Running. Yes, she was running with

Running. Yes, she was running with all her might. Not stopping even when her legs start to hurt. Just the fact that there was someone waiting for her made Lefille ran alone back the path she came as fast as she could.
Tapping into the extraordinary powers in her body, Lefille relied on the glowing crimson blessing of the goddess and ran. Going through the forest she broke the branches forcefully, and ran as if she was crushing the earth under her feet. Even when images of the worst case scenario flashes in her mind, she didn’t give up on the possibility of the people waiting for her was still there.
When she was almost halfway up the hill, the girl stopped and looked back.
“......”
She should only be able to see the cloudy, gloomy sky, and unnatural noises made by the branches, which made the atmosphere even more eerie— But reflected in her eyes were something that appeared on her path here suddenly.
That’s right, there were countless bodies paving the path she came. The remains of the Mazoku blocking the way of the girl going to the people waiting for her.
In order to kill Lefille, the Demon General Rajas probably gathered all his lackeys in the vicinity. If she arrived later by a quarter of an hour or so, the forest and hills in a 10 mile radius would be flooded by the Mazoku. It would be impossible to escape then.
Rajas was probably in the area too.
That thing who took everyone precious to Lefille, making people she cherished suffer in death. He even extended his claws to people unrelated to her. That merciless thing was waiting there eagerly.
As if making humans suffer was the only thing he took joy in. That evil being was probably sneering there.
Voices that Lefille shouldn’t be able to hear reached her. They were asking her to save them, begging for salvation. It was the voices of the people she couldn’t save, even though she hears their pleas.
That’s why she couldn’t leave it alone, in order to avoid that tragedy again.
Lefille acknowledged the burning fury in her heart, and at this moment.
— Don’t go! Lefille!
“Ah…”
Suddenly, the remnants of her memory resounded in her ears. The voices she shouldn’t be able to hear again, made her heart burned by wrath waver.
That voice grasped her heart tightly, and the girl couldn’t suppress her memories that flowed out. Something important seemed to be glimmering in her heart, a sense of lost she wanted to ignore still lingered.
That’s right, the one who stopped Lefille, whose abilities was beyond human. The incredible young man she was just getting familiar with who restrained her from running off. His name is Yakagi Suimei. She met him in Mehter, the capital of Astel. A mage who was a bit weird.
Aside from his black hair which was a rare sight in this region, he didn’t have any other features, a young man who looked as if he will disappear into the wind at any moment. If she had to list one thing unique about him, that would be his gentle eyes. Although he wore clothings that wasn’t any different from others, he still had an exotic feel about him. No, the aura about him couldn’t be described so simply with words. He was a mage unlike any other the girl had seen before.
He claimed to be a traveler making his way to Nelferia, but he was unfamiliar with the common sense of this world for some reason. Recently, she found out he possessed exceptional and shocking knowledge.
Simply put, his personality was warm and kind. As a mage, he should be lofty and reserved, but his actions and words felt naive in all sorts of ways, and his character was far from being cold.
That day, when he parted with the caravan and chased after Lefille, it was easy to deduce that was how his personality was. He would definitely be in danger if he followed her, but Suimei still did that without any regret. He always has her best interest in heart, and even brushed off Lefille’s words asking him to stop, and soothe her heart tired from all her setbacks. That was why she could more or less grasp his character.
And that wasn’t the only part of his character she grasped.
That night when the curse from the Mazoku activated, he gently embraced Lefille despite her shameful actions.
That’s right. Back then I was—
— Yes, she was fearful back then.
She felt the young man who noticed something was wrong and came to her was scary.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ทำงานอยู่ ใช่ เธอทำงานทั้งหมดของเธอด้วย ไม่หยุดแม้ว่าขาของเธอเริ่มที่จะทำร้าย ความจริงที่ว่า มันมีคนที่รอ Lefille ของเธอทำวิ่งเส้นทางมาเป็นอย่างที่เธอจะกลับคนเดียวแตะลงในพลังพิเศษในร่างกายของเธอ Lefille พึ่งพรเรืองแสงเข้มของเทพธิดา และวิ่ง จะผ่านป่าเธอยากจนสาขาประ และวิ่งตามถ้าเธอถูกบดดินใต้ฝ่าเท้าของเธอ แม้ว่าภาพของสถานการณ์กรณีเลวร้ายที่สุดกะพริบในใจของเธอ เธอไม่ให้ขึ้นในโอกาสของคนที่ รอเธอยังคงมีการเมื่อเธอเกือบครึ่งทางขึ้นเขา สาวหยุด และกลับมามอง“......”เธอเท่านั้นควรจะดูท้องฟ้ามีเมฆมาก มืดมน และเป็นธรรมชาติเสียงร้องสาขา ซึ่งทำให้บรรยากาศน่าขนลุกยิ่ง — แต่ในดวงตาของเธอสิ่งที่ปรากฏบนเส้นทางของเธอก็ถูกต้อง มีร่างกายไม่ถ้วนปูเส้นทางมา ซากของ Mazoku บล็อกวิธีการสาวไปถึงคนที่รอเธอเพื่อที่จะฆ่า Lefille, Rajas ปีศาจทั่วไปอาจจะรวบรวมทั้งหมดของเขา lackeys ในบริเวณใกล้เคียง ถ้าเธอมาในภายหลัง โดยหนึ่งในสี่ของชั่วโมง ป่าและภูเขาในรัศมี 10 ไมล์จะถูกน้ำท่วม โดย Mazoku ของ มันจะไปไม่รอดแล้วRajas มากคงในพื้นที่สิ่งที่ผู้ใช้ทุกคนมีค่าใน Lefille ทำให้คนที่เธอหวงแหน ทรมานตาย เขายังขยายกรงเล็บของเขาท่านไม่เกี่ยวข้องกับเธอ สิ่งที่ไร้ความปราณีได้รอมีกระหายกับว่าทำให้มนุษย์ประสบ สิ่งเดียวที่ เขาเอาความสุขใน การชั่วร้ายที่ถูกน่าจะ sneering มีเสียงที่ Lefille จะไม่สามารถได้ยินไปถึงเธอ พวกเขาได้ขอให้เธอบันทึก ขอทานสำหรับความรอด มันเป็นเสียงของคนที่เธอไม่สามารถบันทึก แม้ว่าเธอได้ยินกรุณาของพวกเขาที่ว่าทำไมเธอไม่ทิ้งไว้คนเดียว เพื่อหลีกเลี่ยงโศกนาฏกรรมนั้นอีกLefille ยอมรับโกรธเขียน ในหัวใจของเธอ และ ในขณะนี้— ไม่ไป Lefille"อา..."ทันใดนั้น เศษของหน่วยความจำของเธอ resounded ในหูของเธอ เสียงที่เธอไม่ควรจะได้ยินอีกครั้ง ทำหัวใจเขียน โดยอาชญาพลิ้วไหวเสียงที่คว้าหัวใจของเธอแน่น และหญิงสาวไม่สามารถระงับความทรงจำของเธอที่ไหลออก สิ่งที่สำคัญดูเหมือนจะเป็น glimmering ในหัวใจของเธอ ความรู้สึกของการสูญเสียเธอต้องละเว้นยัง อวลอยู่ถูกต้อง ผู้หยุด Lefille ที่มีความสามารถได้เกินมนุษย์ เหลือเชื่อหนุ่มเธอเป็นเพียงแค่การคุ้นเคยกับที่หนีเธอจากการทำงานออก ชื่อของเขาคือ Yakagi Suimei เธอได้พบกับเขาใน Mehter เมืองหลวงของ Astel Mage ที่แปลกAside from his black hair which was a rare sight in this region, he didn’t have any other features, a young man who looked as if he will disappear into the wind at any moment. If she had to list one thing unique about him, that would be his gentle eyes. Although he wore clothings that wasn’t any different from others, he still had an exotic feel about him. No, the aura about him couldn’t be described so simply with words. He was a mage unlike any other the girl had seen before.He claimed to be a traveler making his way to Nelferia, but he was unfamiliar with the common sense of this world for some reason. Recently, she found out he possessed exceptional and shocking knowledge.Simply put, his personality was warm and kind. As a mage, he should be lofty and reserved, but his actions and words felt naive in all sorts of ways, and his character was far from being cold.That day, when he parted with the caravan and chased after Lefille, it was easy to deduce that was how his personality was. He would definitely be in danger if he followed her, but Suimei still did that without any regret. He always has her best interest in heart, and even brushed off Lefille’s words asking him to stop, and soothe her heart tired from all her setbacks. That was why she could more or less grasp his character.And that wasn’t the only part of his character she grasped.That night when the curse from the Mazoku activated, he gently embraced Lefille despite her shameful actions.That’s right. Back then I was—— Yes, she was fearful back then.She felt the young man who noticed something was wrong and came to her was scary.

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

วิ่ง ใช่ เธอกำลังวิ่งอย่างสุดกำลัง ไม่หยุดแม้ว่าขาของเธอเริ่มเจ็บ ความจริงที่ว่า มีใครบางคนรอเธอทำ lefille วิ่งคนเดียวกลับเส้นทางที่เธอมาเร็วที่สุดเท่าที่เธอทำได้แตะลงในพลังพิเศษในตัวเธอ lefille พึ่งพรแดงอร่ามของเทพธิดาและรัน จะผ่านป่าเธอหักกิ่งไม้อย่างแรงและวิ่ง ถ้าเธอถูกบดพื้นดินใต้ฝ่าเท้าของเธอ แม้ว่าภาพที่เลวร้ายที่สุดวูบวาบในใจ เธอไม่ยอมแพ้ต่อความเป็นไปได้ของคนที่รอเธออยู่ตรงนั้นเมื่อเธอได้เกือบครึ่งทางขึ้นภูเขา หญิงสาวหยุดเดินและหันกลับไป" . . . . . . . "เธอควรจะได้เห็นท้องฟ้ามืดครึ้ม มีเมฆมาก และเสียงกระแดะทำจากกิ่งไม้ ซึ่งสร้างบรรยากาศน่าขนลุกมากขึ้น แต่ยังสะท้อนให้เห็นในแววตาของเธอบางอย่างที่ปรากฏบนเส้นทางที่เธอมาที่นี่ทันทีใช่แล้ว มีนับไม่ถ้วน เนื้อปูเส้นทางที่เธอมา ซากของมาโซคุ ขวางทางหญิงสาวไปคนรอเธออยู่เพื่อที่จะฆ่า lefille , ปีศาจทั่วไปราจัสอาจจะรวบรวมพวกลิ่วล้อในบริเวณใกล้เคียง ถ้าเธอมาถึงในภายหลังโดยไตรมาสของชั่วโมงหรือดังนั้น ป่าและภูเขาในรัศมี 10 ไมล์ จะถูกน้ำท่วมโดยมาโซคุ . มันเป็นไปไม่ได้ที่จะหนีแล้วราจัสคงในพื้นที่ด้วยไอ้ที่เอาทุกคนค่า lefille ทำให้คนที่เธอรักจะตาย เขายังขยายกรงเล็บของเขากับคนที่ไม่เกี่ยวข้องกับเธอ ที่ไร้ความปราณี ก็คอยที่นั่นอย่างกระตือรือร้นถ้าทำให้มนุษย์ประสบคือสิ่งเดียวที่เขาเอาความสุขใน ความชั่วร้ายที่ถูกคงกำลังยิ้มเยาะอยู่เสียงที่ lefille ไม่สามารถได้ยินมาถึงเธอ พวกเขาขอร้องให้เธอช่วยเขา ขอร้องให้รอด มันเป็นเสียงของผู้ที่เธอไม่สามารถช่วยไว้ได้ แม้เธอจะได้ยินคำขอร้องของพวกเขานั่นเป็นเหตุผลที่เธอไม่ทิ้งมันไว้ เพื่อหลีกเลี่ยงโศกนาฏกรรมอีกครั้งlefille ยอมรับการเผาไหม้ความโกรธในใจของเธอ และในขณะนี้- ไม่ไป ! lefille !" อ่า . . . . . . . "ทันใดนั้น เศษซากของความทรงจำดังก้องไปในหูของเธอ เสียงเธอไม่ควรจะสามารถที่จะได้ยินอีกครั้ง ทำให้เธอหัวใจเผาด้วยโทสะ หวั่นไหวเสียงที่ครอบครองหัวใจเธอไว้แน่น และผู้หญิงไม่สามารถปราบปรามความทรงจำที่ไหลออกมา บางอย่างที่สำคัญ ดูเหมือนจะเป็นแห่งเดียวในจิตใจของเธอ ความรู้สึกสูญเสีย เธอพยายามที่จะไม่สนใจ ยังคงอ้อยอิ่ง .ใช่แล้ว คนที่หยุด lefille ที่มีความสามารถเกินมนุษย์ เหลือเชื่อ หนุ่มที่เธอเพิ่งจะคุ้นเคยกับที่ขัดขวางเธอไม่ให้หนีไปซะ ชื่อของเขาคือ yakagi suimei . เธอเจอเขาใน mehter เมืองหลวงของ แอ ทล . เป็นนักเวทย์ที่เป็นบิตแปลกนอกเหนือจากของเขาผมสีดำซึ่งเป็นสายตาที่หายากในภาคนี้ เขาไม่มีคุณสมบัติ เป็นหนุ่มที่ดูราวกับว่าเขาจะหายไปกับลมในขณะใด ๆ ถ้าเธอมีรายการหนึ่งสิ่งที่ไม่ซ้ำกันเกี่ยวกับเขา นั่นก็คงเป็นแววตาที่อ่อนโยนของเขา ถึงแม้ว่าเขาจะสวมเสื้อผ้าที่ไม่แตกต่างจากคนอื่น ๆ เขายังมีความรู้สึกแปลกใหม่เกี่ยวกับเขา ไม่ ออร่าเขาไม่สามารถอธิบายง่ายๆ ด้วยคำพูด เขาเป็นนักเวทย์ซึ่งแตกต่างจากอื่น ๆ หญิงสาวเคยเห็นมาก่อนเขาอ้างว่าเป็นนักท่องเที่ยว ทำให้ทางของเขา nelferia แต่เขาไม่คุ้นเคยกับสามัญสำนึกของโลกนี้ด้วยเหตุผลบางอย่าง เมื่อเร็วๆ นี้ เธอพบว่าเขามีความรู้พิเศษและน่าตกใจ .เพียงแค่วางบุคลิกอบอุ่นและใจดี เป็นเวทย์ที่เขาน่าจะสูงส่งและสำรอง แต่การกระทำของเขาและคำรู้สึกไร้เดียงสาในทุกประเภทของวิธีการและตัวละครของเขาอยู่ไกลจากความหนาววันนั้น เมื่อเขาแยกกับคาราวานและไล่ตาม lefille , มันง่ายที่จะอนุมานว่านิสัยของเขาเป็นยังไง เขาต้องตกอยู่ในอันตราย ถ้าเขาเดินตามเธอ แต่ suimei ยังทำโดยไม่เสียใจ เขามักจะมีความสนใจที่ดีที่สุดของเธอในหัวใจ และแม้แต่แปรงออก lefille คำถามเขาที่จะหยุดและปลอบโยนหัวใจเธอเหนื่อยจากความพ่ายแพ้ของเธอ นั่นคือเหตุผลที่เธอจะมากหรือน้อยเข้าใจนิสัยของเขาและที่ไม่ได้เป็นเพียงส่วนหนึ่งของตัวละครที่เธอเข้าใจ .คืนนั้นเมื่อคำสาปจากมาโซคุเปิด เขาค่อยๆสวมกอด lefille แม้จะมีการกระทำที่น่าอับอายของเธอใช่แล้ว เมื่อก่อน ผม -- ใช่ เธอกลัวแล้วเธอรู้สึกว่าชายหนุ่มที่สังเกตเห็นบางอย่างผิดปกติ และมาหาเธอน่ากลัว