The WinepressA short story by Josef

The Winepress

A short story by Josef Essberger

"You don't have to be French to enjoy a decent red wine," Charles Jousselin de Gruse used to tell his foreign guests whenever he entertained them in Paris. "But you do have to be French to recognize one," he would add with a laugh.

After a lifetime in the French diplomatic corps, the Count de Gruse lived with his wife in an elegant townhouse on Quai Voltaire. He was a likeable man, cultivated of course, with a well-deserved reputation as a generous host and an amusing raconteur.

This evening's guests were all European and all equally convinced that immigration was at the root of Europe's problems. Charles de Gruse said nothing. He had always concealed his contempt for such ideas. And, in any case, he had never much cared for these particular guests.

The first of the red Bordeaux was being served with the veal, and one of the guests turned to de Gruse.

"Come on, Charles, it's simple arithmetic. Nothing to do with race or colour. You must've had bags of experience of this sort of thing. What d'you say?"

"Yes, General. Bags!"

Without another word, de Gruse picked up his glass and introduced his bulbous, winey nose. After a moment he looked up with watery eyes.

"A truly full-bodied Bordeaux," he said warmly, "a wine among wines."

The four guests held their glasses to the light and studied their blood-red contents. They all agreed that it was the best wine they had ever tasted.

One by one the little white lights along the Seine were coming on, and from the first-floor windows you could see the brightly lit bateaux-mouches passing through the arches of the Pont du Carrousel. The party moved on to a dish of game served with a more vigorous claret.

"Can you imagine," asked de Gruse, as the claret was poured, "that there are people who actually serve wines they know nothing about?"

"Really?" said one of the guests, a German politician.

"Personally, before I uncork a bottle I like to know what's in it."

"But how? How can anyone be sure?"

"I like to hunt around the vineyards. Take this place I used to visit in Bordeaux. I got to know the winegrower there personally. That's the way to know what you're drinking."

"A matter of pedigree, Charles," said the other politician.

"This fellow," continued de Gruse as though the Dutchman had not spoken, "always gave you the story behind his wines. One of them was the most extraordinary story I ever heard. We were tasting, in his winery, and we came to a cask that made him frown. He asked if I agreed with him that red Bordeaux was the best wine in the world. Of course, I agreed. Then he made the strangest statement.

"'The wine in this cask,' he said, and there were tears in his eyes, 'is the best vintage in the world. But it started its life far from the country where it was grown.'"

De Gruse paused to check that his guests were being served.

"Well?" said the Dutchman.

De Gruse and his wife exchanged glances.

"Do tell them, mon chéri," she said.

De Gruse leaned forwards, took another sip of wine, and dabbed his lips with the corner of his napkin. This is the story he told them.

At the age of twenty-one, Pierre - that was the name he gave the winegrower - had been sent by his father to spend some time with his uncle in Madagascar. Within two weeks he had fallen for a local girl called Faniry, or "Desire" in Malagasy. You could not blame him. At seventeen she was ravishing. In the Malagasy sunlight her skin was golden. Her black, waist-length hair, which hung straight beside her cheeks, framed large, fathomless eyes. It was a genuine coup de foudre, for both of them. Within five months they were married. Faniry had no family, but Pierre's parents came out from France for the wedding, even though they did not strictly approve of it, and for three years the young couple lived very happily on the island of Madagascar. Then, one day, a telegram came from France. Pierre's parents and his only brother had been killed in a car crash. Pierre took the next flight home to attend the funeral and manage the vineyard left by his father.

Faniry followed two weeks later. Pierre was grief-stricken, but with Faniry he settled down to running the vineyard. His family, and the lazy, idyllic days under a tropical sun, were gone forever. But he was very happily married, and he was very well-off. Perhaps, he reasoned, life in Bordeaux would not be so bad.

But he was wrong. It soon became obvious that Faniry was jealous. In Madagascar she had no match. In France she was jealous of everyone. Of the maids. Of the secretary. Even of the peasant girls who picked the grapes and giggled at her funny accent. She convinced herself that Pierre made love to each of them in turn.

She started with insinuations, simple, artless ones that Pierre hardly even recognized. Then she tried blunt accusation in the privacy of their bedroom. When he denied that, she resorted to violent, humiliating denouncements in the kitchens, the winery, the plantations. The angel that Pierre had married in Madagascar had become a termagant, blinded by jealousy. Nothing he did or said could help. Often, she would refuse to speak for a week or more, and when at last she spoke it would only be to scream yet more abuse or swear again her intention to leave him. By the third vine-harvest it was obvious to everyone that they loathed each other.

One Friday evening, Pierre was down in the winery, working on a new electric winepress. He was alone. The grape-pickers had left. Suddenly the door opened and Faniry entered, excessively made up. She walked straight up to Pierre, flung her arms around his neck, and pressed herself against him. Even above the fumes from the pressed grapes he could smell that she had been drinking.

"Darling," she sighed, "what shall we do?"

He badly wanted her, but all the past insults and humiliating scenes welled up inside him. He pushed her away.

"But, darling, I'm going to have a baby."

"Don't be absurd. Go to bed! You're drunk. And take that paint off. It makes you look like a tart."

Faniry's face blackened, and she threw herself at him with new accusations. He had never cared for her. He cared only about sex. He was obsessed with it. And with white women. But the women in France, the white women, they were the tarts, and he was welcome to them. She snatched a knife from the wall and lunged at him with it. She was in tears, but it took all his strength to keep the knife from his throat. Eventually he pushed her off, and she stumbled towards the winepress. Pierre stood, breathing heavily, as the screw of the press caught at her hair and dragged her in. She screamed, struggling to free herself. The screw bit slowly into her shoulder and she screamed again. Then she fainted, though whether from the pain or the fumes he was not sure. He looked away until a sickening sound told him it was over. Then he raised his arm and switched the current off.

The guests shuddered visibly and de Gruse paused in his story.

"Well, I won't go into the details at table," he said. "Pierre fed the rest of the body into the press and tidied up. Then he went up to the house, had a bath, ate a meal, and went to bed. The next day, he told everyone Faniry had finally left him and gone back to Madagascar. No-one was surprised."

He paused again. His guests sat motionless, their eyes turned towards him.

"Of course," he continued, "Sixty-five was a bad year for red Bordeaux. Except for Pierre's. That was the extraordinary thing. It won award after award, and nobody could understand why."

The general's wife cleared her throat.

"But, surely," she said, "you didn't taste it?"

"No, I didn't taste it, though Pierre did assure me his wife had lent the wine an incomparable aroma."

"And you didn't, er, buy any?" asked the general.

"How could I refuse? It isn't every day that one finds such a pedigree."

There was a long silence. The Dutchman shifted awkwardly in his seat, his glass poised midway between the table and his open lips. The other guests looked around uneasily at each other. They did not understand.

"But look here, Gruse," said the general at last, "you don't mean to tell me we're drinking this damned woman now, d'you?"

De Gruse gazed impassively at the Englishman.

"Heaven forbid, General," he said slowly. "Everyone knows that the best vintage should always come first."

By Josef Essberger
Winepress Comments
Winepress Vocabulary

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

The WinepressA short story by Josef Essberger"You don't have to be French to enjoy a decent red wine," Charles Jousselin de Gruse used to tell his foreign guests whenever he entertained them in Paris. "But you do have to be French to recognize one," he would add with a laugh.After a lifetime in the French diplomatic corps, the Count de Gruse lived with his wife in an elegant townhouse on Quai Voltaire. He was a likeable man, cultivated of course, with a well-deserved reputation as a generous host and an amusing raconteur.This evening's guests were all European and all equally convinced that immigration was at the root of Europe's problems. Charles de Gruse said nothing. He had always concealed his contempt for such ideas. And, in any case, he had never much cared for these particular guests.The first of the red Bordeaux was being served with the veal, and one of the guests turned to de Gruse."Come on, Charles, it's simple arithmetic. Nothing to do with race or colour. You must've had bags of experience of this sort of thing. What d'you say?""Yes, General. Bags!"Without another word, de Gruse picked up his glass and introduced his bulbous, winey nose. After a moment he looked up with watery eyes."A truly full-bodied Bordeaux," he said warmly, "a wine among wines."The four guests held their glasses to the light and studied their blood-red contents. They all agreed that it was the best wine they had ever tasted.หนึ่งมาไฟสีขาวเล็กน้อยบริเวณรเดส์ และ จากหน้าต่างชั้น 1 ที่คุณสามารถดูสว่างสดใส bateaux-mouches ผ่านอาร์เชสของ Carrousel ดูสะพาน ฝ่ายที่ย้ายบนจานเกมเสิร์ฟพร้อม claret คึกคักมากขึ้น"สามารถคุณจินตนาการ ขอเด Gruse เป็น claret ถูก poured "ที่ มีคนเสิร์ฟไวน์ที่พวกเขารู้อะไรจริง หรือไม่""จริง ๆ หรือ" กล่าวว่า แขก นักการเมืองเยอรมันอย่างใดอย่างหนึ่ง"ส่วนตัว ก่อนฉัน uncork ขวด ชอบรู้อะไรมัน""แต่อย่างไร ว่าทุกคนสามารถมั่นใจได้หรือไม่""ผมชอบล่ารอบไร่องุ่น ใช้สถานที่นี้เคยไปในบอร์โดซ์ ผมรู้ว่า winegrower มีตัว ซึ่งเป็นวิธีที่จะรู้ว่าสิ่งที่คุณกำลังดื่ม""เรื่องของสายเลือด ชาร์ลส์ กล่าวว่า นักการเมืองอื่น ๆ"คนนี้ ต่อเด Gruse ว่าไม่ได้พูดที่ Dutchman "เสมอให้คุณเรื่องหลังไวน์ของเขา หนึ่งในนั้นเคยได้ยินเรื่องราวสุดพิเศษ เราได้ ชิม ในไวน์ของเขา และเรามาถึงถังที่ทำให้เขาหน้าบึ้ง เขาถามถ้า ฉันตกลงกับเขาว่า บอร์โดซ์แดงเป็นไวน์ที่ดีที่สุดในโลก ตกลงแน่นอน แล้ว เขาทำยอดแปลกประหลาด" 'ไวน์ในถังนี้ เขากล่าวว่า และมีน้ำตาอยู่ในตา, ' เป็นวินเทจที่สุดในโลก แต่มันเริ่มต้นชีวิตจากประเทศที่มีปลูกกัน ' "เดอ Gruse หยุดชั่วคราวเพื่อตรวจสอบว่า แขกของเขากำลังเปิดให้บริการ"Well?" said the Dutchman.De Gruse and his wife exchanged glances."Do tell them, mon chéri," she said.De Gruse leaned forwards, took another sip of wine, and dabbed his lips with the corner of his napkin. This is the story he told them.At the age of twenty-one, Pierre - that was the name he gave the winegrower - had been sent by his father to spend some time with his uncle in Madagascar. Within two weeks he had fallen for a local girl called Faniry, or "Desire" in Malagasy. You could not blame him. At seventeen she was ravishing. In the Malagasy sunlight her skin was golden. Her black, waist-length hair, which hung straight beside her cheeks, framed large, fathomless eyes. It was a genuine coup de foudre, for both of them. Within five months they were married. Faniry had no family, but Pierre's parents came out from France for the wedding, even though they did not strictly approve of it, and for three years the young couple lived very happily on the island of Madagascar. Then, one day, a telegram came from France. Pierre's parents and his only brother had been killed in a car crash. Pierre took the next flight home to attend the funeral and manage the vineyard left by his father.Faniry followed two weeks later. Pierre was grief-stricken, but with Faniry he settled down to running the vineyard. His family, and the lazy, idyllic days under a tropical sun, were gone forever. But he was very happily married, and he was very well-off. Perhaps, he reasoned, life in Bordeaux would not be so bad.แต่เขาก็ไม่ถูกต้อง มันจนกลายเป็นชัดเจนว่า Faniry ถูกอิจฉา ในมาดากัสการ์ เธอมีไม่ตรงกัน ในฝรั่งเศส เขาได้ตามปรารถนาทุกคน ของแม่บ้าน ของเลขานุการ แม้ของหญิงชาวนา ที่เลือกองุ่น และกระดี๊กระด๊าไปที่เธอเน้นตลก เธอมั่นใจตัวเอง Pierre ที่รักทำไว้เปิดในเธอเริ่ม ด้วย insinuations ง่าย คนไร้มารยาที่ Pierre แทบไม่ได้รับการยอมรับ แล้ว เธอพยายามกล่าวหาทื่อในส่วนของห้องนอนของพวกเขา เมื่อเขาปฏิเสธว่า เธอ resorted การ denouncements รุนแรง อัปยศในครัว ไวน์ที่ สวน เทวดาที่ Pierre ได้แต่งงานในมาดากัสการ์ได้กลายเป็น แบบ termagant มองไม่เห็น โดยพระ อะไรเขาไม่ได้ หรือว่า อาจช่วยได้ มักจะ เธอจะปฏิเสธที่จะพูดอย่างน้อยสัปดาห์ และเมื่อในที่สุด เธอพูด มันเท่านั้นจะร้องยังละเมิดเพิ่มเติม หรือสาบานอีกนางตั้งใจจะปล่อยให้เขา โดยสามเถาวัลย์เวสท์ ได้ชัดเจนทุกคนว่า พวกเขา loathed กันเย็นวันศุกร์หนึ่ง Pierre ได้ลงในไวน์ ทำงานบน winepress การไฟฟ้าใหม่ เขาเป็นคนเดียว องุ่นขับได้จากไป ทันใดนั้นประตูเปิด และ Faniry ป้อน ประกอบมากเกินไป เธอเดินตรงถึง Pierre ส่วนใหญ่แขนรอบคอเขา และกดตัวเองกับเขา แม้เหนือควันจากองุ่นกด เขาได้กลิ่นที่เธอก็ได้ดื่ม"ดาร์ลิ่ง เธอถอนหายใจ "จะเราทำอะไรได้บ้าง"เขาไม่ต้องการเธอ แต่ทั้งหมดผ่านมาดูหมิ่น และอัปยศฉาก welled ภายในเขา เขาผลักเธอออกไป"แต่ ดาร์ลิ่ง ฉันจะมีลูก""ไม่ได้ไร้สาระ เข้านอน! คุณกำลังเมา และใช้สีที่ออก มันทำให้คุณดูเหมือนเป็นทาร์ท"ของ Faniry หน้ามืด และเธอโยนตัวเองที่เขา มีข้อกล่าวหาใหม่ นอกจากนี้เขาไม่ได้ดูแลเธอ เขาดูแลเฉพาะเรื่องเพศ เขามีความหลังกับ และผู้หญิงสีขาว แต่ผู้หญิงในประเทศฝรั่งเศส ผู้หญิง สีขาวพวก tarts และเขาไม่ต้อนรับพวกเขา เธอกระชากมีดจากผนัง และ lunged ที่เขามี เธอน้ำตา แต่ใช้กำลังทั้งหมดเพื่อให้มีดคอของเขา ในที่สุดเขาผลักเธอออก และเธอ stumbled ต่อ winepress Pierre ยืน หายใจหนัก สกรูกดจับที่ผมของเธอ และลากเธอในนั้น เธอกรีดร้อง ดิ้นรนจะฟรีตัวเอง สกรูบิตช้าลงไหล่ของเธอ และเธอกรีดร้องอีกครั้ง แล้ว เธอเป็น แต่ว่าจากความเจ็บปวดหรือควันกำลังไม่แน่ใจว่า เขามองไปจนเสียง sickening บอกก็ได้ แล้วเขายกแขนของเขา และปิดปัจจุบันระยะที่ shuddered และ Gruse เดอหยุดชั่วคราวในเรื่องของเขา"ดี ฉันจะไม่ไปลงรายละเอียดในตาราง เขากล่าวว่า "Pierre ได้รับส่วนเหลือของร่างกายกด ก tidied ค่า แล้วเขาไปขึ้นบ้าน มีน้ำ กินอาหาร และเข้านอน ในวันถัดไป เขาบอกทุกคน Faniry สุดท้ายทิ้งเขา และกลับไปมาดากัสการ์ ไม่มีใครประหลาดใจ"เขาหยุดชั่วคราวอีกครั้ง แขกของเขานั่งนิ่ง ตาหันไปทางเขา
"Of course," he continued, "Sixty-five was a bad year for red Bordeaux. Except for Pierre's. That was the extraordinary thing. It won award after award, and nobody could understand why."

The general's wife cleared her throat.

"But, surely," she said, "you didn't taste it?"

"No, I didn't taste it, though Pierre did assure me his wife had lent the wine an incomparable aroma."

"And you didn't, er, buy any?" asked the general.

"How could I refuse? It isn't every day that one finds such a pedigree."

There was a long silence. The Dutchman shifted awkwardly in his seat, his glass poised midway between the table and his open lips. The other guests looked around uneasily at each other. They did not understand.

"But look here, Gruse," said the general at last, "you don't mean to tell me we're drinking this damned woman now, d'you?"

De Gruse gazed impassively at the Englishman.

"Heaven forbid, General," he said slowly. "Everyone knows that the best vintage should always come first."

By Josef Essberger
Winepress Comments
Winepress Vocabulary

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

บ่อย่ำองุ่น

เรื่องราวสั้นโดยโจเซฟ essberger

" คุณ ไม่ ได้ เป็น ภาษาฝรั่งเศส เพลิดเพลินกับไวน์ที่ดีสีแดง " ชาร์ลส์ เดอ gruse jousselin เคยบอกกับแขกต่างประเทศของเขา เมื่อเขาทำให้พวกเขาในปารีส” แต่คุณต้องเป็นฝรั่งเศสต้องรู้จักหนึ่ง " เขาจะใส่กับหัวเราะ

หลังจากชีวิตในคณะทูตฝรั่งเศสนับ เดอ gruse อาศัยอยู่กับภรรยาของเขาในทาวเฮาส์หรูบน Quai Voltaire . เขาเป็นคนที่น่าคบหา มีแน่นอนที่มีชื่อเสียงสมควรเป็นโฮสใจดีและ raconteur สนุก

ตอนเย็นนี้แขกทั้งหมด ยุโรปและเท่าเทียมกัน เชื่อว่าอพยพอยู่ที่รากของปัญหาของยุโรป . ชาร์ล เดอ gruse บอกว่าไม่มีอะไรเขามักจะแฝงการดูถูกความคิดดังกล่าว และในกรณีใด ๆ เขาไม่เคยมากดูแลแขกเหล่านี้โดยเฉพาะ . . . . . .

ครั้งแรกของบอร์โดสีแดงถูกเสิร์ฟกับเนื้อลูกวัวและแขกคนหนึ่งกลายเป็น de gruse

" ไม่เอาน่า ชาร์ล มันเป็นคณิตศาสตร์อย่างง่าย ไม่เกี่ยวกับการแข่งขัน หรือสี คุณต้องมีกระเป๋าของประสบการณ์ของการจัดเรียงของสิ่งนี้ คุณพูดถึงอะไร ?

" ครับ ท่านนายพลกระเป๋า !

ไม่มีคำพูดอื่น เดอ gruse หยิบแก้วของเขาและแนะนำจมูก winey ของเขาบวมเป่ง , . หลังจากช่วงเวลาที่เขามองดูด้วยตาแฉะ

" บอร์โดฉกรรจ์อย่างแท้จริง " เขาพูดอย่างอบอุ่น " ไวน์ของไวน์ "

ของแขกทั้งสี่ถือแก้วแสง และ เรียน เลือดสีแดง เนื้อหา พวกเขาทั้งหมดตกลงกันว่ามันเป็นไวน์ที่ดีที่สุดที่พวกเขาเคยได้ลิ้มรส .

หนึ่งโดยหนึ่งเล็ก ๆน้อย ๆที่ไฟขาวพร้อมอวนมา และจากชั้นล่างของ Windows คุณสามารถดูสว่างจ้าเมืองนิวยอร์ก , mouches ผ่านโค้งของ Pont du Carrousel พรรคย้ายไปอาหารเกมเสิร์ฟพร้อมกับเลือดแข็งแรงมากขึ้น

" คุณสามารถจินตนาการ " ถาม เดอ gruse เป็นสีแดงอมม่วงถูกเท ," ว่ามีคนที่ยังเสิร์ฟไวน์ที่พวกเขารู้อะไรเกี่ยวกับ ?

" จริงๆนะ ? " กล่าวว่าหนึ่งในแขก นักการเมืองเยอรมัน

" เป็นการส่วนตัว ก่อนที่จะดึงจุกออกขวด ฉันชอบที่จะรู้ว่าสิ่งที่อยู่ในมัน . "

" แต่อย่างไร ใครจะแน่ใจ ?

" ผมชอบล่ารอบไร่องุ่น ใช้สถานที่นี้ผมเคยเข้าเยี่ยมชมในฝรั่งเศส . ฉันต้องรู้ winegrower ที่นั่นเองนั่นคือวิธีที่จะทราบว่าสิ่งที่คุณกำลังดื่ม "

" เรื่องของสายเลือด ชาร์ล กล่าวว่านักการเมืองอื่น ๆ

" เพื่อน " อย่างต่อเนื่อง เดอ gruse ราวกับว่าเจ้าไม่ได้พูด " เสมอให้คุณเบื้องหลังไวน์ของเขา หนึ่งในนั้นคือเรื่องที่พิเศษที่สุดที่ฉันเคยได้ยิน เราชิมในโรงงานของเขา และเราจะมาเป็นถัง ที่ทำให้เขาหน้าบึ้งเขาถามว่าผมเห็นด้วยกับเขา ไวน์แดงไวน์ที่ดีที่สุดในโลก แน่นอนครับ ผมเห็นด้วย แล้วเขาให้งบที่แปลก

" ' ไวน์ในถัง ' เขาพูดและมีคราบน้ำตาในดวงตาของเขา เป็นเหล้าองุ่นที่ดีที่สุดในโลก แต่มันก็เป็นการเริ่มต้นของชีวิต ไกลจากประเทศที่ถูกโต ' "

de gruse หยุดชั่วคราวเพื่อตรวจสอบว่าแขกของเขาถูกเสิร์ฟ

" ดี ?" บอกว่า ฟลายอิ้ง ดัทช์แมน

de gruse และภรรยาของเขาสบตากัน

" บอกพวกเขา มอญ Ch éริ , " เธอกล่าว .

de gruse เอนตัวไปข้างหน้า เอาอีก จิบไวน์ และ dabbed ริมฝีปากของเขากับมุมของผ้าเช็ดปากของเขา นี่คือเรื่องราวที่เขาบอกว่า

อายุยี่สิบเอ็ด ปิแอร์ - นั่นเป็นชื่อที่เขาให้ winegrower - ถูกส่งโดยพ่อของเขาใช้เวลากับลุงของเขาในมาดากัสการ์ภายในสองสัปดาห์ เขาตกหลุมรักสาวท้องถิ่นเรียก faniry หรือ " ปรารถนา " ในประเทศ . คุณไม่สามารถตำหนิเขา ที่อายุ 17 เธอเอาใหม่ ในแสงแดดมาลากาซี ผิวของเธอเป็นสีทอง เธอดำ ผมยาว เอวที่แขวนตรงข้างแก้ม ล้อมกรอบดวงตา fathomless ขนาดใหญ่ . มันคือของแท้รัฐประหารเดอ foudre สำหรับทั้งสองของพวกเขา ภายในห้าเดือนที่พวกเขาแต่งงานกันfaniry ไม่มีครอบครัว แต่พ่อแม่เราก็ออกมาจากฝรั่งเศส สำหรับงานแต่งงาน ถึงแม้ว่าพวกเขาไม่ได้อย่างเคร่งครัด ยอมรับมัน และปีที่สามคู่หนุ่มสาวที่อาศัยอยู่อย่างมีความสุขบนเกาะของมาดากัสการ์ แล้ววันหนึ่ง โทรเลขมาจากฝรั่งเศส ปิแอร์ พ่อแม่ และพี่ชายของเขาได้ถูกฆ่าตายในรถชนปิแอร์ เอาบ้านเครื่องบิน ไปร่วมงานศพและจัดการไร่ทิ้งโดยพ่อของเขา

faniry ตาม สองสัปดาห์ต่อมา ปิแอร์กำลังเศร้าโศก แต่ faniry เขาตัดสินลงไปทำงานที่ไร่องุ่น ครอบครัวของเขา และขี้เกียจ งดงามวันภายใต้ดวงอาทิตย์ในเขตร้อนก็หายไปตลอดกาล แต่เขาแต่งงานอย่างมีความสุขมาก และเขารู้สึกที่ดีมากๆ บางที เขาอาจจะคิดชีวิตในฝรั่งเศสจะไม่แย่

แต่เขาผิด ไม่นานมันก็กลายเป็นที่เห็นได้ชัดว่า faniry อิจฉา ในมาดากัสการ์ เธอไม่มีการแข่งขัน ในฝรั่งเศสเธออิจฉาทุกคน ของแม่บ้าน ของเลขา แม้แต่ชาวนาสาวที่เลือกองุ่นและหัวเราะคิกคักที่เน้นตลกของเธอ เธอเชื่อว่า ตัวเองว่า ปิแอร์ ร่วมรักกับแต่ละของพวกเขาในการเปิด

เธอเริ่ม insinuations ง่าย ๆ