- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
ReadingBefore ReadingHave you ever
Reading
Before Reading
Have you ever had to make a serious decision in your life? Discuss.
THE RIGHT GHOICE
The story goes that in the fifteenth century, in a tiny village near Nuremberg, Germany, lived a family with 18 children. In order to keep food on the table for his large family, the father-a goldsmith by profession-worked almost 18 hours a day.
Despite their hopeless situation, two of the Durers’ elder children had a dream. They both wanted to pursue their talent for art, but they knew full well that their father could never afford to send either of them to Nuremberg to study at the academy.
After many long discussions, the two boys finally worked out a pact. They would toss a coin. Albrecht said, “If I lose, I’ll go down in the mines. With my earnings, I’ll support you while you attend the academy for four years. When you complete your studies, you’ll support me, either with the sales of your artwork or, if necessary, also by working in the mines.”
They tossed a coin on a Sunday morning after church. Albrecht Durer won the toss and went off to Nuremberg. Albert went down into the dangerous mines and, for the next four years, financed his brother, whose work at the academy was almost an immediate sensation. Albrecht’s etchings, his woodcuts, and his oils were far better than those of most of his professors, and by the time he graduated, he was beginning to earn high fees for his works.
When the young artist returned to his village, the Durer family held a festive dinner to celebrate Albrecht’s triumphant homecoming. After a long and memorable meal, Albrecht rose at the head of the table to drink a toast to his beloved brother for the years of sacrifice that had allowed Albrecht to fulfill his ambition. His closing words were, “And now, Albert, blessed brother of mine, it is your turn. Now you can go to Nuremberg to pursue your dream, and I will take care of you.”
All heads turned to the far end of the table where Albert sat, tears streaming down his pale face, shaking his lowered head from side to side while he sobbed and repeated, over and over, “No… no… no… no…”
Finally, Albert rose, wiped the tears from his cheek and said, “No, brother. I cannot go to Nuremberg. It is too late for me. Look what four years in the mines have dome to my hands! The bones in every finger have been smashed, and lately I have been suffering from arthritis so badly in my right hand that I cannot make delicate lines on parchment or canvas with a pen or brush. No, brother, for me it is too late.”
In order to pay homage to Albert’s sacrifice, Albrecht Durer drew his brother’s abused hands with palms together and thin fingers stretched skyward. He called his powerful drawing simply hands, but the entire world almost immediately opened their hearts to his great masterpiece and renamed his tribute of love praying hands.
Note: Albrecht Durer is a famous artist, but there is no historical confirmation for this inspiring story, which appears to have been recently invented.
Before Reading
Have you ever had to make a serious decision in your life? Discuss.
THE RIGHT GHOICE
The story goes that in the fifteenth century, in a tiny village near Nuremberg, Germany, lived a family with 18 children. In order to keep food on the table for his large family, the father-a goldsmith by profession-worked almost 18 hours a day.
Despite their hopeless situation, two of the Durers’ elder children had a dream. They both wanted to pursue their talent for art, but they knew full well that their father could never afford to send either of them to Nuremberg to study at the academy.
After many long discussions, the two boys finally worked out a pact. They would toss a coin. Albrecht said, “If I lose, I’ll go down in the mines. With my earnings, I’ll support you while you attend the academy for four years. When you complete your studies, you’ll support me, either with the sales of your artwork or, if necessary, also by working in the mines.”
They tossed a coin on a Sunday morning after church. Albrecht Durer won the toss and went off to Nuremberg. Albert went down into the dangerous mines and, for the next four years, financed his brother, whose work at the academy was almost an immediate sensation. Albrecht’s etchings, his woodcuts, and his oils were far better than those of most of his professors, and by the time he graduated, he was beginning to earn high fees for his works.
When the young artist returned to his village, the Durer family held a festive dinner to celebrate Albrecht’s triumphant homecoming. After a long and memorable meal, Albrecht rose at the head of the table to drink a toast to his beloved brother for the years of sacrifice that had allowed Albrecht to fulfill his ambition. His closing words were, “And now, Albert, blessed brother of mine, it is your turn. Now you can go to Nuremberg to pursue your dream, and I will take care of you.”
All heads turned to the far end of the table where Albert sat, tears streaming down his pale face, shaking his lowered head from side to side while he sobbed and repeated, over and over, “No… no… no… no…”
Finally, Albert rose, wiped the tears from his cheek and said, “No, brother. I cannot go to Nuremberg. It is too late for me. Look what four years in the mines have dome to my hands! The bones in every finger have been smashed, and lately I have been suffering from arthritis so badly in my right hand that I cannot make delicate lines on parchment or canvas with a pen or brush. No, brother, for me it is too late.”
In order to pay homage to Albert’s sacrifice, Albrecht Durer drew his brother’s abused hands with palms together and thin fingers stretched skyward. He called his powerful drawing simply hands, but the entire world almost immediately opened their hearts to his great masterpiece and renamed his tribute of love praying hands.
Note: Albrecht Durer is a famous artist, but there is no historical confirmation for this inspiring story, which appears to have been recently invented.
0/5000
Reading
Before Reading
Have you ever had to make a serious decision in your life? Discuss.
THE RIGHT GHOICE
The story goes that in the fifteenth century, in a tiny village near Nuremberg, Germany, lived a family with 18 children. In order to keep food on the table for his large family, the father-a goldsmith by profession-worked almost 18 hours a day.
Despite their hopeless situation, two of the Durers’ elder children had a dream. They both wanted to pursue their talent for art, but they knew full well that their father could never afford to send either of them to Nuremberg to study at the academy.
After many long discussions, the two boys finally worked out a pact. They would toss a coin. Albrecht said, “If I lose, I’ll go down in the mines. With my earnings, I’ll support you while you attend the academy for four years. When you complete your studies, you’ll support me, either with the sales of your artwork or, if necessary, also by working in the mines.”
They tossed a coin on a Sunday morning after church. Albrecht Durer won the toss and went off to Nuremberg. Albert went down into the dangerous mines and, for the next four years, financed his brother, whose work at the academy was almost an immediate sensation. Albrecht’s etchings, his woodcuts, and his oils were far better than those of most of his professors, and by the time he graduated, he was beginning to earn high fees for his works.
When the young artist returned to his village, the Durer family held a festive dinner to celebrate Albrecht’s triumphant homecoming. After a long and memorable meal, Albrecht rose at the head of the table to drink a toast to his beloved brother for the years of sacrifice that had allowed Albrecht to fulfill his ambition. His closing words were, “And now, Albert, blessed brother of mine, it is your turn. Now you can go to Nuremberg to pursue your dream, and I will take care of you.”
All heads turned to the far end of the table where Albert sat, tears streaming down his pale face, shaking his lowered head from side to side while he sobbed and repeated, over and over, “No… no… no… no…”
Finally, Albert rose, wiped the tears from his cheek and said, “No, brother. I cannot go to Nuremberg. It is too late for me. Look what four years in the mines have dome to my hands! The bones in every finger have been smashed, and lately I have been suffering from arthritis so badly in my right hand that I cannot make delicate lines on parchment or canvas with a pen or brush. No, brother, for me it is too late.”
In order to pay homage to Albert’s sacrifice, Albrecht Durer drew his brother’s abused hands with palms together and thin fingers stretched skyward. He called his powerful drawing simply hands, but the entire world almost immediately opened their hearts to his great masterpiece and renamed his tribute of love praying hands.
Note: Albrecht Durer is a famous artist, but there is no historical confirmation for this inspiring story, which appears to have been recently invented.
Before Reading
Have you ever had to make a serious decision in your life? Discuss.
THE RIGHT GHOICE
The story goes that in the fifteenth century, in a tiny village near Nuremberg, Germany, lived a family with 18 children. In order to keep food on the table for his large family, the father-a goldsmith by profession-worked almost 18 hours a day.
Despite their hopeless situation, two of the Durers’ elder children had a dream. They both wanted to pursue their talent for art, but they knew full well that their father could never afford to send either of them to Nuremberg to study at the academy.
After many long discussions, the two boys finally worked out a pact. They would toss a coin. Albrecht said, “If I lose, I’ll go down in the mines. With my earnings, I’ll support you while you attend the academy for four years. When you complete your studies, you’ll support me, either with the sales of your artwork or, if necessary, also by working in the mines.”
They tossed a coin on a Sunday morning after church. Albrecht Durer won the toss and went off to Nuremberg. Albert went down into the dangerous mines and, for the next four years, financed his brother, whose work at the academy was almost an immediate sensation. Albrecht’s etchings, his woodcuts, and his oils were far better than those of most of his professors, and by the time he graduated, he was beginning to earn high fees for his works.
When the young artist returned to his village, the Durer family held a festive dinner to celebrate Albrecht’s triumphant homecoming. After a long and memorable meal, Albrecht rose at the head of the table to drink a toast to his beloved brother for the years of sacrifice that had allowed Albrecht to fulfill his ambition. His closing words were, “And now, Albert, blessed brother of mine, it is your turn. Now you can go to Nuremberg to pursue your dream, and I will take care of you.”
All heads turned to the far end of the table where Albert sat, tears streaming down his pale face, shaking his lowered head from side to side while he sobbed and repeated, over and over, “No… no… no… no…”
Finally, Albert rose, wiped the tears from his cheek and said, “No, brother. I cannot go to Nuremberg. It is too late for me. Look what four years in the mines have dome to my hands! The bones in every finger have been smashed, and lately I have been suffering from arthritis so badly in my right hand that I cannot make delicate lines on parchment or canvas with a pen or brush. No, brother, for me it is too late.”
In order to pay homage to Albert’s sacrifice, Albrecht Durer drew his brother’s abused hands with palms together and thin fingers stretched skyward. He called his powerful drawing simply hands, but the entire world almost immediately opened their hearts to his great masterpiece and renamed his tribute of love praying hands.
Note: Albrecht Durer is a famous artist, but there is no historical confirmation for this inspiring story, which appears to have been recently invented.
การแปล กรุณารอสักครู่..
Reading
Before Reading
Have you ever had to make a serious decision in your life? Discuss.
THE RIGHT GHOICE
The story goes that in the fifteenth century, in a tiny village near Nuremberg, Germany, lived a family with 18 children. In order to keep food on the table for his large family, the father-a goldsmith by profession-worked almost 18 hours a day.
Despite their hopeless situation, two of the Durers’ elder children had a dream. They both wanted to pursue their talent for art, but they knew full well that their father could never afford to send either of them to Nuremberg to study at the academy.
After many long discussions, the two boys finally worked out a pact. They would toss a coin. Albrecht said, “If I lose, I’ll go down in the mines. With my earnings, I’ll support you while you attend the academy for four years. When you complete your studies, you’ll support me, either with the sales of your artwork or, if necessary, also by working in the mines.”
They tossed a coin on a Sunday morning after church. Albrecht Durer won the toss and went off to Nuremberg. Albert went down into the dangerous mines and, for the next four years, financed his brother, whose work at the academy was almost an immediate sensation. Albrecht’s etchings, his woodcuts, and his oils were far better than those of most of his professors, and by the time he graduated, he was beginning to earn high fees for his works.
When the young artist returned to his village, the Durer family held a festive dinner to celebrate Albrecht’s triumphant homecoming. After a long and memorable meal, Albrecht rose at the head of the table to drink a toast to his beloved brother for the years of sacrifice that had allowed Albrecht to fulfill his ambition. His closing words were, “And now, Albert, blessed brother of mine, it is your turn. Now you can go to Nuremberg to pursue your dream, and I will take care of you.”
All heads turned to the far end of the table where Albert sat, tears streaming down his pale face, shaking his lowered head from side to side while he sobbed and repeated, over and over, “No… no… no… no…”
Finally, Albert rose, wiped the tears from his cheek and said, “No, brother. I cannot go to Nuremberg. It is too late for me. Look what four years in the mines have dome to my hands! The bones in every finger have been smashed, and lately I have been suffering from arthritis so badly in my right hand that I cannot make delicate lines on parchment or canvas with a pen or brush. No, brother, for me it is too late.”
In order to pay homage to Albert’s sacrifice, Albrecht Durer drew his brother’s abused hands with palms together and thin fingers stretched skyward. He called his powerful drawing simply hands, but the entire world almost immediately opened their hearts to his great masterpiece and renamed his tribute of love praying hands.
Note: Albrecht Durer is a famous artist, but there is no historical confirmation for this inspiring story, which appears to have been recently invented.
Before Reading
Have you ever had to make a serious decision in your life? Discuss.
THE RIGHT GHOICE
The story goes that in the fifteenth century, in a tiny village near Nuremberg, Germany, lived a family with 18 children. In order to keep food on the table for his large family, the father-a goldsmith by profession-worked almost 18 hours a day.
Despite their hopeless situation, two of the Durers’ elder children had a dream. They both wanted to pursue their talent for art, but they knew full well that their father could never afford to send either of them to Nuremberg to study at the academy.
After many long discussions, the two boys finally worked out a pact. They would toss a coin. Albrecht said, “If I lose, I’ll go down in the mines. With my earnings, I’ll support you while you attend the academy for four years. When you complete your studies, you’ll support me, either with the sales of your artwork or, if necessary, also by working in the mines.”
They tossed a coin on a Sunday morning after church. Albrecht Durer won the toss and went off to Nuremberg. Albert went down into the dangerous mines and, for the next four years, financed his brother, whose work at the academy was almost an immediate sensation. Albrecht’s etchings, his woodcuts, and his oils were far better than those of most of his professors, and by the time he graduated, he was beginning to earn high fees for his works.
When the young artist returned to his village, the Durer family held a festive dinner to celebrate Albrecht’s triumphant homecoming. After a long and memorable meal, Albrecht rose at the head of the table to drink a toast to his beloved brother for the years of sacrifice that had allowed Albrecht to fulfill his ambition. His closing words were, “And now, Albert, blessed brother of mine, it is your turn. Now you can go to Nuremberg to pursue your dream, and I will take care of you.”
All heads turned to the far end of the table where Albert sat, tears streaming down his pale face, shaking his lowered head from side to side while he sobbed and repeated, over and over, “No… no… no… no…”
Finally, Albert rose, wiped the tears from his cheek and said, “No, brother. I cannot go to Nuremberg. It is too late for me. Look what four years in the mines have dome to my hands! The bones in every finger have been smashed, and lately I have been suffering from arthritis so badly in my right hand that I cannot make delicate lines on parchment or canvas with a pen or brush. No, brother, for me it is too late.”
In order to pay homage to Albert’s sacrifice, Albrecht Durer drew his brother’s abused hands with palms together and thin fingers stretched skyward. He called his powerful drawing simply hands, but the entire world almost immediately opened their hearts to his great masterpiece and renamed his tribute of love praying hands.
Note: Albrecht Durer is a famous artist, but there is no historical confirmation for this inspiring story, which appears to have been recently invented.
การแปล กรุณารอสักครู่..
อ่านก่อนอ่าน
คุณเคยตัดสินใจมากในชีวิตของคุณ ? ปรึกษา ghoice
ใช่เรื่องราวไปในศตวรรษที่สิบห้าในบ้านเล็กๆ ใกล้กับนูเรมเบิร์ก , เยอรมนี , ที่อาศัยอยู่ในครอบครัวที่มีเด็ก . เพื่อที่จะเก็บอาหารบนโต๊ะสำหรับครอบครัวขนาดใหญ่ของเขา , father-a ช่างทอง โดยอาชีพทำงานเกือบ 18 ชั่วโมงต่อวัน แม้จะมีสถานการณ์ที่สิ้นหวังของพวกเขา
,สองของ durers ' เด็กผู้สูงอายุ มีความฝัน พวกเขาต้องการที่จะไล่ตามความสามารถของพวกเขาเพื่อศิลปะ แต่พวกเขารู้อยู่เต็มอกว่าพ่อไม่เคยสามารถส่งเสียให้พวกเขากับ เนิร์นแบร์ก เข้าศึกษาในโรงเรียน
หลังจากการอภิปรายยาวมาก สองหนุ่มก็เคยสัญญา พวกเขาจะโยนเหรียญ ค้นหา กล่าวว่า " ถ้าผมแพ้ ผมจะลงไปในเหมือง ด้วยรายได้ของฉันผมจะสนับสนุนคุณในขณะที่คุณเข้าเรียนมา 4 ปี เมื่อคุณเสร็จสิ้นการศึกษาของคุณ คุณจะช่วยฉัน ด้วยการขายงานศิลปะของคุณ หรือ ถ้าจำเป็น นอกจากนี้ยังทำงานในเหมือง . "
พวกเขาโยนเหรียญในเช้าวันอาทิตย์ หลังโบสถ์ ค้นหา ดูเรียชนะการโยนและออกไป เนิร์นแบร์ก . ลเบิร์ต ลงไปในเหมืองที่อันตรายและสำหรับสี่ปีถัดไป1 พี่ชายของเขา , มีงานที่โรงเรียนก็เกือบจะรู้สึกได้ทันที ค้นหาแกะสลักเป็นภาพพิมพ์แกะไม้ , ของเขา , และน้ำมันของเขาดีกว่าของที่สุดของอาจารย์ของเขา และเมื่อเขาเรียนจบ เขาก็เริ่มจะได้รับค่าธรรมเนียมสูงสำหรับงานของเขา
เมื่อศิลปินหนุ่มกลับมาที่หมู่บ้านครอบครัวดูเรียจัดอาหารค่ำงานรื่นเริงฉลอง Albrecht เป็นชัยชนะกลับบ้าน หลังอาหารนานและน่าจดจำ Albrecht โรสที่หัวโต๊ะเพื่อดื่มฉลองให้กับน้องชายสุดที่รักของเขาสำหรับปีของการเสียสละที่ได้อนุญาตให้ค้นหาเพื่อตอบสนองความทะเยอทะยานของเขา คำปิดของเขา " และตอนนี้ อัลเบิร์ต อวยพรพี่ชายของฉัน มันเป็นตาของเธอตอนนี้คุณสามารถไปที่ฮ่องกงเพื่อไล่ตามความฝัน และผมจะดูแลคุณ "
หันศีรษะไปที่ปลายสุดของโต๊ะที่อัลเบิร์ตนั่งน้ำตาไหลลงใบหน้าขาวของเขาสั่นศีรษะของเขาลดลงจากด้านข้างในขณะที่เขาสะอื้น และทำซ้ำกว่าและมากกว่า " ไม่ . . . ไม่ . . . . . . . . . . ไม่ . . ไม่ . . . . . . . "
ในที่สุดอัลเบิร์ตโรส เช็ดน้ำตาออกจากแก้มของเขาและกล่าวว่า " ไม่ พี่ชาย ผมไม่สามารถไปฮ่องกง .มันสายเกินไปสำหรับฉัน ดูสิว่าสี่ปีในเหมืองมีโดมกับมือของฉัน กระดูกทุกนิ้วถูกทุบ และเมื่อเร็ว ๆนี้ฉันได้รับทุกข์ทรมานจากโรคไขข้ออักเสบมาก ในมือข้างขวาของฉันที่ฉันสามารถสร้างบรรทัดที่ละเอียดอ่อนบนกระดาษหรือผ้าใบด้วยปากกาหรือแปรง ไม่ ท่านพี่ สำหรับผมมันสายเกินไป "
เพื่อกราบไหว้บูชา ล ,ค้นหา ดูเรียวของพี่ชายของเขาถูกมือและนิ้วมือกับฝ่ามือกันบางเหยียดฟ้า . เขาเรียกการวาดภาพที่มีประสิทธิภาพของเขาเพียงแค่มือ แต่ทั่วโลกเกือบจะทันทีเปิดจิตใจของพวกเขาที่จะงานชิ้นเอกของเขาและเปลี่ยนชื่อเป็นบรรณาการของเขาของความรักมืออธิษฐาน .
หมายเหตุ : Albrecht ดูเรีย เป็นศิลปินที่มีชื่อเสียง แต่ยังไม่มีการยืนยันทางประวัติศาสตร์เรื่องราวแรงบันดาลใจนี้ซึ่งดูเหมือนจะได้รับการคิดค้น
.
คุณเคยตัดสินใจมากในชีวิตของคุณ ? ปรึกษา ghoice
ใช่เรื่องราวไปในศตวรรษที่สิบห้าในบ้านเล็กๆ ใกล้กับนูเรมเบิร์ก , เยอรมนี , ที่อาศัยอยู่ในครอบครัวที่มีเด็ก . เพื่อที่จะเก็บอาหารบนโต๊ะสำหรับครอบครัวขนาดใหญ่ของเขา , father-a ช่างทอง โดยอาชีพทำงานเกือบ 18 ชั่วโมงต่อวัน แม้จะมีสถานการณ์ที่สิ้นหวังของพวกเขา
,สองของ durers ' เด็กผู้สูงอายุ มีความฝัน พวกเขาต้องการที่จะไล่ตามความสามารถของพวกเขาเพื่อศิลปะ แต่พวกเขารู้อยู่เต็มอกว่าพ่อไม่เคยสามารถส่งเสียให้พวกเขากับ เนิร์นแบร์ก เข้าศึกษาในโรงเรียน
หลังจากการอภิปรายยาวมาก สองหนุ่มก็เคยสัญญา พวกเขาจะโยนเหรียญ ค้นหา กล่าวว่า " ถ้าผมแพ้ ผมจะลงไปในเหมือง ด้วยรายได้ของฉันผมจะสนับสนุนคุณในขณะที่คุณเข้าเรียนมา 4 ปี เมื่อคุณเสร็จสิ้นการศึกษาของคุณ คุณจะช่วยฉัน ด้วยการขายงานศิลปะของคุณ หรือ ถ้าจำเป็น นอกจากนี้ยังทำงานในเหมือง . "
พวกเขาโยนเหรียญในเช้าวันอาทิตย์ หลังโบสถ์ ค้นหา ดูเรียชนะการโยนและออกไป เนิร์นแบร์ก . ลเบิร์ต ลงไปในเหมืองที่อันตรายและสำหรับสี่ปีถัดไป1 พี่ชายของเขา , มีงานที่โรงเรียนก็เกือบจะรู้สึกได้ทันที ค้นหาแกะสลักเป็นภาพพิมพ์แกะไม้ , ของเขา , และน้ำมันของเขาดีกว่าของที่สุดของอาจารย์ของเขา และเมื่อเขาเรียนจบ เขาก็เริ่มจะได้รับค่าธรรมเนียมสูงสำหรับงานของเขา
เมื่อศิลปินหนุ่มกลับมาที่หมู่บ้านครอบครัวดูเรียจัดอาหารค่ำงานรื่นเริงฉลอง Albrecht เป็นชัยชนะกลับบ้าน หลังอาหารนานและน่าจดจำ Albrecht โรสที่หัวโต๊ะเพื่อดื่มฉลองให้กับน้องชายสุดที่รักของเขาสำหรับปีของการเสียสละที่ได้อนุญาตให้ค้นหาเพื่อตอบสนองความทะเยอทะยานของเขา คำปิดของเขา " และตอนนี้ อัลเบิร์ต อวยพรพี่ชายของฉัน มันเป็นตาของเธอตอนนี้คุณสามารถไปที่ฮ่องกงเพื่อไล่ตามความฝัน และผมจะดูแลคุณ "
หันศีรษะไปที่ปลายสุดของโต๊ะที่อัลเบิร์ตนั่งน้ำตาไหลลงใบหน้าขาวของเขาสั่นศีรษะของเขาลดลงจากด้านข้างในขณะที่เขาสะอื้น และทำซ้ำกว่าและมากกว่า " ไม่ . . . ไม่ . . . . . . . . . . ไม่ . . ไม่ . . . . . . . "
ในที่สุดอัลเบิร์ตโรส เช็ดน้ำตาออกจากแก้มของเขาและกล่าวว่า " ไม่ พี่ชาย ผมไม่สามารถไปฮ่องกง .มันสายเกินไปสำหรับฉัน ดูสิว่าสี่ปีในเหมืองมีโดมกับมือของฉัน กระดูกทุกนิ้วถูกทุบ และเมื่อเร็ว ๆนี้ฉันได้รับทุกข์ทรมานจากโรคไขข้ออักเสบมาก ในมือข้างขวาของฉันที่ฉันสามารถสร้างบรรทัดที่ละเอียดอ่อนบนกระดาษหรือผ้าใบด้วยปากกาหรือแปรง ไม่ ท่านพี่ สำหรับผมมันสายเกินไป "
เพื่อกราบไหว้บูชา ล ,ค้นหา ดูเรียวของพี่ชายของเขาถูกมือและนิ้วมือกับฝ่ามือกันบางเหยียดฟ้า . เขาเรียกการวาดภาพที่มีประสิทธิภาพของเขาเพียงแค่มือ แต่ทั่วโลกเกือบจะทันทีเปิดจิตใจของพวกเขาที่จะงานชิ้นเอกของเขาและเปลี่ยนชื่อเป็นบรรณาการของเขาของความรักมืออธิษฐาน .
หมายเหตุ : Albrecht ดูเรีย เป็นศิลปินที่มีชื่อเสียง แต่ยังไม่มีการยืนยันทางประวัติศาสตร์เรื่องราวแรงบันดาลใจนี้ซึ่งดูเหมือนจะได้รับการคิดค้น
.
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- ขาดเงิน
- The customers don't know how to operate
- ฉันพักผ่อนในวันเสาร์
- Begin treatment right away.That would be
- ฉันจะไม่รบกวนการพักผ่อนของคุณ
- กลับสู่จุดเริ่มต้น
- ถ้าอยากดูรูป โอนเงินมา 1000$
- ส่วนในวันเสาร์ฉันจะไม่อ่านหนังสือเพื่อที
- Family name first
- the time will fly
- The poet depicts death as the only escap
- กลับสู่จุดเริ่มต้น
- together with other
- ท่องอวกาศสู่โลกอนาคต
- บรรลุนิติภาวะ
- มากับได้รับห้ามเหี้ยมหาญเก่งสมบูรณ์สัญญา
- ฉันเรียนรู้ภาษาเกาหลีจากการฟังเพลง แต่มั
- Duplicate this fire texture layer, and u
- the time will fly
- You always find the sticker of what we a
- My father called me to take one word tha
- นักเรียนที่มีน้ำหนักน้อยกว่า 43 kg และมา
- ว่างสิ เราจะไปเที่ยวไหนดี
- ASEAN Association of Southeast Asian nat
