Thank you, President Hennessy, and

Thank you, President Hennessy, and to the trustees and the faculty, to all of the parents and grandparents, to you, the Stanford graduates. Thank you for letting me share this amazing day with you.

I need to begin by letting everyone in on a little secret. The secret is that Kirby Bumpus, Stanford Class of '08, is my goddaughter. So, I was thrilled when President Hennessy asked me to be your Commencement speaker, because this is the first time I've been allowed on campus since Kirby's been here.

You see, Kirby's a very smart girl. She wants people to get to know her on her own terms, she says. Not in terms of who she knows. So, she never wants anyone who's first meeting her to know that I know her and she knows me. So, when she first came to Stanford for new student orientation with her mom, I hear that they arrived and everybody was so welcoming, and somebody came up to Kirby and they said, "Ohmigod, that's Gayle King!" Because a lot of people know Gayle King as my BFF [best friend forever].

And so somebody comes up to Kirby, and they say, "Ohmigod, is that Gayle King?" And Kirby's like, "Uh-huh. She's my mom."

And so the person says, "Ohmigod, does it mean, like, you know Oprah Winfrey?"

And Kirby says, "Sort of."

I said, "Sort of? You sort of know me?" Well, I have photographic proof. I have pictures which I can e-mail to you all of Kirby riding horsey with me on all fours. So, I more than sort-of know Kirby Bumpus. And I'm so happy to be here, just happy that I finally, after four years, get to see her room. There's really nowhere else I'd rather be, because I'm so proud of Kirby, who graduates today with two degrees, one in human bio and the other in psychology. Love you, Kirby Cakes! That's how well I know her. I can call her Cakes.

And so proud of her mother and father, who helped her get through this time, and her brother, Will. I really had nothing to do with her graduating from Stanford, but every time anybody's asked me in the past couple of weeks what I was doing, I would say, "I'm getting ready to go to Stanford."

I just love saying "Stanford." Because the truth is, I know I would have never gotten my degree at all, 'cause I didn't go to Stanford. I went to Tennessee State University. But I never would have gotten my diploma at all, because I was supposed to graduate back in 1975, but I was short one credit. And I figured, I'm just going to forget it, 'cause, you know, I'm not going to march with my class. Because by that point, I was already on television. I'd been in television since I was 19 and a sophomore. Granted, I was the only television anchor person that had an 11 o'clock curfew doing the 10 o'clock news.

Seriously, my dad was like, "Well, that news is over at 10:30. Be home by 11."

But that didn't matter to me, because I was earning a living. I was on my way. So, I thought, I'm going to let this college thing go and I only had one credit short. But, my father, from that time on and for years after, was always on my case, because I did not graduate. He'd say, "Oprah Gail"—that's my middle name—"I don't know what you're gonna do without that degree." And I'd say, "But, Dad, I have my own television show."

And he'd say, "Well, I still don't know what you're going to do without that degree."

And I'd say, "But, Dad, now I'm a talk show host." He'd say, "I don't know how you're going to get another job without that degree."

So, in 1987, Tennessee State University invited me back to speak at their commencement. By then, I had my own show, was nationally syndicated. I'd made a movie, had been nominated for an Oscar and founded my company, Harpo. But I told them, I cannot come and give a speech unless I can earn one more credit, because my dad's still saying I'm not going to get anywhere without that degree.

So, I finished my coursework, I turned in my final paper and I got the degree.

And my dad was very proud. And I know that, if anything happens, that one credit will be my salvation.

But I also know why my dad was insisting on that diploma, because, as B. B. King put it, "The beautiful thing about learning is that nobody can take that away from you." And learning is really in the broadest sense what I want to talk about today, because your education, of course, isn't ending here. In many ways, it's only just begun.

The world has so many lessons to teach you. I consider the world, this Earth, to be like a school and our life the classrooms. And sometimes here in this Planet Earth school the lessons often come dressed up as detours or roadblocks. And sometimes as full-blown crises. And the secret I've learned to getting ahead is being open to the lessons, lessons from the grandest university of all, that is, the universe itself.

It's being able to walk through life eager and open to self-improvement and that which is going to best help you evolve, 'cause that's really why we're here, to evolve as human beings. To grow into more of ourselves, always moving to the next level of understanding, the next level of compassion and growth.

I think about one of the greatest compliments I've ever received: I interviewed with a reporter when I was first starting out in Chicago. And then many years later, I saw the same reporter. And she said to me, "You know what? You really haven't changed. You've just become more of yourself."

And that is really what we're all trying to do, become more of ourselves. And I believe that there's a lesson in almost everything that you do and every experience, and getting the lesson is how you move forward. It's how you enrich your spirit. And, trust me, I know that inner wisdom is more precious than wealth. The more you spend it, the more you gain.

So, today, I just want to share a few lessons—meaning three—that I've learned in my journey so far. And aren't you glad? Don't you hate it when somebody says, "I'm going to share a few," and it's 10 lessons later? And, you're like, "Listen, this is my graduation. This is not about you." So, it's only going to be three.

The three lessons that have had the greatest impact on my life have to do with feelings, with failure and with finding happiness.

A year after I left college, I was given the opportunity to co-anchor the 6 o'clock news in Baltimore, because the whole goal in the media at the time I was coming up was you try to move to larger markets. And Baltimore was a much larger market than Nashville. So, getting the 6 o'clock news co-anchor job at 22 was such a big deal. It felt like the biggest deal in the world at the time.

And I was so proud, because I was finally going to have my chance to be like Barbara Walters, which is who I had been trying to emulate since the start of my TV career. So, I was 22 years old, making $22,000 a year. And it's where I met my best friend, Gayle, who was an intern at the same TV station. And once we became friends, we'd say, "Ohmigod, I can't believe it! You're making $22,000 and you're only 22. Imagine when you're 40 and you're making $40,000!"

When I turned 40, I was so glad that didn't happen.

So, here I am, 22, making $22,000 a year and, yet, it didn't feel right. It didn't feel right. The first sign, as President Hennessy was saying, was when they tried to change my name. The news director said to me at the time, "Nobody's going to remember Oprah. So, we want to change your name. We've come up with a name we think that people will remember and people will like. It's a friendly name: Suzie."

Hi, Suzie. Very friendly. You can't be angry with Suzie. Remember Suzie. But my name wasn't Suzie. And, you know, I'd grown up not really loving my name, because when you're looking for your little name on the lunch boxes and the license plate tags, you're never going to find Oprah.

So, I grew up not loving the name, but once I was asked to change it, I thought, well, it is my name and do I look like a Suzie to you? So, I thought, no, it doesn't feel right. I'm not going to change my name. And if people remember it or not, that's OK.

And then they said they didn't like the way I looked. This was in 1976, when your boss could call you in and say, "I don't like the way you look." Now that would be called a lawsuit, but back then they could just say, "I don't like the way you look." Which, in case some of you in the back, if you can't tell, is nothing like Barbara Walters. So, they sent me to a salon where they gave me a perm, and after a few days all my hair fell out and I had to shave my head. And then they really didn't like the way I looked.

Because now I am black and bald and sitting on TV. Not a pretty picture.

But even worse than being bald, I really hated, hated, hated being sent to report on other people's tragedies as a part of my daily duty, knowing that I was just expected to observe, when everything in my instinct told me that I should be doing something, I should be lending a hand.

So, as President Hennessy said, I'd cover a fire and then I'd go back and I'd try to give the victims blankets. And I wouldn't be able to sleep at night because of all the things I was covering during the day.

And, meanwhile, I was trying to sit gracefully like Barbara and make myself talk like Barbara. And I thought, well, I could make a pretty goofy Barbara. And if I could figure out how to be myself, I could be a pretty good Oprah. I was trying to sound elegant like Barbara. And sometimes I didn't read my copy, because something inside me said, this should be spontaneous. So, I wanted to get the news as I was giving it to the people. So, sometimes, I wouldn't read my copy and it would be, like, six people on a pileup on I-40. Oh, my goodness.

And sometimes I wouldn't read the copy—because I wanted to be spontaneous—and I'd come across a list of words I didn't know and I'd mispronounce. And one day I was reading copy and I called Canada "ca nada." And I decided, this Barbara thing's not going too well. I should try being myself.

But at the same time, my dad was saying,

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ขอบคุณคุณ เฮนเนสซี่วีประธาน และที่มูลนิธิและคณะ ทั้งหมดของพ่อแม่และปู่ย่าตายาย คุณ สแตนฟอร์ดสำเร็จศึกษา ขอบคุณที่ให้ฉันร่วมวันนี้ตื่นตาตื่นใจกับคุณต้องเริ่ม ด้วยการให้ทุกคนในความลับเล็กน้อยใน เคล็ดลับอยู่ว่าเคอร์บี้ Bumpus คลาสสแตนฟอร์ดของ ' 08, goddaughter ของฉัน ดังนั้น ผมรู้สึกตื่นเต้นเมื่อเฮนเนสซี่วีประธานถามผมเป็น ลำโพงของคุณเริ่ม เนื่องจากเป็นครั้งแรกที่ฉันได้รับอนุญาตในมหาวิทยาลัยเนื่องจากเคอร์บี้ของที่นี่แล้วคุณนั้น เคอร์บี้ของสาวสมาร์ทมาก เธอต้องการให้คนรู้จักเธอในเงื่อนไขของตนเอง เขากล่าวว่า ไม่ใช่ในแง่ที่เธอรู้ ดังนั้น เธอไม่เคยต้องการคนเป็นครั้งแรกที่ประชุมเธอรู้ว่า ฉันรู้ว่าเธอ และเธอรู้ว่าฉัน ดังนั้น เมื่อเธอมาเพื่อสแตนฟอร์ดสำหรับปฐมนิเทศนักเรียนใหม่กับแม่ของเธอ ฉันได้ยินว่า พวกเขามาถึง และทุกคนเพื่อต้อนรับ และใครสักคนมาถึง เคอร์บี้และพวกเขากล่าวว่า "Ohmigod ที่ Gayle King" เพราะผู้คนจำนวนมากรู้ว่า Gayle King เป็นฉัน BFF [เพื่อนตลอดไป]และเพื่อให้คนเข้าถึงค่าของเคอร์บี้ และว่า, "Ohmigod, Gayle King นั้น" และเคอร์บี้เช่น "Uh-huh เธอคือแม่ของฉัน"และเพื่อให้ผู้ที่กล่าวว่า "Ohmigod หมายความว่า เช่น คุณ รู้ดิโอปราห์วินฟรีย์"และเคอร์บี้กล่าว ว่า, "จัดเรียงของการ"ฉันกล่าวว่า "จัดเรียงของ คุณจัดเรียงของรู้ฉัน" ดี มีหลักฐานถ่ายภาพ มีรูปภาพที่ฉันสามารถอีเมลของคุณทั้งหมดของเคอร์บี้ขี่ horsey กับฉันบน fours ทั้งหมด ดังนั้น ฉันมากไปกว่าการเรียงลำดับของรู้ Bumpus เคอร์บี้ และผมประทับใจอยู่ที่นี่ ความสุขเชื่อว่า สุดท้าย หลังจากสี่ปี ได้รับเมื่อต้องการดูห้องพักของเธอ มีอยู่จริง ๆ เด็กฉันค่อนข้างจะ เพราะฉันเพื่อความภาคภูมิใจของเคอร์บี้ ผู้สำเร็จศึกษาวันนี้ องศาสอง หนึ่งในมนุษย์ชีวภาพ และอื่น ๆ ในด้านจิตวิทยา รักคุณ เคอร์บี้เค้ก นั่นคือวิธีที่ดีฉันรู้ว่าเธอ ฉันสามารถเรียกเค้กและเพื่อความภาคภูมิใจของแม่และพ่อของเธอ ที่ช่วยให้เธอได้รับขณะนี้ และพี่ชายของเธอ จะ ผมมีอะไรกับเธอจบการศึกษา จากสแตนฟอร์ด แต่ทุก ครั้งที่ใครถามฉันในอดีตคู่ของสัปดาห์ที่ฉันทำ ผมจะบอกว่า "ฉัน เตรียมตัวจะไปสแตนฟอร์ด"ฉันรักว่า "สแตนฟอร์ด" เพราะความจริง ฉันรู้ว่า ฉันจะได้ไม่รับปริญญาฉันเลย 'cause ไม่ไปสแตนฟอร์ด ผมไปมหาวิทยาลัยเทนเนสซี แต่ฉันไม่เคยจะมีอากาศประกาศนียบัตรของฉันเลย เพราะฉันควรสำเร็จการศึกษาในปี 1975 แต่ผมสั้นรายการ และฉันคิด ฉันเพียงแค่จะลืมมัน 'cause รู้ ฉันไม่ไปตบเท้ากับชั้นเรียนของฉัน เนื่องจากตามจุดนั้น ผมแล้วทางโทรทัศน์ ฉันได้รับในโทรทัศน์ตั้งแต่ 19 และ sophomore เป็น เป็นคนยึดโทรทัศน์เท่าที่มีเป็น 11 โมงเคอร์ฟิวทำข่าว 10 โมง ให้อย่างจริงจัง พ่อถูกเช่น "ดี ข่าวสารที่อยู่เหนือที่ 10:30 มีบ้าน 11. "แต่ที่ไม่สำคัญกับฉัน เนื่องจากผมได้ทำมาหากิน ผมอยู่บนเส้นทางของฉัน ดังนั้น ฉันคิดว่า ฉันจะให้สิ่งนี้วิทยาลัยไป แล้วเพียงแต่มีรายการสั้น ๆ แต่ พ่อ จากนั้น และปีหลัง เสมอในกรณีของฉัน เพราะฉันไม่ได้ศึกษาไม่ เขาจะบอกว่า "ดิโอปราห์ Gail" ซึ่งเป็นชื่อกลางของฉัน — "ทราบว่าสิ่งที่คุณกำลังจะทำ โดยไม่มีปริญญาที่" และผมจะบอกว่า "แต่ พ่อ มีโทรทัศน์ดูของตัวเอง"เขาจะพูด ว่า "ดี ยังไม่รู้สิ่งที่คุณกำลังจะทำ โดยไม่มีปริญญาที่"และผมจะบอก ว่า "แต่ พ่อ ตอนนี้ผมพักทอล์คโชว์" เขาจะบอกว่า "ฉันไม่ทราบว่าคุณกำลังจะได้รับงานอื่น โดยไม่มีปริญญาที่"ดังนั้น ใน 1987 เทนเนสซีมหาวิทยาลัยเชิญผมไปพูดที่เริ่มดำเนินการ แล้ว ฉันได้ดูตัวเอง เป็นผลงานรวบรวม ฉันได้ทำภาพยนตร์ การเสนอเป็น Oscar และก่อตั้งบริษัทของฉัน Harpo แต่ฉันบอกว่า ผมไม่มา และให้คำพูดเว้นแต่สามารถได้รับสินเชื่อเพิ่มเติมหนึ่ง เนื่องจากพ่อของยังบอกว่า ไม่ไปรับที่ใดก็ได้ โดยไม่มีองศาที่ดังนั้น ฉันเสร็จสอนของฉัน ฉันเปิดในกระดาษของฉันสุดท้าย และได้ระดับและพ่อก็ภูมิใจมาก และทราบว่า ถ้าอะไรเกิดขึ้น รายการที่จะช่วยเหลือแต่ยังรู้ทำไมพ่อถูก insisting บนประกาศนียบัตรนั้น เนื่องจาก เป็นมันใส่ B. B. King "สิ่งสวยงามเกี่ยวกับการเรียนรู้ได้ว่า ใครจะได้ที่จากคุณ" และเรียนรู้เป็นความรู้สึกกว้างที่สุดอะไรอยากจะพูดถึงวันนี้ เนื่องจากการศึกษาของคุณ แน่นอน ไม่สิ้นสุดที่นี่ ในหลาย ๆ เพียงแค่เริ่มมีการโลกมีสอนมากสอน พิจารณาโลก โลกนี้ เป็น ห้องเรียนโรงเรียนและชีวิตของเรา และบางครั้งที่นี่ในโลกโลกนี้ มักจะมาเรียนโรงเรียนแต่งเป็น detours roadblocks และวิกฤต full-blown เป็นบางครั้ง และความลับที่ฉันได้เรียนรู้การเดินทางล่วงหน้าจะถูกเปิดให้เรียน บทเรียนจากมหาวิทยาลัยด้านทั้งหมด คือ จักรวาลเองกำลังจะเดินผ่านชีวิตร้อนวิชา และเปิด self-improvement และที่กำลังจะดีที่สุดช่วยคุณพัฒนา 'cause นั่นคือทำไมเรานี่ ฐานะมนุษย์ การเติบโตเป็นของตนเอง จะย้ายไปยังระดับถัดไปของการทำความเข้าใจ ความเมตตาและการเจริญเติบโตระดับถัดไปคิดว่า ประมาณหนึ่งชมเชยมากที่สุดที่ฉันเคยได้รับ: ฉันสัมภาษณ์กับผู้สื่อข่าวเมื่อฉันได้แรกเริ่มต้นในชิคาโก แล้ว ในปีต่อมา เห็นโปรแกรมรายงานเดียวกัน และเธอบอกให้ฉัน "คุณรู้หรือไม่ คุณยังไม่ได้เปลี่ยนจริง ๆ คุณได้เพียงแค่เป็นของตัวเอง"และนั่นคือที่เราทั้งหมดพยายามทำ เป็นของตนเอง และผมเชื่อว่า มีในเกือบทุกสิ่งที่คุณทำและทุกประสบการณ์บทเรียน และได้รับบทเรียน ว่าคุณก้าวไปข้างหน้า วิธีการเพิ่มคุณค่าจิตวิญญาณของคุณได้ และ เชื่อฉัน ฉันรู้ว่าภายในภูมิปัญญาล้ำค่ายิ่งกว่าสมบัติ ยิ่งคุณใช้จ่าย ยิ่งคุณได้รับดังนั้น วันนี้ ผมอยากร่วมกี่ — หมายถึง สามตัวที่ฉันได้เรียนรู้ในการเดินทางของฉันจน และคุณไม่ดีใจได้อย่างไร ไม่คุณเกลียดมันเมื่อใครกล่าวว่า "ฉันจะร่วมกี่" และเป็นบทเรียนที่ 10 ภายหลัง และ เช่น คุณ "ฟัง นี่คือจบของฉัน นี้ไม่ได้เกี่ยวกับคุณ" ดังนั้น เท่ามันต้อง 3บท 3 ที่มีผลกระทบมากที่สุดในชีวิตของฉันต้องทำ ด้วยความรู้สึก ความล้มเหลว และหาความสุขปีหลังจากทิ้งวิทยาลัย ฉันได้รับโอกาสในการร่วมยึด 6 โมงข่าวในบัลติมอร์ เนื่องจากเป้าหมายทั้งหมดในสื่อในขณะฉันได้มาถึง คุณพยายามย้ายไปตลาดใหญ่ และบัลติมอร์ก็มีมากตลาดใหญ่กว่าแนชวิลล์ รับ 6 โมงข่าวสมอร่วมงานที่ 22 การจัดการใหญ่ดังกล่าว มันรู้สึกเหมือนข้อตกลงใหญ่ที่สุดในโลกในเวลาและผมภูมิใจดังนั้น เพราะฉันสุดท้ายจะมีโอกาสเป็นเช่น Barbara Walters ซึ่งเป็นผู้ที่ฉันได้พยายามจำลองตั้งแต่จุดเริ่มต้นของอาชีพของฉันทีวี ของฉัน ดังนั้น ผม 22 ปี ทำ $22000 ปี และเป็นที่ผมได้พบกับเพื่อนของฉันดีที่สุด เกล ที่เป็นช่างเทคนิคฝึกหัดที่สถานีโทรทัศน์เดียวกัน และเมื่อเรากลายเป็นเพื่อน เราพูด "Ohmigod ฉันไม่ เชื่อ คุณกำลังทำ $22000 และคุณ 22 เท่านั้น ลองนึกภาพเมื่อคุณ 40 และคุณกำลังทำ $40000 "เมื่อฉันเปิด 40 ผมดีใจมากที่ไม่ได้เกิดขึ้นดังนั้น ที่นี่ ฉัน 22 ทำ $22000 ปี แล้ว ยัง มันไม่ได้ใจ มันไม่ได้ถนัดใจ หมายแรก เป็นประธานเฮนเนสซี่วีไม่ว่า ได้เมื่อพวกเขาพยายามที่จะเปลี่ยนชื่อ ผู้อำนวยการข่าวว่า ฉันเวลา "ไม่มีใครจะไปจำได้ดิโอปราห์ ดังนั้น เราต้องการเปลี่ยนชื่อของคุณ เราได้เกิดขึ้นกับชื่อที่เราคิดว่า คนจะจำ และคนจะชอบ เป็นชื่อที่เรียกง่าย: Suzie "สวัสดี Suzie ดีมาก คุณไม่ได้โกรธกับ Suzie จำ Suzie แต่ชื่อของฉันไม่ได้ Suzie ก รู้ ฉันได้เติบโตขึ้นไม่ได้จริง ๆ รักชื่อ เนื่องจากเมื่อคุณกำลังมองหาชื่อของคุณเล็กน้อยบนกล่องอาหารกลางวันและแท็กป้าย คุณไม่เคยจะหาดิโอปราห์ดังนั้น ฉันเติบโตไม่รักชื่อ แต่เมื่อถูกถามเปลี่ยน คิด ดี เป็นชื่อของฉัน และฉันดูเช่น Suzie เป็นคุณ ดังนั้น ฉันคิดว่า ไม่ ไม่รู้สึกขวา ฉันไม่ไปเปลี่ยนชื่อ และถ้าคนจำได้ หรือไม่ ที่ได้แล้ว พวกเขากล่าวว่า พวกเขาไม่ชอบวิธีช็อปปิ้ง นี้ถูกในปี 1976 เมื่อเจ้านายของคุณอาจโทรคุณ และพูด ว่า "ฉันไม่ชอบวิธีคุณค้นหา" ตอนนี้ ที่จะเรียกคดี แต่หลังจาก นั้นก็ไม่ว่า "ไม่ ชอบวิธีคุณค้นหา" ซึ่งในกรณีของคุณหลัง ถ้าคุณไม่บอก ไม่มีอะไรเหมือน Barbara Walters ดังนั้น พวกเขาส่งฉันร้านที่ค่ะที่ดัดผม และหลัง จากสองสามวันผมทั้งหมดตกออก และผมจะโกนหัวของฉัน แล้ว พวกเขาไม่ชอบวิธีช็อปปิ้งเนื่องจากตอนนี้ ฉันเป็นสีดำ และหัวล้าน และพี่เลี้ยงบนโทรทัศน์ ไม่สวยรูปภาพแต่แย่กว่าเป็นหัวล้าน ผมจริง ๆ ขี้เกียจ ขี้เกียจ ขี้เกียจส่งรายงานเป็นส่วนหนึ่งของหน้าที่ประจำวันของฉัน tragedies คนอื่นรู้ว่า ฉันเพียงแค่คาดว่าสังเกต เมื่อทุกอย่างในสัญชาตญาณของฉันบอกฉันว่า ฉันควรจะทำอะไร ฉันควรจะให้ยืมดัง เฮนเนสซี่วีประธานกล่าวว่า ฉันจะครอบคลุมไฟแล้วฉันจะกลับไป และจะพยายามให้ผ้าห่มผู้ประสบภัย และฉันไม่สามารถนอนหลับในเวลากลางคืนเนื่องจากทุกสิ่งที่ฉันได้ครอบคลุมในระหว่างวันและ ในขณะเดียวกัน ฉันพยายามนั่งอย่างเช่นบาร์บารา และทำให้ตัวเองพูดคุยเช่นบาร์บาร่า และฉันคิดว่า ดี ฉันสามารถทำบาร์บาร่าสวยโง่นัก และถ้าฉันไม่สามารถคิดหาวิธีให้ตัวเอง ฉันอาจดิโอปราห์สวยดี ผมพยายามฟังสง่างามเช่นบาร์บาร่า และบางครั้งผมไม่ได้อ่านสำเนาของฉัน เพราะบางสิ่งบางอย่างภายในฉันกล่าวว่า ควรอยู่ ดังนั้น ฉันต้องการที่จะได้รับข่าวฉันได้ให้ประชาชน ดังนั้น บางครั้ง ฉันจะไม่อ่านสำเนาของฉัน และมัน จะ ชอบ หกคนบน pileup ใน-40 โอ้ พระช่วยและบางครั้งจะไม่อ่านสำเนา — เพราะผมต้องการจะอยู่ตัว และมาในรายการของคำที่ ฉันไม่รู้ และฉันจะ mispronounce วันหนึ่งผมได้อ่านสำเนา และผมเรียกว่าแคนาดา "ca nada" และฉันตัดสิน ใจ สิ่งนี้บาร์บาร่าของจะดีเกินไป ผมควรลองเป็นตัวเองแต่ในเวลาเดียวกัน พ่อของฉันถูกพูด ว่า

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ขอบคุณประธาน Hennessy และกรรมาธิการและคณะไปทั้งหมดของพ่อแม่และปู่ย่าตายายเพื่อให้คุณบัณฑิต Stanford ขอขอบคุณสำหรับการให้ฉันร่วมกันวันนี้ที่น่าตื่นตาตื่นใจกับคุณ. ฉันจะต้องเริ่มต้นด้วยการให้ทุกคนในความลับเล็ก ๆ น้อย ๆ ความลับอยู่ที่เคอร์บี้ Bumpus, Stanford ชั้น '08 เป็นลูกของพ่อแม่อปุถมภ์ของฉัน ดังนั้นผมตื่นเต้นเมื่อประธาน Hennessy ขอให้ผมเป็นวิทยากรเริ่มของคุณเพราะนี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้รับอนุญาตในมหาวิทยาลัยตั้งแต่เคอร์บี้เคยอยู่ที่นี่. คุณจะเห็นเคอร์บีสาวสมาร์ทมาก เธอต้องการคนที่จะได้รับรู้ว่าเธอในแง่ของเธอเองเธอบอกว่า ไม่ได้อยู่ในแง่ของการที่เธอรู้ ดังนั้นเธอไม่เคยต้องการใครก็ตามที่ประชุมครั้งแรกของเธอที่จะรู้ว่าฉันรู้ว่าเธอและเธอรู้ว่าฉัน ดังนั้นเมื่อแรกที่เธอมาถึง Stanford สำหรับการปฐมนิเทศนักเรียนใหม่กับแม่ของเธอที่ฉันได้ยินว่าพวกเขามาถึงและทุกคนก็เป็นมิตรมากและใครบางคนขึ้นมาถึงเคอร์บีและพวกเขากล่าวว่า "Ohmigod ที่แกรี King!" เพราะคนจำนวนมากรู้ว่าแกรีมหากษัตริย์ทรงเป็น BFF ของฉัน [เพื่อนที่ดีที่สุดตลอดกาล]. และใครบางคนเพื่อให้มาถึงเคอร์บีและพวกเขาพูดว่า "Ohmigod คือว่าแกรีคิง" และเช่นเดียวกับเคอร์บี "Uh-ฮะ. เธอเป็นแม่ของฉัน." และเพื่อให้คนที่บอกว่า "Ohmigod, หมายความว่าเช่นคุณรู้ว่าโอปราห์วินฟรีย์" และเคอร์บีกล่าวว่า "การจัดเรียงของ." ผมตอบว่า "เรียงจาก หรือไม่คุณรู้ว่าการจัดเรียงของฉัน? " ดีฉันมีหลักฐานการถ่ายภาพ ฉันมีภาพที่ฉันสามารถ e-mail ให้คุณทั้งหมดของเคอร์บี้ขี่ม้ากับฉันทั้งสี่ ดังนั้นผมมากกว่าการจัดเรียงของเคอร์บี้รู้ Bumpus และฉันมีความสุขที่จะอยู่ที่นี่มีความสุขเพียงว่าในที่สุดผมก็หลังจากสี่ปีที่ผ่านมาจะได้เห็นห้องของเธอ มีจริงๆไม่มีที่ไหนเลยอื่นผมอยากจะเป็นเพราะผมมีความภาคภูมิใจของเคอร์บี้ที่จบการศึกษาในวันนี้กับสององศาหนึ่งในชีวภาพของมนุษย์และอื่น ๆ ในด้านจิตวิทยา รักคุณเคอร์บี้เค้ก! นั่นเป็นวิธีที่ดีที่ฉันรู้ว่าเธอ ฉันสามารถเรียกเค้กของเธอ. และเพื่อความภาคภูมิใจของพ่อและแม่ของเธอซึ่งช่วยให้เธอได้รับการผ่านช่วงเวลานี้และพี่ชายของเธอจะ ผมก็ไม่มีอะไรจะทำอย่างไรกับเธอจบการศึกษาจาก Stanford แต่ใครเวลาที่ทุกคนถามผมในสองสามสัปดาห์ที่ผ่านมาสิ่งที่ผมทำผมจะพูดว่า "ฉันได้รับพร้อมที่จะไป Stanford." ฉันรักการพูดว่า " Stanford. " เพราะความจริงก็คือผมรู้ว่าผมจะไม่เคย gotten ปริญญาของฉันเลยเพราะฉันไม่ได้ไป Stanford ผมไปมหาวิทยาลัยรัฐเทนเนสซี แต่ฉันไม่เคยจะได้รับประกาศนียบัตรของฉันเลยเพราะผมควรที่จะจบการศึกษากลับมาในปี 1975 แต่ผมสั้นหนึ่งเครดิต และฉันคิดว่าฉันแค่จะลืมมัน 'ทำให้คุณรู้ว่าฉันจะไม่เดินกับชั้นเรียนของฉัน เพราะจากจุดที่ผมมีอยู่แล้วบนจอโทรทัศน์ ฉันได้รับในโทรทัศน์ตั้งแต่ผมอายุ 19 ปีและ จริงอยู่ที่ผมเป็นคนประกาศข่าวโทรทัศน์เท่านั้นที่มีเคอร์ฟิว 11:00 ทำข่าว 10:00. อย่างจริงจังพ่อของฉันเป็นเหมือน "ดีข่าวว่ามีมากกว่าเวลา 10:30. เป็นบ้านโดย 11. " แต่นั่นไม่สำคัญกับผมเพราะผมหาเลี้ยงชีพ ฉันอยู่ในทางของฉัน ดังนั้นฉันคิดว่าฉันจะปล่อยให้สิ่งที่วิทยาลัยนี้ไปและฉันมีเพียงหนึ่งเครดิตระยะสั้น แต่พ่อของฉันจากเวลานั้นและสำหรับปีหลังจากที่เป็นเสมอในกรณีของผมเพราะผมไม่ได้จบการศึกษา เขาจะพูดว่า "โอปราห์เกล" นั่นเป็นช่วงกลางของฉันขายดี "ผมไม่ทราบว่าสิ่งที่คุณกำลังจะทำโดยไม่ต้องระดับที่." และผมพูดว่า "แต่พ่อผมมีรายการโทรทัศน์ของตัวเอง." และเขาก็จะพูดว่า "ผมยังไม่ทราบว่าสิ่งที่คุณกำลังจะทำโดยไม่ต้องระดับที่." และฉันต้องการ พูดว่า "แต่พ่อตอนนี้ฉันพิธีกรรายการทอล์คโชว์". เขาบอกว่า "ผมไม่ทราบว่าคุณกำลังจะได้รับงานที่อื่นโดยไม่ได้องศาที่." ดังนั้นในปี 1987 มหาวิทยาลัยรัฐเทนเนสซีเชิญผมกลับไปพูดที่เริ่มของพวกเขา จากนั้นผมได้แสดงของตัวเองได้รับการตีพิมพ์ในระดับชาติ ผมต้องการทำหนังที่ได้รับการเสนอชื่อเข้าชิงออสการ์และก่อตั้ง บริษัท ของฉันฮาร์โป แต่ผมบอกพวกเขาว่าผมไม่สามารถมาและให้คำพูดจนกว่าฉันจะได้รับเครดิตอย่างใดอย่างหนึ่งมากขึ้นเพราะพ่อของฉันยังคงบอกว่าฉันจะไม่ไปได้ทุกที่โดยไม่ต้องระดับที่. ดังนั้นฉันเสร็จสิ้นการเรียนการสอนของฉันฉันหันในกระดาษสุดท้ายของฉัน และผมได้รับปริญญา. และพ่อของฉันเป็นความภาคภูมิใจมาก และฉันรู้ว่าถ้ามีอะไรเกิดขึ้นที่หนึ่งเครดิตจะได้รับความรอดของเรา. แต่ฉันก็รู้ว่าทำไมพ่อของฉันได้รับการยืนยันในประกาศนียบัตรว่าเพราะเป็นบีบีคิงวาง "สิ่งที่สวยงามเกี่ยวกับการเรียนรู้ก็คือว่าไม่มีใครสามารถใช้เวลาที่ ออกไปจากคุณ. " และการเรียนรู้เป็นจริงในความหมายกว้างสิ่งที่ฉันต้องการที่จะพูดคุยเกี่ยวกับวันนี้เพราะการศึกษาของคุณแน่นอนไม่ได้สิ้นสุดที่นี่ ในหลาย ๆ วิธีมันเป็นเพียงแค่การเริ่มต้น. โลกมีบทเรียนมากมายที่จะสอนให้คุณ ผมคิดว่าโลกโลกนี้จะเป็นเหมือนการเรียนและชีวิตของเราห้องเรียน และบางครั้งที่นี่ในโรงเรียนนี้โลกของบทเรียนที่มักจะมาแต่งตัวเป็นออกนอกเส้นทางหรืออุปสรรค และบางครั้งก็เป็นวิกฤติเต็มเป่า และความลับที่ฉันได้เรียนรู้ที่จะได้รับข้างหน้าจะถูกเปิดให้บทเรียนบทเรียนจากมหาวิทยาลัยที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของทั้งหมดนั่นคือจักรวาลเอง. มันเป็นความสามารถในการเดินผ่านชีวิตกระตือรือร้นและเปิดให้พัฒนาตนเองและสิ่งที่เป็น จะไปขอความช่วยเหลือที่ดีที่สุดคุณมีวิวัฒนาการ 'ก่อให้เกิดที่จริงเหตุผลที่เราอยู่ที่นี่ที่จะพัฒนาเป็นมนุษย์ . ที่จะเติบโตเป็นมากขึ้นของตัวเองมักจะย้ายไปอยู่ที่ระดับถัดไปของความเข้าใจในระดับต่อไปของความเมตตาและการเจริญเติบโตของผมคิดว่าเกี่ยวกับหนึ่งในการชมเชยที่ยิ่งใหญ่ที่สุดที่ฉันเคยได้รับ: ผมสัมภาษณ์กับผู้สื่อข่าวเมื่อฉันเป็นครั้งแรกที่เริ่มออกใน เมืองชิคาโก และแล้วเวลาหลายปีต่อมาผมเห็นข่าวเหมือนกัน และเธอก็บอกกับผมว่า "คุณรู้อะไรจริงๆคุณยังไม่ได้เปลี่ยน. คุณเพิ่งกลายเป็นมากขึ้นของตัวเอง." และที่เป็นจริงสิ่งที่เรากำลังพยายามที่จะทำมากขึ้นของตัวเอง และผมเชื่อว่ามีบทเรียนในเกือบทุกอย่างที่คุณทำและทุกประสบการณ์และได้รับบทเรียนคือวิธีที่คุณก้าวไปข้างหน้า มันเป็นวิธีที่คุณประเทืองจิตวิญญาณของคุณ และเชื่อฉันฉันรู้ว่าภูมิปัญญาภายในมีค่ามากกว่าความมั่งคั่ง ยิ่งคุณใช้มันมากกว่าที่คุณได้รับ. ดังนั้นวันนี้ผมเพียงต้องการที่จะร่วมกันไม่กี่บทเรียนความหมายสามที่ผมได้เรียนรู้ในการเดินทางของฉันเพื่อให้ห่างไกล และคุณไม่ดีใจ? คุณไม่เกลียดมันเมื่อใครบางคนกล่าวว่า "ผมจะไปร่วมไม่กี่" และมันเป็น 10 บทเรียนภายหลังได้หรือไม่ และคุณต้องการ "ฟังนี้เป็นที่สำเร็จการศึกษาของฉัน. นี้ไม่เกี่ยวกับคุณ." ดังนั้นจึงเป็นเพียงการไปได้สาม. สามบทเรียนที่มีผลกระทบที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตของฉันได้จะทำอย่างไรกับความรู้สึกกับความล้มเหลวและมีการค้นหาความสุข. ปีหลังจากที่ผมออกจากมหาวิทยาลัยผมได้รับโอกาสที่จะยึดเหนี่ยว ข่าว 06:00 ในบัลติมอร์เพราะเป้าหมายทั้งในสื่อในเวลาที่ผมขึ้นมาเป็นคุณพยายามที่จะย้ายไปยังตลาดขนาดใหญ่ และบัลติมอร์เป็นตลาดขนาดใหญ่กว่าแนชวิลล์ ดังนั้นการได้รับงานที่ร่วมประกาศข่าว 06:00 วันที่ 22 เป็นเช่นเรื่องใหญ่ มันรู้สึกเหมือนการจัดการที่ใหญ่ที่สุดในโลกในเวลา. และฉันก็ภูมิใจมากเพราะฉันในที่สุดก็จะมีโอกาสของฉันจะเป็นเหมือนบาร์บาราวอลเตอร์สซึ่งเป็นคนที่ผมเคยพยายามที่จะเลียนแบบตั้งแต่จุดเริ่มต้นของอาชีพของทีวีของฉัน . ดังนั้นผมก็อายุ 22 ปีทำให้ $ 22,000 ต่อปี และมันคือสิ่งที่ผมได้พบกับเพื่อนที่ดีที่สุดของฉันแกรีซึ่งเป็นฝึกงานที่สถานีโทรทัศน์เดียวกัน และเมื่อเรากลายเป็นเพื่อนที่เราต้องการพูดว่า "Ohmigod ฉันไม่สามารถเชื่อว่าท่านกำลังทำ $ 22,000 และคุณเท่านั้น 22. ลองนึกภาพเมื่อคุณ 40 และคุณกำลังทำ $ 40,000!" เมื่อผมหัน 40 ผมก็ดีใจที่ไม่ได้เกิดขึ้น. ดังนั้นที่นี่ฉัน, 22 ทำให้ $ 22,000 ต่อปีและยังก็ไม่ได้รู้สึกขวา มันไม่ได้รู้สึกขวา สัญญาณแรกขณะที่ประธานาธิบดีเฮนเนสบอกว่าเป็นเมื่อพวกเขาพยายามที่จะเปลี่ยนชื่อของฉัน อำนวยการสำนักข่าวบอกกับผมในเวลานั้น "ไม่มีใครจะจำได้ว่าโอปราห์ดังนั้นเราจึงต้องการที่จะเปลี่ยนชื่อของคุณเราได้มากับชื่อที่เราคิดว่าคนที่จะจำและผู้คนจะชอบมันเป็นชื่อที่เรียกง่าย...: Suzie. " สวัสดี Suzie ง่ายมาก คุณไม่สามารถจะโกรธกับซูซี่ โปรดจำไว้ว่าซูซี่ แต่ชื่อของฉันไม่ได้ Suzie และคุณรู้ว่าผมเติบโตขึ้นมาไม่ได้จริงๆรักชื่อของฉันเพราะเมื่อคุณกำลังมองหาชื่อเล็ก ๆ น้อย ๆ ของคุณในกล่องอาหารกลางวันและแท็กแผ่นป้ายทะเบียนที่คุณไม่เคยไปหาโอปราห์. ดังนั้นผมเติบโตขึ้นมา ไม่รักชื่อ แต่เมื่อฉันถูกขอให้เปลี่ยนมันผมคิดว่าดีก็คือชื่อของฉันและฉันจะมีลักษณะเหมือน Suzie กับคุณ? ดังนั้นผมคิดว่าไม่มีก็ไม่ได้รู้สึกขวา ผมไม่อยากจะเปลี่ยนชื่อของฉัน และถ้าคนจำได้หรือไม่ที่ OK. แล้วพวกเขากล่าวว่าพวกเขาไม่ชอบวิธีที่ผมมอง นี่คือในปี 1976 เมื่อเจ้านายของคุณสามารถโทรหาคุณและพูดว่า "ผมไม่ชอบวิธีที่คุณมอง." ตอนนี้จะเรียกว่าคดี แต่กลับมาแล้วพวกเขาก็จะพูดว่า "ฉันไม่ชอบวิธีที่คุณมอง." ซึ่งในกรณีที่บางส่วนของคุณในด้านหลังถ้าคุณไม่สามารถบอกอะไรเช่นบาร์บาราวอลเตอร์ส ดังนั้นพวกเขาส่งผมไปร้านที่พวกเขาให้ผมดัดและหลังจากนั้นไม่กี่วันผมของฉันหลุดออกมาและผมต้องโกนหัวของฉัน และพวกเขาก็ไม่ชอบวิธีที่ผมมอง. เพราะตอนนี้ผมสีดำและหัวล้านและนั่งอยู่บนทีวี ไม่ได้ภาพสวย. แต่ถึงแม้จะเลวร้ายยิ่งกว่าการเป็นหัวล้านผมเกลียดจริงๆเกลียดเกลียดถูกส่งไปยังรายงานเกี่ยวกับโศกนาฎกรรมของคนอื่นเป็นส่วนหนึ่งของการปฏิบัติหน้าที่ประจำวันของฉันรู้ว่าฉันได้รับการคาดหวังเพียงแค่จะสังเกตเห็นเมื่อทุกอย่างในสัญชาตญาณของฉันบอก ฉันว่าฉันควรจะทำบางสิ่งบางอย่างที่ฉันควรจะยืมมือ. ดังนั้นในฐานะประธาน Hennessy กล่าวว่าฉันต้องการครอบคลุมไฟและแล้วผมกลับไปและผมจะพยายามที่จะให้ผู้ที่ตกเป็นเหยื่อผ้าห่ม และผมก็ไม่สามารถที่จะนอนในเวลากลางคืนเพราะทุกสิ่งที่ฉันได้รับการครอบคลุมในระหว่างวัน. และขณะที่ผมพยายามที่จะนั่งอย่างสง่างามเช่นเดียวกับบาร์บาร่าและทำให้ตัวเองพูดคุยเช่นบาร์บาร่า และฉันคิดว่าดีฉันจะทำให้โง่สวยบาร์บาร่า และถ้าฉันสามารถคิดออกว่าจะเป็นตัวเองผมอาจจะเป็นสิ่งที่ดีงามโอปราห์ ผมพยายามที่จะเสียงที่สง่างามเช่นบาร์บาร่า และในบางครั้งฉันไม่ได้อ่านสำเนาของฉันเพราะบางสิ่งบางอย่างในตัวฉันกล่าวนี้ควรจะเกิดขึ้นเอง ดังนั้นผมอยากจะได้รับข่าวที่ผมได้ให้มันกับคน ดังนั้นบางครั้งผมไม่ได้จะอ่านสำเนาของฉันและมันจะเป็นเช่นหกคนบนกระเจิดกระเจิง I-40 โอ้ความดีของฉัน. และบางครั้งผมจะไม่ได้อ่านสำเนาเพราะฉันอยากจะเป็นธรรมชาติและฉันจะเจอรายชื่อของคำที่ฉันไม่เคยรู้และฉันต้องการออกเสียงผิด และวันหนึ่งผมอ่านคัดลอกและฉันเรียกว่าแคนาดา "CA nada." และฉันตัดสินใจที่นี้สิ่งที่บาร์บาร่าจะไม่ดีเกินไป ฉันควรพยายามเป็นตัวเอง. แต่ในขณะเดียวกันพ่อของฉันได้รับการบอกว่า

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ขอบคุณท่านประธานเฮนเนสซี่ และมูลนิธิฯ และคณะ ทั้งหมดของพ่อแม่และปู่ย่าตายาย คุณ สแตนฟอร์ด บัณฑิต ขอบคุณที่ให้ผมร่วม วันนี้ที่น่าตื่นตาตื่นใจกับคุณ

ฉันต้องการที่จะเริ่มต้นด้วยการทำให้ทุกคนในความลับเล็ก ๆน้อย ๆ ความลับอยู่ที่ เคอร์บี้ บัมปัสสแตนฟอร์ด รุ่นปี 08 เป็นลูกบุญธรรมแล้ว ดังนั้นผมตื่นเต้นเมื่อประธานเฮนเนสซี่ขอให้ฉันเป็นลำโพงรับปริญญาของคุณ เพราะนี้เป็นครั้งแรกที่ฉันได้รับอนุญาตในมหาวิทยาลัยตั้งแต่ Kirby อยู่ที่นี่

เห็นมั้ย เคอร์บี้ เป็นผู้หญิงที่ฉลาดมาก เธอต้องการให้คนได้รู้จักเธอในแง่ของเธอเอง เธอกล่าว ไม่ได้อยู่ในเงื่อนไขที่เธอต้องรู้ ดังนั้น เธอก็ไม่เคยต้องการใครที่พบกันครั้งแรกของเธอว่า ผมรู้จักเธอ และเธอรู้จักฉัน ดังนั้นเมื่อครั้งแรกที่เธอมาตั้งแต่ปฐมนิเทศนักเรียนใหม่กับแม่ของเธอ ฉันได้ยินว่าพวกเขามาถึง และทุกคนก็ต้อนรับ และมีบางคนมาเคอร์บี้และพวกเขากล่าวว่า , " ohmigod ที่ Gayle King ! เพราะหลายคนรู้จัก Gayle King เป็น BFF เพื่อนที่ดีที่สุดตลอดกาล [ ] .

แล้วใครมาเคอร์บี้ , และพวกเขากล่าวว่า , " ohmigod คือ Gayle King ? เคอร์บี้ และชอบพูดว่า " ฮะเธอเป็นแม่ของฉัน "

แล้วคนที่บอกว่า " ohmigod มันหมายถึงว่า คุณรู้จักโอปราห์ วินฟรีย์ " ?

และ เคอร์บี้ กล่าวว่า " . "

ฉันว่า " ทำนองนั้น ? คุณก็รู้ฉัน ? " ผมมีหลักฐานภาพถ่าย ผมมีรูปที่ผมส่งเมลล์ให้คุณทั้งหมดของ Kirby การขี่ม้ากับผม คลานสี่เท้า ดังนั้น , ฉันมากกว่านั้นว่า เคอร์บี้ บัมปัส . และฉันก็มีความสุขที่ได้อยู่ที่นี่ แค่ความสุขที่ฉันในที่สุดหลังจากสี่ปี ไปดูห้องของเธอ มีจริงๆไม่มีที่ไหนเลยอื่นผมยอมเพราะผมภูมิใจกับเคอร์บี้ คนที่จบในวันนี้กับสององศาหนึ่งในทางชีวภาพของมนุษย์และอื่น ๆในจิตวิทยา รักพี่เค้กเคอร์บี้ ! นั่นเป็นวิธีที่ผมรู้จักเธอ ฉันสามารถเรียกเค้กของเธอ

และภูมิใจของแม่และพ่อ ที่ช่วยเธอให้ผ่านช่วงเวลานี้ และน้องชายของเธอจะผมมีอะไรกับเธอจบการศึกษาจากมหาวิทยาลัยสแตนฟอร์ด จริงๆ แต่เวลาใครถามฉันในสองอาทิตย์ที่ผ่านมา สิ่งที่ผมทำ ผมก็จะพูดว่า " ผมพร้อมที่จะไปสแตนฟอร์ด "

ฉันรักว่า " Stanford " เพราะความจริงแล้ว ผมรู้ว่าผมจะ ไม่เคยได้รับปริญญาของฉันเลย เพราะผมไม่ได้ไปที่มหาวิทยาลัยสแตนฟอร์ด ฉันไปที่มหาวิทยาลัยของรัฐเทนเนสซีแต่ผมไม่เคยได้รับปริญญาเลย เพราะฉันต้องเรียนจบกลับมาในปี 1975 แต่ผมสั้นเครดิต และผมก็คิดว่า ผมจะลืมมัน เพราะคุณรู้ว่าผมไม่ได้ไปเดินกับชั้น เพราะจากจุดที่ผมอยู่ในโทรทัศน์ ฉันต้องการได้รับในโทรทัศน์ตั้งแต่อายุ 19 ปี 2 มอบให้ฉันเป็นเพียงคนที่เคยเป็นผู้ประกาศข่าวโทรทัศน์ 11 โมงเคอร์ฟิวมา 10 โมงข่าว

จริงๆนะ พ่อฉันเป็นเหมือน " คือข่าวที่ตอน 10 โมงครึ่ง กลับถึงบ้าน 11 . "

แต่นั่นไม่สำคัญสำหรับผม เพราะผมใช้ชีวิต ฉันอยู่ในทางของฉัน ดังนั้น ฉันคิดว่า ฉันกำลังจะให้วิทยาลัยที่ไปและฉันมีเครดิตสั้น แต่ พ่อ จากเวลาที่บนและสำหรับปีก็ฉัน เพราะ ฉัน ไม่ จบ เขาก็บอกว่า " โอปราห์เกล " ซึ่งเป็นชื่อกลางของผม - - " ไม่รู้ว่าคุณกำลังจะทำอะไรนะ . . " และผมพูดว่า " พ่อครับ ผมมีรายการโทรทัศน์ของฉันเอง "

แล้วเขาก็บอกว่า " ผมยังไม่ทราบว่า คุณจะทำอะไรโดยไม่ต้องระดับนั้น "

และผมก็พูดว่า " พ่อครับ ตอนนี้ผมเป็นเจ้าภาพรายการทอล์คโชว์ " เขาพูด" ผมไม่รู้ว่าคุณจะได้รับงานอื่นโดยไม่ต้องระดับนั้น "

ดังนั้น ในปี 1987 , มหาวิทยาลัยรัฐเทนเนสซีเชิญฉันไปพูดที่เริ่ม ของพวกเขา ตอนนั้น ผมมีรายการของตัวเอง เป็นโอเปอเรเตอร์รวมกลุ่ม ผมจะทำหนังที่ได้รับการเสนอชื่อเข้าชิงออสการ์ และก่อตั้ง บริษัท ของฉัน harpo . แต่ฉันบอกพวกเขาว่า ผมไม่ได้มาพูด ถ้าผมสามารถสร้างอีกหนึ่งเครดิต