I grabbed his pen and threw it out

I grabbed his pen and threw it out the window behind him, squaring my shoulders and cocking my head.

The doctor however remained unflinchable – he stared a while, until (my poise of self-assurance rapidly disintegrating) he reached into his pocket, and withdrew another pen.

Tap, tap, tap.

I raised my hands in surrender.

“Doctor,” I pleaded, “what is the news, is it good or bad?”

“Bad news, you owe me a new pen,” he said.

“Okay, I’ll get you a new pen, but do you know what I’ve got?”

“Take a seat.”

“I’m already sitting.”

“Ah, so you are. Good. I am afraid you have ‘scribin forcashus’.”

“Scribin’ for whatsuss?”

“-forcashus,” he said, scratching his nose.

“You procrastinate like there’s tomorrow, have an enlarged ego (the biggest I’ve seen I might add), have constipated idea glands, and you spend more time ‘researching’ than flexing your creative muscles and writing. It’s a common, but much undiagnosed illness of the brain.”

“Is it terminal?”

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

คว้าปากกาของเขา และโยนออกหน้าต่างหลังเขา squaring ไหล่ของฉัน และ cocking หัวของฉัน แพทย์อย่างไรก็ตามยังคง unflinchable – เขาจ้องไปในขณะที่ จนกระทั่ง (ความเที่ยงของฉันของ self-assurance อย่างรวดเร็ว disintegrating) เขาถึงลงในกระเป๋าของเขา และปากกาอื่นต้องถอน เคาะ เคาะ เคาะ ฉันยกมือของฉันในการยอมแพ้ "แพทย์ ฉัน pleaded "อะไรคือข่าว มันดีหรือไม่ดี" "ข่าวร้าย คุณเป็นหนี้ฉันปากกาใหม่ เขากล่าวว่า "เอาล่ะ ฉันจะได้ปากกาใหม่ แต่คุณรู้อะไรที่ฉันได้" "จะนั่ง" "ฉันมาแล้วนั่ง" "อา เพื่อให้คุณได้ ดี ฉันกลัวคุณมี 'scribin forcashus' " "Scribin' สำหรับ whatsuss" "-forcashus, " เขากล่าวว่า เกาจมูกของเขา "ดองมาวันพรุ่งนี้ ไม่มีอาตมามีขนาดใหญ่ (ใหญ่ที่สุดเคยเห็นอาจเพิ่ม), มีต่อมความคิด constipated และใช้เติมเวลา 'วิจัย' flexing ของกล้ามเนื้อความคิดสร้างสรรค์ และเขียน มันเป็นการทั่วไป แต่เจ็บมาก undiagnosed ของสมอง" "เป็นเทอร์มินัลหรือไม่"

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ผมคว้าปากกาของเขาและโยนมันออกไปนอกหน้าต่างข้างหลังเขา squaring ไหล่ของฉันและง้างหัวของฉัน. แต่แพทย์ยังคง unflinchable - เขาจ้องขณะที่จน (ความสุขุมของฉันมั่นใจในตนเองอย่างรวดเร็วพัง) เขาเอื้อมมือเข้าไปในกระเป๋าของเขาและ ถอนตัวออกปากกาอื่น. แตะแตะแตะ. ผมยกมือของฉันในการยอมจำนน. "หมอ" ผมขอร้อง "สิ่งที่เป็นข่าวก็เป็นสิ่งที่ดีหรือไม่ดี" "ข่าวร้ายคุณเป็นหนี้ฉันปากกาใหม่" เขา กล่าวว่า. "เอาล่ะฉันจะได้รับคุณปากกาใหม่ แต่คุณรู้ว่าสิ่งที่ฉันมี?" "นั่ง." "ฉันนั่งอยู่แล้ว." "อาเพื่อให้คุณมี ดี ฉันกลัวคุณมี 'scribin forcashus'. " "Scribin สำหรับ whatsuss?" "-forcashus" เขากล่าวเกาจมูกของเขา. "คุณเลื่อนเหมือนมีวันพรุ่งนี้มีอัตตาขยาย (ที่ใหญ่ที่สุดที่ผมเคยเห็นฉันอาจ เพิ่ม) มีต่อมความคิดที่มีอาการท้องผูกและคุณใช้เวลามากขึ้น 'การวิจัยกว่าเกร็งกล้ามเนื้อความคิดสร้างสรรค์ของคุณและการเขียน มันเป็นเรื่องธรรมดา แต่การเจ็บป่วยมาก undiagnosed ของสมอง. " "มันเป็นขั้ว?"

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ผมคว้าปากกาของเขาและโยนมันออกไปนอกหน้าต่างหลังเขา ยกไหล่ผม แล้วเอียงหัว

หมอแต่ยังคง unflinchable –เขาจ้องสักพัก จนกว่า ( ท่วงทีของตนเองประกันอย่างรวดเร็วจำนวน ) เขาถึงเข้าไปในกระเป๋าของเขาและถอนตัวออกจากปากกาอีก

เคาะ เคาะ เคาะ

ผมยกมือของฉัน . .

" หมอ " ฉันอ้อนวอน " มีข่าวอะไร มันจะดีหรือแย่ "

" ข่าวร้าย ฉันเป็นหนี้คุณปากกาใหม่ , " เขากล่าวว่า .

" โอเค ผมจะเอาปากกาใหม่ แต่คุณรู้มั้ยว่าผมเจออะไร ? "

" นั่ง "

" แล้วฉันก็นั่ง "

" เอ่อ งั้นคุณ ดี ผมกลัวว่าคุณจะ scribin forcashus ' ' "

" scribin ' whatsuss ? "

" - forcashus , " เขากล่าวว่า เกาจมูกของเขา . . . . . .

" คุณผัดวันประกันพรุ่งเหมือนมีวันพรุ่งนี้มีขยายอัตตา ( ที่ใหญ่ที่สุดที่ผมเคยเห็นก็อาจเพิ่ม ) , ท้องผูก ต่อมความคิด และ คุณใช้เวลามากขึ้นการวิจัย ' มากกว่า ' flexing กล้ามเนื้อความคิดสร้างสรรค์ของคุณและการเขียน มันเป็นเรื่องธรรมดา แต่มาก undiagnosed ความเจ็บป่วยทางสมอง "

" มันเป็น terminal ? "