ขอฉันเดียวดายในรัตติกาล
ฉันแตกกระจายเยี่ยงเขากวางเอื้อมเกี่ยวจันทรา
โอ้ เหมือนใกล้ทว่าห่างเหินเหลือเกิน
ยอดภูเขามิเคยพากเพียรแต่มันก็ทอดสูงสู่หมู่ดาว
เหตุไฉนท้องท้องทะเลยามกราดเกรี้ยว
ไม่เคยขับไสเรือได้สำเร็จสักที
คำตอบอยู่ที่กุ้งหอยปูปลาเท่านั้น
อย่าเรียกหาอีกเลย