For more than 100 years, Robert Koc

For more than 100 years, Robert Koch’s postulate that required in part the cultivation of a
pathogen to show a disease/pathogen relationship, was seldom questioned and was considered the basic
standard used in clinical diagnostics. Organism identification to taxon (species, genus) was subsequently
accomplished by studying phenotypic characteristics such as Gram stain, morphology, culture
requirements, and biochemical reactions along with a combination of intuition and stepwise analysis of the
results. In today’s laboratory, the ability to detect and identify pathogens has undergone major changes.
The development of molecular methods that rely on the detection of genomic elements (DNA or RNA)
with or without culture has led the way in this charge. Some of the main reasons for this change from
phenotypic to molecular testing include such issues as the slow growth of pathogens, the detection of
organisms that exhibit biochemical characteristics that do not fit patterns of known species, and the
inability to detect non-cultivatable organisms. Although culture-based methods are still considered the
gold standard for identification diagnosis, molecular methods have emerged as the confirmatory method for
identification in many diagnostic applications.
The basic principle of any molecular test is the detection of a specific nucleotide sequence
(signature sequence) within the organisms’ genome which is then hybridized to a labeled complementary
sequence followed by a detection mechanism. The first application of these methods in the clinical
laboratory was in the development of labeled probes for culture confirmation testing. The original probes
were designed to detect “problem” pathogens such as those that were historically difficult to identify using
phenotypic methods. These original probes included tests for the culture confirmation of dimorphic fungal
pathogens (Blastomyces dermatitidis, Coccidioides immitis, and Histoplasma capsulatum) and to identify
the more common Mycobacterium species (M. tuberculosis complex and M. avium complex).
Subsequently, direct detection probes were designed for high volume testing of STD pathogens e.g.,
Chlamydia trachomatis and Neisseria gonorrhoeae and for the testing of pathogens that were difficult to
grow and identify in the laboratory e.g., Legionella pneumophilia and Human papillomavirus.
Although extensively used today, nucleic acid probing unfortunately has been shown to have
limited selectivity and to lack sensitivity when testing from direct specimens. To overcome these
problems, a process whereby the genomic target could be amplified using non-selective means was
developed. The most widely used method for nucleic acid amplification is the polymerase chain reaction
assay i.e., PCR. This assay includes a specific primer pair to amplify a unique genomic target nucleotide
sequence for analysis. Following PCR, a variety of post-amplification methods are used to evaluate the
product such as direct sequence analysis, use of genus or species specific probes, and utilization of
restriction enzymatic analysis of the product, e.g., restriction fragment length polymorphism analysis
(RFLP).

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เป็นเวลากว่า 100
ปีสมมุติโรเบิร์ตโคช์สที่จำเป็นต้องใช้ในการเพาะปลูกส่วนหนึ่งของการติดเชื้อจะแสดงให้เห็นความสัมพันธ์ของโรค/
การติดเชื้อได้รับการถามและไม่ค่อยได้รับการพิจารณาขั้นพื้นฐานมาตรฐานที่ใช้ในการตรวจวินิจฉัยทางคลินิก ประจำตัวประชาชนมีชีวิตที่จะแท็กซอน (พันธุ์พืชและสัตว์) ต่อมาประสบความสำเร็จจากการศึกษาลักษณะฟีโนไทป์เช่นกรัมสีสัณฐานวิทยาวัฒนธรรมความต้องการและปฏิกิริยาทางชีวเคมีพร้อมกับการรวมกันของสัญชาตญาณและการวิเคราะห์แบบขั้นตอนของการที่ผลการ ในห้องปฏิบัติการของวันนี้ความสามารถในการตรวจจับและระบุเชื้อโรคมีการเปลี่ยนแปลงที่สำคัญ. การพัฒนาวิธีการโมเลกุลที่ต้องพึ่งพาการตรวจสอบองค์ประกอบของจีโนม (DNA หรือ RNA) คำที่มีหรือไม่มีวัฒนธรรมได้นำวิธีการนี้อยู่ในความดูแล บางส่วนของเหตุผลหลักสำหรับการเปลี่ยนแปลงจากนี้ฟีโนไทป์ทดสอบโมเลกุลรวมถึงประเด็นเช่นการเจริญเติบโตช้าของเชื้อโรคการตรวจสอบของชีวิตที่แสดงลักษณะทางชีวเคมีที่ไม่เหมาะสมของรูปแบบชนิดที่รู้จักกันและไม่สามารถที่จะตรวจสอบการมีชีวิตที่ไม่ใช่cultivatable แม้ว่าวิธีการเพาะเลี้ยงตามจะถือว่ายังคงเป็นมาตรฐานทองคำสำหรับการวินิจฉัยการระบุวิธีการโมเลกุลได้กลายเป็นวิธีการยืนยันสำหรับบัตรประจำตัวในการใช้งานการวินิจฉัยจำนวนมาก. หลักการพื้นฐานของการทดสอบโมเลกุลใด ๆ คือการตรวจสอบของลำดับเบสที่เฉพาะเจาะจง(ลำดับลายเซ็น) ภายใน จีโนมของสิ่งมีชีวิต 'ซึ่งเป็นไฮบริดแล้วไปเสริมที่มีข้อความตามลำดับตามด้วยกลไกการตรวจสอบ โปรแกรมแรกของวิธีการเหล่านี้ในทางคลินิกในห้องปฏิบัติการเป็นในการพัฒนายานสำรวจที่มีข้อความสำหรับการทดสอบยืนยันวัฒนธรรม โพรบเดิมถูกออกแบบมาเพื่อตรวจสอบ "ปัญหา" เชื้อโรคเช่นผู้ที่เป็นเรื่องยากที่จะระบุในอดีตใช้วิธีการฟีโนไทป์ เหล่านี้ยานสำรวจเดิมรวมถึงการทดสอบสำหรับยืนยันวัฒนธรรมของเชื้อรา dimorphic เชื้อโรค (Blastomyces dermatitidis, Coccidioides immitis และ Histoplasma capsulatum) และระบุสายพันธุ์เชื้อที่พบบ่อยมากขึ้น(วัณโรคที่ซับซ้อนและ M. avium ซับซ้อน). ต่อจากนั้นยานสำรวจตรวจสอบโดยตรงได้ ได้รับการออกแบบสำหรับการทดสอบปริมาณสูงของเชื้อโรค STD เช่นtrachomatis Chlamydia และ Neisseria gonorrhoeae และสำหรับการทดสอบของเชื้อโรคที่เป็นเรื่องยากที่จะเติบโตและระบุในเช่นห้องปฏิบัติการpneumophilia Legionella และ papillomavirus มนุษย์. แม้ว่าการใช้อย่างกว้างขวางในวันนี้กรดนิวคลีอิกละเอียดที่น่าเสียดายที่ได้รับ การแสดงที่มีการเลือกที่จำกัด และขาดความไวเมื่อการทดสอบจากตัวอย่างโดยตรง เพื่อเอาชนะเหล่านี้ปัญหาที่เกิดขึ้นเป็นกระบวนการโดยเป้าหมายของจีโนมอาจจะมีการขยายการใช้วิธีการไม่ได้รับเลือกได้รับการพัฒนา วิธีการที่ใช้กันอย่างแพร่หลายมากที่สุดสำหรับการขยายกรดนิวคลีเป็นปฏิกิริยาลูกโซ่โพลีเมอเช่นการทดสอบ, PCR ซึ่งรวมถึงการทดสอบคู่ไพรเมอร์ที่เฉพาะเจาะจงในการขยายเป้าหมายจีโนมที่ไม่ซ้ำกันเบื่อหน่ายตามลำดับสำหรับการวิเคราะห์ ต่อไปนี้ PCR, ความหลากหลายของวิธีการโพสต์การขยายที่ใช้ในการประเมินเป็นผลิตภัณฑ์เช่นการวิเคราะห์ลำดับโดยตรงใช้ของประเภทหรือชนิดโพรบที่เฉพาะเจาะจงและการใช้ประโยชน์จากการวิเคราะห์ของเอนไซม์ข้อจำกัด ของผลิตภัณฑ์เช่นความยาวส่วนข้อ จำกัด การวิเคราะห์ความแตกต่าง(RFLP) .

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

มากกว่า 100 ปี ของโรเบิร์ต คอช สมมุติฐานที่ใช้ในส่วนการเพาะเชื้อของ
แสดงโรค / เชื้อ ความสัมพันธ์ก็ไม่ค่อยถาม และถือเป็นพื้นฐาน
มาตรฐานที่ใช้ในการวินิจฉัยทางคลินิก การระบุถึงสิ่งมีชีวิตชนิด ( ชนิด สกุล ) ต่อมาได้ศึกษาลักษณะฟีโนไทป์
เช่นกรัมคราบ , สัณฐานวิทยา , วัฒนธรรม
ความต้องการ และปฏิกิริยาชีวเคมีต่างๆ พร้อมกับการรวมกันของสัญชาตญาณและการวิเคราะห์แบบ
ผลลัพธ์ ในห้องปฏิบัติการของวันนี้ , ความสามารถในการตรวจสอบและระบุเชื้อโรคมีการเปลี่ยนแปลงที่สำคัญ
การพัฒนาโมเลกุล วิธีการที่อาศัยการตรวจสอบองค์ประกอบของจีโนม ( DNA หรือ RNA )
มีวัฒนธรรม จึงได้นำวิธีคิดนี้