If the ultimate purpose of ethical

If the ultimate purpose of ethical argument is to persuade people to act a certain way, the point of doing business ethics is to persuade others about what constitutes proper ethical behavior. Given that teleological perspective, the role of the business ethicist is to be an orator or rhetorician. Further, since one cannot expect more certitude than the subject warrants, from Aristotle’s perspective,while rhetoric is the most persuasive means of arguing, it is not scientific demonstration. Rhetoric uses examples and enthymemes. Such an approach answers the postmodern claim that ethical argument cannot lead to certitude and shows how the use of rhetoric helps avoid relativism and leads to more effective persuasion. According to Aristotle, rhetoric involves gaining truth with a “rough and general sketch.” This rhetorical approach allows the listener to “see as” the persuader sees, by attending to aspects of our shared experience and language. This mirrors insights of Kant’s reflexive judgment in his third critique as well as the later Wittgenstein, who compares ethics to aesthetics.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ถ้าวัตถุประสงค์สูงสุดของจริยธรรมอาร์กิวเมนต์เป็นคนดำเนินการโน้มน้าวใจ จุดทำจริยธรรมคือการ ชักชวนผู้อื่นเกี่ยวกับสิ่งที่ก่อพฤติกรรมจริยธรรมที่เหมาะสม ให้มุมมองว่าทฤษฎี บทบาทของ ethicist ธุรกิจได้เป็น orator หรือ rhetorician เพิ่มเติม ตั้งแต่หนึ่งไม่สามารถคาดหวัง certitude กว่าเรื่องวอร์แรนต์ จากมุมมองของอาริสโตเติล ในขณะที่สำนวนเป็นพาหนะสุด persuasive โต้เถียง ไม่สาธิตทางวิทยาศาสตร์ ตัวอย่างการใช้สำนวนและ enthymemes วิธีการตอบคำเรียกร้องหลังสมัยใหม่ว่า อาร์กิวเมนต์จริยธรรมไม่ทำ certitude แสดงวิธีการใช้สำนวนช่วยหลีกเลี่ยง relativism และนำไปสู่การจูงใจที่มีประสิทธิภาพมากขึ้น อริสโตเติล ตามสำนวนเกี่ยวข้องได้รับความจริงกับความ "หยาบ และทั่วร่าง" วิธีการนี้ rhetorical ฟัง "ดูเป็น" ดู persuader โดยเข้าร่วมกับด้านภาษาและประสบการณ์การใช้ร่วมกันได้ นี้กระจกมองของ Kant พิพากษา reflexive ในเขาวิจารณ์สาม Wittgenstein ในภายหลัง ที่เปรียบเทียบจริยธรรมเพื่อความสวยงาม

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ถ้าวัตถุประสงค์สูงสุดของการโต้แย้งทางจริยธรรมคือการชักชวนคนที่จะทำหน้าที่เป็นวิธีที่บางจุดของการทำจริยธรรมทางธุรกิจคือการชักชวนให้คนอื่นเกี่ยวกับสิ่งที่ถือว่าเป็นพฤติกรรมที่มีจริยธรรมที่เหมาะสม ระบุว่ามุมมอง teleological บทบาทของ ethicist ธุรกิจคือการเป็นนักพูดหรือโวหาร นอกจากนี้ตั้งแต่หนึ่งไม่สามารถคาดหวังความเชื่อมั่นมากกว่าใบสำคัญแสดงสิทธิเรื่องจากมุมมองของอริสโตเติลในขณะที่สำนวนเป็นวิธีการโน้มน้าวใจมากที่สุดของการโต้เถียงก็ไม่ได้เป็นสาธิตทางวิทยาศาสตร์ ใช้สำนวนตัวอย่างและ enthymemes วิธีการดังกล่าวตอบข้อเรียกร้องหลังสมัยใหม่ที่โต้แย้งทางจริยธรรมไม่สามารถนำไปสู่​​ความเชื่อมั่นและแสดงให้เห็นว่าการใช้สำนวนจะช่วยหลีกเลี่ยง relativism และนำไปสู่​​การชักชวนมีประสิทธิภาพมากขึ้น ตามที่อริสโตเติลสำนวนที่เกี่ยวข้องกับการได้รับความจริงด้วย "ร่างหยาบและทั่วไป." วิธีนี้ช่วยให้วาทศิลป์ฟัง "เห็นว่า" ชักจูงเห็นโดยการเข้าร่วมการด้านของประสบการณ์การใช้ร่วมกันและภาษาของเรา นี้สะท้อนข้อมูลเชิงลึกของการตัดสินสะท้อนของคานท์ในบทวิจารณ์ที่สามของเขาเช่นเดียวกับ Wittgenstein ต่อมาที่เปรียบเทียบจริยธรรมเพื่อความสวยงาม

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ถ้าวัตถุประสงค์สูงสุดของจริยธรรมการโต้แย้งเพื่อชักชวนให้ทำวิธีใดวิธีหนึ่ง ประเด็นของจริยธรรมทางธุรกิจ คือ ชักชวนคนอื่นทำเกี่ยวกับสิ่งที่ถือว่าเป็นจริยธรรมที่เหมาะสม ให้มุมมองที่ปัญหาบทบาทของ Ethicist ธุรกิจที่จะเป็นนักพูด หรือ rhetorician . เพิ่มเติม เนื่องจากไม่สามารถให้ความมั่นใจได้มากกว่า 1 เรื่องจากมุมมองของอริสโตเติล ในขณะที่วาทศิลป์เป็นที่ประทับที่สุดคือโต้เถียง ไม่ใช่การแสดงทางวิทยาศาสตร์ การใช้ตัวอย่างและ enthymemes . วิธีการดังกล่าวตอบหลังสมัยใหม่เรียกร้องว่าอาร์กิวเมนต์จริยธรรมไม่สามารถนำไปสู่ความมั่นใจและแสดงให้เห็นว่าการใช้วาทศิลป์ช่วยหลีกเลี่ยง relativism และนำไปสู่การจูงใจที่มีประสิทธิภาพมากขึ้น ตามอริสโตเติลการที่เกี่ยวข้องกับสู่ความจริงด้วย " หยาบและร่างทั่วไป วิธีการ " สำนวนนี้ช่วยให้ผู้ฟัง " ดูเป็น " ผู้เชี่ยวชาญเห็น โดยการเข้าร่วมในลักษณะของการแชร์ประสบการณ์ และภาษา นี้ข้อมูลเชิงลึกของคานท์เป็นกระจกสะท้อนในการตัดสินวิจารณ์ที่สามของเขาเช่นเดียวกับต่อมาวิทเก้นสไตน์ที่เปรียบเทียบจริยธรรมสุนทรียศาสตร์