shamepeople growing up with a learn

shame
people growing up with a learning disability often feel a sense of shame. for some, it is a great relief to receive the diagnosis while for others the label only serves to further stigmatize them. for many adults, especially older adults, an accurate diagnosis was unavailable. these individuals were frequently labeled as mentally retarded, written off as being unable to learn, and most passed through the school system without acquiring basic academic skills.

sadly, these feelings of shame often cause the individual to hide their difficulties. rather than risk being labeled as stupid or accused of being lazy, some adults deny their learning disability as a defense mechanism. internalized negative labels of stupidity and incompetence usually result in a poor self concept and lack of confidence (gerber, ginsberg, & reiff, 1992)

some adults feel ashamed of the type of difficulties they are struggling to cope with such as basic literacy skills, slow processing, attention difficulties, chronic forgetfulness, organizational difficulties, etc.

the following myths about learning disabilities have perpetuated the general public's negative perception about learning disabilities:

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ละอายใจคนโตเรียนพิการมักจะรู้สึกความละอายบาป สำหรับบางคน เป็นภัยสำหรับการได้รับการวินิจฉัยในขณะที่ผู้อื่น ป้ายชื่อเฉพาะทำหน้าที่เพิ่มเติม stigmatize พวกเขา ในผู้ใหญ่ ผู้ใหญ่รุ่นเก่าโดยเฉพาะอย่างยิ่ง ความสำเร็จไม่ บุคคลเหล่านี้มักถูกป้ายเป็นจิตใจปัญญานิ่ม ตัดเป็นสามารถเรียนรู้ และมากที่สุดผ่านระบบโรงเรียนโดยไม่ได้ศึกษาทักษะพื้นฐานเศร้า เหล่านี้ความรู้สึกละอายใจมักจะทำให้บุคคลเพื่อซ่อนความยากลำบากของพวกเขา แทนที่จะเสี่ยงถูกป้ายโง่หรือหาของเกียจคร้าน ผู้ใหญ่บางปฏิเสธนักเรียนพิการเป็นกลไกป้องกัน ป้ายลบ internalized incompetence ของความโง่มักจะทำให้แนวคิดตนเองยากจนและขาดความเชื่อมั่น (gerber, ginsberg, & reiff, 1992)ผู้ใหญ่บางรู้สึกละอายใจชนิดของปัญหาที่พวกเขาดิ้นรนเพื่อรับมือกับเช่นทักษะพื้นฐานสามารถ ช้าประมวลผล ความลำบาก นอนหลับหรือไม่เรื้อรัง ปัญหาองค์กร ฯลฯ ตำนานต่อไปนี้เกี่ยวกับการพิการทางการเรียนมี perpetuated ความรู้ลบของประชาชนเกี่ยวกับการพิการทางการเรียน:

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

อาย
คนเติบโตขึ้นมาเรียนรู้มักจะรู้สึกอับอาย สำหรับบางคน มันเป็นทางออกที่ดีเพื่อรับการวินิจฉัย ขณะที่คนอื่นป้ายเพียงทำหน้าที่เพื่อทำให้เสื่อมเสียชื่อเสียงต่อพวกเขา สำหรับผู้ใหญ่โดยเฉพาะผู้สูงอายุ การวินิจฉัยที่ถูกต้องคือใช้งานไม่ได้ บุคคลเหล่านี้ถูกระบุว่าเป็นปัญญาอ่อน ถูกเขียนออกมาอย่างไม่สามารถที่จะเรียนรู้และส่วนใหญ่ผ่านระบบโรงเรียนโดยไม่ได้รับทักษะพื้นฐานทางวิชาการ

เสียดายความรู้สึกอายบ่อยๆ เพราะแต่ละคนซ่อนความลำบากของพวกเขา แทนที่จะเสี่ยงถูกกล่าวหาว่าโง่ หรือถูกกล่าวหาว่าขี้เกียจ ผู้ใหญ่บางคนปฏิเสธความพิการการเรียนรู้เป็นกลไกการป้องกันป้ายลบของความโง่เขลาและ internalized การไร้ความสามารถมักจะส่งผลให้แนวคิดตนเองยากจนและขาดความเชื่อมั่น ( Gerber กินส์เบิร์ก&ริฟ , 1992 )

ผู้ใหญ่บางคนรู้สึกอาย ชนิดของปัญหาที่พวกเขากำลังดิ้นรนเพื่อรับมือกับ เช่น ทักษะความรู้พื้นฐานการประมวลผลช้าความสนใจปัญหาเรื้อรัง การหลงลืม ปัญหาขององค์กร ฯลฯ

ตามความเชื่อเกี่ยวกับการเรียนได้ perpetuated ของประชาชนทั่วไป การรับรู้เชิงลบเกี่ยวกับการเรียน :