In accounting, debt/equity hypothes

In accounting, debt/equity hypothesis predicts that the higher the firm’s debt/equity ratio, the more likely managers use an accounting method that increases income. The higher the debt/equity ratio, the closer the firm is to the constraint in the debt covenants. Hence, ceteris paribus, the larger a firm’s debt/equity ratio, the more likely the firm’s manager is to select accounting procedures that shift reported earning from future period to the current period (Watts & Zimmerman, 1990). It is argued that when a firm is making a large use of debt, a monitoring problem arises between stockholders and creditors. Thus, the involved firms may solve this problem by increasing the level of voluntary disclosure (Al Arrusi et al, 2009). Zarzeski (1996) supports this view by saying that firms with higher debt ratio are more likely to share private information with their creditors; thus voluntary disclosures can be expected to increase with leverage.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

บัญชี หนี้/ส่วนสมมติฐานทำนายว่า สูงกว่าอัตราส่วนหนี้สิน/ส่วนของบริษัท ผู้จัดการมักใช้วิธีการทางบัญชีที่เพิ่มรายได้ สูงกว่าหนี้/หุ้นอัตราส่วน บริษัทยิ่งมีข้อจำกัดในพันธสัญญาหนี้ ดังนั้น ceteris paribus ใหญ่อัตราส่วนหนี้สิน/ส่วนของบริษัท การยิ่งผู้จัดการของบริษัทคือการ เลือกวิธีการบัญชีให้รายงานรายได้จากรอบระยะเวลาอนาคตรอบระยะเวลาปัจจุบัน (วัตต์และ Zimmerman, 1990) เป็นโต้เถียงว่า เมื่อบริษัทมีการใช้ขนาดใหญ่ของหนี้ ตรวจสอบปัญหาเกิดขึ้นระหว่าง stockholders และเจ้าหนี้ ดังนั้น บริษัทเกี่ยวข้องอาจแก้ปัญหานี้ โดยการเพิ่มระดับของความสมัครใจเปิดเผย (Al Arrusi et al, 2009) Zarzeski (1996) สนับสนุนมุมมองนี้โดยกล่าวว่า บริษัท มีอัตราส่วนหนี้สินสูงมีแนวโน้มที่จะแบ่งปันข้อมูลส่วนตัวกับเจ้าหนี้ของตน จึง สามารถคาดเผยสมัครใจเพิ่มขึ้นกับประสิทธิภาพการดำเนินงาน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในบัญชีหนี้สิน / ทุนสมมติฐานคาดการณ์ว่าหนี้ที่สูงขึ้นของ บริษัท / อัตราส่วนหนี้สินต่อทุนที่ผู้จัดการมีแนวโน้มที่จะใช้วิธีการบัญชีที่เพิ่มรายได้ สูงกว่าอัตราส่วนหนี้สิน / ทุนที่ใกล้ชิดกับ บริษัท คือการ จำกัด ในพันธสัญญาหนี้ ดังนั้น ceteris paribus ที่มีขนาดใหญ่เป็นหนี้ของ บริษัท / อัตราส่วนหนี้สินต่อทุนผู้จัดการมีแนวโน้มที่ บริษัท ฯ คือการเลือกการจัดทำบัญชีที่กะรายงานรายได้จากช่วงเวลาในอนาคตที่จะงวดปัจจุบัน (วัตต์และ Zimmerman, 1990) มันเป็นเรื่องที่ถกเถียงกันอยู่ว่าเมื่อ บริษัท ที่จะทำให้การใช้งานที่มีขนาดใหญ่ของหนี้, การตรวจสอบปัญหาที่เกิดขึ้นระหว่างผู้ถือหุ้นและเจ้าหนี้ ดังนั้น บริษัท ที่เกี่ยวข้องอาจแก้ปัญหานี้โดยการเพิ่มระดับของการเปิดเผยข้อมูลโดยสมัครใจ (อัล Arrusi et al, 2009) Zarzeski (1996) สนับสนุนมุมมองนี้โดยบอกว่า บริษัท ที่มีอัตราส่วนหนี้สินที่สูงขึ้นมีแนวโน้มที่จะแบ่งปันข้อมูลส่วนตัวกับเจ้าหนี้ของพวกเขา ดังนั้นการเปิดเผยข้อมูลโดยสมัครใจสามารถคาดว่าจะเพิ่มขึ้นด้วยการใช้ประโยชน์จาก

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ในบัญชี สมมติฐานหนี้สินต่อทุนที่สูงของ บริษัท คาดการณ์ว่า สัดส่วนหนี้สินต่อทุน , ผู้จัดการมากกว่าใช้วิธีการบัญชีที่เพิ่มรายได้ สูงกว่าอัตราหนี้สินต่อทุน อย่างใกล้ชิด บริษัท คือการบังคับในหนี้ซึ่ง . ดังนั้น ceteris paribus ขนาดใหญ่ของบริษัท อัตราส่วนหนี้สินต่อทุน ,ผู้จัดการของ บริษัท มีแนวโน้มที่จะเลือกวิธีการบัญชีที่รายงานรายได้จากการกะระยะเวลาในอนาคต ช่วงปัจจุบัน ( วัตต์& Zimmerman , 1990 ) มันแย้งว่าเมื่อ บริษัท มีการใช้ขนาดใหญ่ของหนี้ การตรวจสอบปัญหาที่เกิดขึ้นระหว่างผู้ถือหุ้นและเจ้าหนี้ ดังนั้นที่เกี่ยวข้องกับ บริษัท อาจจะแก้ปัญหานี้ได้โดยการเพิ่มระดับของการเปิดเผยข้อมูล ( อัล arrusi et al , 2009 ) zarzeski ( 1996 ) สนับสนุนมุมมองนี้ โดยกล่าวว่า บริษัทมีอัตราส่วนหนี้สินที่สูงขึ้นมีแนวโน้มที่จะแบ่งปันข้อมูลส่วนบุคคลกับเจ้าหนี้ของตน จึงสมัครใจเปิดเผยข้อมูลที่สามารถคาดว่าจะเพิ่มขึ้นกับ leverage