The winter of 1892 was darkened by

The winter of 1892 was darkened by the one cloud in my childhood's bright sky. Joy deserted my heart, and for a long, long time I lived in doubt, anxiety and fear. Books lost their charm for me, and even now the thought of those dreadful days chills my heart. A little story called "The Frost King," which I wrote and sent to Mr. Anagnos, of the Perkins Institution for the Blind, was at the root of the trouble. In order to make the matter clear, I must set forth the facts connected with this episode, which justice to my teacher and to myself compels me to relate.*

I wrote the story when I was at home, the autumn after I had learned to speak. We had stayed up at Fern Quarry later than usual. While we were there, Miss Sullivan had described to me the beauties of the late foliage, and it seems that her descriptions revived the memory of a story, which must have been read to me, and which I must have unconsciously retained. I thought then that I was "making up a story," as children say, and I eagerly sat down to write it before the ideas should slip from me. My thoughts flowed easily; I felt a sense of joy in the composition. Words and images came tripping to my finger ends, and as I thought out sentence after sentence, I wrote them on my braille slate. Now, if words and images come to me without effort, it is a pretty sure sign that they are not the offspring of my own mind, but stray waifs that I regretfully dismiss. At that time I eagerly absorbed everything I read without a thought of authorship, and even now I cannot be quite sure of the boundary line between my ideas and those I find in books. I suppose that is because so many of my impressions come to me through the medium of others' eyes and ears.

When the story was finished, I read it to my teacher, and I recall now vividly the pleasure I felt in the more beautiful passages, and my annoyance at being interrupted to have the pronunciation of a word corrected. At dinner it was read to the assembled family, who were surprised that I could write so well. Some one asked me if I had read it in a book.

This question surprised me very much; for I had not the faintest recollection of having had it read to me. I spoke up and said, "Oh, no, it is my story, and I have written it for Mr. Anagnos."

Accordingly I copied the story and sent it to him for his birthday. It was suggested that I should change the title from "Autumn Leaves" to "The Frost King," which I did. I carried the little story to the post-office myself, feeling as if I were walking on air. I little dreamed how cruelly I should pay for that birthday gift.

Mr. Anagnos was delighted with "The Frost King," and published it in one of the Perkins Institution reports. This was the pinnacle of my happiness, from which I was in a little while dashed to earth. I had been in Boston only a short time when it was discovered that a story similar to "The Frost King," called "The Frost Fairies" by Miss Margaret T. Canby, had appeared before I was born in a book called "Birdie and His Friends." The two stories were so much alike in thought and language that it was evident Miss Canby's story had been read to me, and that mine was--a plagiarism. It was difficult to make me understand this; but when I did understand I was astonished and grieved. No child ever drank deeper of the cup of bitterness than I did. I had disgraced myself; I had brought suspicion upon those I loved best. And yet how could it possibly have happened? I racked my brain until I was weary to recall anything about the frost that I had read before I wrote "The Frost King"; but I could remember nothing, except the common reference to Jack Frost, and a poem for children, "The Freaks of the Frost," and I knew I had not used that in my composition.

At first Mr. Anagnos, though deeply troubled, seemed to believe me. He was unusually tender and kind to me, and for a brief space the shadow lifted. To please him I tried not to be unhappy, and to make myself as pretty as possible for the celebration of Washington's birthday, which took place very soon after I received the sad news.

I was to be Ceres in a kind of masque given by the blind girls. How well I remember the graceful draperies that enfolded me, the bright autumn leaves that wreathed my head, and the fruit and grain at my feet and in my hands, and beneath all the gaiety of the masque the oppressive sense of coming ill that made my heart heavy.

The night before the celebration, one of the teachers of the Institution had asked me a question connected with "The Frost King," and I was telling her that Miss Sullivan had talked to me about Jack Frost and his wonderful works. Something I said made her think she detected in my words a confession that I did remember Miss Canby's story of "The Frost Fairies," and she laid her conclusions before Mr. Anagnos, although I had told her most emphatically that she was mistaken.

Mr. Anagnos, who loved me tenderly, thinking that he had been deceived, turned a deaf ear to the pleadings of love and innocence. He believed, or at least suspected, that Miss Sullivan and I had deliberately stolen the bright thoughts of another and imposed them on him to win his admiration. I was brought before a court of investigation composed of the teachers and officers of the Institution, and Miss Sullivan was asked to leave me. Then I was questioned and cross-questioned with what seemed to me a determination on the part of my judges to force me to acknowledge that I remembered having had "The Frost Fairies" read to me. I felt in every question the doubt and suspicion that was in their minds, and I felt, too, that a loved friend was looking at me reproachfully, although I could not have put all this into words. The blood pressed about my thumping heart, and I could scarcely speak, except in monosyllables. Even the consciousness that it was only a dreadful mistake did not lessen my suffering, and when at last I was allowed to leave the room, I was dazed and did not notice my teacher's caresses, or the tender words of my friends, who said I was a brave little girl and they were proud of me.

As I lay in my bed that night, I wept as I hope few children have wept. I felt so cold, I imagined I should die before morning, and the thought comforted me. I think if this sorrow had come to me when I was older, it would have broken my spirit beyond repairing. But the angel of forgetfulness has gathered up and carried away much of the misery and all the bitterness of those sad days.

Miss Sullivan had never heard of "The Frost Fairies" or of the book in which it was published. With the assistance of Dr. Alexander Graham Bell, she investigated the matter carefully, and at last it came out that Mrs. Sophia C. Hopkins had a copy of Miss Canby's "Birdie and His Friends" in 1888, the year that we spent the summer with her at Brewster. Mrs. Hopkins was unable to find her copy; but she has told me that at that time, while Miss Sullivan was away on a vacation, she tried to amuse me by reading from various books, and although she could not remember reading "The Frost Fairies" any more than I, yet she felt sure that "Birdie and His Friends" was one of them. She explained the disappearance of the book by the fact that she had a short time before sold her house and disposed of many juvenile books, such as old schoolbooks and fairy tales, and that "Birdie and His Friends" was probably among them.

The stories had little or no meaning for me then; but the mere spelling of the strange words was sufficient to amuse a little child who could do almost nothing to amuse herself; and although I do not recall a single circumstance connected with the reading of the stories, yet I cannot help thinking that I made a great effort to remember the words, with the intention of having my teacher explain them when she returned. One thing is certain, the language was ineffaceably stamped upon my brain, though for a long time no one knew it, least of all myself.

When Miss Sullivan came back, I did not speak to her about "The Frost Fairies," probably because she began at once to read "Little Lord Fauntleroy," which filled my mind to the exclusion of everything else. But the fact remains that Miss Canby's story was read to me once, and that long after I had forgotten it, it came back to me so naturally that I never suspected that it was the child of another mind.

In my trouble I received many messages of love and sympathy. All the friends I loved best, except one, have remained my own to the present time.

Miss Canby herself wrote kindly, "Some day you will write a great story out of your own head, that will be a comfort and help to many." But this kind prophecy has never been fulfilled. I have never played with words again for the mere pleasure of the game. Indeed, I have ever since been tortured by the fear that what I write is not my own. For a long time, when I wrote a letter, even to my mother, I was seized with a sudden feeling of terror, and I would spell the sentences over and over, to make sure that I had not read them in a book. Had it not been for the persistent encouragement of Miss Sullivan, I think I should have given up trying to write altogether.

I have read "The Frost Fairies" since, also the letters I wrote in which I used other ideas of Miss Canby's. I find in one of them, a letter to Mr. Anagnos, dated September 29, 1891, words and sentiments exactly like those of the book. At the time I was writing "The Frost King," and this letter, like many others, contains phrases which show that my mind was saturated with the story. I represent my teacher as saying to me of the golden autumn leaves, "Yes, they are beautiful enough to comfort us for the flight of summer"--an idea direct from Miss Canby's story.

This habit of assimilating what pleased me and giving it out again as my own appears in much of my early correspondence and my first attempts at writing. In a composition which I wrote about the old cities of Gre

I wrote the story when I was at home, the autumn after I had learned to speak. We had stayed up at Fern Quarry later than usual. While we were there, Miss Sullivan had described to me the beauties of the late foliage, and it seems that her descriptions revived the memory of a story, which must have been read to me, and which I must have unconsciously retained. I thought then that I was "making up a story," as children say, and I eagerly sat down to write it before the ideas should slip from me. My thoughts flowed easily; I felt a sense of joy in the composition. Words and images came tripping to my finger ends, and as I thought out sentence after sentence, I wrote them on my braille slate. Now, if words and images come to me without effort, it is a pretty sure sign that they are not the offspring of my own mind, but stray waifs that I regretfully dismiss. At that time I eagerly absorbed everything I read without a thought of authorship, and even now I cannot be quite sure of the boundary line between my ideas and those I find in books. I suppose that is because so many of my impressions come to me through the medium of others' eyes and ears.

When the story was finished, I read it to my teacher, and I recall now vividly the pleasure I felt in the more beautiful passages, and my annoyance at being interrupted to have the pronunciation of a word corrected. At dinner it was read to the assembled family, who were surprised that I could write so well. Some one asked me if I had read it in a book.

This question surprised me very much; for I had not the faintest recollection of having had it read to me. I spoke up and said, "Oh, no, it is my story, and I have written it for Mr. Anagnos."

Accordingly I copied the story and sent it to him for his birthday. It was suggested that I should change the title from "Autumn Leaves" to "The Frost King," which I did. I carried the little story to the post-office myself, feeling as if I were walking on air. I little dreamed how cruelly I should pay for that birthday gift.

Mr. Anagnos was delighted with "The Frost King," and published it in one of the Perkins Institution reports. This was the pinnacle of my happiness, from which I was in a little while dashed to earth. I had been in Boston only a short time when it was discovered that a story similar to "The Frost King," called "The Frost Fairies" by Miss Margaret T. Canby, had appeared before I was born in a book called "Birdie and His Friends." The two stories were so much alike in thought and language that it was evident Miss Canby's story had been read to me, and that mine was--a plagiarism. It was difficult to make me understand this; but when I did understand I was astonished and grieved. No child ever drank deeper of the cup of bitterness than I did. I had disgraced myself; I had brought suspicion upon those I loved best. And yet how could it possibly have happened? I racked my brain until I was weary to recall anything about the frost that I had read before I wrote "The Frost King"; but I could remember nothing, except the common reference to Jack Frost, and a poem for children, "The Freaks of the Frost," and I knew I had not used that in my composition.

At first Mr. Anagnos, though deeply troubled, seemed to believe me. He was unusually tender and kind to me, and for a brief space the shadow lifted. To please him I tried not to be unhappy, and to make myself as pretty as possible for the celebration of Washington's birthday, which took place very soon after I received the sad news.

I was to be Ceres in a kind of masque given by the blind girls. How well I remember the graceful draperies that enfolded me, the bright autumn leaves that wreathed my head, and the fruit and grain at my feet and in my hands, and beneath all the gaiety of the masque the oppressive sense of coming ill that made my heart heavy.

The night before the celebration, one of the teachers of the Institution had asked me a question connected with "The Frost King," and I was telling her that Miss Sullivan had talked to me about Jack Frost and his wonderful works. Something I said made her think she detected in my words a confession that I did remember Miss Canby's story of "The Frost Fairies," and she laid her conclusions before Mr. Anagnos, although I had told her most emphatically that she was mistaken.

Mr. Anagnos, who loved me tenderly, thinking that he had been deceived, turned a deaf ear to the pleadings of love and innocence. He believed, or at least suspected, that Miss Sullivan and I had deliberately stolen the bright thoughts of another and imposed them on him to win his admiration. I was brought before a court of investigation composed of the teachers and officers of the Institution, and Miss Sullivan was asked to leave me. Then I was questioned and cross-questioned with what seemed to me a determination on the part of my judges to force me to acknowledge that I remembered having had "The Frost Fairies" read to me. I felt in every question the doubt and suspicion that was in their minds, and I felt, too, that a loved friend was looking at me reproachfully, although I could not have put all this into words. The blood pressed about my thumping heart, and I could scarcely speak, except in monosyllables. Even the consciousness that it was only a dreadful mistake did not lessen my suffering, and when at last I was allowed to leave the room, I was dazed and did not notice my teacher's caresses, or the tender words of my friends, who said I was a brave little girl and they were proud of me.

As I lay in my bed that night, I wept as I hope few children have wept. I felt so cold, I imagined I should die before morning, and the thought comforted me. I think if this sorrow had come to me when I was older, it would have broken my spirit beyond repairing. But the angel of forgetfulness has gathered up and carried away much of the misery and all the bitterness of those sad days.

Miss Sullivan had never heard of "The Frost Fairies" or of the book in which it was published. With the assistance of Dr. Alexander Graham Bell, she investigated the matter carefully, and at last it came out that Mrs. Sophia C. Hopkins had a copy of Miss Canby's "Birdie and His Friends" in 1888, the year that we spent the summer with her at Brewster. Mrs. Hopkins was unable to find her copy; but she has told me that at that time, while Miss Sullivan was away on a vacation, she tried to amuse me by reading from various books, and although she could not remember reading "The Frost Fairies" any more than I, yet she felt sure that "Birdie and His Friends" was one of them. She explained the disappearance of the book by the fact that she had a short time before sold her house and disposed of many juvenile books, such as old schoolbooks and fairy tales, and that "Birdie and His Friends" was probably among them.

The stories had little or no meaning for me then; but the mere spelling of the strange words was sufficient to amuse a little child who could do almost nothing to amuse herself; and although I do not recall a single circumstance connected with the reading of the stories, yet I cannot help thinking that I made a great effort to remember the words, with the intention of having my teacher explain them when she returned. One thing is certain, the language was ineffaceably stamped upon my brain, though for a long time no one knew it, least of all myself.

When Miss Sullivan came back, I did not speak to her about "The Frost Fairies," probably because she began at once to read "Little Lord Fauntleroy," which filled my mind to the exclusion of everything else. But the fact remains that Miss Canby's story was read to me once, and that long after I had forgotten it, it came back to me so naturally that I never suspected that it was the child of another mind.

In my trouble I received many messages of love and sympathy. All the friends I loved best, except one, have remained my own to the present time.

Miss Canby herself wrote kindly, "Some day you will write a great story out of your own head, that will be a comfort and help to many." But this kind prophecy has never been fulfilled. I have never played with words again for the mere pleasure of the game. Indeed, I have ever since been tortured by the fear that what I write is not my own. For a long time, when I wrote a letter, even to my mother, I was seized with a sudden feeling of terror, and I would spell the sentences over and over, to make sure that I had not read them in a book. Had it not been for the persistent encouragement of Miss Sullivan, I think I should have given up trying to write altogether.

I have read "The Frost Fairies" since, also the letters I wrote in which I used other ideas of Miss Canby's. I find in one of them, a letter to Mr. Anagnos, dated September 29, 1891, words and sentiments exactly like those of the book. At the time I was writing "The Frost King," and this letter, like many others, contains phrases which show that my mind was saturated with the story. I represent my teacher as saying to me of the golden autumn leaves, "Yes, they are beautiful enough to comfort us for the flight of summer"--an idea direct from Miss Canby's story.

This habit of assimilating what pleased me and giving it out again as my own appears in much of my early correspondence and my first attempts at writing. In a composition which I wrote about the old cities of Gre

0/5000

จาก: -

เป็น: -

ผลลัพธ์ (ไทย) 1: [สำเนา]

คัดลอก!

ฤดูหนาวค.ศ. 1892 ได้มืดมัวไป ด้วยหนึ่งเมฆในท้องฟ้าสดใสของวัยเด็กของฉัน จอยร้างหัวใจของฉัน และระยะยาว ยาวเวลาผมอยู่ในข้อสงสัย ความวิตกกังวล และความกลัว หนังสือหายไปเสน่ห์ของฉัน และก็คิดว่าของนั้น dreadful chills หัวใจ เรื่องเล็ก ๆ ที่เรียกว่า "The Frost คิง ซึ่งผมเขียน และส่งไปยังนาย Anagnos สถาบันระบุวันสำหรับคนตาบอด ได้ที่รากของปัญหา เพื่อทำเรื่องล้าง ฉันต้องกำหนดไว้ข้อเท็จจริงกับตอนนี้ ร็อกที่ยุติธรรม เพื่อครูของฉัน และตัวเองให้สัมพันธ์กัน *

ผมเขียนเรื่องเมื่อโฮม ฤดูใบไม้ร่วงหลังจากที่ฉันได้เรียนรู้การพูด เราสะสมขึ้นที่เหมืองหินเฟิร์นช้ากว่าปกติ ขณะที่เรามี นางสาวซัลลิแวนได้อธิบายไว้เพื่อผมสวยงามของใบปลาย และดูเหมือนว่า คำอธิบายของเธอฟื้นความทรงจำของเรื่องราว ที่ต้องการอ่านให้ฉัน และฉันต้องได้รับสะสม ผมคิดแล้วว่า ผมคือ "ทำเรื่อง เป็นเด็กพูด และฉันกระหายนั่งลงเขียนก่อนคิดจะจัดส่งจาก ความคิดของฉันเกิดขึ้นง่าย ๆ ฉันรู้สึกว่าความรู้สึกของความสุขในองค์ประกอบ คำและรูปมาสะดุดกับปลายนิ้วของฉัน และเท่าที่คิดออกประโยคหลังประโยค ผมเขียนไว้บนกระดานชนวนเบรลล์ของฉัน ตอนนี้ ถ้าคำและรูปภาพมาให้ฉันโดยไม่พยายาม มันเป็นเครื่องลำยองแน่ใจว่าว่า จะไม่ลูกหลานของตัวเองจิตใจ แต่หลงทาง waifs regretfully ยกเลิก เวลาที่ผมกระหายดูดซึมทุกสิ่งทุกอย่างที่อ่านไม่คิดว่าของเสีย และแม้ตอนนี้ผมไม่แน่ใจว่าของเส้นเขตแดนระหว่างความคิดของฉันและที่พบในหนังสือ ฉันคิดว่า นั่นเป็น เพราะของความประทับใจของฉันมาให้ฉันผ่านสื่อของคนอื่นของตาและหู

เมื่อเสร็จสิ้นเรื่อง ฉันอ่านมันเพื่อครูของฉัน และฉันจำตอนนี้น่าฟังความสุขที่ฉันรู้สึกในทางเดินสวยงามมากขึ้น และความรำคาญของฉันที่ถูกขัดจังหวะให้ออกเสียงคำที่แก้ไข ที่ถูกอ่านครอบครัวประกอบอาหาร ที่ไม่ประหลาดใจที่สามารถเขียนได้ดี บางถามฉันถ้า ฉันได้อ่านมันในแบบหนังสือ

คำถามนี้ประหลาดใจฉันมาก สำหรับผมไม่เลือน faintest มี มันเกี่ยวกับฉัน ผมพูดขึ้น และกล่าว ว่า "โอ้ ไม่มี มันเป็นเรื่องของฉัน และฉันได้เขียนสำหรับนาย Anagnos"

ตามฉันคัดลอกเรื่อง และส่งให้เขาในวันเกิดของเขา เขาแนะนำว่า ผมควรเปลี่ยนชื่อจาก "ใบไม้" "เดอะ Frost คิง ซึ่งฉันไม่ ผมทำเรื่องไปยังสำนักงานหลังเล็ก ๆ เอง รู้สึกว่าฉันกำลังเดินบนอากาศ น้อยเลยว่า cruelly ควรจ่ายสำหรับของขวัญวันเกิดที่

นาย Anagnos มีความยินดีกับ "เดอะคิงน้ำแข็ง" และเผยแพร่ในรายงานระบุวันสถาบันหนึ่ง นี้คือมุ่งความสุขของฉัน ซึ่งผมในเล็กน้อยในขณะที่เส้นประเพื่อแผ่นดิน ผมเคยในบอสตันเวลาสั้น ๆ เท่านั้นเมื่อมันถูกค้นพบว่า มีปรากฏเรื่องราวคล้ายกับ "เดอะ Frost คิง เรียก"เดอะ Frost Fairies" โดยนางสาวมาร์กาเร็ตต. Canby ก่อนเกิดในหนังสือเรียกว่า"นกและเพื่อนของเขา" ชั้นสองเหมือนกันมากในการคิดและภาษาก็ชัดนางสาว Canby ของเรื่องเคยอ่านให้ฉัน และที่ฉัน เป็น - การโจรกรรมทางวรรณกรรมได้ มันยากที่จะทำให้ฉันเข้าใจนี้ แต่เมื่อผมไม่เข้าใจผมประหลาด และ grieved เด็กไม่เคยดื่มลึกของถ้วยรสขมกว่าผม มี disgraced ตัวเอง ผมได้นำความสงสัยตามที่ฉันรักที่สุด และยัง ว่าสามารถมันอาจจะเกิดขึ้น ฉัน racked สมองของฉันจนผมก็นึกอะไรเกี่ยวกับน้ำแข็งที่ได้อ่านก่อนผมเขียน "คิงน้ำแข็ง" แต่ฉันสามารถจำไม่ ยกเว้นการอ้างอิงทั่วไปแจ็คน้ำแข็ง และบทกลอนสำหรับเด็ก "เดอะ Freaks ของน้ำแข็ง และฉันรู้ว่า ฉันไม่ได้ใช้ในส่วนประกอบของฉัน

ที่แรกนาย Anagnos แม้ว่าปัญหาลึก ดูเหมือนจะ เชื่อว่าฉัน เขาถูกชำระปกติ และดีกับฉัน และพื้นที่ย่อ เงายก การเขาพยายามไม่ ให้มีความสุข และ เพื่อให้ตัวเองสวยที่สุดสำหรับการเฉลิมฉลองของวอชิงตันของวันเกิด ที่เกิดมาก เร็ว ๆ นี้หลังจากผมรับการเศร้าข่าว

ผมจะ เซเรสในแบบ masque โดยหญิงตาบอด วิธีที่ดีที่ผมจำ draperies สง่าที่ enfolded ฉัน ใบไม้สดใสที่ wreathed หัวของฉัน และผลไม้ และเมล็ดพืช ที่เท้าของฉัน และ ในมือของฉัน และ ใต้เบิกบานใจทั้งหมดของ masque ความกดขี่ของป่วยมาที่ทำให้หนักใจของฉัน

คืนก่อนงานเฉลิมฉลอง ครูสถาบันหนึ่งได้ถามคำถามเชื่อมโยงกับ "เดอะ Frost กษัตริย์,"แล้วผมบอกเธอว่า นางสาวซัลลิแวนได้คุยกับฉันแข็งแจ็คและผลงานยอดเยี่ยม สิ่งที่ผมพูดทำให้เธอคิดว่า เธอพบในคำพูดของฉันสารภาพว่า ผมไม่ได้จำเรื่อง "The Frost Fairies" นางสาว Canby และเธอวางบทสรุปของเธอก่อนที่นาย Anagnos แม้ว่าฉันได้บอกเธอสุดกึกก้องว่า เธอถูกดาวตามปกติ

นาย Anagnos ที่รักฉันละม่อม คิดว่า เคยหลอก เปิดหูหนวกไปศาลของความรักและความบริสุทธิ์ เขาเชื่อว่า หรือน้อย สงสัย ว่า นางสาวซัลลิแวนและจงใจขโมยความคิดสว่างอื่น และเก็บให้เขาชนะเขาชื่นชม ผมมาถึงก่อนศาลสอบสวนประกอบด้วยครูและเจ้าหน้าที่ของสถาบัน และนางสาวซัลลิแวนถูกถามให้ แล้ว ฉันถูกไต่สวน และ cross-questioned กับประจักษ์การที่กำหนดในส่วนของฉันผู้พิพากษาบังคับให้ยอมรับว่า ฉันจำไม่ได้ "เดอะ Frost Fairies" อ่านให้ฉัน ฉันรู้สึกในคำถามทุกข้อสงสัยและความสงสัยที่อยู่ในจิตใจของพวกเขา และฉัน รู้สึก เกินไป ว่า เพื่อนรักถูกมองที่ฉัน reproachfully แม้ว่าฉันอาจไม่ได้ใส่ทั้งหมดนี้เป็นคำ กดเลือดเกี่ยวกับหัวใจ thumping และฉันได้แทบ พูด ยกเว้นใน monosyllables แม้สติก็เพียงผิด dreadful ไม่ลดทุกข์ของฉัน และเมื่อครั้งสุดท้าย ที่ฉันได้รับอนุญาตให้ออกจากห้อง ฉันได้งุนงง และไม่สังเกต caresses ครูของฉัน หรือคำเงินของเพื่อน ใครว่า ผมสาวน้อย และพวกเขามีความภาคภูมิใจ me.

เป็นผมวางในเตียงของฉันคืนนั้น ฉันร้องไห้เป็นหวังว่าเด็กบางคนได้ร้องไห้ ผมรู้สึกเย็นดังนั้น ฉันจินตนาการฉันควรตายก่อนตอนเช้า และคิด comforted ฉัน ผมคิดว่า ถ้าความเสียใจนี้มีมาให้ฉันเมื่อเก่า มันจะมีเสียจิตวิญญาณของฉันเกินซ่อมแซม แต่ของนอนหลับหรือไม่มีค่าที่รวบรวม และดำเนินการไปมากที่ทุกข์ และทุกรสขมของคนเศร้าวันนั้น

นางสาวซัลลิแวนมีไม่เคยได้ยิน "เดอะ Frost Fairies" หรือหนังสือในที่ได้ถูกเผยแพร่ ด้วยความช่วยเหลือของดร.อเล็กซานเดอร์เกรแฮมเบลล์ เธอสอบสวนเรื่องอย่างระมัดระวัง และในที่สุด มาที่นางโซเฟียซี ฮ็อปกินส์มีสำเนาของนางสาว Canby "นกและพระเพื่อน" ใน 1888 ปีที่เราใช้เวลาฤดูร้อนกับเธอที่ Brewster นางฮ็อปกินส์ไม่พบสำเนาของเธอ แต่เธอได้บอกฉันว่า ในขณะนั้น ในขณะที่นางสาวซัลลิแวนถูกเก็บในวันหยุด เธอพยายามตลกฉัน โดยการอ่านจากหนังสือต่าง ๆ และแม้ ว่าเธอไม่สามารถจำอ่าน "The Frost Fairies" ได้มากกว่า แต่ เธอรู้สึกว่า "นกและพระเพื่อน" คือหนึ่งในนั้นแน่ เธออธิบายการสูญหายของหนังสือความจริงที่ว่า เธอมีเวลาสั้น ๆ ก่อนที่จะขายบ้าน และขายทิ้งหลายหนังสือเยาวชน นิทาน และ schoolbooks เก่า และที่ "นกและพระเพื่อน" แนะนำระหว่างกัน

เรื่องมีน้อย หรือไม่มีความหมายสำหรับฉันแล้ว แต่การสะกดคำแปลกเพียงพอตลกเด็กน้อยที่ไม่เกือบอะไรจะตลกตัวเอง และแม้ว่าฉันไม่นึก สถานการณ์เดียวที่เชื่อมโยงกับการอ่านเรื่อง แต่ฉันไม่สามารถช่วยให้ทำความดีพยายามจำคำ มีความตั้งใจมีครูของฉันอธิบายเมื่อเธอกลับคิด สิ่งหนึ่งคือนอน ภาษามี ineffaceably ประทับตามสมองของฉัน แม้ว่าเป็นเวลานาน ไม่มีใครรู้ น้อยที่สุดของทั้งหมดเอง

เมื่อนางสาวแวนกลับมา ฉันไม่ได้พูดกับเธอเกี่ยวกับ "เดอะ Frost Fairies คง เพราะเธอเริ่มกันอ่าน"น้อยพระ Fauntleroy ซึ่งเติมใจให้กันทุกอย่าง แต่ยังคงความเป็นจริง ว่า นางสาว Canby เรื่องที่อ่านให้ฉันครั้ง และว่า หลังจากฉันได้ลืมมัน มันกลับมาผมตามธรรมชาติที่ฉันไม่เคยสงสัยว่า เป็นลูกของอีกใจ

ในปัญหาของฉัน ฉันได้รับข้อความจำนวนมากของความรักและเห็นใจกัน ยังคงมีเพื่อนทั้งหมดที่ฉันรักสุด ยกเว้น หนึ่ง เวลาของตัวเองปัจจุบัน

Canby นางสาวตัวเองเขียนกรุณา "บางวันคุณจะเขียนเรื่องราวดีออกจากหัว ที่จะมาเป็นความสะดวกสบาย และช่วยหลาย" แต่ปฏิบัติตามคำทำนายประเภทนี้ไม่ ผมไม่เคยเล่นกับคำอีกครั้งสำหรับความสุขเพียงของเกม แน่นอน ฉันได้นับตั้งแต่ถูกทรมาน ด้วยความกลัวที่ว่า ไม่ใช่ของตัวเอง เป็นเวลานาน เมื่อฉันเขียนจดหมาย แม้มารดาของฉัน ฉันถูกยึด ด้วยความรู้สึกฉับพลันของความหวาดกลัว และฉันจะสะกดประโยคเล่า เพื่อให้แน่ใจว่า ฉันมีไม่อ่านตัวหนังสือ มันไม่ได้สำหรับการสนับสนุนแบบนางสาวซัลลิแวน ฉันคิดว่า ฉันควรให้ค่าพยายามที่จะเขียนกัน

ได้อ่าน "The Frost Fairies" ตั้งแต่ ยังตัวอักษรที่ผมเขียนที่ใช้ความคิดอื่น ๆ ของนางสาว Canby พบในหนึ่งของพวกเขา จดหมายถึงนาย Anagnos วันที่ 29 กันยายน 1891 คำและรู้สึกว่าชอบของหนังสือ ในขณะผมกำลังเขียน "เดอะคิงน้ำแข็ง" และ เช่นคนอื่น ๆ จดหมายนี้ประกอบด้วยวลีซึ่งแสดงว่า ใจของฉันอิ่มตัวมี ผมเป็นตัวแทนครูของฉันขณะที่พูดกับฉันในฤดูใบไม้ร่วงทองออกจาก "ใช่ จะสวยงามเพียงพอถึงความสะดวกสบายของเราสำหรับการบินของฤดูร้อน "-ความคิดโดยตรงจากเรื่องนางสาว Canby.

นี้นิสัย assimilating ยินดีที่ฉัน และให้มันอีกเป็นของตัวเองปรากฏในจดหมายของฉันก่อนและครั้งแรกฉันเขียนมาก ในองค์ประกอบที่ผมเขียนเกี่ยวกับเมืองเก่าของ Gre

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:[สำเนา]

คัดลอก!

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:[สำเนา]

คัดลอก!

ฤดูหนาวของ 1892 ก็มืดไป โดยหนึ่งในวัยเด็กของฉันเมฆ ท้องฟ้าแจ่มใส จอยทิ้งหัวใจของฉัน และ นาน ผมเคยสงสัย ความวิตกกังวล และความกลัว หนังสือสูญหายของพวกเขาสำหรับฉัน และตอนนี้ความคิดของวันน่ากลัวพวกนั้นหนาวหัวใจ ฟังชื่อ " กษัตริย์ฟรอส " ที่ผมเขียนและส่งมาให้คุณ anagnos ของสถาบัน Perkins สำหรับคนตาบอดอยู่ที่รากของปัญหา เพื่อให้เรื่องชัดเจน ผมต้องชี้แจงข้อเท็จจริงที่เกี่ยวข้องกับตอนนี้ ซึ่งความยุติธรรมกับครูของฉันและตัวเองบังคับให้ฉันไปกับ *

ผมเขียนเรื่องตอนผมอยู่บ้าน ฤดูใบไม้ร่วงหลังจากที่ฉันได้เรียนรู้ที่จะพูด เราเคยอยู่ที่เฟิร์นหิน กว่าปกติ ในขณะที่เราอยู่ที่นั่นคุณซัลลิแวนได้อธิบายให้ผมชมความงามของใบไม้ที่ล่าช้า และดูเหมือนว่าคำอธิบายที่เธอฟื้นความทรงจำของเรื่องราว ซึ่งต้องอ่านให้ฉันฟัง ซึ่งฉันต้องตั้งใจรักษา ฉันคิดแล้วว่าฉันคือ " สร้างเรื่อง " เป็นเด็กพูดและฉันกระหาย นั่งลงเพื่อเขียนมันก่อนความคิดลื่นจากฉัน ความคิดของฉันไหลง่ายผมรู้สึกถึงความสุขในองค์ประกอบ คำและรูปภาพมาสะดุดกับนิ้วของฉันจบลง และฉันคิดว่าประโยคหลังประโยคที่ผมเขียนลงบนกระดานชนวน เบรลล์ของฉัน ตอนนี้ถ้าคำพูดและภาพมาโดยไม่ต้องใช้ความพยายาม มันเป็นสัญญาณว่าพวกเขาไม่ได้เป็นลูกหลานของจิตใจของตัวเอง แต่เร่ร่อนพเนจรที่ผมเสียดาย ยกเลิกในตอนนั้น ฉันตั้งหน้าตั้งตาดูดทุกอย่างที่ฉันอ่าน โดยไม่มีความคิดของผู้แต่ง และตอนนี้ผมไม่ได้ค่อนข้างแน่ใจว่าเส้นเขตแดนระหว่างความคิดกับผู้ที่ผมพบในหนังสือของฉัน ฉันคิดว่านั่นเป็นเพราะมากของการแสดงผลของฉันมาถึงฉันผ่านกลางสายตาผู้คน และหู

เมื่อเรื่องจบ ผมอ่านให้ครูและผมจำได้ตอนนี้ก็มีความสุข ผมรู้สึก ในหัวข้อที่สวยงามมากกว่า และผมรบกวนถูกรบกวนให้มีการออกเสียงของคำแก้ไข เย็นที่ได้อ่านประกอบในครอบครัวที่ถูกประหลาดใจที่ฉันสามารถเขียนได้ดี บางคนถามฉันว่าฉันได้อ่านมันในหนังสือ

คำถามนี้ฉันประหลาดใจมาก ;สำหรับผมไม่ได้จำ faintest ของมีก็อ่านให้ฟัง ฉันพูดขึ้นและกล่าวว่า " โอ้ ไม่ มันเป็นเรื่องของฉัน ฉันเขียนมันสำหรับคุณ anagnos "

ดังนั้นผมคัดลอกเรื่องราว และส่งมันให้เขาในวันเกิด . มันแนะนำว่าผมควรเปลี่ยนชื่อจาก " ใบไม้ร่วง " กับ " ฟรอส คิง " ที่ฉันทำ ผมได้นำเรื่องราวไปที่ไปรษณีย์เองรู้สึกเหมือนกำลังเดินอยู่บนอากาศ ฉันฝันว่าฉันควรจะจ่ายสำหรับการนั้นโหดร้าย ของขวัญวันเกิด

คุณ anagnos พอใจ " ฟรอส กษัตริย์ " และตีพิมพ์ในหนึ่งใน Perkins สถาบันรายงาน นี้คือสุดยอดของความสุขของฉัน ซึ่งฉันอยู่สักพักกลับโลกฉันได้รับในบอสตันเพียงเวลาสั้น ๆ เมื่อมันถูกค้นพบว่า เรื่องที่คล้ายกับ " ฟรอส คิง " เรียกว่า " นางฟ้าน้ำแข็ง " โดย นางสาวมาร์กาเร็ต ต. แคนบี มีขึ้นก่อนผมเกิดในหนังสือเรียกว่า " เบอร์ดี้ และเพื่อน ๆ ของเขา " สองเรื่องที่เป็นกันมากในการคิดและภาษา นั้นมันเห็นได้ชัดคุณแคนบี้ เรื่องราวได้ถูกอ่านให้ฉัน และฉัน -- การขโมยความคิดมันก็ยากที่จะทำให้ผมเข้าใจนี้ แต่เมื่อผมได้เข้าใจ ผมตกตะลึง และเสียใจ ไม่มีเด็กที่เคยดื่มถ้วยขมลึกกว่าที่ฉันทำ ฉันรู้สึกละอายใจ ฉันได้นำความสงสัยเมื่อคนที่ฉันรักที่ดีที่สุด แต่มันอาจจะเกิดขึ้นได้ฉันคิดหนักสมองของฉันจนฉันเบื่อที่จะจำอะไรเกี่ยวกับน้ำค้างแข็งที่ผมอ่านก่อนที่จะเขียนว่า " กษัตริย์ฟรอส " ; แต่ผมก็จำอะไรไม่ได้อีกเลย ยกเว้นการอ้างอิงทั่วไปแจ็ค ฟรอสต์ , และบทกวีสำหรับเด็ก " ประหลาดของฟรอสต์ " และผมก็รู้ว่าผมไม่ใช้ว่า องค์ประกอบของฉัน

ตอนแรกคุณ anagnos แม้ว่ามีปัญหาอย่างหนัก ดูเหมือนจะเชื่อผมมันผิดปกติที่อ่อนโยนและเมตตา และบทสรุปพื้นที่เงา ยก เพื่อช่วยเขา ฉันพยายามที่จะไม่ต้องเป็นทุกข์ และทำให้ตัวเองเป็นสวยเป็นไปได้สำหรับการเฉลิมฉลองวันเกิดของวอชิงตันซึ่งเกิดขึ้นเร็ว ๆนี้หลังจากที่ผมได้รับข่าวเศร้า

ฉันเป็นซีรีสในชนิดของมัสยิดที่ได้รับจากหญิงตาบอด แล้วผมก็จำได้ว่า สง่างามผ้าม่านที่โอบกอดผมสดใสในฤดูใบไม้ร่วงใบไม้ที่คลุมหัวและผลไม้และเมล็ดพืชที่เท้าของฉันและมือของฉันและใต้ทั้งหมดความสนุกสนานของมัสยิดความรู้สึกอึดอัดใจของมาไม่ดี ที่ทำให้หัวใจฉันหนัก

เมื่อคืนก่อนการเฉลิมฉลองที่ครูคนหนึ่งของสถาบันได้ถามคำถามฉันเชื่อมต่อกับ " ฟรอส กษัตริย์" และผมได้บอกเธอว่า คุณซัลลิแวนได้คุยกับฉันเกี่ยวกับแจ็ค ฟรอสต์ และ ผลงานที่ยอดเยี่ยม สิ่งที่ผมพูดทำให้เธอคิดว่า เธอพบว่าคำพูดฉันสารภาพว่าผมจำคุณแคนบี้ เรื่องราวของ " ฟรอสต์นางฟ้า " เธอวางบทสรุปของเธอก่อนที่คุณ anagnos ถึงแม้ว่าฉันได้บอกเธอที่สุดกึกก้องว่า เธอเข้าใจผิด

คุณ anagnos ที่รักฉันอ่อนหวานคิดว่าเขาถูกหลอก กลายเป็นคนหูหนวกในการแก้ต่างของความรักและความบริสุทธิ์ เขาเชื่อ หรืออย่างน้อย ก็สงสัยว่า คุณซัลลิแวนและฉันมีเจตนาขโมยความคิดที่สดใสของอื่น และบังคับให้เขาชนะชื่นชมของเขา ผมถูกนำตัวมาสอบสวนก่อนศาล ประกอบด้วย ครูและบุคลากรของสถานศึกษาและ คุณซัลลิแวนถูกขอให้ออกจากฉัน แล้วผมก็ถามและข้ามซักถามสิ่งที่ดูเหมือนจะมากำหนดในส่วนของผู้พิพากษาที่จะบังคับให้ผมยอมรับว่า ผมจำได้ว่าเคยมี " ฟรอสต์นางฟ้า " อ่านให้ฟัง ผมรู้สึกในทุกคำถามที่สงสัย และความสงสัยอยู่ในจิตใจของพวกเขา และฉันก็รู้สึกเหมือนกันว่า ชอบมองผมประจานเพื่อน ,ถึงแม้ว่าผมจะไม่ได้ใส่ทั้งหมดนี้เป็นคำพูด เลือดกดเกี่ยวกับการเต้นของหัวใจ และฉันอาจจะพูด ยกเว้นในคำพยางค์เดียว . แม้แต่ สติ มันเป็นแค่ความผิดพลาดที่น่ากลัวไม่ได้ลดทอนความเจ็บปวดของผม และเมื่อผมได้รับอนุญาตให้ออกจากห้อง ผมก็ งง และไม่ได้แจ้งให้ทราบคือครูของฉันลูบไล้หรืออ่อนโยนคำพูดของเพื่อนใครบอกว่าฉันเป็นเด็กกล้าหาญและพวกเขาภูมิใจ

เป็นผมนอนในเตียงของฉันในคืนนั้น ฉันร้องไห้ฉันหวังว่าลูกน้อยร้องไห้ ผมรู้สึกหนาว ฉันคิดว่าฉันควรตายก่อนเช้า และความคิดที่ทำให้ฉันสบายใจ ฉันคิดว่าถ้าความเศร้าโศกนี้มาหาฉันเมื่อฉันเก่า มันจะเสียวิญญาณของฉันเกินซ่อมแซมแต่ทูตสวรรค์ของการหลงลืม ได้รวบรวมขึ้นและเพลินมากของความทุกข์ยากและความขมขื่นทั้งหมดวันเศร้าเหล่านั้น

คุณซัลลิแวนเคยได้ยินของ " ฟรอสต์นางฟ้า " หรือจากหนังสือที่ถูกตีพิมพ์ ด้วยความช่วยเหลือของดร. อเล็กซานเดอร์ เกรแฮม เบลล์ เธอสืบเรื่องนี้อย่างรอบคอบ และในที่สุดมันก็ออกมาว่า คุณนายโซเฟีย Cฮอปกินส์มีสำเนาของ " คุณแคนบี้ เบอร์ดี้ และเพื่อน ๆของเขา " ใน 1888 ปีที่เราใช้เวลาในฤดูร้อนกับเธอที่ บรูวสเตอร์ มิสฮอปกินส์สามารถหาสำเนาของเธอ แต่เธอได้บอกฉันว่า เวลาที่ ในขณะที่คุณซัลลิแวนอยู่ในวันหยุดพักผ่อน เธอพยายามทำให้ผมหัวเราะ โดยการอ่านจากหนังสือต่างๆ และแม้ว่าเธออาจจะจำไม่ได้อ่าน " ฟรอสต์นางฟ้า " มากกว่าผมเธอยังรู้สึกว่า " เบอร์ดี้ และเพื่อนๆ ของเขาก็เป็นหนึ่งในนั้น เธออธิบายการหายตัวไปของหนังสือโดยความจริงที่ว่าเธอมีช่วงเวลาสั้น ๆก่อนที่จะขายบ้านของเธอ และทิ้งหนังสือสำหรับเด็กมากมาย เช่น หนังสือเรียนเก่า และ นิทาน และ " เบอร์ดี้ และเพื่อน ๆของเขา " น่าจะเป็นในหมู่พวกเขา .

เรื่องราวที่มีความหมายน้อยหรือไม่ สำหรับผมตอนนั้นแต่การสะกดเพียงคำพูดแปลกๆก็เพียงพอที่จะชอบใจเด็กที่ทำได้เกือบไม่มีอะไรที่จะชอบใจตัวเอง และถึงแม้ว่าฉันจะจำไม่ได้แม้แต่สถานการณ์ที่เกี่ยวข้องกับการอ่านเรื่องราว แต่ฉันไม่สามารถช่วยคิดที่ฉันได้พยายามอย่างมากที่จะจดจำคำ กับความตั้งใจของมีครูของฉัน อธิบาย เมื่อเธอกลับมา สิ่งหนึ่งคือบาง ,ภาษาเป็น ineffaceably ประทับบนสมอง แม้ว่านานไม่มีใครรู้ อย่างน้อยของทั้งหมดเอง

เมื่อคุณซัลลิแวนมาแล้ว ฉันไม่เคยพูดกับเธอว่า " นางฟ้าน้ำแข็ง " อาจเป็นเพราะว่า เธอเริ่มที่เมื่ออ่านน้อย " ท่านชายนั่น " ซึ่งเต็มไปด้วยจิตใจของฉัน ยกเว้นของทุกอย่างอื่น แต่ความเป็นจริงยังคงอยู่ที่เรื่องของมิสแคนบี้ ก็อ่านให้ฉันอีกครั้งและหลังจากที่ฉันได้ลืมมัน มันก็กลับมาที่ฉันจึงเป็นธรรมชาติที่ผมไม่เคยสงสัยว่ามันเป็นลูกของจิตใจอีก

มีปัญหาของฉัน ฉันได้รับข้อความมากมายของความรักและความสงสาร เพื่อน ๆ ทุกคนที่ผมรัก ที่ดีที่สุด แต่หนึ่ง ยังคงของตัวเองเพื่อเวลาปัจจุบัน

คิดถึงที่ตั้งตัวเองเขียนกรุณา " สักวันเธอจะเขียนเรื่องดีๆออกมาจากหัวของคุณเองที่จะได้รับความสะดวกสบายและช่วยให้มาก แต่นี้เป็นคำทำนายไม่เคยถูกเติมเต็ม ผมไม่เคยเล่นกับคำอีกครั้งสำหรับความสุขเพียงของเกม อันที่จริง ผมมีตั้งแต่ถูกทรมานด้วยกลัวว่าสิ่งที่ฉันเขียน ไม่ใช่ของตัวข้าเอง เป็นเวลานานที่ผมเขียนจดหมายถึงคุณแม่ ผมถูกยึดด้วย อยู่ๆก็รู้สึกหวาดกลัวและผมจะสะกดประโยคซ้ำแล้วซ้ำอีก เพื่อให้แน่ใจว่า ผมได้อ่านในหนังสือ ถ้าไม่ได้กำลังใจถาวรของคุณซัลลิแวน ฉันคิดว่าฉันควรจะเลิกพยายามที่จะเขียนทั้งหมด ผมได้อ่าน

" ฟรอสต์นางฟ้า " ตั้งแต่ยังเป็นจดหมายที่ข้าเขียนที่ผมใช้อื่น ๆ ความคิดของคุณแคนบี้ ผมหาในหนึ่งของพวกเขา จดหมายถึงนาย anagnos ,ลงวันที่ 29 กันยายน 1891 , คำพูดและความรู้สึกเหมือนพวกหนังสือ เวลาที่ผมเขียน " ฟรอส กษัตริย์ " และจดหมายนี้เหมือนคนอื่น ๆ มีข้อความที่แสดงให้เห็นว่าจิตอิ่มตัวกับเรื่องราว ผมเป็นตัวแทนของครูของฉันบอกว่าฉันของฤดูใบไม้ร่วงสีทองใบ " ค่ะพวกเขามีความสวยงามพอที่จะปลอบใจเรา สำหรับเที่ยวบินของฤดูร้อน " -- ความคิดโดยตรงจากเรื่องราวที่คุณแคนบี

นิสัยการปรับตัวอะไรยินดีฉันและให้มันออกอีกครั้งเป็นของตัวเองปรากฏมากในการติดต่อแรกของฉันและความพยายามครั้งแรกของฉันที่เขียน ในเรียงความที่ผมเขียนเกี่ยวกับการเมืองเก่าของ GRE

การแปล กรุณารอสักครู่..

ภาษาอื่น ๆ

การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.