In the late 1960s, at the height of

In the late 1960s, at the height of the Keynesian consensus, Milton Friedman (1968) and Edmund Phelps (1968) provided a devastating critique of one of the most famous relationships in macroeconomics, namely, the hypothesis that there is a stable, long-run trade-off between inflation (a nominal variable) and unemployment (a real variable).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ในช่วงปลายทศวรรษ 1960 ที่สูงของสำนักเคนส์มติ มิลตันฟรีดแมน (1968) และวางเฟ้ลปส์ (1968) ให้ทำลายล้างการวิจารณ์ของหนึ่งความสัมพันธ์มีชื่อเสียงในเศรษฐศาสตร์มหภาค คือ สมมติฐานว่ามีความมั่นคง ระยะยาวปิดระหว่างอัตราเงินเฟ้อ (ตัวแปรกำหนด) และอัตราการว่างงาน (ตัวแปรจริง)

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในช่วงปลายปี 1960 ที่สูงของฉันทามติของเคนส์ที่ Milton Friedman (1968) และเอ๊ดมันด์เฟลป์ส (1968) ที่มีการวิจารณ์การทำลายล้างของหนึ่งในความสัมพันธ์ที่มีชื่อเสียงที่สุดในมหภาคคือสมมติฐานที่ว่ามีความมั่นคงในระยะยาว วิ่งค้าระหว่างอัตราเงินเฟ้อ (ตัวแปรที่ระบุ) และการว่างงาน (ตัวแปรจริง)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ในปลายทศวรรษที่ 1960 ที่ความสูงของมติของ มิลตัน ฟรีดแมน ( 1968 ) และเอ็ดมันด์ เฟลป์ส ( 2511 ) มีการวิจารณ์รุนแรงของหนึ่งในความสัมพันธ์ที่มีชื่อเสียงที่สุดในเศรษฐกิจมหภาค ได้แก่ สมมติฐานว่ามีเสถียรภาพ ในระยะยาวการแลกเปลี่ยนระหว่างอัตราเงินเฟ้อ ( ตัวแปรตาม ) และการว่างงาน ( ตัวแปร ) .