Harald said nothing. The hijacker w

Harald said nothing. The hijacker was about the same age as him, but not so big. The young hijacker laughed again and moved on to the next seat.
‘Thank you, Harald,’ Carl whispered, when the man was at the front of the plane. ‘That was very brave. But I won’t let you die for me, you know.’
‘Be quiet, sir! Something’s happening!’ Harald whispered back.
Carl looked up. Another hijacker was standing in the door of the captain’s cabin. He was talking to the other two. He was a big strong man, with a black beard. He looked angry and waved his arms. Carl listened carefully. He could hear one or two words, but not many.
‘...nothing! Nothing at all!...stupid woman!...she needs time, she says...’
All the hijackers were angry now. They looked at the passports and then started to walk down the aisle, pointing their guns at the passengers. Harald sat very still in his seat.
‘Don’t look at them, Carl,’ he whispered. ‘Sit very still and don’t look at them.’
Suddenly the big hijacker pulled a passenger out of his seat. He shouted angrily in a voice that sounded American, but the hijacker hit him and then pushed him to the front of the plane with his machine gun.
‘Turn towards the door!’ he shouted. ‘Put your hands on the door!’ Above your head! Higher! That’s it!’
The air hostess pointed her gun at the American’s back. The hijacker in the black shirt stood at the front of the plane and pointed his gun at the passengers.
‘Don’t move!’ he shouted. ‘Stay in your seats and don’t look back!’ Then the big bearded hijacker went back into the captain’s cabin.
The bell rang. The hijacker’s voice spoke.
‘Passengers! Listen to me! You know we are here to set our brothers free. I have spoken to the Prime Minister of this country. I told her she must bring our brothers here by two o’clock. That is plenty of time because the prison is only ten kilometres from here. She says she needs more time, but we know she is lying. We have no time. The passenger at the front of the plane is an American spy who lives in our country. All Americans who live in our country are spies. If our brothers are not here at two o’clock, he will die. If you try to help him, you will die too.
‘Jesus,’ Carl said quietly. He looked at his watch. The time was 1.50 a.m. He looked out of the window across the rainy tarmac to the airport building. What would she do? What could she do? ‘Come on, honey,’ he said softly. ‘Start thinking. Think fast, honey. And think hard!’
Chapter 7
Helen Sandberg sat at the radio in the control room. Michael, Inspector Holm and Colonel Carter sat behind her. They could all see the plane, two hundred metres away, and they could all hear the voice of the hijacker on the radio. It was loud, excited.
‘Our brothers have done nothing wrong. They are innocent! They are fighters for the freedom of our people! We need them with us on this plane, now!’
Helen kept her voice low and calm. ‘Look, I understand what you say. But those men are criminals, they’re in prison. I can’t bring them here. And remember, the passengers on the plane are innocent people too, with families and children. Please set them free. We will not hurt you. We...’
The voice on the radio interrupted her. ‘Mrs Sandberg! I do not want to talk any more. It is now 1.59 a.m. Do you have our brothers here, at the airport?’
‘No. I told you...’

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ฮาร์รัลกล่าวว่า ไม่มีอะไร นักจี้ไม่เกี่ยวกับอายุ เป็น เขา แต่ไม่ นักจี้หนุ่มหัวเราะอีกครั้ง และย้ายไปนั่งถัดไปขอบคุณ ฮาร์รัล Carl กระซิบ เมื่อคนที่ด้านหน้าของเครื่องบิน ' ที่มีความกล้าหาญมากขึ้น แต่ฉันจะไม่ปล่อยให้คุณตายสำหรับฉัน คุณรู้ '' จะเงียบ ที่รัก สิ่งที่เกิดขึ้น!' ฮาร์รัลกระซิบกลับCarl มองขึ้น จี้อื่นยืนอยู่ในประตูของห้องโดยสารของกัปตัน เขาพูดไปอีกสอง เขาเป็นคนแข็งแรงตัวใหญ่ มีหนวดเคราสีดำ เขามองโกรธ และโบกแขนของเขา Carl ฟังอย่างระมัดระวัง เขาสามารถได้ยินเสียงหนึ่ง หรือสองคำ แต่ไม่มาก'...ไม่มีอะไร ตำแหน่งที่!...ผู้หญิงโง่!...เธอต้องการเวลา เธอบอกว่า...'ไฮแจ็คเกอร์ที่ถูกโกรธตอนนี้ พวกเขามองไปที่หนังสือเดินทาง และจากนั้น เริ่มเดินลงทางเดิน ชี้ปืนของพวกเขาที่ผู้โดยสาร ฮาร์รัลเสาร์มากยังอยู่ในที่นั่งของเขา'อย่ามอง Carl กระซิบ 'ก้นมาก และไม่มอง'ทันใดนั้นจี้ใหญ่ดึงผู้โดยสารออกจากที่นั่งของเขา เขาตะโกนด้วยความโกรธในเสียงที่ไพเราะอเมริกัน แต่นักจี้เขาตี และผลักดันเขาไปด้านหน้าของเครื่องบินปืนของเขา'หันประตู ' เขาโห่ 'วางมือบนประตู' ข้างหน้า สูงขึ้น ถูก!'ปฏิคมอากาศชี้ปืนที่หลังของอเมริกัน จี้ในเสื้อสีดำยืนอยู่ด้านหน้าของเครื่องบิน และชี้ปืนของเขาที่ผู้โดยสาร‘Don’t move!’ he shouted. ‘Stay in your seats and don’t look back!’ Then the big bearded hijacker went back into the captain’s cabin.The bell rang. The hijacker’s voice spoke.‘Passengers! Listen to me! You know we are here to set our brothers free. I have spoken to the Prime Minister of this country. I told her she must bring our brothers here by two o’clock. That is plenty of time because the prison is only ten kilometres from here. She says she needs more time, but we know she is lying. We have no time. The passenger at the front of the plane is an American spy who lives in our country. All Americans who live in our country are spies. If our brothers are not here at two o’clock, he will die. If you try to help him, you will die too.‘Jesus,’ Carl said quietly. He looked at his watch. The time was 1.50 a.m. He looked out of the window across the rainy tarmac to the airport building. What would she do? What could she do? ‘Come on, honey,’ he said softly. ‘Start thinking. Think fast, honey. And think hard!’Chapter 7Helen Sandberg sat at the radio in the control room. Michael, Inspector Holm and Colonel Carter sat behind her. They could all see the plane, two hundred metres away, and they could all hear the voice of the hijacker on the radio. It was loud, excited.‘Our brothers have done nothing wrong. They are innocent! They are fighters for the freedom of our people! We need them with us on this plane, now!’Helen kept her voice low and calm. ‘Look, I understand what you say. But those men are criminals, they’re in prison. I can’t bring them here. And remember, the passengers on the plane are innocent people too, with families and children. Please set them free. We will not hurt you. We...’The voice on the radio interrupted her. ‘Mrs Sandberg! I do not want to talk any more. It is now 1.59 a.m. Do you have our brothers here, at the airport?’‘No. I told you...’

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

แฮรัลด์กล่าวว่าไม่มีอะไร โจรเป็นเรื่องเกี่ยวกับวัยเดียวกับเขา แต่ไม่ใหญ่ดังนั้น โจรหนุ่มหัวเราะอีกครั้งและย้ายไปนั่งต่อไป.
'ขอบคุณแฮรัลด์' คาร์ลกระซิบเมื่อชายคนนั้นอยู่ที่ด้านหน้าของเครื่องบิน 'นั่นคือกล้าหาญมาก แต่ผมจะไม่ยอมให้คุณตายสำหรับฉันคุณรู้ว่า. '
' เงียบครับ! บางสิ่งบางอย่างที่เกิดขึ้น! แฮรัลด์กระซิบกลับ.
คาร์ลเงยหน้าขึ้นมอง โจรอีกก็กำลังยืนอยู่ที่ประตูห้องโดยสารของกัปตันที่ เขาได้พูดคุยกับอีกสองคน เขาเป็นคนที่แข็งแกร่งขนาดใหญ่ที่มีเคราสีดำ เขามองโกรธและโบกแขนของเขา คาร์ลฟังอย่างระมัดระวัง เขาอาจจะได้ยินคำหนึ่งหรือสอง แต่ไม่มาก.
' ... ไม่มีอะไร! ไม่มีอะไรที่ทุกคน! ... ผู้หญิงโง่! ... เธอต้องใช้เวลาที่เธอบอกว่า ... '
จี้ทั้งหมดโกรธในขณะนี้ พวกเขามองไปที่หนังสือเดินทางและจากนั้นก็เริ่มที่จะเดินไปตามทางเดินชี้ปืนของพวกเขาที่ผู้โดยสาร แฮรัลด์นั่งมากยังคงอยู่ในที่นั่งของเขา.
'อย่ามองพวกเขาคาร์ล' เขากระซิบ 'นั่งมากและยังคงไม่ได้ดูที่พวกเขา.
ทันใดนั้นโจรใหญ่ดึงผู้โดยสารออกจากที่นั่งของเขา เขาตะโกนด้วยความโกรธในเสียงที่ฟังอเมริกัน แต่โจรตีเขาแล้วผลักเขาไปยังด้านหน้าของเครื่องบินด้วยปืนกลของเขา.
'หันไปทางประตู!' เขาตะโกน 'วางมือของคุณบนประตู!' เหนือศีรษะของคุณ! สูงกว่า! ว่ามัน! '
แอร์โฮสเตสมาเล็งปืนของเธอที่ด้านหลังของคนอเมริกัน โจรในเสื้อสีดำยืนอยู่ที่ด้านหน้าของเครื่องบินและชี้ปืนของเขาที่ผู้โดยสาร.
'ไม่ย้าย! เขาตะโกน 'อยู่ในที่นั่งของคุณและไม่มองย้อนกลับไป! แล้วโจรเคราใหญ่เดินกลับเข้าไปในห้องโดยสารของกัปตัน.
ระฆังดังขึ้น เสียงของสลัดอากาศพูด.
'ผู้โดยสาร! ฟังฉัน! คุณจะรู้ว่าเราอยู่ที่นี่เพื่อตั้งพี่น้องของเราฟรี ผมได้พูดคุยกับนายกรัฐมนตรีของประเทศนี้ ฉันบอกว่าเธอจะต้องนำพี่น้องของเราที่นี่โดย 02:00 นั่นคือความอุดมสมบูรณ์ของเวลาเพราะคุกมาจากที่นี่เพียงสิบกิโลเมตร เธอบอกว่าเธอต้องใช้เวลามากขึ้น แต่เรารู้ว่าเธอกำลังนอนอยู่ เราไม่มีเวลา ผู้โดยสารที่ด้านหน้าของเครื่องบินเป็นสายลับอเมริกันที่อาศัยอยู่ในประเทศของเรา ชาวอเมริกันทุกคนที่อาศัยอยู่ในประเทศของเราเป็นสายลับ ถ้าพี่น้องของเราไม่ได้ที่นี่ที่ 02:00 เขาจะตาย ถ้าคุณพยายามที่จะช่วยให้เขาคุณจะตายเกินไป.
'พระเยซู' คาร์ลกล่าวอย่างเงียบ ๆ เขามองไปที่นาฬิกาของเขา ขณะนั้นเป็นเวลา 01:50 เขามองออกไปนอกหน้าต่างข้ามแอสฟัลต์ฝนอาคารสนามบิน สิ่งที่เธอจะทำอย่างไร? สิ่งที่เธอจะทำอย่างไร 'Come on, น้ำผึ้ง,' เขาพูดเบา ๆ 'เริ่มต้นคิด คิดได้อย่างรวดเร็ว, น้ำผึ้ง และคิดหนัก! '
บทที่ 7
เฮเลน Sandberg นั่งอยู่ที่วิทยุในห้องควบคุม ไมเคิลสารวัตรโฮล์มและพันเอกคาร์เตอร์นั่งอยู่ด้านหลังของเธอ พวกเขาทุกคนจะได้เห็นเครื่องบินไปสองร้อยเมตรและพวกเขาทุกคนสามารถได้ยินเสียงของสลัดอากาศทางวิทยุ มันเป็นดังตื่นเต้น.
'พี่น้องของเราได้ทำอะไรผิด พวกเขาเป็นผู้บริสุทธิ์! พวกเขาเป็นนักสู้เพื่ออิสรภาพของคนของเรา! เราต้องการพวกเขากับเราบนเครื่องบินลำนี้ในขณะนี้! '
เฮเลนเสียงของเธอเก็บไว้ในระดับต่ำและความสงบ 'มองฉันเข้าใจสิ่งที่คุณพูด แต่คนเหล่านั้นเป็นอาชญากรที่พวกเขากำลังอยู่ในคุก ฉันไม่สามารถนำพวกเขาที่นี่ และจำไว้ว่าผู้โดยสารบนเครื่องบินที่มีประชาชนผู้บริสุทธิ์เกินไปกับครอบครัวและเด็ก โปรดตั้งให้ฟรี เราจะไม่ทำร้ายคุณ เรา ... '
เสียงวิทยุขัดจังหวะเธอ 'นาง Sandberg! ฉันไม่ต้องการที่จะพูดคุยใด ๆ เพิ่มเติม ตอนนี้มันเป็น 01:59 คุณมีพี่น้องของเราที่นี่ที่สนามบิน? '
' เลขที่ ฉันบอกคุณ...'

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ฮารัลด์ กล่าวว่า ไม่มีอะไร นักจี้ก็อายุพอๆ กับเขา แต่ไม่ใหญ่มาก นักจี้หนุ่มหัวเราะอีกครั้ง และย้ายไปนั่งหน้า" ขอบคุณ Harald " คาร์ลกระซิบ เมื่อชายหนุ่มที่ด้านหน้าของเครื่องบิน ที่กล้าหาญมาก แต่ข้าจะไม่ปล่อยให้เจ้าตายสำหรับฉัน คุณก็รู้ . . ." เงียบ ครับ มีบางอย่างเกิดขึ้น ! " ฮารัลด์ กระซิบกลับคาร์ลเงยหน้าขึ้นมอง สลัดอากาศอีกยืนในประตูของกระท่อมของกัปตัน เขากำลังพูดกับอีกสองคน เขาเป็นผู้ชายตัวใหญ่ แข็งแรง มีเคราดำ เขาโกรธ และแกว่งแขน คาร์ล ฟังให้ดีนะ เขาได้ยินเสียงหนึ่งหรือสองคำ แต่ไม่มาก. . . . . . ไม่มีอะไร ไม่มีอะไรที่ทั้งหมด . . . . . . . มันผู้หญิงโง่ . . . . . . . เธอต้องการเวลา เธอว่า . . .กองโจรทั้งหมด โกรธแล้ว พวกเขามองพาสปอร์ตและจากนั้นก็เริ่มที่จะเดินลงทางเดิน , ชี้ปืนของพวกเขาที่ผู้โดยสาร Harald นั่งอยู่ในที่นั่งของเขา" อย่าดูที่พวกเขา คาร์ล " เขากระซิบ . " นิ่งมาก และอย่าดูพวกเขา .ทันใดนั้น สลัดอากาศใหญ่ดึงผู้โดยสารจากที่นั่งของเขา เขาตะโกนอย่างโกรธเกรี้ยวในเสียงที่เสียงอเมริกัน แต่สลัดอากาศตีเขาแล้วผลักเขาไปด้านหน้าของเครื่องบินกับปืนของเขา" หันไปทางประตู เขาตะโกน ใส่มือของคุณบนประตู เหนือหัวของคุณ ! ที่สูงขึ้น ! ว่ามัน ! "แอร์โฮสเตสที่เล็งปืนที่อเมริกากลับมา นักจี้ในเสื้อสีดำยืนอยู่ที่ด้านหน้าของเครื่องบิน และเล็งปืนมาที่ผู้โดยสาร" ไม่ย้าย ! เขาตะโกน " อยู่ในที่นั่งของคุณและไม่ต้องมองกลับมา " แล้วสลัดอากาศเคราใหญ่กลับไปที่กระท่อมของกัปตันเสียงระฆังดังขึ้น เสียงของสลัดอากาศพูด" ผู้โดยสาร ฟังผมนะ คุณรู้ว่าเราอยู่ที่นี่เพื่อตั้งพี่น้องของเราฟรี ผมได้พูดคุยกับนายกรัฐมนตรีของประเทศนี้ ฉันบอกเธอว่า เธอต้องพาพี่น้องของเรามาถึงบ่ายสอง มีเวลามากมาย เพราะคุกเพียงสิบกิโลเมตรจากที่นี่ เธอบอกว่าเธอต้องการเวลามากขึ้น แต่เราก็รู้ว่าเธอกำลังโกหก เราไม่มีเวลาแล้ว ผู้โดยสารที่ด้านหน้าของเครื่องบินเป็นสายลับชาวอเมริกันที่อาศัยอยู่ในประเทศของเรา ทั้งหมดเป็นชาวอเมริกันที่อาศัยอยู่ในประเทศของเราเป็นสายลับ ถ้าพี่น้องของเราไม่ได้มาตอนบ่าย 2 โมง เขาจะตาย ถ้าคุณพยายามที่จะช่วยเขา เธอจะตายด้วย" พระเจ้า " คาร์ลพูดอย่างเงียบๆ เขามองดูที่นาฬิกาของเขา เวลา 1.50 น. เขาก็มองออกไปนอกหน้าต่าง ข้ามถนนที่ฝนตก อาคารสนามบิน เธอจะทำอะไร ? เธอจะทำอะไรได้ มาเถอะที่รัก " เขาพูดเบาๆ " เริ่มคิด คิดเร็ว ที่รัก และคิดให้หนัก ! "บทที่ 7เฮเลน Sandberg นั่งอยู่ที่วิทยุในห้องควบคุม ไมเคิล สารวัตร โฮล์มและผู้พันคาร์เตอร์นั่งอยู่ข้างหลังเธอ พวกเขาทั้งหมดจะสามารถเห็นเครื่องบินสองร้อยเมตร , และพวกเขาสามารถได้ยินเสียงของสลัดอากาศในวิทยุ มันดังมาก" พี่น้องเราไม่ได้ทำอะไรผิด พวกเขาเป็นผู้บริสุทธิ์ พวกเขาเป็นนักสู้เพื่อเสรีภาพของประชาชนของเรา เราต้องการให้เราบนเครื่องบิน เดี๋ยวนี้ ! "เฮเลน เก็บเสียงต่ำและความสงบ " ผมเข้าใจสิ่งที่คุณพูด แต่คนพวกนี้เป็นอาชญากร พวกเขาอยู่ในคุก ฉันไม่สามารถพาพวกเขามาที่นี่ และจำไว้ว่า ผู้โดยสารบนเครื่องบินเป็นคนบริสุทธิ์ด้วยกับครอบครัวและเด็ก กรุณาตั้งให้ฟรี เราไม่ได้จะทำร้ายคุณ เรา . . .เสียงในวิทยุขัดจังหวะเธอ " คุณนาย แซนเบิร์ก ! ฉันไม่ต้องการที่จะพูดใด ๆเพิ่มเติม คือตอนนี้ 1.59 น. คุณมีพี่น้องของเราที่นี่ที่สนามบิน "" " ไม่ บอกเธอว่า . . . . . . .