DiscussionThe four themes from art

Discussion
The four themes from art therapy client accounts depicted above describe how art making served as a change mechanism in twelve people's mental health recovery with impacts on both intrapersonal and interpersonal levels. Additionally, art making served as a coping strategy that participants were able to adapt to suit their individual needs for the betterment of their mental health.
The participants’ accounts indicate that art making involves a series of stages that moved them toward a deep level of concentration. Thus art making fostered implicit changes through intrapersonal awareness. Siegal (2007, 2010) referred to this process as intrapersonal attunement in which one is focused on the present and becomes self-aware without judgment. Creative energy and information move and become integrated between the mind, body, and social relatedness. Siegal (2009) regarded attunement as key to developing a vital and resilient sense of self. Similarly, the concept of flow theory (Csíkszentmihályi, 1990, 1996) suggests that when a person's feelings, intentions, and thoughts are focused on a goal, resulting harmony or coherence enables the self to grow. Thus, it is possible that when the participants immersed themselves in art making they did not experience a loss of awareness but rather felt a heightened state of conscious wakefulness (Csíkszentmihályi, 1990).
Once participants were immersed in art making, they reported being able to resolve inner conflicts or to problem solve. Completed artworks were then seen as containing truth and knowledge, and as if they were mirror fragments of the artists’ internal selves (Learmonth & Gibson, 2010). As a consequence of the authenticity evoked, participants saw these artworks as both precious and unique representations of the changes within themselves.
Sam's experience of making art to gain relief from her demons offers insight into how art can reduce symptoms. The use of art making as a form of symptom reduction is by no means a new concept (e.g., B. L. Green et al., 1987; Richardson, Jones, Evans, Stevens, & Rowe, 2007), and some research has suggested that goal-directed activities may reduce the frequency and duration of hallucinations (H. A. Allen, Halperin, & Friend, 1985; Fogel, 1996). However, in this case Sam went further in that she made art not solely for temporary relief. She was able to actually diminish her self-destructive energies that she perceived as voices embedded within herself. She believed that ignoring them would not be enough and instead expressed her “demons” to “expose” them.
It is also important to note that some individuals who are in acute states may be too overwhelmed to create, and therefore the deep level of concentration required can be harmful (Springham, 2008; Woods & Springham, 2011). In the case of Sam, who had participated in an art therapy program for several years, art therapy equipped her with the self-knowledge of when and how art making could be of benefit to her recovery.
Another component of art making as a change mechanism is the greater relational awareness of the participants. Both the artwork itself and descriptions of it enabled potential identities to emerge for the participants. Artistic sensibility was drawn out from describing artworks with increasing familiarity (Thompson, 2009). Participants became aware of their artistry by integrating aesthetic qualities into their artworks in ways that others could understand. As they reflected on their artworks, they became aware of the works’ emotive qualities, which resonated with their experiences (J. Green, 2009). Rather than a raw and untranslated version of the self, their art reflected emerging self-coherence (Learmonth & Gibson, 2010).
Some participants used art making to project their ideal selves or personified their artworks to give them a life of their own. Art making also fostered exploration and testing of particular parts of the self. Additionally, the process of reflecting on the same artwork at different points in time shifted perceptions and allowed new self-insights to emerge. Thus, the artwork likely contained a self-representation of a shifting, emergent sense of self. This changing mental state, embodied in the artwork, became particularly evident when viewed in different contexts (Melliar & Brühka, 2010). For example, Sean initially placed an art piece in the lounge of the rehabilitation facility where he was living at the time. Sean used this artwork to communicate how his changing self was like a rebirth. Another resident interpreted the depiction of depression in Sean's artwork and related it to his own experience, which in turn helped him to understand Sean. When Sean moved to his own house, he placed his artwork in the living room where it often became a focus of discussion about the changes he was making.
Art making in this study was found to be an important coping tool in addition to being a mechanism for change. Trust in the creative process helped participants deal with stressors and gave them a means to bounce back. Coping strategies that are culturally and personally relevant are integral to developing resilience against external and internally perceived pressures (Wong & Wong, 2006). This usage of the art-making process was self-determined and self-designed as the participants sought mastery and acquired control of materials, thereby helping to manage themselves.
Participants recognized a certain level of stress that was comfortable for them; however, when an issue became out of control they increasingly developed over time an automatic tendency for restoration through art making. As in homeostasis, art making was used to maintain internal equilibrium by reflexively adjusting to a changing situation (Arnheim, 1971). Participants initially reached for any art materials at hand and guided themselves intuitively in the process thereafter. For example, Paul turned to art to “drive” him when he was unwell. His use of art making to cope could be viewed as an act of autopoiesis or self-creation involving “an inherent capacity to self-organize and to be self-aware” (Cullinan, 2011, p. 79). Autopoiesis for Paul seemed to be an intrinsically motivating action “that is also a surrendering to what is taking place” (Knill, Levine, & Levine, 2005, p. 42) in order to cope with an issue that was making him unwell.
Art making also intimately revealed what was needed in order to move forward. As such, it involved an intuitive process of reaching inward toward that which was urgently seeking to be expressed. For Kathryn, the imagery of waterholes in her artwork communicated a desire for “getting replenishment along the way.” Within her art she found resting places where she could stop, gain sustenance, and then decide on the next path to take before continuing on her journey.
Growth and stimulation in all of the participants’ experiences suggested that art making served as more than homeostasis and a source of maintenance. According to Arnheim (1971), engagement in art making involves staying present with chaos as diverse elements are brought together to create new forms. The more the participants practiced and engaged in art making, the more they gained a greater awareness of their own wisdom. Some saw their artworks as reflections of inner knowledge captured in time; others saw their artworks as a process of piecing fragments of self-identity together to discover new ways forward. Ultimately, each of these participants saw that engaging in art making awakened a new authenticity (Woods & Springham, 2011) bringing forth alternative possibilities for the future.
In conclusion, this study contributes to the evidence base of art therapy with regards to its benefits in mental health recovery. The research suggests that art making in art therapy acted as both a mechanism for change and for coping, which produced internal shifts in the recovery process through the expression, restoration, and gradual attainment of a new authentic self. As a result, clients with mental illness may find art making particularly beneficial in the search for a more flexible and adaptable approach to address the barriers to recovery.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

สนทนารูปที่สี่จากศิลปะบำบัดลูกค้าบัญชีแสดงข้างต้นอธิบายว่า ศิลปะที่ทำให้เป็นกลไกการเปลี่ยนแปลงในการกู้คืนสุขภาพจิต 12 คนมีผลกระทบต่อระดับ intrapersonal และมนุษยสัมพันธ์ นอกจากนี้ ศิลปะทำเป็นกลยุทธ์การรับมือที่ผู้เรียนได้สามารถปรับให้เหมาะสมกับความต้องการต่าง ๆ สำหรับกันถ้วนหน้าสุขภาพจิตบัญชีผู้เข้าร่วมแสดงงานศิลปะที่ทำเกี่ยวข้องกับชุดของขั้นตอนที่พวกเขาไปสู่สมาธิในระดับลึก ดังนั้นศิลปะแปลงเด็ก ๆ นัยผ่านจิตสำนึก intrapersonal Siegal (2007, 2010) เรียกกระบวนการนี้ว่า attunement intrapersonal ซึ่งหนึ่งในปัจจุบัน และกลายเป็น self-aware โดยไม่ต้องคำพิพากษา พลังงานความคิดสร้างสรรค์และย้าย ข้อมูลเป็นบูรณาการ ระหว่างจิตใจ ร่างกาย สังคม relatedness Siegal (2009) ถือ attunement เป็นคีย์ในการพัฒนาความรู้สึกยืดหยุ่น และความสำคัญของตนเอง ในทำนองเดียวกัน แนวคิดของทฤษฎีกระแส (Csíkszentmihályi, 1990, 1996) แนะนำที่เมื่อบุคคลความรู้สึก ความตั้งใจ และความคิดมุ่งเน้นเป้าหมาย เกิดความสามัคคี หรือศักยภาพให้ตนเองจะเติบโต จึง มันเป็นไปได้ที่เมื่อผู้เข้าร่วมดื่มด่ำกับตัวเองในศิลปะ ทำให้พวกเขาไม่มีการสูญเสียของการรับรู้ แต่ค่อนข้าง รู้สึกว่ารัฐแถลงการณ์ของสติ wakefulness (Csíkszentmihályi, 1990)เมื่อผู้เรียนได้สัมผัสศิลปะทำ พวกเขารายงานความสามารถในการแก้ไขความขัดแย้งภายใน หรือแก้ปัญหา งานศิลปะที่สมบูรณ์ได้ นั้นเป็นความจริงและความรู้ และเป็นพวกชิ้นส่วนกระจกของตัวภายในของศิลปิน (Learmonth และกิบสัน 2010) เป็นลำดับการแท้ evoked ร่วมเห็นงานศิลปะเหล่านี้เป็นแสดงเฉพาะ และมีค่าเปลี่ยนแปลงภายในตัวเองประสบการณ์ของ Sam ทำศิลปะเพื่อบรรเทาจากปีศาจของเธอให้เข้าใจไปว่าศิลปะสามารถลดอาการ การใช้ศิลปะทำให้รูปแบบของการลดอาการไม่ได้เป็นแนวคิดใหม่ (เช่น B. L. Green et al., 1987 ริชาร์ดสัน โจนส์ อีแวนส์ Stevens, & Rowe, 2007), และงานวิจัยบางแนะนำว่า กิจกรรมเป้าหมายโดยตรงอาจลดความถี่และระยะเวลาของการเห็นภาพหลอน (H. A. อัลเลน Halperin และ เพื่อน 1985 Fogel, 1996) อย่างไรก็ตาม ในกรณีนี้สามไปอีกที่เธอทำศิลปะไม่เพียงเพื่อบรรเทาทุกข์ชั่วคราว เธอสามารถหรี่จริง พลังงาน self-destructive ของเธอที่เธอถือว่าเป็นเสียงที่ฝังอยู่ภายในตัวเอง เธอเชื่อว่า ละเว้นพวกเขาจะไม่เพียงพอ และแสดงของเธอ "ปีศาจ" ประจาน "" พวกเขาแทนก็โปรดทราบว่า บางบุคคลที่อยู่ในอเมริกาเฉียบพลันอาจจมเกินไปสร้าง และดังนั้น ต้องใช้สมาธิระดับลึกสามารถอันตราย (Springham, 2008 ป่าและ Springham, 2011) ในกรณีที่สาม ผู้มีส่วนร่วมในโปรแกรมศิลปะบำบัดสำหรับหลายปี ศิลปะบำบัดพร้อมเธอตระหนักของเวลา และศิลปะทำให้อาจจะเป็นประโยชน์กับเธอกู้คืนได้ส่วนประกอบอื่นของศิลปะทำเป็นกลไกเปลี่ยนแปลงมากกว่าเชิงการรับรู้ของผู้เข้าร่วมได้ งานศิลปะที่ตัวเองและคำอธิบายของมันใช้ประจำอาจโผล่นี้ ศิลปะอย่างทันถูกดึงออกจากอธิบายงานศิลปะ ด้วยการเพิ่มความคุ้นเคย (ทอมป์สัน 2009) คนเริ่มตระหนักถึงของศิลปะของพวกเขา โดยรวมคุณภาพความงามในงานศิลปะของพวกเขาในลักษณะที่ผู้อื่นสามารถเข้าใจ พวกเขาสะท้อนในงานศิลปะของพวกเขา พวกเขาเริ่มตระหนักถึงของงานมากคุณภาพ ที่ resonated กับประสบการณ์ของพวกเขา (J. เขียว 2009) ดำเนิน แทนที่จะเป็นวัตถุดิบ และ untranslated รุ่นของตนเอง ศิลปะของพวกเขาสะท้อนศักยภาพตนเองเกิดขึ้น (Learmonth และกิบสัน 2010)บางคนใช้ศิลปะในการทำโครงการของตัวเหมาะ หรือสมมุติตัวตนงานศิลปะของพวกเขาเพื่อให้พวกเขามีชีวิตของตนเอง ศิลปะยังทำให้เด็ก ๆ สำรวจและทดสอบชิ้นส่วนเฉพาะของตนเอง นอกจากนี้ การสะท้อนบนงานศิลปะเดียวกันจุดที่แตกต่างกันในเวลาเปลี่ยนภาพลักษณ์ และได้ความเข้าใจตนเองใหม่โผล่ ดัง งานศิลปะอาจประกอบด้วยการนำเสนอความรู้สึกเลื่อนลอย โผล่ออกมาของตนเองตนเอง เปลี่ยนแปลงจิตสถานะนี้ รวบรวมไว้ในงานศิลปะ กลายเป็นเห็นได้ชัดโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อดูในบริบทที่แตกต่างกัน (Melliar & Brühka, 2010) ตัวอย่าง ฌอนเริ่มวางชิ้นงานศิลปะในเลานจ์ของสินเชื่อฟื้นฟูที่เขาอยู่ในเวลานั้น ฌอนใช้ศิลปะนี้เพื่อสื่อสารว่า เขาเปลี่ยนแปลงตนเองได้เช่นการเกิดใหม่ อื่นอาศัยการตีความแสดงให้เห็นการซึมเศร้าในงานศิลปะของฌอน และเกี่ยวข้องกับประสบการณ์ของเขาเอง ซึ่งจะช่วยให้เขาเข้าใจฌอน เมื่อฌอนย้ายไปบ้านของเขา เขาวางงานศิลปะของเขาในห้องนั่งเล่นที่มันมักจะเป็นจุดสำคัญของการอภิปรายเกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงที่เขาได้ทำการศิลปะในการศึกษานี้พบจะ เป็นเครื่องมือสำคัญต่อการจัดการนอกจากจะเป็นกลไกสำหรับการเปลี่ยนแปลง ความน่าเชื่อถือในกระบวนการสร้างสรรค์ช่วยให้ผู้เรียนจัดการกับลด และให้วิธีย้อนกลับ ฝรั่งที่เกี่ยวข้องกับวัฒนธรรม และบุคคลสำคัญในการพัฒนาความยืดหยุ่นกับภายนอก และภายในรับรู้ความดัน (วงศ์และวงศ์ 2006) ได้ นี้ใช้การทำศิลปะถูกกำหนดด้วยตนเอง และตนเองมาเป็นผู้เรียนสามารถค้นหา และมาควบคุมการผลิต เพื่อช่วยในการจัดการตัวเองผู้เรียนรับรู้ระดับความเครียดที่สะอาดนั้น อย่างไรก็ตาม เมื่อประเด็นกลายเป็นออกจากการควบคุม พวกเขามากขึ้นพัฒนาเวลาผ่านแนวโน้มการอัตโนมัติสำหรับคืนผ่านศิลปะทำให้ ในภาวะธำรงดุล ศิลปะทำใช้ในการรักษาสมดุลภายใน โดยการปรับ reflexively สถานการณ์ที่เปลี่ยนแปลง (Arnheim, 1971) ผู้เข้าร่วมสำหรับวัสดุศิลปะใด ๆ ที่เริ่มต้น และแนะนำตัวเองสังหรณ์ใจในกระบวนการหลังจากนั้น ตัวอย่าง พอลหันไปศิลปะ "ขับ" เขาเมื่อเขาไม่สบาย ใช้ศิลปะการรับมืออาจดูเป็น autopoiesis หรือตนเองสร้างเกี่ยวข้องกับ "มีแต่กำเนิดกำลังจัดระเบียบตนเอง และจะ self-aware" (แอมบาสเดอร์ 2011, p. 79) Autopoiesis สำหรับพอลดูเหมือนเป็น การกระทำที่จูงใจทำ "ก็ยัง เป็น surrendering ที่กำลังทำ" (Knill, Levine และ Levine, 2005, p. 42) เพื่อรับมือกับปัญหาที่ไม่ทำให้เขาสบายศิลปะที่ทำจึงยังเปิดเผยอะไรจำเป็นในการก้าวไปข้างหน้า เช่น มันเกี่ยวข้องกับกระบวนการง่ายของการเข้าถึงเข้าข้างในไปที่ที่เร่งด่วนมีการแสวงหาการแสดง สำหรับแคทริน ภาพถ่ายของ waterholes ในงานศิลปะของเธอสื่อสารความต้องการ "การเพิ่มเติมไปพร้อมกัน" ในศิลปะของเธอเธอพบพักผ่อนสถานซึ่งเธอสามารถหยุด ได้รับบวงสรวง และเลือกบนเส้นทางต่อไปที่จะใช้ในการเดินทางของเธอก่อนเจริญเติบโตและกระตุ้นในประสบการณ์ของผู้เข้าร่วมทั้งหมดแนะนำงานศิลปะที่ทำให้บริการมากขึ้นกว่าภาวะธำรงดุลและแหล่งของการบำรุงรักษา ตาม Arnheim (1971), ในศิลปะ ทำให้เกี่ยวข้องอยู่ปัจจุบัน มีความสับสนวุ่นวายนำองค์ประกอบต่าง ๆ เข้าด้วยกันเพื่อสร้างฟอร์มใหม่ ยิ่งผู้เข้าร่วมฝึกฝน และหมกมุ่นทำศิลปะ ยิ่งพวกเขาได้รับจิตสำนึกมากกว่าของภูมิปัญญาของตนเอง บางคนเห็นงานศิลปะของพวกเขาเป็นสะท้อนความรู้ภายในจับเวลา คนอื่นเห็นงานศิลปะของพวกเขาเป็นกระบวนการของชิ้นส่วน piecing ของ self-identity เพื่อค้นหาวิธีใหม่ไปข้างหน้า ที่สุด แต่ละของผู้เรียนเหล่านี้เห็นว่าเสน่ห์ในศิลปะทำ awakened แท้ใหม่ (ป่า & Springham, 2011) นำไปสำรองไว้ในอนาคตเบียดเบียน การศึกษานี้สนับสนุนหลักฐานฐานของศิลปะบำบัดเกี่ยวกับประโยชน์ในการกู้คืนสุขภาพจิต การวิจัยชี้ให้เห็นว่า ศิลปะทำให้ศิลปะบำบัดดำเนินเป็นทั้งกลไก การเปลี่ยนแปลง และใน การ รับมือ ซึ่งผลิตภายในกะในการกู้คืนผ่านนิพจน์ ฟื้นฟู และโดยที่สมดุลของตนเองเป็นอาหารใหม่ ดัง ลูกค้าที่ มีโรคจิตอาจพบศิลปะที่ทำให้เป็นประโยชน์โดยเฉพาะอย่างยิ่งในการค้นหาวิธีการยืดหยุ่น และสามารถปรับเปลี่ยนเพิ่มเติมเพื่อแก้ไขอุปสรรคการกู้คืน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

อภิปราย
สี่รูปแบบจากบัญชีลูกค้าศิลปะบำบัดที่ปรากฎข้างต้นอธิบายถึงวิธีการทำศิลปะทำหน้าที่เป็นกลไกการเปลี่ยนแปลงในการกู้คืนสุขภาพจิตสิบสองคนที่มีผลกระทบต่อทั้งในระดับ intrapersonal และความสัมพันธ์ระหว่างบุคคล นอกจากนี้ศิลปะการทำหน้าที่เป็นกลยุทธ์การเผชิญปัญหาว่าผู้เข้าร่วมมีความสามารถในการปรับตัวเพื่อให้เหมาะกับความต้องการของตนที่ดีขึ้นของสุขภาพจิตของพวกเขา.
บัญชีผู้เข้าร่วมแสดงให้เห็นว่าการทำศิลปะที่เกี่ยวข้องกับชุดของขั้นตอนที่ย้ายพวกเขาไปสู่ระดับลึกของความเข้มข้น . ดังนั้นศิลปะการเสริมสร้างการเปลี่ยนแปลงผ่านการรับรู้โดยปริยาย intrapersonal Siegal (2007, 2010) เรียกว่ากระบวนการนี้เป็นไกล้ intrapersonal ในที่หนึ่งจะเน้นในปัจจุบันและจะกลายเป็นตัวรู้ไม่มีการตัดสิน พลังงานความคิดสร้างสรรค์และการย้ายข้อมูลและการกลายเป็นแบบบูรณาการระหว่างจิตใจร่างกายและความสัมพันธ์ทางสังคม Siegal (2009) ได้รับการยกย่องไกล้เป็นกุญแจสำคัญในการพัฒนาความรู้สึกที่สำคัญและมีความยืดหยุ่นตัวของตัวเอง ในทำนองเดียวกันแนวคิดของทฤษฎีการไหล (Csíkszentmihályi, 1990, 1996) แสดงให้เห็นว่าเมื่อความรู้สึกของคนที่ตั้งใจและความคิดที่จะมุ่งเน้นเป้าหมายทำให้เกิดความสามัคคีหรือการเชื่อมโยงกันจะช่วยให้ตัวเองที่จะเติบโต ดังนั้นจึงเป็นไปได้ว่าเมื่อผู้เข้าร่วมการแช่ตัวเองในงานศิลปะทำให้พวกเขาไม่ได้สัมผัสกับการสูญเสียของการรับรู้ แต่รู้สึกว่ารัฐมีความคิดริเริ่มของความตื่นตัวมีสติ (Csíkszentmihályi, 1990).
เมื่อผู้เข้าร่วมถูกแช่อยู่ในศิลปะการทำพวกเขารายงานความสามารถในการ แก้ปัญหาความขัดแย้งภายในหรือในการแก้ปัญหา งานศิลปะที่เสร็จสมบูรณ์ได้เห็นแล้วเป็นความจริงและมีความรู้และราวกับว่าพวกเขาเศษกระจกของศิลปินตัวภายใน (Learmonth และกิบสัน, 2010) เป็นผลมาจากความถูกต้องปรากฏผู้เข้าร่วมเห็นงานศิลปะเหล่านี้เป็นทั้งการแสดงที่มีค่าและเป็นเอกลักษณ์ของการเปลี่ยนแปลงภายในตัวเอง.
แซมประสบการณ์ในการทำศิลปะที่จะได้รับการบรรเทาจากปีศาจของเธอมีความเข้าใจในวิธีการที่ศิลปะสามารถลดอาการ การใช้งานของการทำศิลปะเป็นรูปแบบของการลดอาการโดยไม่มีหมายถึงแนวความคิดใหม่ (เช่นสีเขียว BL et al, 1987;. ริชาร์ดโจนส์อีแวนส์, สตีเวนส์และ Rowe, 2007) และการวิจัยบางส่วนได้ชี้ให้เห็นเป้าหมายที่ กิจกรรม -directed อาจลดความถี่และระยะเวลาของภาพหลอน (HA อัลเลน Halperin และเพื่อน 1985; โฟเกล, 1996) อย่างไรก็ตามในกรณีนี้แซมเดินไกลออกไปในการที่เธอทำศิลปะไม่เพียงเพื่อบรรเทาชั่วคราว เธอก็สามารถที่จะลดน้อยลงจริงพลังงานทำลายตนเองของเธอว่าเธอรับรู้ว่าเป็นเสียงที่ฝังอยู่ภายในตัวเอง เธอเชื่อว่าไม่สนใจพวกเขาจะไม่เพียงพอและแทนที่จะแสดงของเธอ "ปีศาจ" เป็น "เผย" พวกเขา.
ยังเป็นสิ่งสำคัญที่จะทราบว่าบางคนที่อยู่ในรัฐเฉียบพลันอาจจะจมเกินไปที่จะสร้างและดังนั้นจึงอยู่ในระดับลึกของความเข้มข้น จำเป็นต้องใช้อาจเป็นอันตราย (Springham 2008; วูดส์และ Springham 2011) ในกรณีของแซมที่มีส่วนร่วมในโปรแกรมศิลปะบำบัดเป็นเวลาหลายปีศิลปะบำบัดการติดตั้งของเธอกับความรู้ด้วยตนเองของเวลาและวิธีการทำศิลปะอาจจะเป็นประโยชน์ต่อการฟื้นตัวของเธอ.
ส่วนประกอบของศิลปะการทำอีกเป็นกลไกในการเปลี่ยนแปลง คือการรับรู้สัมพันธ์มากขึ้นของผู้เข้าร่วม ทั้งงานศิลปะของตัวเองและรายละเอียดของมันใช้งานอัตลักษณ์ที่มีศักยภาพที่จะออกมาสำหรับผู้เข้าร่วม ความรู้สึกศิลปะถูกดึงออกมาจากงานศิลปะที่มีการอธิบายความคุ้นเคยที่เพิ่มขึ้น (ธ อมป์สัน, 2009) ผู้เข้าร่วมเริ่มตระหนักถึงศิลปะของพวกเขาโดยการบูรณาการคุณภาพความงามเข้ามาในงานศิลปะของพวกเขาในรูปแบบที่คนอื่นเข้าใจ ขณะที่พวกเขาสะท้อนให้เห็นในงานศิลปะของพวกเขาเริ่มตระหนักถึงผลงาน 'คุณภาพอารมณ์ซึ่ง resonated กับประสบการณ์ของพวกเขา (เจกรีน 2009) แทนที่จะรุ่นดิบและไม่ได้แปลของตัวเองสะท้อนให้เห็นถึงศิลปะของพวกเขาที่เกิดขึ้นใหม่ด้วยตัวเองการเชื่อมโยงกัน (Learmonth และกิบสัน, 2010).
ผู้เข้าร่วมบางคนที่ใช้ศิลปะการทำโครงการตัวอุดมคติของพวกเขาเป็นตัวเป็นตนหรืองานศิลปะของพวกเขาเพื่อให้พวกเขามีชีวิตเป็นของตัวเอง ศิลปะการทำนอกจากนี้ยังส่งเสริมการสำรวจและการทดสอบของชิ้นส่วนเฉพาะของตัวเอง นอกจากนี้กระบวนการของการสะท้อนให้เห็นถึงงานศิลปะเหมือนกันที่จุดที่แตกต่างกันในเวลาที่เปลี่ยนการรับรู้ข้อมูลเชิงลึกและได้รับอนุญาตตัวเองใหม่ที่จะโผล่ออกมา ดังนั้นงานศิลปะที่น่าจะมีการแสดงของตัวเองขยับความรู้สึกของตัวเองโผล่ออกมา นี้สภาพจิตใจเปลี่ยนแปลงเป็นตัวเป็นตนในงานศิลปะก็เห็นได้ชัดโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อมองในบริบทที่แตกต่างกัน (Melliar และBrühka 2010) ยกตัวอย่างเช่นในตอนแรกฌอนวางชิ้นงานศิลปะในเลานจ์ของสถานที่พักฟื้นที่เขายังมีชีวิตอยู่ในช่วงเวลานั้น ฌอนใช้งานศิลปะนี้ในการสื่อสารวิธีการเปลี่ยนแปลงตัวเองของเขาเป็นเหมือนเกิดใหม่ ถิ่นที่อยู่อีกตีความภาพของภาวะซึมเศร้าในงานศิลปะของฌอนและที่เกี่ยวข้องกับมันเพื่อประสบการณ์ของตนเองซึ่งจะช่วยให้เขาเข้าใจฌอน เมื่อฌอนย้ายไปอยู่ที่บ้านของเขาเองเขาวางงานศิลปะของเขาในห้องนั่งเล่นที่มันมักจะกลายเป็นจุดสนใจของการอภิปรายเกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงที่เขากำลังทำ.
ทำศิลปะในการศึกษานี้พบว่าเป็นเครื่องมือที่สำคัญในการเผชิญปัญหานอกจากจะเป็นกลไก สำหรับการเปลี่ยนแปลง ความน่าเชื่อถือในกระบวนการสร้างสรรค์ช่วยให้ผู้เข้าร่วมการจัดการกับความเครียดและทำให้พวกเขามีวิธีการที่จะกลับมา กลวิธีการเผชิญปัญหาที่มีวัฒนธรรมและส่วนตัวที่เกี่ยวข้องเป็นส่วนหนึ่งในการพัฒนาความยืดหยุ่นกับแรงกดดันจากภายนอกและการรับรู้ภายใน (วงศ์และวงศ์, 2006) การใช้งานนี้ของกระบวนการศิลปะการทำก็พิจารณาตัวเองและได้รับการออกแบบด้วยตนเองเป็นผู้เข้าร่วมที่ขอเรียนรู้และได้รับการควบคุมของวัสดุจึงช่วยในการจัดการตัวเอง.
ผู้เข้าร่วมกิจกรรมได้รับการยอมรับในระดับหนึ่งของความเครียดที่เป็นความสะดวกสบายสำหรับพวกเขา แต่เมื่อกลายเป็นปัญหาออกจากการควบคุมพวกเขาพัฒนาขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อเวลาผ่านไปแนวโน้มอัตโนมัติสำหรับการฟื้นฟูผ่านศิลปะการทำ ในขณะที่สภาวะสมดุล, การทำศิลปะถูกใช้ในการรักษาสมดุลภายในโดยอัตโนมัติปรับให้เข้ากับสถานการณ์ที่เปลี่ยนแปลง (Arnheim, 1971) ผู้เข้าร่วมถึงครั้งแรกสำหรับวัสดุศิลปะใด ๆ ที่มือและแนะนำตัวเองอย่างสังหรณ์ใจในกระบวนการหลังจากนั้น ตัวอย่างเช่นพอลหันไปศิลปะ "ไดรฟ์" เขาเมื่อเขาไม่สบาย เขาใช้ศิลปะการทำเพื่อรับมืออาจจะมองว่าการกระทำของ autopoiesis หรือด้วยตนเองที่เกี่ยวข้องกับการสร้าง "ความจุโดยธรรมชาติเพื่อจัดระเบียบตัวเองและเพื่อให้ทราบตนเอง" (Cullinan, 2011, น. 79) autopoiesis พอลดูเหมือนจะดำเนินการสร้างแรงจูงใจจากภายใน "ที่ยังยอมจำนนกับสิ่งที่เกิดขึ้น" (Knill, Levine และ Levine, 2005, น. 42) เพื่อที่จะรับมือกับปัญหาที่ทำให้เขาไม่สบาย.
ศิลปะ ทำยังเผยให้เห็นอย่างใกล้ชิดสิ่งที่ถูกต้องในการที่จะก้าวไปข้างหน้า เช่นนี้มันเกี่ยวข้องกับกระบวนการที่ใช้งานง่ายในการเข้าถึงขาเข้าที่มีต่อสิ่งที่ได้รับการอย่างเร่งด่วนที่กำลังมองหาที่จะแสดง สำหรับแคทรีนภาพของแอ่งน้ำในงานศิลปะของเธอสื่อสารความปรารถนาที่จะ "ได้รับการเติมเต็มไปพร้อมกัน." ภายในงานศิลปะของเธอเธอก็พบว่าสถานที่พักผ่อนที่เธอสามารถหยุดได้รับการยังชีพแล้วตัดสินใจต่อไปบนเส้นทางที่จะใช้ก่อนที่จะดำเนินการต่อไปของเธอ การเดินทาง.
การเจริญเติบโตและการกระตุ้นในทุกประสบการณ์ของผู้เข้าร่วมชี้ให้เห็นว่าการทำหน้าที่เป็นศิลปะมากกว่าสภาวะสมดุลและแหล่งที่มาของการบำรุงรักษา ตาม Arnheim (1971) การมีส่วนร่วมในการทำศิลปะที่เกี่ยวข้องกับการอยู่ในปัจจุบันที่มีความวุ่นวายเป็นองค์ประกอบที่มีความหลากหลายจะนำมารวมกันเพื่อสร้างรูปแบบใหม่ ผู้เข้าร่วมการฝึกมากขึ้นและมีส่วนร่วมในการทำศิลปะมากขึ้นพวกเขาได้รับความตระหนักมากขึ้นจากภูมิปัญญาของตัวเอง บางคนเห็นผลงานศิลปะของพวกเขาเป็นภาพสะท้อนของความรู้ด้านบันทึกในเวลา คนอื่น ๆ ได้เห็นงานศิลปะของพวกเขาเป็นกระบวนการของการปะติดปะต่อชิ้นส่วนของตัวตนของตัวเองร่วมกันที่จะค้นพบวิธีการใหม่ ๆ ไปข้างหน้า ในท้ายที่สุดของผู้เข้าร่วมแต่ละคนเหล่านี้เห็นว่าการมีส่วนร่วมในการทำศิลปะตื่นขึ้นมาความถูกต้องใหม่ (วูดส์และ Springham 2011) นำมาเป็นไปได้ทางเลือกสำหรับอนาคต.
โดยสรุปการศึกษาครั้งนี้ก่อให้เกิดฐานหลักฐานของศิลปะบำบัดที่เกี่ยวกับผลประโยชน์ของตนใน การกู้คืนสุขภาพจิต การวิจัยแสดงให้เห็นว่าการทำศิลปะในศิลปะบำบัดทำหน้าที่เป็นทั้งกลไกสำหรับการเปลี่ยนแปลงและการจัดการซึ่งผลิตการเปลี่ยนแปลงภายในกระบวนการกู้คืนผ่านการแสดงออก, การฟื้นฟูและความสำเร็จทีละน้อยของตัวเองแท้ใหม่ เป็นผลให้ลูกค้าที่มีความเจ็บป่วยทางจิตอาจพบศิลปะการทำประโยชน์โดยเฉพาะอย่างยิ่งในการค้นหาวิธีการที่ยืดหยุ่นมากขึ้นและปรับตัวเพื่อรับมือกับอุปสรรคในการกู้คืน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การอภิปราย
4 รูปแบบจากลูกค้าศิลปะบำบัด บัญชีแสดงไว้ข้างต้นอธิบายว่าศิลปะ ทำ หน้าที่ เป็น เปลี่ยนกลไกในสิบสองคนสุขภาพจิตการกู้คืนที่มีผลกระทบต่อทั้งเรียและระหว่างระดับ นอกจากนี้ ศิลปะ ทำ หน้าที่ เป็น กลยุทธ์ coping ที่ผู้เข้าร่วมสามารถปรับตัวเพื่อให้เหมาะกับความต้องการส่วนบุคคลของพวกเขาสำหรับดีขึ้นของสุขภาพจิตของพวกเขา .
กิจกรรมศิลปะสร้างบัญชีระบุว่าเกี่ยวข้องกับชุดของขั้นตอนที่ย้ายสู่ ระดับลึกของความเข้มข้น ดังนั้น การเสริมสร้างระบบการเรียนศิลปะผ่านการรับรู้ siegal ( 2007 , 2010 ) เรียกกระบวนการนี้เป็น attunement เรีย ซึ่งเน้นที่ปัจจุบันและกลายเป็นตนเองทราบ โดยไม่มีการพิพากษาย้ายพลังงานและข้อมูลที่สร้างสรรค์และเป็นบูรณาการระหว่างจิตใจ ร่างกาย และแบ่งงานกันทำในสังคม siegal ( 2009 ) ถือว่าไกล้เป็นคีย์เพื่อการพัฒนาที่สําคัญและยืดหยุ่น ความรู้สึกของตนเอง และแนวคิดของทฤษฎีการไหล ( CS . kgm kszentmih . kgm lyi 1990 , 1996 ) แสดงให้เห็นว่า เมื่อความรู้สึกของบุคคล ความตั้งใจ และความคิดที่เน้นเป้าหมายเกิดความสามัคคีหรือการช่วยให้ตัวเองเติบโต ดังนั้น จึงเป็นไปได้ว่า เมื่อผู้เข้าร่วมแช่ตัวเองในศิลปะทำให้พวกเขาไม่พบการสูญเสียของการรับรู้ แต่ก็เพิ่มระดับการมีสติตื่นตัว ( CS . kgm kszentmih . kgm lyi 1990 ) .
เมื่อผู้เข้าร่วมถูกแช่อยู่ในการทำศิลปะ พวกเขารายงานว่าสามารถแก้ปัญหาภายใน ความขัดแย้ง หรือปัญหาแก้เสร็จงานศิลปะแล้วเห็นเป็นที่มีความจริงและความรู้ และถ้าพวกเขาถูกเศษกระจกของตัวตนภายในของศิลปิน ( learmonth &กิ๊บสัน , 2010 ) ผลที่ตามมาของความถูกต้องดีขึ้น ผู้เข้าร่วมได้เห็นงานศิลปะเหล่านี้เป็นทั้งเอกลักษณ์และมีค่าใช้แทนการเปลี่ยนแปลงภายในตัวเอง
แซม ประสบการณ์ทำงานศิลปะรับโล่งอกจากปีศาจของเธอให้ลึกลงไปว่า ศิลปะ สามารถลดอาการ การใช้ศิลปะทำให้เป็นรูปแบบของการลดอาการไม่แนวคิดใหม่ ( เช่น พ. ล. สีเขียว et al . , 1987 ; ริชาร์ด โจนส์ อีแวนส์ , สตีเว่น & Rowe , 2007 ) และงานวิจัยได้ชี้ให้เห็นว่ากิจกรรมที่ดำเนินไปสู่เป้าประสงค์อาจลดความถี่และระยะเวลาของอาการประสาทหลอน ( h