Thirty-one children diagnosed with

Thirty-one children diagnosed with ADHD (25 boys and 6 girls), aged 6 to 12 years (M = 8.94, SD = 1.52), were recruited
from a local child psychiatric outpatient unit in Flanders, Belgium. Each had a formal diagnosis of ADHD (APA, 2000) obtained by a clinical child psychiatric assessment. A multidisciplinary approach was employed including a parental history of child's symptoms as well as information from teachers (and if necessary a school observation), a neuropsychological evaluation, and a medical assessment. Prior to participation, a structured interview for parents (Diagnostic Interview Schedule for Children, parent version, PDISC-IV, Shaffer, Fisher, Lucas, Dulcan, & Schwab-Stone, 2000) was used to confirm the clinical diagnosis of ADHD Combined Type. Only children with ADHD combined type were included to increase homogeneity of the sample. Participants in the ADHD group were excluded if they had an IQ less than 80 (Wechsler, 1991), a diagnosis of pervasive developmental disorder (APA, 2000), a neurological disorder such as epilepsy or another chronic medical condition; or if they were on nonstimulant or other psychotropic medication (e.g., for anxiety or depression), except for methylphenidate. Twenty-six children with ADHD were taking methylphenidate (17 immediate-release and 9 extended-release formulations), but all children were free from treatment at least 24 h prior to participation in the study so that ADHD behavior could be observed under nonmedicated conditions. Although a longer withdrawal period would be preferable to exclude the risk of rebound effects, this option was not possible due to practical and ethical issues. We assume that a “wear-off” period of 24 h is justified given the short-acting nature of stimulants and the relatively low risk of rebound effects after this period (Carlson & Kelly, 2003). Medication withdrawal was verified with the parents and teacher on the first observation day.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

สามสิบหนึ่งการวินิจฉัย มีภาระผูกพัน (25 เด็กชายและเด็กหญิง 6), เด็ก 6-12 ปี (M = 8.94, SD = 1.52), ถูกคัด
จากหน่วยผู้ป่วยนอกจิตเวชเด็กท้องถิ่นในจังหวัดฟลานเดอร์ เบลเยียม แต่ละมีการวินิจฉัยอย่างเป็นทางการของภาระผูกพัน (อาป้า 2000) ได้รับ โดยการประเมินทางจิตเวชคลินิกเด็ก วิธี multidisciplinary ถูกจ้างงานรวมทั้งประวัติของเด็กอาการตลอดจนข้อมูลจากครูผู้ปกครอง (และถ้าจำเป็นสังเกตโรงเรียน), ประเมิน neuropsychological และมีการประเมินทางการแพทย์ ก่อนที่จะมีส่วนร่วม การสัมภาษณ์แบบมีโครงสร้างสำหรับผู้ปกครอง (กำหนดการสัมภาษณ์การวินิจฉัยสำหรับเด็ก หลักรุ่น PDISC IV, Shaffer, Fisher, Lucas, Dulcan & Schwab-หิน 2000) ถูกใช้เพื่อยืนยันการวินิจฉัยทางคลินิกชนิดรวมภาระผูกพัน เด็กเท่ากับภาระผูกพันรวมชนิดรวมเพิ่ม homogeneity ของตัวอย่างได้ ผู้เข้าร่วมในกลุ่มภาระผูกพันได้ไม่รวมถ้าพวกเขามี IQ น้อยกว่า 80 (Wechsler, 1991), การวินิจฉัยโรคการพัฒนาชุมชนที่แพร่หลาย (อาป้า 2000), โรคระบบประสาทเช่นโรคลมชักหรือเงื่อนไขเรื้อรังแพทย์อื่น หรือ ถ้ามี nonstimulant หรืออื่น ๆ psychotropic ยา (เช่น ความวิตกกังวลหรือซึมเศร้า), ยกเว้นเมธิลเฟนิเดต เด็กยี่สิบหกภาระผูกพันมีการเมธิลเฟนิเดต (17-แถลงการณ์ และ 9 ปล่อยขยายสูตร), แต่เด็กทุกคนมีอิสระจากการรักษาน้อย 24 h ก่อนที่จะมีส่วนร่วมในการศึกษาเพื่อให้สามารถสังเกตลักษณะการทำงานภาระผูกพันภายใต้เงื่อนไข nonmedicated แม้ว่าระยะเวลาถอนยาวจะกว่าเพื่อแยกความเสี่ยงของผลตอบสนอง ตัวเลือกนี้ไม่ได้เนื่องจากปัญหาเกี่ยวกับการปฏิบัติ และจริยธรรม เราสมมติว่า ระยะ "สวมปิด" ของ 24 h เป็นธรรมให้ธรรมชาติทำหน้าที่สั้นของสารกระต้นและความเสี่ยงค่อนข้างต่ำของผลตอบสนองหลังจากรอบระยะเวลานี้ (คาร์ลสัน&เคลลี่ 2003) ถอนยาได้ตรวจสอบกับครูและผู้ปกครองในวันแรกที่สังเกต

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เด็กสามสิบเอ็ดได้รับการวินิจฉัยที่มีสมาธิสั้น (ชาย 25 และหญิง 6) อายุ 6 ถึง 12 ปี (M = 8.94, SD = 1.52) ได้รับคัดเลือก
จากเด็กในท้องถิ่นหน่วยผู้ป่วยนอกจิตเวชในแฟลนเดอเบลเยียม แต่ละคนมีการวินิจฉัยอย่างเป็นทางการของสมาธิสั้น (APA, 2000) ที่ได้จากการประเมินทางคลินิกจิตเวชเด็ก วิธีการสหวิชาชีพเป็นลูกจ้างรวมทั้งประวัติศาสตร์ที่ผู้ปกครองของเด็กที่มีอาการเช่นเดียวกับข้อมูลจากครู (และหากจำเป็นต้องสังเกตโรงเรียน), การประเมินผลวิทยาและการประเมินผลทางการแพทย์ ก่อนที่จะมีส่วนร่วมสัมภาษณ์แบบมีโครงสร้างสำหรับพ่อแม่ (ตารางสัมภาษณ์การวิเคราะห์สำหรับเด็กรุ่นใหญ่ PDISC-IV, Shaffer, ฟิชเชอร์, ลูคัส, Dulcan และชะวอบหิน 2000) ถูกนำมาใช้เพื่อยืนยันการวินิจฉัยโรคทางคลินิกของโรคสมาธิสั้นรวมประเภท เด็กเท่านั้นที่มีสมาธิสั้นชนิดรวมกันถูกรวมอยู่ในการเพิ่มความสม่ำเสมอของตัวอย่าง เข้าร่วมในกลุ่มสมาธิสั้นได้รับการยกเว้นในกรณีที่พวกเขามีไอคิวต่ำกว่า 80 (Wechsler, 1991) การวินิจฉัยความผิดปกติของพัฒนาการแพร่หลาย (APA, 2000) ความผิดปกติทางระบบประสาทเช่นโรคลมชักหรืออื่นเงื่อนไขทางการแพทย์เรื้อรัง หรือถ้าพวกเขาอยู่บน nonstimulant หรืออื่น ๆ ยาที่ออกฤทธิ์ต่อจิต (เช่นความวิตกกังวลหรือภาวะซึมเศร้า) ยกเว้น methylphenidate ยี่สิบหกเด็กที่มีสมาธิสั้นกำลัง methylphenidate (17 ทันทีปล่อยและ 9 สูตรขยายเผยแพร่) แต่เด็กทุกคนมีอิสระจากการรักษาอย่างน้อย 24 ชั่วโมงก่อนที่จะมีส่วนร่วมในการศึกษาเพื่อให้พฤติกรรมสมาธิสั้นที่อาจจะสังเกตเห็นภายใต้เงื่อนไข nonmedicated แม้ว่าระยะเวลาการถอนตัวอีกต่อไปจะดีกว่าที่จะไม่รวมความเสี่ยงของผลตอบสนองตัวเลือกนี้เป็นไปไม่ได้เนื่องจากมีปัญหาในทางปฏิบัติและจริยธรรม เราคิดว่า "ใส่ออก" ระยะเวลา 24 ชั่วโมงสมเหตุสมผลกำหนดลักษณะสั้นทำหน้าที่ของสารกระตุ้นและความเสี่ยงที่ค่อนข้างต่ำของผลกระทบการฟื้นตัวหลังจากระยะเวลานี้ (คาร์ลสันและเคลลี่ 2003) ถอนยาได้รับการตรวจสอบกับผู้ปกครองและครูในวันแรกของการสังเกต

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เด็กสามสิบหนึ่งเป็นโรคสมาธิสั้น ( 25 ชาย 6 หญิง ) อายุ 6 ถึง 12 ปี ( M = 8.94 , SD = 1.52 ) /
จากท้องถิ่นเด็กจิตเวชผู้ป่วยนอกหน่วยในแฟลนเดอร์สเบลเยียม . แต่ละคนมีการวินิจฉัยอย่างเป็นทางการของอาการสมาธิสั้น ( APA , 2000 ) ได้ โดยเด็กที่คลินิกจิตเวช ประเมินแนวทางสหสาขาวิชาชีพเป็นลูกจ้างรวมทั้งผู้ปกครองประวัติอาการของเด็ก ตลอดจนข้อมูลจากครู ( ถ้าจำเป็น ) โรงเรียน ) , การประเมินผลการทดสอบและการประเมินทางการแพทย์ ก่อนการมีส่วนร่วม , แบบสัมภาษณ์ผู้ปกครอง ( แบบสัมภาษณ์การวินิจฉัยสำหรับเด็ก ผู้ปกครอง รุ่น pdisc-iv Shaffer , Fisher , ลูคัส dulcan , ,& ชวาบ หิน , 2000 ) ถูกใช้เพื่อยืนยันการวินิจฉัยทางคลินิกของผู้ป่วยสมาธิสั้นประเภทรวม เด็กที่มีสมาธิสั้น ประเภทรวมรวมเพื่อเพิ่มความสม่ำเสมอของตัวอย่าง ผู้เข้าร่วมในกลุ่มสมาธิสั้นได้รับการยกเว้นถ้าพวกเขามี IQ น้อยกว่า 80 ( เว็กสเลอร์ , 1991 ) , การวินิจฉัยของโรคแพร่หลายพัฒนาการ ( APA , 2000 )โรคทางระบบประสาท เช่น โรคลมชัก หรือ อีกเงื่อนไขทางการแพทย์เรื้อรัง หรือถ้าพวกเขาอยู่ใน nonstimulant หรือยาออกฤทธิ์อื่นๆ ( เช่นสำหรับความวิตกกังวลหรือภาวะซึมเศร้า ) ยกเว้นเมธิลเฟนิเดต . เด็กที่มีสมาธิสั้น ยี่สิบหกกำลังเมธิลเฟนิเดต ( 17 ทันทีปล่อย 9 ขยายปล่อยสูตร )แต่เด็กทุกคนที่ได้ฟรีจากการรักษาอย่างน้อย 24 ชั่วโมงก่อนการมีส่วนร่วมในการศึกษาเพื่อให้สามารถสังเกตพฤติกรรมสมาธิสั้น nonmedicated ภายใต้เงื่อนไข แม้ว่าระยะเวลาการถอนอีกต่อไปจะกว่าการแยกความเสี่ยงของการฟื้นตัวของผล ตัวเลือกนี้ไม่ได้เกิดจากปัญหาทางปฏิบัติ และจริยธรรมเราคิดว่า " หมดฤทธิ์ " ระยะเวลา 24 ชั่วโมง เป็นธรรมให้สั้น การแสดงธรรมชาติของสารกระตุ้นและค่อนข้างต่ำความเสี่ยงของการฟื้นตัวของผลหลังจากช่วงเวลานี้ ( &เคลลี่คาร์ลสัน , 2003 ) ยาถอนก็ยืนยันกับผู้ปกครองและครูในวันสำรวจก่อน