Thailand has a long history of trad

Thailand has a long history of trading ivory, both as an exporter and importer. Exports to China and Japan
date back several centuries. In the 13th century Thailand exported tusk tips and tusks weighing from about
seven kilogrammes up to 20 kg to Fukien Province, China (Hirth and Rockhill, 1911) and in the 19th
century there is a record of Thailand exporting 18 tonnes of tusks to China (Srikachang and Jaisomkom,
2001). Records show that by at least the 17th century Thailand was exporting tusks to Japan in large
quantities, and in the late 1880s Thailand and other South-East Asian countries supplied almost 90% of
Japan’s ivory.
Thailand only began to import raw ivory after the Second World War as the internal ivory manufacturing
industry developed. This suggests the local elephant population was no longer large enough to satisfy the
demand for ivory. Between 1957 and 1987 Thailand imported at least 43.5 tonnes of raw ivory,
approximately 1.45 tonnes per annum on average, based on statistics from Royal Thai Customs (Luxmoore,
1989; Srikachang and Jaisomkom, 2001). It is probable that the actual amounts were considerably larger,

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ประเทศไทยมีประวัติศาสตร์ยาวนานของการซื้อขายงาช้าง ทั้ง เป็นผู้ส่งออกและนำเข้า ส่งออกไปยังจีนและญี่ปุ่นวันกลับไปหลายศตวรรษ ในศตวรรษ 13 ประเทศไทยส่งเคล็ดลับงาและชั่งน้ำหนักจากเกี่ยวกับงาkilogrammes 7 ถึง 20 กิโลกรัม Fukien Province, China (Hirth และ Rockhill, 1911) และ ในที่ 19ศตวรรษมีคือ เรกคอร์ดของประเทศไทยส่งออก 18 ตันของงาจีน (Srikachang และ Jaisomkom2001) การบันทึกดูที่น้อยไทยที่ศตวรรษที่ 17 ได้ส่งงาญี่ปุ่นขนาดใหญ่ปริมาณ และในประเทศไทยปัจจุบันล่าช้าและอื่น ๆ ภาษาเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ประเทศมาเกือบ 90% ของญี่ปุ่นของงาช้างไทยเริ่มต้นการนำงาช้างดิบหลังจากสงครามโลกครั้งสองเป็นการผลิตงาช้างภายในเท่านั้นพัฒนาอุตสาหกรรม นี้แนะนำไม่ถูกประชากรท้องถิ่นช้างใหญ่พอที่จะตอบสนองการความต้องการงาช้าง 1957 และ 1987 ประเทศไทยนำเข้าน้อย 43.5 ตันของงาช้างดิบประมาณ 1.45 ตันต่อปีโดยเฉลี่ย ขึ้นอยู่กับสถิติจากศุลกากรไทยรอยัล (Luxmoore1989 Srikachang และ Jaisomkom, 2001) จึงน่าเป็นที่จำนวนจริงมีขนาดใหญ่มาก

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ประเทศไทยมีประวัติศาสตร์อันยาวนานของงาช้างซื้อขายทั้งในฐานะผู้ส่งออกและผู้นำเข้า การส่งออกไปยังประเทศจีนและญี่ปุ่น
วันที่หลายศตวรรษกลับ ในศตวรรษที่ 13 ประเทศไทยส่งออกเคล็ดลับเขี้ยวงาและชั่งน้ำหนักจากประมาณ
เจ็ดกิโลกรัมถึง 20 กิโลกรัมฟูเจี้ยนประเทศจีน (Hirth และ Rockhill, 1911) และในวันที่ 19
ศตวรรษที่มีการบันทึกแห่งประเทศไทยส่งออก 18 ล้านตันของงาไปยังประเทศจีน ( Srikachang และ Jaisomkom,
2001) บันทึกแสดงให้เห็นว่าอย่างน้อยศตวรรษที่ 17 ประเทศไทยมีการส่งออกงาไปยังประเทศญี่ปุ่นในขนาดใหญ่
ปริมาณและในช่วงปลายยุค 1880 ประเทศไทยและประเทศในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้อื่น ๆ ที่ให้มาเกือบ 90% ของ
งาช้างของญี่ปุ่น.
ประเทศไทยเท่านั้นเริ่มที่จะนำเข้างาช้างดิบหลัง สงครามโลกครั้งที่เป็นงาช้างผลิตภายใน
อุตสาหกรรมการพัฒนา นี้แสดงให้เห็นประชากรช้างในท้องถิ่นก็ไม่มากพอที่จะตอบสนอง
ความต้องการสำหรับงาช้าง ระหว่างปี 1957 และ 1987 ไทยนำเข้าอย่างน้อย 43.5 ตันงาช้างดิบ
ประมาณ 1.45 ตันต่อปีโดยเฉลี่ยตามสถิติจากกรมศุลกากร (Luxmoore,
1989; Srikachang และ Jaisomkom, 2001) มันอาจเป็นไปได้ว่าจำนวนเงินที่เกิดขึ้นจริงเป็นอย่างมากที่มีขนาดใหญ่

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ประเทศไทยมีประวัติศาสตร์ที่ยาวนานของงาช้างการค้า ทั้งในฐานะผู้ส่งออกและผู้นำเข้า . การส่งออกไปยังประเทศจีนและญี่ปุ่น
วันที่กลับมาหลายศตวรรษ ในศตวรรษที่ 13 ประเทศไทยส่งออกเคล็ดลับงาช้างงาหนักจาก
7 กิโลถึง 20 กก. Fukien จังหวัด , จีน ( hirth และร็อกฮิลล์ , 1911 ) และใน 19
ศตวรรษ มีบันทึกการส่งออก 18 ตัน งา จีน ( srikachang และ jaisomkom
, 2001 ) ระเบียนแสดงให้เห็นว่าอย่างน้อยศตวรรษที่ 17 ประเทศไทยส่งออกงาญี่ปุ่นในปริมาณมาก
, และในช่วงปลายคริสต์ทศวรรษ 1860 ประเทศไทยและประเทศอื่น ๆในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้จัดเกือบ 90% ของ

แท้ของญี่ปุ่นประเทศไทยเริ่มนำเข้างาช้างดิบหลังสงครามโลกครั้งที่สองเป็นภายในงาผลิต
อุตสาหกรรมพัฒนา ซึ่งชี้ให้เห็นว่าประชากรช้างในประเทศเป็นไม่มีขนาดใหญ่พอที่จะตอบสนอง
ความต้องการงาช้าง ระหว่าง 2500 และ 1987 ประเทศไทยนำเข้าอย่างน้อย 43.5 ราคางาช้างดิบ
ประมาณ 1.45 ล้านตันต่อปีเฉลี่ยตามสถิติจากสำนักงานศุลกากร ( luxmoore
, 1989 ; srikachang และ jaisomkom , 2001 ) มันอาจเป็นไปได้ว่า จํานวนจริงมากขนาดใหญ่