The so-called “expectancy-disconfir

The so-called “expectancy-disconfirmation theory” has been the dominant model for assessing satisfaction (Brookes, 1995; Liljander and Strandvik, 1997). According to this model, the cognitive confirmation (or disconfirmation) of expected service determines

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เรียกว่า "ทฤษฎีเสถียรภาพ-disconfirmation" มีแบบหลักสำหรับการประเมินความพึงพอใจ (เดอะ 1995 Liljander และ Strandvik, 1997) ตามแบบจำลองนี้ ยืนยันการรับรู้ (หรือ disconfirmation) บริการที่คาดว่าจะกำหนด

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เรียกว่า "ทฤษฎีความคาดหมาย-disconfirmation" ได้รับรูปแบบที่โดดเด่นในการประเมินความพึงพอใจ (บรูกส์ 1995; Liljander และ Strandvik, 1997) ตามที่รุ่นนี้ยืนยันองค์ความรู้ (หรือ disconfirmation) คาดว่าจะเป็นตัวกำหนดของการบริการ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เรียกว่า " ทฤษฎี " disconfirmation ความคาดหวังมีรูปแบบเด่นสำหรับการประเมินความพึงพอใจ ( บรูค , 1995 ; และ liljander strandvik , 1997 ) ตามแบบจำลองนี้ การรับรู้ ( หรือ disconfirmation ) บริการคาดว่าเป็นตัวกำหนด