Tinikling involves five steps; duri

Tinikling involves five steps; during the first four steps, the dancers dance opposite each other, and during the last step, they start from the same side of the poles. The bamboo is used as a percussive instrument as it is banged against the ground (or a piece of wood to make it easier to hold) and each other in a pattern. The bamboo has to be closed hard enough to make a sound, and the dancers must be quick enough to not get their foot (or feet) caught. As the dance continues, the banging of the bamboo becomes faster and harder, the sound of the clashing bamboo and the quickness of feet demonstrated by the dancers thrilling the crowd.

In the United States, this dance has been altered into a four-beat rhythm to adjust to popular music. In some cases, it has been used in conjunction with traditional Filipino martial arts to demonstrate fleetness of foot and flow of movement.[6]

For this traditional folk dance, females wear a dress called balintawak or patadyong, and males wear an untucked embroidered shirt called the barong tagalog. The balintawak are colorful dresses with wide arched sleeves and the patadyong is a pineapple fiber blouse paired with checkered skirts. The barong Tagalog uniform is usually lightweight long sleeved shirts and worn with red trousers. Dancers wear no footwear while performing.[7]

Similar dances are found throughout Asia, such as the Cheraw dance from India, Múa Sạp from Vietnam, Lao Kra Top Mai from Thailand, Robam Kom Araek from Cambodia, Karen or Chin Bamboo Dance from Myanmar, Alai Sekap in Brunei, Ami Bamboo Dance from Taiwan, and Magunatip from Sabah, East Malaysia.

Vicente I. De Veyra compiled tinikling music in his book, Mga Ambahan.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Tinikling เกี่ยวข้องกับขั้นตอนที่ห้า ในระหว่างขั้นตอนแรก 4 เต้นรำตรงข้ามกัน และระหว่างขั้นตอนสุดท้าย พวกเขาเริ่มต้นจากด้านเดียวของการหมุน คุณสามารถใช้ไม้ไผ่เป็นเครื่องดนตรีก็ตีกับพื้นดิน (หรือชิ้นส่วนของไม้ทำให้การกดค้างไว้) และแต่ละอื่น ๆ ในรูปแบบ ไม้ไผ่ต้องปิดหนักพอเพื่อให้เสียง และเต้นต้องอย่างรวดเร็วพอที่จะไม่ได้รับของเท้า (หรือเท้า) จับ เป็นการเต้นยังคง พวกไม้ไผ่กลายเป็นเร็ว และหนัก เสียงไม้ไผ่ clashing และ quickness ฟุตแสดง โดยเต้นน่าตื่นเต้นฝูงชนในสหรัฐอเมริกา เต้นรำนี้มีการเปลี่ยนแปลงในจังหวะ 4 จังหวะปรับเพลงยอดนิยม ในบางกรณี มีการใช้ร่วมกับศิลปะการต่อสู้ดั้งเดิมฟิลิปิโนแสดงให้เห็นถึง fleetness ของเท้าและขั้นตอนของการเคลื่อนไหว [6]สำหรับนี้พื้นบ้านรำ หญิงสวมชุดเรียกว่าบาลินตาวัคหรือ patadyong และชายสวมเสื้อปัก untucked เรียกว่าศิลปะในภาษาตากาล็อก บาลินตาวัคเป็นชุดมีสีสันกับแขนมนกว้าง และ patadyong เป็นเสื้อเส้นใยสับปะรดการจับคู่กับกระโปรงตาหมากรุก นอนเหมือนภาษาตากาล็อกเป็นปกติน้ำหนักเบาเสื้อแขนยาว และสวมใส่กับกางเกงสีแดง นักเต้นสวมรองเท้าไม่ขณะดำเนินการ [7]เต้นเหมือนที่พบเอเชีย เช่นเต้น Cheraw จากอินเดีย Múa Sạp จากเวียดนาม ลาวกระด้านไม้จากประเทศไทย Araek คอม Robam จากกัมพูชา กะเหรี่ยง หรือชิน เต้นไม้ไผ่จากพม่า Sekap ลัยในประเทศบรูไน การเต้นรำไผ่ Ami จากไต้หวัน และ Magunatip จากซาบาห์ มาเลเซียตะวันออกVicente I. De Veyra คอมไพล์เพลง tinikling ในหนังสือของเขา Mga Ambahan

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

Tinikling เกี่ยวข้องกับห้าขั้นตอน; ในช่วงแรกที่สี่ขั้นตอนนักเต้นเต้นตรงข้ามกันและในระหว่างขั้นตอนสุดท้ายที่พวกเขาเริ่มต้นจากด้านเดียวกันของเสา ไม้ไผ่ถูกนำมาใช้เป็นเครื่องมือจังหวะขณะที่มันจะกระแทกกับพื้นดิน (หรือชิ้นส่วนของไม้ที่จะทำให้มันง่ายต่อการถือ) และอื่น ๆ ในแต่ละรูปแบบ ไม้ไผ่จะต้องมีการปิดยากพอที่จะทำให้เสียงและนักเต้นจะต้องรวดเร็วพอที่จะไม่ได้รับเท้าของพวกเขา (หรือฟุต) จับ การเต้นรำยังคงมีการต่อสู้ของไม้ไผ่จะกลายเป็นเร็วขึ้นและยากที่เสียงจากไม้ไผ่การปะทะกันและความรวดเร็วของเท้าแสดงให้เห็นโดยนักเต้นที่น่าตื่นเต้นฝูงชน. ในประเทศสหรัฐอเมริกา, การเต้นรำนี้มีการเปลี่ยนแปลงเป็นจังหวะสี่จังหวะ การปรับตัวให้เพลงยอดนิยม ในบางกรณีจะได้รับการใช้งานร่วมกับศิลปะการต่อสู้แบบดั้งเดิมฟิลิปปินส์แสดงให้เห็นถึง fleetness ของเท้าและการไหลของการเคลื่อนไหว. [6] สำหรับการเต้นรำพื้นบ้านดั้งเดิมนี้หญิงสวมใส่ชุดที่เรียกว่า Balintawak หรือ patadyong และชายสวมเสื้อปัก untucked เรียกว่า Barong ตากาล็อก Balintawak เป็นชุดที่มีสีสันที่มีแขนโค้งกว้างและ patadyong เป็นเสื้อใยสับปะรดที่จับคู่กับกระโปรงตาหมากรุก Barong ตากาล็อกเครื่องแบบมักจะมีน้ำหนักเบาเสื้อแขนยาวและสวมใส่กับกางเกงสีแดง นักเต้นระบำสวมรองเท้าในขณะที่การดำเนินการ. [7] เต้นรำที่คล้ายกันที่พบทั่วเอเชียเช่นการเต้นรำจาก Cheraw อินเดีย Mua SAP จากเวียดนามลาวกระยอดเชียงใหม่จากประเทศไทย Robam คม Araek จากกัมพูชากะเหรี่ยงหรือชินเต้นรำไม้ไผ่จากประเทศพม่า , Alai Sekap ในบรูไน, Ami เต้นรำไม้ไผ่จากไต้หวันและ Magunatip จากซาบาห์มาเลเซียตะวันออก. Vicente I. De Veyra รวบรวมเพลง tinikling ในหนังสือของเขา Mga Ambahan