Results and DiscussionThe ranges of

Results and Discussion
The ranges of water quality parameters recorded in the experimental ponds for the duration of the experiment were: salinity: 10-18 ppt; temperature: 26-31º C; pH: 7.5-8.7 and dissolved oxygen: 4.0 7.9 mg/l. These ranges were generally within acceptable levels for mud crab fattening (Cholik and Hanafi 1992).
In encircled earthen area, crabs started to be fattened after 14 days of stocking and at 16 days all the fattened crabs were harvested from the pond but in case of cage crabs started to be fattened from 10 days and finished at 12 days of stocking. So the fattening duration was shorter in cages than the encircled earthen area. In the present research, F1 category of fattened crabs was found 87.5% in cage followed by 73.75% in encircled earthen area (Table 1). At the end of the experiment, survival rate of crab was found 93.75 ± 6.25% in cages, whereas in earthen pond it was 86.12 ± 2.16% (Table 1). The difference of survival rate was not statistically significant. Rattanachote and Dangwatanakul (1992) observed the mud crab fattening practice in earthen pond in Surat Thani province of Thailand and reported 85.20 % of survival rate and 93.77% production rate. The lower survival rate in encircled earthen pond could be due to the cannibalistic nature of mud crab. Mortality due to cannibalism has been widely documented (Iversen 1986). DA, Region VI (1988) used bamboo cage battery (with several small compartments or cubicles to accommodate a single crab per compartment) for mud crab fattening and recorded a survival of 87% which was lower than the present study. Kuntiyo (1992) showed a weight increment of 23 to 37 g and survival of 80-100%, 35 days after stocking in net cage battery. In Vietnamese intensive farming of mud crab, the stocking density was 1-1.5/m2, achieving 1.5t/ha for each crop. After 4-6 months, the crabs achieved an average weight of 300-450g and fed with trash fish and molluscs. (Thach, 2004). Escritor (1972) concluded that cannibalism and the burrowing habitat of S. serrata should be controlled to minimize losses and to make the crab culture profitable. Survival in pond culture is generally lower as a result of cannibalism and escape (Liong 1992).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ผลและการสนทนามีช่วงของพารามิเตอร์คุณภาพน้ำในบ่อทดลองบันทึกการทดลอง: เค็ม: ppt 10-18 อุณหภูมิ: 26-31º C pH: 7.5-8.7 และออกซิเจนละลาย: 4.0 7.9 mg/l ช่วงนี้ได้โดยทั่วไปในระดับที่ยอมรับสำหรับปูเลี่ยน (Cholik และ Hanafi 1992) บริเวณล้อมรอบคอ ปูเริ่มจะอ้วนพีหลังจาก 14 วัน ของมิติ และ 16 วันปูอ้วนพีทั้งหมดถูกเก็บเกี่ยว จากบ่อ แต่ใน กรณีของกรงปูเริ่มจะอ้วนพีจาก 10 วัน และสิ้นสุดที่วันที่ 12 ของมิติ ดังนั้น ระยะเวลา fattening ได้สั้นในกรงมากกว่าบริเวณคอ encircled ในปัจจุบันการวิจัย ประเภท F1 ของปูอ้วนพีพบ 87.5% ในกรงตาม 73.75% บริเวณล้อมรอบเป็น (ตาราง 1) เมื่อสิ้นสุดการทดลอง อัตรารอดของปูที่พบ 93.75 ± 6.25% ในกรง ในขณะที่ในบ่อกระถาง ก็ 86.12 ± 2.16% (ตารางที่ 1) ความแตกต่างของอัตราการอยู่รอดอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติไม่ได้ Rattanachote และ Dangwatanakul (1992) พบปูเลี่ยนปฏิบัติในจังหวัดสุราษฏร์ธานีเป็นบ่อโคลน และรายงาน 85.20% อัตรารอดและอัตราการผลิต 93.77% อัตรารอดตายต่ำกว่าในล้อมรอบบ่อกระถางอาจเป็น เพราะธรรมชาติของปู cannibalistic การตายเนื่องจาก cannibalism ได้รับกันอย่างแพร่หลายจัด (Iversen 1986) ดา ภูมิภาค VI (1988) ใช้แบตเตอรี่กรงไม้ไผ่ (มีช่องเล็กหลายหรือ cubicles เพื่อปูเดียวต่อช่อง) สำหรับการโคลนปูเลี่ยน และบันทึกการอยู่รอดของ 87% ซึ่งต่ำกว่าการศึกษาปัจจุบัน Kuntiyo (1992) พบว่าการเพิ่มน้ำหนักของ g 23-37 และรอดตาย 80-100%, 35 วันหลังจากการเก็บสต็อกในกรงสุทธิแบตเตอรี่ ในการทำฟาร์มแบบเร่งรัดเวียดนามของปู มิติความหนาแน่นคือ 1-1.5/m2 บรรลุ 1.5t / ฮา สำหรับพืชแต่ละ หลังจาก 4-6 เดือน ปูได้เป็นน้ำหนักเฉลี่ยของ 300-450 กรัม และเลี้ยงปลาขยะและมอลลัสกา (Thach, 2004) Escritor (1972) สรุปว่า cannibalism และอยู่อาศัย burrowing ของตาเทอร์เรซ S. ควรถูกควบคุม เพื่อลดความสูญเสีย และทำให้วัฒนธรรมปูมีกำไร อยู่รอดในบ่อวัฒนธรรมโดยทั่วไปต่ำจาก cannibalism และหลบหนี (Liong 1992) ได้

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ผลและการอภิปราย
ช่วงคุณภาพน้ำพารามิเตอร์บันทึกในบ่อทดลองสำหรับระยะเวลาของการทดลอง : 3 : 10-18 ppt อุณหภูมิ : 26-31 º C ; M : 7.5-8.7 และปริมาณออกซิเจนที่ละลายในน้ำ : 4.0 7.9 มิลลิกรัมต่อลิตร ช่วงเหล่านี้โดยทั่วไปในระดับที่ยอมรับได้สำหรับการขุนปูทะเล ( cholik และ ฮานาฟี พ.ศ. 2535 )
ในพื้นที่ดินล้อมรอบ ,ปูเริ่มจะอ้วนหลังของถุงน่อง 14 วันและ 16 วัน ปูอ้วนทั้งหมดเก็บจากบ่อ แต่ในกรณีของปูกรงเริ่มจะอ้วนจาก 10 วัน และเสร็จสิ้นในวันที่ 12 ของถุงน่อง ดังนั้น ระยะเวลาก็สั้นขุนในกรงกว่าดินล้อมรอบพื้นที่ งานวิจัย , F1 ประเภทอ้วน ปู พบว่าร้อยละ 87.5 ในกรงตาม 7375% ในล้อมบ่อ พื้นที่ ( ตารางที่ 1 ) เมื่อสิ้นสุดการทดลอง อัตราการรอดตายของปูที่พบเกิน± 6.25 ในกระชังในบ่อดิน ในขณะที่มัน 86.12 ± 2.16 % ( ตารางที่ 1 ) ความแตกต่างของอัตราการรอดชีวิตอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ และ rattanachote dangwatanakul ( 1992 ) สังเกตปูทะเลขุนการปฏิบัติในบ่อดินใน จ. สุราษฎร์ธานี ของ ไทย และรายงาน 8520% ของอัตราการรอดตายและอัตราการผลิต 93.77 % ลดอัตราการรอดตายในล้อมบ่อดิน อาจเป็นเพราะธรรมชาติ cannibalistic ปูโคลน อัตราการตายเนื่องจากการกินกันเองได้รับการบันทึกไว้อย่างกว้างขวาง ( อีเวอร์เซิ่น 1986 ) ดาเขต 6 ( 1988 ) ใช้แบตเตอรี่กรงไม้ไผ่ ( ที่มีช่องเล็กๆ หลายแห่งเพื่อรองรับเดียวหรือปูต่อช่อง ) ปูทะเลขุนและอัตราการรอดของ 87 % ซึ่งต่ำกว่าการศึกษาปัจจุบัน kuntiyo ( 1992 ) พบว่ามีน้ำหนักเพิ่มจาก 23 37 กรัม และความอยู่รอดของ 80-100 % 35 วัน หลังจากปล่อยในกรงแบตเตอรี่แห ในการเพาะปลูกแบบเวียดนามปูโคลนมีความหนาแน่นอยู่ 1-1.5/m2 บรรลุ 1.5t/ha สำหรับแต่ละปี หลังจาก 4-6 เดือน ปูบรรลุน้ำหนักเฉลี่ย 300-450g และเลี้ยงกับปลา และหอย . ( แทช , 2004 ) escritor ( 1972 ) สรุปได้ว่า การสมสู่กับโพรงที่อยู่อาศัยของสหรัฐอเมริกา ในที่ควรจะควบคุมเพื่อลดการขาดทุน และให้ปูวัฒนธรรมกําไรการอยู่รอดในบ่อเลี้ยงโดยทั่วไปลดลงเป็นผลของการกินกันเองและหลบหนี ( Liong 1992 )