The lifetime prevalence rate of sch

The lifetime prevalence rate of schizophrenia in Taiwan is approximately 2.3–3/1,000 (Yeh, Hwu, &Chang, 1989). Among patients with schizophrenia,approximately 56.5% suffer from AHs (Ho, 1996). Thus far, few studies have explored the self-care management of AHs among inpatients with schizophrenia. Because these patients live in institutions, they need to follow regular daily activities. Such activities may limit the patients’ options to use strategies to deal with AHs as they wish. For patients in wards for those with chronic illness, limitations may be particularly severe. Because few health care providers are available in these units, understanding the patients’ self-management strategies is an important task. Such an understanding would enable health care providers to more effectively help these patients deal with their AHs. To the best of the research team’s knowledge, no study has focused on understanding the symptom management of AHs in Taiwanese inpatients with schizophrenia. Therefore, this study was designed to fill that gap in knowledge.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

อัตราความชุกตลอดชีวิตของโรคจิตเภทในไต้หวันคือ ประมาณ 2.3 – 3/1,000 (Yeh, Hwu และ ช้าง 1989) ในผู้ป่วยโรคจิตเภท ประมาณ 56.5% ภาวะนี่ (โฮจิมินห์ 1996) ป่านนี้ ศึกษาน้อยมีอุดมการจัดการดูแลตนเองของนี่ระหว่าง inpatients กับโรคจิตเภท เนื่องจากผู้ป่วยเหล่านี้อาศัยอยู่ในสถาบันการศึกษา พวกเขาต้องทำตามกิจกรรมปกติประจำวัน กิจกรรมดังกล่าวอาจจำกัดตัวเลือกของผู้ป่วยจะใช้กลยุทธ์ในการจัดการกับนี่ ตามต้องการ สำหรับผู้ป่วยในหอผู้ป่วยผู้ที่เจ็บป่วยเรื้อรัง ข้อจำกัดอาจเป็นรุนแรงโดยเฉพาะอย่างยิ่ง เนื่องจากบางผู้ให้บริการสุขภาพที่มีอยู่ในหน่วยงานเหล่านี้ ความเข้าใจกลยุทธ์การจัดการตนเองของผู้ป่วยถือเป็นงานสำคัญ ความเข้าใจดังกล่าวจะเปิดใช้งานผู้ให้บริการสุขภาพได้อย่างมีประสิทธิภาพช่วยผู้ป่วยเหล่านี้จัดการกับพวกเขานี่ ที่ดีที่สุดของความรู้ของทีมวิจัย การศึกษาไม่ได้เน้นทำความเข้าใจเกี่ยวกับการจัดการอาการนี่ในไต้หวัน inpatients กับโรคจิตเภท ดังนั้น การศึกษานี้ถูกออกแบบให้ช่องในความรู้

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

อัตราความชุกอายุการใช้งานของโรคจิตเภทในไต้หวันจะอยู่ที่ประมาณ 2.3-3 / 1,000 (Yeh, Hwu และช้าง, 1989) ในผู้ป่วยที่มีอาการจิตเภทประมาณ 56.5% ทนทุกข์ทรมานจาก AHS (Ho, 1996) ป่านนี้ศึกษาน้อยมีการสำรวจการจัดการดูแลตนเองของผู้ป่วยในหมู่ AHS มีอาการจิตเภท เนื่องจากผู้ป่วยเหล่านี้อาศัยอยู่ในสถาบันการศึกษาที่พวกเขาต้องการที่จะปฏิบัติตามกิจกรรมประจำวันปกติ กิจกรรมดังกล่าวอาจจะ จำกัด ตัวเลือกของผู้ป่วยที่จะใช้กลยุทธ์ในการจัดการกับ AHS ตามที่เขาต้องการ สำหรับผู้ป่วยในหอผู้ป่วยสำหรับผู้ที่มีโรคเรื้อรังข้อ จำกัด อาจจะรุนแรงโดยเฉพาะอย่างยิ่ง เนื่องจากผู้ให้บริการดูแลสุขภาพไม่กี่ที่มีอยู่ในหน่วยงานเหล่านี้เข้าใจกลยุทธ์การจัดการตนเองของผู้ป่วยเป็นงานสำคัญ เช่นความเข้าใจที่จะช่วยให้ผู้ให้บริการดูแลสุขภาพให้มีประสิทธิภาพมากขึ้นช่วยให้ผู้ป่วยเหล่านี้จัดการกับ AHS ของพวกเขา ที่ดีที่สุดของความรู้ของทีมวิจัยที่ไม่มีการศึกษาได้มุ่งเน้นในการทำความเข้าใจการจัดการกับอาการของผู้ป่วย AHS ในไต้หวันมีอาการจิตเภท ดังนั้นการศึกษาครั้งนี้ได้รับการออกแบบมาเพื่อเติมช่องว่างในความรู้ที่

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ชีวิตอัตราความชุกของผู้ป่วยจิตเภทในไต้หวันประมาณ 2 – 3 / 1000 ( Yeh hwu และช้าง , 1989 ) ในผู้ป่วยจิตเภท ประมาณ 85 % ประสบจาก AHS ( โฮ , 1996 ) ดังนั้น การศึกษาน้อย มีการเริ่มจัดการ AHS ของผู้ป่วยในโรคจิตเภท . เนื่องจากผู้ป่วยเหล่านี้อยู่ในสถาบันที่พวกเขาต้องการที่จะติดตามกิจกรรมประจำวันปกติ กิจกรรมดังกล่าวอาจ จำกัด ของผู้ป่วย เลือกที่จะใช้กลยุทธ์ที่จะจัดการกับ AHS ตามที่พวกเขาต้องการ สำหรับผู้ป่วยในหอผู้ป่วยเรื้อรัง ข้อจำกัดอาจจะรุนแรงโดยเฉพาะอย่างยิ่ง . เพราะผู้ให้บริการด้านการดูแลสุขภาพไม่กี่ที่มีอยู่ในหน่วยงานเหล่านี้ ความเข้าใจกลยุทธ์การจัดการตนเองของผู้ป่วย คือ งานที่สำคัญ เช่น ความเข้าใจจะช่วยให้ผู้ให้บริการด้านการดูแลสุขภาพได้อย่างมีประสิทธิภาพช่วยให้ผู้ป่วยเหล่านี้จัดการกับ AHS ของพวกเขา ในการที่ดีที่สุดของความรู้ ทีมวิจัยยังไม่มีการศึกษาได้เน้นความเข้าใจการจัดการอาการ AHS ในผู้ป่วยใน ไต้หวันกับโรคจิตเภท ดังนั้นการศึกษานี้ถูกออกแบบมาเพื่อเติมช่องว่างในความรู้