in February 29, 1912, a fairly obsc

in February 29, 1912, a fairly obscure army captain rushed from a meeting in a modest second-floor law office to deliver some urgent news to a fellow officer taught at the army cadet school. On receiving the news, the cadet school instructor, who had connections higher up, led the captain to Prince Phanthuprawat, chief of a unit Prince Phanthuprawat took the news to the top, to Prince Chakra- bongs, the Army chief of Staff and Acting Minister of Defense. The Abortive Coup of 1912 The news was startling, and it was bad. For the captain's story that he had just attended a meeting of junior military officers who were plotting a revolt against the leadership of King vajiravudh. The government moved fast. Prince Chakrabongs rushed to Nakhon m to inform the King. By the following day arrests were under.
On the morning of March 2 a rnment press release indicated that matters were under control The abortive coup of 1912 was more than a dramatic episode in the history of modern Thailand. The motives of its leaders showed the spread of Western political ideas, including the idea of nation alism, among the Thai people. Some of these ideas, in the forms in which the coup leaders expressed them, bear unmistakable traces of His Majesty's own rhetoric. The abortive coup of 1912, then, in some respects constituted an indirect tribute to the effectiveness of vajira vudh's nationalistic message. The essential aims of the 1912 coup group were not entirely in the category of political idealism. Dissatisfaction with the King on a much more persona evel was, in fact, the first stimulus to revolu tionary thought. The coup idea seems to have originated in an incident that occurred shortly before vajiravudh became king. A small group of soldiers got into a quarrel with a group of pages of the then crown Prince Vajiravudh over the favors of a girl who sold betel nut. The quarrel ended with the soldiers, armed with sticks, chasing the pages back into the safety of Parusakawan Palace. The following day the Crown Prince demanded redress for the insult to his position by the application of an old provision of the palatine law that called for lashing on the back with a rattan rod, King Chulalongk orn at first resisted, so did the Minister of Justice, Prince Rabi, who pleaded that the new Westernized penal code made lashing with the rattan out moded. (Undoubtedly both the King and the Prince were concerned over the possible bad effects that the resumption of such "barbaric practices would have on Western states at the very time Siam was seeking to achieve removal of treaty restrictions on its juridical sovereignty.) The crown Prince insisted. The beatings were adminis- red, and the seeds of embitterment with vajiravudh were planted among the military and among some members of the leg profession.' Personal antipathy to the Prince intensified after he became king in 1910. Testimonies of those involved in the 1912 abortive coup show a wide range of criticisms: coup members spoke not only of Vajiravudh's insistence on the shameful" beatings but also of his absorption in putting on plays" and indulgence in other extravagant diversions; his overfondness for the Wild Tiger Corps, whose maneu vers were no better than "playacting"; his waste of money in "build and his excessive devotion to "officials in the ing various palaces and who in royal household" who were "eating up the kingdom suited those beneath them. Some criticisms circulated in the form of The Monarchy rumors. These criticisms were generalized into comments such as The King does not pay attention to the government" and "our country will be in danger of foreign exploitation because of the wickedness of one person The personal antipathy to the King on the part of some of the coup members, however, became part of a larger picture. It merged with, and can hardly be separated from, the conviction that absolute monarchy in Siam was outmoded and must go. None of the coup leaders held that the removal of "one person' was the whole solution to Siam's problems. The coup leaders spoke against "obligation to they spoke for "faithfulness to the Thai nation one solitary person In the area of political ideology, the ideas of the coup party of 1912 were far from mature. A few of the coup members knew some- thing of outside events and attempted to instruct the others in the dea that absolute monarchy was an unprogressive and dying institu tion, that virtually all other states in the world were either constitu or told less-well-read members tional monarchies republics. The about the forms of governments in Europe and America, the success of Japan after its adoption of a constitution, the movement of the Young Turks, the democratic revolution in Portugal, and finally and above all, the victory of the Kuomintang in China. Siam, they said. was behind the times: Siam also needed a parliament, in which the people could have a voice in government, in order to progress economically, socially, politically. The coup group, however, had not yet crystallized its thoughts on the form of government best suited to Siam. Some opted for a republic. The majority appear to have favored having a king under law, that is, a constitutional monarchy. But no constitution had been drawn up, no clear political path for the future had been agreed upon. The lack of a precise political goal, however, was not seen as an obstacle to taking political action in the interests of the nation. The nationalistic purposes of the coup group are hard to question. Patriotic slogans abounded and were convincingly phrased. The nation's lack of progress, the poverty of the people, the susceptibility of the country to foreign domination were all cited as real ills. All Thai had to love their country and put its interests before all else. Death was preferable to national slavery. It is paradoxical that many of the remarks and slogans of the coup party closely reflected the ideas of the King himself, said one coup member, "We are Thai and must a paraphrase love our nation and religion and land of our birth of the King's own "nation, religion, and king," with "land of our birth substituted "king the coup party was up life rather than nation"-almost identical to the wild motto "Give u rather than honor. Although the coup members focused mainly affairs they took an occasional glance at the presumed reaction of the outside world. The prevailing thought seemed to be that foreigners who looked down on the Thai as unprogressive, who even criticized the for would be by a move toward constitutionalism. favorably impressed view was also hat the existing government was exercising too harsh a policy with respect to local Chinese, that this policy had to be changed or it might lead to revolts of the chinese in Siam and to severe action on the part of the Chinese republican government 6 The King's very stress on the crucial need for national defense was used by the coup party, and used against him. The argument here repeated the King's own comments that long peace in Siam had ed to national weakness and consequent disadvantage in terms of outside power. The coup members, almost all of whom were soldiers, however, faulted the King for not giving adequate support to the regular armed forces. The army, they said, lacked weapons; its leaders were ignored. The real defense of the kingdom was not being prepared to do its job. The cry "can all of us soldiers and Thai just silently watch our Thai nation be destroyed? yielded the answer No, of course not Indeed, the coup leaders argued, soldiers were the on y element in society brave enough and in a strong enough position to do something to remedy the situation Some of the coup leaders undoubtedly had selfish motives as we as political and nationalistic ones, but the self-serving motivation appears not to have been dominant. only a few of the secre and often extremely frank, testimonies refer at a to the relatively poor wages and the slow promotions in the army. Perhaps if the coup party had grown larger in numbers, and with such growth had appeared more likely to succeed, the numbers of those who joined in the hopes of gaining personal advantage would have become more significant. The organization and tactical plans of the 1912 coup party had serious weaknesses. What started out as barracks-room talk, in which some junior officers of like mind discovered each other, was formalized in an organizational meeting of a core group of seven officers on January 13, 1912. This meeting was followed by some ten or eleven subsequent meetings through the rest of January and all of February The main purposes of the meetings were recruitment and indoctrina Recruitment was on a person-to-person basis. By the end of somewhat over one hundred people had attended meetings. and recruitment among provincial m tary units had just begun. Although most recruits came from army units in Bangkok, a few mostly lawyers and translators civilians and some three or four young naval officers had joined the coup party by the end of February Members were asked for financial support and help in spreading the word. The coup group members were very young almost all were in their early twenties The recruitment arguments followed the antimonarchic and p nationalistic lines already presented above. Appeals were also made to new members to be with the times, to be modern and not old fashioned. Hints that the group was large, numbering into the hun dreds, and had friends places among senior used by original coup membe Although the direct and unsupport- able claim that Prince Chakrabongs was sympathetic to the group seems not to have been made, new members were well aware that the coup party leader, Dr. Leng Sichan (an army captain, with the titl of Khun Thawaihanphithak), was the personal physician to the Prince and his family. Recruits were encouraged to think that if Dr. Leng were the head of the party then there must be important men in the nation backing i 10

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ในเดือน 29 กุมภาพันธ์ ซาวน่า เป็นนายร้อยทหารค่อนข้างปิดบังวิ่งจากการประชุมในสำนักงานกฎหมายชั้นสองเจียมเนื้อเจียมตัวเพื่อส่งข่าวสารบางอย่างเร่งด่วนให้เจ้าหน้าที่เพื่อนสอนที่โรงเรียนกองทัพบกยศ ในการรับข่าวสาร ยศโรงเรียนสอน ที่มีการเชื่อมต่อสูงขึ้น นำกัปตันไป Phanthuprawat เจ้าชาย หัวหน้าของหน่วย Phanthuprawat เจ้าเอาข่าวด้านบน เจ้าชายจักระ bongs กองทัพเสนาธิการและรักษาการรัฐมนตรีกลาโหม ทำรัฐประหาร Abortive ซาวน่าข่าวตกใจ และก็ไม่ สำหรับเรื่องของกัปตันที่ว่า เขาได้เข้าร่วมการประชุมของเจ้าหน้าที่ทหารจูเนียร์ที่มีพล็อตกบฏกับการนำของกษัตริย์วชิราวุธ เพียง รัฐบาลย้ายอย่างรวดเร็ว เจ้า Chakrabongs วิ่งนครศรีเมตรในกรณีที่พระมหากษัตริย์ วันต่อไปนี้ จับกุมได้ภายใต้On the morning of March 2 a rnment press release indicated that matters were under control The abortive coup of 1912 was more than a dramatic episode in the history of modern Thailand. The motives of its leaders showed the spread of Western political ideas, including the idea of nation alism, among the Thai people. Some of these ideas, in the forms in which the coup leaders expressed them, bear unmistakable traces of His Majesty's own rhetoric. The abortive coup of 1912, then, in some respects constituted an indirect tribute to the effectiveness of vajira vudh's nationalistic message. The essential aims of the 1912 coup group were not entirely in the category of political idealism. Dissatisfaction with the King on a much more persona evel was, in fact, the first stimulus to revolu tionary thought. The coup idea seems to have originated in an incident that occurred shortly before vajiravudh became king. A small group of soldiers got into a quarrel with a group of pages of the then crown Prince Vajiravudh over the favors of a girl who sold betel nut. The quarrel ended with the soldiers, armed with sticks, chasing the pages back into the safety of Parusakawan Palace. The following day the Crown Prince demanded redress for the insult to his position by the application of an old provision of the palatine law that called for lashing on the back with a rattan rod, King Chulalongk orn at first resisted, so did the Minister of Justice, Prince Rabi, who pleaded that the new Westernized penal code made lashing with the rattan out moded. (Undoubtedly both the King and the Prince were concerned over the possible bad effects that the resumption of such "barbaric practices would have on Western states at the very time Siam was seeking to achieve removal of treaty restrictions on its juridical sovereignty.) The crown Prince insisted. The beatings were adminis- red, and the seeds of embitterment with vajiravudh were planted among the military and among some members of the leg profession.' Personal antipathy to the Prince intensified after he became king in 1910. Testimonies of those involved in the 1912 abortive coup show a wide range of criticisms: coup members spoke not only of Vajiravudh's insistence on the shameful" beatings but also of his absorption in putting on plays" and indulgence in other extravagant diversions; his overfondness for the Wild Tiger Corps, whose maneu vers were no better than "playacting"; his waste of money in "build and his excessive devotion to "officials in the ing various palaces and who in royal household" who were "eating up the kingdom suited those beneath them. Some criticisms circulated in the form of The Monarchy rumors. These criticisms were generalized into comments such as The King does not pay attention to the government" and "our country will be in danger of foreign exploitation because of the wickedness of one person The personal antipathy to the King on the part of some of the coup members, however, became part of a larger picture. It merged with, and can hardly be separated from, the conviction that absolute monarchy in Siam was outmoded and must go. None of the coup leaders held that the removal of "one person' was the whole solution to Siam's problems. The coup leaders spoke against "obligation to they spoke for "faithfulness to the Thai nation one solitary person In the area of political ideology, the ideas of the coup party of 1912 were far from mature. A few of the coup members knew some- thing of outside events and attempted to instruct the others in the dea that absolute monarchy was an unprogressive and dying institu tion, that virtually all other states in the world were either constitu or told less-well-read members tional monarchies republics. The about the forms of governments in Europe and America, the success of Japan after its adoption of a constitution, the movement of the Young Turks, the democratic revolution in Portugal, and finally and above all, the victory of the Kuomintang in China. Siam, they said. was behind the times: Siam also needed a parliament, in which the people could have a voice in government, in order to progress economically, socially, politically. The coup group, however, had not yet crystallized its thoughts on the form of government best suited to Siam. Some opted for a republic. The majority appear to have favored having a king under law, that is, a constitutional monarchy. But no constitution had been drawn up, no clear political path for the future had been agreed upon. The lack of a precise political goal, however, was not seen as an obstacle to taking political action in the interests of the nation. The nationalistic purposes of the coup group are hard to question. Patriotic slogans abounded and were convincingly phrased. The nation's lack of progress, the poverty of the people, the susceptibility of the country to foreign domination were all cited as real ills. All Thai had to love their country and put its interests before all else. Death was preferable to national slavery. It is paradoxical that many of the remarks and slogans of the coup party closely reflected the ideas of the King himself, said one coup member, "We are Thai and must a paraphrase love our nation and religion and land of our birth of the King's own "nation, religion, and king," with "land of our birth substituted "king the coup party was up life rather than nation"-almost identical to the wild motto "Give u rather than honor. Although the coup members focused mainly affairs they took an occasional glance at the presumed reaction of the outside world. The prevailing thought seemed to be that foreigners who looked down on the Thai as unprogressive, who even criticized the for would be by a move toward constitutionalism. favorably impressed view was also hat the existing government was exercising too harsh a policy with respect to local Chinese, that this policy had to be changed or it might lead to revolts of the chinese in Siam and to severe action on the part of the Chinese republican government 6 The King's very stress on the crucial need for national defense was used by the coup party, and used against him. The argument here repeated the King's own comments that long peace in Siam had ed to national weakness and consequent disadvantage in terms of outside power. The coup members, almost all of whom were soldiers, however, faulted the King for not giving adequate support to the regular armed forces. The army, they said, lacked weapons; its leaders were ignored. The real defense of the kingdom was not being prepared to do its job. The cry "can all of us soldiers and Thai just silently watch our Thai nation be destroyed? yielded the answer No, of course not Indeed, the coup leaders argued, soldiers were the on y element in society brave enough and in a strong enough position to do something to remedy the situation Some of the coup leaders undoubtedly had selfish motives as we as political and nationalistic ones, but the self-serving motivation appears not to have been dominant. only a few of the secre and often extremely frank, testimonies refer at a to the relatively poor wages and the slow promotions in the army. Perhaps if the coup party had grown larger in numbers, and with such growth had appeared more likely to succeed, the numbers of those who joined in the hopes of gaining personal advantage would have become more significant. The organization and tactical plans of the 1912 coup party had serious weaknesses. What started out as barracks-room talk, in which some junior officers of like mind discovered each other, was formalized in an organizational meeting of a core group of seven officers on January 13, 1912. This meeting was followed by some ten or eleven subsequent meetings through the rest of January and all of February The main purposes of the meetings were recruitment and indoctrina Recruitment was on a person-to-person basis. By the end of somewhat over one hundred people had attended meetings. and recruitment among provincial m tary units had just begun. Although most recruits came from army units in Bangkok, a few mostly lawyers and translators civilians and some three or four young naval officers had joined the coup party by the end of February Members were asked for financial support and help in spreading the word. The coup group members were very young almost all were in their early twenties The recruitment arguments followed the antimonarchic and p nationalistic lines already presented above. Appeals were also made to new members to be with the times, to be modern and not old fashioned. Hints that the group was large, numbering into the hun dreds, and had friends places among senior used by original coup membe Although the direct and unsupport- able claim that Prince Chakrabongs was sympathetic to the group seems not to have been made, new members were well aware that the coup party leader, Dr. Leng Sichan (an army captain, with the titl of Khun Thawaihanphithak), was the personal physician to the Prince and his family. Recruits were encouraged to think that if Dr. Leng were the head of the party then there must be important men in the nation backing i 10

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ใน 29 กุมภาพันธ์ 1912, กัปตันกองทัพคลุมเครือค่อนข้างรีบไปจากที่ประชุมในเจียมเนื้อเจียมตัวชั้นสองสำนักงานกฎหมายที่จะส่งมอบบางข่าวที่เร่งด่วนที่จะเจ้าหน้าที่เพื่อนสอนที่โรงเรียนนายร้อยกองทัพ ในวันที่ได้รับข่าวที่อาจารย์โรงเรียนนายร้อยที่มีการเชื่อมต่อสูงขึ้นนำกัปตันเจ้าชาย Phanthuprawat หัวหน้าหน่วยเจ้าชาย Phanthuprawat เอาข่าวไปด้านบนเพื่อให้เจ้าชาย Chakra- บ้องกัญชาหัวหน้ากองทัพบกและรักษาการรัฐมนตรีว่าการกระทรวง กลาโหม รัฐประหารแท้ง 1912 ข่าวที่น่าตกใจเป็นและมันไม่ดี สำหรับเรื่องราวของกัปตันที่เขาเพิ่งเข้าร่วมการประชุมของเจ้าหน้าที่ทหารจูเนียร์ที่ได้รับการวางแผนการประท้วงต่อการเป็นผู้นำของสมเด็จพระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัวที่ รัฐบาลย้ายได้อย่างรวดเร็ว เจ้าชาย Chakrabongs รีบวิ่งไปที่จังหวัดเมตรจะแจ้งให้พระมหากษัตริย์ โดยการจับกุมในวันรุ่งขึ้นอยู่ภายใต้.
ในเช้าวันที่ 2 มีนาคมปล่อย rnment กดชี้ให้เห็นว่าเรื่องที่อยู่ภายใต้การควบคุมการทำรัฐประหารสำเร็จ 1912 เป็นมากกว่าตอนที่น่าทึ่งที่สุดในประวัติศาสตร์ของประเทศไทยที่ทันสมัย แรงจูงใจของผู้นำแสดงให้เห็นว่าการแพร่กระจายของความคิดทางการเมืองตะวันตกรวมทั้งความคิดของประเทศ alism ในหมู่คนไทย บางส่วนของความคิดเหล่านี้ในรูปแบบที่เป็นผู้นำการรัฐประหารแสดงพวกเขาแบกร่องรอยแน่แท้ของสำนวนของตัวเองของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว การรัฐประหารสำเร็จของปี 1912 จากนั้นในบางประการประกอบด้วยบรรณาการทางอ้อมเพื่อประสิทธิภาพของข้อความชาตินิยมวชิร vudh ของ จุดมุ่งหมายที่สำคัญของกลุ่มรัฐประหาร 1912 ไม่ได้ทั้งหมดในหมวดหมู่ของอุดมการณ์ทางการเมือง ความไม่พอใจกับพระมหากษัตริย์ในบุคคลมากขึ้น Evel ได้ในความเป็นจริงกระตุ้นแรกที่จะ revolu คิด tionary ความคิดรัฐประหารดูเหมือนจะเกิดขึ้นในเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นไม่นานก่อนที่วชิราวุธกลายเป็นกษัตริย์ กลุ่มเล็ก ๆ ของทหารได้เข้าไปทะเลาะกับกลุ่มของหน้าแล้วมงกุฎเจ้าชายวชิราวุธมากกว่าโปรดปรานของสาวที่ขายหมาก ทะเลาะกันจบลงด้วยทหารติดอาวุธด้วยไม้หน้าไล่กลับเข้ามาในความปลอดภัยของ Parusakawan พระราชวัง วันรุ่งมกุฎราชกุมารเรียกร้องการชดเชยสำหรับดูถูกตำแหน่งของเขาโดยการประยุกต์ใช้ของบทบัญญัติเก่าของกฎหมายเพดานปากที่เรียกร้องให้มีการเฆี่ยนที่ด้านหลังด้วยไม้หวายกษัตริย์ Chulalongk orn ที่ต่อต้านครั้งแรกเพื่อให้ได้รัฐมนตรีว่าการกระทรวงยุติธรรม เจ้าชาย Rabi ที่สารภาพว่าประมวลกฎหมายอาญาใหม่ตะวันตกทำให้การเฆี่ยนด้วยหวายออก moded (ไม่ต้องสงสัยทั้งพระมหากษัตริย์และเจ้าชายมีความกังวลมากกว่าผลเสียที่เป็นไปได้ว่าการเริ่มต้นใหม่ของดังกล่าว "วิธีปฏิบัติที่ป่าเถื่อนจะมีในรัฐเวสเทิร์ในเวลามากสยามกำลังมองหาเพื่อให้บรรลุการกำจัดของข้อ จำกัด ของสนธิสัญญาเกี่ยวกับอำนาจอธิปไตยของการพิจารณาคดีของตน.) มงกุฎเจ้าชาย ยืนยัน. โดยการเฆี่ยนตีมีการบริหารจัดการตสีแดงและเมล็ดของแผลเก่ากับวชิราวุธถูกนำมาปลูกในหมู่ทหารและในหมู่สมาชิกของวิชาชีพขาบาง. ความเกลียดชังส่วนบุคคลไปยังเจ้าชายทวีความรุนแรงมากหลังจากที่เขากลายเป็นกษัตริย์ในปี 1910 คำพยานของผู้ที่เกี่ยวข้องใน 1912 แสดงการทำรัฐประหารสำเร็จที่หลากหลายของการวิพากษ์วิจารณ์: สมาชิกรัฐประหารพูดไม่เพียง แต่การเรียกร้องวชิราวุธบนเกียรติ "เฆี่ยนตี แต่ยังของการดูดซึมของเขาในการวาง ละคร "และปล่อยตัวในเซ็งฟุ่มเฟือยอื่น ๆ overfondness ของเขาสำหรับป่าเสือกองพลซึ่ง maneu Vers ไม่ดีกว่า" playacting "; เสียของเขาของเงินในการ" สร้างและความจงรักภักดีที่มากเกินไปของเขาไป "เจ้าหน้าที่ในไอเอ็นจีพระราชวังต่างๆและผู้ที่อยู่ใน พระราชครัวเรือน "ที่ถูก" กินราชอาณาจักรเหมาะกับผู้ใต้พวกเขา. วิพากษ์วิจารณ์บางหมุนเวียนในรูปแบบของข่าวลือสถาบันพระมหากษัตริย์. วิพากษ์วิจารณ์เหล่านี้ถูกทั่วไปเข้ามาแสดงความคิดเห็นเช่นพระมหากษัตริย์ไม่ได้ให้ความสนใจกับรัฐบาล "และ" ประเทศของเราจะได้รับ ตกอยู่ในอันตรายของการแสวงประโยชน์จากต่างประเทศเพราะความชั่วร้ายของคนเกลียดชังบุคคลต่อพระมหากษัตริย์ในส่วนของบางส่วนของสมาชิกในการทำรัฐประหาร แต่กลายเป็นส่วนหนึ่งของภาพขนาดใหญ่ มันรวมกับและแทบจะไม่สามารถแยกออกจากความเชื่อมั่นที่ว่าระบอบสมบูรณาญาสิทธิราชย์ในสยามสมัยและถูกต้องไป ไม่มีผู้นำรัฐประหารถือได้ว่าการกำจัดของ "คนคนหนึ่ง 'เป็นวิธีการแก้ปัญหาทั้งปัญหาของสยาม. ผู้นำรัฐประหารพูดกับ" ภาระหน้าที่ในการที่พวกเขาพูด "ซื่อสัตย์ต่อชาติไทยหนึ่งคนโดดเดี่ยวในพื้นที่ของอุดมการณ์ทางการเมืองที่ ความคิดของพรรครัฐประหาร 1912 ได้ไกลจากผู้ใหญ่. ไม่กี่ของสมาชิกในการทำรัฐประหารรู้ว่าบางสิ่งบางอย่างที่เกิดจากเหตุการณ์ภายนอกและพยายามที่จะสั่งให้คนอื่น ๆ ใน dea ที่ระบอบสมบูรณาญาสิทธิราชย์เป็นการ institu unprogressive และตายที่แทบทุกรัฐอื่น ๆ ในโลกที่มีทั้ง constitu หรือบอกสมาชิกน้อยดีอ่านสาธารณรัฐกษัตริย์ tional. เกี่ยวกับรูปแบบของรัฐบาลในยุโรปและอเมริกาที่ประสบความสำเร็จของญี่ปุ่นหลังจากที่การยอมรับของรัฐธรรมนูญ, การเคลื่อนไหวของหนุ่มสาวชาวเติร์กที่การปฏิวัติประชาธิปไตย . ในโปรตุเกสและในที่สุดและเหนือสิ่งอื่นชัยชนะของก๊กมินตั๋ในประเทศจีนสยามที่พวกเขากล่าวว่าหลังเวลา:. สยามยังจำเป็นรัฐสภาซึ่งในคนที่อาจจะมีความเสียงในรัฐบาลเพื่อความคืบหน้าทางเศรษฐกิจ สังคมการเมือง กลุ่มที่ทำรัฐประหาร แต่ไม่ได้ตกผลึกยังคิดของตนในรูปแบบของรัฐบาลที่ดีที่สุดเหมาะกับสยาม บางคนเลือกที่จะเป็นสาธารณรัฐ ส่วนใหญ่ปรากฏว่าได้รับการสนับสนุนที่มีพระมหากษัตริย์อยู่ภายใต้กฎหมายที่เป็นระบอบรัฐธรรมนูญ แต่รัฐธรรมนูญไม่ได้รับการวาดขึ้นไม่มีเส้นทางทางการเมืองที่ชัดเจนสำหรับอนาคตที่ได้รับตามที่ตกลงกัน ขาดการมีเป้าหมายทางการเมืองที่ถูกต้อง แต่ไม่ได้มองว่าเป็นอุปสรรคต่อการดำเนินการทางการเมืองในความสนใจของประเทศ วัตถุประสงค์ของกลุ่มชาตินิยมรัฐประหารเป็นสิ่งที่ยากที่จะตั้งคำถาม คำขวัญรักชาติต่าง ๆ นานาและเรียบเรียงตะล่อม การขาดของประเทศของความคืบหน้าการแก้ไขปัญหาความยากจนของคนที่อ่อนแอของประเทศในการปกครองของชาวต่างชาติที่ถูกอ้างว่าเป็นความเจ็บป่วยจริง ไทยทุกคนที่จะรักประเทศของพวกเขาและนำผลประโยชน์ของตนก่อนสิ่งอื่นใด ความตายเป็นที่นิยมในการเป็นทาสของชาติ มันเป็นความขัดแย้งที่มากของคำพูดและคำขวัญของพรรครัฐประหารสะท้อนให้เห็นอย่างใกล้ชิดความคิดของกษัตริย์กล่าวว่าสมาชิกรัฐประหารหนึ่งว่า "เรามีภาษาไทยและแปลความหมายต้องรักประเทศของเราและศาสนาและที่ดินของการเกิดของพระมหากษัตริย์ของตัวเอง "ชาติศาสนาและพระมหากษัตริย์" กับ "ดินแดนแห่งเกิดของเราแทน" ราชาบุคคลที่ทำรัฐประหารขึ้นในชีวิตมากกว่าประเทศ "-almost เหมือนกับคำขวัญป่า" ให้ยูมากกว่าเกียรติ. แม้ว่าสมาชิกรัฐประหารส่วนใหญ่เน้นเรื่องพวกเขา เอาได้อย่างรวดเร็วเป็นครั้งคราวที่ปฏิกิริยาสันนิษฐานของโลกภายนอก. ความคิดที่ดูเหมือนจะเป็นไปได้ว่าชาวต่างชาติที่มองลงไปในไทยเป็น unprogressive ที่แม้จะได้รับการวิพากษ์วิจารณ์ในการที่จะเป็นโดยการย้ายต่อรัฐธรรมนูญ. ประทับใจมุมมองเป็นหมวกยังเป็นที่แพร่หลาย รัฐบาลที่มีอยู่ได้รับการออกกำลังกายที่รุนแรงเกินไปนโยบายที่เกี่ยวกับท้องถิ่นของจีนว่านโยบายนี้จะต้องมีการเปลี่ยนแปลงหรือมันอาจจะนำไปสู่การปฏิวัติของจีนในสยามและการกระทำที่รุนแรงในส่วนของรัฐบาลสาธารณรัฐจีน 6 ความเครียดมากของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวเมื่อวันที่ ความต้องการที่สำคัญสำหรับการป้องกันประเทศถูกใช้โดยบุคคลที่ทำรัฐประหารและใช้กับเขา อาร์กิวเมนต์ที่นี่ความคิดเห็นของตัวเองซ้ำแล้วซ้ำอีกของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวที่ว่าสันติภาพที่ยาวนานในสยามได้ ed ความอ่อนแอในระดับชาติและข้อเสียที่เกิดขึ้นในแง่ของอำนาจนอก สมาชิกรัฐประหารเกือบทุกคนเป็นทหาร แต่โทษฐานที่พระมหากษัตริย์ไม่ให้การสนับสนุนอย่างเพียงพอกับกองกำลังติดอาวุธปกติ กองทัพพวกเขากล่าวว่าไม่มีอาวุธ ผู้นำถูกละเลย การป้องกันที่แท้จริงของราชอาณาจักรไม่ได้ถูกจัดทำขึ้นเพื่อใช้ในงานของตน ร้องไห้ "สามารถทั้งหมดของเราทหารและไทยเพียงอย่างเงียบ ๆ ดูชาติไทยของเราถูกทำลาย? ยอมแพ้ไม่มีคำตอบที่แน่นอนไม่ได้ที่จริงผู้นำรัฐประหารเป็นที่ถกเถียงกันทหารเป็นองค์ประกอบวายในสังคมกล้าพอและอยู่ในตำแหน่งที่พอที่แข็งแกร่ง ที่จะทำบางสิ่งบางอย่างเพื่อแก้ไขสถานการณ์ที่บางส่วนของผู้นำรัฐประหารไม่ต้องสงสัยมีแรงจูงใจที่เห็นแก่ตัวที่เราเป็นคนการเมืองและชาตินิยม แต่แรงจูงใจของตัวเองให้บริการจะปรากฏขึ้นที่จะไม่ได้รับการที่โดดเด่น. เพียงไม่กี่ SECRE และมักจะตรงไปตรงมามากประจักษ์พยานดู ที่กับค่าจ้างที่ค่อนข้างยากจนและโปรโมชั่ช้าในกองทัพ. บางทีถ้าบุคคลที่ทำรัฐประหารได้เติบโตขนาดใหญ่ในตัวเลขและมีการเจริญเติบโตดังกล่าวได้ปรากฏมีแนวโน้มที่จะประสบความสำเร็จจำนวนของผู้ที่เข้าร่วมในความหวังของการดึงดูดประโยชน์ส่วนบุคคล จะกลายเป็นความสำคัญมากขึ้น. องค์กรและแผนยุทธวิธีของพรรครัฐประหาร 1912 มีจุดอ่อนที่ร้ายแรง. สิ่งที่เริ่มต้นจากการพูดคุยค่ายห้องพักซึ่งในบางส่วนเจ้าหน้าที่จูเนียร์ของจิตใจเช่นการค้นพบกันได้อย่างเป็นทางการในการประชุมองค์กรหลัก กลุ่มเจ็ดเจ้าหน้าที่ที่ 13 มกราคม 1912 การประชุมครั้งนี้ตามมาด้วยหลายสิบหรือสิบเอ็ดภายหลังการประชุมผ่านส่วนที่เหลือของเดือนมกราคมและเดือนกุมภาพันธ์วัตถุประสงค์หลักของการประชุมมีการสรรหาและ indoctrina รับสมัครคือวันที่คนสู่คนพื้นฐาน . ในตอนท้ายของค่อนข้างกว่าหนึ่งร้อยคนได้เข้าร่วมการประชุม และการรับสมัครระหว่างหน่วย Tary จังหวัดเมตรเพิ่งเริ่ม แม้ว่าการรับสมัครส่วนใหญ่มาจากหน่วยทหารในกรุงเทพฯส่วนใหญ่ไม่กี่ทนายความและพลเรือนแปลและบางสามหรือสี่นายทหารเรือหนุ่มได้เข้าร่วมพรรครัฐประหารโดยสิ้นสมาชิกกุมภาพันธ์ถูกถามสำหรับการสนับสนุนทางการเงินและความช่วยเหลือในการแพร่กระจายคำ สมาชิกกลุ่มรัฐประหารเป็นเด็กมากเกือบทั้งหมดในวัยยี่สิบต้น ๆ ของพวกเขาการขัดแย้งการรับสมัครตาม antimonarchic p และสายชาตินิยมนำเสนอแล้วข้างต้น ศาลอุทธรณ์ก็ทำให้กับสมาชิกใหม่ที่จะอยู่กับเวลาที่ให้มีความทันสมัยและไม่เก่า คำแนะนำว่ากลุ่มที่มีขนาดใหญ่จำนวนลงในฮั่น dreds และมีสถานที่ในหมู่เพื่อนอาวุโสที่ใช้โดยการทำรัฐประหารเดิม membe แม้ว่าการเรียกร้องสามารถที่ตรงและ unsupport- ที่เจ้าชาย Chakrabongs เห็นใจไปยังกลุ่มที่ดูเหมือนว่าจะไม่ได้รับการทำสมาชิกใหม่ ตระหนักดีว่าหัวหน้าพรรครัฐประหารดรเล้งศรีจันทร์ (กัปตันกองทัพกับ titl ของคุณ Thawaihanphithak), การเป็นแพทย์ส่วนบุคคลให้กับเจ้าชายและครอบครัวของเขา แนวร่วมได้รับการสนับสนุนที่จะคิดว่าถ้าดร. เล้งเป็นหัวหน้าพรรคแล้วจะต้องมีคนที่สำคัญในประเทศที่สนับสนุนฉัน 10

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ในวันที่ 29 กุมภาพันธ์ 1912 กัปตันกองทัพค่อนข้างคลุมเครือ วิ่งจากการประชุมในเจียมเนื้อเจียมตัว ชั้นสอง สำนักงานกฎหมาย จะเอาด่วนให้เจ้าหน้าที่สอนที่โรงเรียนนายร้อยทหารบก โรงเรียน รับข่าว นักเรียนโรงเรียนครูที่มีการเชื่อมต่อที่สูงขึ้น ทำให้กัปตันเจ้าชาย phanthuprawat หัวหน้าหน่วยองค์ phanthuprawat เอาข่าวไปด้านบนองค์จักรา - bongs กองทัพบกเสนาธิการและรักษาการรัฐมนตรีว่าการกระทรวงกลาโหม ส่วนรัฐประหารของ 1912 ข่าวตกใจ และมันก็แย่ สำหรับกัปตัน เรื่องราวที่เขาเพิ่งเข้าร่วมประชุมของจูเนียร์นายทหารที่ก่อการกบฏต่อภาวะผู้นำของกษัตริย์วชิราวุธ . รัฐบาลย้ายอย่างรวดเร็ว เจ้าชาย chakrabongs วิ่งนคร M เพื่อแจ้งให้พระราชาโดยวันต่อไปนี้การจับกุมภายใต้ .
เมื่อช่วงเช้าของวันที่ 2 มีนาคม เป็น rnment แถลงข่าวระบุว่า เรื่องภายใต้การควบคุมรัฐประหารของ 1912 มากกว่าตอนที่อย่างมากในประวัติศาสตร์ไทยสมัยใหม่ แรงจูงใจของผู้นำ มีการแพร่กระจายของความคิดทางการเมืองแบบตะวันตก รวมทั้งความคิดของประเทศ alism ในหมู่คนไทย บางส่วนของความคิดเหล่านี้ในรูปแบบในการที่ผู้นำรัฐประหารแสดงพวกเขา หมีแน่แท้ร่องรอยของฝ่าบาทวาทศิลป์เอง การทำรัฐประหารของ 1912 แท้งแล้ว ในบางเคารพ constituted บรรณาการทางอ้อมต่อประสิทธิผลของวชิร vudh ชาตินิยมข้อความ จุดมุ่งหมายสำคัญของ 1912 รัฐประหารกลุ่มที่ไม่ได้ทั้งหมดในหมวดหมู่ของอุดมการณ์ทางการเมืองความไม่พอใจกับกษัตริย์ในบุคคลมากขึ้น Evel คือ , ในความเป็นจริง , กระตุ้นแรก revolu tionary คิด คิดรัฐประหาร ดูเหมือนจะเกิดขึ้นในเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นไม่นาน และกลายเป็นราชา กลุ่มเล็ก ๆของทหาร ทำให้ทะเลาะกับกลุ่มของหน้าเว็บขององค์รัชทายาทเหนือบุญแล้ว ผู้นำของผู้หญิงที่ขายหมาก .การทะเลาะจบลงกับทหาร พร้อมอาวุธไม้ ไล่หน้าหลังเข้าไปในความปลอดภัยของ parusakawan Palace วันนี้องค์รัชทายาทต้องการแก้ไขสำหรับดูถูกกับตำแหน่งของเขาโดยการใช้บทบัญญัติของกฎหมายเก่าเพดานปากที่เรียกการเฆี่ยนหลังด้วยหวาย คันต่อไป กษัตริย์ chulalongk อรตอนแรกต่อต้านแล้ว รัฐมนตรีกระทรวงยุติธรรม ราบี เจ้าชาย ,ผู้ที่อ้อนวอนว่าใหม่ชาวตะวันตก ประมวลกฎหมายอาญา ให้เฆี่ยนด้วยหวายออก moded . ( ไม่ต้องสงสัย ทั้งพระราชาและองค์ชายมีความกังวลมากกว่าเป็นไปได้ไม่ดีผลที่เริ่มต้นเช่น " ป่าเถื่อนการปฏิบัติที่จะมีต่ออเมริกาตะวันตกที่สยาม คือการแสวงหาเพื่อให้บรรลุมากเวลาในการกำจัดข้อ จำกัด ของกฎหมายสนธิสัญญาว่าด้วยอธิปไตย ) องค์รัชทายาท ยืนยัน