***


หลายปีได้ผ่านตั้งแต่เกาหลีวันประกาศอิสรภาพ


คำ 'เอกราช' ควรจะนำความสงบสุขทุกคน แน่นอน พวกเขาได้รอดจากอาณานิคมญี่ปุ่น แต่เร็ว ๆ นี้หลัง พวกเขาได้หมั้นในสงครามอีกด้วยเกาหลีเหนือ ประเทศจากทั่วโลกได้ให้เกาหลีใต้ให้ทหาร ซึ่งเป็นเหตุผลที่ชาวต่างชาติสามารถเห็นได้ภายในรัศมีทุกหนทุกแห่งในเมือง


นั้นรู้สึกเช่นแทงหลังสงครามกับเกาหลีเหนือเริ่ม


Junmyeon สุจริตอย่างไม่เข้าใจ เพราะเขารู้สึกว่า พวกเขาจริงพี่น้อง มีบรรพบุรุษเดียวกัน พวกเขาเกิดในประเทศเดียวกัน แต่สิ่งที่เกิดขึ้น... อะไรทำให้พวกเขาต่อสู้กันหรือไม่ Junmyeon คิดว่า เขากำลังจะหายใจโล่งอกเมื่อมีประกาศเอกราชของพวกเขา แต่เขานั้นไม่ถูกต้อง


ก็เช่น reliving ฝันร้ายอีกครั้ง


ถูกฆ่าเด็กปรานี คนสำคัญถูกฆ่าตายในการนอน จะมีการทิ้งระเบิดอย่างฉับพลันบางครั้ง และโจมตีในคนเมืองและผู้บริสุทธิ์กลายเป็น เหยื่อ


คนคนกลัว


Junmyeon เกินไป.


"หมอ"


Junmyeon jerked จากเรเวรี่ส์ไดของเขา และเข้มข้นในเด็กผู้ชายก่อนที่เขา


Sehun hissed เจ็บปวดเมื่อ Junmyeon ลูบผ้าฝ้ายของแอลกอฮอล์ถูบนเข่าของเขา และเด็ก sniffed เมื่อ Junmyeon ระมัดระวังใส่ปลาสเตอร์ ไม่ยากเขาพยายามเข้มแข็ง เขายังเป็นเด็ก Junmyeon mused.


"มีการ มันไม่เจ็บมาก ขวา"


"ขอบคุณ"Sehun สุภาพกล่าว ด้วยน้ำตามองเห็นในสายตาของเขา"Y-ใช่ ไม่...เจ็บมากด้วย "


"ด้วยความยินดี Junmyeon ไม่สามารถช่วยแต่ chuckle และผมของเด็กผู้ชายคนนั้นกอดกัน "ไม่ต้องกังวล มันจะหายกี่วัน Sehun คุณมีคนอยู่ด้วย..."


"ใช่ ฉันอยู่กับ Soojung ตากับด้านหลังของมือที่สกปรกเช็ด Sehun "เราไม่เหมือนกันนี้ ฉันหมายความว่า เธอสูญเสียครอบครัวไป แต่อย่างน้อย เธอยังมีน้องสาวของเธอ" เด็กชาย blond-haired มอง Junmyeon สาบาน "ฉันอยากเป็นหมอเหมือนคุณเมื่อผมโตขึ้น"


Junmyeon สามารถยิ้มเท่านั้น "จริง ๆ ที่ได้ดี"


"เนื่องจากคุณผู้รักษาทุกคนได้รับบาดเจ็บ ขวา"


"แพทย์และพยาบาล ถูก"


"คุณกำลังพระเอก แพทย์"


Junmyeon ถูกพูดมากเมื่อ Sehun ก็เอนไปข้างหน้าไปกอดเขาแน่น เขาไม่ได้คาดหวังว่าเด็กจะทำอย่างไรที่เขา — จริง ๆ ทั้งหมดเขาไม่ได้เป็นเพียงการใส่ปลาสเตอร์... Junmyeon แพ้ของสิ่งที่ต้องทำ พวกเขาอยู่เช่นเดียวกับที่ในขณะ จนกระทั่งมันเป็น Sehun ที่ดึงไปกับรอบ ๆ ไร้การ


"ดูแลตัวเอง Sehun..."


Sehun พยักหน้าดั่งเขา patted หน้าอกของตัวเอง "เดี๋ยวมานะครับ" กับ เด็กอย่างมีความสุขวิ่งนอกเหมือนหัวเข่าของเขาไม่ได้รับบาดเจ็บที่ทั้งหมด


Junmyeon didn't ตื๊อตาม Sehun ออก วินาทีต่อมา คน peeked ศีรษะเข้าไปในห้องสว่าง ล้อเล่นนิพจน์ Junmyeon pretended ขุ่นเคือง "Kyungsoo"


"Fanboy อีก" Kyungsoo ให้เขามี impish ยิ้ม


Junmyeon สะสมตาของเขาขณะที่เขายืนขึ้น "คุณจะพูด ฉันเพียงเกิดขึ้นกับคำเหล่านั้นอยู่"


Kyungsoo เบา ๆ กับเขาเอง โดยการเข้าประตู "ใครเป็นนี้ก่อนหน้านี้หรือไม่ ฉันสามารถบอกได้ว่า ที่ เขา adores คุณ"


"ชื่อของเขาคือ Sehun พ่อแม่ของเขาเสียชีวิตในสงคราม" Junmyeon ชั่วคราวในขณะที่รวบรวมสิ่งของเขา คิดว่า ข่าวแบบนี้เป็นอะไรที่ใหม่สำหรับเขาและ Kyungsoo "เขาดูเหมือนร่าเริงพอ กล่าวจะต้องมีแพทย์อย่างผม"


พยักหน้า "ก็ดี Kyungsoo "เด็กผู้ชายเช่น Sehun ต้องการแรงจูงใจอยู่..."


Junmyeon ถอนหายใจเขาเอากระเป๋าของเขา และหันไปรอบ ๆ เพื่อเผชิญกับเพื่อนของเขา "ถูกของคุณ คุณขวา... "


ถูก crinkling มุมของตาของ Kyungsoo เมื่อเขา grinned "โธ่ Junmyeon ลองกลับบ้าน"


***


ไม่กี่ปี 'บ้าน' ซึ่งเขาอาศัยอยู่กับ Kyungsoo


Junmyeon มาขอ Kyungsoo อยู่กับเขาหลังจากสงครามโลกครั้ง เพียง เพราะเขาขี้เกียจคนเดียว Kyungsoo ได้รับเพื่อนของเขาตั้งแต่ที่พวกเขาเอาการศึกษาทางการแพทย์ด้วยกัน และพระองค์อยู่เสมอสำหรับ Junmyeon Kyungsoo ยังมีเขาเมื่อพ่อแม่ของเขาถูกฆ่า พวกเขาได้รับผ่านมากกัน และขอบคุณสำหรับสถานะของ Kyungsoo และมิตรภาพของพวกเขา Junmyeon


Kyungsoo คือการอาบน้ำเมื่อ Junmyeon เปิดบนวิทยุ


ชายฟัง intently ข่าว ไปจดบันทึกการปรับปรุงเกี่ยวกับทหาร แต่เขาเร็ว ๆ ตกหลับเมื่อชาววิทยุพูดถึงเคอร์ฟิวคืน


***


ท้องฟ้ามีเมฆมากวันนั้น


Junmyeon แม้ไม่ได้รับโอกาสให้หายใจเมื่อคนทันทีแวะเขาฮัก


จะประท้วง แต่สิ่งถัดไปเขารู้ ว่า คู่ริมฝีปากอุ่น — คุ้นเคยอบอุ่นริมฝีปาก ต้องแน่นอน — มีการกดของเขาและเขาปฏิเสธศาสดาทันทีไปสวรรค์รู้ที่ไหน Junmyeon ช้า fluttered ตาปิด จดจำรสชาติของริมฝีปากของเขาโจมตี เขาเปิดปากเล็กน้อยเมื่อผู้อื่นเขยิบของเขาริมฝีปากกับลิ้นของเขา ขออนุญาต และ Junmyeon ได้อย่างง่ายดายตามยถากรรม


"Hello คนสวย"


Junmyeon อยากม้วนตาที่หมายเหตุอ่อนแอ แต่ไม่ได้อะไร เพราะเขามีความสุขกับมันจริง ๆ


"Hm ชาย hummed กับริมฝีปากของเขา ริมฝีปากของทั้งสองเปียกจากการจูบ "ผมรักคุณ"


Junmyeon ยิ้มเขาเปิดตาของเขา และขโมยจูบอีก "ฉันรักคุณมากเกินไป Yifan..." จะพูดอย่างอื่น แต่คำพูดของเขาติดอยู่ในคอของเขาเมื่อเห็น Yifan สิ่งที่ดูแตกต่างกัน — โอ้ แฟนของเขาดูสวยงามเหมือนปกติ แต่มันเป็นเครื่องแบบของเขาที่จับ Junmyeon พูด "Yifan คุณ..."


Yifan hummed อีก และซ่อนใบหน้าของเขาในส่วนงอของคอของ Junmyeon "ใช่"


"ของเครื่องแบบ Junmyeon เกมส์ "คุณ — คุณได้รับการยอมรับ...? "


"ใช่"


Trembled ริมฝีปากของ Junmyeon และเขาไม่คิดว่า จะสามารถดำเนินการต่อไปคำพูดของเขา แต่แล้วเขารวบรวมความแข็งแรง และยกขึ้นมือสัมผัสแก้มของเพศชายสูง Junmyeon รู้ว่า Yifan จะสามารถดูถึงเขา แต่เขาหลอกมันต่อกัน


"ขอแสดงความยินดี Junmyeon ได้ดีที่สุดยิ้มจริงจัง "ฉันเป็นความภาคภูมิใจของคุณ"


Yifan กล่าวว่า ไม่มีอะไร แต่ จะเหลือหนึ่งมือบนของ Junmyeon ซิลกี้แฮร์ Junmyeon เองโอบรัด Yifan แน่น ไม่ต้องการเพศชายหลังที่เขาบังคับให้ยิ้ม


"ฉันจริง ๆ จริง ๆ proud ของคุณ..."

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

การรอคอยเป็นความเจ็บปวด ลืมเป็นความเจ็บปวด แต่ตอนนี้รู้ที่จะทำคือชนิดที่เลวร้ายที่สุดของความทุกข์ทรมาน- เปาโล Coelho "Ow!" เด็กสะดุดเท้าของตัวเองในขณะที่ทำงานJunmyeon ชำเลืองมองข้ามไหล่ของเขา เขากำลังจะกลับเข้าไปในตัวอาคารไป แต่เสียงครวญครางของเด็กทำให้เขาหยุด ในสถานการณ์ที่ปกติแล้วจะออกมาเป็นน้ำตากว่าแผลง่าย Junmyeon รอเสียงแหลมครึ่งหนึ่งคาดหวังสำหรับเด็กผู้ชายร้องไห้ แต่ไม่มีอะไรออกมา แต่เด็ก gritted ฟันของเขาอย่างหนักและกำแน่นหมัดของเขาเพื่อให้แน่นบนตักของเขาเพื่อที่เขาจะไม่ร้องไห้รบJunmyeon บุกเข้าไปในรอยยิ้มเล็ก ๆ ในขณะที่เขาเดินเข้ามาใกล้เด็ก เขาเอาดูดีที่สภาพของเด็ก หัวเข่าของเขาได้รับการเล็มหญ้าและมันก็มีเลือดออกเล็กน้อย แต่นอกเหนือจากที่ไม่มีอะไรร้ายแรง Junmyeon คุกเข่าในขณะที่เขาตบหัวของเด็กและหลังเงยหน้าขึ้นมองเขา"คุณชื่ออะไร ... ?" "S-เซฮุ." "เซฮุ" Junmyeon ซ้ำเบา ๆ "แผลของคุณไม่ว่าลึก วิธีการเกี่ยวกับที่เราไปที่นั่นเป็นช่วงเวลาที่คุณจะทำความสะอาดขึ้นหรือไม่ " เซฮุสายของสายตาปฏิบัติตามเพื่อที่ Junmyeon ชี้ก่อนที่จะขยับกลับไปยังชายที่มีอายุมากกว่า Junmyeon ถูกชี้ไปที่โรงพยาบาลที่ดูเหมือนว่ามันเป็นเรื่องเกี่ยวกับการยุบนาทีใด ๆ เซฮุ gulped "คุณหมอ" Junmyeon พยักหน้า"มันจะเจ็บหรือเปล่า?" Junmyeon ดูขบขัน "คุณกลัว? คุณเป็นหนุ่มใหญ่ที่คุณจะไม่ คุณไม่ได้ร้องไห้เมื่อคุณสะดุด Come on. "เขาลุกขึ้นยืน motioning โรงพยาบาลที่มีการกระตุกของหัวของเขา Junmyeon ยื่นมือของเขาไปยังเซฮุที่ลำบากจริงๆลังเลในตอนแรก แต่แล้วได้รับการยอมรับด้วยความเต็มใจเซฮุมือของเขาและพวกเขากำลังเดินอยู่ด้วยกันเคียงข้าง "คุณคนเดียวเซฮุ?" "ใช่." Junmyeon ชำเลืองมองลงอย่างหลีกเลี่ยงหินขนาดใหญ่ในขณะที่เขาก้าวไปข้างหน้า "พ่อแม่ของคุณ ... ?" เขาถามว่าถึงแม้เขาจะมีความรู้สึกว่าเขารู้ว่าคำตอบจะเป็นเสียงของเซฮุแตกเล็กน้อย "พวกเขาเสียชีวิตในสงคราม." Junmyeon เม้มริมฝีปากของเขา "เหมืองเกินไป." เซฮุหันหัวของเขาที่จะจ้องมองที่ Junmyeon "คุณร้องไห้" เด็กที่ได้รับหัวเราะอ่อนในการตอบสนอง "สำหรับวัน." "แต่ไม่ว่าคุณร้องไห้อย่างหนักพวกเขาจะไม่กลับมาใช่ไหม" Junmyeon จ้อง blankly ที่เด็ก วิธีการเดิมที่เขาเคยอยู่ หกเจ็ด ... ประมาณแปดปีเก่าหรือไม่ เขาไม่สามารถประเมินอายุของเซฮุ Junmyeon ใช้เวลานานในการไตร่ตรองสงสัยว่าเขาควรจะนอนและบอกอะไรที่หวานกับเด็กผู้ชาย ในที่สุดเขาก็มองออกไปจับของเขาแน่นรอบข้อมือของเซฮุน Junmyeon ตัดสินใจที่จะเพียงแค่มีความซื่อสัตย์"ใช่." เซฮุกล่าวว่าไม่มีอะไรมากไป"ใช่พวกเขาจะไม่ ... " *** หลายปีที่ผ่านมาตั้งแต่วันชาติเกาหลีคำว่า 'อิสระ' ที่ควรจะนำสันติสุขมาสู่ ทุกคน แน่นอนว่าพวกเขาได้รับการปลดปล่อยจากการเป็นอาณานิคมของญี่ปุ่น แต่ไม่นานหลังจากที่พวกเขามีส่วนร่วมในการทำสงครามกับเกาหลีเหนืออีก ประเทศจากทั่วโลกได้ให้การสนับสนุนเกาหลีใต้ทหารของพวกเขาซึ่งเป็นเหตุผลที่ชาวต่างชาติอาจจะเห็นภายในรัศมีทุกที่ในเมืองที่มันรู้สึกเหมือนถูกแทงกลับมาเมื่อสงครามกับเกาหลีเหนือเริ่มJunmyeon ตรงไปตรงมาไม่เข้าใจ เพราะเขารู้สึกว่าพวกเขาเป็นพี่น้องจริง บรรพบุรุษของพวกเขาได้เหมือนกันพวกเขาเกิดในประเทศเดียวกัน แต่สิ่งที่เกิดขึ้น ... สิ่งที่ทำให้พวกเขาต่อสู้กันและกัน Junmyeon คิดว่าเขาจะสามารถหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อความเป็นอิสระของพวกเขาที่มีการประกาศ แต่เขาก็ไม่ถูกต้องมันเป็นเหมือนฝันร้ายที่โหดร้ายอีกครั้งเด็กถูกฆ่าอย่างไร้ความปราณี คนสำคัญที่ถูกฆ่าตายในนอนของพวกเขา บางครั้งจะมีการระเบิดอย่างฉับพลันและการโจมตีในเมืองและคนบริสุทธิ์กลายเป็นผู้ประสบภัยทุกคนกลัวJunmyeon ด้วย"หมอ" Junmyeon jerked ออกจากพินาศของเขาและความเข้มข้นที่เด็กก่อนที่เขาเย้ยหยันเซฮุเจ็บปวดเมื่อ Junmyeon dabbed ผ้าฝ้ายของถูแอลกอฮอล์บนหัวเข่าของเขาและเด็กดมเมื่อ Junmyeon อย่างระมัดระวังใส่ในวงช่วยเหลือ ไม่ว่าเขาพยายามที่จะแข็งแรงที่เขายังเป็นเด็กผู้ชายคนหนึ่ง Junmyeon รำพึง"มี มันไม่เจ็บมากใช่มั้ย " "ขอบคุณ" เซฮุสุภาพกล่าวด้วยน้ำตามองเห็นได้ในสายตาของเขา "Y-ใช่มันไม่ได้ ... เจ็บมาก." "คุณยินดี" Junmyeon ไม่สามารถช่วย แต่หัวเราะและลูบผมเด็ก "ไม่ต้องกังวลว่ามันจะรักษาในไม่กี่วัน เซฮุคุณจะมีคนที่จะมีชีวิตอยู่กับ ... ? " "ใช่ฉันมีชีวิตอยู่กับ Soojung" เซฮุเช็ดตาของเขากับหลังมือสกปรกของเขา "เราเหมือนกัน ฉันหมายความว่าเธอสูญเสียครอบครัวของเธอเกินไป แต่อย่างน้อยเธอก็ยังมีน้องสาวของเธอ. "เด็กผู้ชายผมสีทองมองที่ Junmyeon เคร่งขรึม "ผมอยากจะเป็นหมอเหมือนคุณเมื่อผมโตขึ้น." Junmyeon จะสามารถยิ้มได้ "จริงเหรอ? นั่นเป็นสิ่งที่ดี. " "เพราะคุณเป็นหนึ่งที่รักษาทุกคนที่ได้รับบาดเจ็บใช่มั้ย" "หมอและพยาบาล ขวา. " "คุณเป็นฮีโร่หมอ." Junmyeon เป็นบิตพูดเมื่อเซฮุเอนไปข้างหน้าจะกอดเขาแน่น เขาไม่ได้คาดหวังว่าเด็กจะทำอย่างนั้นกับเขาจริงๆทั้งหมดที่เขาทำก็คือเพียงแค่ใส่วงช่วยเหลือ ... Junmyeon หายไปว่าจะทำอย่างไร พวกเขาอยู่อย่างนั้นในขณะที่จนกว่าจะเป็นเซฮุที่ดึงออกไปครั้งแรกกับรอยยิ้ม"ดูแลตัวเอง, เซฮุ ... " เซฮุพยักหน้าอย่างแรงในขณะที่เขาตบหน้าอกของตัวเอง "ผมจะไม่เป็นไร!" ด้วยการที่เด็กมีความสุขวิ่งออกไปข้างนอกเช่นหัวเข่าของเขาไม่ได้รับบาดเจ็บเลยJunmyeon ไม่ได้รำคาญที่จะทำตามเซฮุออก ที่สองต่อมามีคนแอบมองที่หัวของเขาเข้าไปในห้องที่มีสดใสแสดงออกล้อเล่น Junmyeon แกล้งทำเป็นรำคาญ "คยองซู." "fanboy อีก?" คยองซูให้เขายิ้ม impish Junmyeon รีดตาของเขาในขณะที่เขาลุกขึ้นยืน "คุณมักจะพูดว่า ฉันเพิ่งเกิดขึ้นกับสะดุดเมื่อพวกเขาอยู่นอก. " คยองซูหัวเราะในขณะที่เขาโน้มตัวโดยทางเข้าประตู "ใครเป็นคนหนึ่งก่อนหน้านี้? ผมบอกได้เลยว่าเขารักคุณ. " "ชื่อของเขาคือเซฮุ พ่อแม่ของเขาเสียชีวิตในสงคราม. "Junmyeon หยุดชั่วคราวในขณะที่การรวบรวมสิ่งที่เขาคิดว่าจะมีข่าวนี้ก็ไม่มีอะไรใหม่สำหรับเขาและคยองซู "ดูเหมือนว่าเขาร่าเริงพอ บอกว่าเขาอยากจะเป็นหมอเช่นฉัน. " "นั่นคือที่ดี" คยองซูพยักหน้า "เด็กเช่นเซฮุพวกเขาต้องการแรงจูงใจที่จะมีชีวิตอยู่ ... " Junmyeon ถอนหายใจในขณะที่เขาเอากระเป๋าของเขาและหันไปรอบ ๆ ที่จะเผชิญหน้ากับเพื่อนของเขา "คุณพูดถูก คุณขวา ... " มุมของตาของคยองซูถูก crinkling เมื่อเขายิ้ม "Come on, Junmyeon ให้กลับบ้าน." *** ไม่กี่ปีที่ผ่านมา 'บ้าน' เป็นที่ที่เขาอาศัยอยู่กับคยองซูJunmyeon ได้ถามคยองซูที่จะอยู่กับเขาหลังจากที่สงครามโลกครั้งที่เพียงเพราะเขาเกลียดการอยู่คนเดียว คยองซูได้รับเพื่อนของเขานับตั้งแต่ที่พวกเขาเข้ามามีการศึกษาทางการแพทย์ร่วมกันและการที่เขาเป็นเสมอสำหรับ Junmyeon คยองซูก็ยังมีสำหรับเขาเมื่อพ่อแม่ของเขาถูกฆ่าตาย พวกเขาได้รับผ่านมากร่วมกันและ Junmyeon รู้สึกขอบคุณสำหรับทั้งการปรากฏตัวของคยองซูและมิตรภาพของพวกเขาคยองซูได้รับการอาบน้ำเมื่อ Junmyeon เปิดวิทยุเพศชายฟังอย่างตั้งใจกับข่าว เขาวางแผนที่จะจดบันทึกของการปรับปรุงเกี่ยวกับการทหาร แต่ในไม่ช้าเขาก็ผล็อยหลับไปเมื่อมีคนในวิทยุพูดถึงเคอร์ฟิวคืน*** ท้องฟ้าที่มีเมฆเป็นวันที่Junmyeon ไม่ได้รับแม้กระทั่งโอกาสที่จะหายใจ เมื่อมีคนทันทีดึงเขาเข้าไปกอดเขาได้เกี่ยวกับการประท้วง แต่สิ่งต่อไปที่เขารู้ว่าคู่ของริมฝีปากที่คุ้นเคยริมฝีปากอบอุ่นอบอุ่นเป็นที่แน่นอน-ถูกกดกับและการประท้วงของเขาหายไปทันทีที่เขารู้ว่าสวรรค์ ที่ไหน Junmyeon ช้า fluttered ดวงตาของเขาปิดการรับรู้รสชาติของริมฝีปากโจมตีของเขา เขาเปิดปากของเขาเล็กน้อยเมื่อคนอื่นดุนริมฝีปากของเขาด้วยลิ้นของเขาขออนุญาตและ Junmyeon ยอมจำนนอย่างง่ายดายตัวเอง"สวัสดีสวยหนึ่ง." Junmyeon อยากจะกลอกลูกตาของเขาที่พูดอ่อนแอ แต่ไม่ได้ทำอะไรเพราะเขาเป็น จริงความสุขกับมัน"อืม" ชาย hummed กับริมฝีปากของเขาริมฝีปากของพวกเขาทั้งสองเปียกจากจูบ "ผมรักคุณ". Junmyeon ยิ้มในขณะที่เขาเปิดตาของเขาและขโมยจูบอีก "ผมรักคุณเกินไป Yifan ... " เขากำลังจะพูดอะไรบางอย่างอื่น แต่คำพูดของเขาได้รับการติดอยู่ในลำคอของเขาเมื่อเห็น Yifan สิ่งที่มองที่แตกต่างกันโอ้ แฟนของเขาดูสวยงามเหมือนปกติ แต่มันเป็นเครื่องแบบของเขาที่จับ Junmyeon พูด "Yifan คุณ ... " Yifan hummed อีกครั้งและซ่อนใบหน้าของเขาในข้อพับคอ Junmyeon ของ "ใช่." "ชุดคุณ" Junmyeon กระซิบ "คุณที่คุณได้รับการยอมรับ ... ?" "ใช่." ริมฝีปากของ Junmyeon สั่นและเขาก็ไม่คิดว่าเขาจะสามารถดำเนินการต่อคำพูดของเขา แต่แล้วเขาก็รวบรวมความแข็งแกร่งของเขาและยกมือขึ้นไปสัมผัสแก้มของเพศชายสูง Junmyeon รู้ Yifan จะสามารถที่จะเห็นขวาผ่านเขา แต่เขาแกล้งมันต่อไป"ขอแสดงความยินดี" Junmyeon ได้ดีที่สุดของเขาที่จะยิ้มเป็นเรื่องเป็นราว "ฉันภูมิใจในตัวคุณ." Yifan พูดอะไร แต่ในส่วนที่เหลือหนึ่งในมือของเขากับผมเนียน Junmyeon ของ Junmyeon โน้มตัวจะกอดแน่น Yifan ไม่อยากชายหลังที่จะมองรอยยิ้มของเขาถูกบังคับ"ฉันจริงๆภูมิใจในตัวคุณ ... "

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การรอคอยคือความเจ็บปวด ลืมความเจ็บปวด แต่ตอนนี้รู้ที่ทำเป็นชนิดที่เลวร้ายที่สุดของทุกข์ . . .

-- Paulo Coelho




















" โอ๊ย ! "




















เด็กชายสะดุดเท้าตัวเองขณะวิ่ง


จุนมยอน เหลือบมองผ่านไหล่ของเขา . เขากำลังจะกลับเข้าไปในตึก แต่เสียงร้องคร่ำครวญของเด็กชายทำให้เขาหยุด ในสถานการณ์ปกติหนึ่งจะน้ำตาไหลมากกว่าเป็นแผลง่าย รอเสียงโหยหวน จุนมยอนครึ่ง รอเด็กสะอื้น แต่ไม่มีอะไรมา แทน เด็กชาย gritted ฟันของเขาอย่างหนักและกำไว้แน่นมากของเขา บนตักของเขา เพื่อที่เขาจะไม่ร้อง . . . . . .





เป็นนักสู้ จุนมยอนพังเล็กยิ้มที่เขามาหาเด็กชาย เขาใช้เวลาดูดีที่สภาพของเด็กเข่าของเขาถูกถากและมีเลือดออกเล็กน้อย แต่อย่างอื่นก็ไม่มีอะไรร้ายแรง เขาตบหัว จุนมยอนคุกเข่าเป็นเด็กหลังมองเขา


" แล้วนายชื่อ . . . . . . . ? "

" s-sehun "

" เซฮุน " ซ้ำอีก จุนมยอนเบาๆ " แผลไม่ได้ลึกมาก แล้วเราจะไปที่นั่นสักครู่เพื่อให้คุณทำความสะอาด ? "


เซฮุนเป็นสายตาตามไปที่ไหน จุนมยอนชี้ ก่อนขยับไปกว่าชาย ชี้ จุนมยอนที่โรงพยาบาลที่ดูเหมือนกำลังจะล้มได้ทุกเมื่อ เซฮุน gulped


" คุณเป็นหมอเหรอ "

จุนมยอนพยักหน้า


" จะเจ็บมั้ย "

จุนมยอนดูขบขัน " จะกลัวอะไร ? คุณโตแล้วใช่มั้ย ? คุณไม่ได้ร้องไห้เมื่อเธอสะดุด มาเถอะ" เขาก็ลุกขึ้นยืน motioning โรงพยาบาลกับไอ้บ้าหัวของเขา เซฮุน จุนมยอนขยายมือของเขา ที่ดูเหมือนลังเลจริงๆในตอนแรก แต่แล้วเซฮุนอย่างเต็มใจยอมรับ มือของเขาและพวกเขากำลังเดินเคียงข้างกันได้ " คุณเป็นคนเดียว เซฮุน ? "

" ค่ะ "

จุนมยอนเหลือบไปอย่างระมัดระวังหลีกเลี่ยงก้อนหินขนาดใหญ่ที่เขาก้าวออกมา " พ่อแม่ . . . . . . . ? " เขาถามแม้ว่าเขาจะรู้สึกว่าเขารู้คำตอบก็จะเป็น เซฮุน

เสียงแตกเล็กน้อย " พวกเขาตายในสงคราม "


pursed จุนมยอนของเขา ริมฝีปาก " ฉันก็เหมือนกัน "


เซฮุนหันหัวไปมอง จุนมยอน . " นี่เธอร้องไห้เหรอ "


เด็กได้รับการหัวเราะเบาๆในการตอบสนอง " วัน "

" แต่ไม่ว่าอย่างไรหนักคุณร้องไห้ พวกเขาจะไม่ได้กลับมาใช่มั้ย ? "

จุนมยอนจ้องอย่างว่างเปล่า ในเด็กเขาอายุเท่าไหร่ หก เจ็ด . . . . . . . ประมาณแปดปี เขาไม่สามารถประมาณการ เซฮุนก็อายุ จุนมยอนใช้เวลานานที่จะครุ่นคิด สงสัยว่าเขาจะโกหกอะไรหวานเด็ก ในที่สุดเขาก็เมินหน้าหนี จับข้อมือเขาแน่น ๆ เซฮุนเลย จุนมยอนตัดสินใจพูดตรงๆ





" ใช่ " เซฮุนพูดไม่มีอะไร


" ใช่ พวกเขาจะไม่ . . . "










* * *










หลายปีผ่านไปนับตั้งแต่วันประกาศอิสรภาพเกาหลี


คำว่า ' อิสระ ' ควรจะนำความสงบสุขกับทุกคน แน่ใจว่าพวกเขาถูกปลดปล่อยจากอาณานิคมของญี่ปุ่น แต่เร็ว ๆนี้หลังจากที่พวกเขากำลังทำสงครามกับเกาหลีเหนือ ประเทศจากทั่วโลกให้ชาวเกาหลีใต้ทหารของตนสนับสนุนซึ่งเป็นเหตุผลว่าทำไมชาวต่างชาติอาจจะเห็นรัศมีทุกที่ในเมือง


รู้สึกเหมือนกลับแทงเมื่อสงครามกับเกาหลีเหนือเริ่ม


จุนมยอนจริงๆแล้วไม่ได้เข้าใจ เพราะเขารู้สึกว่าพวกเขาเป็นพี่น้องกัน พวกเขามีบรรพบุรุษเดียวกัน ได้เกิดในประเทศเดียวกัน แต่เกิดอะไรขึ้น . . . . . . . ? อะไรทำให้พวกเขาต่อสู้กับแต่ละอื่น ๆ ?จุนมยอนคิดว่าเขาจะสามารถหายใจได้โล่ง เมื่อตนเองถูกประกาศ แต่เขาคิดผิด


มันเหมือนหวนคิดถึงฝันร้ายอีกครั้ง


เด็กถูกฆ่าอย่างไร้ความปราณี บุคคลสำคัญที่ถูกฆ่าตายในของพวกเขานอนหลับ บางครั้งก็จะระเบิดทันที และการโจมตีในเมือง และประชาชนผู้บริสุทธิ์กลายเป็นเหยื่อ


ทุกคนกลัว





จุนมยอนเหมือนกัน" หมอ "


ของ จุนมยอนเป็นเจ้าหญิง และเข้มข้น ที่บอยก่อนที่เค้า


เซฮุน hissed อย่างเจ็บปวดเมื่อ จุนมยอน dabbed ผ้าฝ้ายแอลกอฮอล์ถูบนเข่าของเขาและเด็กดมเมื่อ จุนมยอนให้ดีใส่วงดนตรีความช่วยเหลือ ไม่ว่าเขาพยายามจะเข้มแข็ง เขายังเป็นเด็กชาย จุนมยอนรำพึง


" มี มันไม่เจ็บมากใช่ไหม "

" ขอบคุณ" เซฮุนอย่างสุภาพพูดกับน้ำตาที่ปรากฏบนดวงตาของเขา " ชะ . . ใช่ มันไม่ . . . เจ็บมาก . . . "

" ยินดีต้อนรับคุณ , ” จุนมยอนไม่สามารถช่วย แต่หัวเราะ และลูบเส้นผมของเด็ก " ไม่ต้องห่วง มันจะหายภายในไม่กี่วัน เซฮุน , คุณมีใครบางคนอยู่ด้วย . . . . . . . ? "

" ใช่ค่ะ ฉันอาศัยอยู่กับซู " เซฮุนเช็ดตา กับด้านหลังของมือสกปรกของเขา " เราก็เป็นเหมือนกัน ฉันหมายถึงเธอสูญเสียครอบครัวของเธอด้วย แต่อย่างน้อยเธอก็ยังมีน้องสาว " เด็กที่มีผมสีบลอนด์มอง จุนมยอนเคร่งขรึม . " ฉันอยากเป็นหมอเหมือนคุณเมื่อฉันโตขึ้น "

จุนมยอนได้แต่ยิ้ม " จริงเหรอ ? ดีจังค่ะ "

" เพราะคุณเป็นคนหนึ่งที่เลี้ยงพวกบาดเจ็บคนใช่ไหม "

" แพทย์และพยาบาล ใช่ . . . "

" คุณเป็นพระเอก หมอ


"จุนมยอนก็พูดไม่ออกเมื่อเซฮุนเอนตัวไปข้างหน้าเพื่อกอดเขาไว้แน่น เขาไม่ได้คาดหวังว่าเด็กจะทำแบบนั้นกับเขาจริงๆ เขาทำได้แค่ใส่วงช่วยเหลือ . . . . . . . ของ จุนมยอนหายทำไงดี พวกเขาอยู่แบบนั้นสักพัก จนมันเซฮุนดึงออกไปก่อนด้วยรอยยิ้ม


" ดูแลตัวเอง เซฮุน . . . . . . .

" เซฮุนพยักหน้าอย่างแข็งขัน เขาลูบหัวของเขาเอง ที่หน้าอก" ไม่เป็นไรหรอก " ด้วยความที่เด็กมีความสุขวิ่งออกไปเหมือนเข่าเขาไม่ได้บาดเจ็บเลย


จุนมยอนไม่ได้รบกวนตามเซฮุนออกไป วินาทีต่อมา ใครบางคนแอบมองหัวของเขาเข้าไปในห้องด้วยสีหน้าสดใส ล้อเล่น . จุนมยอนแกล้งทำเป็นรำคาญ " kyungsoo "

" อีก fanboy ? " kyungsoo เสนอ เขายิ้มเจ้าเล่ห์


รีดตาของเขา จุนมยอน เขาลุกขึ้นยืน" นายพูดอย่างนั้นเสมอ ฉันบังเอิญสะดุดเมื่อพวกเขาอยู่ข้างนอก "


kyungsoo หัวเราะเมื่อเขาเอนไปตามช่องประตู " ใครเป็นแบบนี้มาก่อน ผมสามารถบอกได้ว่าเขารักคุณ . "

" เขาชื่อเซฮุน . พ่อแม่ของเขาตายในสงคราม ระหว่างการรวบรวม จุนมยอนหยุดสิ่งที่เขาคิดว่าข่าวนี้มันใหม่สำหรับเขา และ kyungsoo . " เขาดูร่าเริงนั่นเองกล่าวว่าเขาต้องการที่จะเป็นหมออย่างผม . . . "

" ดีมาก " kyungsoo พยักหน้า " ผู้ชายชอบ เซฮุน ก็ต้อง แรงจูงใจที่จะอยู่ . . . . . . . "

จุนมยอนถอนหายใจขณะที่เขาเอากระเป๋าของเขาและหันกลับไปที่ใบหน้า เพื่อน " ใช่ . . . ใช่แล้ว . . . . . . "


มุมของดวงตา kyungsoo crinkling เมื่อเขาเลยด้วย " ไม่เอา จุนมยอน กลับบ้านกันเถอะ "










* * *










สำหรับไม่กี่ปี' บ้าน ' ที่เขาอาศัยอยู่กับ kyungsoo


จุนมยอนถาม kyungsoo อยู่กับเขาหลังสงครามโลก เพียงเพราะเขาเกลียดการอยู่คนเดียว kyungsoo มีเพื่อนตั้งแต่เรียนการศึกษาทางการแพทย์เข้าด้วยกัน และเขาก็มักจะมี จุนมยอน . kyungsoo อยู่ที่นั่นเพื่อเขา เมื่อพ่อแม่ของเขาถูกฆ่า พวกเขาได้ผ่านร่วมกันหลายอย่างดีใจ และ จุนมยอนทั้งของตนและ kyungsoo มิตรภาพ


kyungsoo กำลังอาบน้ำอยู่เมื่อ จุนมยอนก็เปิดวิทยุ


ผู้ชายฟังอย่างตั้งใจ การข่าว เขาวางแผนที่จะใช้บันทึกของการปรับปรุงเกี่ยวกับการทหาร แต่ในไม่ช้า เขาเผลอหลับไป เมื่อผู้คนในวิทยุพูดถึงคืนเคอร์ฟิว










* * *










ท้องฟ้ามีเมฆมาก

วันนั้นจุนมยอนก็ไม่ได้รับโอกาสที่จะหายใจเมื่อใครบางคนชะงักดึงเขาเข้าไปกอด


เขาจะประท้วง แต่สิ่งต่อไปที่เขารู้ว่าคู่ของริมฝีปากอุ่นๆ ที่คุ้นเคย อบอุ่น ริมฝีปาก จะแน่นอนถูกกดกับของเขาและประท้วงของเขาหายไปทันที ฟ้ารู้ว่าที่ไหน ดวงตาของเขาปิด จุนมยอนค่อยๆเบาารสชาติของริมฝีปากของเขาโจมตี .เขาอ้าปากเล็กน้อยเมื่ออีกคนเขยิบปากกับลิ้นของเขา การขออนุญาต และ จุนมยอนได้มอบตัว


" สวัสดีคนสวย "

จุนมยอนต้องการม้วนตาของเขาที่พิการหมายเหตุแต่ไม่ได้อะไร เพราะเขาก็มีความสุขกับมันนะ

. " หืม " ชาย hummed กับริมฝีปากของเขา ริมฝีปากของทั้งคู่เปียกจากจูบ " ฉัน รัก เธอ "


จุนมยอนยิ้มขณะที่เขาเปิดตาและขโมยจูบอีก " ฉันก็รักยิแฟน . . . . . . . " เขากำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่คำพูดของเขายังติดอยู่ในลำคอเมื่อเห็นยิแฟน . สิ่งที่ดูแตกต่างอ่ะ แฟนของเขาดูสวยงามเหมือนปกติ แต่มันเป็นชุดของเขานั้นจับ จุนมยอนอึ้ง " ยิแฟน คุณ . . . . . . . "


ยิแฟน hummed อีกครั้งและซ่อนใบหน้าของเขาในข้อพับ จุนมยอนเป็นคอ " ค่ะ "

" เครื่องแบบ " ที่ จุนมยอนกระซิบ . " คุณ คุณ ได้รับการยอมรับ . . . . . . . ? "





" ใช่ " ปากสั่น จุนมยอน และเขาก็ไม่คิดว่าเขาจะสามารถสานต่อคำพูด แต่แล้ว เขารวบรวมพลังของเขาและยกขึ้นมือสัมผัสสูงกว่าชาย คือ แก้มจุนมยอนรู้ว่ายิแฟน จะสามารถดูขวาผ่านเขา แต่เขาแกล้งอยู่ดี


" ยินดีด้วย " ทำดีที่สุด จุนมยอนยิ้มอย่างจริงจัง " ผมภูมิใจในตัวคุณ "


ยิแฟน บอกว่าไม่มีอะไร แต่ที่เหลือหนึ่งในมือของเขาบน จุนมยอนก็บำรุงผม . จุนมยอนเอามือกอดยิแฟน แน่น ไม่อยากได้หลังชายมองของเขาบังคับให้ยิ้ม


" ฉันภูมิใจในตัวคุณ . . . . . . . "