Anne," cried Mary, still at her win

Anne," cried Mary, still at her window, "there is Mrs Clay, I am sure, standing under the colonnade, and a gentleman with her. I saw them turn the corner from Bath Street just now. They seemed deep in talk. Who is it? Come, and tell me. Good heavens! I recollect. It is Mr Elliot himself." "No," cried Anne, quickly, "it cannot be Mr Elliot, I assure you. He was to leave Bath at nine this morning, and does not come back till to-morrow." As she spoke, she felt that Captain Wentworth was looking at her, the consciousness of which vexed and embarrassed her, and made her regret that she had said so much, simple as it was. Mary, resenting that she should be supposed not to know her own cousin, began talking very warmly about the family features, and protesting still more positively that it was Mr Elliot, calling again upon Anne to come and look for herself, but Anne did not mean to stir, and tried to be cool and unconcerned. Her distress returned, however, on perceiving smiles and intelligent glances pass between two or three of the lady visitors, as if they believed themselves quite in the secret. It was evident that the report concerning her had spread, and a short pause succeeded, which seemed to ensure that it would now spread farther. "Do come, Anne" cried Mary, "come and look yourself. You will be too late if you do not make haste. They are parting; they are shaking hands. He is turning away. Not know Mr Elliot, indeed! You seem to have forgotten all about Lyme." To pacify Mary, and perhaps screen her own embarrassment, Anne did move quietly to the window. She was just in time to ascertain that it really was Mr Elliot, which she had never believed, before he disappeared on one side, as Mrs Clay walked quickly off on the other; and checking the surprise which she could not but feel at such an appearance of friendly conference between two persons of totally opposite interest, she calmly said, "Yes, it is Mr Elliot, certainly. He has changed his hour of going, I suppose, that is all, or I may be mistaken, I might not attend;" and walked back to her chair, recomposed, and with the comfortable hope of having acquitted herself well. From ‘Persuasion’, by Jane Austen.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

แอนน์ ร้องแมรี่ อยู่ในหน้าต่างของเธอ "มีนางดิน ฉันแน่ใจ ยืนภายใต้โคลอนเนด และเป็นสุภาพบุรุษกับเธอ ผมเห็นพวกเขาเปิดมุมจากห้องเมื่อกี้นี้ พวกเขาดูเหมือนลึกในพูดคุย มันคือใคร มา และบอก สวรรค์ที่ดี ผมระลึก มันคือเอลเลียตนายเอง" "ไม่ ร้องแอนน์ รวดเร็ว "ไม่นายเอลเลียต มั่นใจคุณ เขาจะปล่อยน้ำที่ 9 เช้านี้ และไม่กลับมาจนถึงกับเหล่า" ขณะที่เธอพูด เธอรู้สึกว่า กัปตันเว้นท์เวิร์ทถูกมองที่เธอ จิตสำนึกซึ่ง vexed และอับอายของเธอ และทำให้เธอเสียใจที่เธอได้บอกว่า มาก เพราะเป็น แมรี resenting ว่าเธอควรจะควรไม่รู้ลูกพี่ลูกน้องของเธอเอง เริ่มพูดเกี่ยวกับคุณลักษณะครอบครัวอย่างอบอุ่นมาก และประท้วงยังเชิงบวกมากขึ้นว่า เป็นนาย Elliot เรียกอีกครั้งเมื่อแอนน์ มาค้นหาตัวเอง แต่แอนน์ไม่ได้หมายความว่า ผัด และพยายามที่จะเย็น และ unconcerned ความทุกข์ของเธอกลับ อย่างไรก็ตาม ใน perceiving รอยยิ้มและสายตาแปลกอัจฉริยะผ่านระหว่างสองหรือสามชมเลดี้ ว่าพวกเขาเชื่อว่าตัวเองค่อนข้างในลับ ได้ชัดว่า แพร่รายงานที่เกี่ยวข้องกับเธอ และหยุดชั่วคราวสั้น ๆ สำเร็จ ซึ่งดูเหมือนเพื่อให้แน่ใจว่า มันจะแพร่กระจายอยู่ห่าง "มา แอนน์" แมรี่ ร้องเรียก "มา แล้วมองตัวเอง คุณจะสายเกินไปถ้าคุณไม่รีบ พวกเขาจะแยก พวกเขาจะจับมือ เขาจะเปลี่ยนไป ไม่ทราบว่านายเอลเลียต แน่นอน คุณดูเหมือนจะลืมเกี่ยวกับไร Lyme " สงบมารีย์ และหน้าจอบางทีความลำบากใจของเธอเอง แอนน์ได้ไปติดหน้าต่าง เธอเพียงในเวลาตรวจจริง ๆ ก็นายเอลเลียต ซึ่งเธอก็ไม่เคยเชื่อ ก่อนที่เขาหายไปด้านหนึ่ง เป็นดินนางเดินอย่างรวดเร็วปิดอื่น ๆ และตรวจสอบความประหลาดใจซึ่งเธออาจไม่แต่ความรู้สึกในลักษณะดังกล่าวประชุมมิตรระหว่างสองคนของทั้งหมดตรงข้ามสนใจ เธอเบา ๆ บอกว่า ทำได้นายเอลเลียต แน่นอน เขามีการเปลี่ยนแปลงชั่วโมงเขาจะ ฉันคิดว่า นั่นคือทั้งหมด หรือฉันอาจหลงผิด ฉันอาจไม่เข้าร่วม ประชุม; " และเดินกลับไป ยัง เก้าอี้ของเธอ recomposed และหวังความสะดวกสบายของมี acquitted ตัวเองดีขึ้น จาก 'จูงใจ' โดยเจนออสเตน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

แอนน์ "ร้องไห้แมรี่ยังคงอยู่ที่หน้าต่างของเธอ" มีนางนวลผมมั่นใจว่ายืนอยู่ใต้ต้นไม้และเป็นสุภาพบุรุษกับเธอ ผมเห็นพวกเขาเปิดมุมจาก Bath Street เพียงแค่ตอนนี้ พวกเขาดูเหมือนจะลึกลงไปในการพูดคุย มันคือใคร? มาและบอกฉัน ชั้นฟ้าทั้งหลายดี! ฉันจำ มันเป็นนายเอลเลียตตัวเอง. "" ไม่มี "ร้องไห้แอนน์ได้อย่างรวดเร็ว" มันไม่สามารถเป็นนายเอลเลียตผมมั่นใจ เขาเป็นคนที่จะออกจากการอาบน้ำที่เก้าในเช้าวันนี้และไม่ได้กลับมาจนถึงวันพรุ่งนี้. "ขณะที่เธอพูดเธอรู้สึกว่ากัปตันเวนท์ถูกมองที่เธอมีจิตสำนึกของการที่เดือดร้อนและอายของเธอและทำให้เธอรู้สึกเสียใจที่เธอ ได้กล่าวมากง่ายอย่างที่มันเป็น. แมรี่ขัดขืนว่าเธอควรจะไม่ควรที่จะรู้ว่าญาติของเธอเองก็เริ่มพูดคุยอย่างอบอุ่นเกี่ยวกับคุณสมบัติของครอบครัวและการประท้วงยังคงบวกมากว่ามันเป็นนายเอลเลียตโทรอีกครั้งเมื่อแอนน์ มาและมองหาตัวเอง แต่แอนน์ไม่ได้หมายความว่าจะกระตุ้นและพยายามที่จะเย็นและไม่แยแส. ความทุกข์ของเธอกลับมา แต่ในรอยยิ้มรับรู้และสายตาที่ชาญฉลาดผ่านระหว่างสองหรือสามของผู้เข้าชมผู้หญิงเช่นถ้าพวกเขาเชื่อว่าตัวเองค่อนข้าง ในที่ลับ. มันก็เห็นได้ชัดว่ารายงานเกี่ยวกับการแพร่กระจายของเธอได้และหยุดสั้นประสบความสำเร็จซึ่งดูเหมือนเพื่อให้แน่ใจว่ามันจะแพร่กระจายไปไกลในขณะนี้. "อย่ามาแอนน์" แมรี่ร้องไห้ "มาและมองตัวเอง คุณจะสายเกินไปถ้าคุณไม่รีบ พวกเขาจะพรากจากกัน; พวกเขาจะจับมือ เขาเป็นคนที่เปลี่ยนไป ไม่ทราบว่านายเอลเลียตแน่นอน! คุณดูเหมือนจะลืมทุกอย่างเกี่ยวกับ Lyme. "เพื่อปลอบแมรี่และบางทีอาจจะหน้าจอความลำบากใจของเธอเองแอนน์ไม่ได้ย้ายอย่างเงียบ ๆ ไปที่หน้าต่าง. เธอเป็นเพียงแค่ในเวลาที่จะตรวจสอบให้แน่ใจว่ามันคือนายเอลเลียตซึ่งเธอไม่เคยเชื่อว่าก่อนที่จะ เขาหายไปในอีกด้านหนึ่งขณะที่นางนวลเดินออกได้อย่างรวดเร็วที่อื่น ๆ และการตรวจสอบความประหลาดใจที่เธอไม่สามารถ แต่รู้สึกที่ดังกล่าวลักษณะของการประชุมมิตรระหว่างคนสองคนที่น่าสนใจอยู่ตรงข้ามกันโดยสิ้นเชิงเธอใจเย็นกล่าวว่า "ใช่มันเป็น นายเอลเลียตอย่างแน่นอน เขามีการเปลี่ยนแปลงชั่วโมงของเขาไปผมคิดว่านั่นคือทั้งหมดหรือผมอาจจะเข้าใจผิดว่าผมอาจจะไม่ได้เข้าร่วม "และเดินกลับไปที่เก้าอี้ของเธอ recomposed และด้วยความหวังความสะดวกสบายของการมีพ้นตัวเองเป็นอย่างดีจาก 'ชักชวน. 'โดยเจนออสเต

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

แอน " ร้องแมรี่ ยัง ที่หน้าต่าง " มีคุณนายเคลย์ ฉันแน่ใจว่า ยืนอยู่ตามระเบียงและเป็นสุภาพบุรุษกับเธอ ผมเห็นพวกเขาเปิดมุมจากถนนอาบน้ำเมื่อกี้ พวกเขาดูเหมือนลึกในพูด มันเป็นใคร ? มาและบอกฉัน โอ้สวรรค์ ! ฉันจดจำ มันคือ นายเอลเลียตเอง " " ไม่ " ร้องไห้ แอนน์ เร็วๆ " มันไม่สามารถเป็นนายเอลเลียต ฉันมั่นใจ เขากำลังจะไปอาบน้ำที่เก้าเมื่อเช้านี้และไม่ได้กลับมาจนกระทั่งพรุ่งนี้ . " หล่อนพูด หล่อนรู้สึกว่ากัปตันเวนท์เวิร์ท มองเธอ สติที่รำคาญและอายเธอ และทำให้เธอเสียใจที่เธอพูดเกินไป ง่าย ๆเหมือนที่เคยเป็น แมรี่ โกรธเคืองที่เธอควรจะคิดไม่รู้ญาติของเธอเองเริ่มพูดสิ่งดีๆเกี่ยวกับลักษณะของครอบครัวและการประท้วงยังคงเชิงบวกมากขึ้นว่าเป็นนายเอลเลียตเรียกอีกครั้ง เมื่อ แอนไปดูด้วยตัวเอง แต่แอนไม่ได้หมายถึงคน และพยายามที่จะเย็นและเป็นห่วง ความทุกข์ของเธอกลับมา อย่างไรก็ตาม มีรอยยิ้มและสายตาฉลาดผ่านระหว่างสองหรือสามของเลดี้ผู้เยี่ยมชม เช่นถ้าพวกเขาเชื่อว่าตัวเองค่อนข้างเป็นความลับมันเห็นได้ชัดว่าเธอมีรายงานเกี่ยวกับการแพร่กระจายและหยุดสั้น ๆเพื่อให้แน่ใจว่าประสบความสำเร็จ ซึ่งดูเหมือนมันจะตอนนี้แพร่กระจายไปไกล " มา แอน " ร้องแมรี่ , " มาและดูด้วยตัวคุณเอง คุณจะสายเกินไป ถ้าคุณไม่ได้ให้เร็วที่สุด พวกเขาจะแยก เขาเขย่ามือ เขาจะเปลี่ยนไป ไม่รู้นายเอลเลียต แน่นอน ! ! ดูเหมือนว่าคุณจะลืมทั้งหมดเกี่ยวกับ Lyme " ปลอบแมรี่และบางทีหน้าจออับอายของเธอเองเงียบๆ แอนทำย้ายหน้าต่าง เธอเพียงแค่ในเวลาที่จะวินิจฉัยว่า จริงๆมันคือ นายเอลเลียต ซึ่งเธอเคยเชื่อ ก่อนที่เขาจะหายตัวไปในด้านใดด้านหนึ่ง เป็นคุณนายเคลย์เดินอย่างรวดเร็วไปที่อื่น ๆและการตรวจสอบความประหลาดใจที่เธออาจไม่ได้ แต่รู้สึกถึงการปรากฏตัวของการประชุมเป็นกันเองระหว่างสองบุคคลที่น่าสนใจทั้งหมดตรงข้ามกับเธออย่างใจเย็น กล่าวว่า " ใช่ มันคือ นายเอลเลียต อย่างแน่นอน เขาได้เปลี่ยนเวลาไป ฉันคิดว่า นั่นคือทั้งหมด หรือผมอาจจะเข้าใจผิด ผมอาจจะไม่ได้เข้าร่วม ; " และเดินกลับไปนั่งที่ของเธอ , อิตาลี ,และด้วยความหวังความสะดวกสบายของการมีพ้นผิดตัวเองดี จาก ' ชวน ' โดยเจนออสเตน