The history of the privately owned

The history of the privately owned asset supplied by PT. PTK spans back centuries.

In terms of its updated bullion structure and hallmarks, it was only nearly two decades ago that this was accomplished. Accumulated over a long period of time starting from when spices were worth more than gold, Indonesia has always prospered in terms of its resources.

Due to Indonesia’s questionable past, namely during President Soeharto’s reign, misconceptions of gold and its availability have caused a certain disbelief for gold investors to trade with Indonesia.

The gold we supply does not have any relation to the collection President Soeharto gained through corruption but the accumulated supply held by the Royal Families of the old kingdoms. To re-iterate, the gold made available to serious investors is a by product of a new era in Indonesia’s history as President Soeharto’s iron handed government ceased and the privately owned gold, is more readily available to be traded.

Please read the following excerpt of an article by Lena Soares & Associates, below in its entirety as it is uncovers a lot of issues that have been manipulated by other sources, which in turn has created misconceptions of the massive amounts of privately owned gold residing here in Indonesia.

Please understand and acknowledge Indonesia’s policies, politics, culture and the origin of the gold we supply prior to communicating your interest in investing gold with PT. PTK.

The Makings of a Superpower & Indonesia’s Trillions of Dollars

Potentials of a World Superpower: Industrial Nations Will Not “Punish” Indonesia Like Kosovo & Iraq Because Indonesian-owned Financial Assets Propping Up the world Industrial Economies Will Be In Jeopardy.

By Lena Soares & Associates. September 19th., 1999 – updated 28th. January, 2001

There are several reasons why the major industrial nations will hesitate to attempt military attack into Indonesia, a scenario once touted in the international press by Australian P.M. Howard in the event Indonesia attacks East Timor, a former province, a scenario that happened in Iraq or Kosovo. Nor will nations boycott Indonesian products, withhold loans, or apply other forms of “punishment” towards Indonesia, demanded by foreign protests which Iraq, Iran and Libya are subjected to.

Boycots, when it happens, is only a token and usually for their domestic consumption, not the kind that can destroy a country or bring sufferings to its people like in Iraq.

The industrialized nations will not attack, or retaliate on anyone’s behalf (e.g. a scenario when Iraq attacked its neighbour bringing retaliatory action by the U.S. and other countries known as the Gulf War), because Indonesia has large amounts of collateral in 93 countries, which means financial clout.

Even if Indonesia attacks east Timor, which is not likely, and past events showed that Indonesia has not, Indonesians consider the east Timorese as saudara kita or “our relatives”.

The validity of the information contained herein is very much dependent on one’s knowledge base that enables one to verify this information and make sense out of it.

If one did not have this knowledge base, this information is far fetched. Neither is this disinformation much like the CIA’s campaigns. If so, what is the motive for this disinformation? What will this achieve? It will not change anything either historically, or the past events recorded in the international media many of which are quoted supporting the information contained herein. However, if one were to use one’s common sense and logic, much of this information will make sense even without this knowledge base.

Those With Access to Funds – a combination of present day financial institutions and historical assets of 1,500 years ago.

There are two main Indonesian groups which have access to these collaterals and therefore the funds derived from collaterals. The first is the Government which obtain funds from its economy, taxation, etc. and inter-government loans and institutions like the IMF, World Bank and Asian Development Bank (ADB).

The second is the Indonesian private sector. This private sector is divided into two distinct groups. The first group comes from the corrupt, (former president) Soeharto’s New-Order supported businesses which still dominate the present economic environment, even during the present Gus Dur’s democratically elected presidency. This first group derived most of its funds from government corruption, which in turn is derived from international assistance by international finance institutions like the IMF, World Bank, etc.

The World Bank, whether it was through ineptitude or just plain inexperience, in turn condoned this corruption.

The second private group is the low-lying, low-profile royal collateral owners. It is this group, because of ownership and control of their privately owned assets, which has the financial clout. These “royal collaterals” came from former sultanate kingdoms in existence over 1,500 years ago, e.g. the Sriwidjaya Empire (7th. To 13th. centuries based in Palembang, Sumatra, and the 11th. century Majapahit Empire based in west Java which extended throughout all of south east Asia).

The last major economic entity was in cooperation with what was known as The Netherlands East Indies, a Dutch based economic empire after the years 1550 occupying what is now Indonesian territory which existed prior to the establishment of the Indonesian Republic in 1945.

The Dutch entity occupied these areas for about 350 years. They managed to do this through the old “divide & conquer” tactics, playing one kingdom against another. During the 1930s, leaders led by Soekarno and Mohamad Hatta, put the different areas together, and in August 1945 declared the area as the Republic of Indonesia against Dutch wishes.

Spice trading: historically commodities were more valuable than gold

Many of these kingdoms of over 1,000 years ago traded their spices with European and Asian (northern and southern Chinese kingdoms), Japanese, South American and some African kingdoms. Indonesian traders ventured, seeded and left their imprints in many parts of the globe, including South America (Suriname), Africa (Madagascar and South Africa) the Pacific Islands, and New Zealand all the way to Hawaii. Only a few of these countries are named because remnants of the Indonesian Malay language and culture still exist in their present day indigenous societies as proof of former Javanese presence.

Spices during their times were as valuable as and even more valuable than gold. It was these south east Asian kingdoms, especially the 125 sultanates in what is now Indonesia, that introduced coffee, tobacco, chocolate, cocoa, and other spices over the last 2,000 years (hence the phrase a cup of Java [coffee], for example), and introduced rice in the 1600s to what is now the U.S.A. through Madagascar. The Swiss, famous for its chocolate, do not produce this commodity in-country, likewise the Germans with their well-known German coffee and German cigarettes.

These commodities have now become the world’s basic commodities, are internationalized, and are now taken for granted as they are available all over the world. Like noodles that originally came from China and adopted by the Italians as spaghetti their national food, pizza which originally came from Italy and popularized by the Americans through pizza chains like Pizza Hut, and Americans have said that the best apple pie, a traditional American dish, they ever tasted was baked by a non-American in Jakarta, are no longer attributable to any specific nation.

This latter “royal” group of 125 different royal families accumulated collateral in gold bullion and other valuables derived from hundreds of years of foreign spice trading. For hundreds of years both principals and interests accumulated interests over interests, making these assets the largest group of collaterals in the whole world.

The Indonesian royals, provided collateral to Indonesia’s first president Soekarno (referred to as “Soekarno’s gold” in international news media). These collaterals then found its way to Soeharto, the nation’s second president, who with the cooperation of the foreign royals have been feeding the international lending institutions like the IMF, the World Bank, Asian Development Bank, the IGGI and CGI, with collateral to enable the Soeharto New Order government to exist and fund economic development.

Indonesian royals cooperated with their foreign counterparts

These Indonesian royals in cooperation with their foreign royal counterparts have kept their collateral in the vaults of these foreign nations, much like an Indonesian has a $10,000 deposit at Citibank, in New York, or United Overseas Bank in Singapore.

The majority of these depository banks hundreds of years later have now become the central banks of many nations. But the collaterals in the bank and a large amount of them are owned by the original Indonesian depositors, and will remain so as long as that depository bank exists.

But with the Indonesian royals, there is the element of personal relationships with the foreign royals going back over several hundreds of years. As everyone knows a personal relationship going back for hundreds of years, especially one involving large amounts of assets, is quiet a different thing than a strictly business relationship that ties the depositor with Citibank or UOB.

One of these royals, a former kingdom in central Java not named here to keep their identity secure, was asked by Indonesian co-founding father Soekarno in 1935 to assist and back up the revolution and war of independence against the Dutch occupying authorities. This king then asked his counterpart in The Netherlands to release a given amount. The Dutch ruler complied because it did belong to this Javanese king, and provided collateral as per the Javanese king’s request. That 1935

collateral valued in 1997’s term

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ประวัติของสินทรัพย์เป็นเจ้าของโดย PTK พ.ขยายกลับมานานหลายศตวรรษในแง่ของแท่งปรับปรุงโครงสร้างและจุด ได้เท่าเกือบสองทศวรรษที่ผ่านมาที่นี้ได้สำเร็จ สะสมระยะยาวของเวลาที่เริ่มต้นจากเมื่อเครื่องเทศมีมูลค่ามากกว่าทองคำ อินโดนีเซียได้เสมอ prospered ในแง่ของทรัพยากรเนื่องจากอินโดนีเซียอาจอดีต ได้แก่ในระหว่างรัชสมัยประธานาธิบดี Soeharto ความเข้าใจผิดของทองและความพร้อมของมีเกิด disbelief บางสำหรับนักลงทุนทองคำการค้ากับอินโดนีเซียทองที่เราจัดหามีความสัมพันธ์ใด ๆ กับคอลเลกชัน Soeharto ประธานรับผ่านความเสียหายแต่อุปทานสะสมขึ้น โดยพระบรมวงศานุวงศ์ของอาณาจักรเก่า ซ้ำย้ำ โกลด์เผยนักลงทุนอย่างจริงจังเป็นการตามผลิตภัณฑ์ของยุคใหม่ในประวัติศาสตร์ของอินโดนีเซียเป็นประธาน Soeharto มอบเหล็กรัฐบาลเพิ่มและทองเป็นเจ้าของ มีมากขึ้นการซื้อขายกรุณาอ่านตัดต่อไปนี้ของบทความโดย Soares น้ำลีนาและสมาคม ด้านล่างทั้งหมดเนื่องจากเป็นการเปิดโลกแห่งมากปัญหาที่มีการจัดการ โดยแหล่งอื่น ๆ ซึ่งจะสร้างความเข้าใจผิดของยอดใหญ่โอเปอเรเตอร์ทองนี่แห่งอินโดนีเซียกรุณาทำความเข้าใจ และยอมรับของอินโดนีเซียนโยบาย การเมือง วัฒนธรรม และมาของทองที่เราจัดหาก่อนการสื่อสารความสนใจในการลงทุนทองคำกับ PTK พ.Makings ของมหาอำนาจและอินโดนีเซีย Trillions ดอลลาร์ศักยภาพของมหาอำนาจโลก: อุตสาหกรรมประเทศจะไม่ "Punish" อินโดนีเซียเช่น คอซอวอและอิรักเนื่องจากอินโดนีเซียได้เป็นเจ้าของการเงินสินทรัพย์ Propping ค่า เศรษฐกิจโลกจะเป็นตรีทูตโดย Soares น้ำลีนาและสมาคม วันที่ 19 กันยายน 1999 – ปรับปรุง 28 มกราคม ค.ศ. 2001มีหลายเหตุผลที่ทำไมประเทศอุตสาหกรรมหลักจะลังเลพยายามโจมตีทหารในอินโดนีเซีย สถานการณ์สมมติเมื่อ touted ในต่างประเทศ โดย Howard น.ออสเตรเลียในกรณีติมอร์ตะวันออก จังหวัดอดีต สถานการณ์ที่เกิดขึ้นในอิรักหรือประเทศโคโซโวโจมตีอินโดนีเซีย หรือจะประชาชาติคว่ำบาตรสินค้าอินโดนีเซีย หักณที่จ่ายเงินกู้ยืม หรือใช้ "ลงโทษ" ไปทางอินโดนีเซีย โดยที่อิรัก อิหร่าน และลิเบียอยู่ภายใต้การประท้วงต่างประเทศในรูปแบบอื่น ๆBoycots เมื่อเกิด มีเพียงโทเคนและปกติ สำหรับการ ใช้ภายในประเทศ ชนิดที่สามารถทำลายประเทศ หรือให้ทุกข์ของคนในอิรัก ไม่ประเทศอุตสาหกรรมจะไม่โจมตี หรือลำบนทุกคนนาม (เช่นสถานการณ์สมมติเมื่ออิรักโจมตีของเพื่อนบ้านมาดำเนินการท้น โดยสหรัฐอเมริกาและประเทศอื่น ๆ เรียกว่าสงครามอ่าวเปอร์เซีย), เนื่องจากอินโดนีเซียมีหลักประกันในประเทศ 93 ซึ่งหมายความว่า เงิน clout จำนวนมากแม้อินโดนีเซียติมอร์ตะวันออก ซึ่งไม่มีแนวโน้ม โจมตี และเหตุการณ์ที่ผ่านมาพบว่า อินโดนีเซียมีไม่ ชาวพิจารณาตะวันออกติมอร์ saudara คิตะหรือ "ญาติของเรา"ถูกต้องของข้อมูลที่มีอยู่นี้เป็นมากขึ้นอยู่กับตัวรู้ที่ช่วยให้การตรวจสอบข้อมูลนี้ และทำให้ความรู้สึกออกมาจากมันถ้าหนึ่งไม่มีฐานความรู้นี้ ข้อมูลนี้จะนำมาใช้มาก ไม่มีอุดมการณ์นี้มากเช่นส่งเสริมการขายของ CIA ถ้าดังนั้น อะไรคือแรงจูงใจในอุดมการณ์นี้ อะไรจะนี้ achieve จะไม่เปลี่ยนอะไรทั้งอดีต หรือเหตุการณ์ในอดีตที่บันทึกในสื่อต่างประเทศจำนวนมากที่คิดเป็นเงินสนับสนุนข้อมูลที่มีอยู่นี้ อย่างไรก็ตาม ถ้าหนึ่งใช้สามัญสำนึกและตรรกะของ มากของข้อมูลนี้จะทำให้ความรู้สึกแม้ไม่ มีฐานความรู้นี้ผู้เข้าถึงกองทุน – รวมปัจจุบันสถาบันการเงินและสินทรัพย์ทางประวัติศาสตร์เมื่อ 1500 ปีที่ผ่านมามีสองหลักอินโดนีเซียกลุ่มที่สามารถเข้าถึงสื่อสิ่งเหล่านี้ และเงินที่ได้มาจากชิ้นดังนั้น แรกคือ รัฐบาลซึ่งได้รับเงินจากการเศรษฐกิจ ภาษี เป็นต้น และเงินกู้ระหว่างรัฐบาลและสถาบันต่าง ๆ เช่น IMF ธนาคารโลกและธนาคารพัฒนาเอเชีย (ADB)ที่สองคือ ภาคเอกชนอินโดนีเซีย ภาคนี้แบ่งออกเป็นสองกลุ่มแตกต่างกัน กลุ่มแรกมาจากการเสียหาย Soeharto (ประธาน) ใหม่สั่งสนับสนุนธุรกิจซึ่งยังคง ครองสิ่งแวดล้อมทางเศรษฐกิจปัจจุบัน แม้ในปัจจุบัน Gus Dur democratically เลือกประธานาธิบดี กลุ่มแรกนี้มาส่วนใหญ่ของกองทุนจากรัฐบาลทุจริต ซึ่งจะได้มาจากความช่วยเหลือระหว่างประเทศสถาบันการเงินระหว่างประเทศเช่น IMF ธนาคารโลก ฯลฯธนาคารโลก ว่าผ่าน inexperience ineptitude หรือเพียงธรรมดา จะยังคงความเสียหายนี้ส่วนกลุ่มที่สองเป็นที่ราบ งามรอยัลหลักประกันของเจ้าของ เป็นกลุ่มนี้ เพราะความเป็นเจ้าของและควบคุมของทรัพย์สินเป็นเจ้าของ ซึ่งได้ clout เงิน เหล่านี้ "ชิ้นรอยัล" มาจากอาณาจักรสุลต่านอดีตดำรงอยู่กว่า 1500 ปีที่ผ่านมา เช่นจักรวรรดิ Sriwidjaya (7 ไป 13 ศตวรรษในปาเลมบัง เกาะสุมาตรา และ 11 การ ศตวรรษ Majapahit อาณาจักรในชวาตะวันตกที่ขยายทั่วเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ทั้งหมด)สุดท้ายสำคัญเศรษฐกิจเอนทิตีถูกร่วมกับสิ่งเรียกว่าเป็นเนเธอร์แลนด์อีสต์อินดีส์ ดัตช์โดยจักรวรรดิเศรษฐกิจหลังจากปี 1550 มีว่าเป็นดินแดนอินโดนีเซียซึ่งอยู่ก่อนการก่อตั้งสาธารณรัฐอินโดนีเซียในปีค.ศ. 1945เอนทิตีดัตช์ครอบครองพื้นที่เหล่านี้ประมาณ 350 ปี พวกเขาจัดการทำผ่านเก่า "แบ่ง & คองเคอร์" กลยุทธ์ เล่นราชอาณาจักรหนึ่งกับอีก ในระหว่างช่วงทศวรรษ 1930 ผู้นำนำ โดยซูการ์โนและฮัตตา Mohamad ใส่พื้นที่ต่าง ๆ เข้าด้วยกัน และ ในเดือน 1945 สิงหาคมประกาศพื้นที่เป็นสาธารณรัฐอินโดนีเซียกับดัทช์ปรารถนาการค้าเครื่องเทศ: ประวัติสินค้าโภคภัณฑ์มีค่ามากกว่าทองอาณาจักรเหล่านี้กว่า 1000 ปีที่ผ่านมามากมายซื้อขายเครื่องเทศของพวกเขากับยุโรป และเอเชีย (ภาคเหนือ และภาคใต้อาณาจักรจีน), ญี่ปุ่น อเมริกาใต้ และบางอาณาจักรแอฟริกา ผู้ค้าอินโดนีเซีย ventured, seeded และเหลือของบริการในหลายส่วนของโลก อเมริกาใต้ (ซูรินาเม), แอฟริกา (มาดากัสการ์และแอฟริกาใต้) รวมทั้งหมู่เกาะแปซิฟิก และนิวซีแลนด์ไปทางฮาวาย เพียงไม่กี่ประเทศเหล่านี้ตั้งชื่อเนื่องจากเศษของภาษามลายูอินโดนีเซียและวัฒนธรรมยังคงอยู่ในสังคมของพวกเขาชนปัจจุบันเป็นหลักฐานเดิมอยู่ที่ชวาเครื่องเทศในช่วงเวลาของพวกเขาได้เป็นมีค่าเป็น และมีคุณค่ายิ่งกว่าทองคำ มันเป็นอาณาจักรใต้เอเชียตะวันออกเหล่านี้ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง sultanates 125 ในอินโดนีเซีย ที่แนะนำกาแฟ ยาสูบ ช็อกโกแลต โกโก้ และเครื่องเทศอื่น ๆ 2000 ปี (ดังนั้นวลีถ้วยของ Java [กาแฟ], ตัวอย่าง), และนำข้าวในการสร้างจะเป็นสหรัฐอเมริกาผ่านมาดากัสการ์ สวิส เรื่องของช็อคโกแลต ผลิตนี้สินค้าในประเทศ ในทำนองเดียวกันเยอรมัน มีกาแฟรู้จักเยอรมันและเยอรมันบุหรี่สินค้าโภคภัณฑ์เหล่านี้ตอนนี้ได้กลายเป็น สินค้าโภคภัณฑ์พื้นฐานของโลก มี internationalized และตอนนี้ได้รับสิทธิ์ ตามที่มีทั่วโลกสำหรับการ เช่นก๋วยเตี๋ยวที่เดิมมาจากประเทศจีน และนำ โดยชาวอิตาลีเป็นสปาเก็ตตี้อาหารแห่งชาติ พิซซ่าซึ่งเดิมมาจากอิตาลี และ popularized ชาวอเมริกันผ่านโซ่พิซซ่าเช่นพิซซ่า และชาวอเมริกันได้กล่าวไว้ว่าวงกลมแอปเปิ้ลสุด อเมริกันดั้งเดิมจาน พวกเขาเคยลิ้มรสถูกอบ โดยที่ไม่ใช่-อเมริกันในจาการ์ตา อย่างไม่มีประเทศใดระบุกลุ่มนี้ "รอยัล" หลังของพระบรมวงศานุวงศ์ต่าง ๆ 125 สะสมหลักประกันในทองคำแท่ง และอื่น ๆ มีมาหลายร้อยปีของการค้าเครื่องเทศต่างประเทศ ร้อยปี แบบความสนใจสะสมสนใจมากกว่าสนใจ ทำให้สินทรัพย์เหล่านี้กลุ่มชิ้นที่ใหญ่ที่สุดในโลกทั้งหมดอินโดนีเซียพระราชวงศ์ หลักประกันแก่อินโดนีเซียแรกประธานาธิบดีซูการ์โน (เรียกว่า "ซูการ์โนของทอง" สื่อข่าวต่างประเทศ) ชิ้นนี้แล้วพบวิธีของ Soeharto ของประเทศสองประธาน ที่ มีความร่วมมือของพระราชวงศ์ต่างประเทศมีการให้อาหารสถาบันยืมที่ต่างประเทศเช่น IMF ธนาคารโลก ธนาคารพัฒนาเอเชีย IGGI และ CGI มีหลักประกันให้รัฐบาล Soeharto สั่งใหม่อยู่ และกองทุนการพัฒนาเศรษฐกิจพระราชวงศ์อินโดนีเซียร่วมมือกับคู่ของพวกเขาต่างประเทศพระราชวงศ์เหล่านี้ชาวอินโดนีเซียร่วมกับคู่รอยัลต่างประเทศของพวกเขาได้เก็บของหลักประกันใน vaults ของประเทศเหล่านี้ต่างประเทศ มากเช่นที่อินโดนีเซียมี $10000 เงินฝากที่ Citibank นิวยอร์ก หรือสห ธนาคารต่างประเทศสิงคโปร์ส่วนใหญ่เหล่านี้ฝากฝั่งหลายร้อยปีต่อมาขณะนี้ได้กลายเป็น ธนาคารกลางของหลายประเทศ แต่ชิ้นในธนาคารและจำนวนมากของพวกเขาเป็นเจ้าของ โดย depositors อินโดนีเซียเดิม และจะยังคงอยู่ได้ตราบเท่าที่มีอยู่ว่าฝากธนาคารแต่กับพระราชวงศ์อินโดนีเซีย มีองค์ประกอบของความสัมพันธ์ส่วนบุคคลกับพระราชวงศ์ต่างประเทศที่จะกลับไปหลายร้อยปี เป็น everyone knows ความสัมพันธ์ส่วนบุคคลกลับไปหลายร้อยปี โดยเฉพาะอย่างยิ่งหนึ่งเกี่ยวข้องกับสินทรัพย์ จำนวนมากได้เงียบสิ่งแตกต่างกว่าที่เคร่งครัดความสัมพันธ์ทางธุรกิจที่ผูกฝากกับซิตี้แบงก์ยูโอบีหนึ่งของเหล่าพระราชวงศ์ ราชอาณาจักรเก่าในชวากลางไม่ว่าจะรักษาความปลอดภัย ตัวถูกถาม โดยพ่อร่วมก่อตั้งอินโดนีเซียซูการ์โนในปี 1935 เพื่อช่วยเหลือ และสำรองการปฏิวัติและสงครามประกาศเอกราชกับดัตช์ที่มีหน่วยงาน กษัตริย์องค์นี้แล้วถามเขาคล้ายกันมากจะปล่อยแต่ละประเทศเนเธอร์แลนด์ ไม้บรรทัดดัตช์กำกับ เพราะไม่ได้อยู่ในนี้กษัตริย์ชวา และให้หลักประกันตามคำขอของพระมหากษัตริย์ชวา ที่ 1935ในปี 1997 ของมูลค่าหลักประกัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ประวัติความเป็นมาของสินทรัพย์ที่เป็นของเอกชนจัดทำโดย PT PTK ครอบคลุมกลับศตวรรษ. ในแง่ของโครงสร้างแท่งของการปรับปรุงและปฏิบัตมันก็เป็นเพียงเกือบสองทศวรรษที่ผ่านมาว่าเรื่องนี้ก็ประสบความสำเร็จ สะสมมาเป็นระยะเวลานานของเวลาที่เริ่มต้นจากเมื่อเครื่องเทศมีค่ามากกว่าทองคำอินโดนีเซียได้ประสบความสำเร็จเสมอในแง่ของทรัพยากรที่มีอยู่. เนื่องจากที่ผ่านมาที่น่าสงสัยของอินโดนีเซียคือในช่วงรัชสมัยประธานาธิบดี Soeharto ของความเข้าใจผิดของทองและความพร้อมในการทำให้เกิดความเชื่อบางอย่าง สำหรับนักลงทุนทองคำเพื่อการค้ากับอินโดนีเซีย. ทองเราจัดหาไม่ได้มีความสัมพันธ์กับคอลเลกชันใด ๆ ประธาน Soeharto ได้รับจากการทุจริต แต่อุปทานสะสมที่ถือโดยครอบครัวหลวงของราชอาณาจักรเก่า อีกครั้งย้ำทองที่มีอยู่ให้กับนักลงทุนอย่างจริงจังเป็นโดยผลิตภัณฑ์ของยุคใหม่ในประวัติศาสตร์ของประเทศอินโดนีเซียเป็นเหล็กประธาน Soeharto ของมือรัฐบาลหยุดและทองเป็นส่วนตัวมากขึ้นพร้อมที่จะให้มีการซื้อขาย. โปรดอ่านข้อความที่ตัดตอนมาต่อไปนี้ บทความโดยลีนา Soares & Associates, ด้านล่างในสิ่งทั้งปวงมันเป็นปล่องจำนวนมากของปัญหาที่ได้รับการจัดการโดยแหล่งข้อมูลอื่น ๆ ซึ่งจะได้สร้างความเข้าใจผิดของจำนวนมหาศาลของทองที่เป็นส่วนตัวที่อาศัยอยู่ที่นี่ในอินโดนีเซีย. โปรดเข้าใจและ รับทราบนโยบายของอินโดนีเซีย, การเมืองวัฒนธรรมและความเป็นมาของทองที่เราจัดหาก่อนที่จะมีการสื่อสารความสนใจในการลงทุนทองกับ PT PTK. เงินเดือนของมหาอำนาจและอินโดนีเซียล้านล้านดอลลาร์ศักยภาพของมหาอำนาจโลก: อุตสาหกรรมแห่งสหประชาชาติจะไม่ "ลงโทษ" อินโดนีเซียเช่นเดียวกับโคโซโวและอิรักเพราะอินโดนีเซียเป็นเจ้าของสินทรัพย์ทางการเงินพยุงโลกเศรษฐกิจอุตสาหกรรมจะอยู่ในอันตราย. โดยลีนา Soares & Associates . 19 กันยายน 1999 - ปรับปรุงในวันที่ 28 เดือนมกราคม 2001 มีเหตุผลหลายประการประเทศอุตสาหกรรมที่สำคัญจะลังเลที่จะพยายามโจมตีทหารเข้าไปในอินโดนีเซีย, สถานการณ์ touted ครั้งในสื่อมวลชนต่างประเทศโดยชาวออสเตรเลียนโฮเวิร์ดในเหตุการณ์โจมตีอินโดนีเซียติมอร์ตะวันออกเป็นอดีตจังหวัดสถานการณ์ที่เกิดขึ้นใน อิรักหรือโคโซโว หรือประเทศที่จะคว่ำบาตรผลิตภัณฑ์อินโดนีเซียระงับการจ่ายเงินให้กู้ยืมหรือใช้รูปแบบอื่น ๆ ของ "ลงโทษ" ต่ออินโดนีเซียเรียกร้องโดยการประท้วงต่างประเทศที่อิรัก, อิหร่านและลิเบียที่อาจจะ. Boycots เมื่อมันเกิดขึ้นเป็นเพียงสัญลักษณ์และมักจะภายในประเทศของพวกเขา การบริโภคไม่ได้ชนิดที่สามารถทำลายประเทศหรือนำความทุกข์ทรมานให้กับผู้ที่ชอบในอิรัก. ประเทศอุตสาหกรรมจะไม่โจมตีหรือตอบโต้ในนามของทุกคน (เช่นสถานการณ์เมื่ออิรักโจมตีเพื่อนบ้านนำการกระทำตอบโต้โดยสหรัฐอเมริกาและประเทศอื่น ๆ ที่รู้จักกันในสงครามอ่าว) เพราะอินโดนีเซียมีจำนวนมากของหลักประกันใน 93 ประเทศซึ่งหมายถึงอิทธิพลทางการเงิน. แม้ว่าการโจมตีอินโดนีเซียติมอร์ตะวันออกซึ่งเป็นไปไม่ได้และเหตุการณ์ที่ผ่านมาแสดงให้เห็นว่าอินโดนีเซียยังไม่ได้, อินโดนีเซียพิจารณาติมอร์ตะวันออกเป็น saudara Kita หรือ "ญาติของเรา". ความถูกต้องของข้อมูลที่มีอยู่ในเอกสารนี้เป็นอย่างมากขึ้นอยู่กับฐานความรู้ของคน ๆ หนึ่งที่ช่วยให้หนึ่งในการตรวจสอบข้อมูลและให้ความรู้สึกที่ออกมาจากมัน. หากไม่ได้มีฐานความรู้นี้ข้อมูลนี้อยู่ไกล เรียก ไม่เป็นบิดเบือนนี้มากเช่นแคมเปญของซีไอเอ ถ้าเป็นเช่นนั้นสิ่งที่เป็นแรงจูงใจสำหรับการบิดเบือนนี้หรือไม่? สิ่งนี้จะประสบความสำเร็จ? มันจะไม่เปลี่ยนแปลงอะไรอย่างใดอย่างหนึ่งในอดีตหรือเหตุการณ์ในอดีตที่บันทึกไว้ในสื่อต่างประเทศหลายแห่งซึ่งจะถูกยกมาสนับสนุนข้อมูลที่มีอยู่ในที่นี้ แต่ถ้าใครจะใช้สามัญสำนึกของคนและตรรกะมากของข้อมูลเหล่านี้จะให้ความรู้สึกแม้จะไม่มีฐานความรู้นี้. ผู้ที่มีการเข้าถึงเงินทุน -. การรวมกันของสถาบันการเงินในปัจจุบันและสินทรัพย์ทางประวัติศาสตร์ 1,500 ปีที่ผ่านมามีสอง กลุ่มอินโดนีเซียหลักที่มีการเข้าถึงหลักประกันเหล่านี้และดังนั้นเงินที่ได้จากหลักประกัน แรกคือรัฐบาลซึ่งได้รับเงินทุนจากเศรษฐกิจของประเทศ, การจัดเก็บภาษีและอื่น ๆ และเงินกู้ยืมระหว่างรัฐบาลและสถาบันการศึกษาเช่น IMF, World Bank และธนาคารเพื่อการพัฒนาเอเชีย (ADB). ที่สองคืออินโดนีเซียภาคเอกชน นี้ภาคเอกชนจะแบ่งออกเป็นสองกลุ่มที่แตกต่างกัน กลุ่มแรกมาจากการทุจริต (อดีตประธานาธิบดี) Soeharto ใหม่สั่งการสนับสนุนธุรกิจที่ยังคงครองสภาพแวดล้อมทางเศรษฐกิจในปัจจุบันแม้ในช่วงปัจจุบันกัส Dur ของประธานาธิบดีมาจากการเลือกตั้งตามระบอบประชาธิปไตย กลุ่มนี้เป็นครั้งแรกที่ได้มาส่วนใหญ่ของเงินทุนที่ได้จากการทุจริตของรัฐบาลซึ่งจะได้มาจากการช่วยเหลือจากต่างประเทศโดยสถาบันการเงินระหว่างประเทศเช่น IMF, World Bank, ฯลฯWorld Bank, ไม่ว่าจะเป็นผ่านความโง่เขลาหรือเพียงแค่ความไม่รู้ธรรมดาในทางกลับกันให้อภัย การทุจริตนี้. กลุ่มส่วนตัวที่สองคือระดับต่ำต่ำรายละเอียดเจ้าของหลักประกันพระราช มันเป็นกลุ่มนี้เพราะการเป็นเจ้าของและการควบคุมของสินทรัพย์ของพวกเขาที่เป็นส่วนตัวซึ่งมีอิทธิพลทางการเงิน เหล่านี้ "พระราชหลักประกัน" มาจากราชอาณาจักรสุลต่านอดีตในการดำรงอยู่กว่า 1,500 ปีที่ผ่านมาเช่นจักรวรรดิ Sriwidjaya (7. ในวันที่ 13. ศตวรรษที่อยู่ในปาเล็มบังเกาะสุมาตราและ 11. ศตวรรษที่ฮิตเอ็มไพร์ที่ใช้ในชวาตะวันตกซึ่งยื่นออกมาทั่วทุก เอเชียตะวันออกเฉียงใต้). หน่วยงานทางเศรษฐกิจที่ผ่านมาที่สำคัญคือในความร่วมมือกับสิ่งที่เป็นที่รู้จักในเนเธอร์แลนด์อินเดียตะวันออก, จักรวรรดิทางเศรษฐกิจตามดัตช์หลังจากปี 1550 การครอบครองสิ่งที่ขณะนี้คือดินแดนของอินโดนีเซียที่มีอยู่ก่อนที่จะมีการจัดตั้งสาธารณรัฐอินโดนีเซียในปี 1945 . นิติบุคคลดัตช์ครอบครองพื้นที่เหล่านี้ประมาณ 350 ปี พวกเขาพยายามที่จะทำเช่นนี้ผ่านเก่า "แบ่งและพิชิต" กลยุทธ์เล่นอาณาจักรหนึ่งกับอีก ในช่วงทศวรรษที่ 1930 ผู้นำนำโดย Soekarno Hatta และ Mohamad ใส่พื้นที่ที่แตกต่างกันและในสิงหาคม 1945 ประกาศพื้นที่ในขณะที่สาธารณรัฐอินโดนีเซียขัดกับความปรารถนาดัตช์. ซื้อขายเครื่องเทศ: อดีตเป็นสินค้าโภคภัณฑ์ที่มีค่ามากกว่าทองคำหลายอาณาจักรเหล่านี้มากกว่า 1,000 ปีที่ผ่านมาการซื้อขายเครื่องเทศของพวกเขาด้วยยุโรปและเอเชีย (ภาคเหนือและภาคใต้ของอาณาจักรจีน), ญี่ปุ่น, อเมริกาใต้และบางราชอาณาจักรแอฟริกัน ผู้ประกอบการค้าอินโดนีเซียกล้าเมล็ดและซ้ายแอ็กเซสของพวกเขาในหลายส่วนของโลกรวมทั้งอเมริกาใต้ (ซูรินาเม) แอฟริกา (มาดากัสการ์และแอฟริกาใต้) หมู่เกาะแปซิฟิกและนิวซีแลนด์ตลอดทางไปฮาวาย เพียงไม่กี่ของประเทศเหล่านี้จะถูกตั้งชื่อเพราะเศษของภาษาอินโดนีเซียมาเลย์และวัฒนธรรมยังคงมีอยู่ในสังคมของชนพื้นเมืองในยุคปัจจุบันของพวกเขาเป็นหลักฐานการแสดงตนชวาอดีต. เครื่องเทศในช่วงเวลาของพวกเขาที่มีคุณค่าเท่าและยังมีคุณค่ามากขึ้นกว่าทอง เหล่านี้มันเป็นอาณาจักรใต้เอเชียตะวันออกเฉียงใต้โดยเฉพาะอย่างยิ่ง 125 sultanates ในตอนนี้คืออะไรอินโดนีเซียที่นำกาแฟ, ยาสูบ, ช็อคโกแลต, โกโก้และเครื่องเทศอื่น ๆ ในช่วง 2,000 ปี (เพราะฉะนั้นวลีถ้วย Java [กาแฟ] ตัวอย่างเช่น ) และแนะนำข้าวใน 1600s กับสิ่งที่ในขณะนี้คือประเทศสหรัฐอเมริกาผ่านมาดากัสการ์ สวิสมีชื่อเสียงสำหรับช็อคโกแลตที่ไม่ได้ผลิตสินค้านี้ในประเทศเช่นเดียวกันเยอรมันด้วยเครื่องชงกาแฟเยอรมันที่รู้จักกันดีและบุหรี่เยอรมันของพวกเขา. สินค้าโภคภัณฑ์เหล่านี้ได้ตอนนี้กลายเป็นสินค้าโภคภัณฑ์พื้นฐานของโลกที่เป็นสากลและได้รับการดำเนินการในขณะนี้สำหรับการรับ ขณะที่พวกเขามีอยู่ทั่วทุกมุมโลก เช่นเดียวกับก๋วยเตี๋ยวที่เดิมมาจากประเทศจีนและนำมาใช้โดยชาวอิตาเลียนเป็นปาเก็ตตี้อาหารของชาติของพวกเขาพิซซ่าซึ่ง แต่เดิมมาจากประเทศอิตาลีและเป็นที่นิยมโดยชาวอเมริกันผ่านโซ่พิซซ่าเช่นพิซซ่าฮัทและชาวอเมริกันได้กล่าวว่าแอปเปิ้ลพายที่ดีที่สุดจานแบบอเมริกัน พวกเขาเคยลิ้มรสได้รับการอบโดยไม่ใช่ชาวอเมริกันในกรุงจาการ์ตาจะไม่มีส่วนที่เป็นของประเทศใด ๆ ที่เฉพาะเจาะจง. นี้หลัง "พระราช" กลุ่ม 125 พระราชครอบครัวที่แตกต่างกันสะสมหลักประกันในทองคำแท่งและของมีค่าอื่น ๆ ที่ได้รับมาจากหลายร้อยปีของเครื่องเทศต่างประเทศ การค้าขาย สำหรับหลายร้อยปีผู้ว่าจ้างและผลประโยชน์ทั้งสองสะสมผลประโยชน์มากกว่าผลประโยชน์ทำให้สินทรัพย์เหล่านี้กลุ่มที่ใหญ่ที่สุดของหลักประกันในโลกทั้งโลก. อินโดนีเซียพระราชวงศ์ให้หลักประกันการเป็นประธานาธิบดีคนแรกของอินโดนีเซีย Soekarno (เรียกว่า "ทอง Soekarno ของ" ในการสื่อข่าวต่างประเทศ) . หลักประกันเหล่านี้แล้วพบวิธีในการ Soeharto ประธานที่สองของประเทศที่ด้วยความร่วมมือของพระราชวงศ์ต่างประเทศที่ได้รับการให้อาหารสถาบันสินเชื่อต่างประเทศเช่น IMF, World Bank, ธนาคารเพื่อการพัฒนาเอเชีย IGGI และ CGI มีหลักประกันเพื่อเปิดใช้งาน รัฐบาล Soeharto คำสั่งซื้อใหม่ที่จะอยู่และกองทุนพัฒนาเศรษฐกิจ. อินโดนีเซียพระราชวงศ์ให้ความร่วมมือกับต่างประเทศของพวกเขาเหล่านี้พระราชวงศ์อินโดนีเซียในความร่วมมือกับคู่พระราชต่างประเทศของพวกเขาได้เก็บหลักประกันของพวกเขาในห้องใต้ดินของต่างประเทศเหล่านี้มากเช่นอินโดนีเซียมีเงิน $ 10,000 ธนาคารซิตี้แบงก์ในนิวยอร์กหรือธนาคารยูโอบีในสิงคโปร์. ส่วนใหญ่ของธนาคารรับฝากเงินเหล่านี้หลายร้อยปีต่อมาได้ตอนนี้กลายเป็นธนาคารกลางของหลายประเทศ แต่หลักประกันในธนาคารและจำนวนมากของพวกเขาเป็นเจ้าของโดยผู้ฝากเงินอินโดนีเซียเดิมและจะยังคงอยู่ดังนั้นตราบใดที่ธนาคารรับฝากเงินที่มีอยู่. แต่ด้วยพระราชวงศ์อินโดนีเซียมีองค์ประกอบของความสัมพันธ์ส่วนตัวกับพระราชวงศ์ต่างประเทศไป ย้อนกลับไปหลายร้อยปี ที่ทุกคนรู้ความสัมพันธ์ส่วนตัวจะกลับไปนับร้อยปีโดยเฉพาะอย่างยิ่งที่เกี่ยวข้องกับจำนวนมากของสินทรัพย์เป็นที่เงียบสงบเป็นสิ่งที่แตกต่างจากความสัมพันธ์ทางธุรกิจอย่างเคร่งครัดที่ผูกฝากเงินกับธนาคารซิตี้แบงก์หรือธนาคารยูโอบี. หนึ่งในพระราชวงศ์เหล่านี้อดีตอาณาจักรในภาคกลาง Java ไม่ได้ตั้งชื่อที่นี่เพื่อรักษาเอกลักษณ์ของพวกเขาที่มีความปลอดภัยถูกถามโดยอินโดนีเซียพ่อร่วมก่อตั้ง Soekarno ในปี 1935 เพื่อให้ความช่วยเหลือและสำรองการปฏิวัติและสงครามของความเป็นอิสระกับชาวดัตช์ครอบครองเจ้าหน้าที่ กษัตริย์นี้แล้วถามคู่ของเขาในประเทศเนเธอร์แลนด์ที่จะปล่อยจำนวนที่กำหนด ไม้บรรทัดดัตช์ปฏิบัติเพราะมันเป็นของกษัตริย์ชวาและให้หลักประกันตามคำขอของพระมหากษัตริย์ของชาวชวา นั่น 1935 หลักประกันมูลค่าในระยะปี 1997

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ประวัติของเอกชนเป็นเจ้าของสินทรัพย์จัดโดยพ. หลังจากที่ช่วงหลังศตวรรษ .

ในแง่ของแท่งและปรับปรุงโครงสร้างการออกแบบ มันแค่เกือบสองทศวรรษที่ผ่านมานี้ได้สำเร็จ สะสมมาเป็นเวลานาน ตั้งแต่เครื่องเทศมีมูลค่ามากกว่าทองคำ อินโดนีเซีย ได้เจริญก้าวหน้าในด้านทรัพยากรของ .

เนื่องจากอดีตที่น่าสงสัยของอินโดนีเซียคือสมัยของประธานาธิบดี soeharto ความเข้าใจผิด , ทองและความพร้อมให้เกิดไม่น่าเชื่อบางอย่างสำหรับนักลงทุนทองค้ากับอินโดนีเซีย เราจัดหา

ทอง ไม่ได้มีความสัมพันธ์อะไรกับคอลเลกชันประธาน soeharto ได้รับผ่านการทุจริต แต่สะสมจัดหาจัดขึ้นโดยพระราชวงศ์ของอาณาจักรเก่า ย้ำอีกครั้ง ,ทองที่ให้บริการแก่นักลงทุนที่ร้ายแรง โดยผลิตภัณฑ์ของยุคใหม่ในประวัติศาสตร์ของอินโดนีเซีย ในฐานะประธาน soeharto เหล็กให้รัฐบาลหยุดและเอกชนเป็นเจ้าของทองคำ คือพร้อมที่จะซื้อขายมากขึ้น

กรุณาอ่านข้อความที่ตัดตอนมาของบทความโดย Lena Soares &สมาคมต่อไปนี้ด้านล่างอย่างครบถ้วนมัน uncovers ปัญหามากมายที่ถูกบงการโดยแหล่งข้อมูลอื่น ซึ่งในทางกลับได้สร้างความเข้าใจผิดของจำนวนมหาศาลของเอกชนที่เป็นเจ้าของทองที่อาศัยอยู่ที่นี่ในอินโดนีเซีย

โปรดเข้าใจ และรับทราบนโยบาย ของอินโดนีเซีย การเมือง วัฒนธรรม และแหล่งที่มาของทองเราใส่ก่อนที่จะสื่อสารความสนใจ ของคุณในการลงทุนในทองคำกับ PT . PTK .

สร้างมหาอำนาจ&อินโดนีเซียของ trillions ดอลลาร์

ศักยภาพของโลกมหาอำนาจ : ชาติอุตสาหกรรมจะไม่ " ลงโทษ " อินโดนีเซีย เช่น &โคโซโวอิรัก เพราะอินโดนีเซียเป็นเจ้าของสินทรัพย์ทางการเงิน propping ขึ้นโลกอุตสาหกรรมของประเทศจะอยู่ในอันตราย

โดย Lena Soares & หุ้นส่วน 19 กันยายน พ.ศ. 2542 –อัพเดท 28 . มกราคม 2001

มีหลายเหตุผลว่าทำไมอุตสาหกรรมหลักประเทศจะลังเลที่จะพยายามโจมตีทหารในอินโดนีเซีย สถานการณ์เมื่อ touted ในสื่อระหว่างประเทศโดยน. ออสเตรเลีย โฮเวิร์ดในเหตุการณ์โจมตีอินโดนีเซีย ติมอร์ตะวันออก จังหวัดที่เป็นอดีต เป็นสถานการณ์ที่เกิดขึ้นในอิรัก หรือ โคโซโว . หรือสหประชาชาติคว่ำบาตรสินค้าอินโดนีเซียระงับเงินกู้หรือใช้รูปแบบอื่น ๆของ " การลงโทษ " ต่ออินโดนีเซีย เรียกร้องจากต่างประเทศประท้วงที่อิรัก อิหร่าน และลิเบียจะต้อง

boycots เมื่อมันเกิดขึ้น เป็นเพียงสัญลักษณ์ และมักจะสำหรับการบริโภคภายในประเทศของพวกเขาไม่ได้ชนิดที่สามารถทำลายประเทศ หรือ เอาความทุกข์ของคนชอบ

ในอิรัก ชาติอุตสาหกรรมจะไม่โจมตีหรือตอบโต้ในนามของทุกคน ( เช่นสถานการณ์เมื่ออิรักโจมตีตอบโต้การกระทำของตน นำโดยสหรัฐอเมริกา และประเทศอื่น ๆที่รู้จักกันเป็นสงคราม เพราะอินโดนีเซียมีจำนวนมากของหลักประกันใน 93 ประเทศ ซึ่งหมายความว่า ตีความงบการเงิน

ถ้าโจมตีอินโดนีเซีย ติมอร์ตะวันออก ซึ่งไม่มีโอกาส และเหตุการณ์ที่ผ่านมา พบว่า อินโดนีเซียได้อินโดนีเซียติมอร์ตะวันออก เช่น พิจารณา saudara kita หรือ " ญาติ " ของเรา

ความถูกต้องของข้อมูลที่มีอยู่ในที่นี้มีเยอะมาก ขึ้นอยู่กับฐานของความรู้ที่ช่วยให้หนึ่งในการตรวจสอบข้อมูลนี้และให้ความรู้สึกออกมาได้

ถ้าไม่ได้มีความรู้พื้นฐาน ข้อมูลนี้จะไกลเรียก . ไม่นี่บิดเบือนเหมือนแคมเปญของซีไอเอ ถ้าเป็นเช่นนั้น