If Kuroko didn’t know more, he woul

If Kuroko didn’t know more, he would have thought that this whole thing was just a spur of the moment. But knowing Akashi, he was having second thoughts.

From the distance, he could hear multiple-dozens, maybe even hundreds-footsteps running. He remembered spotting Kise desperately running with Murasakibara behind him, holding his precious snack from reaching hands. Midorima was right next to Murasakibara, muttering something about Oha Asa was right this morning. Aomine was the brazen-and maybe stupid-one. He actually separated himself from the group and attempted to climb the first gym building, though Kuroko wasn’t sure how his partner’s effort bore fruit, since he was already leaving the area.

The sixth man turned his head to quietly observe his captain, currently walking while holding their bento-Akashi insisted on carrying Kuroko’s, he couldn’t decline with how Akashi glared at him- looking very pleased with himself. He noted a small smile planted on the red head’s lips, along with soft eyes that are usually reserved for rare occasions.

Kuroko definitely thought this was a rare occasion.

They didn’t usually hang out together. The only times Kuroko would find Akashi was when they were having club related activities or when they met on the school hallway, only exchanging simple pleasantries. He often walked back home with other first string members, but never with Akashi. But at this moment, he was walking side by side with him.

“Is there something wrong, Kuroko?”

The teal haired teen blinked when Akashi’s eyes met his, not quite realizing he had been staring for too long.

“Nothing, Akashi-kun. I was just thinking.”

Akashi hummed softly and turned his attention back towards the path they were walking, a smirk on his voice when he responded, “What were you thinking about that you had to stare intently at me?”

Kuroko blushed and chose to stare at the passing trees. “You planned this from the start, didn’t you.”

At this, Akashi merely chuckled. He stopped at a cool looking shade under a tree and sat down there, motioning Kuroko to do the same. After the whole event of basketball introduction from Kuroko on the school radio, which was followed with the commotion that threatened the Generation of Miracles (except Akashi), the captain came to him in front of the radio room and asked him to eat lunch together. Kuroko wasn’t pondering too deep on it since he was elated on delivering a revenge blow to his friends, all thanks to the captain suggestions. But after walking for a while and finding himself here, sitting under a tree quite far away from the main building with just the two of them, Kuroko was nervous.

He heard the sound of bento being opened and glanced at Akashi’s box contents. An array of healthy and expensive looking food was present. He figured it was to be expected and opened his own, revealing a simple sausage and dried seaweed laden meal. He looked back at Akashi and found he was smilling at him.

“Shall we eat?”

A play of sunlight stream on his face made Akashi looked ethereal. Kuroko nodded slowly.

After a small chorus of ‘itadakimasu’ they began eating. Kuroko was mindful of the time they have left before the next period started, so he decided on shoveling the food to his mouth faster than he used to do. He was beginning to question his decision when a big chunk of sausage almost choked him.

“No need to rush, we have plenty of time.”

Kuroko stared questioningly at Akashi. “But the next period…”

“We have plenty of time.”

Kuroko figured if he was going to be late anyway, he had the benefits from lack of presence, so he nodded and ate slower. He did thought about Akashi’s situation, but knowing him, he would be accepted for any excuse.

The rest of the meal was silent expect for the sound of munching and leaves being blown by soft wind. At one point, Kuroko checked his phone for time and was surprised to see that rest period had ended five minutes ago but he didn’t hear any bell. He turned to see Akashi, already finished with his meal, looking at him with a smirk.

Kuroko concluded that Akashi planned this too well.

“The commotion will buy us enough time not to be late. I don’t want to make excuses to the teacher.”

But you would make a scene to make you seem innocent, Kuroko thought silently.

“I don’t think I fully understand why you do all this, though.”

“They need a lesson.” Akashi leaned to him. “Plus, I want to try and spend more time with you, Kuroko.”

Kuroko was trying hard not to blush at the implied statement.

“We could have eat lunch together normally, without doing all this.”

“But what’s the fun in that?” Akashi drew back and leaned on the tree bark. “Besides, you seem to be happy after making the announcement.”

Kuroko couldn’t argue. He put another imaginary tally on the amount of things Akashi got from one simple basketball promotion. Memorable announcement, check. Punishing his friends, check. An excuse to ask Kuroko to eat lunch—just the two of them, check. Ensuring there’s enough time, check. Making him happy, check.

Kuroko bit his lips, this time not able to hold his blush. He heard another chuckle and watched as Akashi moved closer to him, their fingers barely touching.

“Now, let’s make use of the time, shall we?”

Kuroko found he don’t mind being this close to his captain, and hoped there would be more occasion to experience this.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ถ้า Kuroko ไม่ทราบข้อมูลเพิ่มเติม เขาจะได้คิดว่า สิ่งทั้งหมดนี้เป็นเพียงแรงของช่วงเวลา แต่รู้ Akashi เขามีความคิดที่สองจากระยะห่าง เขาสามารถได้ยินหลายสิบหลาย บางทีก็ใช้เท้าร้อย เขาจำจำ Kise หมดทำงาน ด้วย Murasakibara หลังเขา ขนมขบเคี้ยวของล้ำค่าจากถึงมือถือ Midorima อยู่ติดกับ Murasakibara, muttering เรื่อง Oha Asa ถูกเช้านี้ Aomine ถูกบรา- และ คนโง่บางที เขาจะแยกตัวเองออกจากกลุ่ม และพยายามปีนอาคาร ยิมแรกแต่ Kuroko ไม่แน่ใจว่าความพยายามของพันธมิตรของเขาเจาะผลไม้ เนื่องจากเขาได้ออกจากพื้นที่แล้วคนหกเปิดศีรษะสังเกตกัปตันของเขา ขณะเดินขณะถือของ bento Akashi ยืนยันบน Kuroko ของ แบกเขาไม่สามารถปฏิเสธกับวิธี Akashi glared ที่เขา - มองยินดีมากกับตัวเองเงียบ ๆ เขาสังเกตรอยยิ้มเล็ก ๆ ปลูกบนริมฝีปากของหัวแดง กับตาอ่อนที่ตามปกติสงวนไว้สำหรับโอกาสที่หายากKuroko แน่นอนคิดว่า นี้ไม่ธรรมดาจริง ๆพวกเขาไม่ได้มักจะแขวนออกกัน เดียวเวลา Kuroko จะพบ Akashi เมื่อพวกเขามีคลับที่เกี่ยวข้องกับกิจกรรม หรือ เมื่อพวกเขาได้พบในห้องโถงโรงเรียน เฉพาะแลกเปลี่ยน pleasantries อย่างนี้ เขามักจะเดินกลับบ้าน ด้วยก่อนอื่นสมาชิก แต่ไม่ใช่กับ Akashi สายอักขระ แต่ตอนนี้ เขาเดิน side by side with เขา“Is there something wrong, Kuroko?”The teal haired teen blinked when Akashi’s eyes met his, not quite realizing he had been staring for too long.“Nothing, Akashi-kun. I was just thinking.”Akashi hummed softly and turned his attention back towards the path they were walking, a smirk on his voice when he responded, “What were you thinking about that you had to stare intently at me?”Kuroko blushed and chose to stare at the passing trees. “You planned this from the start, didn’t you.”At this, Akashi merely chuckled. He stopped at a cool looking shade under a tree and sat down there, motioning Kuroko to do the same. After the whole event of basketball introduction from Kuroko on the school radio, which was followed with the commotion that threatened the Generation of Miracles (except Akashi), the captain came to him in front of the radio room and asked him to eat lunch together. Kuroko wasn’t pondering too deep on it since he was elated on delivering a revenge blow to his friends, all thanks to the captain suggestions. But after walking for a while and finding himself here, sitting under a tree quite far away from the main building with just the two of them, Kuroko was nervous.He heard the sound of bento being opened and glanced at Akashi’s box contents. An array of healthy and expensive looking food was present. He figured it was to be expected and opened his own, revealing a simple sausage and dried seaweed laden meal. He looked back at Akashi and found he was smilling at him.“Shall we eat?”A play of sunlight stream on his face made Akashi looked ethereal. Kuroko nodded slowly.After a small chorus of ‘itadakimasu’ they began eating. Kuroko was mindful of the time they have left before the next period started, so he decided on shoveling the food to his mouth faster than he used to do. He was beginning to question his decision when a big chunk of sausage almost choked him.“No need to rush, we have plenty of time.”Kuroko stared questioningly at Akashi. “But the next period…”“We have plenty of time.”Kuroko figured if he was going to be late anyway, he had the benefits from lack of presence, so he nodded and ate slower. He did thought about Akashi’s situation, but knowing him, he would be accepted for any excuse.The rest of the meal was silent expect for the sound of munching and leaves being blown by soft wind. At one point, Kuroko checked his phone for time and was surprised to see that rest period had ended five minutes ago but he didn’t hear any bell. He turned to see Akashi, already finished with his meal, looking at him with a smirk.Kuroko concluded that Akashi planned this too well.“The commotion will buy us enough time not to be late. I don’t want to make excuses to the teacher.”But you would make a scene to make you seem innocent, Kuroko thought silently.“I don’t think I fully understand why you do all this, though.”“They need a lesson.” Akashi leaned to him. “Plus, I want to try and spend more time with you, Kuroko.”Kuroko was trying hard not to blush at the implied statement.“We could have eat lunch together normally, without doing all this.”“But what’s the fun in that?” Akashi drew back and leaned on the tree bark. “Besides, you seem to be happy after making the announcement.”Kuroko couldn’t argue. He put another imaginary tally on the amount of things Akashi got from one simple basketball promotion. Memorable announcement, check. Punishing his friends, check. An excuse to ask Kuroko to eat lunch—just the two of them, check. Ensuring there’s enough time, check. Making him happy, check.Kuroko bit his lips, this time not able to hold his blush. He heard another chuckle and watched as Akashi moved closer to him, their fingers barely touching.“Now, let’s make use of the time, shall we?”Kuroko found he don’t mind being this close to his captain, and hoped there would be more occasion to experience this.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

หาก Kuroko ไม่ได้รู้มากขึ้นเขาจะคิดว่าเรื่องทั้งหมดนี้เป็นเพียงแค่กระตุ้นการขณะที่ แต่รู้ว่า Akashi เขาก็มีความคิดที่สอง. จากระยะทางที่เขาจะได้ยินหลายหลายสิบหลายร้อยแม้กระทั่งรอยเท้า-ทำงาน เขาจำจำ Kise หมดทำงานด้วย Murasakibara หลังเขาถือสแน็คที่มีค่าของเขาจากมือถึง Midorima เป็นขวาถัดไป Murasakibara พึมพำบางอย่างเกี่ยวกับ Oha อาสาที่ถูกต้องในเช้าวันนี้ Aomine เป็นหน้าด้านและอาจจะโง่หนึ่ง อันที่จริงเขาแยกตัวเองออกจากกลุ่มและพยายามที่จะปีนขึ้นอาคารโรงยิมแรกแม้ว่า Kuroko ไม่แน่ใจว่าพยายามหุ้นส่วนของเขาก็ได้ผลเพราะเขาได้แล้วออกจากพื้นที่. คนที่หกหันหัวของเขาไปอย่างเงียบ ๆ สังเกตกัปตันของเขาในขณะนี้ เดินในขณะที่ถือเบนโตะ-Akashi ของพวกเขายืนยันว่าการดำเนินการ Kuroko ของเขาไม่สามารถปฏิเสธกับวิธีการ Akashi จ้องมองที่ตัวเขายินดีมากกับตัวเอง เขาสังเกตเห็นรอยยิ้มเล็ก ๆ ที่ปลูกบนริมฝีปากหัวสีแดงพร้อมกับดวงตาที่อ่อนนุ่มที่จะถูกสงวนไว้มักจะเป็นโอกาสที่หายาก. Kuroko แน่นอนคิดว่านี่คือโอกาสที่หายาก. พวกเขามักจะไม่ได้ออกไปเที่ยวด้วยกัน เวลาเท่านั้นที่จะพบ Kuroko Akashi ก็คือตอนที่พวกเขามีกิจกรรมที่เกี่ยวข้องกับสโมสรหรือเมื่อพวกเขาได้พบกับห้องโถงโรงเรียนเพียงการแลกเปลี่ยนลอดง่าย เขามักจะเดินกลับบ้านกับสมาชิกในสายแรกอื่น ๆ แต่ไม่เคยมี Akashi แต่ในขณะนี้เขากำลังเดินเคียงข้างกับเขา. "มีบางอย่างผิดปกติ Kuroko?" วัยรุ่นผมนกเป็ดน้ำกระพริบตาเมื่อตา Akashi ได้พบเขาไม่ค่อยรู้ว่าเขาได้รับการจ้องมองนานเกินไป. "ไม่มีอะไร Akashi- คุง ผมคิดว่า. "Akashi ฮัมเบา ๆ และหันความสนใจของเขากลับไปยังเส้นทางที่พวกเขากำลังเดินเป็นรอยยิ้มกับเสียงของเขาเมื่อเขาตอบว่า" สิ่งที่คุณกำลังคิดเกี่ยวกับการที่คุณต้องจ้องอย่างตั้งใจที่ผม? "Kuroko เขินและเลือก จ้องที่ผ่านต้นไม้ "คุณวางแผนนี้ตั้งแต่เริ่มต้นไม่ได้คุณ." ตอนนี้ Akashi เพียงหัวเราะ เขาหยุดที่ร่มเงาเย็นกำลังมองหาอยู่ใต้ต้นไม้และนั่งลงที่นั่น motioning Kuroko จะทำเช่นเดียวกัน หลังจากที่เหตุการณ์ทั้งหมดของการแนะนำจากบาสเกตบอล Kuroko วิทยุโรงเรียนซึ่งตามมาด้วยความวุ่นวายที่ขู่ว่ารุ่นปาฏิหาริย์ (ยกเว้น Akashi) กัปตันมาหาเขาในด้านหน้าของห้องวิทยุและขอให้เขากินอาหารกลางวันด้วยกัน Kuroko ไม่ได้ขบคิดลึกเกินไปกับมันตั้งแต่เขามีความสุขในการส่งมอบระเบิดแก้แค้นกับเพื่อนของเขาขอบคุณทุกข้อเสนอแนะกัปตัน แต่หลังจากที่เดินในขณะที่และพบว่าตัวเองอยู่ที่นี่นั่งอยู่ใต้ต้นไม้ที่ค่อนข้างห่างไกลจากอาคารหลักมีเพียงสองของพวกเขา Kuroko ประสาท. เขาได้ยินเสียงเบนโตะที่ถูกเปิดออกและเหลือบมองไปที่ Akashi เนื้อหาของกล่อง อาร์เรย์ของสุขภาพที่ดีและมีราคาแพงมองหาอาหารที่เป็นปัจจุบัน เขาคิดว่ามันเป็นที่คาดหวังและเปิดของตัวเองเผยให้เห็นไส้กรอกที่เรียบง่ายและสาหร่ายทะเลแห้งอาหารที่เต็มเปี่ยม เขามองกลับมาที่ Akashi และพบว่าเขาได้รับการ smilling เขา. "เราจะกินหรือ?" เล่นของกระแสแสงแดดบนใบหน้าของเขาทำ Akashi ดูไม่มีตัวตน Kuroko พยักหน้าช้า. หลังจากที่นักร้องเล็ก ๆ ของ 'itadakimasu' พวกเขาเริ่มกิน Kuroko เป็นสติในเวลาที่พวกเขาได้ทิ้งก่อนที่ระยะเวลาต่อไปเริ่มต้นดังนั้นเขาจึงตัดสินใจที่จะตักอาหารที่ปากของเขาได้เร็วขึ้นกว่าที่เขาใช้ในการทำ เขาก็เริ่มตั้งคำถามกับการตัดสินใจของเขาเมื่อก้อนใหญ่ของไส้กรอกเกือบสำลักเขา. "ไม่จำเป็นต้องวิ่งเรามีเวลาอีกมาก." Kuroko จ้องมองอย่างสงสัยที่ Akashi "แต่ระยะเวลาต่อไป ... " "เรามีเวลาอีกมาก." Kuroko คิดว่าถ้าเขาจะไปสายแล้วเขาได้ประโยชน์จากการขาดการปรากฏตัวเพื่อให้เขาพยักหน้าและกินช้าลง เขาไม่คิดว่าเกี่ยวกับสถานการณ์ Akashi แต่เขารู้ว่าเขาจะได้รับการยอมรับสำหรับข้อแก้ตัวใด ๆ . ส่วนที่เหลือของการรับประทานอาหารที่ถูกคาดหวังเงียบเสียงเคี้ยวใบและถูกพัดไปตามลมอ่อน จนถึงจุดหนึ่ง Kuroko การตรวจสอบโทรศัพท์ของเขาสำหรับเวลาและรู้สึกประหลาดใจที่จะเห็นว่าระยะเวลาที่เหลือได้สิ้นสุดลงห้านาทีที่ผ่านมา แต่เขาไม่ได้ยินเสียงระฆังใด ๆ เขาหันไปเห็น Akashi เสร็จแล้วกับอาหารของเขามองไปที่เขาด้วยรอยยิ้ม. Kuroko สรุปได้ว่าการวางแผน Akashi นี้ดีเกินไป. "ความวุ่นวายจะซื้อเรามีเวลาพอที่จะไม่สาย ฉันไม่ต้องการที่จะทำให้ข้อแก้ตัวครู. "แต่คุณจะทำให้เกิดเหตุที่จะทำให้คุณดูเหมือนบริสุทธิ์Kuroko คิดเงียบ ๆ ." ผมไม่คิดว่าผมเข้าใจว่าทำไมคุณทำทั้งหมดนี้แม้ว่า. "" พวกเขาต้องการ บทเรียน. "Akashi โน้มตัวกับเขา "นอกจากนี้ผมอยากจะลองและใช้เวลามากขึ้นกับคุณ Kuroko." Kuroko ได้พยายามอย่างหนักที่จะไม่อายที่คำสั่งโดยนัย. "เราจะต้องกินอาหารกลางวันด้วยกันตามปกติโดยไม่ต้องทำทั้งหมดนี้." "แต่สิ่งที่สนุกในการ ที่? "Akashi ดึงกลับและโน้มตัวเมื่อเปลือกต้นไม้ "นอกจากนี้คุณดูเหมือนจะมีความสุขหลังจากที่การประกาศ." Kuroko ไม่สามารถยืนยัน เขาใส่อีกนับจินตนาการกับปริมาณของสิ่ง Akashi ได้รับจากโปรโมชั่นบาสเกตบอลหนึ่งที่เรียบง่าย ประกาศที่น่าจดจำตรวจสอบ ลงโทษเพื่อน ๆ ของเขาตรวจสอบ ข้ออ้างที่จะถาม Kuroko ที่จะกินอาหารกลางวันเพียงแค่สองของพวกเขาตรวจสอบ เพื่อให้มั่นใจว่ามีเวลาพอที่ตรวจสอบ ทำให้เขามีความสุข, การตรวจสอบ. Kuroko กัดริมฝีปากของเขาในเวลานี้ไม่สามารถที่จะถืออายเขา เขาได้ยินเสียงหัวเราะอีกและดูเป็น Akashi ย้ายใกล้ชิดกับเขามือของพวกเขาแทบจะไม่สัมผัส. "ตอนนี้ขอให้ใช้เวลาที่เราจะต้อง?" Kuroko พบว่าเขาไม่คิดเป็นนี้ใกล้กับกัปตันของเขาและหวังว่าจะมี จะมีโอกาสมากขึ้นที่จะมีประสบการณ์นี้

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ถ้าคุโรโกะไม่รู้ เขาคิดว่าเรื่องทั้งหมดนี้มันแค่กระทันหัน แต่รู้ว่า คาชิ เขามีความคิดที่สอง .

จากระยะทางที่เขาได้ยินหลายสิบ หรืออาจจะหลายร้อยกำลังวิ่งอยู่ เขาจำได้ว่าเห็นคิหมดท่า วิ่ง murasakibara หลังเขา ถือขนมที่มีค่าของเขาจากการเข้าถึงมือmidorima อยู่ข้างๆ murasakibara พึมพำบางอย่างเกี่ยวกับ , ประธานอาสาอยู่เมื่อเช้า โอะมิเนะเป็นหน้าด้านและอาจโง่คนหนึ่ง เขาแยกตัวเองออกจากกลุ่ม และพยายามปีนตึกยิมแรก แต่คุโรโกะไม่แน่ใจว่าความพยายามของพันธมิตรของเขาแบกผลไม้ ตั้งแต่เขาได้ออกจากพื้นที่ .

ชายหกหันศีรษะของเขาไปเฝ้าดูกัปตันของเขา กำลังเดินถือข้าวกล่องของพวกเขาในขณะที่อาคาชิยืนกรานแบก Kuroko เขาไม่สามารถปฏิเสธได้ว่า คาชิถลึงตาใส่เขา - ดูพอใจมากกับตัวเอง เขาสังเกตเห็นรอยยิ้มเล็กๆ ที่ปลูกบนริมฝีปากสีแดงหัว พร้อมกับดวงตาที่อ่อนมักจะสงวนไว้สำหรับโอกาสที่หายาก

คุโรโกะต้องคิดว่านี่เป็นโอกาสที่หายาก

ไม่ได้ไปเที่ยวด้วยกัน ส่วนคุโรโกะครั้งเท่านั้นที่จะพบ คาชิเมื่อพวกเขามีกิจกรรมของชมรมที่เกี่ยวข้องหรือเมื่อพวกเขาได้พบกับทางเดินที่โรงเรียน แต่การแลกเปลี่ยนทักทายกันธรรมดา เขามักจะเดินกลับบ้านกับสมาชิกสายแรกๆ แต่ไม่เคยเจอกับ คาชิ . แต่ ณเวลานี้ เขากำลังเดินเคียงข้างกับเขา

" มีอะไร คุโรโกะ ? "

ผมวัยรุ่นนกเป็ดน้ำกระพริบตาเมื่ออาคาชิ ตาเจอเขา ไม่ทราบว่าเขาถูกจ้องนานๆ

" ไม่มีอะไร คาชิคุง ผมแค่คิดว่า "

คาชิ hummed เบาๆ แล้วหันความสนใจของเขากลับมาสู่เส้นทางที่พวกเขาเดิน รอยยิ้มกับเสียงของเขา เมื่อเขาตอบ , " สิ่งที่คุณคิดเกี่ยวกับว่าคุณต้องมองอย่างตั้งใจเลย "

คุโรโกะหน้าแดง และเลือกที่จะมองผ่านต้นไม้ " คุณวางแผนไว้ตั้งแต่แรก ใช่มั้ย "

นี่สิ คาชิ แค่หัวเราะ . เขาหยุดที่เย็นมองหาร่มเงาใต้ต้นไม้และนั่งลงตรงนั้น motioning คุโรโกะเพื่อทำแบบเดียวกัน หลังจากเหตุการณ์ทั้งหมดของบาสเกตบอล Kuroko เบื้องต้นจากในวิทยุโรงเรียนซึ่งเป็นไปด้วยความสับสนวุ่นวายที่ขู่รุ่นปาฏิหาริย์ ( ยกเว้น Akashi ) กัปตันมาหาเขาในด้านหน้าของห้องวิทยุ และชวนเขาไปกินข้าวกลางวันด้วยกัน คุโรโกะไม่ได้ขบคิดลึกเกินไปในนั้นตั้งแต่ เขามีความสุขในการส่งมอบแก้แค้นเป่าให้ เพื่อนๆ ต้องขอบคุณกัปตันข้อเสนอแนะ แต่หลังจากเดินสักพัก และค้นหาตัวเองที่นี่นั่งอยู่ใต้ต้นไม้ห่างออกไปจากอาคารหลัก มีแค่พวกเขาสองคน คุโรโกะกังวล

เขาจะได้ยินเสียงของกล่องถูกเปิดและเหลือบใน Akashi ของกล่องเนื้อหา อาร์เรย์ของอาหารเพื่อสุขภาพและดูแพงอยู่ เขาคิดว่ามันเป็นที่คาดหวังและเปิดของตัวเองเปิดเผยไส้กรอกง่ายและสาหร่ายรับภาระอาหารอบแห้ง